Το Κυνήγι

[Μίχελος]

Όνομα Συγγραφέα: Στέφανος Παπασταύρου

Είδος: τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1122

Αυτοτελής; Ναι

Αρχείο: Το Κυνήγι.doc

 

Το Κυνήγι

 

 

Ο Στηβ έτρεχε. Βρισκόταν σε ένα δάσος και ήταν σχεδόν αδύνατο να δει που πήγαινε. Ήταν έντεκα το βράδυ. Και κάποιος τον κυνηγούσε. Κάποιος που δε θα σταματούσε αν δεν τον έπιανε. Κάποιος που είχε σκοπό να τον σκοτώσει.

 

Άκουγε τα ζώα που ήταν ξύπνια να μιλάνε, στη δική τους γλώσσα, μια γλώσσα που τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος ήταν πραγματικά τρομακτική. Τι να έλεγαν άραγε, αναρωτήθηκε, χωρίς να θέλει πραγματικά να μάθει την απάντηση. Ήταν απλώς κάτι που έκαναν οι άνθρωποι που βρίσκονταν κοντά στο θάνατο. Έκαναν συνεχώς άσχετες ερωτήσεις στον εαυτό τους είτε για να ξεχαστούν είτε για να μην επιτρέψουν στην αδρεναλίνη να τους τρελάνει.

 

Μπροστά του ίσα που προλάβαινε να δει τα δέντρα, που μέσα στη νύχτα είχαν ένα απόκοσμο μαύρο χρώμα. Και ίσα που προλάβαινε να τα αποφύγει, έτσι γρήγορα που έτρεχε στα τυφλά.

 

Όχι πολύ πίσω του άκουγε αυτόν που τον κυνηγούσε. Φαντάστηκε ότι και αυτός θα είχε τα ίδια προβλήματα με εκείνον, το ευχήθηκε αυτό, αλλά κάτι του έλεγε ότι ο κυνηγός του ήταν καλά εκπαιδευμένος για να ανταπεξέλθει σε μια τέτοια κατάσταση.

 

Και οι δύο είχαν από ένα πιστόλι και από ένα μαχαίρι, ιδέα του δημιουργού αυτού του θανάσιμου «παιχνιδιού». Μόνο που ο κυνηγός ήξερε να τα χρησιμοποιεί πολύ καλύτερα από εκείνον. Θα μπορούσε να αρχίσει να πυροβολεί στα τυφλά, δεν ήθελε όμως να σπαταλήσει άσκοπα τις σφαίρες του.

 

Ο Στηβ σταμάτησε ξαφνικά. Μετά από ένα δευτερόλεπτο συνέχισε να τρέχει. Είχε ακούσει έναν λύκο. Πάντα τον τρόμαζαν οι λύκοι, από όταν ήταν μικρός. Δεν έπρεπε όμως να πτοηθεί. Αυτός που τον κυνηγούσε ήταν πιο επικίνδυνος από έναν λύκο που απλά ούρλιαζε σε ένα δάσος στις έντεκα το βράδυ. Ή μήπως όχι;

 

Κι άλλο ουρλιαχτό. Ο λύκος συνέχιζε τη βραδινή ψαλμωδία του, σκέφτηκε ο Στηβ. Ένα δεύτερο όμως ουρλιαχτό ακούστηκε σχεδόν παράλληλα με το πρώτο, κι έπειτα ένα τρίτο. Τώρα ο Στηβ είχε αρχίσει να ανησυχεί για τα καλά. Εντάξει ένα λύκος. Θα έβρισκε κάποιον τρόπο να τον αντιμετωπίσει. Μια ολόκληρη αγέλη όμως μάλλον βρισκόταν πέρα από τις δυνατότητες του.

 

Κάτι χτύπησε το κεφάλι του. Ο Στηβ πήγε να ουρλιάξει. Την τελευταία στιγμή διαπίστωσε ότι το κεφάλι του είχε βρει σε ένα κλαδί. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, το ίδιο χτύπημα και το ίδιο παρ’ ολίγον ουρλιαχτό. Δεν είναι δυνατόν να με φοβίζουν αυτά τα πράγματα όταν έχω να αντιμετωπίσω μια αγέλη λύκων και έναν μανιακό δολοφόνο, σκέφτηκε από μέσα του.

