Ιστορίες... Εκδόσεις Ωρόρα - Λίστα και σχολιασμός ανθολογιών

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Φαντάσματα'' ν. 47:

 

- Πλίνιος ο Νεότερος: ''Ο Φιλόσοφος και το Φάντασμα'': Ένας φιλόσοφος ψάχνοντας ησυχαστήριο για να αφοσιωθεί στο καινούργιο του σύγγραμα, θα αγνοήσει τις φήμες περί ενός στοιχειωμένου σπιτιού. Ο ένοικος του όμως δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια και η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη. 

 

- Σεριντάν Λε Φανού: ''Η Διαθήκη του Τσιφλικά Τόμπι'': Το μίσος ανάμεσα στον πατέρα και τα παιδιά του αλλά και ανάμεσα στα αδέρφια, μπορεί εύκολα να αποδειχτεί ένας συνδυασμός φονικός. Με τέτοιο θέμα θα μπορούσε να υπάρχει και καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά δεν συμβαίνει μιας και το διήγημα δείχνει έντονα τα χρόνια του. 

 

- Λευκάδιος Χερν: ''Το Ξαναντάμωμα'': Ένας σαμουράι θα εγκαταλείψει την αγαπημένη του για μία άλλη αγκαλιά. Μετανιώνοντας θα γυρίσει πίσω και θα την βρει να τον περιμένει και να τον συγχωρεί. Ή μήπως όχι;

 

- Ρίτσαρντ Μίντελτον: ''Το Πλοίο Φάντασμα'': Ένας ταλαίπωρος ταβερνιάρης θα δει μία καταιγίδα να κοτσάρει ένα πλοίο στον κήπο με τα ραπανάκια του. Το πλήρωμα όμως όντας άνθρ.. εεε φαντάσματα ήθελα να πω υψηλού επιπέδου, θα κάνουν το παν για να του ξεπληρώσουν την ζημιά. Ανάλαφρο και κυνικό, προσφέρει μία ευχάριστη νότα. 

 

- Λάιον Φέχτβάνγκερ: ''Ο Πιστός Πήτερ'': Ένας στρατηγός παγκόσμιου φήμης και με πολύ μεγάλη εξουσία στα χέρια του, βρίσκει τον συμβουλάτορα και μόνο του φίλο στο πρόσωπο του υπηρέτη του. Αδιάφορο. 

 

- Τζέιην Γκάσκελ: ''Η Ιστορία της Γριάς Παραμάνας'': Κλασικό φόντο για ιστορίες φαντασμάτων είναι αυτό της στοιχειωμένης, μουντής, επαρχιακής έπαυλης. Θα μπορούσε να ήταν καλύτερο, αλλά αποδείχθηκε φλύαρο και με κούρασε. 

 

- Κόνραντ Άικεν: ''Ο Κύριος Αρκιουλάρις'': Ένας φουκαράς που αναρρώνει από περιπέτεια της υγείας του θα προσπαθήσει εις μάτην να βρει ησυχαστήριο στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Μία από τα ίδια, μάπα το καρπούζι. 

 

- Αντώνης Κρύσιλας: ''Ο Καθρέφτης'': Το μόνο διήγημα που θυμόμουν ύστερα από τόσα πολλά χρόνια και περίμενα με ανυπομονησία να ξαναδιαβάσω. Ανατριχιαστικό και έντονα νοσταλγικό, πρόκειται για ένα καταπληκτικό θρίλερ που διαβάζεται απνευστί. Θα αγγίξει μία φορά παραπάνω όσους έχουν νιώσει μία μικρή μελαγχολία στη γιορτή των Χριστουγέννων. 

 

Το φάντασμα όπως και η μούμια που ανέφερα σε προηγούμενη μου κριτική, είναι είδος παρωχημένο. Δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να τρομάξει κάποιον σήμερα με όλους αυτούς τους τόνους των ταινιών και βιβλίων που υπάρχουν. Όταν μάλιστα αυτό συνδυάζεται και με σύνολο μη ποιοτικό, μπορεί κανείς να προσπεράσει την ανθολογία.  

Edited October 23, 2015 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες από το Αχανές Διάστημα'' ν. 48:

 

- Τομ Γκοντγουίν: ''Οι Ψυχρές Εξισώσεις'': Όπως είχε πει σε ανύποπτη χρονική στιγμή ο μεγάλος Καρλ Σαγκάν, το σύμπαν δεν είναι ούτε καλόβουλο, ούτε εχθρικό. Απλώς αδιαφορεί τελείως για έγνοιες πλασμάτων όπως οι άνθρωποι. Για κάτι τέτοιο μιλάει αυτό το διαμάντι καταδεικνύοντας με τρόπο συγκινητικό όσο και ανελέητο ότι εκεί έξω τα ανθρώπινα συναισθήματα δεν έχουν την παραμικρή απολύτως σημασία. Ήταν το ίδιο καλό όπως όταν το διάβασα για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια. 

