Φάκελος Βαμπίρ

[Naroualis]

Για το Διονύση Παπαδόπουλο σας έχω μιλήσει και εδώ. Η γραφή του είναι αυτή που είναι (απίστευτα μπαρόκ και γοητευτική όσο δεν παίρνει), η επιλογή των θεμάτων του είναι αυτή που είναι (κυρίως ψυχογραφήματα και αλληγορίες).

 

Κι η ποικιλία των ειδών που έχει γράψει ατελείωτη πραγματικά. Μετά τον "Πλανήτη της Εκδίκησης" στην εφ και το "Δαχτυλίδι της Ταμάρις" στο φάντασι, ο Παπαδόπουλος έκανε και το πέρασμα του από τον τρόμο με το "Φάκελος Βαμπίρ".

 

 

Πρώτη φορά άκουσα γι' αυτό το βιβλίο από το στόμα του συφορουμίτη και κυνηγού των εκλεκτών συγκινήσεων, Άντινολ Ντόι. Εκείνος μου μίλησε για ένα βιβλίο που part-time μοντέλες-παύλα-περιστασιακές πόρνες μιλούν με τρόπους που αγγίζουν την ορολογία της Ακαδημίας Αθηνών. Μέσα στο μυαλό μου μένει η φράση "Δε θα το ανθέξω!" που ξεστομίζει μια από αυτές τις ανθυποδεσποινίδες.

 

Η πλοκή είναι μάλλον μπερδεμένη, σε μια Αθήνα του '90, όπου φόνοι που μοιάζουν να έχουν γίνει από βαμπίρ αρχίζουν να ταλανίζουν την κοινωνία, πάνω σε έναν καμβά από άπειρες σεξουαλικής βαρύτητας διαφημίσεις. Ελπίδα μάλλον δεν υπάρχει, αλλά τι σημασία έχει; Ο ερωτισμός είναι κεντρικό θέμα σχεδόν σε κάθε στιγμή, ακόμη κι όταν η φρίκη είναι μεγαλύτερη, ακόμη κι όταν δεν ξέρεις γιατί τελικά συμβαίνουν όλα αυτά.

 

Δεν ξέρω να σας πω για την αξία του ως ανάγνωσμα τρόμου. Ίσως να ξέρει να σας το πει ο Άντινολ, αλλά νομίζω ότι θα συμφωνήσει μαζί μου, ότι έχει κάποια θεματάκια. Αλλά και πάλι η μεγάλη σταρ είναι η γλώσσα, η βαρύτητά της, η γοητεία της. Η γλώσσα είναι μια βαμπ κι ως τέτοια απορροφά κάθε σταγόνα αίματος από τις υπόλοιπες απαιτήσεις μου από το βιβλίο αυτό.

[Adinol Doy]

Καλὰ ἔκανες καὶ ἀνήρτησες αὐτὸ τὸ τόπικ, Ναρουάλις (καὶ σ' εὐχαριστῶ γιὰ τὶς φιλοφρονήσεις σου).

 

Τὸ συγκεκριμένο μυθιστόρημα, ὅταν τὸ διάβασα, τὸ βρῆκα ἐξόχως ἀπολαυστικό, κυρίως λόγῳ τῆς γλώσσας του, ὅπως σωστὰ τὸ ἔθεσε ἡ προγράφουσα (sic). Φυσικά, ἡ ὄμορφη γλῶσσα δὲν μπορεῖ νὰ καλύψει τὶς ὅποιες ἐλλείψεις, ποὺ βρίσκονται σὲ διάφορα σημεῖα, ἀλλὰ αὐτὲς τὶς ἐλλείψεις μπορεῖ τελικῶς κανεὶς νὰ τὶς προσπεράσει, ἐπειδὴ ἡ πλοκὴ εἶναι σὲ γενικὲς γραμμὲς καλὰ στημένη, μολονότι κάποιες στιγμὲς ὁ συγγραφέας χάνει τὸν βασικό του στόχο. Ὁπωσδήποτε δὲν τρομάζει κανεὶς διαβάζοντάς το, ἴσα-ἴσα ποὺ θεωρῶ πὼς ὁ συγγραφέας θέλησε νὰ γράψει μιὰ σάτιρα τοῦ εἴδους τὴν ὁποία καὶ ἐν πολλοῖς, κατὰ τὴν γνώμη μου, πετυχαίνει. Καὶ ὁ διάχυτος αἰσθησιασμὸς εἶναι ἐπίσης πολὺ δυνατός. Παρὰ τὶς τεχνικῆς φύσεως ἐνστάσεις λοιπόν, τὸ βιβλίο διαβάζεται ἀπνευστὶ καὶ διαθέτει σπιρτάδα καὶ πραγματικὰ ἔξυπνες ἀτάκες. Ἐν συντομίᾳ, κατατάσσεται ὑψηλὰ στὶς προτιμήσεις μου καὶ τὸ προτείνω ἀνεπιφύλακτα σὲ ὅσους καταφέρουν καὶ τὸ βροῦν (οἱ ἐκδόσεις Δελφίνι ἔχουν κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια).