Ντμίτρι Αλεξέγιεβιτς Γκλουχόφσκι (Dmitry Alekseyevich Glukhovsky)

[Zaratoth]

Ένας Ρώσος γεννηθείς το 1979 ο οποίος έγραψε το παγκοσμίως γνωστό βιβλίο Metro 2033.

Έχει γίνει πυρηνική καταστροφή στη γη και η ανθρωπότητα για να καταφέρει να επιβιώσει έχει καταφύγει στο μετρό της Μόσχας που είναι και πυρηνικό καταφύγιο. Η ιστορία ακολουθεί τον πρωταγωνιστή, Artyom στο ταξίδι του να ζητήσει βοήθεια για να αντιμετωπίσει ο σταθμός του (οι σταθμοί πλέον έχουν και ρόλο πόλης) κάτι μεταλλαγμένα πλάσματα που εισβάλουν στο μετρό από την επιφάνεια, τους Dark Ones. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του συναντά πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές ιδεολογίες και τρόπο σκέψης. Με αυτό τον τρόπο γίνεται μια έμμεση αναφορά και σάτιρα σε διάφορα πράγματα της σύγχρονης εποχής.

Το βιβλίο το τελείωσα χτες και μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι σκοτεινό και δίνει τροφή για σκέψη μέσω μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας. Ήρθα να σχολιάσω εδώ αλλά δεν είχε τόπικ, οπότε δημιούργησα ένα να μιλάμε.

 

Θα το βαθμολογούσα με 8/10. Κόβω από την αρχή μέχρι τη μέση γιατί μου φάνηκε κάπως επαναλαμβανόμενο. Από τη μέση και μετά είναι το ζουμί.

[Jordan]

Κι εγώ διάβασα πρόσφατα αυτό το βιβλίο και μου δημιούργησε ανάμικτες εντυπώσεις. Αντίθετα από σένα Zaratoth, εμένα με ενθουσίασε το πρώτο μισό του βιβλίου. Η περιγραφή του μνημειώδους σκηνικού του μετρό, η υπαρκτή αλλά καλυμμένη απειλή σε κάθε γωνιά αυτού του υπόγειου κόσμου και η συναρπαστική γραφή (που μου θύμισε λίγο από τη μαεστρία του δάσκαλου Στ. Κίνγκ) μου άνοιξαν για τα καλά την (αναγνωστική) όρεξη! Μετά όμως το ύφος του άλλαξε τελείως και, για αρκετά κεφάλαια, ο συγγραφέας φάνηκε να εστιάζει μόνο στις ιδεολογικο-φιλοσοφικές φατρίες του μετρό. Όχι ότι δεν είχαν ενδιαφέρον όλα αυτά αλλά μου φάνηκε ότι "ξέχασε" για πολλή ώρα το κεντρικό στόρι όπως αναπτύχθηκε στο πρώτο μισό. Θα προτιμούσα δηλαδή να πλέξει αυτά τα δύο πράγματα πιο σφιχτά μεταξύ τους. Μετά από αυτό, η πορεία προς το τέλος μου φάνηκε κάπως χαλαρή αν και αυτή καθαυτή η τελική έκβαση με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Η χαμένη ευκαιρία της ανθρωπότητας και ο μοναδικός ρόλος του πρωταγωνιστή ήταν η καλύτερη λύση που θα μπορούσα να περιμένω σε αυτό το δράμα.

 

 

Εν κατακλείδι, το μυθιστόρημα είναι για μένα αξιομνημόνευτο και έχει σημαντικές αρετές αλλά θεωρώ ότι ο (άπειρος) συγγραφέας άνοιξε πολλά μέτωπα που δεν κατόρθωσε να διαχειριστεί αρμονικά. Ωστόσο θα ήθελα να το ξαναδιαβάσω, καθώς και να "ζήσω" λίγο περισσότερο στον κόσμο του πέρα από το μονοδιάστατο shooter video game που κυκλοφόρησε.

[wordsmith]

Κι εγώ το διάβασα πρόσφατα και σου μεταφέρω τη γνώμη μου:

 

Μετρό 2033, Αντρέι Γκλουχόφσκι, Καστανιώτης. Καλό και το συνιστώ. Καλογραμμένο και γεμάτο με ιδέες μετακαταστροφικής εφ λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας λέει ότι το έγραψε κομμάτι κομμάτι για το ίντερνετ και οι αναγνώστες τού διόρθωσαν τις τρύπες αληθοφάνειας. Μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν στο μετρό της Μόσχας και δε μπορούν να ανέβουν στην επιφάνεια παρά μόνο για λίγη ώρα κάθε φορά, λόγω ραδιενέργειας. Η μόνη εξήγηση που δίνεται για την αιτία της καταστροφής, κι αυτή πλαγίως, είναι στη φράση "αν το φας αυτό, θα γίνει Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος στο στομάχι σου!". Κατά τα άλλα η υπόθεση έχει δομή βιντεογκέιμ: ο 20χρονος Αρτιόμ ταξιδεύει από σταθμό σε σταθμό, ζει περιπέτειες και συναντάει διάφορα: μεταλλαγμένους, ακραίους κομμουνιστές, νεοναζί, παιδιά-αλμπίνους, φαντάσματα, ήχους που τρελαίνουν και άλλα τέτοια. Βγαίνει και στην επιφάνεια και εκεί έχει κι άλλα στο στυλ του I am legend. Οπωσδήποτε καλοφτιαγμένο.