 

- Μπέρτραμ Τσάντλερ: ''Το Κλουβί'': Ένα μάτσο φουκαράδες θα ναυαγήσει σ' έναν πλανήτη και θα πιαστεί αιχμάλωτο από τους κατοίκους του. Και θα επιχειρήσει να έρθει σε συνεννόηση μαζί τους στη προσπαθεια για επιβίωση. Κυνικό με μία δόση σαρκασμού για το ανθρώπινο είδος. 

 

- Ισαάκ Ασίμοφ: ''Η Πέτρα που Μιλούσε'': Η ανακάλυψη μίας νέας μορφής ζωής μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη ευκαιρία για την εύρεση ενός σημαντικού κοιτάσματος ουρανίου που κάποιοι τυχοδιώκτες θέλουν να βάλουν στο χέρι. Καλή ιδέα και γραφή αλλά ήταν αρκετά τεχνικό και με κούρασε. 

 

- Μπάρινγκτον Μπέιλι: ''Το Ντουλάπι του Όλιβερ Νέιλορ'':  Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον η ανθρωπότητα έχει προχωρήσει σε πολλές και θαυμαστές εφευρέσεις. Σπουδαιότερη όλων η δυνατότητα ίσως της περιπλάνησης στο διάστημα. Κάτι που μπορεί να προσφέρει όμως διέξοδο σε απατεώνες από τυχόν μπαγαποντιές που έχουν κάνει στη Γη. Αδιάφορο. 

 

- Άρθουρ Κλαρκ: ''Μέσα στον Κομήτη'': Ένα πλήρωμα προσπαθεί να αποτρέψει την επερχόμενη καταστροφή με τρόπο όχι και τόσο ενδεδειγμένο. Καλούτσικο αλλά θα μου άρεζε μία ιδέα παραπάνω αν δεν ήταν τόσο απλοϊκό.

 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Πέρα από τα Σιδερένια Βουνά'': Ποια είναι άραγε η φύση της πραγματικότητας; Όλα όσα βλέπουμε γύρω μας είναι αληθινά ή μήπως μία ψευδαίσθηση; Μία καλοστημένη απάτη; Μοτίβο που υποθέτω ότι παίζει πολύ στην ε.φ. με την ανάπτυξη στη προκειμένη να με αφήνει απόλυτα ικανοποιημένο. Και ναι, αν ήμουν στη θέση του πρωταγωνιστή θα έκανα το ίδιο.

 

Ανθολογία με θέμα που προσφέρεται για πολλά, πλην όμως δεν τα προσφέρει. Με εξαίρεση την πρώτη και την τελευταία ιστορία, οι υπόλοιπες δεν λένε και πολλά πράγματα. Όχι κακή, αλλά δεν ξεχωρίζει και από τον σωρό.  

Edited November 29, 2015 by Δημήτρης

[divxalex]

Τόμος 31 - Ιστορίες ελληνικής φαντασίας /2

 

Η πρώτη επανάληψη τίτλου με την προσθήκη ενός "2" στο τέλος (αργότερα ακολούθησαν και "3" σε κάποιες περιπτώσεις). Ο Βερέττας ξαναπαίρνει το τιμόνι για τον πρόλογο και πιθανότατα την επιλογή των διηγημάτων, ενώ ο Μαστακούρης απουσιάζει ακόμη και σαν συγγραφέας. Το επίπεδο πιο πάνω από τον μέσο όρο του προηγούμενου ελληνικού τόμου, αλλά αν κυνηγάτε μόνο τα πραγματικά εξαιρετικά κομμάτια της ανθολογίας, μπορείτε και να τον προσπεράσετε.

 

 

Αλέξανδρος Θεοφανίδης - Διαφορά Νοοτροπίας

Ο νεότατος (τότε) συγγραφέας επιστ΄ρεφει με μια σχετικά μικρή και μάλλον απλοϊκή ιστορία για δυο φίλους που έζησαν εντελώς διαφορετικά τη ζωή τους και τελικά ο φτωχός πλην τίμιος είχε δίκιο κτλ. κτλ. Το ταλέντο δεν κρύβεται, αλλά η θεματολογία είναι παιδαριώδης.

 

Μαρία Σαββίδου - Ταξιδιώτες της Καταστροφής

Σχεδόν φλασάκι από μια συγγραφέα για την οποιά δε γνωρίζω αολύτως τίποτα. Βαρύ και προς σκληρή ΕΦ, αξιοπρεπής γραφή, όχι κάτι καταπληκτικό. Μου θύμισε κάπως την ιστορία του Βέμπου από τον προηγούμενο τόμο ελληνικής φαντασίας, αλλά με περισσότερο tell.

