laas7 Posted February 27, 2012 Share Posted February 27, 2012 (edited) Η ποιηση αποτελει για μενα ανεξαντλητη πηγη εμπνευσης και μιας και ειναι πρακτικα αδυνατον ν' ανακαλυψει ο καθενας μονος του ολα τα κρυμμενα διαμαντια στην χωρα μας η και σ' αλλες, σκεφτηκα ν' ανοιξω ενα τοπικ οπου μπορουμε να παρουσιαζουμε σχεδον ή εντελως αγνωστους ποιητες, κατα προτιμηση με φαντασυ κτλ προεκτασεις οσο ειναι δυνατον. Ελπιζω πως θα βρειτε το τοπικ ενδιαφερον και πως θα μαθουμε πολλους και πολλα που αγνοουμε. Ο Mihai Eminescu 1850-1889 (Μιχαλης Εμινεσκου) ειναι ο εθνικος ποιητης της Ρουμανιας. Ο τελευταιος μεγαλος ρομαντικος ποιητης, συγγραφεας και δημοσιογραφος επηρεασε οσο κανεις αλλος την λογοτεχνια της γειτονικης χωρας. Εχει μεταφραστει σε 60 γλωσσες-αν και δεν γνωριζω τιποτα για τις μεταφρασεις στην Ελλαδα. Χρησιμοποιουσε συχνα φανταστικα, μυθικα και ιστορικα στοιχεια στα ποιηματα του, επηρεαστηκε πολυ απο την φιλοσοφια του Σοπενχαουερ και εκανε γνωστη με τα εργα του, την λαικη παραδοση της Ρουμανιας. Παραθετω λινκ με την βιογραφια του για οποιον θελει να μαθει περισσοτερα http://en.wikipedia..../Mihai_Eminescu Το γνωστοτερο και δημοφιλεστερο ποιημα του ειναι το "Luceafarul" Ο Αποσπεριτης, οπου γραφει τον μυθο του αστεριου που αγαπησε μια θνητη κοπελα. Εχει κυκλοφορησει μεταφραμενο στα αγγλικα με τον τιτλο " the legend of the evening star". Παρεθετω λινκ με το πρωτοτυπο και αγγλικη του μεταφραση http://lyricstranslate.com/en/luceafarul-evening-star.html Edited February 27, 2012 by laas7 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 27, 2012 Share Posted February 27, 2012 Πολύ ωραίο τόπικ ξεκίνησες, ευχαριστούμε! O.T. Μόνο που δεν είναι στο σωστό subforum νομίζω. Γιατί στη "συγγραφή" ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted February 27, 2012 Share Posted February 27, 2012 Μετακινήθηκε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted February 28, 2012 Author Share Posted February 28, 2012 χαιρομαι που σου αρεσε Κασσανδρα! Ε... αποσυντονιστηκα... εψαχνα καλη μεταφραση του "luceafarul" και δεν προσεχα που βρισκομουν...! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted February 28, 2012 Author Share Posted February 28, 2012 Ενας λιγοτερο γνωστος Ελληνας ποιητης ειναι ο Δημητρης Ι. Αντωνιου 1906-1994. Φιλος του Σεφερη, πολυταξιδεμενος, ειναι ο πρωτος που εφερε τα χαικου στην χωρα μας, απο τα ταξιδια του στην Ιαπωνια. Βραβευμενος με Α' κρατικο βραβειο ποιησης, ανηκει στην μεγαλη γενια του '30. Επονομαζομενος και ποιητης της θαλασσας, λογω του επαγγελματος του-ηταν ναυτικος. Δεν ασχοληθηκε με το φανταστικο, αλλα πιστευω πως του αξιζει ενα λινκ για να τον μαθουμε και να γνωρισουμε την ομορφη ποιηση του, που μπροστα στους ογκολιθους Σεφερη και Ελυτη περασε στην σκια. Αυτο ηταν το καλυτερο που μπορεσα να βρω... http://annagelopoulou.blogspot.com/2011/12/blog-post_05.html 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 15, 2012 Author Share Posted June 15, 2012 (edited) Ανακαλυψα τον Ουιλιαμ Μπατλερ Γεητς... Ο φλογερος ιρλανδος! Ενας απο τους κορυφαιους αγγλοφωνους ποιητες και συγγραφεις του αιωνα, βραβευμενος με νομπελ λογοτεχνιας το 1923. Εγραψε με παθος για την αγαπημενη του Ιρλανδια, καθιερωνοντας το "κελτικο στιλ" εμπευσμενος απο τους κελτικους μυθους και παραδοσεις της χωρας του. Παντρεψε τον ρομαντισμο με τον ρεαλισμο, επηρεαστηκε απο τον συμβολισμο, την θεοσοφια και τον μυστικισμο. Παραθετω λινκ με την βιογραφια του http://el.wikipedia....