στάση 28

[Rikochet]

Στην αρχή της σκηνής έγειρε ελαφρά προς τα μπρός, συνεχίζοντας όμως να κοιτάζει την οθόνη. Σταδιακά, όσο η σκηνή συνέχιζε, τα δάχτυλα του γράπωσαν τα χερούλια του καθίσματος πιο δυνατά, το γόνατο του άρχισε να τρέμει, υποθέτω πως στην αρχή δάκρυσε, μετά άκουσα τα αναφιλητά του, σιγανά, για να μην ενοχλήσουν τους γύρω μας, εγώ παρόλα αυτά τα άκουσα, μετά μαζεύτηκε πίσω στο κάθισμα και συνέχισε να κλαίει. Δεν ήξερα τι να κάνω. Σκέφτηκα να του σφίξω τον ώμο, αλλά οι θέσεις μας στα καθίσματα, πλάι πλάι, θα έκαναν μια τέτοια κίνηση μάλλον άβολη. Ύστερα να του πιάσω το χέρι, αλλά ρίχνοντας του μια πλάγια ματιά, το είδα πιασμένο στο χερούλι με τόση δύναμη, με φλέβες πεταγμένες που διακρίνονταν ακόμα και στο σκοτάδι της αίθουσας, και δε μου φάνηκε καλή ιδέα. Τελικά έβγαλα ένα πακέτο με χαρτομάντηλα απ'την τσάντα μου και το άφησα διακριτικά στο κάθισμα, ανάμεσα στα πόδια του.

 

Η σκηνή (η οποία, τώρα που χρειάζεται να την ανακαλέσω, μοιάζει εντελώς άσχετη με την υπόλοιπη ταινία, ή εγώ έχω ξεχάσει τη νοηματική ροή της ταινίας, ίσως τότε να έβγαζε νόημα, δεν θυμάμαι να μη βγάζει νόημα, αλλά κι αυτό από μόνο του δε λέει κάτι) ήταν η εξής:

 

