Πυθαρίων Posted January 11, 2012 Share Posted January 11, 2012 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Πυθαρίων Είδος ποιήματος: ; Αριθμός Στίχων: 25 Σχόλια: Αρχείο: Λίλιθ Λίγα υγρά μικρογραμμάρια θανάτου στις φλέβες χύνονται σαν μέταλλα ρευστά. Άγγελος μαύρος που απλώνει τα φτερά του, με χέρια κρύα και τα χνώτα του ζεστά, παίρνει το σώμα μου σφιχτά στην αγκαλιά του. Λάγνα κορμιά σε κολασμένες συνουσίες στις πίσω αυλές του γκρεμισμένου παραδείσου, βρώμικες πόρνες θολωμένες από ουσίες, μ’ αφήνουν έρμαιο στις δίνες μιας αβύσσου ν’ αποζητάω της ζωής μου απουσίες. Παίζουν θεοί με τα όνειρά μου τα χαμένα, με τιμωρούν για αμαρτίες μου παλιές. Θα πλαταγίσω τα φτερά μου τα σπασμένα και θ’ αποδράσω απ’ του φόβου τις φωλιές κι από το φαύλο της συνήθειας το ψέμα. Ελευθερώνω της ψυχής μου τους αιώνες. Μικρούς ανέμους τις ανάσες τους σκορπώ, σαν προσευχές σε ασημένιους ελαιώνες. Μέσα απ’ τη μνήμη μου να σβήσω προσπαθώ βαθιές ρυτίδες από απέραντους χειμώνες. Στο πλανερό το άγγιγμά σου θ’ αφεθώ, τις ώρες που ξεφτίζουνε τα χρώματα. Σαν να μην έφυγα ποτέ θα ξαναρθώ. Θα γεννηθούν καινούργιοι κόσμοι μες τα χώματα, καθώς στο πύρινο φιλί σου θα χαθώ. Edited January 12, 2012 by Πυθαρίων 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted January 12, 2012 Share Posted January 12, 2012 Γραφεις πυκνα, σε λιγες γραμμες εχεις παρουσιασει εικονες, νοηματα... μια χαρα! Μου αρεσει αυτο, ειναι σαν να εισαι πυκνος γενικα, οχι αδειος αλλα με ουσια. Κατι παντως δεν μου αρεσε στο συγκεκριμενο ποιημα...νομιζω πως ειναι ο ρυθμος του...ισως ηθελε να αντιστρεψεις καποιους στιχους για να κυλαει καλυτερα π.χ. αγγελος μαυρος που απλωνει τα φτερα του παιρνει το σωμα μου σφιχτα στην αγκαλια του με χερια κρυα και τα χνωτα του ζεστα Βεβαια θα χαλουσε την σειρα της ομοιοκαταληξιας και δεν το συνιστω τωρα που το σκεφτομαι... αλλα θελει κατι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted January 12, 2012 Author Share Posted January 12, 2012 Φίλη Μαριάντζελλα, ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα σχόλια. Αν δεχτούμε ότι η κριτική σ’ ένα “ποίημα” (ας μου επιτραπεί ο όρος, τον χρησιμοποιώ με κάθε επιφύλαξη για το συγκεκριμένο εγχείρημα και με σεβασμό απέναντι στο τί μπορεί να σημαίνει η λέξη) αφορά σε δυο κυρίαρχα στοιχεία, δηλαδή το νοηματικό του στοιχείο και το τεχνικό-μορφολογικό του στοιχείο, χαίρομαι που τουλάχιστον στο ένα βρίσκεις ενδιαφέρον. Από την άλλη μεριά πάλι, νομίζω ότι οι όποιες φιλότιμες προτάσεις για αλλαγές και διορθώσεις, σε επίπεδο λέξεων, σειράς στίχων κλπ, δεν είναι ικανές να περισώσουν ή να αλλάξουν δραστικά την συνολική αίσθηση του αναγνώστη. Η ποίηση άλλωστε, επειδή απολαμβάνει ένα άσυλο στην ασάφεια και επειδή χαρακτηρίζεται συχνά από μια “ασυδοσία” στους συμβολισμούς, οφείλει αντισταθμιστικά (πολύ περισσότερο από την πεζογραφία κατά την άποψή μου), να πυροδοτεί μια αισθητική έξαψη. Αν δεν το καταφέρνει, είναι όντως πρόβλημα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted January 12, 2012 Share Posted January 12, 2012 Φιλε Πυθαριων ... ο,τι πεις! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted January 12, 2012 Author Share Posted January 12, 2012 (edited) @ laas7 (Φίλε Πυθαρίων ... ο,τι πεις!) Χμμ… Ναι. Κοντολογίς Μαριάντζελλα, ένα ποίημα που δεν σου “κολλάει” από την αρχή, όσο και να διορθωθεί, είναι δύσκολο να σε κερδίσει. Έχει χάσει το παιχνίδι. Edited January 12, 2012 by Πυθαρίων Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted January 13, 2012 Share Posted January 13, 2012 Η ποίηση άλλωστε, επειδή απολαμβάνει ένα άσυλο στην ασάφεια και επειδή χαρακτηρίζεται συχνά από μια “ασυδοσία” στους συμβολισμούς, οφείλει αντισταθμιστικά (πολύ περισσότερο από την πεζογραφία κατά την άποψή μου), να πυροδοτεί μια αισθητική έξαψη. Αν δεν το καταφέρνει, είναι όντως πρόβλημα. Έτσι όπως το θέτεις, εδώ δεν τα καταφέρνει φίλε Πυθαρίωνα, τουλάχιστον όχι σ' εμένα. Δεν παρασύρθηκα σε καμία έξαψη, μάλιστα στην αρχή απογοητεύτηκα. Μετά την τρίτη ανάγνωση όμως (βλέπεις η ασάφεια, μεταξύ άλλων, ενθαρρύνει και τη διαστροφή) άρχισα ν' απολαμβάνω το ποίημα εγκεφαλικά. Δηλαδή βρήκα ενδιαφέρον στην αναζήτηση αυτής της persona που 'φωνάζει' σωρεύοντας δυνατά (ως βαρύγδουπα) σύμβολα. Πρόκειται για τη δική της, λαχανιασμένη έξαψη που προσπαθεί να μεταδώσει; Θέλει να μου τραβήξει την προσοχή; Φαντασιώνεται; Ποια είναι αυτή η persona; Ένας μοναχικός άνθρωπος; Ένας έφηβος; Κάποιος μυθομανής; Κάποιος βαθιά πληγωμένος ή/και επηρμένος; Εδώ το ποίημα λειτούργησε σ' εμένα καλειδοσκοπικά, ανάλογα με τον αφηγητή που επέλεγα κάθε φορά. Αλλά δεν ταυτίστηκα (κάτι που για μένα δεν είναι απαραίτητα ζητούμενο στην ποίηση). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BlackCatGirl Posted January 13, 2012 Share Posted January 13, 2012 Χωρίς άλλα σχόλια....μου άρεσε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted January 13, 2012 Author Share Posted January 13, 2012 (edited) @ Cyrano: Σ’ ευχαριστώ Ποθητέ που ασχολήθηκες. Στους δυο πρώτους στίχους “Λίγα υγρά μικρογραμμάρια θανάτου στις φλέβες χύνονται σαν μέταλλα ρευστά” βρίσκεται η ταυτότητα του προσώπου το οποίο αναζητάς. Πρόκειται για κάποιον χρήστη παραισθησιογόνων. Όλοι οι υπόλοιποι στίχοι υποτίθεται πως είναι ζωντανή περιγραφή/αφήγηση του βιώματος ενός ανθρώπου στη φάση που βρίσκεται υπό την επήρεια τέτοιων ουσιών, και άρα ενός ατόμου σε κατάσταση ατελούς συνείδησης και τροποποιημένης αισθητηριακής αντίληψης. Τις εικόνες αυτές απλά τις φαντάζομαι, αφού ούτε κι εγώ ταυτίζομαι μαζί του ακριβώς. Θα μπορούσε να είναι μοναχικός, ή έφηβος, ή πληγωμένος ή και όλα μαζί, ίσως βέβαια ακόμα και μυθομανής ή επηρμένος. Αλλά, οπωσδήποτε, είναι κάποιος που βρίσκεται σε έξαψη. Κάποιος που τελεί υπό ψυχοσυναισθηματική φόρτιση και αστάθεια, ανάμεσα σε κρίσεις συνείδησης, διανοητικές παρακρούσεις και ψευδαισθήσεις. Που αγωνιά να ελευθερώσει τον εαυτό του, που επιζητά τελικά τη λύτρωση. Η λύτρωση αυτή περιγράφεται στην τελευταία στροφή, μέσα από τον σκοτεινό συμβολισμό της Λίλιθ. Η Λιλιθ εδώ ταυτίζεται με την ίδια την ηδονή της παραίσθησης, τις επιθυμίες και τους πόθους του υποσυνείδητου, την κορύφωση της έκστασης. Μπορεί και με τον ίδιο τον θάνατο. Βαρύ; Θα το δεχτώ. Πολύ βαρύ, στριφνό, θα συμφωνούσα. Κάτω από το πρίσμα της παραπάνω ερμηνείας όμως, ελπίζω πως αιτιολογούνται τα “δυνατά (ως βαρύγδουπα) σύμβολα” και πως αναιρούνται - εν μέρει έστω – εντυπώσεις που πιθανόν να χρεώνουν έμμεσα στον γράφοντα τάσεις υπερβολής. Ποθητέ, εκτιμώ τις παρατηρήσεις σου, όπως και κάθε καλοπροαίρετη κριτική, ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται από προσωπικές σκέψεις - τοποθετήσεις. Τις θεωρώ δημιουργικές και σε κάθε περίπτωση χρήσιμες. Να είσαι καλά. Λίλιθ* http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=6D3ssTsZdmI @ BlackCatGirl: Σ' ευχαριστώ Βάσω. Edited January 13, 2012 by Πυθαρίων Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.