%B9%CF%84%CF%82 Και ενα διασημο του ποιημα αφιερωμενο στο Βυζαντιο.... "Ταξιδι στο Βυζαντιο" «Αυτή δεν είναι χώρα για τους γέρους. / Αγκαλιασμένοι νέοι, πουλιά στα δέντρα / - ετούτες οι φθαρτές γενιές - γεμάτες / με ψάρια, θάλασσες, θηράματα και σάρκες / υμνούν ό,τι γεννιέται και πεθαίνει κι όλοι, / στην μουσική πιασμένοι των αισθήσεων, / του αγέραστου νου τα μνημεία καταφρονούνε.. / Για αυτό ταξίδεψα στις θάλασσες και πήγα / στην Άγια πολιτεία του Βυζαντίου. / Σοφοί στην Άγια μέσα φλόγα του Θεού, / σαν τα χρυσά ψηφιδωτά του τοίχου, / βγείτε απ' την Άγια φλόγα και στροβιλιστείτε, / και μουσικοδιδάσκαλοι γενείτε της ψυχής μου. /Κάψτε την άρρωστη απ' τους πόθους της καρδιά μου, / και στο θνητό και τ' άγνωστό της ζώο δεμένη, / και συγκεντρώστε με όλον / μες στο τεχνούργημα της αιωνιότητας. / Κι έξω απ' τη φύση, δεν θα ξαναπάρω / από τη φύση την ενσώματη μορφή μου / αλλά μορφή καθώς αυτές που φτιάχνουν / οι Έλληνες χρυσοχόοι με μάλαμα και σμάλτο / για να κρατήσουν ξύπνιο κάποιον βασιλέα· / ή βάζουν σε χρυσό κλαδί να τραγουδήσει / στους άρχοντες και τις κυρίες του Βυζαντίου / για αυτά που πέρασαν, περνούνε και θα 'ρθούνε». "Νομίζω πως αν μπορούσα να περάσω έναν μήνα στην αρχαιότητα, σε όποια περίοδο διάλεγα εγώ, θα επέλεγα να τον περάσω στο Βυζάντιο. Πιστεύω πως σε κάποιο ταπεινό καπηλειό θα συναντούσα κανένα φιλοσοφημένο ψηφοθέτη, που θα κατάφερνε να απαντήσει σε όλες τις απορίες μου, γιατί ένας άνθρωπος που η εκλεπτυσμένη δεξιοτεχνία του μετατρέπει τις θρησκευτικές αλήθειες σε μια παρουσία τόσο λυγερή κι εράσμια όσο αυτή του τελειότερου ανθρώπινου σώματος, ένας τέτοιος άνθρωπος βρίσκεται πιο κοντά στο υπερφυσικό απʼ ό, τι ακόμα κι ο Πλωτίνος" Έτσι έγραφε ο Γέητς στο μείζον θεωρητικό του σύγγραμμα, το Όραμα. Edited June 15, 2012 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 17, 2012 Author Share Posted June 17, 2012 Ο Γεητς εγραψε μια τριλογια εμπνευσμενη απο την κελτικη παραδοση, οπου παντρευει την ποιηση, τον πεζο λογο και την λαογραφικη μελετη. Την τριλογια ανοιγει "Το λυκοφως των Κελτων" 1893, ακολουθει "Το μυστικο ροδο" 1897 και κλεινουν "Οι ιστοριες του κοκκινου Χανραχαν" 1905. Ολες οι ιδεες αυτων των βιβλιων προερχονται απο μυθους και παραμυθια της Ιρλανδιας και παρολη την πολιτικη επιδιωξη του δημιουργου τους (ο Γεητς ηταν εναντιον της καταληψης της βορειας Ιρλανδιας απο τους Αγγλους και ηθελε να διεγειρει το κελτικο κυτταρο των συμπατριωτων του) καταφερε να γραψει πρωτοτυπα εργα, γεματα υπεροχες εικονες με αγρια μουντα τοπια της πατριδας του γεματα νεραιδες, ξωτικα, μυθικους βασιλιαδες, ιερα και μαγικα στοιχεια της φυσης και το Γενος των αρχαιων Ιρλανδων θεων. Ειναι εξαιρετικα δειγματα λαικης τεχνης και ενος πνευματικου κινηματος που εμεινε στην ιστορια ως "Ιρλανδικη Λογοτεχνικη Αναβιωση" η "Κελτικη Αναβιωση" γραμμενα