 

Κωνσταντίνος Ρωμοσιός - Η Χαμένη Περίπολος

Σκληροτράχηλοι διαστημικοί στρατιώτες, βετεράνοι του πόλεμου με τους εξωγήινους, καταλήγουν χαμένοι σ' έναν φρικτό πλανήτη που δοκιμάζει τις αντοχές τους και τους οδηγεί μέχρι την αυτοκτονία. Τελικά, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει επαρκής προοικονομία, ούτε και η ιδέα είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη (για την ακρίβεια, είναι μια από τις πιο απογοητευτικές και τυποποιημένες, του τύπου It was all just a dream), σώζεται μόνο η αξιοπρεπής γραφή, με την οποία θα περάσετε ευχάριστα.

 

Ανθίππη Φιαμού - Τα Στίγματα του Ανάμ

Σχετικά μεγάλο διήγημα που διαδραματίζεται στον ίδιο φάνταζυ κόσμο όπως τα δυο πρώτα βιβλία της συγγραφέως (νομίζω είναι prequel σ' αυτά). Η κοσμοπλασία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά η γλώσσα υπερβολικά στολισμένη, μάλλον επιτηδευμένη κι η πλοκή είναι χαλαρά εμπνευσμένη από ποίημα του Καββαδία (όπως δείχνει κι ο τίτλος που είναι μέρος στίχου). Βέβαια, εδώ εκτός απο΄τα γνωστά πρόσωπα προστίθεται κι ένας νεκρομάντης, έτσι για να γίνεται κέφι. Όχι κακό, αλλά αποτέλεσμα ιδιαίτερης πένας που κάποιους θα τους ξενίσει πολύ.

 

Θανάσης Βέμπος - Δώστε τα Data Στο Λαό

Το δεύτερο μεγάλο διήγημα του τόμου (μαζί με το προηγούμενο πιάνουν τα 2/3 του βιβλίου), το καλύτερο του τόμου και το καλύτερο του Βέμπου που έχω διαβάσει. Η χρήση της τεχνολογίας είναι περιορισμένη και πιστευτή (δεν απέχει και πολύ από το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα τελικά). Ο ήρωας συμπαθής αν και λίγο "αδιάφθορος δημοσιογράφος έτοιμος να θυσιαστεί για να δημοσιοποιήσει την αλήθεια", η πλοκή σφιχτή. Αξιόλογο.

 

Αλέξανδρος Θεοφανίδης - Suspandu

Και για κλείσιμο, άλλο ένα διήγημα του Θεοφανίδη. Γοητευτικά παράξενο φλασάκι που με λεπτό χιούμορ ειρωνεύεται τον θρησκευτικό προσηλυτισμό με τη χρήση βίας. Δεν ξέρω αν βασίζεται σε συγκεκριμένο μύθο/παράδοση κι αν φωτογραφίζει συγκεκριμένη θρησκευτική μορφή ή αν φιλοδοξεί να πει κάτι πιο γενικό.

Με χαροποιεί πολύ που έστω και τόσα χρόνια μετά η ανθολογία εκείνη δεν έχει ξεχαστεί. Ναι, ήμουν νεότατος και αφελής (τα διηγήματα γράφτηκαν όταν ήμουν 13-14 ετών και μέχρι να βρω το θάρρος να απευθυνθώ σε εκδότη, μέχρι να βρω το θάρρος για να ξαναπεράσω να μου πουν την γνώμη τους κ.λπ., να πάρουν τη... συγκατάθεσή μου για τη δημοσίευση... είχα φτάσει να κλείσω τα 15).

Η καημένη η "απλοϊκή" "Διαφορά Νοοτροπίας", λυπάμαι αν φαντάζει παιδαριώδης θεματολογικά, καθώς το μόνο που προσπαθούσε να πει έστω και αλληγορικά είναι ότι αν αυτό που επιζητάς σε αλλοιώνει ως άνθρωπο, όταν το αποκτήσεις θα αντιληφθείς (ίσως) ότι έπαψες να είσαι άνθρωπος (το τι θα κάνεις μετά, είναι δικό σου θέμα). Καμία σχέση με φτώχεια και τιμιότητα στην τιμή του ενός. Μια άκομψη αλληγορία ενός 13χρονου, βασιζόμενη στο ότι η αθανασία δεν είναι ανθρώπινη ιδιότητα -> όποιος την επιδιώκει έχει χάσει εξ αρχής αυτό που τον κάνει άνθρωπο. Το φινάλε, τραγικό για τα σημερινά μου πρότυπα, με συγκινούσε τότε...

