Συστραμμένο Χέρι

[vinegrete]

Ειναι μια καλη ιστορια τρομου, αν και .. εκει η παρεμβαση του γιατρου (στις σκεψεις του πατερα δηλ) λειτουργησει ανασταλτικα.

 

Τα δεντρακια ειναι καλη ιδεα, αλλα δεν μπορεσα να καταλαβω, πως τα εφτιαχνε και ηταν τρομαχτικα..

 

+1 στο σχολιο του ππας

 

καλη επιτυχια ευχομαι

[Asgaroth]

Ωραία ανατριχιαστική ιστορία. Πολύ πετυχημένη η όλη creepιλα του παιδιου και η σκηνές με την τηλεόραση. Για τον πατέρα δε νοιάστηκα πάντως σε όλη την ιστορία. Καλή επιτυχία!

[jjohn]

Το συστραμμένο Χέρι ήταν μία πολύ δυνατή ιστορία που με κράτησε ως το τέλος. Εφιαλτικά σκηνικά και ήταν η μόνη ιστορία του διαγωνισμού που μπορώ να πως ότι με φόβησε.

 

Καλή επιτυχία

[dagoncult]

Πολλά ευχαριστώ σε όσους διάβασαν, σχολίασαν ψήφισαν το Συστραμμένο Χέρι.

 

Σ' αυτήν την ιστορία ήθελα να αποφύγω τις ακρότητες, τόσο στις περιγραφές, όσο και σ' αυτά που συμβαίνουν. Στον μικρό βαθμό που τα κατάφερα, είμαι ίσως κάπως ικανοποιημένος. Γινόταν και καλύτερα.

 

Η ιδέα ήρθε από το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου http://www.biblionet...ok&bookid=74366 (οπότε το Λέσερ προέκυψε αρχικά σαν αναγραμματισμός του Σέλερ, αν και, επί τόπου, σκέφτηκα ότι κολλάει και νοηματικά, όπως είπε κι η wordsmith). Το χέρι ( http://www.nelson-at.../smallright.cfm ) είναι γλυπτό του Rodin (http://en.wikipedia....i/Auguste_Rodin).

 

 

Το Μπίλυ: Το χαμένο 'ν' είναι δικό μου λάθος.

 

Η αντίδραση του Ίθαν στα βογγητά της γυναίκας του: Οκ, αντελήφθην.

 

Για δεύτερα επίπεδα, ιδεολογικά κίνητρα, εμβάθυνση στους χαρακτηρες: Έχετε δίκιο, κι εγώ θα ήθελα να είχε κάτι παραπάνω η ιστορία σ' αυτούς τους τομείς.

 

Ο Μπίλυ που έρχεται σε καρέ στο τέλος: Αυτήν τη στιγμή, αυτό που μπορώ να δω/καταλάβω είναι ότι η συγκεκριμένη φάση κερδίζει λίγο σε τρόμο, αλλά από όλα τα δύσκολα σημεία της ιστορίας φαίνεται να είναι αυτή που χάνει περισσότερο σε πειστικότητα. Όχι;

 

Η κοιλιά πέντε μηνών: Ναι, το έξι-εφτά λειτουργεί καλύτερα.

 

Το τέλος: θέλω ένα καλύτερο τέλος, αλλά φοβάμαι ότι, ως τώρα, το μόνο εναλλακτικό φινάλε που έχω σκεφτεί απαιτεί μεγάλες αλλαγές στα προηγούμενα. Καμιά ιδέα (χωρίς αίματα όμως ) ;

 

 

 

Και πάλι ευχαριστώ πολύ.

[Ayu]

Πολλά ευχαριστώ σε όσους διάβασαν, σχολίασαν ψήφισαν το Συστραμμένο Χέρι.

 

 

Ο Μπίλυ που έρχεται σε καρέ στο τέλος: Αυτήν τη στιγμή, αυτό που μπορώ να δω/καταλάβω είναι ότι η συγκεκριμένη φάση κερδίζει λίγο σε τρόμο, αλλά από όλα τα δύσκολα σημεία της ιστορίας φαίνεται να είναι αυτή που χάνει περισσότερο σε πειστικότητα. Όχι;

 

 

 

 

Πολλά συγχαρητήρια dagon .

Ως προς τα καρέ: προσωπικά δε θεώρησα ότι χάνει σε πειστικότητα, αλλά μου κλώτσησε λίγο το ότι είχα την εντύπωση πως προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις κινηματογραφικά μέσα κι επομένως, όσο καλά και να το κάνεις, πάντα θα παραπέμπεις σε κάτι που κάνει καλύτερα μια άλλη τέχνη (κι ως εκ τούτου μπορεί η σκηνή να θεωρηθεί derivative κι απομιμητική).