στην διαλεκτο του Κιλταρταν (μικρη περιοχη της Δυτικης Ιρλανδιας στην επαρχια Κοναχτ). Το ποιημα που εχει γραψει για το κεφαλαιο "το οραμα του Χανραχαν" μου εκανε μεγαλη εντυπωση Ω, το γερικο σκελετωμενο δαχτυλο του Θανατου δεν θα μας βρει ποτε εκει μεσα στην υψηλη κουφια γη, οπου ο ερωτας δινεται απλοχερα οπου τα κλαδια φερουν καρπους και ανθη ολες τις εποχες του χρονου οπου οι ποταμοι διαρκως κυλουν μπυρα κοκκινη καιμαυρη. Ενας γερος παιζει γκαιντα σε χρυσο και ασημενιο δασος πληθος βασιλισσες χορευουν γαλαζια τα ματια τους σαν παγος Η μικρη αλεπου μουρμουρισε "Ω, και που ειναι του κοσμου η πληγη;" Γλυκα χαμογελουσε ο ηλιος, και η σεληνη κραταγε τα γκεμια μου μα η κοκκινη αλεπου μουρμουρισε "Ω μην κρατας τα γκεμια του, καλπαζει προς την πολη οπου ειναι οιυ κοσμου η πληγη" Και οταν οι καρδιες εξαγριωθουν τοσο, ωστε να πιαστουν στα χερια, ξεκρεμανε τα βαρια σπαθια τους απο χρυσα κλαδια και ασημενια μα ολοι αυτοι που χανονται στην μαχη μεσα στην ζωη ξυπνουν παλι μακαριοι, γιατι η ιστορια τους μενει στους ανθρωπους αγνωστη. Γιατι, ω οι ρωμαλεοι χωρικοι που αφησαν την κοψη τους να πεσει κατω, οι καρδιες τους μοιαουνε με κουπα που καποιος την ξεδιψασε ως τον πατο. Την σαλπιγγα του ο Μιχαηλ θα ξεκρεμασει απο ενα κλαδι λιγο πιο πανω απο το κεφαλι, και θα βοηθησει το ανειπαισθητο αγγελμα του οταν το δειπνο μοιραστει. Ο Γαβριηλ με ουρα ψαριου θα αναδυθει απο τα υδατα και θα μιλησει τα θαυματα που εγιναν σε μουσκεμενους δρομους που οι ανθρωποι εχουν περπατησει, και θα υψωσει ενα παναρχαιο κερατο απο σφυρηλατημενο ασημικαι θα πιει ωσοτου ν' αποκοιμηθει στο χειλος του γκρεμου το εναστρο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 19, 2012 Share Posted June 19, 2012 Μου κάνει εντύπωση κάθε φορά το γεγονός ότι οι απλές λέξεις και εικόνες είναι που μας αγγίζουν περισσότερο. Αυτό το "χείλος του γκρεμού το έναστρο" μου φάνηκε τόσο ωραίο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted February 9, 2013 Author Share Posted February 9, 2013 Με την πολυτιμη βοηθεια της Τετης "ανακαλυψα" μια ποιητρια που ανυπομονω να αγορασω τις ποιητικες της συλλογες και να κατσω μπροστα απο την φωτια στο τζακι με ενα λικερ μαστιχα να διαβασω... Κυριες και Κυριοι ... η Ελσα Κορνετη... υποψηφια δυο φορες για το κρατικο βραβειο λογοτεχνιας για τις ποιητικες συλλογες "Ενα μπουκετο ψαροκοκκαλα" και "Κονσερβα μαργαριταρι" ... «Μια φορά κι έναν καιρό Όταν το Ι διακόρευσε το Ο Αυτό γέννησε το λάγνο γράμμα Φ... Αυτοί είναι οι πρώτοι στίχοι από το ποίημα με τίτλο Οφις Universalis Λίγο ενδιαφέρει αν τα γράμματα της αλφαβήτου Ι, Ο και Φ αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα ουσιαστικά, σημαντικό είναι ότι πρόθεση της Κορνέτη είναι να αξιοποιήσει την οπτική διάσταση των στοιχείων, όπως έκαναν οι νεωτεριστές ποιητές στις αρχές του 20ου αιώνα, αμφισβητώντας τα παραδοσιακά εκφραστικά μέσα και αποδίδοντας μεγαλύτερη σημασία στη γλώσσα , ακόμα και στο σημείο ή στην στίξη. Είναι προφανές ότι το Ι με τη φαλλική του μορφή είναι συνώνυμο του Αδάμ που μαζί με το Ο, σύμβολο της γυναίκας, γεννά το Φίδι ή και τον Φόβο, τότε εκπίπτουν οι άγγελοι και ο διάβολος πλέον αρχίζει και