Το Suspendu (πήρε τον τίτλο του... "κατά λάθος" από το αρχείο με αναγκαστικά "όνομα 8+3 λατινικώνχαρακτήρων" επί εποχής DOS, που παραδόθηκε στο Μάριο Βερέττα σε δισκέτα 3,5 ιντσών 720kb) γράφτηκε στο πλαίσιο μιας συλλογής με όνομα "Τα Θεοτικά", όπου ο 13-14χρονος Θεοφανίδης, άθεος σχεδόν από κούνια, πραγματευόταν τα παράλογα των θρησκειών με τη δική του παιδική ματιά και συχνά έντονο σαρκασμό (δεν είναι εμφανής στο συγκεκριμένο, αλλά υπάρχει σε άλλα διηγήματα εκείνης της συλλογής, όπως το "ΡΑΟΥΝΑΡΟΚ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΔΕ ΣΥΜΜΑΖΕΥΕΤΑΙ, ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΠΙΑ").

Με συγκίνησε πολύ που με θυμάστε και χαίρομαι για την κριτική που είναι ελικρινής. Εγώ, ήμουν σκληρότερος με τον εαυτό μου όταν τα ξαναδιάβασα.

 

Πάντα άθεος, ελαφρά βουρκωμένος (και ελπίζω ωριμότερος δημιουργικά)

 

Αλέξανδρος Θεοφανίδης

 

Αυτός ο Αλέξανδρος Θεοφανίδης χάθηκε από τότε. Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει το γράψιμό του σε σχέση με την ηλικία του. Πιθανότατα είναι ο μικρότερος δημοσιευμένος (και μάλιστα αξιοπρεπώς) Έλληνας συγγραφέας στον χώρο του φανταστικού.

Μιχάλη σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...

Δε χάθηκα ακριβώς, αλλά ως άλλο Βασιλάκη Καΐλα η βιοπάλη με έστρεψε από την αγαπημένη μου λογοτεχνία (συνέχισα να γράφω, σταμάτησα να δημοσιεύω) στη διαφήμιση με τα θέλγητρά της και τις σαφώς ανώτερες από των συγγραφέων αμοιβές της... Το κακό είναι ότι ο δημιουργός στη διαφήμιση, ποτέ δεν υπογράφει το έργο του. Δεν παραλαμβάνει καν το βραβείο του. Όλα, τα παίρνουν οι εταιρίες. Όλα εκτός από ένα μισθό που κάποτε ήταν αξιοπρεπής.

 

Αλέξανδρος Θεοφανίδης

[divxalex]

Από το στόμα μου το πήρε ο Μιχάλης. Από τότε που το διάβασα ψάχνω να δω αν ο Θεοφανίδης έχει κάνει κάτι άλλο και δε βρίσκω τίποτε. Ελπίζω κι εύχομαι να γράφει ακόμη.

 

Θα συμφωνήσω και με το Λευτέρη ότι ίσως το Δώστε Τα Data Στο Λαό είναι από τα πιο ευανάγνωστα διηγήματα του Βέμπου (και εκείνο με τον πιο χαρακτηριστικό τίτλο! χεχε).

 

Τώρα για την Ανθίππη Φιαμού, όλοι όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι έχω αγαπήσει τρελά τη Βαρανγκάλ και τους Οδηγητές της. Τα Στίγματα ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί της κι ήταν πραγματικά αποκαλυπτικά. Μου έδωσαν τουλάχιστον να καταλάβω ότι δεν ήμουν (εν έτει 1997) η μόνη γυναίκα που της άρεσε να γράφει και να διαβάζει φανταστικά ενήλικα κείμενα.

Έχει κάνει κι άλλα... απλώς ανυπόγραφα, οπότε φοβάμαι πως όσο κι αν ψάξετε, δε θα βρείτε κάτι. Με τιμά που με θυμάστε μετά από 3 διηγηματάκια πριν από 20+ χρόνια, δε φαντάζεστε πόσο. Τόσο, ώστε σχεδόν σκέφτομαι να μπω στη διαδικασία να εκδώσω εκείνες τις στοίβες ανέκδοτων διηγημάτων και νουβελών. Στοίβες που πλέον είναι ένα νοσταλγικό φακελάκι μερικών MB μέσα στο My Documents, καθώς μέχρι και τις τελευταίες dot matrix εκτυπώσεις (θυμάστε σε ποια εποχή ξεκίνησα) τις χάρισα σε φίλους.

 

Αναλογιζόμενος μια εποχή που παρήλθε*,

 

Αλέξανδρος Θεοφανίδης

 

*καλώς σε ότι αφορά ορισμένες πλευρές της, γιατί χρειαζόμουν 2 ώρες για να τυπώσω σε έναν (θορυβώδη σαν κομπρεσέρ) Citizen-24 μια νουβέλα 60 σελίδων και πολύ συχνά τα βράδια εξαιτίας του διαρκούς και έντονου θορύβου ξυπνούσα και τους γονείς μου που ανυποψίαστοι κοιμούντο στο διπλανό δωμάτιο κάνοντάς τους έξαλλους -> με ό,τι συνεπάγεται αυτό για έναν έφηβο ;)

[mman]

Αυτός ο Αλέξανδρος Θεοφανίδης χάθηκε από τότε. Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει το γράψιμό του σε σχέση με την ηλικία του. Πιθανότατα είναι ο μικρότερος δημοσιευμένος (και μάλιστα αξιοπρεπώς) Έλληνας συγγραφέας στον χώρο του φανταστικού.

