Απλή συνωνυμία (;)

[Nienor]

Οι περισσότεροι επινοούμε ονόματα που δεν υπάρχουνε για τους χαρακτήρες, τα πλάσματα, τις πόλεις, τους κόσμους και τα αντικείμενά μας. Και στη συνέχεια όταν ακόμα γράφουμε (η καλή εκδοχή) ή όταν έχουμε δημοσιεύσει / εκδώσει την ιστορία (η κακή) ανακαλύπτουμε πως κάποιο από τα ονόματα που "εφηύραμε":

α) υπάρχει για πολλά χρόνια - αιώνες καμιά φορά - και σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό

β) υπάρχει μέσα στο βιβλίο κάποιου άλλου συγγραφέα

γ) θυμίζει πάρα πολύ κάτι πολύ γνωστό κι εμείς δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι

δ) (άλλο παρόμοιο που δεν μου περνάει τώρα από το μυαλό)

Αυτό φυσικά γίνεται κι από την ανάποδη. Έχουμε εμείς ένα όνομα - για χρόνια πολλές φορές - κάποιου συγκεκριμένου πράγματος / ατόμου και δεν το έχουμε δείξει σε κανέναν και διαβάζουμε / βλέπουμε / ακούμε κάτι που είναι καινούργιο κι έχει μέσα το όνομα που επινοήσαμε.

 

Η πρώτη ερώτηση του τόπικ είναι τι κάνουμε; Το αλλάζουμε ή το παρατάμε ως έχει και δεχόμαστε απλά τη συνωνυμία;

 

Η δεύτερη είναι πόσο μας ενοχλεί όταν εντοπίζουμε κάτι τέτοιο ως αναγνώστες;

 

 

Υ.Γ. Το σκέφτηκα για λίγο το που ακριβώς θα έπρεπε να μπει αυτό το τόπικ κι αποφάσισα πως, παρόλο που το θέμα ουσιαστικά αναφέρεται στον αναγνώστη και το πως το αντιμετωπίζει όταν τύχει μέσα σε ένα βιβλίο, ο μεγαλύτερος νταλκάς είναι του συγγραφέα που πρέπει να το αντιμετωπίσει κάπως.

[Count Baltar]

Η ερώτηση που μου έρχεται αμέσως στο νου διαβάζοντας τα παραπάνω είναι: πόσο πολύ έχεις ψάξει για να βεβαιωθείς ότι το τάδε ή το δείνα όνομα δεν υπάρχει;

 

 

[Tiessa]

1. Η πρώτη ερώτηση του τόπικ είναι τι κάνουμε; Το αλλάζουμε ή το παρατάμε ως έχει και δεχόμαστε απλά τη συνωνυμία;

 

2. Η δεύτερη είναι πόσο μας ενοχλεί όταν εντοπίζουμε κάτι τέτοιο ως αναγνώστες;

 

 

3. [...] ο μεγαλύτερος νταλκάς είναι του συγγραφέα που πρέπει να το αντιμετωπίσει κάπως.

 

1α. Αν το έχουμε εκδώσει, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δεχόμαστε τη συνωνυμία.

1β. Αν δεν το έχουμε εκδώσει, το τι θα κάνουμε, υποθέτω εξαρτάται από πολλά πράγματα: Πόσο σημαντικό είναι το όνομα για μας; Πόσο σημαντικό είναι το κείμενο/πλαίσιο κλπ μέσα στο οποίο το βρήκαμε; Πόσο σημαντικό είναι να μείνει μοναδικό;

Αν το όνομα είναι τόσο σημαντικό για μας που θα μας χάλαγε την ιστορία αν πάει στραβά, φαντάζομαι το απλούστερο είναι να μην το αλλάξουμε και να δεχτούμε τη συνωνυμία. Αν η συνωνυμία μάς ενοχλεί ή αν υπάρχει σοβαρή σύγκρουση με κάτι πολύ γνωστό, μπορούμε υποθέτω να μηχανευτούμε καμιά λύση, του τύπου (pun intended προφανώς )

"Α, σε λένε Nienor, ε; Σαν και την κοπέλα στα Παιδιά του Χούριν;"

"Ε, μου το έχουν ξαναπει. Αλλά, η νονά μου στην πραγματικότητα συνδύασε τα Nie + Nor επειδή της άρεσαν οι ήχοι.