ολοκληρώνει το έργο του. «Από τότε οι νύχτες μας γράφονται με αστραπές, «Κανείς δεν ξέρει πού ο άγγελος ξεκινά και πού ο διάβολος τελειώνει» Εχω παθει ερωτα με αυτους τους στιχους ... διαβαστε και "αγαπηθειτε" και εσεις... http://bibliotheque.gr/?p=13401 http://ekebi.wordpress.com/category/%CE%B5%CE%BB%CF%83%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%AD%CF%84%CE%B7/ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nostalgist Posted February 10, 2013 Share Posted February 10, 2013 C.Pavese , Ιταλός ποιητής της δικής τους πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, στην χώρα του δεκτικέ αρκετά μεγάλη αναγνώριση, παραέξω είναι αρκετά άγνωστος. Το ύφος του έχει το πάθος της επιστροφής σε άλλες πιο απλές εποχές(τις οποίες ταυτίζει με τη φύση) ενώ πέρα απο τα ποιήματα έχει και πεζό έργο, πιο πολιτικοποιημένο (για προφανείς λόγους -εποχής- αλλά και προσωπικούς του). Τελικώς αυτοκτονεί το 1950 από πολιτική και ερωτική απογοήτευση. "Κάθε γυναίκα, εκτός και αν είναι ηλίθια, αργά ή γρήγορα συναντάει κάποιο ανθρώπινο ναυάγιο και προσπαθεί να το σώσει. Κάποτε, επιτυγχάνει. Και κάθε γυναίκα, εκτός και αν είναι ηλίθια, αργά ή γρήγορα βρίσκει έναν υγιή, ολότελα λογικό άνδρα και τον καταντάει ναυάγιο. Αυτό, το πετυχαίνει πάντοτε." Τσέζαρε Παβέζε: "Θα κατέβουμε στην άβυσσο σιωπηλοί" θά 'ρθει ο θάνατος και θά 'χει τα μάτια σου - αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει από το πρωί ως το βράδυ, ακάματος σιωπηλός, σαν μια παλιά τύψη ή ένα παράλογο ελάττωμα. Τα μάτια σου θα είναι μια λέξη κενή, μια σιωπηλή κραυγή, μια σιωπή. Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί όταν μονάχη σκύβεις στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα, αυτή τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα. Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα. Θά 'ρθει ο θάνατος και θά 'χει τα μάτια σου. Θα είναι σα να σταματάς μια κακή συνήθεια, σα να βλέπεις μέσα στον καθρέφτη να αναδύεται ξανά ένα πρόσωπο νεκρό, σαν ν' ακούς ένα κλειστό χείλι. Θα κατέβουμε στην άβυσσο σιωπηλοί. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted February 10, 2013 Share Posted February 10, 2013 (edited) Lilith’s Song by Κarin Boye Rainclouds hanging heavy, ripen in tender darkness, where they’re stored, night-blueish grapevine clusters heavy with wine, that hushed over earth is poured, heavy with deep-born wine, heavy with secret force, wrested from sea and heavens and bitter dew in the utterest dark’s expanse. Living’s heady vapour cools into droplets, falls through the dead-still night. Drink deeply! you will maybe grasp the key, where no-one has set his foot – land where the spirit, loosed out beyond time’s frontiers tastes in eternal spaces things that no-one thinks of or sees or knows. Under waking country seethe unearthly seas of joy and woe, world-deepest smithy-forges whence sprang, like a wave-spat, all we see. Dare you attempt the road opened in horror’s rush? Fear-stricken, favoured, you reach the eternal Mothers’ sombre house . . . Flakes on widest waters, deep-born flower who never saw its root, may-fly averse to nightfall – comes the time you’ll enter the Mothers’ night! Dying is black with pain. Dying is white with bliss. Plunged in its murmuring waves you cease to think of life’s pale, clouded coast. Κρίμα, το διαβάζω στα αγγλικά και με φαίνεται μιεχ. Λοιπόν η καλή μου η Κάριν γεννήθηκε στο Γοτθεμβούργο το 1900. Την πρώτη της ποιητική συλλογή την εξέδωσε στα 22 και είχε τίτλο Σύννεφα. Πέθανε νεότατη η καρδουλίτσα μου, αυτοκτόνησε με υπνωτικά το 1941 έχοντας αφήσει 4 ποιητικές συλλογές και 5 μυθιστορήματα. Πιο γνωστό από τα μυθιστορήματά της είναι ίσως το δυστοπικό Καλλοκάιν. Μαυρίλα σκέτη. Η ποίησή της ξεχειλίζει από αυτό που λέμε ''σκανδιναβική μουρτζουφλιά''. Αυτό που λατρεύω εγώ προσωπικά είναι ο ρυθμός της, όπου συγκεκριμένα σύμφωνα και τονισμένες συλλαβές συνδυάζονται σε ένα σάουντρακ τελετουργικής περιπλάνησης μέσα στα σώψυχα του αναγνώστη. Έγραφε παπάδες η γυναίκα. Έπαιρνε σκέψεις, τις έπλεκε με αισθήματα και τις έστελνε ντυμένες με εικόνες και ήχους να δονήσουν το σώμα σου και να τυλίξουν την ψυχή σου. Εδώ η πρώτη στροφή από το υπέροχο Ja visst gör det ont när knoppar brister, για τους Σουηδούς ό,τι περίπου είναι για μας η Ιθάκη του Καβάφη, σε απαγγελία της ιδίας: <a href=" Κι εδώ το κείμενο με τη μετάφραση στα αγγλικά από δίπλα: http://www.lovstrand.com/Quotes/Boye-OfCourseItHurts.html Edited February 10, 2013 by KELAINO 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted February 10, 2013 Share Posted February 10, 2013 Αν και σίγουρα είναι πασίγνωστος, σκέφτηκα να αναφέρω τον W.Blake, με αφορμή το γεγονός οτι μετέφρασα κάτι απο ένα ποιήμα του, για προσωπική χρήση. Ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνουν οι στίχοι: Κάποιοι γεννιούνται σε απόλαυση γλυκιά, Κάποιοι γεννιούνται σε ατέλειωτη νυχτιά. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted July 6, 2013 Author Share Posted July 6, 2013 (edited) Αυτη την εποχη βρισκομαι στον πυρετο των παραμυθιων και ξεσκονιζω ολα τα βιβλια μου με παραμυθια... ανάμεσα στις σελιδες ενος τετοιου βιβλιοπαραμυθιου ανακαλυψα ενα κομματι εφημεριδας που ειχα φυλαξει χρονια πολλα πριν... Η εισαγωγη του ποιηματος "Το παραμυθι της Σταχτοπαίπελης" εμπνευσμενο απο την Σταχτοπουτα, απο τον Κωνσταντινουπολιτη ποιητη Ομηρο Μπεκέ (1886-1971) αποτελειται στην πραγματικοτητα απο 17 σονετα που διακρινονται για την αρμονια των ρυθμων, της ποιητικης του λαικου παραμυθιου, της μουσικοτητας και του γλωσσικου πλουτου... αδικα ξεχασμενα πια... αν και ενα αντιτυπο βρισκεται στην βιβλιοθηκη του Λουριδειου Ιδρυματος... Ολα προερχονται απο το αρθρο και δεν εχω ψαξει για περισσοτερα στοιχεια. Το μονο που μπορω με βεβαιοτητα να σας πω ειναι πως οταν το διαβασατε θα ειναι σαν να το ξερετε... πολλοι στιχοι ειναι τοσο εντονα χαραγμενοι μεσα στο λαικο "ποιητικο dna" του λαου μας που νομιζω ηταν παντα μεσα μας και ακομα και αν δεν το διαβαζαμε ποτε και παλι θα το ξεραμε... "Το παραμύθι της Σταχτοπαίπελης" -Κόκκινη κλωστή κλωσμένη, κλωσμένη με τα πορφυρά της φαντασίας γνέματα κ' έτσι του μύθου τα λευκά ροδοξομπλιάζει ψέματα στη Γη, Στην Οικουμένη. -Στην ανέμη τυλιγμένη πουναι δεμένη απ' του καιρού τα φοβερά γητέματα κι απ' τα παλιά