Συστραμμένο Χέρι

[dagoncult]

Όνομα Συγγραφέα: dagoncult

Είδος: τρόμος

Βία; Όχι

Σεξ; ΄΄Οχι

Αριθμός Λέξεων: 3850

Αυτοτελής; Ναι

 

Edited: 12/2/2012: Συστραμμένο Χέρι - EDIT.doc

 

Αρχικό κείμενο: Συστραμμένο Χέρι.doc

Edited February 12, 2012 by Nihilio

[Ayu]

Αυτήν την ιστορία τη βρήκα ιδιαίτερα τρομακτική.

 

 

Η φάση με τον Μπίλι και τα μπονζάι είναι πολύ creepy. Γενικά βρίσκω creepy τα τρομοπαιδάκια. Μου άρεσε πολύ ο ρόλος της τηλεόρασης στην ιστορία. Αν και στο τέλος με τα καρέ, νομίζω ότι σ' ένα γραπτό κείμενο αυτή η εικόνα είναι ένα υποκατάστατο για κάτι που θα γινόταν πολύ καλύτερα σε ταινία. Και πάλι όμως η περιγραφή ήταν πολύ καλή κατά τη γνώμη μου.

Δυο λεπτομέρειες: τον Μπίλι, όχι το Μπίλι. Και μήπως να έκανες λίγο πιο προχωρημένη την εγκυμοσύνη; Στους 5 μήνες η κοιλιά σχεδόν δε φαίνεται.

 

 

 

Δεν τη διάβασα βράδυ, και χαίρομαι πολύ γι' αυτό.

 

Καλή επιτυχία!

 

 

 

 

 

[Oceanborn]

Σε γενικές γραμμές βρήκα καλή την ιστορία σου DAgoncult.

 

Οι διάλογοι ήταν φανταστικοί. Νομίζω πρόκειται για το πιο ζωτικό κομμάτι του διηγήματος και εκεί κρύβεται όλος ο "τρόμος" της υπόθεσης.

 

Αυτό που σου λέει η Ayu παραπάνω για την εγκυμοσύνη είναι σωστό. Αλλά εντάξει και συ, αντί να γράψεις πέμπτο γράψε 7ο ή 8ο...

 

Μου φάνηκε ότι αναλώθηκες αρκετά στον πρόλογο. Μπορεί να έχτισες μια εξαιρετική ατμόσφαιρα αλλά καθυστέρησες αρκετά την δράση.

 

 

Και γω θεώρησα ότι τα Μπονσάι και η τηλεόραση ήταν εξαιρετικά μοτίβα και τα διαχειρίστηκες καλά, αλλά προτίμησα τις σκηνές με το ποντίκι. Ήταν ανατριχιαστικές.

 

 

 

Σχετικά με το "το" ή "τον",

 

 

Νόμιζα ήταν επιτηδευμένο καθώς το ουδέτερο γένος δίνει έναν παραπάνω paranormal τόνο. Το "Μπίλι", αυτό δηλαδή... Είναι ουσιαστικά σα να βγάζει το παιδί από την ανθρώπινη φύση του και να το εντάσσει σε ένα πιο διαβολικό σύμπαν. Καθαρά προσωπική άποψη: Ακόμα κι αν πρόκειται για αμέλεια ή λάθος, κράτα το ως έχει.

 

 

 

Με μπέρδεψε λίγο το κομμάτι σε italics. Θα θελα να μάθω λίγο περισσότερα πράγματα για τον κύριο Λέσερ....

[Ayu]

Σχετικά με το "το" ή "τον",

 

 

Νόμιζα ήταν επιτηδευμένο καθώς το ουδέτερο γένος δίνει έναν παραπάνω paranormal τόνο. Το "Μπίλι", αυτό δηλαδή... Είναι ουσιαστικά σα να βγάζει το παιδί από την ανθρώπινη φύση του και να το εντάσσει σε ένα πιο διαβολικό σύμπαν. Καθαρά προσωπική άποψη: Ακόμα κι αν πρόκειται για αμέλεια ή λάθος, κράτα το ως έχει.

