Ντμίτρι Αλεξέγιεβιτς Γκλουχόφσκι (Dmitry Alekseyevich Glukhovsky)

[wordsmith]

Υπάρχει και Metro 2035; Ωχ! Μέχρι πού θα το πάει πια αυτό; Εμένα μου άρεσαν σχετικά τα 2033 και 2034, αν και θεωρώ ότι δεν έχουν υπόθεση, αλλά το παρατραβάει αν βγάλει κι άλλα ακόμα.

[Zaratoth]

Ώπα κάτσε, ποιο παιχνίδι; Το Last Light; Γιατί το Last Light σαν παιχνίδι ήταν αρκετά ανώτερο της μέτριας μεταφοράς του 2033.

[Blacksword]

Ώπα κάτσε, ποιο παιχνίδι; Το Last Light; Γιατί το Last Light σαν παιχνίδι ήταν αρκετά ανώτερο της μέτριας μεταφοράς του 2033.

 

Σύμφωνα με το wiki ακολουθεί την ιστορία του Metro: Last Light αλλά με πιο... βαθιά πλοκή. Τώρα τι έχει γράψει ένα θεός ξέρει χαχα.

Edited December 29, 2015 by Blacksword

[Blacksword]

Ετοιμάζεται για ταινία το 2033. Πηγή

[WolfBack]

Ετοιμάζεται για ταινία το 2033. Πηγή

Καιρός ήτανε.

Τρομερό σενάριο, άψογη ιδέα... γιατί όχι και σε ταινία;

Εύχομαι τουλάχιστον να πιάσουν την ατμόσφαιρα του βιβλίου.

[Cassandra Gotha]

METRO 2034

Χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να το τελειώσω. Μου φάνηκε βεβιασμένο, τραβηγμένο απ' τα μαλλιά. Το METRO 2033 δεν ήταν τέλειο, αλλά τουλάχιστον είχε ένα κλίμα πολύ δυνατό και έβγαζε επίσης αυτή την αίσθηση ότι ο συγγραφέας του ήθελε να το γράψει. Αυτό εδώ, τίποτα.

[BladeRunner]

Για όσους ενδιαφέρονται, μέσα στο 2018 θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά το METRO 2035. Από τις εκδόσεις Καστανιώτη, φυσικά.

[Baldwin the Victorius]

Για αρχή θα πω πως ξεκίνησα το βιβλίο αφού είχα παίξει το παιχνίδι. Νόμιζα πως θα το έβλεπα σε γραπτή μορφή και ευτυχώς δεν ήταν έτσι. Σε όλο το βιβλίο φαίνεται η σκοτεινή και καταθλιπτική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει αφενός πολλά μυθιστορήματα δυστοπίας, αφετέρου τόσα πολλά από τα ρωσικά μυθιστορήματα. Σε γενικές γραμμές η ατμόσφαιρα που περιγράφεται υπάρχει σε πολλές ιστορίες επιστημονικής φαντασίας ρωσικής προέλευσης που έχουν να κάνουν με μετα-αποκαλυπτικά περιβάλλοντα. Είναι ουσιαστικά τυπικό δείγμα ρωσικής λογοτεχνίας του συγκεκριμένου είδους. 

Το ίδιο το βιβλίο δεν είναι καθαρόαιμο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας καθότι περικλείει στοιχεία και από άλλα είδη όπως την ηρωϊκή φαντασία. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα πρώτα κεφάλαια με τον πρωταγωνιστή. Αν και γρήγορα γίνεται το χτίσιμο του χαρακτήρα, αυτός είναι εν πολλοίς tabula rasa. Αυτό γίνεται πρώτον για να έχει ο συγγραφέας την δυνατότητα να αναπτύξει τον χαρακτήρα μέσα από την ιστορία του και τις αλληλεπιδράσεις που αυτός έχει με το περιβάλλον και τους άλλους χαρακτήρες και δεύτερον για να ταυτιστεί μαζί του από την αρχή όσο γίνεται περισσότερος κόσμος. Τα ίδια έχουν γίνει και στο Star Wars με τον Luke Skywalker. Το δεύτερο στάδιο στο οποίο φαίνονται στοιχεία ξένα προς την επιστημονική φαντασία είναι η συνάντηση του Artyom με τον Han. Ο Han ( που αντίθετα από ότι λένε κάποιοι, αυτός είναι ο Gandalf και όχι ο Hunter ) μέσα από το σύντομο διάστημα που περνάει με τον Artyom, τον προετοιμάζει για το ταξίδι του τόσο υλικά όσο και ψυχονοητικά. 