Η κάμερα, στημένη περίπου στο ύψος του κεφαλιού ενός ανθρώπου μετρίου αναστήματος, τρέχει κατά μήκος μιας αποβάθρας ενός σιδηροδρομικού σταθμού. Ο σταθμός μοιάζει εγκαταλειμένος, οι τοίχοι του είναι γεμάτοι σκισμένες ασπρόμαυρες αφίσες. Η κάμερα (ο άνθρωπος) κοιτάζει πέρα-δώθε και πίσω απ'την πλάτη, αλλά δεν ακολουθεί κανείς. Σε ένα σημείο η αποβάθρα πλαταίνει. Μια φιγούρα βρίσκεται κουλουριασμένη κάτω, και δύο άλλες την κλωτσάνε. Η κάμερα φτάνει λίγα βήματα μακριά τους και στρέφεται στα δεξιά, προς μια σιδερένια πόρτα. Απ'τις χαραμάδες της πόρτας βγαίνει ένα ροζ φως. Η κάμερα στέκεται μπροστά στην πόρτα και χτυπάει. Ακούμε τα βογκητά της ξαπλωμένης φιγούρας, τα χτυπήματα που δέχεται, το λαχάνιασμα των θυτών. Αυτό το πλάνο κρατάει (ή μου φάνηκε να κρατάει) τουλάχιστον πέντε λεπτά, και οι ήχοι επαναλαμβάνονται απαράλλαχτοι, σα να παίζουν σε λούπα, και το μόνο που αλλάζει είναι τα χτυπήματα της κάμερας (του ανθρώπου) στην πόρτα, που γίνονται όλο και πιο νευρικά. Τελικά η πόρτα ανοίγει, φαινομενικά από μόνη της. Η κάμερα διασχίζει έναν διάδρομο και φτάνει σε ένα σαλόνι. Όλοι οι χώροι είναι λουσμένοι από το ροζ φώς, το οποίο στο σαλόνι παίρνει μια πιο κοκκινωπή απόχρωση. Το σαλόνι είναι γεμάτο ανθρώπους καθισμένους σε πολυθρόνες, σε καρέκλες που φαίνονται να μετακινήθηκαν από άλλο δωμάτιο, και στο πάτωμα, οκλαδόν, ή με την πλάτη στον τοίχο. Όλοι τους φαίνονται ιδρωμένοι και λαχανιασμένοι, σαν να χόρευαν λίγο πριν. Η μουσική, απροσδιόριστου είδους αλλά σίγουρα ηλεκτρονική, μοιάζει να έρχεται από άλλο δωμάτιο. Η προσοχή όλων είναι στραμμένη σε μια τεράστια οθόνη, ενσωματωμένη στον τοίχο. Η κάμερα ζουμάρει στην οθόνη: Ένα πλάνο από ψηλά, στην πάνω γωνία ενός δωματίου (το οποίο βρίσκεται στο ίδιο σπίτι με την οθόνη, ή τουλάχιστον αυτό γινόταν κάπως -πώς;- εμφανές), ένα πλάνο κακής ποιότητας, με κόκκο, που δείχνει ένα κρεβάτι, ελαφρά φωτισμένο. Πάνω στο κρεβάτι βρίσκονται δύο γυναικεία σώματα και ένα αντρικό, όλα γυμνά. Η μια γυναίκα κάθεται στα γόνατα, η άλλη, μπροστά της, ξαπλωμένη μπρούμυτα, προσπαθεί να την γλείψει (αλλά η γωνία δε τη βολεύει, και δυσκολεύεται να ανασηκώσει το κεφάλι της όσο χρειάζεται) και ο άντρας, καθισμένος οκλαδόν στη μεριά του κρεβατιού που ακουμπάει στον τοίχο, με το ένα χέρι αυνανίζεται και με το άλλο τις βιντεοσκοπεί με μια μάλλον παλιά βιντεοκάμερα. Το πλάνο αλλάζει, και για λίγο βλέπουμε μέσα απ'την κάμερα του άντρα. Η γυναίκα που γλείφει δυσανασχετεί όλο και πιο πολύ, στρίβει το λαιμό της και τον κοιτάει με ένα απροσδιόριστο βλέμμα, ξαναγυρίζει προς την άλλη και συνεχίζει τις προσπάθειες. Αυτή που βρίσκεται στα γόνατα μοιάζει να το ευχαριστιέται, και την επαινεί διαρκώς και με φαινομενική ειλικρίνεια. Πίσω στο πλάνο της κάμερας μέσα στην οθόνη. Πίσω στο πλάνο της κάμερας που κοιτάζει την οθόνη – η οθόνη πλέον βρίσκεται σε απόσταση. Παρόλη τη διαφορετική ποιότητα των τριών πλάνων, τα σώματα διατηρούν την ίδια ψυχρή, πλαστική υφή – τόσο καθαρά και τόσο γυαλιστέρα, κόντρα στα ατελή μέσα (κάμερα, κάμερα, κάμερα, μάτι) που τα καταγράφουν. Η κάμερα (ο άνθρωπος) γυρίζει στους θεατές μπροστά στην οθόνη. Οι περισσότεροι κοιτούν με απάθεια. Μερικοί αυνανίζονται. Μερικοί σηκώνονται ύστερα από λίγο και πηγαίνουν προς τα κεί απ'όπου ακούγεται η θολή μουσική. Η κάμερα (ο άνθρωπος) σκύβει, κοιτάζει το πάτωμα. Η σκηνή τελειώνει.

 

Δεν θυμάμαι την υπόλοιπη ταινία – θυμάμαι ότι με το που φύγαμε απ'το δωμάτιο με το κοκκινωπό φώς, ο Λ σταμάτησε να κλαίει, και την παρακολούθησε φαινομενικά ατάραχος. Δεν χρησιμοποίησε τα χαρτομάντηλα μου (προτίμησε να ρουφάει τη μύτη του και να χρησιμοποιεί τα μανίκια του όπου χρειαζόταν) αλλά νομίζω πως χαμογέλασε, σε εκτίμηση της χειρονομίας μου. Πιθανότατα θυμάμαι λάθος.

 

Βγήκαμε από την αίθουσα και μορφάσαμε και οι δύο απ'την απότομη αλλαγή θερμοκρασίας. Εγώ έβαλα τα χέρια στις τσέπες του παλτού μου, ο Λ άρχισε να τα τρίβει. Αρχίσαμε να περπατάμε το πεζοδρόμιο, ο Λ κοιτάζοντας την κίνηση στη λεωφόρο, εγώ κοιτάζοντας τον Λ να κοιτάζει την κίνηση στη λεωφόρο, σκεπτόμενος: δεν έχει κίνηση απόψε, άρα τι κοιτάζει ο Λ;

 