 

Δε μπορώ να πω ότι πρόσεξα κάποια διαφορά στο πρώτο μισό σε σχέση με το 2ο. Απλώς η ιστορία του κάθε σταθμού μοιάζει να ασχολείται με άλλο θέμα, σαν να είναι διήγημα άλλου είδους, το ένα τρόμου, το άλλο εφ, το άλλο υπερφυσικού μυστηρίου, το άλλο πολεμικό κλπ. Άμα βρω πουθενά φτηνα και τη συνέχειά του, το Metro 2034(πολύ πρωτότυπος ο τίτλος!) θα το τσιμπήσω. Και εννοείται ότι κάθε φορά που πάω στο μετρό το δικό μας θυμάμαι την οπτική γωνία αυτών στο βιβλίο, που οι σήραγγες ήταν ο μόνος κόσμος που είχαν γνωρίσει και ταξίδευαν μήνες για να πάνε από τη μια άκρη της γραμμής στην άλλη, με χίλιους κινδύνους για τη ζωή τους...

[Zaratoth]

Αντίθετα από σένα Zaratoth, εμένα με ενθουσίασε το πρώτο μισό του βιβλίου.

 

Καλό ήταν, δε λέω, αλλά

σε κάποια φάση όλη αυτή η επανάληψη του μοτίβου "προχωρώ - > την πατάω -> κάποιος πεθαίνει -> τρέχω πανικόβλητος -> με σώζουν τελευταία στιγμή -> προχωρώ" καταντά κουραστικό και με έκανε να πω "καλά, τα ίδια πράγματα διαβάζω;" και ας είχαν τη φάση τους οι περαιτέρω λεπτομέρειες που αναφέρεις. Από τη στιγμή που έφτασε στην Πόλις και μετά μου φάνηκε πως απέκτησε ενδιαφέρον η πλοκή και προς το τέλος που άρχισε να "δικαιολογεί" τα μοτίβα του (με το να σκέφτεται ο Άρτυομ "μα καλά, όλοι όσοι έρθουν μαζί μου πεθαίνουν;" ή να λέει για ποιο λόγο σωζόταν συνέχεια μου κάλυψε για μένα τα κενά.

 

 

Όσο για το Μετρό 2034 δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι έχει βγει στα αγγλικά.

 

Υ.Γ. Το παιχνίδι Μετρό 2033 προσωπικά μου αρέσει πολύ. Μπορεί από πλοκή να είναι λίγο μποφ, αλλά η ατμόσφαιρα που δίνει στα επίπεδα είναι εκπληκτική.

[Jordan]

Απλώς η ιστορία του κάθε σταθμού μοιάζει να ασχολείται με άλλο θέμα, σαν να είναι διήγημα άλλου είδους, το ένα τρόμου, το άλλο εφ, το άλλο υπερφυσικού μυστηρίου, το άλλο πολεμικό κλπ. Άμα βρω πουθενά φτηνα και τη συνέχειά του, το Metro 2034 θα το τσιμπήσω.

Συμφωνώ με αυτή τη θέση, γι αυτό είπα ότι το βιβλίο δεν έχει ξεκάθαρη κατεύθυνση. Προφανώς όλη αυτή η interactive συγγραφή του με το feedback των online αναγνωστών έπαιξε το ρόλο του σε αυτό.

To 2034 δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά αλλά και στο Amazon δε βρίσκω ούτε την αγγλική έκδοση (μόνο ρώσικη, γαλλική, γερμανική). Πάντως όλο το βιβλίο είναι ανεβασμένο δωρεάν στη σελίδα http://www.m2034.ru/read/. Με τη βοήθεια του Google Translate, η μετάφραση στα αγγλικά είναι ικανοποιητική για διάβασμα. Επίσης υπάρχει ένα αρκετά αναλυτικό review του βιβλίου εδώ: http://www.moscow-ru...-2034-book.html.

 

Υ.Γ. Το παιχνίδι Μετρό 2033 προσωπικά μου αρέσει πολύ. Μπορεί από πλοκή να είναι λίγο μποφ, αλλά η ατμόσφαιρα που δίνει στα επίπεδα είναι εκπληκτική.

Η ατμόσφαιρά του είναι πράγματι εκπληκτική, απλά τα shooters δε με συγκινούν. Θα το προτιμούσα δηλαδή περισσότερο προς την κατεύθυνση του Fallout 3 για να σου δώσω να καταλάβεις.