και θρυλικά του λόγου μαστορέματα μαστοροζυγιασμένη -Δος της κλώτσο να γυρίσει, να γυρίσει και ν' αρχίσει παραμύθι μυθαρό. Σα γαλάζιο ζώδι θ' ασημώσει τη νυχτιά σας πιο λαμπρά απ' τη μέρα σας. Καθισμένος στο μιντέρι σταυροπόδι, χαιρετώ την αφεντιά σας-Καλησπέρα σας. 1. Μια φορά κ' ένα καιρό, στον πολύ παλιό καιρό, πάνε μέρες, μήνες, χρόνια, ζούσανε τρεις αδερφές. Ζούσαν με ψωμί ξερό και με καταφρόνια. Σα γεννήθηκαν οι δυο, μες στον κάμπο το λερό μοιρολόλαγε ο βοριάς κ' έθαφταν τα χιόνια. Σα γεννήθηκε κ' η μια-τυχερό το τυχερό- ξαγρυπνούσε η φεγγαριά κι' άκουγε τ' αηδόνια. Κ' οι μαγίστρες μάγισσες με τους μαντολόγους, στ' αστρικό, στ' ανεμικό και στο ξωτικό ταίριασαν το λόγο τους κ' είπαν τέτοιους λόγους. "Θα χτενίσουν το αίμα τους μ' ασημένιο χτένι. Κ' εχ΄η μια τη μοίρα της σα διαμαντικό μέσα στο πασούνι της τριπλοκλειδωμένη." Χ. Και πάνε ροδοδάχτυλες και κρινοποδαρούσες, και πάνε λευκαστράγαλες και γαλαζοφλεβάτες, όλα τα θαμπή, αφρόσκελες, κρουσταλλογονατούσες και μαρμαρογαμπάτες, κι όλ' οι ρυθμοί, κυματιστές, στητές, αργοβατούσες, καμωματούσες, λυγερές και περδικοναζάτες, πάνε-και πάνω στο αργυρό παρκέτο αχνοθωρούσες να φέγγουν Μάγου χρυσικού μαστορεμένοι αχάτες. Και φεύγουν αλαλόφωνες σα διαβατάρικ' άστρα... Ψωματίνοας ο πόθος τους κ' η μοίρ'αναγελάστρα... Κάποια κακόγνωμη ξωθιά θ άφηκε το γοβάκι... Έλα Χριστέ! Και του σπερνού θα σκούξει το κουδούνι... Το γέρμα γέρνει αψώνοντας το πείσμα ή το μεράκι. Και πάει κ' η Σταχτοπαίπελη και βάζει πασούνι. XV. Την άλλη μέρ' ακούστηκαν κοσμοταράχτες γάμοι. Κ΄ήρθαν απ΄τα πέρατα χώρες και χωριά, και στους δρόμους χύθηκαν τα φλουριά ποτάμι, τα βενέτικα φλουριά. Μέσα στα λόχρυσα ο Γαμπρός βαστούσε σαν καλάμι τη χιλιοχρονίτικια σοάθα, τη βαρειά. Να κ' η Νύφη ασπρόχυτη να προβάλει κάμει κ΄ένας θαμπός τη βοερή κόμπιασε ποριά. Κ' όταν ο Ρήγας έβαλε τη φούχτα να πατήσει για ν' ανέβει στο άτι της και να ξεκινήσει και να ξεκινήσουν για την εκκλησιά, κ' έγειρ΄ έτσι ολόλευκη στην καρδιά του απάνου, φάνταξε σα νάπεφτε μες στη δημοσιά χιόνι, χίόνι αμάλαγο σε κλαδί πλατάνου. Edited July 6, 2013 by laas7 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted August 18, 2014 Author Share Posted August 18, 2014 (edited) Μιας και εχω μια καταγωγη απο την Λευκαδα (μερος οπου περασα ολα τα παιδικα μου καλοκαιρια) σκεφτηκα να σας παρουσιασω τον Λευκαδιο Χερν... εναν λιγοτερο γνωστο ποιητη στην Ελλαδα, αλλα με ελληνικη καταγωγη και εθνικο ποιητη της Ιαπωνιας! Ο Λευκαδιος Χερν ή Patrik Lafcadio Tecima Karlos Hern ή Κοιζούμι Γιακούμο γεννηθηκε στην Λευκαδα (γι αυτο και Λευκαδιος) απο πατερα Ιρλανδο αξιωματικο και Ελληνιδα μητερα ευγενικης καταγωγης. Η μοιρα τα εφερε ετσι ωστε να βιωσει απανωτες εγκαταλειψεις, απο τον πατερα, την μητερα και εν τελει απο την γιαγια-θεια και νομιμο κηδεμονα του... ωσπου ανελαβε τον εαυτο του οπως μπορουσε... εφυγε απο την Αγγλια οπου μεγαλωσε και οπως ο ιδιος ειπε "Πεταχτηκα για να ξεκινησω την ζωη μου αφραγκος στο πεζοδρομιο μιας Αμερικανικης πολης" Εζησε εξαθλιωμενος για καποιο καιρο, κοιμοταν σε σταβλους αλλα το ταλεντο του τον βοηθησε να βρει δουλεια ως δημοσιογραφος και να ξεκινησει την καριερα