Καλά, ξέρω, αυτό δεν λειτουργεί πάντα, αλλά ξέρω 'γω κάπως θα μπορείς να το σώσεις, αν πρέπει να το κρατήσεις.

 

Τώρα, αν θέλουμε οπωσδήποτε να είναι μοναδικό, μάλλον θα χρειαστεί να το αλλάξουμε.

 

2. Μπορεί να με ξαφνιάσει λίγο στην αρχή, αλλά αν είναι ένα μεγάλο έργο, υποθέτω ότι το συνηθίζω. Στη ζωή υπάρχουν τόσες και τόσες συνωνυμίες. Γιατί όχι και στη λογοτεχνία;

 

3. Νομίζω ότι στις μέρες μας μπορεί να το αντιμετωπίσει κανείς αυτό, μ' ένα καλό ψάξιμο στο Internet. Τουλάχιστον στα πολύ σπουδαία, γνωστά ονόματα από βιβλία, έργα ή πραγματικούς τόπους, κάπου θα αναφέρονται σε τόσα δις ιστοσελίδες.

[Nienor]

Η ερώτηση που μου έρχεται αμέσως στο νου διαβάζοντας τα παραπάνω είναι: πόσο πολύ έχεις ψάξει για να βεβαιωθείς ότι το τάδε ή το δείνα όνομα δεν υπάρχει;

 

Μα φυσικά και δεν έχεις ψάξει καθόλου. Τουλάχιστον στη φάση που το γράφεις, για μένα είναι σίγουρο πως το 90% δεν το έχουν ψάξει -εγώ 100% . Τώρα, εντάξει, καμιά φορά πριν να το δώσεις κάπου, ρίχνεις μια ματιά. Δεν ξέρω.

 

Δεν είναι κάτι που το ρωτάω σε προσωπικό επίπεδο πάντως. Εμένα δε μου έχει τύχει με κάτι πολύ χοντρό μέχρι στιγμής. Το μόνο παράδειγμα που έχω είναι μια πόλη στο Βορρά μου την οποία τη λένε Εσκ. Την λέγανε Εσκ από εποχές που ούτε καν είχα ακούσει για τον Πράτσετ και δεν είμαι σίγουρη πως υπήρχε κι όλας ακόμα η ομώνυμη και υπέροχη μαγισσούλα του.

 

Απλά αυτές τις μέρες τυχαίνει και συζητιέται συχνά. Και το θέμα δεν είναι το αν έχεις ψάξει ή όχι στην πραγματικότητα. Είναι το πόσο σε ενοχλεί όταν το εντοπίζεις. Ικανά για να το αλλάξεις, ή μπα;

[David1778]

Θυμάμαι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που αποφάσισα να αλλάξω μια ονομασία. Είχα ονομάσει ένα παλάτι, "Στάλλιον", χωρίς να ξέρω τότε ότι υπάρχει τέτοια αγγλική λέξη και ότι σημαίνει επιβήτορας (το άλογο). Απλά δεν μου άρεσε το resemblance, καθόλου. Στη δεύτερη περίπτωση είχα ονομάσει έναν (ξινό) χαρακτήρα "Μάνχορ". Όταν συνειδητοποίησα ότι αυτή η λέξει μπορεί να φέρει κάτι άλλο στο μυαλό

βλέπε man whore

, έτρεξα να το αλλάξω. Ξινός ξινός, αλλά δεν του άξιζε και τέτοιο όνομα. Σε γενικές γραμμές πάντως, δεν ψάχνω καν στο google για να δω αν ένα όνομα υπάρχει ήδη και δεν ένοχλούμαι όταν το ανακαλύπτω τυχαία. Όπως είπε η Τιέσσα, οι συνωνυμίες δεν είναι ντροπή στη λογοτεχνία. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Πραγματικά αυθεντικές λέξεις και ονόματα είχαν μόνο οι πρώτοι ομιλούντες homo τάδε. Από εκείνη τη μέρα και μετά υποθέτω, τα πάντα είναι αποτελέσματα μιας κολοσσιαίας διαδικασίας γλωσσικής ανακύκλωσης.