Μιχάλη σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...

Δε χάθηκα ακριβώς, αλλά ως άλλο Βασιλάκη Καΐλα η βιοπάλη με έστρεψε από την αγαπημένη μου λογοτεχνία (συνέχισα να γράφω, σταμάτησα να δημοσιεύω) στη διαφήμιση με τα θέλγητρά της και τις σαφώς ανώτερες από των συγγραφέων αμοιβές της... Το κακό είναι ότι ο δημιουργός στη διαφήμιση, ποτέ δεν υπογράφει το έργο του. Δεν παραλαμβάνει καν το βραβείο του. Όλα, τα παίρνουν οι εταιρίες. Όλα εκτός από ένα μισθό που κάποτε ήταν αξιοπρεπής.

 

Αλέξανδρος Θεοφανίδης

 

 

Τι έκπληξη ήταν αυτή τρία χρόνια μετά τα ποστ μας και 22 (ολογράφως: είκοσι δύο!) μετά την έκδοση των δύο συγκεκριμένων ανθολογιών! Ευλογημένο internet. Αλέξανδρε, χάρηκα πολύ που δεν χάθηκες εντελώς, και που συνεχίζεις να δημιουργείς, έστω και σε άλλον χώρο. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η δημοσίευση εκείνων των διηγημάτων ήταν ένα μεγάλο κατόρθωμα για έναν έφηβο, και μάλιστα σε μια χώρα και εποχή που ελάχιστα έργα φανταστικού έφταναν στο χαρτί.

Θα ενδιαφερόμουν πολύ να διαβάσω και άλλες δουλειές σου, όχι όμως εκείνα τα διηγήματα της δεκαετίας του '90, αλλά να δω σε τι εξελίχθηκε ένας τόσο ώριμος έφηβος μετά τα τριάντα του. Δεν ξέρω αν έχεις γράψει τίποτα πρόσφατα, αλλά το φόρουμ εδώ είναι και σε περιμένει.

[divxalex]

 

Αυτός ο Αλέξανδρος Θεοφανίδης χάθηκε από τότε. Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει το γράψιμό του σε σχέση με την ηλικία του. Πιθανότατα είναι ο μικρότερος δημοσιευμένος (και μάλιστα αξιοπρεπώς) Έλληνας συγγραφέας στον χώρο του φανταστικού.

Μιχάλη σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...

Δε χάθηκα ακριβώς, αλλά ως άλλο Βασιλάκη Καΐλα η βιοπάλη με έστρεψε από την αγαπημένη μου λογοτεχνία (συνέχισα να γράφω, σταμάτησα να δημοσιεύω) στη διαφήμιση με τα θέλγητρά της και τις σαφώς ανώτερες από των συγγραφέων αμοιβές της... Το κακό είναι ότι ο δημιουργός στη διαφήμιση, ποτέ δεν υπογράφει το έργο του. Δεν παραλαμβάνει καν το βραβείο του. Όλα, τα παίρνουν οι εταιρίες. Όλα εκτός από ένα μισθό που κάποτε ήταν αξιοπρεπής.

 

Αλέξανδρος Θεοφανίδης

 

 

Τι έκπληξη ήταν αυτή τρία χρόνια μετά τα ποστ μας και 22 (ολογράφως: είκοσι δύο!) μετά την έκδοση των δύο συγκεκριμένων ανθολογιών! Ευλογημένο internet. Αλέξανδρε, χάρηκα πολύ που δεν χάθηκες εντελώς, και που συνεχίζεις να δημιουργείς, έστω και σε άλλον χώρο. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η δημοσίευση εκείνων των διηγημάτων ήταν ένα μεγάλο κατόρθωμα για έναν έφηβο, και μάλιστα σε μια χώρα και εποχή που ελάχιστα έργα φανταστικού έφταναν στο χαρτί.

Θα ενδιαφερόμουν πολύ να διαβάσω και άλλες δουλειές σου, όχι όμως εκείνα τα διηγήματα της δεκαετίας του '90, αλλά να δω σε τι εξελίχθηκε ένας τόσο ώριμος έφηβος μετά τα τριάντα του. Δεν ξέρω αν έχεις γράψει τίποτα πρόσφατα, αλλά το φόρουμ εδώ είναι και σε περιμένει.