 

Του πέρασε από το μυαλό η ιδέα να κρυφτεί κάπου. Μέσα στο σκοτάδι, σε ένα τεράστιο δάσος, θα ήταν πολύ δύσκολο να τον εντοπίσει ο κυνηγός του. Με τον παραμικρό όμως θόρυβο που θα έκανε, ήταν νεκρός. Κι αν εκείνη η αγέλη των λύκων τον έβρισκε; Τότε μάλλον ήταν διπλά νεκρός, υπέθεσε ο Στηβ.

 

Έτσι συνέχισε να τρέχει. Μέχρι που δεν άντεξε άλλο. Έπεσε στο έδαφος, μην μπορώντας να συνεχίσει. Δεν είχε λιποθυμήσει. Είχε πλήρη συναίσθηση του τι γινόταν γύρω του. Δεν μπορούσε όμως να κουνηθεί.

 

Έπειτα από λίγο, ο κυνηγός του ήρθε. Τον κοίταξε, με ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Ένα χαμόγελο νίκης και επιβράβευσης. Στο χέρι του κρατούσε το πιστόλι. Όπλισε, ελευθέρωσε την ασφάλεια και στόχευσε.

 

«Όλα τελειώνουν εδώ» είπε και ετοιμάστηκε να πατήσει τη σκανδάλη.

 

Τίποτα όμως δε θα τελείωνε εδώ για τον Στηβ.

 

Το χέρι του κυνηγού πίεσε τη σκανδάλη. Δεν πρόλαβε όμως να την πιέσει αρκετά έτσι ώστε το όπλο να εκπυρσοκροτήσει. Ένας λύκος πετάχτηκε πάνω του την τελευταία στιγμή και τον πέταξε ένα μέτρο μακριά. Το όπλο τελικά εκπυρσοκρότησε, αλλά η σφαίρα δε βρήκε το στόχο της. Ο λύκος βρέθηκε από πάνω του. Ο κυνηγός όπλισε ξανά. Πριν προλάβει όμως να πυροβολήσει, ένας άλλος λύκος εμφανίστηκε δίπλα του. Και στη συνέχεια κι άλλος. Μέχρι που βρισκόταν πλέον περικυκλωμένος από επτά λύκους. Πυροβόλησε τον έναν. Αυτή ήταν η τελευταία σφαίρα που έριξε. Τρεις από τους λύκους όρμησαν πάνω του και άρχισαν να τον ξεσκίζουν. Εκείνος δεν ούρλιαξε. Ήθελε με όλη τη δύναμη της ψυχής του να ουρλιάξει, αλλά πριν ο εγκέφαλος του δώσει την εντολή, βρισκόταν ήδη νεκρός, με τους πνεύμονές του χυμένους δίπλα του. Ένας λύκος τους δοκίμαζε, αλλά μάλλον δεν είχαν καλή γεύση, γιατί τους παράτησε και άρχισε να τρώει το δεξί πόδι. Το αριστερό είχε ήδη φαγωθεί.

 

Ο Στηβ άρχισε να γελάει. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε σωθεί. Ότι δε θα πέθαινε. Σήμερα τουλάχιστον. Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του να σταματήσει. Δίπλα του υπήρχε ένας άντρας κυριολεκτικά ξεσκισμένος, με λύκους γύρω του να τον τρώνε. Δεν τα κατάφερε όμως. Είχε φτάσει τόσο κοντά στον θάνατο που ήθελε να αφεθεί ελεύθερος, να απολαύσει την αίσθηση της ζωής που λίγο έλειψε να στερηθεί.

 

Το γέλιο σταμάτησε τόσο απότομα όσο είχε αρχίσει. Από τον άντρα που πριν λίγο τον κυνηγούσε είχαν μείνει μόνο τα κόκκαλα. Και λίγα έντερα, αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι πλέον και οι επτά λύκοι είχαν περικυκλώσει τον ίδιο, όση ώρα γελούσε. Είχε σκεφτεί αρχικά ότι τον είχαν σώσει σκοτώνοντας τον κυνηγό του. Δεν του είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να κατέληγε όπως ο σκελετός δίπλα του.

 

Ένας από τους λύκους του όρμησε. Ήταν ήδη πεσμένος οπότε δεν ένιωσε το συναίσθημα του να σε ρίχνει κάτω ένας λύκος, έτοιμος να σε ξεσκίσει. Μόνο το έτοιμος να σε ξεσκίσει ένιωσε. Προσπάθησε να βγάλει το μαχαίρι απ’ την τσέπη του, χωρίς να τα καταφέρει με την πρώτη προσπάθεια, με επιτυχία τη δεύτερη. Το έχωσε στην κοιλιά του λύκου, ο οποίος ξεψύχησε πάνω του.

