Το χωροχρονικό ασανσέρ των Χριστουγέννων

[Mesmer]

Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος

Είδος: ΕΦ

Βία; Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1.120

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Μια ιστοριούλα για τις γιορτινές μέρες που έρχονται.

Αρχείο: Το χωροχρονικό ασανσέρ των Χριστουγέννων.pdf

 

Το χωροχρονικό ασανσέρ των Χριστουγέννων

 

Αρχικά γεννήθηκε η τεχνητή νοημοσύνη. Κι έτσι, μεταξύ των άλλων, οι άνθρωποι είχαν κάποιον για να πουν μια σοβαρή κουβέντα ενώ βρίσκονταν μέσα σ’ ένα ασανσέρ. Ήταν κάτι που το αγάπησαν και το αγκάλιασαν όλοι. Κι όχι άδικα.

 

Ο πληθυσμός αυξανόταν ολοένα και ταχύτερα, οι εκτάσεις γης προς οικοδόμηση μειώνονταν με τον ίδιο ρυθμό, γι’ αυτό και οι πόλεις άρχισαν να απλώνονται προς τα πάνω. Εκείνον τον καιρό, αν μια πόλη ήθελε να λέγεται πόλη, έπρεπε ο μέσος όρος του ύψους των κτιρίων της να ξεπερνά το ενάμισι χιλιόμετρο. Από εκεί και κάτω το όνομα άλλαζε κι από πόλη γινόταν χωριό.

 

Μαζί με την αύξηση του ύψους, ανέβηκε και ο χρόνος που απαιτείται για τη μεταφορά των ανθρώπων από τα χαμηλά στα ψηλά και τούμπαλιν. Σε πολλά ασανσέρ υπήρχαν κολλημένα φυλλάδια, με το τι μπορεί να κάνει κάποιος για περάσει την ώρα του, ενώ ανεβοκατεβαίνει στους διάφορους ορόφους, όπως πχ ασκήσεις Τάι Τσι.

 

Σ’ αυτό το σημείο έρχεται η ΤΝ και σώζει την κατάσταση. Ομιλούντα ασανσέρ γέμισαν τις πολυκατοικίες απ’ άκρη σ’ άκρη της υδρογείου. Θες κουτσομπολιό, θες ενημέρωση, θες κάποιον να πεις τον πόνο σου, βρε αδερφέ. Ένα ασανσέρ θα ήταν εκεί για σένα, θα σε άκουγε και θα σου έλεγε τη γνώμη του. Τσάμπα.

 

Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν…

 

Μετά την ΤΝ γεννήθηκαν τα ταξίδια στο χωροχρόνο. Και μία από τις διάφορες εφαρμογές που αναπτύχθηκαν με το συνδυασμό των δύο παραπάνω τεχνολογιών, είμαι κι εγώ. Ή τουλάχιστον, είμαι ένα από τα πολλά εγώ που κυκλοφόρησαν. Ένα «χωροχρονικό ασανσέρ των Χριστουγέννων». Ένα ασανσέρ που ανεβοκατεβάζει τους ανθρώπους στο χωροχρόνο.

 

Οι άρχοντες του μάρκετινγκ και οι αφέντες του κέρδους, θεώρησαν πως η επίσημη έναρξη της λειτουργίας μας –η πρώτη χωροχρονική τεχνολογία διαθέσιμη στο κοινό– θα έπρεπε να συμπέσει με τις γιορτές των Χριστουγέννων. Ένα προωθητικό τρικ ώστε να δελεάσουν τους καταναλωτές.

 

Η ιδέα προήλθε από ένα βιβλίο χιλιάδων χρόνων παλιό, σχεδόν τόσο παλιό όσο και τα ίδια τα Χριστούγεννα. Η «δουλειά» μας θα είναι να μεταφέρουμε τους πελάτες στις Χριστουγεννιάτικες γιορτές του παρελθόντος και του μέλλοντος, προτού τους επιστρέψουμε στα Χριστούγεννα του παρόντος. Αυτός ο συνδυασμός φουτουρισμού και ρετροκατάστασης θα τρέλαινε τις καταναλωτικές ορμόνες των ανυποψίαστων τσιγκούνηδων.

 

Να ‘μαι, λοιπόν, ολομέταλλος και γυαλιστερός, να στέκομαι μπροστά στο δεκατριάχρονο κορίτσι που έμελλε να είναι η πρώτη μου πελάτισσα. Την είχαν φέρει οι γονείς της, κι εγώ θα ήμουν το χριστουγεννιάτικο δώρο της. Λαμπερά χαμόγελα στόλιζαν τα πρόσωπα όλων, κι η αδημονία της μικρής δεν μπορούσε να περιγραφεί από τη φτωχή μου ΤΝ.