 

 

 

Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό για να πω την αλήθεια (με μοναδική ένσταση ότι μετά μπαίνει κανείς στον πειρασμό να ζητήσει το ουδέτερο άρθρο και στην ονομαστική). Κι εγώ δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει διορθωθεί ή όχι. Πράγματι δίνει κάτι.

[Guest old#2065]

Αγαπητέ Δάγων. Είναι εμφανής η άνεση που έχεις στο γράψιμο και η ικανότητα σου να μεταφέρεις εικόνες και ατμόσφαιρα. Αυτά είναι και τα ατού αυτού του διηγήματος. Το στόρυ όμως συνολικά δεν με κέρδισε, ίσως γιατί δεν κατάφερα να νοιώσω τους ήρωες σαν οικογένεια. Θα έπρεπε όμως, αφού στο ξεκίνημα της ιστορίας δεν έχουν συμβεί τα διάφορα. Και δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Ίθαν θα ασχολείται με το ποντίκι αφού η έγκυος βογκάει εδώ και μισό διήγημα. Ούτε η «σπούκυ» περιγραφή της αρχής δικαιολογείται, εκτός και αν τελικά ο Ίθαν είναι ψυχάκιας, βλέπει σαν εφιάλτη τον επτάχρονο γιό του και βλέπει μόνος τηλεόραση μες τη νύχτα μέχρι να κοιμηθεί στον καναπέ, λες και είναι μαλωμένος με τη γυναίκα του. Όπως και νάναι ,το διήγημα ατμόσφαιρα και εικόνες έχει και μάλιστα πολύ καλές. Καλή επιτυχία.

 

 

[Drake Ramore]

Ναιιιιιιιιι! Ιστορία τρόμου με τα όλα της!

 

Πολύ καλή ιστορία, στα γνωστά επίπεδα Άκη!

 

Ψηλά στην κατάταξη.

[alkinem]

Ανατριχιαστικό.

Υποβλητική ατμόσφαιρα, η αγωνία πανταχού παρούσα, ο τρόμος αργοσέρνεται και εισχωρεί ύπουλα στις μύχιες σκέψεις του αναγνώστη.

Το τέλος λίγο απότομο, αλλά βοηθάει με τον τρόπο του στη δημιουργία ενός άκρως αινιγματικού περιβάλλοντος.

 

Καλή επιτυχία

 

 

[Mesmer]

Εφιαλτική ιστορία, με πολύ ζωντανό τρόμο. Η όλη φάση με τον Ίθαν να ακροβατεί μεταξύ της φρίκης του γιου του και τις κραυγές των υπόλοιπων μελών της οικογένειάς του κρατούσε την αγωνία στα ύψη. Πολύ καλή η ιδέα με τα μπονσάι, έχω κι εγώ ένα στο σπίτι και γυρνούσα και το κοιτούσα κάθε τόσο.

 

Δεν έχω άλλα να πω. Μ’ άρεσε πολύ. Από τις ιστορίες που ξεχώρισα.

 

 

[Stanley]

Θα διαφοροποιηθώ από τους παραπάνω.

 

 

Η ιστορία μου άρεσε στην αρχή, αλλά όσο πήγαινε μου άρεσε και λιγότερο, γιατί μου θύμιζε πολλά θρίλερ που έχω δει στην τηλεόραση: το σπούκι παιδί με την παράξενη ιδιότητα και τον γονιό που βλέπει ότι κάτι πάει τελείως λάθος αλλά «δεν βαριέσαι, δεν είναι τίποτα» μέχρι να φτάσουμε σε ένα αναπόφευκτο/αναμενόμενο φινάλε. Το βρήκα, με άλλα λόγια, αρκετά κλισέ και τυπικό, τόσο σαν υπόθεση όσο και σαν γραφή. Για παράδειγμα, με ενόχλησε η τόσο υπερβολική χρήση των αποσιωπητικών ( είναι σα να απομονώνεις μια πρόταση και να λες «λοιπόν, εδώ τρομάζεις!» ) καθώς και τα πλάγια γράμματα για μια ολόκληρη σκηνή ( για τον ίδιο λόγο ).