Όλα αυτά δε σημαίνουν βέβαια ότι δεν έκλασα μέντες σ' εκείνη τη φάση (κυρίως όμως επειδή μου έφερες στο μυαλό ανάλογες σκηνές που έχω δει σε ταινίες όπως πχ. το Ring).

[dagoncult]

Ξαναδουλεμένο.

 

ΥΓ: Αν μπορεί κάποιος μοντ ας το βάλει στο αρχικό ποστ.

Συστραμμένο Χέρι - EDIT.doc

[mman]

Αυτό το διήγημα μου άρεσε τόσο, που το συμπεριέλαβα στη Λίστα των αγαπημένων μου.

[Stanley]

http://www.thisiscolossal.com/2012/02/bonsai-tree-houses-by-takanori-aiba/

[Howard Crease]

Λοιπόν, διάβασα κι εγώ το περίφημο Συστραμμένο Χέρι, κι είπα να περάσω να πω πώς μου φάνηκε.
 
Κατ' αρχάς, επειδή η πρώτη μου επαφή με κείμενό σου ήταν η Διάσωση της Μνήμης του Υιού - η οποία με εντυπωσίασε πολύ περισσότερο από την προκείμενη - ξεκίνησα να διαβάζω με τον πήχυ στο ταβάνι, κι ίσως αυτό είναι άδικο. Δεύτερον, εντάξει, από τη στιγμή που έχεις ανεβάσει και διορθωμένο κείμενο - αυτό διάβασα - υποθέτω πως όση δουλειά ήθελες να ρίξεις στην ιστορία, την έχεις ρίξει. Άρα έχε κατά νου πως ό,τι γράφω εδώ δεν είναι σε καμία περίπτωση κριτική που μπορεί να σε βοηθήσει σε κάτι. Δεν είναι καν κριτική. Ένα φιλικό σχόλιο, μονάχα, γιατί δεν μου αρέσει να έχω διαβάσει ένα διήγημα κάποιου που έχω γνωρίσει, και να μην το ξέρει.
 
Δεν μου άρεσαν δύο πράγματα.

 

Το πρώτο είναι ότι η ιστορία εκτυλίσσεται στη διάρκεια μιας νύχτας. Δεν παρακολούθησα το Κακό να βγαίνει από τα γεννοφάσκια του και σιγά-σιγά να προκαλεί το χάος. Το Κακό ήταν ήδη εκεί, και το περίμενα να ξεσπάσει. Ναι μεν περιέγραψες τη μετάβαση στη σκοτεινή πλευρά με το πολύ ωραία γραμμένο backstory, αλλά θα προτιμούσα να παρακολουθήσω αυτή την εξέλιξη live.

 
Το δεύτερο πράγμα που δεν μου άρεσε ήταν το τέλος. Όχι επειδή ήταν απότομο - πώς αλλιώς θα μπορούσε να τελειώσει ένα τρομοκείμενο - αλλά επειδή δεν είδα πώς στο διάολο είναι αυτός ο Λέσερ! Και ήθελα να δω, πώς να το κάνουμε.
 
Τώρα, διαφωνώντας με τον ίδιο μου τον εαυτό, εικάζω πως ίσως επέλεξες τα δυο πράγματα που σ' εμένα δεν άρεσαν για να συρρικνώσεις, αφ' ενός, τον εφιάλτη, και να τον κάνεις πιο έντονο, και να αφήσεις, αφ' ετέρου, τον ίδιο τον αναγνώστη να αυτοτρομοκρατηθεί φτιάχνοντας μόνος του μια εικόνα του Λέσερ - άλλωστε έχεις δώσει μια τυπική περιγραφή του νωρίτερα στο κείμενο και, τι διάολο, δεν φτάνει

ένας πιτσιρικάς, δαιμονικός Ψαλιδοχέρης, που σε πλησιάζει σαν σε καρέ, παρέα με τον φανταστικό του φίλο που δεν είναι φανταστικός, να είναι το τελευταίο πράγμα που βλέπεις πριν σβήσουν τα φώτα;

Λαμβάνοντας υπ' όψιν και τα σχόλια των υπολοίπων, υποθέτω πως φτάνει, και πως είμαι εγώ ο σπασίκλας που θέλει να τα ξέρει και να τα βλέπει όλα.
 
