Θοδωρής Posted December 6, 2011 Share Posted December 6, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Θοδωρής Καραγεωργίου Είδος ποιήματος: Επικό – Περιγραφικό Αριθμός Στίχων: 126 <BR style="mso-special-character: line-break"><BR style="mso-special-character: line-break"> Για τη Λευκή πριγκίπισσα (Μέρος I) Πάνε δυο χρόνια σίγουρα που μου ’βγαλαν τα μάτια, με πέταξαν στη φυλακή μέχρι που να σαπίσω. Ήμουν στο τάγμα των Λευκών, στο κάστρο της Κελάνα, της Κάτασπρης πριγκίπισσας από τον Πέρα Κόσμο. Ήμουν ταγμένος στο σπαθί και τη φαρδιά ασπίδα, Από τα πέντε χρόνια μου στο κάστρο χαρισμένος, τάμα της μάνας μου πικρό με δάκρυ ποτισμένο, και του γερό-πατέρα μου στερνό φιλί ζωής του. Από μικρός την έβλεπα να τρέχει στα παρτέρια, με τα μαλλιά της μακριά και τα λεπτά της χέρια. Μέρα τη μέρα να περνά και να σκιρτάει η καρδιά μου, μία ματιά να καρτερώ, για να αλλάξει ο κόσμος. Πήρα τσεκούρι και σπαθί, έσφιξα τις γροθιές μου, μπήκα στο τάγμα των Λευκών μόνο για να τη βλέπω, να στέκω δίπλα της φρουρός και να την προστατεύω. Ταξίδια πήγα μακρινά, δεξιός υπασπιστής της, πέρα στην Κόκκινη Έρημο και στα Πυκνά τα Δάση, τα μαγεμένα απ’ την Τραυλή κι από τα ξωτικά της. Ψάχναμε φως αληθινό, τα σπλάχνα που δεν καίει, για να της δώσουμε να πιει και να την ξεκουράσει, το άσπρο της να μη χαθεί, ποτέ να μη χλομιάσει. Κι εκείνη έπαιρνε ζωή και άνοιγε τα μάτια, πριγκίπισσα αστραφτερή μεσ’ τα λευκά της πέπλα. Ήταν μια μέρα κάταχνη, πυκνή απ’ την ομίχλη, είχε χαθεί ο ορίζοντας μαζί και η λαλιά μας, και στα βουνά στο πλάι μας φυσούσε μανιασμένα. Ενέδρα μας περίμενε πολύ καλά στημένη, λύκοι μαζί με άγριους από τους Κάτω Βάλτους, πέσανε πάνω μας βροχή και ήταν λυσσασμένοι. Αφρούς βγάζαν τα στόματα κι ούρλιαζαν τ’ άρματά τους, και η Τραυλή μας έβλεπε απ’ τους ψηλούς τους λόφους. Όποιος Λευκό πολέμησε μονάχα εκείνος ξέρει, για την καρδιά του την αγνή, το δυνατό του χέρι, για το αλάνθαστο σπαθί και την ψυχή που καίει. Σφάξαμε λύκους κι άγριους μέχρι να ξημερώσει, μέχρι στο αίμα να πνιγεί γύρω η πλάση όλη, χιλιάδες λύκοι κι άγριοι με οκτώ Λευκούς ιππότες. Και πάνω που ‘βγαινε το φως, να μας υπερασπίσει, βέλη καλύψανε τον ουρανό και τον εσκοτινιάσαν κι ήταν μεγάλα κι έσταζαν φωτιά μαζί και πίσσα. Πιάσαμε τις ασπίδες μας για να προστατευτούμε, και της πριγκίπισσας το φως κανείς να μη τρομάξει. Κι ήταν τα βέλη ατέλειωτα, λυγίζαν τα κορμιά μας, κι οι λύκοι δε σταμάταγαν να πέφτουν στα σπαθιά μας. Θυσία η μόνη ελπίδα μας εκείνη να γλυτώσει. Βγήκαμε οι τέσσερις μπροστά, οι πιο αρματωμένοι, κι οι τέσσερις ξεφύγανε, την τελευταία ώρα. Γύρισα πίσω κοίταξα, την είδα να μακραίνει, το φως να πέφτει πάνω της και να την ανασταίνει. Πέφτουν οι σύντροφοι νεκροί, σύντομα μένω μόνος, αίμα να πνίγει τους Λευκούς, αβάσταχτος ο πόνος. Στομώνει η λάμα του σπαθιού, λυγίζει η ασπίδα, μαύρα γύρω τα σύννεφα, χάνω κάθε ελπίδα. Στα χέρια με σηκώνουνε, μου βγάζουνε τα μάτια, με σέρνουν μέσα στα βουνά και με τραβολογάνε, δεμένος χειροπόδαρα, μέχρι τους Κάτω Βάλτους. Είναι η φυλακή υγρή, στάζουνε τα ντουβάρια, οι σύντροφοι πλάι κείτονται, τρία νεκρά κουφάρια. Τα μάτια μου όλο τρέχουνε και μαύρη ειν’ η καρδιά μου, μαύρη είναι κι η μέρα μου, μαύρα τα δάκρυά μου. Δεν κλαίω για τα μάτια μου, μήτε τη λευτεριά μου, ούτε για την κατάντια