Γυρίζοντας από τον πόλεμο

[Θοδωρής]

Όνομα Συγγραφέα: Θοδωρής Καραγεωργίου

 

Είδος ποιήματος: Δραματικό

Αριθμός Στίχων: 22

 

 

Γυρίζοντας από τον πόλεμο

 

 

 

Περίεργοι κανόνες, απρόσμενες εξελίξεις.

 

Φοβισμένο πλήθος τρέχει να αποφύγει την οργή του μακελειού.

 

 

 

Ανάμεσα σε παραισθήσεις

 

και σε φλεγόμενες ζωντανές αναπαραστάσεις,

 

ανακαλύπτω τον έναν και μοναδικό διάδρομο προς την σωτηρία.

 

 

 

Είμαι ξυπόλυτος, γυμνός αλλά ελπίζω,

 

να βγω από ‘κει μέσα ζωντανός

 

και ηθικά συγκροτημένος.

 

 

 

Ξένες λέξεις, ανάρμοστες συμπεριφορές.

 

Γιατροί ξεπεσμένοι γνωμοδοτούν πάνω από το άψυχο κορμί μου.

 

 

 

Σουρεαλισμός κυκλώνει τον χώρο,

 

σφιχτά τον αγκαλιάζει.

 

Αλαζονεία και πορφυρή ντροπή με ταλανίζει.

 

Έλκη πάθους πλήττουν την ψυχή μου.

 

 

 

Σαρώστε με ένα νεύμα ότι βρεθεί μπροστά σας,

 

μην αισθανθείτε το παραμικρό ίχνος τύψεων.

 

Έτσι δεν κάνατε πάντα;

 

Έλεος είναι η λέξη που δεν γνωρίσατε ποτέ

 

και θάνατο βρομάει η κάθε σας ανάσα.

 

 

 

Είστε τρελοί αν νομίζεται πως κάπως έτσι μαζί σας θα ‘ρθω.

 

Απέφυγα τις τύψεις μου για έναν κόσμο πιο βατό,

 

αλλά τα θέλω μου ουρλιάζουν.

 

 

 

 

Edited March 7, 2012 by Θοδωρής

[laas7]

Φοβαμαι πως ζουμε μερες και στιγμες μεγαλης παρακμης ως χωρα... ειναι λογικο η τεχνη ν' ακολουθει αυτη την αισθηση.

Νομιζω πως αναφερεσαι σε κατι τετοιο και οχι τοσο σ' εναν κυριολεκτικο πολεμο. Η μπορει να χρησιμοποιεις την εικονα του πολεμου ισαξια με εναν κοινωνικο η πολιτικο πολεμο οπως τον αντιλαμβανομαστε σημερα.

Το ποιημα στην ξεκινημα του δεν με γεμιζε... ημουν σχετικα μετεωρη αναμεσα στις κοφτες προτασεις που μου θυμιζαν πεζο και την επιλογη λεξεων. Αλλα στο τελιωμα του κορυφωνεται πολυ καλα, θεωρω τους τελευταιους 8 στιχους να τα εχουν ολα ροη και απιστευτο (για μενα τουλαχιστον) συναισθημα και πως περναει ολο το μυνημα που ηθελες να δωσεις.

Θα ηθελα ισως να ξαναδουλευες την αρχη του και πιστευω πως θα μπορουσε να εχει την αισθηση του δυνατου χαστουκιου στην μουρη, οπου λες την πικρη σκληρη αληθεια τοσο ανοιχτα, που θελοντας και μη, σε αφηνει στηλη αλατος. Σαν να μην υπαρχει πια κατι αλλο να πεις.