[Maxus]

To τελειωσα προσφατα και μου άρεσε αρκετά.Οταν με το καλο βγει κ το 2034 θα το διαβασω σιγουρα(αν κ ακουσα οτι ειναι κατωτερο).

Στα μεγαλα συν (τεραστιων διαστασεων!) βαζω την ατμοσφαιρα και την δομη της κοινωνιας/ων του Μετρο. Καθε σταθμος ήταν μοναδικος!

Στα αρνητικα ηταν για μενα η μεγάλη κωλοφαρδια του πρωταγωνιστη(οχι δεν ηθελα να πεθανει,αλλα να ειναι λιγο πιο πειστικος ο τροπος που σωζει καθε φορα την παρτιδα) αλλα και

το τέλος.Δεν δικαιολογησε αρκετα την χαμενη ευκαιρια.

 

Μιας κ το θυμήθηκα παω να το βαθμολογησω κιολας.

[AlienBill]

Αν εξαιρέσω το πρώτο κεφάλαιο που μου θύμιζε το ξερο ύφος της ιστορίας που διδασκόμασταν στο σχολείο, όλο το άλλο βιβλίο ήταν πολύ καλό. Εχω συμπάθεια στις ιστορίες που διαδραματίζονται σε υπόγειους χώρους. Η μετάφραση ήταν καλή, όμως δεν με βοήθησε -εμένα προσωπικά- στους διαλόγους (ήταν θέμα επιλογής που έκανε ο μεταφραστής και όχι τόσο της ικανότητας του). Ωστόσο το απόλαυσα πραγματικά και εύχομαι να δούμε πολλά ακόμη από Ρωσία.

Edited September 7, 2012 by alien666

[WolfBack]

Όσο διαβάζω το metro 2033, τόσο μένω με ποικίλα συναισθήματα για το συγκεκριμένο βιβλίο.

Αυτό που μου αρέσει είναι το ότι μου περνάει το συναίσθημα της μελαγχολίας, της απομόνωσης, της κατάθλιψης και του φόβου, που σε ορισμένες στιγμές σταματάω την ανάγνωση για να επιστρέψω στον δικό μας, πραγματικό, κόσμο. Είναι πολλά τα πρόσωπα που αλληλεπιδρούν μαζί με τον νεαρό Αρτιόμ, έχουν την δική τους, μοναδική προσωπικότητα και χαρακτήρα, αλλά, δυστυχώς, οι περισσότεροι απ'αυτούς λειτουργούν σαν πρόσθετοι χαρακτήρες που δεν βοηθούν στην συνέχεια της ιστορίας, απλώς, έρχονται και φεύγουν και έπειτα δεν τους θυμάσαι καν..

Συμφωνώ με το σχόλιο της κωλοφαρδίας του Αρτιόμ. Ζεις τον κίδυνο του, έχεις την αγωνία για το τι θα γίνει στην συνέχεια... και η η βοήθεια έρχεται απρόσμενη και από εκεί που δεν την περιμένει κανείς και σου αφήνει μια εντύπωση πως ο ήρωας έχει κάποιν φύλακα άγγελο που τον προστατεύει...

Δεν γνωρίζω για το πως θα είναι το άλλο μισό του βιβλίου. Μέχρι στιγμής μπορεί και με κρατάει δίχως να νιώσω να βαριέμαι απ'το ταξίδι του Αρτιόμ και αυτό ίσως οφείλεται πως οι σταθμοί είναι διαφορετικοί, τόσο σε τρόπους αντίληψης, θρύλων και πίστης.

Η αλήθεια είναι πως περίμενα πως το ομόνυμο παιχνίδι τους υπολογιστές θα ακολουθόύσε το βιβλίο, αλλά είχα κάνει λάθος. Οι μαύροι δεν έχουν κάποια σχέση με εκείνα τα τέρατα του παιχνιδιού και οι εμφανίσεις τους είναι σποραδικές (μέχρι στιγμής).

Σε γενικές γραμμές είναι ένα αξιόλογο και ευκολοδιάβαστο βιβλίο. Αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μαζί του.

Edited October 22, 2012 by WolfBack

[gregacm]

Χθες το βραδυ το τελειωσα κι εγω και περασα πολυ καλα διαβαζοντας το.Πλοκη,ατμοσφαιρα,δραση,ιδεες,ολα μου αρεσαν και δεν βαρεθηκα σε κανενα σημειο.Το θεματακι με τις διαφορες διασωσεις του Αρτιομ ειναι υπαρκτο,αλλα δεν ξερω κατα ποσο θα ηταν προτιμωτεροι ή πιο ευλογοι αλλοι τροποι,λιγοτερο "ευκολοι".Και στην τελικη,εμενα δεν με χαλασε και πολυ αυτο.Το συνιστω ανεπιφυλακτα σε ολους.Δε νομιζω οτι θα απογοητευσει κανεναν,ακομα και τους πιο αυστηρους!