 

Ήταν ανατριχιαστικό ανά στιγμές, αλλά δεν εμβάθυνες σχεδόν καθόλου στην ψυχολογία ή στους χαρακτήρες, κάτι που εγώ προσωπικά θα το ήθελα.

[Eugenia Rose]

Πολύ καλογραμμένο. Έχει λεπτομέρειες που δίνουν χρώμα στην ιστορία. Στην αρχή μου φάνηκε πως ξεκινούσε αργά, λόγω όλων των περιγραφών, αλλά ο τρόμος κορυφωνόταν σιγά σιγά και στο τέλος χτύπησε κόκκινο. Πραγματικά τρομακτικό. Καλή επιτυχία!

 

 

Άσχετο αλλά όταν μετά το ξανασκέφτηκα, η εικόνα που σχηματίστηκε για κάποιο λόγο στο μυαλό μου για το πως πρέπει να μοιάζει ο κύριος Λέσερ, ήταν αυτή του Νοσφεράτου.

 

Edited December 22, 2011 by Eugenia Rose

[anysias]

Εντάξει η ιστορία είναι σίγουρα στις αγαπημένες μου, σίγουρα μου άρεσε, σίγουρα με τρόμαξε, σίγουρα την σκεφτόμουν όλο το βράδυ. Απίστευτη ατμόσφαιρα, απίστευτοι χαρακτήρες, υπέροχες περιγραφές, εικόνες…εικόνες!Δε θα μιλήσω άλλο. Ξεκίνησε δυνατά και τελείωσε όπως ακριβώς με ικανοποιεί μια ιστορία. Καλή επιτυχία!

[wordsmith]

Πάρα πολύ καλό και μου άρεσε πολύ και πιο μέσα στο θέμα και στο είδος δε γίνεται. Έξτρα μπράβο επειδή βλέπω ότι έλαβες υπόψη σου αυτό που σου γράψανε στο "Ιδανικό άλμα", να μην κρύβεις τόσο πολύ τις πληροφορίες, και εδώ τις έκανες πιο φανερές. Συγκεκριμένα όταν άρχισε να επαναλαμβάνεται το όνομα "Μπίλυ", είπα "Ωχ, τώρα θα μας βγάλει την πίστη μέχρι να μας πει ποιος είναι ο Μπίλυ", αλλά ευτυχώς δεν είχα δίκιο! Μου άρεσαν πολύ όλες αυτές οι εικόνες παραμορφώσεων από την πραγματικότητα, είτε μέσα από την τηλεόραση, είτε από το δωμάτιο με τα μπονσάι και το χάμστερ κλπ, σαν να μας λες "ορίστε, κάτι τέτοια υπάρχουν και στ' αλήθεια" - γίνεται πιο πειστικό και πιο τρομακτικό έτσι και με πιο πολλή ατμόσφαιρα.

Θα γινόταν πιο ενδιαφέρον (για μένα), αν έβαζες και κάποιο κίνητρο ιδεολογικό, κάποιο συναισθηματικό ξέσπασμα, ξερωγωτί, για να γίνει όλο αυτό. Δηλαδή βλέπουμε

την παραμόρφωση να εισβάλει, πρώτα στο χέρι του Μπίλυ, μετά στα χόμπι του να παραμορφώνει άλλα πράγματα και μετά στους άλλους της οικογένειας που αποκτούν κι αυτοί από ένα χέρι παραμορφωμένο. Γιατί αυτό; Κάποια δαιμονική δύναμη θέλει να εκδικηθεί επειδή κάποιος κάποτε την αδίκησε/την καταπίεσε; You see what I mean.

Βέβαια, θα μου πεις, όπως έχω κάπου διαβάσει, όταν είναι άδικη η τιμωρία που υφίσταται κάποιος σε κείμενο τρόμου, τρομάζεις πιο πολύ. Απλώς εγώ θα το προτιμούσα έτσι, αιτιολογημένο. Και για το ότι δεν τρόμαξα δε φταίει το διήγημα, γενικά δεν τρομάζω εύκολα.