Το ταξίδι του Artyom περνάει από διάφορους σταθμούς που ο καθένας τους έχει την δική του προσωπικότητα ως ένας ξεχωριστός κόσμος, την ίδια στιγμή όμως μοιράζεται συγκεκριμένα χαρακτηριστικά με΄άλλους - ιδιαίτερα όταν είναι μέλος ενός συνασπισμού ή συμμαχίας. Αυτό είναι απόλυτα αναμενόμενο μιας και στον κόσμο του βιβλίου οι παλιές δομές εξουσίας έχουν καταρρεύσει. Τέτοιου είδους φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί και στον πραγματικό κόσμο με τα ίδια αποτελέσματα που περιγράφονται στο βιβλίο. Ένας κατακερματισμένος κόσμος από ένα σύνολο κοινοτήτων που προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα σκληρό περιβάλλον όπου είτε μία γίνεται αρκετά ισχυρή ώστε να επιβάλλει την εξουσία της σε άλλες είτε αρκετές μαζί ενώνονται ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν. Η ιστορία του υπόγειου αυτού κόσμου είναι η ιστορία του 20ου αιώνα και ταυτόχρονα η ιστορία του κόσμου σε κάθε εποχή. Είναι στα συν του συγγραφέα το ότι έδωσε σε κάθε σταθμό ξεχωριστά αλλά την ίδια στιγμή και κοινά χαρακτηριστικά. Αυτό κάνει τον κόσμο του αληθοφανή και πειστικό μιας και είναι κοντά στις δικές μας εμπειρίες και δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι ( τουλάχιστον για αυτούς που μπήκαν στον κόπο να μελετήσουν Ιστορία ) και την ίδια στιγμή δείχνει ότι είναι ένας αληθινός και ζωντανός κόσμος. Η χρήση της εύκολης λύσης των αποστειρωμένων στερεότυπων που τόσοι πολλοί συγγραφείς χρησιμοποιούν στην κοσμοπλασία τους δεν θα έδινε ένα τέτοιο αποτέλεσμα. 

Οι δευτερεύοντες και τριτεύοντες χαρακτήρες είναι και αυτοί προσωποποιημένοι και ξεχωριστοί ο ένας από τον άλλον. Όπως και στους σταθμούς, όλοι διαφέρουν και όλοι έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά όπως ακριβώς γίνεται στην πραγματικότητα. Όλοι έχουν τις αρετές τους και τα ελαττώματα τους, ενώ σε άλλους παρουσιάζονται μόνο ελαττώματα - τα οποία έχουν ως πηγή τόσο την επίδραση του περιβάλλοντος όσο και τις προσωπικές τους επιθυμίες. Από τους χαρακτήρες δεν φαίνονται πολλά πράγματα και ο αναγνώστης πολλές φορές μαθαίνει μόνο πλευρές της προσωπικότητας τους. Αυτό γίνεται διότι βλέπει τον κόσμο ακριβώς όπως τον βλέπει ο Artyom μέσα από το ταξίδι του, το οποίο έχει και τον περιορισμό του χρόνου. Αυτός ο περιορισμός από μόνος του εξηγεί εντός του κόσμου γιατί δεν φαίνονται πολλά από αρκετούς χαρακτήρες. Και ακριβώς επειδή η αφήγηση γίνεται ρευστά σε αυτές τις περιπτώσεις δεν προκαλεί περίεργα ερωτηματικά στον αναγνώστη. Από την άλλη αρκετοί χαρακτήρες, ιδιαίτερα όταν είναι να χρησιμοποιηθούν μόνο για ένα κεφάλαιο ή λιγότερο έχουν μια στερεοτυπική δομή, πρώτον για να μην σπαταλιέται πολύτιμος χρόνος στην παρουσίαση τους και δεύτερον ώστε ο αναγνώστης να γνωρίζει εξαρχής τι ακριβώς βλέπει μπροστά του. Ακόμα όμως και αυτοί έχουν γνωρίσματα, τα οποία φαίνονται από τις πράξεις και τα λεγόμενα τους, που τους διακρίνουν από τα απλά στερεότυπα. Ένας υποδεέστερος συγγραφέας θα χρησιμοποιούσε απλά στερεότυπα και δεν θα πήγαινε παραπέρα, κάνοντας τους μη πειστικούς. 