[WolfBack]

Σε γενικές γραμμές, ακόμη πιστεύω πως ήταν το πιο ατμοσφαιρικό βιβλίο που διάβασα για το 2012 και θα μπορούσα κάλλιστα να το κατατάξω στα καλύτερα βιβλία sci-fi/τρόμου που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.

Όπως έγραψα και πιο πάνω, οι διασώσεις του Αρτιόμ σε μερικές στιγμές ήταν καθαρά προβλέψιμες, αλλά αυτό δεν το χαρακτηρίζει κακό το όλο σύνολο του βιβλίου. Κάθε άλλο, που η υπόθεση είναι πραγματικά καλή, οι διατυπώσεις και το περιβάλλον του μετρό είναι λεπτομερείς και ο τρόμος του σκοταδιού και της απομόνωσης πραγματικά σε αγγίζει σε κάθε σελίδα του βιβλίου. Δεν χαλάστηκα καθόλου τελικά με το γεγονός ότι δεν συνάντησα τους "μαύρους" του βιβλίου στις ίδιες δόσεις που τους είχα συναντήσει στο παιχνίδι. Πιστεύω πως θα είχε κορεστεί το όλο σύνολο μέσα σε 400+ σελίδες αν το τραβούσε ο Glukhovski απ'τα μαλλιά, μόνο και μόνο για να δημιουργήσει ένα κλίμα τρόμου και έντασης. Οι εικόνες του σκοτεινού περιβάλλοντος, των σηράγγων, των σταθμών (εγκαταλειμμένων ή μη) φτάνει για να σου σηκώσει την τρίχα. Για κάποιον που κάνει τις διακινήσεις του με το μετρό και του έχει περάσει απ'το μυαλό του τι μπορεί να κρύβεται μέσα στις απρόσιτες σήραγγες, όταν δεν υπάρχει έξοδος προς την επιφάνεια, όταν το μοναδικό μεταφορικό του μέσο θα είναι τα πόδια ή οι ντρεζίνες και το μοναδικό του φως θα είναι αυτό που παράγεται από έναν φακό, τότε σ'αυτό το βιβλίο θα βρει όλες τις απαντήσεις που ψάχνει...

Αγόρασα εχθές το 2034, ευχόμενος να ακολουθήσει την ίδια συνταγή με το 2033.

Edited March 22, 2013 by WolfBack

[AlienBill]

 

Αγόρασα εχθές το 2034, ευχόμενος να ακολουθήσει την ίδια συνταγή με το 2033.

 

Κατ' εμε το 2034 είναι πολύ καλύτερο

[Nargathrod]

Το 2033 αν και στην αρχή ακόμα με έχει κατενθουσιάσει!!! Επιτέλους ένα καλό βιβλίο! More soon! 

[Cassandra Gotha]

Δεν ήξερα ότι έχουμε τόπικ για τον Γκλουχόφσκι.

 

Πέρυσι διάβασα το METRO 2033 και έχω ανάμεικτες εντυπώσεις. Όταν το τέλειωσα η γνώμη μου ήταν πολύ κακή, δηλαδή εντάξει, ωραίο το σκηνικό και ατμοσφαιρικό και όλα καλά, αλλά σαν να μην πήγαινε πουθενά, και αυτό με κούρασε. Μετά από λίγο καιρό που το είχα τελειώσει όμως, το θυμόμουν σαν ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς. Κι ακόμα έτσι το θυμάμαι, ένα χρόνο μετά. Πολύ χαρακτηριστικό. Ένα βιβλίο που βασίζεται, κατά τη γνώμη μου, μόνο στην ατμόσφαιρά του, αλλά το κάνει αρκετά καλά για να μένει στη μνήμη.

[Nargathrod]

Η ΛΑΦ διάβασε το βιβλίο Μεtro 2033 και απεφάνθη τα εξής: 

 

Nihilio : Αυτό που εκτιμάω στους Ρώσους και γενικά το "Σοβιετικό Φάνταζυ" είναι το πόσο ωραία μεταφέρουν το φάνταζυ μέσα στο Μεσιανισμό. Ο Γκλουχόφσκι κάνει το ίδιο ακριβώς με τον μεσιανισμό και γενικά πολύ ωραίος ο τρόπος που γυρνάει γύρω από αυτόν. Στα συν του είναι το πως μεταφέρει την Ρωσία στο μέλλον. Το πως θέτει τους πλούσιους, τους φτωχούς τους ανθρώπους γενικά. Με ενόχλησε, το ότι ο ήρωας ξεφεύγει από χίλια δυο ενώ δίπλα του όλοι πεθαίνουν, βέβαια στο τέλος το εξηγεί. Υπάρχει και ο λεγόμενος Campelισμός! (Δεν κρατήθηκα Μιχάλη έπρεπε να το γράψω). Το ωραιότερο σημείο στο βιβλίο που ήθελα να φωνάξω και να πανηγυρίσω γενικά αλλά ήμουν στην δουλειά είναι το σημείο που ένας νεοναζί γαζώνεται από ένα Καλάσνικοφ! 