Βγάλε οπωσδήποτε, από την πλάγια παράγραφο, το "Αργά, εφιαλτικά". Εντελώς άχρηστο και tell.

Συμφωνώ με τον επιδοτούμενο ξανθούλη ότι η δομή είναι κλισέ, αλλά δε με ενόχλησε αυτό και πόσο πρωτότυπα να γράφουμε πια, δηλαδή;

Επίσης για την εγκυμοσύνη έχουν δίκιο τα κορίτσια, αλλά αυτό διορθώνεται εύκολα.

Ίσως θα ήταν καλή ιδέα να μην είναι άγνωστη

η ασθένεια που παραμορφώνει το χέρι του μικρού, δηλαδή οι γιατροί να νομίζουν ότι το έχουν βρει, αλλά μετά ο πατέρας να ανακαλύπτει κι άλλα συμπτώματα που δε δικαιολογούνται

και έτσι θα μας έρχεται το τρομακτικό μέρος πιο αιφνιδιαστικά.

Το να τελειώνει το διήγημα χωρίς εξήγηση τι ήταν τελικά αυτό και πού οφειλόταν μάλλον συνηθίζεται στις ιστορίες τρόμου, αλλά εμένα δεν είναι του γούστου μου. Τεσπά.

Το όνομα Λέσερ σημαίνει κάτι;

Όπως λέμε Children of a Lesser God; Κατώτερος, διαφορετικός, ανάπηρος, μη αρτιμελής, μη φυσιολογικός, τέλος πάντων;

Ή το πάω πολύ μακριά;

Από τις καλύτερες συμμετοχές και συγχαρητήρια.

[Ροη]

H σκηνή με το παιδί και την τηλεόραση ανοιχτή μπροστά του, καθώς και όλη η φάση με τον κύριο Λέσερ, μου θύμισε το poltergeist, με την πολύ καλή έννοια. Α, είπα, θα μιλάει για κανένα γλυκό παιδάκι που βλέπει φαντάσματα. Τη στιγμή βεβαίως που ο Μπίλλυ αρχίζει να πλησιάζει τον πατέρα του σπασμωδικά,

τί Poltergeist και πίπες, μιλάμε τα χρειάστηκα. Πολύ καλή σκηνή και γενικά, πολύ ωραία, κινηματογραφική απεικόνιση σε όλο το διήγημα. Ατμοσφαιρικότατο

[Eugenia Rose]

τί Poltergeist και πίπες, μιλάμε τα χρειάστηκα.

 

[Adinol Doy]

Ἐξαιρετικὴ ἱστορία, μὲ δυνατὴ ἀφήγηση, ἁπλὴ πλοκὴ ποὺ σταδιακὰ κλιμακώνεται καὶ ἀπειλητικὴ ἀτμόσφαιρα ἀπ' τὶς πρῶτες σχεδὸν φράσεις τοῦ κειμένου.

Ἂν κάτι μὲ ξένισε, ἦταν κυρίως τὰ ξένα ὀνόματα, θεωρῶντας ὅτι θὰ μποροῦσαν κάλλιστα νὰ ἀντικατασταθοῦν ἀπὸ ἑλληνικά. Αὐτὸ βέβαια δὲν ἐπηρεάζει τὴν ἴδια τὴν ἀφήγηση - ἀποτελεῖ ἴσως δική μου ἐμμονή, ὁπότε τὸ συγκεκριμένο σχόλιο μπορεῖς νὰ τὸ προσπεράσεις.

 

Κατὰ τὴν γνώμη μου, ὡρισμένα σημεῖα καλὸ θὰ ἦταν νὰ τὰ ξαναδουλέψεις, σχετικὰ μὲ τὴν διατύπωση καὶ ὄχι ἐπὶ τῆς οὐσίας, ποὺ ὡστόσο θὰ ἀνέβαζε κατὰ πολὺ τὴν αἰσθητικὴ τοῦ διηγήματος. Κατὰ τ' ἄλλα βρῆκα τὸ κείμενο στρωτό, μὲ στόχο, μὲ ξεκαθαρισμένη μέσα σου ὀπτικὴ καὶ μὲ ἀληθοφανεῖς διαλόγους.