μου, μονάχα για ένα πράγμα, κλαίω που δε θα δώ ποτέ ξανά, μεσ’ τα λευκά της μάτια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 6, 2011 Share Posted December 6, 2011 Καλωσόρισες κι από μένα, Θοδωρή. Τούτο δω μου άρεσε τόσο πολύ που άνοιξα το προφίλ σου να διαβάσω και ό,τι άλλο είχες ανεβάσει. Δεν είμαι καλή στο να βοηθήσω κάπως στην ποίηση με σχόλια που να αξίζουν τον κόπο, όμως έχω να σου πω πως μου άρεσε πολύ και η ιστορία, αλλά και το απλό και άμεσο στυλ του, ίσως κι ακόμα πιο πολύ. Σε ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο διάλειμμά μου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Θοδωρής Posted December 6, 2011 Author Share Posted December 6, 2011 Γεια σου, Κιάρα. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Μου άρεσε ο τρόπος που προσέγγισες και τα δύο ποιήματα. Σε αυτό εδώ είχα πράγματι την τάση να προσδώσω ένα πιο απλό στυλ. Ο «πνιγμός» είναι γραμμένος μια πενταετία τουλάχιστον πίσω και έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το σφίξιμο που ένιωσες και το ότι ήθελες να φτάσεις μέχρι το τέλος είναι ακριβώς αυτό που ήθελα να πετύχω! Το βιβλίο μου είναι το e-Drugs από τις εκδόσεις Κέδρος. Έχει επίσης απλό και άμεσο στυλ γραφής, οπότε πιθανολογώ πως θα σου αρέσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted December 6, 2011 Share Posted December 6, 2011 Μου αρεσε το ποιημα σου. Ειναι ακριβως στο πνευμα της βιβλιοθηκης μας και παντα χαιρομαι οταν συναντω τετοια ποιηματα, γιατι παντα με κανουν να ταξιδευω. Οχι οτι τ' αλλα ποιηματα δεν ειναι ομορφα, αλλα στο sff εγω παντα αυτη την παραμυθενια αισθηση εψαχνα και χαζοχαιρομαι οταν την συναντω... επιτελους ποιημα φαντασυ! Ανυπομονω για την συνεχεια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Θοδωρής Posted December 6, 2011 Author Share Posted December 6, 2011 Σε ευχαριστώ Μαριαντζελλα. Φάντασυ λοιπόν θα έπρεπε να το χαρακτηρίσω. Είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι τέτοιο. Εμπνευσμένο καθαρά από την ατμόσφαιρα του sff και αποκλειστικά για τη βιβλιοθήκη του. Η συνέχεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα γρανάζια του μυαλού μου. Ελπίζω σύντομα να μετουσιωθεί σε κείμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted December 6, 2011 Share Posted December 6, 2011 (edited) Θα μπορουσε να θεωρηθει και μυθοπλασιας, γιατι γραφεις μια φανταστικη μυθικη ιστορια... αλλα και επικο δεν το λες λαθος επιλογη. Edited December 6, 2011 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Witch King of Angmar Posted December 7, 2011 Share Posted December 7, 2011 Πολύ καλό το ποιήμα σου Θοδωρή.Αρκετά ζωντανές εικόνες και ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας χωρίς όμως να υποβαθμίσεις το θάρρος και την πίστη στο καθήκον των Λευκών.Ο ήρωας σου πάντως μου φαίνεται ερωτευμένος με την πριγκίπισσα. Η ιστορία σου μου θύμισε τον ηρωισμό των Σπαρτιατών και Θεσπιών στις Θερμοπύλες,όπως τον μεταφέρει η ιστορία(η καθαρή από εθνικιστικά παραληρήματα για ελληνικό μεγαλείο)και όχι οι χολιγουντιανοί με αρκετή κρεατίνη στα μπράτσα 300 και τον φωνακλά Λεονάιντας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Θοδωρής Posted December 8, 2011 Author Share Posted December 8, 2011 Χρήστο σε ευχαριστώ. Ο ήρωας του ποιήματος δε