του. Παντρευτηκε μια Αφροαμερικανα (κατι που παραβιαζε τον νομο εκεινης της εποχης περι επιμειξιας!) και αρχισε να γραφει για περισσοτερο απο μια δεκαετια για τους μαυρους της Αμερικης, τους Κρεολους της Νεας Ορλεανης, το φαγητο, την μουσικη, την ζωη τους... μεχρι για το βουντου της Λουιζιανα. Η δυναμη των γραπτων του ηταν τετοια ωστε βοηθησε η Νεα Ορλεανη να αποκτησει την φημη μιας ξεχωριστης πολης με αερα Ευρωπης και Καραιβικης παρα με πολη της Βορειας Αμερικης... ακριβως οπως ακομα ισως θεωρουμε την Νεα Ορλεανη οσοι εχουμε διαβασει γι αυτην... Μπορουμε να πουμε πως ηταν ενας ιμπρεσιονιστης τους γραπτου λογου με περιγραφες τοπιων αλλα και αρθρα για την βια την μιζερια στα στενα σοκακια μιας πολης οπου κυριαρχουσε την νυχτα το Βουντου... Η ζωη του αλλαζει τροπη οταν στελνεται ανταποκριτης στην Ιαπωνια απ οπου δεν θα ξαναφυγει ποτε... εκει βρηκε την μεγαλη εμπνευση και εζησε διπλα στην δευτερη συζυγο του Κοιζουμι Σετσου κορη οικογενειας σαμουραι με την οποια απεκτησε τεσσερα παιδια. Αλλαξε το ονομα του, ασπαστηκε τον Βουδισμο,εγινε καθηγητης στο πανεπιστημιο και πεθανε το 26-09-1904 στο Τοκιο σε ηλικια 54 ετων. Καθως η Ιαπωνια ηταν αγνωστη και εξωτικη μεχρι και τα τελη του 19 αιωνα στον δυτικο κοσμο, τα γραπτα του Χερν εγιναν διεθνως γνωστα οταν ξεκινησε να ειναι της μοδας αυτη η ξεχωριστη χωρα. Διεσωσε πολλες παραδοσιακες ιστοριες της Ιαπωνιας και αφησε το δικο του στιγμα σε μια χωρα που δυσκολα αποκαλυπτεται στους ξενους. Αν τον διαβασετε εχει μια λεπτεπιλεπτη ευαισθησια και ταυτοχρονα μια δυναμη στην αποτυπωση. Ο Γιόνε Νογκούτσι (1875-1947, Γιαπωνέζος συγγραφέας) φέρεται να έχει δηλώσει για το Χερν, Το Ελληνικό του ταμπεραμέντο και η Γαλλική του κουλτούρα πάγωσαν όπως ένα λουλούδι στο Βορρά. Στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του στον ταφο του υπήρχε το εξής κείμενο: Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο. Υπαρχουν εργα του μεταφρασμενα στα ελληνικα οπως "Η χωρα των χρυσανθεμων" "Το αγορι που ζωγραφιζε γατες και αλλες ιστοριες" "Ολεθρος και αλλες ιστοριες" Παραθετω διαφορα ενδιαφεροντα λινκ http://www.gr.emb-japan.go.jp/portal/gr/culture/culture19.html http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%B5%CF%81%CE%BD Edited August 18, 2014 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted August 18, 2014 Author Share Posted August 18, 2014 (edited) Eίμαι εγώ ένας; Είμαι μια και μόνη ψυχή; Όχι, εγώ είμαι ένα πλήθος, ένα ασύλληπτο πλήθος. Είμαι γενεά των γενεών αιώνας των αιώνων Αμέτρητες είναι οι φορές που η συρροή όλων αυτών που είμαι σκορπίστηκε στο άπειρο για να συγκεντρωθεί και πάλι ΄Ισως, αφού στο μεταξύ καώ Επί τρισεκατομμύρια αιώνες στις διάφορες δυναστείες των ήλιων τα καλύτερα από αυτά που είμαι θα μπορέσουν να σμίξουν και πάλι. Αγαπω Λευκαδιο Χερν... ειναι τοσο τρυφερος και τοσο μεστος μαζι. Εχει να πει κατι και το λεει ξεκαθαρα χωρις φαμφαρες ποιητικες υπερβολες αλλα με σαφηνεια και ταυτοχρονα με εικονες που μοιαζουν με ζωγραφιες. Εχει χαρακτηριστει ως ο Παπαδιαμαντης της Απω Ανατολης και περιεγραψε την Ιαπωνια των θρυλων, των ιστοριων των σαμουραι, των παραδοσιακων αξιων αυτης της χωρας, της μαγειας που εχει π.