Όσον αφορά τα καλά, τώρα, θα είμαι περιεκτικός. Η γραφή είναι πολύ καλή. Σκηνοθεσία, διάλογοι, μεταφορές, όλα σούπερ. Αυτό που επέλεξες να γράψεις, δεν θα μπορούσες να το έχεις γράψει με καλύτερο τρόπο. Το αν σηκώνει επέκταση, ή όχι, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Εγώ μιλάω για την λέξη προς λέξη υλοποίηση. Πολύ πιασάρικο και το ρητό αντί για τίτλο.
 
Κι ένα αναγνωστικό easter egg, για το τέλος.

Μπορώ να σου ορκιστώ πως είδα τον Λέσερ στον ύπνο μου. Ήταν σαν ζομποποιημένη εκδοχή ενός Τουίτι σε διαστάσεις ανθρώπου.

Δεν τρομοκρατήθηκα, αλλά εντυπωσιάζομαι που αυτό που έγραψα παραπάνω συνέβη πραγματικά - ο Λέσερ ΕΜΕΙΝΕ στο υποσυνείδητό μου, και υλοποιήθηκε κιόλας!
 
Αυτά τα λίγα.

Μου λείπει η Μαριγώ η αγελάδα.

 

[wordsmith]

Like τη

ζομποποιημένη εκδοχή ενός Τουίτι σε διαστάσεις ανθρώπου

Για να μην πω για τη Μαριγώ την αγελάδα

[mariosdimitriadis]

Η αλήθεια είναι πως το διάβασα πριν λίγο καιρό αλλά είναι από αυτά που μου έμειναν. Πολύ ωραία ατμόσφαιρα και μου αρέσει που μπαίνει κατευθείαν στη δραση χωρίς πολλά πολλά. Σε αρπάζει κατευθείαν απο τον λαιμό. Ωραία ιδέα και η σκέψη του συστραμμενου χεριού ηταν πολύ ιδιαίτερη. Μακελειό με το καλημέρα και καλογραμμενος τρόμος! Το απολαυσα!

[Ιρμάντα]

Αυτό θα ήθελα να το διαβάσω αλλά δεν ανοίγει. Anyone?

 

EDIT: Το κατάφερα.

Edited September 16, 2015 by Ιρμάντα

[Ιρμάντα]

Να που τα ξαναλέμε παλαιέ μου συμμαθητά!

1. Λοιπόν με χάλασες με τη μία με τα ξενικά ονόματα. Ουστ!
2. Δεν ξεκολλούσε από το δέρμα του. Τι όμορφο. Τι άρρωστο.
3. Άρα όχι ένας θησαυρός, η Αλίσια. Δύο σε έναν.
4. Καλά, όλοι με ανοιχτή τηλεόραση κοιμούνται σε αυτό το σπίτι;
5. Πάντως γενικά είχα την εντύπωση ότι τα μπονσάι προκύπτουν από παρόμοιο βασανισμό των δέντρων. Ιαπωνικά μυαλά γαρ.
6. Ω κραπ. Πρώτα έσκασε το παραμορφωμένο χέρι του κυρίου Λέσερ, και μετά του Μπίλυ; Με ανατριχιάζεις, καλέ....
7. Πω ρε φίλε. Είναι και νύχτα....
8. Γιατί δεν πάει να κοιμηθεί δίπλα στη γυναίκα του; Που έτσι κι αλλιώς έχει κι αυτή την τηλεόραση ανοιχτή;
9. Καταλαβαίνω ότι πήδηξες από αόριστο σε ενεστώτα για να δώσεις ένταση, αλλά δεν ξέρω, κάπως μου χτύπησε.
10. ....και μετά ξανά αόριστος.
11. Κύριος Λέσερ (Mr. Lesser.). Κύριος Λιγότερος, άραγε; Κύριος Μικρότερος; Ή απλώς έτυχε να διαλέξεις το όνομα;
12. Και πίσω τους....ω ρε φίλε. Τι έγραψες ρε φίλε. Τι έγραψες...

 

Φρίκη: φρίκη! Τρέμω σύγκορμη! Ω πόσο καλό διήγημα! Ω πόσο με τρομάζεις!

[gismofbi]