 

Μαρία Stone : Υπάρχει ο Μεσιανισμός και φυσικά αυτό που λένε οι ξένοι το λεγόμενο coming of age του ήρωα. Πάρα πολύ δυνατή η ιδέα του μετρό. Επίσης πάρα πολύ καλή ιδέα οι σταθμοί που παίζουν τον ρόλο πόλης - κράτους. Δυσκολεύτηκα με τον χάρτη. Συνέχεια υπήρχε ο απομηχανής θεός που έσωζε τον Αρτιόμ. Έξυπνο, ευχάριστο κάποια σημεία ήταν προβλέψιμα. Φοβερή ανατροπή στο τέλος με τους μαύρους ανθρώπους.

 

Nargathrod : Ίσως από τα καλύτερα βιβλία που έχουμε διαβάσει στην ΛΑΦ. Μου άρεσε πολύ το concept του μετρό. Επειδή ένα μεγάλο μέρος το διάβασα στο μετρό της Αθήνας, περνούσα σταθμού και σκεφτόμουν αν το δικός μας μετρό θα μας σώσει σε περίπτωση πυρηνικής καταστροφής. Με έκανε να κοιτάζω τις αποβάθρες και να σκέφτομαι πόσες σκηνές χωράνε στην αποβάθρα στο Μοναστηράκι. Είχε κάποιες πολύ ωραίες εικόνες. Η σκηνή στην βιβλιοθήκη και μέσα στο περιπτεράκι συναλλάγματος ήταν πολύ καλές. Η σκηνή στο περιπτεράκι μου θύμισε την Μόρια όπου η Ρωσίδα γυναίκα περιγράφει τις τελευταίες της ώρες όπως και η νάνοι πριν πεθάνουν από τα ορκς. Είχε κάποιες ασάφειες ο χάρτης που με δυσκόλεψε να καταλάβω την ακριβή διαδρομή που ακολούθησε ο Αρτιόμ. Το τέλος ήταν κορυφαίο. Σε έκανε να πιστεύεις άλλα και τελικά γίνονται άλλα. Θέλω να διαβάσω την συνέχεια.

 

Διγέλαδος : Γενικά ήταν λίγο από όλα και δεν μου άρεσε τόσο. Απλά προχωρούσε στην αφήγηση και δεν ήξερα που το πήγαινε. Δεν μου άρεσε η γραφή. Δεν κολλούσε πολύ καλά. Κάθε κεφάλαιο ήταν τελείως διαφορετικό. Χαρακτηριστικό ήταν ότι στο ένα μπορεί να ήταν ώριμος ενήλικος ο κεντρικός ήρωας και στο άλλο να συμπεριφέρεται σαν ανήλικος. Έχει αντιδράσεις που δείχνει ότι δεν έχει συνοχή ο ήρωας. Έχει ισχυρό αντρικό πρότυπο κάτι που το κάνει να υστερεί γιατί κάνει ένα μεγάλο φάουλ στο ότι δεν έχει καθόλου γυναίκες. Υπάρχει απόσταση χρονική ανάμεσα στα κεφάλαια. Πιστεύω ότι κάθε κεφάλαιο θα μπορούσε να είναι αυτοτελές. Έχει φιλοσοφικά κομμάτια. Έδωσε μια λύση αλλά το κοιτάει για λίγο το φιλοσοφικό και αυτό είναι καλό. Καλό είναι επίσης ότι είχε πάρα πολλές πλευρές για κάθε φιλοσοφία. Είχε πάντα δυο τρεις απόψεις για κάθε θέμα. Χρησιμοποιεί βαρύγδουπες λέξεις. Έβαλε μέχρι και ιθαγενείς και δεν έβαλε γυναίκες... (Ο συγγραφέας έχει ψυχολογικά!) 

 

melkiades : Εμένα μου άρεσε πολύ. Να πω τι με προβλημάτισε. Δεν μου άρεσε ότι ο πρωταγωνιστής σωζόταν κάθε φορά από χίλιες δυο άσχημες καταστάσεις. Ωστόσο το ότι τον προβλημάτιζε το πως σώθηκε κάθε φορά ήταν θετικό. Ήταν ωραίο που αναρωτιόταν το πως και το γιατί. Βέβαια δικαιολογεί ότι ήταν διαφορετικός. Θετικό ήταν δεν μας λέει αυτόματα πως καταστράφηκε ο κόσμος. Αλλά μας το παρουσιάζει σταδιακά. Δεν μου άρεσε ότι φτάνει στην πόλη δίνει το πράγμα και ότι το πρόβλημα του ενώ είναι το σημαντικότερο από όλα στην υπόθεση τελικά δείχνει ότι δεν είναι και τόσο σημαντικό. Δεν είχε τονίσει ιδιαίτερα ότι ο κίνδυνος των μαύρων ήταν τόσο σημαντικός. Μου άρεσε ότι ανέπτυξε θεολογία. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι ο Αρτιόμ γίνεται πολύ γρήγορα κοσμοπολίτης και αισθανόταν άνετος. Ε αυτό ήταν περίεργο το πόσο άνετος ήταν όταν έβγαινα να εξερευνήσει τον κόσμο. Έχει πολλές γραφικότητες. Γενικά ήταν ένα πολύ καλό βιβλίο.