 

Τον έριξε αριστερά του. Αμέσως δύο άλλοι πήραν τη θέση του, θέλοντας να εκδικηθούν για το θάνατο του φίλου τους. Ή απλά θέλοντας να φάνε. Ο Στηβ μαχαίρωσε τον έναν, ο δεύτερος όμως κατάφερε και τον δάγκωσε στο δεξί χέρι.

 

Πάλι καλά που ήταν αριστερόχειρας.

 

Ούρλιαξε από τον πόνο. Βάζοντας όλη του τη δύναμη τον μαχαίρωσε κι αυτόν και σηκώθηκε με δυσκολία. Τέσσερις έμεναν.

 

Έβγαλε το δικό του πιστόλι, ακολούθησε τη διαδικασία που είχε ακολουθήσει και ο δολοφόνος και πυροβόλησε. Η σφαίρα βρήκε έναν από τους λύκους, δυο-τρία δευτερόλεπτα πριν οι εναπομείναντες τρεις του χιμήξουν. Πυροβόλησε πάλι. Άλλος ένας νεκρός λύκος σωριάστηκε στο έδαφος. Απέφυγε με μια κίνηση που δεν πίστευε ότι μπορούσε να κάνει τους άλλους δύο και ξαναπυροβόλησε. Έχασε την ισορροπία του κι έπεσε κάτω, σχεδόν ταυτόχρονα με τον δολοφονημένο λύκο. Ο τελευταίος δεν προσπάθησε καν να του επιτεθεί. Έφυγε, αφήνοντας τον Στηβ μόνο στο δάσος, λιπόθυμο από την κούραση.

 

Όταν αργότερα τον βρήκαν κάποιοι κυνηγοί ζώων και τον μετέφεραν σε ένα νοσοκομείο, τον επισκέφτηκε ένας άντρας. Αυτός που είχε προσλάβει τον δολοφόνο για να τον σκοτώσει. Αυτός που είχε στήσει όλο αυτό το «παιχνίδι», έτσι ώστε ο Στηβ να πεθάνει. Αυτός που του έκλεψε ό, τι του ανήκε. Αυτός με τον οποίο εδώ και τρία χρόνια ήταν ορκισμένοι εχθροί.

 

Ο αδερφός του.

 

Ο Στηβ δολοφονήθηκε στις 11:08 π.μ.

 

 

[OxAp0d0]

Πολύ καλή ιδέα του manhunt που καταλήγει σε δείπνο για λύκους.

 

Έχω μια δυο ενστάσεις:

 

1) Γιατί Στηβ; Αφού γράφεις Ελληνικά, βάλε εκεί ένα Γιωργάκης, Κούλης, Πανωρμίτης, ξέρω γω, κάτι Ελληνικοειδές.

 

2) Οι λύκοι ήταν ράτσα πιράνχας; Μέσα σε λιγότερο από λεπτό (γιατί δε μπορώ να φανταστώ άνθρωπο να θέλει παραπάνω χρόνο να συνέλθει από το σοκ του) έχουν ξεκοκκαλίσει το "δολοφόνο". Επίσης πριν προλάβει να ουρλιάξει του έχουν βγάλει τους πνεύμονες από το στήθος και του έχουν φάει το ένα πόδι.

 

3) Η λέξη "δολοφόνος". Θα προτιμούσα "κυνηγός" ή "διώκτης" στην τελευταία παράγραφο.

 

4) Η σχεδόν υπεράνθρωπη δύναμη του ήρωα, μου θυμίζει το κλασσικό κλισέ των ΕΠΑνικών ταινιών: Ο ήρωας αντιμετωπίζει την ίδια ακριβώς δοκιμασία με τον "κακό", αλλά θριαμβεύει σχεδόν αλώβητος. Ειδικά οι φράσεις "Πάλι καλά που ήταν αριστερόχειρας" και "Απέφυγε με μια κίνηση που δεν πίστευε ότι μπορούσε να κάνει"με πέθαναν.

 

5) Ήθελε κάτι παραπάνω το τέλος του, αφού μπαίνεις στον κόπο να πεις πως ο αδελφός του ήταν ο αυτουργός και τελικά τον σκότωσε, θα μπορούσες να δώσεις μια δυο λεπτομέρειες ακόμα.

 

 

Μια δυο ενστάσεις my ass, 5 βγήκαν. Συνέχισε την προσπάθεια!