 

Οι πόρτες μου άνοιξαν και η Ειρήνη έτρεξε σβέλτα και χώθηκε μέσα στο χωροχρονικό μου θάλαμο. Κούνησε και τα δυο χεράκια της, χαιρετώντας τους γονείς της, κι εκείνοι ανταπέδωσαν το χαιρετισμό.

 

Υπήρχαν τρία κουμπιά μέσα στο θάλαμο: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Τα δάχτυλα της κοπελίτσας σύρθηκαν πάνω τους και τελικά πάτησε εκείνο που έγραφε παρελθόν. Οι διπλές πόρτες κινήθηκαν αργά, σφαλίζοντας μόνη την Ειρήνη μέσα μου. Πάντα ένα άτομο. Μόνο ένα. Αλλιώς η απαιτούμενη ενέργεια μεταφοράς θα καθιστούσε το κόστος χρήσης μου απαγορευτικό για… ε, για όλους.

 

Διάφορα φωτάκια αναβόσβησαν και μερικοί περίεργοι ήχοι ακούστηκαν μέσα στο θάλαμο. Πιο πολύ για το εφέ της υπόθεσης. Η μεταφορά αποτελούσε μια καθόλα ήσυχη διαδικασία.

 

«Πρώτη στάση: Παρελθόν», ανάγγειλα και άνοιξα τις πόρτες μου.

 

Η Ειρηνούλα πετάχτηκε έξω σαν φωτόνιο που το είχαν βάλει νέφτι στον κώλο.

 

Βρισκόμασταν μέσα στο σαλόνι ενός σπιτιού. Πολύχρωμα φωτάκια και πολλών λογιών στολίδια κρέμονταν από τοίχους και κουρτίνες. Σε μια γωνία υπήρχε στριμωγμένο ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο, με μπόλικα δώρα στοιβαγμένα στη βάση του. Κι εκεί, καθισμένο στο χαλί μπροστά του, ήταν ένα νεαρό ζευγάρι με ένα μωρό χωμένο στις αγκαλιές και των δύο.

 

Η Ειρήνη ξεφώνισε χαρούμενη και έτρεξε προς τα εκεί. Μπορούσε να κινηθεί όπου ήθελε, χωρίς να έρχεται σε επαφή με οτιδήποτε και χωρίς να μας καταλαβαίνουν όσοι ήταν παρόντες εκεί. Σαν να ήμασταν μέσα σε μια ολογραφική ταινία, σ’ έναν κόσμο φάντασμα. Μη με ρωτήσετε πώς γίνεται αυτό. Κάντε εσείς τα μαθηματικά. Εγώ ένα απλό ασανσέρ είμαι.

 

«Κοίτα πόσο χαρούμενοι ήμασταν!», φώναζε το κορίτσι, ενώ χοροπηδούσε όλο χαρά γύρω από τους γονείς της και το μικροσκοπικό εαυτό της.

 

Ο μπαμπάς και η μαμά άνοιγαν τα δώρα που είχαν φτάσει για κείνη. Φορμάκια, κουδουνίστρες, παιχνίδια. Τα έβγαζαν από τα κουτιά τους και τα κουνούσαν μπροστά της. Κι εκείνη τα κοίταζε με γουρλωμένα τα μάτια κι άπλωνε τα χεράκια της για να τα αγγίξει χωρίς να ξέρει τι ήταν.

 

Πολλή ώρα έμεινε εκεί, να τους κοιτάζει σαν μαγεμένη. Τα πρώτα Χριστούγεννα που είχαν περάσει όλοι μαζί. Όταν επέστρεψε σε μένα είχε ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Έριξε μια τελευταία ματιά και πάτησε το επόμενο κουμπί.

 

«Δεύτερη στάση: Μέλλον»

 

Οι πόρτες άνοιξαν ξανά κι Ειρήνη βγήκε στο μελλοντικό της σπίτι με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχε και πριν.

 

Βρισκόμασταν στο ίδιο σαλόνι, μόνο που τώρα υπήρχε κάτι διαφορετικό. Ήταν πιο ψυχρό, σαν κάτι να έλειπε. Καθόλου στολίδια, κανένα φωτάκι, ούτε και χριστουγεννιάτικο δέντρο με δώρα. Σε μια πολυθρόνα του σαλονιού καθόταν μαζεμένη η μητέρα της Ειρήνης, κρατώντας μια φωτογραφία στα χέρια της. Βαθιοί λυγμοί τάραζαν το στήθος της. Δάκρυα χάραζαν τα μάγουλά της.