[Drake Ramore]

Αν έχεις χρησιμοποιήσει ένα όνομα τύπου "Χάρυ Πότερ" ή "Γκάνταλφ" και το αντιληφθείς το αλλάζεις.

Αν δεν το αντιληφθείς και το πας προς έκδοση είναι σίγουρο οτι θα το αντιληφθεί ο εκδότης, οπότε το αλλάζει.

Αν δεν το αντιληφθεί ο εκδότης ή αυτός που θα κάνει την πρώτη ανάγνωση για να εγκριθεί προς έκδοση, τότε είναι σίγουρο οτι θα το αντιληφθεί ο επιμελητής.

Αν πάλι δεν το αντιληφθεί ούτε ο επιμελητής τότε ο εκδοτικός οίκος και οι εμπλεκόμενοι μάλλον βρισκόντουσαν κάτω απο μια πέτρα τα τελευταία χρόνια ή απλώς ή συνωνυμία που θεωρείς τόσο μεγάλη δεν παίζει μεγάλο ρόλο για κανέναν εκτός απο εσένα.

 

Αυτό που λέω είναι οτι οι τρανταχτές συνωνυμίες θα ανακαλυφθούν, ενώ κάποιες μάλλον αδιάφορες δεν θα ενοχλήσουν κανέναν.

 

Εγώ έχω γράψει διηγήματα με ηρωες που έχουν όχι μονο το ίδιο όνομα, αλλά και το ίδιο επώνυμο με άλλους που προηγήθηκαν σε έργα άλλων. Ειναι όμως διαφορετικοί απο εκείνους. Δεν τα έχω αλλάξει ακόμη και όταν αντιλήφθηκα την συνωνυμία.

[Count Baltar]

Πραγματικά αυθεντικές λέξεις και ονόματα είχαν μόνο οι πρώτοι ομιλούντες homo τάδε.

 

Ψιλοάσχετο, αλλά γουστόζικο: όταν ο μεγάλος μου γιος πρωτάρχισε να μιλάει, άρχισε, φυσικά, και να ρωτάει.

Έδειχνε, λοιπόν, μια πέτρα, ρωτούσε: "Τι είναι αυτό;"

"Πέτρα", του απαντούσαμε.

Έδειχνε μια άλλη πέτρα. "Τι είναι αυτό;"

"Πέτρα", του απαντούσαμε ξανά.

"Όχι", έλεγε, "πέτρα είναι αυτό". Και έδειχνε την προηγούμενη.

Αυτό θα πει θα θεωρείς το καθετί μοναδικό!

[jjohn]

εγώ ήθελα να ονομάσω τον ντετέκτιβ μου Γιώργο Μάντη( για να τον περνάνε όλοι για μέντιουμ και να του την δίνουν στα νεύρα) αλλά στο google search

έπεσα επάνω στην Α.Λ.Ε.Φ

 

και τώρα δεν μπορώ να βρω καλύτερο όνομα

 

 

true story :/

Edited December 14, 2011 by joidv

[Guest old#2065]

εγώ ήθελα να ονομάσω τον ντετέκτιβ μου Γιώργο Μάντη( για να τον περνάνε όλοι για μέντιουμ και να του την δίνουν στα νεύρα) αλλά στο google search

έπεσα επάνω στην Α.Λ.Ε.Φ

 

και τώρα δεν μπορώ να βρω καλύτερο όνομα

 

 

true story :/

Γιατι δεν δοκιμάζεις Αντώνης, Θανάσης, Ισίδωρος, Κλεάνθης, Γαβριήλ, Δημοσθένης, Γιάννης,.............ΜΑΝΤΗΣ ;

 

[wordsmith]

Πραγματικά αυθεντικές λέξεις και ονόματα είχαν μόνο οι πρώτοι ομιλούντες homo τάδε.

 

Ψιλοάσχετο, αλλά γουστόζικο: όταν ο μεγάλος μου γιος πρωτάρχισε να μιλάει, άρχισε, φυσικά, και να ρωτάει.

Έδειχνε, λοιπόν, μια πέτρα, ρωτούσε: "Τι είναι αυτό;"

"Πέτρα", του απαντούσαμε.

Έδειχνε μια άλλη πέτρα. "Τι είναι αυτό;"

"Πέτρα", του απαντούσαμε ξανά.

"Όχι", έλεγε, "πέτρα είναι αυτό". Και έδειχνε την προηγούμενη.