χ. η τελετη του τσαγιου... Χαρακτηριστικε ως ο αυθεντικοτερος ερμηνευτης της Ιαπωνιας στην Δυση και το βιβλιο του "Ματιες στην Αγνωστη Ιαπωνια" διδασκοταν στα σχολεια της χωρας για δεκαετιες. Τα βιβλια του εκει ειναι περιζητητα, του εχουν αφιερωσει 8 μουσεια (υπαρχει μουσειο και στην Λευκαδα) και υπαρχουν αγαλματα του και μνημεια σε ολη την Ιαπωνια. Ειναι δε για εκεινους ενα συμβολο. Η πιο αγαπημενη μου ιστορια του ειναι ο θρυλος με τις αγριοπαπιες... Οσιντορι Ηταν κάποτε ένας κυνηγός και γερακάρης, τον λέγανε Σονζό και ζούσε στην επαρχία Ταμούρα Νο Γκο, στο Νομό Μούτσου. Μια μέρα, πήγε να κυνηγήσει μα δε συνάντησε κανένα θήραμα. Στο δρόμο της επιστροφής, στην τοποθεσία Ακανούμα, πήρε το μάτι του ένα ζευγάρι πάπιες όσιντόρι [ 1 ]. Κολυμπούσαν πλάι-πλάι στα νερά του μικρού πόταμου πού έπρεπε να περάσει. "Αν σκοτώσεις, λένε, ένα οσιντόρι θα σε βρει μεγάλη δυστυχία. Ο Σονζό όμως πεινούσε, σκόπευσε λοιπόν το ζευγάρι. Το βέλος τρύπησε το αρσενικό· το θηλυκό ξέφυγε μέσα από τις καλαμιές της αντίπερα όχθης και χάθηκε. Ο Σονζό κουβάλησε το σκοτωμένο πουλί στο σπίτι και το μαγείρεψε. Εκείνο το βράδυ είδε άσχημο όνειρο. Μια πολύ όμορφη γυναίκα μπήκε στο δωμάτιο , πλησίασε το μαξιλάρι κι άρχισε να κλαίει. Το κλάμα της ήταν τόσο γοερό, πού ακούγοντας το ο Σονζό νόμισε πώς θα σχιστεί η καρδιά του. Η νεαρή γυναίκα του έλεγε: -Γιατί, αχ! Γιατί τον σκότωσες; Ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι οι δυο μας στην Ακανούμα... Τώρα τον σκότωσες!... Σε τι σου έφταιξε; Ξέρεις τουλάχιστον τι έγκλημα διέπραξες; Τι ποταπό και σκληρό έγκλημα; Σκότωσες και μένα γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον άντρα μου! Αυτό ήρθα να σου πω... Άρχισε πάλι να κλαίει τόσο απελπισμένα, πού οι λυγμοί της τρύπησαν τα κόκκαλα του Σονζό κι έφτασαν ως το μεδούλι. Ή φωνή της, πού τη διέκοπταν οι λυγμοί, απάγγειλε τους παρακάτω στίχους: Χι κουκουρέμπα Σασοέσι μόνο βο Ακανούμα νο Μακόμο νο κούρε νο Χιτόρι νε ζο ουκι ("Μόλις βασίλεψε ή μέρα, του πρότεινα να 'ρθει κοντά μου! Στο έξης θα κοιμάμαι μόνη μου στον ίσκιο πού ρίχνουν οι καλαμιές της Ακανούμα [ 2 ] Αχ! Τι ανείπωτη θλίψη!") Κι υστέρα φώναξε:-"Αχ! Δεν ξέρεις...όχι, δεν μπορείς να ξέρεις τι έκανες! Αύριο όμως, όταν θα ξαναπάς στην Ακανούμα, θα καταλάβεις... θα καταλάβεις...Με τα λόγια αυτά, κλαίγοντας πάντα γοερά, έφυγε.Το πρωί, το όνειρο ήταν ακόμη τόσο ζωντανό στο μυαλό του, πού ο Σονζό ένιωθε ταραγμένος . θυμήθηκε τα λόγια της νεαρής γυναίκας: "Αύριο όμως, όταν θα ξαναπάς στην Ακανούμα, θα καταλάβεις...θα καταλάβεις...". Αποφάσισε λοιπόν να πάει αμέσως εκεί, να μάθει μήπως το όνειρο του ήταν κάτι παραπάνω από απλό όνειρο.Ο Σονζό πήγε στην Ακανούμα. Φτάνοντας στο ποτάμι είδε το θηλυκό οσιντόρι να κολυμπάει μόνο του. Την ίδια στιγμή τον διέκρινε κι εκείνο· αντί να φύγει όμως κολύμπησε προς το μέρος του κοιτάζοντας τον συνέχεια με μια παράξενη προσοχή. Ξαφνικά, μ' ένα χτύπημα του ράμφους άνοιξε πληγή στα πλευρά του κι έσβησε εκεί μπροστά στα μάτια του κυνηγού.Ο Σονζό ξύρισε το κεφάλι του και κλείστηκε σε μοναστήρι. Edited August 18, 2014 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.