θα έλεγα πως είναι ακριβώς ερωτευμένος, κάτι τέτοιο δε θα επιτρεπόταν σε έναν Λευκό. Αυτό που αισθάνεται για εκείνη είναι ένα άλλο συναίσθημα, πολύ πιο ανώτερο για εκείνον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted December 8, 2011 Share Posted December 8, 2011 Φάνταζυ σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο; Εδώ είμαστε! Μ' άρεσε πολύ η αρχή, μπαίνει δυνατά και επανέρχεται στο θέμα στο τέλος κάνοντας κύκλο, σωστός. Η ιστορία είναι απλή και δοσμένη απλά, χωρίς φιοριτούρες, πράγμα που καταλογίζω στα υπέρ της. Έχει και συνέχεια; Αλλά σε κάποια φάση το γυρνάς σε ομοιοκαταληξία και μετά την ξαναεγκαταλείπεις. Ίσως να ήτανε καλό να έχεις μια συνέπεια (προσωπικώς θα προτιμούσα να μην έχει καθόλου ομοικαταληξία, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted December 8, 2011 Share Posted December 8, 2011 Το σχόλιο του Μπάμπη από πάνω...; Το προσυπογράφω από την αρχή μέχρι το τέλος!! Εκτός από το σημείο με την ομοιοκαταληξία, η οποία δε με ενοχλεί, αρκεί να ακολουθήσεις ένα στυλ για όλο το ποίημα. Εκτός κι αν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο μοτίβο κι εμείς δεν το προσέξαμε... Τι άλλο; Α, ναι... Θέλουμε τη συνέχεια, τώρααααα!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Θοδωρής Posted December 8, 2011 Author Share Posted December 8, 2011 Μπάμπη και Έλενα, σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια. Μ’ αρέσει που προσέξατε την αρχή και το ότι το θέμα επανέρχεται. Την ιστορία, πράγματι, προσπάθησα να τη δώσω με ένα απλό στυλ και με ευχαριστεί το γεγονός ότι κάτι τέτοιο σας άρεσε. Σχετικά με την ομοιοκαταληξία, είμαι και εγώ της γνώμης να υπάρχει συνέπεια. Ξεκίνησα να γράφω το συγκεκριμένο ποίημα με την πρόθεση να μην έχει ομοιοκαταληξία. Στη συνέχεια παρασύρθηκα από τον ρυθμό που μου ερχόντουσαν οι εικόνες και μου βγήκε έτσι. Θα μπορούσα να το πειράξω έπειτα, αλλά δεν ήθελα. Συνέχεια πιστεύω να υπάρξει σύντομα. Στο μυαλό μου το έχω για τριλογία. Ελπίζω σύντομα να μου βγει και σε κείμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted December 10, 2011 Share Posted December 10, 2011 (edited) βέλη καλύψανε τον ουρανό και κλαίω που δε θα δώ ποτέ ξανά Το μέτρο πάσχει εδώ. Κάντο αλλιώς, π.χ. βέλη τον ήλιο κάλυψαν και κλαίω που δε θα ξαναδώ Επίσης, έχεις πολλές χασμωδίες, π.χ. μόνο σε μία στροφή με τα μαλλιά της μακριά (επίσης, εδώ μήπως θα ήταν καλύτερο να πεις με τα μαλλιά της τα μακριά); ... μία ματιά να καρτερώ, για να αλλάξει ο κόσμος. Γενικά θέλει αρκετή δουλειά, για να μη βουλιάξει η ιστορία (οι λεπτομέρειες της οποίας είναι πολύ συνηθισμένες). Αλλά έτσι κι αλλιώς ασχολείσαι με το σπορ, οπότε και θα το δουλέψεις περισσότερο και θα φροντίσεις στην πορεία να δίνεις σημασία σε τέτοια ζητήματα. Edited December 10, 2011 by odesseo Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Θοδωρής Posted December 10, 2011 Author Share Posted December 10, 2011 Παναγιώτη, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και τις παρατηρήσεις σου, τις οποίες, σίγουρα, θα λάβω υπ’ όψη μου σε επόμενες προσπάθειές μου. Το συγκεκριμένο ποίημα, βέβαια, θα μείνει όπως είναι, διότι είμαι της άποψης, να μην πειράζω ποτέ κάτι που έχω αποφασίσει ότι έχει τελειώσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.