RAGGATH

[abuno]

Ο Λευκός βασιλιάς είχε απομείνει μόνος, μπροστά του ένας πελώριος πύργος και γύρω του στρατιώτες και ίπποι.

 

 

 

-Στάθηκες τυχερός αυτή τη φορά.

 

-Δεν υπάρχει τύχη στο σκάκι φίλε μου, μόνο λάθη.

 

-Τότε δεν υπάρχει τύχη και στη ζωή…

 

-Όπως είχε πει και ένας σοφός, όλοι έχουμε την ίδια τύχη στο τέλος,

 

ο βασιλιάς και το πιόνι μπαίνουν στο ίδιο κουτί, μόλις τελειώσει η παρτίδα.

 

-Χμμ, πράγματι…

 

 

Οι δυο φίλοι συνέχισαν να συζητούν ήρεμα πίνοντας ένα υπέροχο κόκκινο κρασί, καθώς η νύχτα απλώνονταν πάνω από τη γοτθική πόλη Ραγκάθ.

 

 

 

Η Ραγκάθ είναι μια πανάρχαια πολιτεία χτισμένη σε έναν απόκρημνο βράχο,ακριβώς από κάτω της βρίσκεται η σκοτεινή θάλασσα των Καιρών, σχεδόν πάντα

 

φουρτουνιασμένη. Υπάρχουν υπόγειες στοές που οδηγούν σε απάνεμες σπηλιές κάτω από την πόλη, από εκεί μπορεί κάποιος να βγει στη θάλασσα. Οι κάτοικοι

 

της ήταν λιγοστοί, και δεν ταξίδευαν καθόλου. Μισούσαν τη θάλασσα και τη θεωρούσαν ένα απέραντο τέρας που μια μέρα ίσως τους κατάπινε όλους, αν και

 

υπήρχε μια πανάρχαια προφητεία που έλεγε ότι η Ραγκάθ δεν θα έπρεπε να φοβάται τη θάλασσα, αλλά την στεριά.Κανείς δεν κυβερνούσε σε αυτή την πόλη, οι άνθρωποί της ήταν απόμακροι

 

και βίαιοι, ζούσαν οικογενειακά χωρίς πολλά πάρε-δώσε μεταξύ τους. Κάθε οικογένεια φρόντιζε το σπιτικό της και δεν νοιάζονταν πολύ για τον διπλανό.

 

Τα σπίτια τους ήταν φτιαγμένα από πέτρα κυρίως και ξύλινα δοκάρια, χωρίς αυλές και μπαλκόνια και πολύ κοντά το ένα με το άλλο. Ο καιρός ήταν σχεδόν πάντα

 

 

ομιχλώδες, βροχερός και κρύος. Έτσι οι καμινάδες τους άχνιζαν ασταμάτητα.

 

Οι δυο φίλοι που έπαιζαν σκάκι ήταν ξεχωριστοί. Ένιωθαν ότι δεν ανήκουν μαζί με τους υπόλοιπους, γι’ αυτό και βρισκόντουσαν κρυφά σε μια σπήλια

 

κάτω από την πόλη. Το είχαν περιποιηθεί αυτό το μέρος, ήταν σαν το δεύτερο σπίτι τους, είχε σχεδόν τα πάντα πια. Εκεί περνούσαν τις περισσότερες ώρες τους.

 

Σκαρώνοντας κάτι που δεν έπρεπε να το μάθει κανείς. Σχεδίαζαν να φύγουν, να φύγουν για πάντα, να φύγουν από θάλασσα! Έφτιαχναν μια βάρκα…

 

 

 

-Αλήθεια, τι πιστεύεις ότι βρίσκεται εκεί έξω, Θαμών;

 

Που να οδηγεί αυτή η απέραντη ράχη της θαλάσσης;

 

-Στον παράδεισο, Αχθέα, στον παράδεισο…

 

 

Τα χρόνια περνούσαν και οι δυο φίλοι περίμεναν ένα σημάδι που θα τους έδειχνε το δρόμο του μισεμού.

 

 

Και ένα πρωινό έφτασε τρέχοντας ένα παιδί ξένο στην σκοτεινή Ραγκάθ, πληγωμένο και αιμόφυρτο. Γύρω του μαζεύτηκαν κάποιοι από τους κατοίκους και το άκουσαν

 

να κλαίει και να φωνάζει με λυγμούς.

 

 

-Τρέξτε να σωθείτε, τρέξτε για τις ζωές σας!

 

το Κακό ήρθε, ήρθε να μας πάρει όλους, τρέξτε να σωθείτε!

 

 

Το νεαρό αγόρι κατέρρευσε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ραγκαθόρς.

 

Μακριά πίσω από τα τείχη της πόλης ένα σκοτεινό σύννεφο είχε σηκωθεί και έμοιαζε να πλησιάζει ένα κακό ανείπωτο.

 

Οι δυο φίλοι κοιτάχτηκαν στα μάτια και χωρίς δεύτερη σκέψη έφυγαν τρέχοντας για τη σπηλιά τους.

 

 

[Mesmer]

Ωραία η εισαγωγή για τη γνωριμία μας με την Ραγκάθ. Αυτά που συμβαίνουν στην πόλη, με τους δυο φίλους, κι όσα θα ακολουθήσουν πέρα από τη θάλασσα φαντάζουν αρκετά ενδιαφέροντα και δημιουργούν μυστήριο και ανυπομονησία.

 

Όλα αυτά που γίνονται, γίνονται πολύ γρήγορα. Κάτι που το κάνει να μοιάζει πιο πολύ με σκοτεινό παραμύθι. Γενικά, αυτός είναι κι ο τρόπος που γράφεις. Δεν λέω ότι είναι κακό, λειτουργεί μια χαρά κι έτσι. Απλά, θα μπορούσε να γίνει πιο ζωντανή η αφήγηση.

 

Υπάρχουν αρκετά λαθάκια στο κείμενο, κι επειδή είναι μικρό σε έκταση, χτυπάνε κάπως άσχημα.

[abuno]

εχεις δικιο για τη βιασυνη mesmer. αλλα οπως ειπες αυτος ειναι ο τροπος που γραφω.

τουλαχστον μεχρι τωρα. σεβαστη η αποψη σου.

[Guest old#2065]

Φίλε Abuno, Αν και δεν διαβάζω φάνταζυ, διάβασα το δικό σου και μου άρεσε. Με έναν δικό σου τρόπο, έδωσες με λίγα λόγια, έναν φανταστικό κόσμο, με παρελθόν και ενδιαφέρον. Επειδή επέλεξες έναν λιτό τρόπο περιγραφής, πιστεύω ότι πρέπει να αποφύγεις όπως ο διάβολος το λιβάνι, τις μεγαλόσχημες εκφράσεις. Και οι δυό φίλοι, καλό είναι νομίζω στην αρχή, να έχουν έναν πιο τετριμμένο διάλογο. Απέφυγε να τους δείξεις σαν δημογέροντες που φιλοσοφούν για υπαρξιακά. Θα κερδίσεις πιο πολύ τον αναγνώστη. Κατάφερες να με κάνεις να περιμένω την συνέχεια.( Και πρόσεξε μην ξεφύγεις και αλλάξεις ύφος γιατι μέχασες ).

Edited December 28, 2011 by npaps