Αυτό θα πει θα θεωρείς το καθετί μοναδικό!

 

Αυτό μου θυμίζει μια λεπτομέρεια από το "Άρωμα" του Ζίσκιντ, όπου λέει ότι ο μικρός πρωταγωνιστής με την υπερφυσική όσφρηση έβρισκε κάθε μέρα διαφορετική μυρωδιά και γεύση στο γάλα του, ανάλογα με το τι είχε φάει η αγελάδα που το έβγαλε κλπ, οπότε δεν καταλάβαινε γιατί το έλεγαν κάθε μέρα "γάλα" και δεν είχαν για κάθε μέρα άλλη λέξη! Το έχεις διαβάσει;

Ως προς τη συνωνυμία στα επινοημένα ονόματα, τι να πω κι εγώ που προσπαθώ κάθε φορά να είναι όσο γίνεται λιγότερα τα επινοημένα στοιχεία των κειμένων μου και πάλι μερικά φαίνονται σε μερικούς "δύσκολα"; Π.χ. σε αυτήν την ιστορία, το όνομα Ενκελέσδα δεν το επινόησα εγώ, το βρήκα σε αλβανικό διαβατήριο πελάτισσας στην τράπεζα, μου φάνηκε αρκετά ωραίο και εξωτικό και το έβαλα στο διήγημά μου, αλλά να που βρέθηκε κάποιος να μου πει ότι "το όνομα είναι δύσκολο και δεν του άρεσε"(ποστ#19). Ταιριάζει εδώ το "η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία";

[Guest old#2065]

Στο διαγωνισμό με θέμα εξέλιξη, είχα γράψει το "Κώδικας ηθικής, Υπόθεση Εστεμπάν Γκουτιέρεζ", ένα όνομα πού μου κατέβηκε τυχαία εκείνη τη στιγμή. Για ένα διάστημα και αρκετά μετά τη λήξη του διαγωνισμού, κάποιοι φίλοι από εδώ ανακύκλωναν το όνομα με πλάκα, και χιούμορ. Κάποιος από αυτούς (Ο Asga) μου κοινοποίησε ένα λίνκ στο fb, και έμαθα και εγώ ότι ο Εστεμπάν Γκουτιέρεζ είναι Μεξικανός οδηγός φόρμουλα 1.

[Drake Ramore]

Εχω την εντύπωση οτι η Nienor μιλάει για ονόματα χαρακτήρων και όχι για πραγματικά ονόματα ανθρώπων. Δηλαδή θεωρεί οτι το πρόβλημα υπάρχει όταν θα χρησιμοποιήσεις το όνομα "Σάρουμαν" πχ για έναν χαρακτήρα σου και όχι ένα όνομα κάποιου ανθρώπου όπως "Αριστείδης Δίκαιος".

 

Στην περίπτωση του "Γιώργου Μάντη" που λέει παραπάνω ο Γιάννης, εγώ θα προχωρούσα κανονικά με αυτό που σκέφτηκα. Ναι , "Γιώργος Μάντης", που είναι το πρόβλημα;

[Cassandra Gotha]

Εμένα με ενοχλεί αρκετά να βρίσκω τέτοιες ομοιότητες σε κείμενα που γράφω (όχι τόσο σε αυτά που διαβάζω).

Νιώθω την αναγκη να είναι μοναδικά τα ονόματά μου, να μην μοιάζουν με τίποτε συγκεκριμένο (εκτός από τον Λεοντάε - για τους φίλους Λιοντ, εντάξει ) , και όταν αποτυχαίνω τσαντίζομαι. Αλλά έχω το κακό συνήθειο όταν βρω ένα όνομα να μην μου κάθεται μετά τίποτε άλλο στη θέση του. Πες μου να αλλάξω όνομα και με έχεις πληγώσει ανεπανόρθωτα.

 

Γενικά, εκτός της παρενθέσεως, μιλάω για ονόματα ηρώων της λογοτεχνίας κι εγώ.

Edited December 14, 2011 by Cassandra Gotha

[Tiessa]

Εχω την εντύπωση οτι η Nienor μιλάει για ονόματα χαρακτήρων και όχι για πραγματικά ονόματα ανθρώπων. Δηλαδή θεωρεί οτι το πρόβλημα υπάρχει όταν θα χρησιμοποιήσεις το όνομα "Σάρουμαν" πχ για έναν χαρακτήρα σου και όχι ένα όνομα κάποιου ανθρώπου όπως "Αριστείδης Δίκαιος".