 

Να κάτι που δεν είχαν λογαριάσει, σκέφτηκα.

 

Κι η μικρή Ειρήνη δεν άργησε να το καταλάβει. «Όχι!», ούρλιαξε και έτρεξε προς τη μητέρα της.

 

Ηλεκτρονικές εφημερίδες υπήρχαν απλωμένες πάνω στο τραπεζάκι. Τραγικό Δυστύχημα, έγραφε με μεγάλα και παχιά γράμματα μία από αυτές.

 

«Μανούλα, δεν θα πεθάνω», φώναξε κι έκανε να την αγκαλιάσει, αλλά πέρασε από μέσα της και έπεσε στο πάτωμα.

 

«Σ’ τ’ ορκίζομαι, μαμάκα μου, δεν θα πεθάνω». Σηκώθηκε και πήγε πάλι να αρπάξει την μητέρα της στην αγκαλιά της, αλλά και πάλι δεν υπήρχε τίποτα για να αγκαλιάσει. «Σ’ τ’ ορκίζομαι. Σ’ τ’ ορκίζομαι», έλεγε ξανά και ξανά, κι όλο έκλεινε ένα φάντασμα μέσα στα χέρια της, κι όλο έπεφτε βαριά στο πάτωμα. Ώσπου, τελικά, έμεινε ξαπλωμένη εκεί. Ανήμπορη, αβοήθητη, απαρηγόρητη. Το κλάμα της βουβό. Μόνο ο ήχος των γροθιών της που χτυπούσαν το πάτωμα αντηχούσε ολόγυρα.

 

Όταν τα δάκρυά της στέρεψαν και το κλάμα της έπαψε, έσυρε τα βήματά της προς τα εμένα. Πόσο νωθρές ήταν οι κινήσεις της; Πόση θέληση είχε εγκαταλείψει το κορμί της; Δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνο το νεαρό κορίτσι, που λίγο νωρίτερα ξεφώνιζε ολόχαρο.

 

Μπήκε στο θάλαμο και πάτησε το τελευταίο κουμπί: Παρόν.

 

«Όχι, δεν θ’ αφήσω τη μαμά μόνη», είπε αδύναμα, και βγήκε από το θάλαμο λίγο πριν οι πόρτες κλείσουν πίσω της.

 

Το χαμόγελο της μητέρας της Ειρήνης έσβησε απότομα όταν άνοιξαν οι πόρτες και αντίκρισε τον άδειο μου θάλαμο. Έτρεξε κοντά μου κι άρχισε να ψάχνει, λες και μπορούσε κάποιος να κρυφτεί μέσα σε έναν στενό, κενό χώρο.

 

«Πού είναι;», ρωτούσε με τρεμάμενη φωνή.

 

«Συγγνώμη, την έχασα», είπα και στη μνήμη μου αναδύθηκε ένας από τους τίτλους των ψηφιακών εφημερίδων:

 

Η μικρή Ειρήνη χάθηκε στο χρόνο.

 

 

Χρυσούπολη, 13 Δεκεμβρίου 2011

Edited December 13, 2011 by Mesmer

[jjohn]

α ρε Άγγελε μου έκανες την καρδιά σμπαράλια στο τέλος

βρήκα πολύ έξυπνη την "μεταμόρφωση" των τριών φαντασμάτων σε ένα ασανσέρ που ταξίδευει πάνω κάτω στον χωροχρόνο (btw έπρεπε να βάλεις για easter cookie αντί για ασανσέρ αστυνομικό θάλαμο )

μου άρεσε αρκετά η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο της μηχανής , με τα εύστοχα σχόλια της και το χιούμορ που έβγαζε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου(άκου Ται τσι )

αλλά θεωρώ πως περνάμε πολύ γρήγορα και απότομα από την κωμωδία στο δράμα. Νομίζω, εάν το μεγαλώσεις λίγο σε μέγεθος και βάλεις λίγο περισσότερο ζουμί στο ταξίδι στο παρελθόν με λίγο πιο συναίσθημα ,νομίζω πως θα γίνει κάπως εύκολη η μετάβαση αυτή.

 

Καλή συνέχεια και ελπίζω να γράφεις για τον χόρρορ

[Drake Ramore]

Χιλιογραμμένα consept και τα δύο (το ταξίδι μπρος πισω στον χρόνο και η διασκευή του Σκρουτζ), αλλά εδώ δούλεψαν ωραία.