Αν και αυτή η ιστορια υπάρχει εδώ και κάποια χρόνια στο φόρουμ, την διάβασα πρόσφατα στο βιβλίο του φόρουμ "εφαρμοσμένη μυθομηχανικη" και καταριομουν τον εαυτό μου που δεν την ανακάλυψα νωρίτερα. Μου άρεσε πολύ που εχτισες ένταση και ατμόσφαιρα με κλιμακωμενο ρυθμό στην ιστορία και παράλληλα υπήρχε από την αρχή μέχρι το τέλος διάχυτη μια αίσθηση ανησυχίας που με κρατούσε συνεχώς σε εγρήγορση. Όσο τη διάβαζα ένιωθα λες και περπατούσαν μηρμυγκια κάτω από το δέρμα μου και σκεφτόμουν συνεχώς "τώρα κάτι θα γίνει, τώρα θα τρομαξω". Ήταν λες και έβλεπα ταινία στο μυαλό μου. Αν και το θέμα με παιδί, δαίμονα, φανταστικό φίλο είναι αρκετά κλισέ από αμερικανούς και ιάπωνες όσον αφορά τα θρίλερ, εσύ το προσαρμογές σε δικά σου δεδομένα με επιτυχία. Το τέλος, όπως επισήμαναν πιο πάνω τα παιδιά ήταν λίγο απότομο, ξαφνικό και αναμενομενο αλλά νομίζω πως έτσι έπρεπε να είναι και αν θες τη γνώμη μου ήταν ιδανικό. Τέλος να πω πως εγώ διάβασα την έκδοση του βιβλίου με τα ελληνικά ονόματα τα οποία δεν μου ταίριαζαν στο σετινγκ που έχεις φτιάξει αλλά εδώ που διάβασα την ιστορία με τα ξένα ονόματα την απολαυσα πιο πολύ.

[Βελόρεν]

Βασικά δεν κατάλαβα τίποτα. Ποιο ήταν το δώρο που έκανε σε όλους ο κύριος Λέσερ; Και γιατί όλο αυτό ήταν τρομαχτικό;

[SymphonyX13]

Πολύ ωραία, τρομακτική ιστορία με πολλά σημεία στα οποία ανατρίχιασα στην κυριολεξία, (ότι καλύτερο νομίζω για να καταφέρει μια ιστορία τρόμου) όπως αυτή

στο τέλος με τον Μπίλι να κινείται σε καρέ,

όντως κινηματογραφική, αλλά για μένα λειτούργησε πάρα πολύ καλά. Θα ήθελα λίγες παραπάνω πληροφορίες για τον κύριο Λέσερ, αλλά κατά τα άλλα,  ήταν ατμοσφαιρική, ανατριχιαστική, πάρα πολύ καλή και την απόλαυσα!

Υ.Γ. Εκτός από διάφορες ταινίες τρόμου, ειδικά με πρωταγωνιστές παιδιά που μου έφερε στο μυαλό, αυτό που με έκανε θυμηθώ η ιστορία σου  ήταν  η σκηνή του εφιάλτη με το μωρό που έκλαιγε στο πρώτο Max Payne στο αρχικό Playstation!

Edited November 24, 2015 by SymphonyX13

[giorgos lagonas]

διάβασα αυτή την ιστορία στη Μυθομηχανική και έμεινα με το βιβλίο ανοιχτό. Όποιος επέλεξε αυτό το διήγημα για να μπει στο βιβλίο, ε, γαμώτο, ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕ. 

 

Πραγματικό διαμάντι, και κατ` εμέ ό,τι καλύτερο έχεις γράψει (από αυτά που έχω διαβάσει τουλάχιστον και δεν είναι και λίγα).

 

Κάποιος ή κάποια (ειλικρινά δεν θυμάμαι) κάποτε μου είχε πει πως όλοι οι συγγραφείς βασικά έχουν μια ιστορία να πουν και ό,τι γράψουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο περιστρέφεται γύρω από αυτό το ένα πράγμα που κατά βάθος θέλουν να πουν.

 

Ε, αν αυτό είναι αλήθεια, το δικό σου πράγμα είναι αυτό. Η παραμόρφωση. Στον τρόμο τουλάχιστον. Στον οποίο τρόμο, φίλε μου Dagon, μας λείπεις!

[Natasha]

Διάβασα αυτή την ιστορία στην Εφαρμοσμένη Μυθομηχανική και μου έκανε εξαιρετική εντύπωση από την αρχή μέχρι το τέλος της. Κυρίως ενθουσιάστηκα από το πόσο πολύ τρόμαξα!

 

Στα θετικά θα έβαζα το πώς ο τρόμος μπαίνει μέσα σε ένα κανονικό σπίτι, μιας καθημερινής οικογένειας που δε φταίει. Το μόνο αρνητικό που έχω να πω, κι ας το είδα και σε σχόλια παραπάνω, δεν πειράζει λίγη επανάληψη, είναι ότι αν μια ιστορία μπορεί να σταθεί στην Ελλάδα, προσωπικά προτιμώ να τοποθετείται εδώ (δηλαδή εκεί, από Σουηδία γράφω). 

 

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ταινία, διαβάστηκε εύκολα παρότι πιάστηκε η καρδιά μου από τον φόβο. Μπράβο και μπρρρ!!