 

aScannerdarkly : Έχει βάλει την Άρτα και τα Γιάννενα μέσα στο μετρό και δεν έχει βάλει γυναίκες. Έχει πάρα πολλά στο μυαλό του αλλά δεν ξέρει πως να τα γράψει. Προσπάθησε να γράψει πιο λογοτεχνικά από ότι μπορούσε. Το ατμοσφαιρικό στοιχείο ήταν πιο πολύ στην επιφάνεια από ότι στις σήραγγες του μετρό. Η επιφάνεια βέβαια δεν ήταν τόσο σπουδαίο. Φοράει μια στολή και όλα εντάξει. Το ότι είναι ο εκλεκτός και σώζεται την τελευταία στιγμή δεν μου αρέσει. Έχει κάποια στοιχεία που δεν τα ενώνει. Είναι υπερβολικό το να ρίξει τους πυραύλους. Έχει δομή προβλέψιμη σαν βίντεο game. 

 

wordsmith : Μου άρεσε η κοσμοπλασία. Δεν μου άρεσε η υπόθεση. Βάζει στο τέλος την σχέση μαύρων και ανθρώπων ως την μεγάλη ιδέα αλλά είναι μια από τις καλές μικρές ιδέες. Δεν μου άρεσε που έχει πολλές στιγμές που δεν ξέρει τι να κάνει. Μου άρεσε που δεν μπορούν να πάνε από τον ένα σταθμό στον άλλο εύκολα σε αντίθεση με εμάς. Έχει γίνει ολόκληρος κόσμος για αυτούς το μετρό. Δεν γνωρίζουν το τι συμβαίνει στους άλλους σταθμούς και φτιάχνουν δικές τους ιστορίες. Θα ήθελα η ραχοκοκαλιά του να είναι πιο φανερή. Μου άρεσε που δεν ασχολήθηκε τόσο με τα φιλοσοφικά. Ήταν καλό βέβαια ότι ανέπτυξε ιδεολογικούς πυρήνες στο μετρό.

[Nihilio]

Χρωστάω μία μετάφραση της κριτικής μου που έγραψε ο Κωνσταντίνος. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

 

Αυτό που εκτιμάω στους Ρώσους και γενικά το "Σοβιετικό Φάνταζυ" (πχ στο Lukyenko και τον Sapowsky) είναι το πως μεταφέρουν το φανταστικό μακριά από την Αγγλοσαξονική νοοτροπία και το εντάσουν σε ένα πιο κυνικό weltanschauung.
Ο Glukhovsky δεν αποτελεί εξαίρεση, αν και στην αρχή φαίνεται ότι έχει πάρει παραμάσχαλα τον Άρχονα των Δακτυλιδιών και τον έχει πετάξει στο μεταποκαλυπτικό Ρώσικο μετρό.
Το στόρυ έχει ως εξής: Ο Gandalf Ένας Στάλκερ επισκέπτεται σταθμό στον οποίο μαύροι μη-άνθρωποι από την επιφάνεια επιτήθενται με κύματα φόβου στους κατοίκους. Φοβούμενος μία κατακλυσμιαία εισβολή στέλνει τον νεαρό ήρωα Ατρυόμ να ειδοποιήσει τους άλλους στάλκερ για τον κίνδυνο.
Ο Ατρυόμ, που όπως βλέπουμε έχει το χρίσμα του εκλεκτού αγροτόπαιδου (γιατί ενώ όλοι γύρω του ψοφολογάνε σαν τις μύγες αυτός επιζεί με εντελώς μεσσιανικό τρόπο), τριγυρνάει από σταθμό σε σταθμό, αντιμετωπίζει μαφίοζους, ληστές, νεοναζί, κομουνιστές και τροτσκιστές, καννίβαλοι και μεταλλαγμένοι, που έχουν χτίσει πόλεις στους υπόλοιπους σταθμούς του μετρό, μέχρι να φτάσει στο στόχο του.
Στο ταξίδι του συναντάει διάφορους χαρακτήρες που έχουν και από κάτι να του πουν, να τον βοηθήσουν ή να τον σώσουν από του χάρου τα δόντια. Κάποιοι είναι ενδιαφέροντες, κάποιοι όχι, ενώ μερικοί κανουν μπαμ ότι έχουν μπει για να στήσουν την πλοκή

(μιλάω για τον παππού που οδηγεί τον Ατρυόμ στους σταθμούς των Νεοναζί, αν και η προβλεπόμενη κατάληξη είναι από τις πιο δυνατές σκηνές του βιβλίου)

Το βιβλίο δε στερείται φαντασίας, ίσα ίσα που οι προλήψεις και η δεισιδαιμονία δίνουν έναν σχεδόν μεταφυσικό τόνο που κολλάει στον μεσιανισμό που διακατέχει το βιβλίο. Έναν μεσιανισμό γένημα-θρέμα του φανταστικού που δίνεται με τέτοιον τρόπο που, προσωπικά, με κούρασε.