Στην αρχή ξεκινάει λίγο αμήχανα η αφήγηση (οι πρώτες 4 παράγραφοι) αλλά η συνέχεια είναι καλή. Το twist στο τέλος πέτυχε. Ο ρόλος του αφηγητή σε μια ΤΝ δίνει μια ωραία χροιά αλλά χάνει την αληθοφάνεια σε ένα μονο σημείο. Αν κάτι γνωρίζουμε για τις ΤΝ είναι οτι μπορούν να κάνουν σχεδόν τα πάντα αλλά από χιούμορ πάσχουν. Ο τρόπος αφήγησης με πέταγε λίγο έξω απο το κείμενο κάθε φορά που σκεφτόμουν οτι αφηγείται μια ΤΝ.

 

Το "Do the math" ενώ ακούγεται τόσο ωραίο σαν έκφραση στα Αγγλικά, στα Ελληνικά δεν δουλεύει εξίσου καλά. Είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που ενώ σκέφτεσαι στα Αγγλικά, πρέπει να καταπιέσεις την επιθυμία σου να γράψεις στα Ελληνικά αυτό που σκέφτηκες και να βρεις κάτι πιο οικείο για τον Έλληνα αναγνώστη (ξέρω... σπαστικό, αλλά έτσι είναι).

 

Γενικώς πάντως μια ωραία και στο πνεύμα των ημερών ιστορία, που κύλησε γρήγορα.

 

 

Υ.Γ Πολύ καλή και η αναφορά στο Tardis.

[Mesmer]

Σας ευχαριστώ και τους δύο για τα σχόλια και τα καλά λόγια!

 

α ρε Άγγελε μου έκανες την καρδιά σμπαράλια στο τέλος

βρήκα πολύ έξυπνη την "μεταμόρφωση" των τριών φαντασμάτων σε ένα ασανσέρ που ταξίδευει πάνω κάτω στον χωροχρόνο (btw έπρεπε να βάλεις για easter cookie αντί για ασανσέρ αστυνομικό θάλαμο )

μου άρεσε αρκετά η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο της μηχανής , με τα εύστοχα σχόλια της και το χιούμορ που έβγαζε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου(άκου Ται τσι )

αλλά θεωρώ πως περνάμε πολύ γρήγορα και απότομα από την κωμωδία στο δράμα. Νομίζω, εάν το μεγαλώσεις λίγο σε μέγεθος και βάλεις λίγο περισσότερο ζουμί στο ταξίδι στο παρελθόν με λίγο πιο συναίσθημα ,νομίζω πως θα γίνει κάπως εύκολη η μετάβαση αυτή.

 

Καλή συνέχεια και ελπίζω να γράφεις για τον χόρρορ

Γιάννη, έχεις δίκιο για την απότομη αλλαγή που αναφέρεις. Ήθελα, όμως, να μείνει μικρή στο μέγεθος η ιστορία, γι' αυτό και το έδωσα έτσι. Εντάξει, δεν πειράζει... μπαμ και κάτω.

 

Η ιδέα για το Τάι Τσι είναι λίγο κλεμμένη από εδώ. Διάβασέ το, έχει πλάκα.

 

Και ναι, γράφω για τον χόρρορ. Είμαι σχεδόν έτοιμος, για την ακρίβεια.

 

Χιλιογραμμένα consept και τα δύο (το ταξίδι μπρος πισω στον χρόνο και η διασκευή του Σκρουτζ), αλλά εδώ δούλεψαν ωραία.

Στην αρχή ξεκινάει λίγο αμήχανα η αφήγηση (οι πρώτες 4 παράγραφοι) αλλά η συνέχεια είναι καλή. Το twist στο τέλος πέτυχε. Ο ρόλος του αφηγητή σε μια ΤΝ δίνει μια ωραία χροιά αλλά χάνει την αληθοφάνεια σε ένα μονο σημείο. Αν κάτι γνωρίζουμε για τις ΤΝ είναι οτι μπορούν να κάνουν σχεδόν τα πάντα αλλά από χιούμορ πάσχουν. Ο τρόπος αφήγησης με πέταγε λίγο έξω απο το κείμενο κάθε φορά που σκεφτόμουν οτι αφηγείται μια ΤΝ.

 

Το "Do the math" ενώ ακούγεται τόσο ωραίο σαν έκφραση στα Αγγλικά, στα Ελληνικά δεν δουλεύει εξίσου καλά. Είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που ενώ σκέφτεσαι στα Αγγλικά, πρέπει να καταπιέσεις την επιθυμία σου να γράψεις στα Ελληνικά αυτό που σκέφτηκες και να βρεις κάτι πιο οικείο για τον Έλληνα αναγνώστη (ξέρω... σπαστικό, αλλά έτσι είναι).