Μπροστά μας περπατούσε ένας άντρας χαμηλότερου αναστήματος και απ'τους δυό μας, αλλά όχι και ιδιαίτερα κοντός. Φορούσε τζιν, μαύρο μπουφάν, καπέλο τζόκεϊ. Μιλούσε, φαινομενικά στον εαυτό του, αλλά δεν μπορούσαμε να ακούσουμε τι έλεγε. Κοιταχτήκαμε με τον Λ και, όσο πιο διακριτικά μπορούσαμε, επιταχύναμε και μετά επιβραδύναμε το βηματισμό μας, έτσι ώστε να περπατάμε παράλληλα με τον άντρα. Μιλούσε όντως στον εαυτό του. Αυτοσχεδίαζε στίχους με ομοιοκαταληξία, όχι με ιδιαίτερη ευκολία, μιας και ανάμεσα σε κάθε στίχο κόμπιαζε και έβγαζε μακρόσυρτα “εεε...” Το περιεχόμενο των στίχων είχε να κάνει με την επιβίωση και τη δύναμη του, το πώς θα τα βγάλει πέρα κόντρα σε όλες τις δυσκολίες και πώς δε θα σταματήσει ποτέ να ονειρεύεται όσο κι αν προσπαθούν να τον σταματήσουν. Ξανακοιταχτήκαμε με τον Λ και μοιραστήκαμε ένα σαρκαστικό χαμόγελο. Τότε πρόσεξα τα μάτια του Λ – έκλαιγε σιωπηλά, πιθανότατα έκλαιγε απ'την ώρα που βγήκαμε από την αίθουσα. Τότε ο Λ πετάχτηκε από μπροστά μου – σχεδόν του έβαλα τρικλοποδιά – και στάθηκε μπροστά στον άντρα. Αυτός, ριμάροντας ακόμα, και χωρίς να προλάβει να καταλάβει τι έγινε, έπεσε πάνω στον Λ. Ο Λ δεν κουνήθηκε. Ο άντρας τον κοίταξε μπερδεμένος, ο Λ χαμογελώντας (και συνεχίζοντας να δακρύζει). Ο άντρας ψέλλισε κάτι και τον χτύπησε στο πρόσωπο. Ο Λ πισωπάτησε, χωρίς να χαμογελάει πια, αλλά χωρίς να φέρνει αντίσταση ούτε στην επόμενη γροθιά του άντρα, ούτε σε όσες ακολούθησαν. Ύστερα από κάμποσα χτυπήματα ο Λ έπεσε κάτω. Ο άντρας τον πλησίασε, τον κλώτησε στα πλευρά, τον έφτυσε και γύρισε προς το μέρος μου. Εγώ άρχισα να οπισθοχωρώ, αυτός πάλι κάτι ψέλλισε, και μετά έφυγε τρέχοντας. Έσκυψα πάνω απ'τον Λ. Βρισκόταν κουλουριασμένος σε εμβρυακή στάση και κρατούσε τα πλευρά του. Η μύτη του ήταν σπασμένη και ματωμένη. Του έτεινα το χέρι μου αλλά δε με κοιτούσε, μόνο κρατούσε τα πλευρά του και έτρεμε. Τον ρώτησα Είσαι καλά; και ύστερα, Γελάς; Όμως το τρεμούλιασμα το συνόδεψαν ήχοι, και τότε κατάλαβα ότι έκλαιγε, με αναφιλητά, όπως και μέσα στην αίθουσα, και πάγωσα.

Δεν ξέρω γιατί δεν τον βοήθησα, γιατί δε σταμάτησα τον άντρα όταν άρχισε να τον χτυπάει. Δεν ξέρω γιατί ο Λ δεν αντιστάθηκε, δεν ξέρω γιατί έκλαψε μέσα στην αίθουσα. Δεν ξέρω τι σήμαινε η ταινία που είδαμε. Ξέρω ότι ένιωθα λες και τον είχα γνωρίσει εκείνη τη νύχτα μόλις (αίσθηση μάλλον απατηλή) και ότι δεν ήθελα να πονάει και να κλαίει πια. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω βήμα.

 

 

[abuno]

Χωρίς να μπορέσω να καταλάβω τι ακριβώς είναι αυτό που θέλεις να μας πεις με αυτή την ιστορία, κατάφερες να με βάλεις από τις πρώτες γραμμές στο κλίμα της. Ένιωθα ότι κρατούσα την κάμερα εγώ.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

μου άρεσε. νομίζω ότι χρειάζεται περισσότερη επεξεργασία (κοπτοραπτική και εκφραστική) η τρίτη παράγραφος.