[laas7]

Συμφωνω πως ειναι καλη και ιστορια τρομου κανονικοτατη. Ειναι κλασικο σαν θεμα το τρομοπαιδακι (και εμενα με τρομαζουν πολυ τα παιδακια σε θριλερ) και οντως μοιαζει με πολλες ταινιες, αλλα για τη ωρα νομιζω πως ειναι η πιο τρομαχτικη απο ολες. Και αυτο ειναι μια επιτυχια...

Καλη επιτυχια!

[Starcrossed]

Η ιστορία σου είναι σχεδόν κινηματογραφική! Ο λόγος σου δημιουργεί τις απαραίτητες κλιμακώσεις, η κεντρική ιδέα μπορεί να μην είναι απαραιτήτως πρωτότυπη (δαίμονας, παιδάκι, κτλ) αλλά νομίζω ο τρόπος που τη χειρίζεσαι και την παρουσιάζεις, σε συνδυασμό με άλλες ιδέες, είναι εξαιρετικός.

 

Η χρήση κάποιων λέξεων μου φάνηκε λίγο περίεργη

 

 

η επανηλειμμένη χρήση του 'βογγάω' και παραγώγων δεν εκφράζουν κάποια κλιμάκωση στην κατάσταση της γυναίκας, μέχρι το σημείο που ο γόγγος μετατρέπεται σε ουρλιαχτό

 

το βλοσυρό βλέμμα του παιδιού: ίσως κάποια άλλη λέξη που να προσδίδει καλύτερα την κατάληψή του από τον κ. Λέσερ (εκτός κι αν δεν το κατάλαβα καλά)

 

Γενικά όμως δε με ενόχλησαν στην ανάγνωση της ιστορίας

 

 

Το γεγονός ότι τα ονόματα είναι ξένα δε μου φάνηκε περίεργο αφού η έλλειψη εκτενών χωροχρονικών αναφορών απλά τοποθετεί αυτά που συμβαίνουν κάπου εκτός Ελλάδας στις μέρες μας, και δεν αποτελεί καν βασικό στοιχείο της πλοκής.

 

Μου άρεσε και η επιλογή του ονόματος, κ. Λέσερ (σκέφτηκα τo Lesser Key, αν και το quote στην αρχή δεν παραπέμπει νομίζω).

 

Καλή επιτυχία!

[Mindtwisted]

Λοιπόν, μια καλή ιστορία που εμένα μου θύμισε, για κάποιο λόγο, θρίλερ του τύπου paranormal activity.

 

Είχε ενδιαφέρον να το παρακολουθείς και υπήρχαν κάποιες σκηνές αρκετά ατμοσφαιρικές, (Μου αρέσανε πολύ τα δεντράκια!), κι αρκετές που με τρόμαξαν λίγο.

 

Επίσης νομίζω οτι το θέμα της μεταμόρφωσης χρησιμοποιήθηκε καλά.

 

Αυτό που βρίσκω ως αρνητικό είναι οτι δεν ένιωσα όλους αυτούς ως οικογένεια για να μπω στο ζουμί και να τρομάξω. Μου φάνηκε λίγο στημμένο για να φτάσουμε στις συγκεκριμένες σκηνές, που είναι αρκετά πετυχημένες.

 

 

Για παράδειγμα, ο άντρας κάθεται και επεξεργάζεται το Χάμστερ ενώ η γυναίκα του βογγάει τόση ώρα στο διπλανό δωμάτιο. Ή αφήνουν το παιδί να κάνει όλα αυτά τα πράγματα στα δεντράκια. Μου φαίνονται λίγο αναληθοφανή.

 

 

Γενικά μια αρκετά καλή ιστορία που θέλει μάλλον άπλωμα για να καλύψει κάποια ψεγάδια.

 

Καλη επιτυχία!!!!

Edited December 31, 2011 by Mindtwisted

[Nihilio]

Υποδειγματική εκτέλεση της παραδοσιακής σύγχρονης ιστορίας τρόμου. Η γραφή και τα τρικ της γνωστά, αλλά η ιστορία δείχνει ότι πραγματικά τα έχεις κάνει δικά σου και έχεις βρει το σωστό ρυθμό και ατμόσφαιρα για να δώσεις την ένταση που κορυφώνεται στον εφιάλτη. Οι μικρές λεπτομέρειες (ιδίως οι φωτισμοί από τις τηλεοράσεις) δημιουργούν ακόμα καλύτερη ατμόσφαιρα, ενώ και η κορύφωση είναι φρικιαστική.

 

Μόνο παράπονο: η ιστορία τελειώνει απότομα, λες και έμεινες από λέξεις και την έκοψες μαχαίρι εκεί. Αν δουλέψεις το τέλος λίγο παραπάνω εκτός διαγωνισμού, τότε θα έχεις έναν δυναμίτη στα χέρια σου.

[Adicto]

Θα συμφωνήσω σε όλα με το μεσιέ Νιχ. Η ιστορία σου είναι η αγαπημένη μου σε αυτό το διαγωνισμό. Με έκανες να χ..τω απάνω μου σε κάποιες φάσεις! Ευγε νέε μου

Έχεις αφαιρέσει πια όλες εκείνες τις φιοριτούρες που βάραιναν κάπως τις ιστορίες σου στο παρελθόν. Στα (πολύ) συν η άψογη κλιμάκωση και η ολοζώντανη γραφή.

[Sonya]

Μ' έπιασες απ' την αρχή και δε με άφησες μέχρι το τέλος. Ξέρεις να γράφεις και ξέρεις να γράφεις τρόμο. Οι παρατηρήσεις μου είναι και πάλι τόσο λίγες κι αδιάφορες που σχεδόν δεν αξίζει τον κόπο να τις ανεβάσω. :Ρ Τρόμαξα, σκιάχτηκα. Απ' τον γέρο των κοράκων είχα να χεστώ έτσι με ιστορία! Ρησπέκτ. Α, ναι, πάρε και το αρχείο με όοοοοοοοοοολες αυτές τις παρατηρήσεις που έκανα... Καλή επιτυχία.

 

Συστραμμένο Χέρι.doc

[Tiessa]

Τα χρειάστηκα. Χωρίς πλάκα!

Ήταν η πιο τρομακτική ιστορία του διαγωνισμού.

Είχε όλα τα στοιχεία που βρίσκω τρομακτικά στον τρόμο:

-- Ένα κακό που εισβάλει στο σπίτι σου χωρίς να το έχεις προκαλέσει/προσκαλέσει (είναι ο χώρος σου, δεν πήγες στις ερημιές, δεν χώθηκες σε στοιχειωμένα μέρη, δεν έκανες επικλήσεις στους δαίμονες, δε συμφώνησες να κάνεις κάτι που δεν έχει ξαναγίνει)

-- Το κακό χρησιμοποιεί αρχικά ως φορέα ένα παιδί, που θα έπρεπε να είναι αθώο και που φαίνεται μερικές φορές να φέρεται αθώα.

-- Υπάρχει κάτι κρυμμένο που κάποιος το βλέπει και άλλος όχι.

-- Η ατμόσφαιρα γύρω αλλοιώνεται, και γίνεται ολοένα και πιο απειλητική.

-- Ο ήρωας προσπαθεί να το παλέψει με τη λογική, ακριβώς επειδή δε χωράει κάτι άλλο στο μυαλό του.

-- Το κακό εξαπλώνεται.

 

Η σκηνή μέσα στο δωμάτιο με τα δέντρα ήταν το κάτι άλλο. Τη σκέφτομαι και ανατριχιάζω ακόμα.

Και για το χάμστερ, αν σου πω ότι χάρηκα που το δικό μας μάς άφησε χρόνους πρόπερσι και δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω να το δω στο κλουβί του κι ότι μια ματίτσα πίσω από την πλάτη μου, εκεί που το είχαμε παλιά την έριξα;

 

 

Όσο για την ιδέα, τι γινόταν ακριβώς μέσα στην κοιλιά της γυναίκας του, άσε δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

 

 

Μια αντίρρηση είχα μόνο (και στην έχουν αναφέρει και άλλοι)

 

 

Δεν είναι φυσιολογικό να βογκάει τόσο η γυναίκα του κι αυτός να ασχολείται με το ποντίκι.