 

Θα σου φανεί αστείο, αλλά ήμουν στο sff από το 2007 και δεν είχα δει το σχετικό post. Μου το υπέδειξαν άλλοι! Και πραγματικά με συγκίνησε και με "γύρισε πίσω" (εκείνη η εποχή πλέον δείχνει τόσο εξιδανικευμένη, περασμένη μέσα από ένα φίλτρο διάχυσης φωτός που εξαφανίζει τις ενοχλητικές λεπτομέρειες). Θυμάμαι ότι εμφανίστηκα με τα φρεσκοτυπωμένα μου (από τον ηρωικό Citizen 24) διηγήματα στο ισόγειο της Μαυρομιχάλη μια μέρα του 1991 ή 92, ήταν τότε που "χάθηκε" ο Μπαλάνος αν θυμάμαι καλά, ή απλώς... έλειπε. Και γνώρισα το Μιχάλη Ιγνατίου. Του είπα ότι γράφω και μου συνέστησε να περάσω μια μέρα που θα είναι παρών ο επιμελητής των εκδόσεων. Έκανα 2-3 μήνες να ξαναπατήσω. Έπεσα επάνω στο Μάριο Βερέττα την επόμενη φορά. Του άφησα 5-6 διηγήματα, του είπα ότι γράφω "καιρό τώρα" και θα ήθελα μια γνώμη. Έπειτα, με εξαιρετική αυτοπεποίθηση... έγινα καπνός. Ξαναπέρασα ένα εξάμηνο αργότερα, ελπίζοντας ότι με είχαν ξεχάσει (άλλωστε έπρεπε να προμηθευτώ και τα φρέσκα βιβλία της ανθολογίας, το στερητικό σύνδρομο ήταν έντονο) και είδα με τρόμο το Μάριο με με δείχνει με το δάχτυλο και να φωνάζει ΕΣΥ! ΕΣΥ! Για μια στιγμή μετάνιωσα που δεν είχα προμηθευτεί εκείνη τη μάσκα μεταμφίεσης "Γκραούτσο Μαρξ" και προσπάθησα να το βάλω στα πόδια (πιθανώς να κρατούσα και το τελευταίο βιβλίο της σειράς στα χέρια) αλλά τα γόνατά μου είχαν γίνει ζελέ και ήταν αδύνατο να κάνω έστω και την παραμικρή κίνηση. "ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ ΡΕ ΕΣΥ ΚΑΙ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ ΝΑ ΣΤΑ ΕΚΔΩΣΟΥΜΕ!", συνέχισε ο Μάριος. Ξέρεις, στην ηλικία εκείνη, μια τέτοια δήλωση σε κάνει να μην ξαναπλύνεις τα αυτιά σου για 6 μήνες ώστε να μη βεβηλώσεις το σημείο απ' όπου έγινε η λήψη του σήματος για την έκδοση...

Τέλος πάντων, μη μακρυγορώ (ναι, το κάνω συχνά) με χαρά να συνεισφέρω στο φόρουμ. Ό,τι χρειαστείτε, το mail μου είναι divxalex@yahoo.gr

Edited December 8, 2015 by divxalex

[Δημήτρης]

''Ιστορίες Αίματος και Πάθους'' ν. 49:

 

- Ρόμπερτ Χάουαρντ: ''Η Βασίλισσα της Μαύρης Ακτής'': Ο Κόναν σε μία από τις περιπλανήσεις του στις θάλασσες του κόσμου θα συναντήσει τον μαστόρη του. Σκληρή, βίαιη και σοκαριστική, είναι η πρώτη που διάβασα με τον ανίκητο βάρβαρο. Και μέχρι σήμερα η καλύτερη. Ανεξάρτητα από το αν θα αρέσει ή όχι, δεν νοείται φαντασάς που να μην την έχει διαβάσει. 

 

- Μάικλ Μούρκοκ: ''Βασιλιάδες στο Σκοτάδι'': Η ζωή του κολασμένου ασπρομάλλη ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με την βία και τον θάνατο, και μία από τα ίδια και στη προκειμένη. Τώρα πλέον δεν μου φάνηκε κάτι το τρομερό, αλλά όταν την πρωτοδιάβασα μου είχε χύσει τα μυαλά στο πάτωμα. Θα αρέσει περισσότερο αν διαβαστεί στα πλαίσια του βιβλίου. 

 

- Ρέι Ράσελ: ''Sanguinarius'': Είναι αρκετά τα μυθιστορήματα τα οποία θυμάμαι συνειδητά να έχω διαβάσει. Ύστερα από το πέρασμα των χρόνων, να θυμάμαι που ήμουν, τι έκανα και σε τι φάση βρισκόμουν. Κάτι που δεν συμβαίνει με τα διηγήματα, με το συγκεκριμένο όμως να αποτελεί εξαίρεση. Όντας ακόμη άπειρος στο διάβασμα, η φρικιαστική ιστορία της αιματοβαμμένης κόμισσας με είχε πραγματικά συγκλονίσει. Την διάβασα απνευστί, σε μία κατάσταση βουβού, παραλυτικού τρόμου. Καλά λένε ότι φαντασία ωχριά μπροστά στη πραγματικότητα, ότι δεν πιάνει μπάζα μπροστά της. Δεν είναι κλισέ, ισχύει. Περισσότερα εδώ. 