 

Γενικώς πάντως μια ωραία και στο πνεύμα των ημερών ιστορία, που κύλησε γρήγορα.

 

 

Υ.Γ Πολύ καλή και η αναφορά στο Tardis.

 

Σωστή η παρατήρηση για την ΤΝ και το χιούμορ. Επειδή ήθελα να είναι ευχάριστη, ως ένα σημείο, η ιστορία, έκανα αυτήν την «υπέρβαση», έστω και ασυναίσθητα, επειδή δεν μου ήρθε στο μυαλό ότι ένα ασανσέρ δεν μπορεί να έχει χιούμορ.

 

Σωστό και αυτό για τα μαθηματικά. Σκέφτηκα και το «κάντε τις πράξεις», αλλά είναι παρόμοιο, γι' αυτό άφησα τον αγγλισμό αυτούσιο.

 

Για το TARDIS δεν είχα ιδέα. Έψαξα στο Google για να βρω τι είναι. Δεν έχω δει ποτέ μου Dr Who. Πάντως, ήταν μια ωραία σύμπτωση.

Edited December 13, 2011 by Mesmer

[Drake Ramore]

 

 

Για το TARDIS δεν είχα ιδέα. Έψαξα στο Google για να βρω τι είναι. Δεν έχω δει ποτέ μου Dr Who. Πάντως, ήταν μια ωραία σύμπτωση.

 

 

Μετά απο τόσες δεκαετίες το Tardis είναι σχεδόν αρχετυπικό σύμβολο. Ακόμη και αν δεν θυμάσαι να το έχεις δει ποτέ, κάπου το είχες δει.

[Cassandra Gotha]

 

Σαδιστή. Τι σού 'φταιξε το κοριτσάκι;

Για να σοβαρευτώ, δεν υπάρχει λόγος για αυτό που κάνεις στο κείμενο, δεν έχεις προετοιμάσει το δρόμο, ώστε αυτό που γίνεται να μου φανεί έξυπνο, ή λυπητερό, ή κάτι τέλος πάντων.

 

Για τον αγγλισμό σου: μπορούσες να γράψεις "λογαριάστε τα μόνοι σας".

 

Κάτι ακόμα: εκεί που λέει ότι "αναβόσβησαν κάτι λαμπάκια, ίσα για το εφέ", θα ήταν πιο ταιριαστό να έλεγε "αναβόσβησαν τα λαμπάκια μου, αυτά που έχω για το εφέ", κάπως έτσι, πάντως όχι "κάτι" λαμπάκια.

[Mesmer]

 

Σαδιστή. Τι σού 'φταιξε το κοριτσάκι;

 

 

Κοριτσάκια... για όλα αυτά φταίνε...

 

 

 

 

 

 

 

Ευχαριστώ για το σχόλιο και τις παρατηρήσεις, Άννα.

 

Η ιστορία ήθελε να είναι λιγάκι γρήγορη και ευχάριστη, γι' αυτό και δεν μπήκαν περισσότερες πληροφορίες, ούτε και σκέφτηκα τίποτα παραπάνω. Σίγουρα, θα μπορούσε να προκύψει κάτι πιο ολοκληρωμένο από αυτό.

Edited December 14, 2011 by Mesmer

[Tiessa]

Ήδη οι προηγούμενοι μίλησαν για ενδιαφέρουσα μεταφορά των φαντασμάτων των Χριστουγέννων και του ταξιδιού στο χρόνο.

Εγώ να πω ότι μου άρεσε η εξέλιξη, επειδή είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δεν επηρεάζεται η κατάσταση από το παρελθόν αλλά από το μέλλον, κι αυτό μ' ενδιαφέρει πάντα στα χρονικά παράδοξα.

 

Μου άρεσαν επίσης κι εκείνα τα αρχικά ασανσέρ-ΤΝ που σου έπιαναν κουβέντα για να περνάς ευχάριστα την ώρα σου ή να λες τον πόνο σου.

Θα μπορούσαν σίγουρα να οδηγήσουν και αλλού την ιστορία.

 

Η ιστορία ήθελε να είναι λιγάκι γρήγορη και ευχάριστη [...]

 

 

Εχμ... ευχάριστη; Εμένα μου φάνηκε και λίγο θλιβερή. (Φταίει που έχω κόρη; Μπορεί...)

[Mesmer]

Ευχαριστώ για το σχόλιο, Βάσω. Χάρηκα που σου άρεσε.

 

Με το «ευχάριστη» εννοούσα να διαβάζεται εύκολα. Σίγουρα, η τροπή που παίρνει δεν είναι καθόλου ευχάριστη.