Και μετά έρχεται το τέλος. Οι τελευταίες δέκα σελίδες που σκάνε γρήγορα, σου εξηγούν όλο το παρασκήνιο και... προσωπικά βρήκα την κατάληξη εξαιρετική και εκεί το βιβλίο με κέρδισε.

Μαύρο και πεσιμιστικό, μας χτυπάει στα μούτρα την ανθρώπινη κτηνωδία και το φόβο για το διαφορετικό και γκρεμίζει με μερικές λέξεις κάθε ελπίδα για τον κόσμο του Μετρό.

 

[wordsmith]

Και μετά έρχεται το τέλος. Οι τελευταίες δέκα σελίδες που σκάνε γρήγορα, σου εξηγούν όλο το παρασκήνιο και... προσωπικά βρήκα την κατάληξη εξαιρετική και εκεί το βιβλίο με κέρδισε.

Μαύρο και πεσιμιστικό, μας χτυπάει στα μούτρα την ανθρώπινη κτηνωδία και το φόβο για το διαφορετικό και γκρεμίζει με μερικές λέξεις κάθε ελπίδα για τον κόσμο του Μετρό.

 

 

Μα δεν έχει γραφτεί πολλές φορές αυτού του είδους το τέλος, παραλλαγή του ήταν-όλα-ένα-όνειρο, ή αλλιώς αυτό-που-φοβόμασταν-σε όλη-την-ιστορία-τελικά-δεν-υπάρχει/δεν-είναι-αυτό-που-νομίζουμε; Σου το είπα και από κοντά.

 

Και θυμίζω ότι σου έχω ζητήσει να μου δανείσεις το Lord of light.

[Nihilio]

 

Και μετά έρχεται το τέλος. Οι τελευταίες δέκα σελίδες που σκάνε γρήγορα, σου εξηγούν όλο το παρασκήνιο και... προσωπικά βρήκα την κατάληξη εξαιρετική και εκεί το βιβλίο με κέρδισε.

Μαύρο και πεσιμιστικό, μας χτυπάει στα μούτρα την ανθρώπινη κτηνωδία και το φόβο για το διαφορετικό και γκρεμίζει με μερικές λέξεις κάθε ελπίδα για τον κόσμο του Μετρό.

 

 

Μα δεν έχει γραφτεί πολλές φορές αυτού του είδους το τέλος, παραλλαγή του ήταν-όλα-ένα-όνειρο, ή αλλιώς αυτό-που-φοβόμασταν-σε όλη-την-ιστορία-τελικά-δεν-υπάρχει/δεν-είναι-αυτό-που-νομίζουμε; Σου το είπα και από κοντά.

 

Και θυμίζω ότι σου έχω ζητήσει να μου δανείσεις το Lord of light.

 

Έχει γίνει άπειρες φορές, ναι, με πιο ταιριαστό παράδειγμα το I am Legend του Matheson.

Αλλά είναι το κλισέ τέλος που μου αρέσει να το βλέπω και που, ξαφνικά, διαγράφει με πολύ ωραίο τρόπο αυτό που με χάλαγε σε όλο το βιβλίο μέχρι τη στιγμή εκείνη

[alucardos]

επεσε στα χερια μου το 2034 που ειναι η συνεχεια του 2033. Μηπως ξερει κανεις αν μπορω να το διαβασω χωρις να εχω διαβασει το 2033;

[wordsmith]

Κατά τη γνώμη μου ναι, μπορείς.

[WolfBack]

Δεν υπάρχει μια ουσιαστική σύνδεση ανάμεσα στο 2033 και στο 2034, οπότε μπορείς να το διαβάσεις χωρίς να έχεις διαβάσει το 2033 πρώτα.

Ακόμη και οι κεντρικοί ήρωες αλλάζουν ανάμεσα στα δύο αυτά βιβλία.

[alucardos]

Δεν υπαρχει καποια ουσιαστικη ανακαλυψη (στο 2033) τοσο για την φυση των "κακων", οσο και την κατασταση του κοσμου η καποια αλλαγη, που να θεωρειται δεδομενη στο επομενο;

[BladeRunner]

Πάντως γιατί να μην διαβάσεις το 2033 πρώτα; Και καλύτερες κριτικές παίρνει και πολύ φτηνά το βρίσκεις πλέον. 

