Nirgal Posted February 19, 2012 Share Posted February 19, 2012 Όνομα Συγγραφέα: Σταμάτης Σταματόπουλος Είδος: καθημερινές σκέψεις Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 563 Αυτοτελής; Ναι Τα δάκτυλά μας δε θα διαβάζουν τίποτα Όταν βρισκόμαστε περίπου στα μισά της πορείας μας -ίσως και λίγο πριν- γελάμε με τους νέους ανθρώπους καθώς προσπαθούν να μάθουν, και με τους γηραιότερους καθώς προσπαθούν να θυμηθούν. Έχουμε δύναμη στα χέρια μας. Σιγουριά στα βήματά μας. Κοιτάμε αγέρωχα το μέλλον. Σαν αφίσα πολέμου. Τίποτα δε μας φοβίζει ή έτσι τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε. Πόσο διαφέρει πράγματι η κάθε γενιά από την προηγούμενη; Είμαστε τόσο σκληροί με αυτούς που μας έφεραν στον κόσμο, που έδωσαν ζωή. Τους κατηγορούμε τόσο εύκολα για λάθη. Δε βλέπουμε, όμως, ότι οδεύουμε κι εμείς προς τα ίδια λάθη. Με την ίδια ευκολία οι παλαιότεροι μας κατηγορούν για αλαζονεία, αχαριστία και υβριστική σιγουριά. Δε βλέπουν πως και οι ίδιοι κάποτε είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά. Άραγε η ανθρωπότητα ακολουθεί μια τετριμμένη πορεία; Ο δρόμος της ιστορίας της είναι γεμάτος παρακλάδια και στροφές σε βουνά και κοιλάδες ή μια ατέλειωτη ευθεία σε επίπεδο έδαφος, η οποία οδηγεί πού; Σε βάραθρο; Ο εύκολος δρόμος συνήθως οδηγεί στην καταστροφή; Παρακολουθώ τον πατέρα μου καθώς πλανίζει ξυλεία βελανιδιάς. Παίρνει το ξύλο, που αν και βαρύ -ιδίως για έναν άνθρωπο την ηλικίας του- φαίνεται σαν να το παίρνει αγκαλιά. Φαντάζομαι ότι κι ένα μωρό με τον ίδιο τρόπο θα το σήκωνε. Δεν το κάνει συνειδητά. Όχι. Του είναι ο μόνος φυσικός τρόπος. Οι κινήσεις αυτές είναι δεύτερη φύση του. Κρατάει το ξύλο στα χέρια του και το κοιτάζει. Το γυρίζει απ’ όλες τις πλευρές, το εξετάζει με προσοχή, με ενδιαφέρον. Σαν να κοιτάζει έναν άνθρωπο αν είναι καλά. Το περιστρέφει και το χαϊδεύει. Τα μάτια του τού λένε πολύ βασικά πράγματα, αλλά τα χέρια του διαβάζουν το ξύλο όσο καμία άλλη αίσθηση. Αρχίζει να το δουλεύει στην πλάνη, το σπρώχνει στα μαχαίρια για να το πλάση όπως έχει υπολογίσει στο μυαλό του. Το ξύλο αντιδρά, όπως αντιδρά κι ένας άνθρωπος κατά τη διάρκεια της μάθησής του. Δε θέλει να το πλανήσουν, να το διαμορφώσουν. Θέλει να μείνει όπως είναι, όπως το έπλασε η φύση εξαρχής. Ο πατέρας μου βάζει ακόμα περισσότερη δύναμη. Το περνάει μια, δύο, τρεις φορές από την πλάνη, το κοιτάζει και ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Δεν είναι το χαμόγελο που έχει όποιος νιώθει υπερήφανος που καταφέρνει κάτι, αλλά, ένα αμυδρό χαμόγελο πως όλα πάνε όπως τα υπολόγιζε. «Μερικά ξύλα σε παιδεύουν τόσο πολύ», λέει κάποια στιγμή, όχι τόσο απευθυνόμενος σ’ εμένα, όσο γιατί κάποιες φορές πρέπει να ακούμε αυτό που σκεφτόμαστε για να αποκτήσει βάρος. Και συνεχίζει «τα δουλεύεις τόση ώρα, όση ώρα έχεις δουλέψει άλλα τρία πιο πριν». Τα ξύλα παιδεύουν; Αντιστέκονται; Ή μήπως είναι κάτι που κάνουμε εμείς στους εαυτούς μας θέλοντας να νιώθουμε υπεράνω της φύσης; Όπως και να ‘χει, χαζεύω τον πατέρα μου και μου δίνει την εντύπωση ότι δουλεύει ακούραστα -σίγουρα κάνει κάτι που αγαπά- και σκέφτομαι… Μάλλον πάμε προς τα πίσω. Κάθε γενιά κάνει τη ζωή της πιο εύκολη. Αυτά που ο πατέρας μου μαθαίνει για το ξύλο χαϊδεύοντάς το, εγώ δεν θα χρειαστεί, κατά πάσα πιθανότητα, να το κάνω ποτέ. Εγώ απλώς θα βάζω το ξύλο