Μπορείς να αφήσεις μόνο το κλάμα του παιδιού, που το κρατάει αγκαλιά, και να ακουστούν τα βογκητά μετά.

 

 

 

Δε θα αναφερθώ στα επί μέρους εξαιρετικά σημεία, γιατί θα γεμίσω το ποστ θαυμαστικά.

Κορυφαία! Μπράβο!

Edited January 2, 2012 by Tiessa

[Cassandra Gotha]

 

Καλό, αλλά κάτι του έλειπε. Σίγουρα ήθελα να μάθω έστω και λίγο ποιος ήταν αυτός ο κύριος Λέσερ, ίσως να τον έβλεπα μια στιγμή, ή να άκουγα μια φράση του που θα την ψυθίριζε στο παιδί ή στον πατέρα.

Πολύ καλή η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο του Μπίλυ.

Πολύ καλή η αϋπνία του πατέρα, που δεν πάει στο δωμάτιο να κοιμηθεί, αλλά ξενυχτάει μπροστά από την τηλεόραση.

Τα άλλα δυο παιδιά της οικογένειας πραγματικά δεν χρειάζονταν, δεν έδωσαν τίποτα στην ιστορία.

 

«Εσένα παραλίγο να σε γνωρίσει, αλλά ξύπνησες κι έφυγε. Έβλεπες λέει έναν Γερμανό με σκουλαρίκι».

 

Ο Ίθαν δεν απάντησε. Καταλάβαινε ότι, έτσι κι άρχιζε, θα πάταγε στο Μπίλυ τη χειρότερη κατσάδα από τότε που τον είχε πιάσει να παίζει μ’ ένα μαχαίρι στην κουζίνα, πριν κάνα χρόνο. Έπρεπε να παραμείνει ήρεμος∙ ο μικρός δεν είχε κάνει τίποτα παράξενο για την ηλικία του, απλώς έκοβε στα μουλωχτά βόλτες στο σπίτι, κι έπειτα έλεγε ψέμματα… τίποτα το παράξενο. Ο Μπίλυ απλώς έλεγε ψέμματα… και παραμόρφωνε μπονσάι… κι επίσης, είχε ξεκινήσει να έχει φανταστικό φίλο… κι είχε κι αυτό το φρικτό χέρι… τα συστραμμένα, μισόκλειστα δάχτυλα… παγωμένα σ’ αυτό το δυσερμήνευτο στιγμιότυπο που ισορροπούσε ανάμεσα στην αγωνία και το φθόνο…

 

Ο Ίθαν έδιωξε τις σκέψεις. «Καληνύχτα, Μπίλυ», είπε, «θα τα πούμε αύριο για το πώς ο κύριος Λέσερ γνωρίζει τι έβλεπα στην τηλεόραση».

 

Νομίζω ότι η παράγραφος που έχω υπογραμμίσει θα μπορούσε να λείπει. Το δίνεις καλύτερα με αυτό που λέει ο Ίθαν μετά. Δεν χρειάζεται να μας τα κάνεις όλα τόσο λιανά.

 

Επίσης νομίζω πως υπερβάλλεις με τους εφιάλτες του Ίθαν. Πολύ δύσκολο ένας πατέρας να σκέφτεται έτσι για το παιδί του, όσο παραμορφωμένο και αν είναι, κι εδώ έχουμε μόνο ένα παραμορφωμένο χέρι. Υπάρχουν πιο ακραίες καταστάσεις. Νομίζω πως μόνο θλίψη θα ένιωθε, και τύψεις ("να είναι κάτι κληρονομικό;" ).

 

Αποκρουστική η επιμονή του να αγνοεί τη γυναίκα του που έσκουζε μέσα στον ύπνο της, ακόμα και αφού είδε την κόρη του και σιγουρεύτηκε ότι ήταν καλά. Πολύ την αγαπάει, μπράβο...