[alucardos]

Θα το διαβασω και αυτο, οταν το αγορασω. Εχω ηδη πολλα που δεν τα εχω διαβασει ακομα και απλα το 2034 ηταν διαθεσιμο. Αν ειχα βρει το 2033 θα το ειχα παρει πρωτο.

Οκ για να μη λεω σαχλαμαρες, ημουν σε ενα φεστιβαλ και ειχε το 2033 αλλα δεν το πηρα. Πηγα την επομενη και το ειχαν παρει και ειχε μεινει μονο το 2034 και πηρα εκεινο.

Edited September 7, 2015 by alucardos

[Morfeas]

Μιας και τελειώνει η χρονιά κι ο καθένας κάνει την ανασκόπησή του, ας μιλήσω για το χειρότερο βιβλίο που ολοκλήρωσα φέτος: το metro 2034.

 

Είχα διαβάσει το metro 2033 οταν είχε πρωτοβγεί (καλοκαίρι του '11 νομίζω;) και μου είχε αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις: εντυπωσιακή κοσμοπλασία με μετα-αποκαλυπτικό φόντο, το μετρό της Ρωσίας ως μια ενδιαφέρουσα μικρογραφία του πλανήτη, με τις ιδεολογίες και τις θρησκείες (πόσο μ' αρέσουν αυτές οι λεπτομέρειες που δείχνουν πώς έβλεπαν οι σταθμοί τον κόσμο), τους εμφύλιους πολέμους και τους εξωτερικούς εχθρούς. Και μ' ένα πολύ δυνατό τέλος. Γενικά, αν και η πλοκή του δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό, μου φάνηκε λειτουργικότατη - κι ούτε που πρόσεξα αυτό που λέγεται παραπάνω για τους γυναικείους χαρακτήρες. Ως μόνο αρνητικό βρήκα τη γραφή, που μου φάνηκε προσωπικά κάπως δυσκίνητη.

 

Και πάμε στο σίκουελ. Ξεκίνησε ωραία, συνέχισε συμπαθητικά, κι έπειτα μαρτύρησα για να το τελειώσω. Κι ο λόγος: οι χαρακτήρες του βιβλίου κέρδισαν (από εμένα, με αγάπη) βραβείο βαρεμάρας. Δεν με ενδιέφερε καθόλου κανένας τους (ένας μόνο φάνηκε να μην αποτελείται από χαρτί, αλλά δεν έπαιξε πολύ, χώρια που μέχρι να γίνει συμπαθητικός ήταν εκνευριστικότατος), με αποκορύφωμα τον γυναικείο, που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δημιουργήθηκε για να κρατήσει ικανοποιημένο και το κοινό που παραπονέθηκε για την έλλειψη του "ωραίου φύλου". Θα μπορούσα να μιλήσω και για τη βαρετή από ένα σημειο και μετά πλοκή (που ανάθεμα κι αν κατάλαβα πού κατέληξε ή γιατί), αλλά δεν το κάνω γιατί ο εγκέφαλός μου τη διέγραψε αυτόματα, κι ας μην έχει περάσει ούτε μήνας από την ανάγνωση.

Δεν βρήκα να προσφέρει απολύτως τίποτα ως βιβλίο, μου φάνηκε τελείως αχρείαστη συνέχεια κι είναι κρίμα, γιατί ο κόσμος θα είχε ζουμί για να ειπωθούν ενδιαφέροντα πράγματα, ή έστω καλύτερες περιπέτειες (εκτός αν αυτές τις φυλούσε για το metro 2035 ή το '36/'37 και πάει λέγοντας).

 

Είμαι σίγουρος ότι σε αρκετούς θα αρέσει, μερικοί ίσως να το βρούνε και καλύτερο από το πρώτο (λείπουν τα κομμάτια ιστορίας του κόσμου ή "φιλοσοφίας"), αλλά για μένα ήταν ένα βιβλίο που δεν είχε λόγο ύπαρξης στην εκδοτικό χώρο και με απογοήτευσε.

 

Υ.Γ. Για το πώς πρέπει να διαβαστούν: πρώτα το metro 2033 (γιατί στο '34 υπάρχει αναφορά σε έναν χαρακτήρα, αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι αν έπαιζε ρόλο το ποιος ήταν) και μετά κάποιο άλλο βιβλίο που να μην περιλαμβάνει μετρό

[Blacksword]

Το 2033 μου άρεσε και μένα πολύ. Την συνέχεια δεν την έχω διαβάσει και απ' ότι βλέπω από τα σχόλια γενικώς ούτε πρόκειτε.

 

Το 2035 πάντως βγήκε φέτος το καλοκαίρι και είναι βασισμένο στο παιχνίδι, οπότε ότι ελπίδες υπήρχαν για μια καλή συνέχεια μάλλον κάηκαν.