Όπως φαίνεται από την αφήγηση, οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι λίγοι ( και όχι ανύπαρκτοι όπως διατείνονται μερικοί ). Η εξήγηση είναι απλή. Πρώτον, ακολουθεί τα χνάρια της ηρωϊκής φαντασίας και του ταξιδιού του πρωταγωνιστή όπως αυτό το πρότυπο έχει τεθεί εξαρχής και ακολουθείται ως σήμερα όπου οι γυναικείες παρουσίες είναι περιορισμένες σε πολύ συγκεκριμένους ρόλους. Δεύτερον, ο κόσμος στον οποίο λαμβάνει χώρα η ιστορία είναι ένας κόσμος όπου η τεχνολογία σιγά σιγά υποχωρεί και εργασίες έντασης που παλιότερα πριν την καταστροφή μπορούσαν να γίνουν με την βοήθεια της τεχνολογίας από άτομα που σωματικά δεν είχαν τις κατάλληλες ιδιότητες για αυτές, αρχίζουν να γίνονται από άτομα που πληρούν αυτές τις προδιαγραφές μιας και δεν υπάρχει πλέον η βοήθεια της τεχνολογίας. Και τα καταλληλότερα άτομα για αυτά είναι οι άντρες μιας και σωματικά για τα συγκεκριμένα καθήκοντα είναι καταλληλότεροι. Αυτό οδηγεί νομοτελειακά σε ένα κοινωνικό πισωγύρισμα μιας και οι γυναίκες αναλαμβάνουν καθήκοντα που είναι καταλληλότερα για τις δικές τους σωματικές δυνατότητες. Κάτι που εξηγεί γιατί σε θέσεις εξουσίας υπάρχουν αποκλειστικά άντρες μιας και η πλειοψηφία των θέσεων αυτών είναι συνυφασμένη με εργασία έντασης. Από την άλλη, μάλλον για λόγους οικονομίας στην ιστορία, δεν υπάρχει μία σε βάθος ματιά της κοινωνικής διαστρωμάτωσης του κάθε σταθμού, μιας και κάτι τέτοιο θα ήταν άσχετο με το θέμα της ιστορίας και των γεγονότων που περιγράφονται. 

Η αφήγηση γίνεται στρωτά και ρευστά. Η περιγραφή των χώρων γίνεται μία φορά μόνο σε κάθε νέα περιοχή, ενώ μέσω συγκεκριμένων συμβάντων η ένταση και αγωνία που είναι απαραίτητη για τον τρόμο αυξάνονται στα σημεία που χρειάζονται, χωρίς την βαρυφορτωμένη γλώσσα που πολλοί συγγραφείς επιστρατεύουν στην προσπάθεια τους να δείξουν καλλιεργημένοι και ενίοτε δάσκαλοι γραπτού λόγου, ξεχνώντας πως απευθύνονται στον μέσο αναγνώστη και όχι σε καθηγητές πανεπιστημίου ή κριτές λογοτεχνίας. Είναι αλήθεια πως μερικές φορές η αφήγηση γίνεται πιο λογοτεχνικά από όσο χρειάζεται, αλλά συνήθως γίνεται σε εσωτερικούς μονολόγους και σκέψεις του πρωταγωνιστή και όταν αυτός βρίσκεται κάτω από μεγάλο ψυχικό φόρτο. Εντούτοις όμως αυτό δεν ισχύει για το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου. 

Ο συγγραφέας, ως μέρος του ταξιδιού του ήρωα, μας παρουσιάζει τις διάφορες οργανώσεις που συναντά μπροστά του και τις ιδεολογίες που τις διέπουν. Χρησιμοποιώντας την επιθυμία του να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα του ( και μέσω αυτών οι αναγνώστες στον εαυτό τους ) μας δείχνει τον τρόπο σκέψης των μελών των οργανώσεων και την δομή των ιδεολογιών τους και στην συνέχεια τι ήταν αυτό που τον απώθησε από αυτές, ενώ προς το τέλος κάνει μια πολύ καλή θρησκειολογική και φιλοσοφική ανάλυση με το στόμα ενός από τους χαρακτήρες του. Μέσα από αυτά, μας δείχνει το πως η ιδεολογία μπορεί να μετατραπεί σε ιδεοληψία ωθώντας τους ακολούθους τους σε πράξεις που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν ηθικά καταδικαστέες, τι γίνεται όταν μια φιλοσοφία αποκτά στοιχεία θρησκείας και το κλίμα που επικρατεί σε κοινωνίες με τέτοιες καταστάσεις καθώς και μια κριτική πάνω στον σύγχρονο τρόπο ζωής ( είτε αυτός είναι μαρξιστικός είτε καταναλωτικός ) ο οποίος καταρρίπτοντας τις παλιές θρησκείες προσπαθεί να γεμίσει το κενό με τα δικά του είδωλα. Και πως άνθρωποι που έχουν φτάσει να μισούν την κοινωνία στην οποία μεγάλωσαν διασπείρουν αυτό το μίσος ώστε να την καταστρέψουν μέσω της δράσης των άλλων μιας και μόνοι τους δεν έχουν αυτοί την ικανότητα. Την ίδια στιγμή μας δίνει τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του Artyom ως προς το νόημα της ζωής μέσα από την αλληλεπίδραση του με το περιβάλλον. Τέλος δίνει την οπτική του πάνω στο θέμα της αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με μια διάνοια ξένη ως προς αυτόν και ακατανόητη για τα δικά του μέτρα, μια διάνοια την οποία για καλούς λόγους την θεωρεί εχθρική και προσπαθεί να την καταστρέψει. Με έμμεσο τρόπο δείχνει πως πολλές από τις συγκρούσεις γίνονται επειδή το καθένα από τα μέρη ακριβώς επειδή αδυνατεί να κατανοήσει πολλές φορές μια ξένη αντίληψη την θεωρεί επικίνδυνη, μέσα από παρεξηγήσεις, και επιθυμεί την καταστροφή της.