 

- Χένρι Κάτνερ: ''Το Δρακοφέγγαρο'': Ο Έλακ, μυθικός ήρωας της Ατλαντίδας, θα κληθεί να τα βάλει με μία δαιμονική οντότητα. Στόχος του να εξαλείψει τον όλεθρο που αυτή αντιπροσωπεύει και να κάτσει στο βασιλικό θρόνο. Καλή, θυμίζει σε ύφος τις περιπέτειες του Έλρικ. Δεν αποκλείεται μάλιστα ο συγγραφέας να αποτέλεσε μία από τις επιρροές του Μάικλ Μούρκοκ στη συγγραφή τους. 

 

Τα δύο γνωστότερα διηγήματα σήμερα πλέον βρίσκονται εύκολα. Τον καιρό όμως που κυκλοφόρησε η ανθολογία αυτό δεν ίσχυε, με αποτέλεσμα να θεωρείται δικαίως ως μία από τις βίβλους του φάντασυ. Βιβλίο- σταθμός στη ζωή μου, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την διαμόρφωση των αναγνωστικών μου προτιμήσεων. 

Edited December 23, 2015 by Δημήτρης

[tsathoggua]

 

''Ιστορίες Αίματος και Πάθους'' ν. 49:

 

- Ρόμπερτ Χάουαρντ: ''Η Βασίλισσα της Μαύρης Ακτής'': Ο Κόναν σε μία από τις περιπλανήσεις του στις θάλασσες του κόσμου θα συναντήσει τον μαστόρη του. Σκληρή, βίαιη και σοκαριστική, είναι η πρώτη που διάβασα με τον ανίκητο βάρβαρο. Και μέχρι σήμερα η καλύτερη. Ανεξάρτητα από το αν θα αρέσει ή όχι, δεν νοείται φαντασάς που να μην την έχει διαβάσει. 

 

- Μάικλ Μούρκοκ: ''Βασιλιάδες στο Σκοτάδι'': Η ζωή του κολασμένου ασπρομάλλη ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με την βία και τον θάνατο, και μία από τα ίδια και στη προκειμένη. Τώρα πλέον δεν μου φάνηκε κάτι το τρομερό, αλλά όταν την πρωτοδιάβασα μου είχε χύσει τα μυαλά στο πάτωμα. Θα αρέσει περισσότερο αν διαβαστεί στα πλαίσια του βιβλίου. 

 

- Ρέι Ράσελ: ''Sanguinarius'': Είναι αρκετά τα μυθιστορήματα τα οποία θυμάμαι συνειδητά να έχω διαβάσει. Ύστερα από το πέρασμα των χρόνων, να θυμάμαι που ήμουν, τι έκανα και σε τι φάση βρισκόμουν. Κάτι που δεν συμβαίνει με τα διηγήματα, με το συγκεκριμένο όμως να αποτελεί εξαίρεση. Όντας ακόμη άπειρος στο διάβασμα, η φρικιαστική ιστορία της αιματοβαμμένης κόμισσας με είχε πραγματικά συγκλονίσει. Την διάβασα απνευστί, σε μία κατάσταση βουβού, παραλυτικού τρόμου. Καλά λένε ότι φαντασία ωχριά μπροστά στη πραγματικότητα, ότι δεν πιάνει μπάζα μπροστά της. Δεν είναι κλισέ, ισχύει. Περισσότερα εδώ. 

 

- Χένρι Κάτνερ: ''Το Δρακοφέγγαρο'': Ο Έλακ, μυθικός ήρωας της Ατλαντίδας, θα κληθεί να τα βάλει με μία δαιμονική οντότητα. Στόχος του να εξαλείψει τον όλεθρο που αυτή αντιπροσωπεύει και να κάτσει στο βασιλικό θρόνο. Καλή, θυμίζει σε ύφος τις περιπέτειες του Έλρικ. Δεν αποκλείεται μάλιστα ο συγγραφέας να αποτέλεσε μία από τις επιρροές του Μάικλ Μούρκοκ στη συγγραφή τους. 

 

Τα δύο γνωστότερα διηγήματα σήμερα πλέον βρίσκονται εύκολα. Τον καιρό όμως που κυκλοφόρησε η ανθολογία αυτό δεν ίσχυε, με αποτέλεσμα να θεωρείται δικαίως ως μία από τις βίβλους του φάντασυ. Βιβλίο- σταθμός στη ζωή μου, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την διαμόρφωση των αναγνωστικών μου προτιμήσεων. 

 

 

Ιστορική και αγαπημένη συλλογή!