 

 

Κι εγώ συτό φαντάστηκα όταν απάντησα παραπάνω. Αλλιώς, αν θέλεις ένα κανονικό "γήινο" όνομα, αποκλείεται να μην πέσεις πάνω σ' έναν Κώστα Νικολάου ή Γιάννη Δημητρίου ή John Stephenson ή κάτι ανάλογο.

[Nienor]

Εχω την εντύπωση οτι η Nienor μιλάει για ονόματα χαρακτήρων και όχι για πραγματικά ονόματα ανθρώπων. Δηλαδή θεωρεί οτι το πρόβλημα υπάρχει όταν θα χρησιμοποιήσεις το όνομα "Σάρουμαν" πχ για έναν χαρακτήρα σου και όχι ένα όνομα κάποιου ανθρώπου όπως "Αριστείδης Δίκαιος".

 

Στην περίπτωση του "Γιώργου Μάντη" που λέει παραπάνω ο Γιάννης, εγώ θα προχωρούσα κανονικά με αυτό που σκέφτηκα. Ναι , "Γιώργος Μάντης", που είναι το πρόβλημα;

 

Δεν είχα σκοπό να το περιορίσω, μπορείτε να μιλήσετε για όποιου τύπου ομοιότητα σας απασχολεί, αλλά ναι, εγώ μιλούσα κυρίως για τέτοιες περιπτώσεις, που έχεις εφεύρει ένα όνομα (όχι απαραίτητα για χαρακτήρα) και βρίσκεις κάτι που υπήρχε, είναι ίδιο, κι εσύ δεν το ήξερες. Γιατί πάρα πολλές φορές ξέρουμε από που έχουμε τσιμπήσει κάτι, ή ακόμα κι αν δεν ξέρουμε - ή δεν θυμόμαστε - όταν το ξανακούσουμε θα ξέρουμε τη λέξη και θα κάνουμε τον συνειρμό. Όμως εγώ το βρίσκω ακόμα και ενδιαφέρον όταν συμβαίνει με κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει (ή που δεν θυμόμαστε πως έχουμε ξανακούσει).

 

Επίσης, κι εγώ συνήθως δεν αλλάζω τα ονόματα όταν αντιληφθώ κάτι τέτοιο. Κυρίως επειδή ο μισός από έναν ήρωά μου είναι το όνομά του, οπότε αν του το αλλάξω θα είναι σαν να τον πετάω. Εντάξει, τις περισσότερες φορές, γιατί αυτά είναι και λίγο σχετικά.

 

Σαν αναγνώστης όμως, παρόλο που δεν με πειράζει συνειδητά, πολλές φορές έχει τύχει να ενοχληθώ από κάτι παρόμοιο, για χαζούς λόγους. Το τελευταίο παράδειγμα που έχω είναι τα Ντρανέι (του wow, Ντρενέι μάλιστα στις ελληνικές μεταφράσεις) που τα ήξερα πριν από τον Γκέμελ. Στα δικά του βιβλία υπάρχει η αυτοκρατορία των Ντρενέι, η οποία, φυσικά, έχει ανθρώπους. Ε, λοιπόν εγώ κάθε φορά που συναντώ το όνομά της φυλής πρέπει να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται για ψηλά, γαλάζια πλάσματα με ουρά, κατσικοπόδαρα και κεραίες

[KELAINO]

Εμένα με τσατίζει. Έχω έναν πλήρως φανταστικό κόσμο, δε θέλω υπαρκτά ονόματα (κι όταν διαβάζω φάνταζυ, επίσης δε θέλω, τι Κέβιν και Ρίτσαρντ ρε φίλε; ).

 

Δε με χαλάει να υπάρχει η λέξη και να σημαίνει κάτι εντελώς άλλο, αλλά να επινοώ έναν λαό και μετά να ανακαλύπτω ότι υπάρχει λαός με αυτό το όνομα, γκρρρρρ.