στο μηχάνημα και αυτό θα αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Κι εγώ; Εγώ δε θα χρειαστεί να νιώσω τίποτα. Τι να νιώσω με την αφή των δακτύλων μου; Τα πλήκτρα που θα πιέζω; Κι έτσι όσο θα οδεύουμε προς όπου οδεύουμε, από γενιά σε γενιά θα ξεχνάμε και οι νεότεροι θα γελάνε μαζί μας καθώς θα προσπαθούμε να θυμηθούμε και τα δάκτυλά μας δε θα διαβάζουν τίποτα… Περιστέρι, 18 Ιουλίου 2008 Σταματόπουλος Σταμάτης τα δάκτυλά μας δε θα διαβάζουν τίποτα.doc 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 19, 2012 Share Posted February 19, 2012 Η αρχή μου θυμίζει το "Περνάμε τη μισή μας ζωή κοροϊδεύοντας αυτά που πιστεύουν οι άλλοι και την άλλη μισή πιστεύοντας αυτά που κοροϊδεύουν οι άλλοι" Stefano Benni. Εξαιρετική η φράση "Σαν αφίσα πολέμου". Πού πας και τα σκέφτεσαι... Ωραία και η παρομοίωση με το ξύλο και τους ανθρώπους, αν και όχι πρωτότυπη. Υπερβολικά πολλά τσιτάτα αν θέλεις να θεωρηθεί ιστορία. Κόψε μερικά και διηγήσου απλώς την ιστορία, είναι όμορφη και νοσταλγική και δεν πειράζει που όλοι τα έχουμε σκεφτεί κάποτε αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 20, 2012 Share Posted February 20, 2012 Αν πηγαίνουμε προς τα πίσω, τότε καλώς να πάμε. Το θέμα είναι αν θα μάθουμε κάτι αυτή τη φορά (που θα τα αρχίσουμε όλα από την αρχή πάλι). Όπως το πώς να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Να είσαι καλά, Σταμάτη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted February 20, 2012 Share Posted February 20, 2012 Δε θα το έλεγα διήγημα, αλλά δεν νομίζω ότι αυτός ήταν έτσι κι αλλιώς ο σκοπός σου. Οπότε ελάχιστα μπορώ να σχολιάσω πάνω στο κείμενο, πέραν του ότι είναι κάποιες όμορφες σκέψεις γραμμένες με πολύ ευαίσθητο τρόπο. Όπως τα περισσότερα πράγματα, υπάρχει και η άλλη όψη, αλλά πάλι δε νομίζω πως υπάρχει κανένας τόνος διδασκαλίας στο γραπτό σου. Προτιμάω όταν τις ανησυχίες σου τις εκφράζεις μέσα σε μυθοπλαστικό πλαίσιο, αλλά δεν μπορώ παρά να σε ευχαριστήσω που τις μοιράστηκες μαζί μας, με τόσο γλυκό τρόπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted February 20, 2012 Author Share Posted February 20, 2012 (edited) Κέλλυ, Άννα και Ηφαιστίωνα σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Το κείμενο δεν είναι κάποια ιστορία που μου 'ρθε στο μυαλό (όπως ήδη διαπιστώσατε). Είναι σκέψεις που έκανα όπως γράφω: ενώ παρακολουθούσα τον πατέρα μου να πλανίζει ένα ξύλο. ΥΓ. Το "σαν αφίσα πολέμου" το έγραψα γιατί έτσι ακριβώς μού είχε έρθει στο μυαλό. Ήταν η εικόνα που σκέφτηκα ενώ περιέγραφα ανθρώπους στην ηλικία 30-45, οπότε και (προσωπική άποψη) παίρνουν για τα καλά τη ζωή στα χέρια τους. Τώρα που το λες, είναι ωραία έκφραση. Edited February 20, 2012 by Nirgal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Casper Posted February 20, 2012 Share Posted February 20, 2012 (edited) Σταμάτη κάνε μου μια χάρη. Βρες έναν τρόπο να το διαβάσει ο πατέρας σου, όχι απέυθείας από δική σου πρόταση, βάλε κάποιον τρίτο να το κάνει. Για μένα είναι σίγουρο ότι το αξίζετε και οι δυο. Edited February 20, 2012 by Casper Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
rom Posted August 10, 2014 Share Posted August 10, 2014 Μια όμορφη σκέψη, αν τη προσέξεις, θα δώσει μια όμορφη μικρή ιστορία. Το βλέπουμε εδώ αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.