 

 

Ο Ίθαν ένιωσε την καρδιά του να σταματάει για μια στιγμή. Το μυαλό του αρνήθηκε να δεχτεί αυτό που έβλεπαν τα μάτια του. Πάσχισε να συγκεντρωθεί.

 

 

Αυτές οι περιγραφές είναι τόσο κλισέ όσο το "ξύπνησε ιδρωμένος και ούρλιαξε", και πραγματικά δεν βοηθούν στο να αποδωθούν τα συναισθήματα του ήρωα. Ιδίως αυτό που υπογράμμισα, είναι τόσο κακό που θα είχα καταλάβει καλύτερα αν τον έβλεπα να σκέφτεται "τι λες τώρα ρε".

 

Ο Μπίλυ ερχόταν σε καρέ… πλησίαζε… τα άκρα του να βρίσκονται πότε στη μία και πότε στην άλλη θέση… το συστραμμένο χέρι του να έρχεται όλο και πιο κοντά…

 

 

Αυτό με τα καρέ μάλλον το παράκανες. Την πρώτη φορά που το είπες ήταν καλό, μου μετέδωσες την εικόνα, αλλά μετά δεν ταίριαζαν σε ένα διήγημα. Μου φάνηκε σαν περιγραφή για σκηνή σε ταινία.

 

Η κορύφωση ήρθε, αλλά λίγο άνευρη και αμήχανη. Το κείμενο είχε πολύ περισσότερο κλίμα φόβου μέχρι εκεί, η φρίκη που έπρεπε να νιώσω διαβάζοντας το αναμενόμενο κλείσιμο δεν ήρθε ποτέ.

 

Η ιστορία σου μου άρεσε, πάντα το πίστευα ότι τα παιδιά είναι σατανάδες μεταμορφωμένοι σε μικρά δίποδα θηλαστικά.

 

edit: προσθήκη spoiler tags

 

edit 2 : μια που διάβασα τα σχόλια τώρα, έχω να πω κάτι στις κοπελιές που σου έκαναν την παρατήρηση ότι έχεις λάθος στη φάση με την εγκυμοσύνη, και πως στον πέμπτο μήνα δεν φαίνεται σχεδόν: Είστε τρελές; Ντάγκον, μια χαρά το έχεις, μην αλλάξεις τίποτα. Στον πέμπτο η εγκυμονούσα έχει μια κοιλιά τούμπανο πια, και καμιά φορά χοροπηδάει κάτω από την μπλούζα σαν άλιεν.

 

Edited January 4, 2012 by Cassandra Gotha

[mman]

Λοιπόν, αν μου έβαζαν ένα συστραμμένο χέρι στον λαιμό και με ρώταγαν "σε ποιο είδος νομίζεις ότι κατατάσσεται αυτή η ιστορία;" μάλλον θα έλεγα:

 

 

Τρόμος!

 

 

[aScannerDarkly]

Εξαιρετικά υποβλητική, σκοτεινή, τρομακτική. Χρησιμοποιείς ένα γνώριμο μοτίβο, αλλά το κάνεις υποδειγματικά.

Δεν είμαι σίγουρος γιατί έβαλες την εγκυμοσύνη μέσα, αλλά διαβάζοντας έλεγα "μην μας ξενερώσεις τώρα και η γυναίκα γεννήσει τον κύριο Λέσερ". Ευτυχώς δεν έπεσες σε αυτήν την παγίδα.

 

 

Κατά τα άλλα, τα μόνα που θα μπορούσα να παρατηρήσω είναι ότι

τέτοια επιδεξιότητα του παιδιού με τα μπονσάι - και όχι μόνο - θα τραβούσε λίγο περισσότερο την προσοχή των γονέων και των ειδικών.

Και το τέλος δεν είχε αυτό το κάτι παραπάνω - αλλά αυτά είναι σχετικά ασήμαντα. Πολύ καλή χρήση και του της ασάφειας, του τρόμου που δεν εξηγείται, αλλά πλανιέται παντού.

 

Συγχαρητήρια.