[lizbeth_covenant]

Κι εμένα δε μ'αρέσει καθόλου να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Παρόλα αυτά μια φορά έγινε με το όνομα Ρόντρικ και δεν πειράχτηκα. Εντάξει όταν το έβγαλα ήταν μια τυχαία σκέψη... και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλοί με αυτό το όνομα σε διάφορα βιβλία. Τώρα μου έρχεται ο σερ Ρόντρικ απο τον Μάρτιν αλλά υπάρχουν κι άλλοι νομίζω. Δεν το άλλαξα το όνομα γιατί το θεωρώ σαν απλή συνωνυμία και γιατί οι άλλοι ήρωες με αυτό το όνομα δεν ήταν τόσο μεγάλοι ώστε να πηγαίνει εκεί το μυαλό του αναγνώστη αμέσως(έτσι ελπίζω τουλάχιστον).

 

Ένα άλλο όνομα που είναι περίπου ίδιο με κάποιο άλλο είναι το Μόντρατ που μοιάζει με το Μόρντρετ απο τον Μαύρο Πύργο και το ανακάλυψα πριν λίγο καιρό! Ε δε θα το αλλάξω... Σιγά τώρα...

 

Γενικά νομίζω άμα δεν είναι τρανταχτά τα ονόματα, όπως είπαν και πριν Χάρι Πότερ και Γκάνταλφ, δε θεωρώ ότι είναι ανάγκη να τα αλλάξεις. Γιατί καλώς ή κακώς, δενόμαστε με τα ονόματα και δε χρειάζεται να είμαστε τόσο υπερβολικοί, δεν έγινε και τίποτα στην τελική..

 

Μόνο άμα έβρισκα το όνομα της κεντρικής μου ηρωίδας σε άλλο βιβλίο, θα έπεφτα σε καταθλιψη... Δεν ξέρω τι θα έκανα... Γενικά οι γνωστοί μου, μου λένε ότι έχω κόλλημα με τα ονόματα, εγώ τελικά με βρίσκω αρκετά χαλαρή!!

 

Το χειρότερο είναι να ανακαλύψεις σε άλλο βιβλίο ίδιες καταστάσεις με το δικό σου... κι εσύ να νομίζεις ότι είχες τη σούπερ έμπνευση αλλά να τη βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου! (και ιμότικον που χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο)

[Drake Ramore]

 

 

Το χειρότερο είναι να ανακαλύψεις σε άλλο βιβλίο ίδιες καταστάσεις με το δικό σου... κι εσύ να νομίζεις ότι είχες τη σούπερ έμπνευση αλλά να τη βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου! (και ιμότικον που χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο)

 

 

 

 

Αυτό ναι, είναι μεγάλο σπάσιμο!

Αλλά τελικά αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Το μόνο που απομένει είναι να γράψεις την ιδέα σου όσο πιο καλά μπορείς και να ελπίζεις ότι θα αρέσει σε αυτούς που θα την διαβάσουν.

[katakalwn]

Αυτός που δε φαίνεται γενικώς να έχει πρόβλημα με την πρωτοτυπία των ονομάτων του, όπως επίσης ούτε ο εκδοτικός του, είναι ο Martin. Όταν του επισήμαναν ότι ο βάρδος Marillion έχει ίδιο όνομα με rock συγκρότημα, δεν ίδρωσε το αυτί του.

[Naroualis]

Εγώ πάλι ταλανίζομαι από το εξής ονομαστικό ατόπημα άλλου: ένα -μάλλον αδιάφορος προς το ξινό- στρατηγός στο βιβλίο που διαβάζω τώρα (The Tower Broken, Mazarkis Williams) λέγεται... Μέρκελ.

 

Κάτω από ποια πέτρα κοιμάται ετούτο το Αμερικανάκι, δεν ξέρω να σας πω.

[Mors Planch]

Υπάρχει και ο Γούγλος Κόναν!

[Βελόρεν]

Για κάποιο λόγο έχω αρχίσει να πιστεύω πως τα πάντα είναι γραμμένα σε ένα "σύννεφο" κάπου "εκεί" ψηλά κι εμείς απλά δανειζόμαστε ιδέες και ονόματα από μέσα του. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Όποια λέξη κι αν σκεφτείς, αν το google-άρεις θα βρεις πως κάποιος άλλος ήδη την έχει σκεφτεί και χρησιμοποιήσει.