[Δημήτρης]

''Ιστορίες από Παράδοξες Διαστάσεις'' ν. 50:

 

- Χόρχε Λουίς Μπόρχες: ''Η Βιβλιοθήκη της Βαβέλ'': Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι μεγαλεπήβολο. Την βιβλιοθήκη του σύμπαντος, την βιβλιοθήκη όλων των βιβλιοθηκών. Φοβερή σύλληψη, μόνο που δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να πει ο ποιητής. Μικρό κείμενο και όμως απαιτητικό. Η συλλογή του ''Άπαντα Πεζά'' είναι βέβαιο ότι θα αποδειχθεί πραγματική αναγνωστική πρόκληση. 

 

- Μπριτ Σβάιτζερ: ''Την Ώρα του Περιπάτου'': Ένας φουκαράς θα δει το σώμα του να διαλύεται σε κομμάτια. Ηλίθιο φλασάκι. 

 

- Ντέιβιντ Ρεντ: ''Ένα Ήρεμο Είδος Τρέλας'': Μία κοπέλα που ζει απομονωμένη σ' ένα παγωμένο θέρετρο θα ανακαλύψει έναν παράξενο σύντροφο, ενώ παράλληλα θα δει τον εαυτό της να γίνεται αντικείμενο διαμάχης δύο αντίζηλων. Αδιάφορο. 

 

- Χάρι Χάρισον: ''Πλάι στους Καταρράχτες'': Ένας δημοσιογράφος θα πάει να πάρει συνέντευξη από έναν ερημίτη που έχει περάσει όλη του την ζωή δίπλα σ' ένα μεγάλο καταρράχτη και θα δει να συμβαίνουν διάφορα περίεργα. Τίποτα το ιδιαίτερο και εδώ. 

 

- Ρόμπερτ Σέκλεϊ: ''Το Μαγαζάκι των Κόσμων'': Αυτή ήταν καλούτσικη. Κάποια στιγμή στο απροσδιόριστο μέλλον οι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να δραπετεύσουν νοητικά στον δικό τους προσωπικό παράδεισο. Όπως όμως γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις, το τίμημα είναι μεγάλο.  

 

- Τζέιμς ο' Μπράιεν: ''Ο Διαμαντένιος Φακός'': Από τα πιο παλιά διηγήματα επιστημονικής φαντασίας μιας και γράφτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Ένας τύπος παθιασμένος με την επιστήμη του, θα θυσιάσει τα πάντα για να κατακτήσει ανεξερεύνητες της κορυφές. Και θα δει τα τείχη της πραγματικότητας του να καταρρέουν. Ωραία, ήταν και η μόνη που θυμόμουν αμυδρά τι γίνεται. 

 

- Ντείμον Νάιτ: ''Είσαι ένας Άλλος'': Είναι άραγε παράλογο να μας περάσει κάποια στιγμή από το μυαλό ότι είμαστε θύματα μίας μεγάλης, καλοστημένης φάρσας; Ότι οι πάντες έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας και όλα αυτά που θεωρούσαμε σαν δεδομένα, δεν υφίστανται; Όχι για τον πρωταγωνιστή της ιστορίας που σαν άλλος Τζιμ Κάρεϊ θα διαπιστώσει ότι λαμβάνει άθελα του μέρος σ' ένα είδος Truman Show. Καλή ιδέα αλλά δεν μου άρεσε η εκτέλεση. 

 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Ιτιρικτάρι'': Τα όνειρα είναι ένας κόσμος παράξενος, απρόβλεπτος και σαγηνευτικός όπου τα πάντα είναι δυνατά. Ίσως εκεί κανείς να διαπιστώσει ότι κατέχει δυνάμεις που αγνοούσε. Οπότε και θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε αυτόν, και την γνωστή, πεζή καθημερινότητα. Καλή και δαύτη. 

 

Μέτρια ανθολογία την οποία μπορεί κανείς να προσπεράσει, με τα προβλήματα επιμέλειας να είναι εντονότερα από κάθε άλλη φορά. 

Edited January 3, 2016 by Δημήτρης

[wordsmith]

#39: Ιστορίες με εξωγήινους εισβολείς

 

1)Ραλφ Γουίλιαμς, "Οι κεφαλοκυνηγοί": Εξωγήινος που έχει έρθει στη γη για να κάνει συλλογή από ζωντανά όντα. Καθόλου πρωτότυπο και πολύ εύκολο να φανταστείς το τέλος του. Αλλά καλογραμμένο.

2)Τσαρλς Μπέρκιν, "Τίποτα πια για τη Μαίρη": Κερδίζει το βραβείο "Δεν-Ξέρω-Τι-Τίτλο-Να-Βάλω". Εξωγήινος σε μορφή εντόμου καταλήγει σε γυάλα. Το ίδιο, πολύ καλογραμμένο αλλά δε λέει τίποτα ενδιαφέρον.

3)Κλοντ Βεγιό, "Οι πρώτες μέρες του Μάη": Εξωγήινοι έχουν υποδουλώσει τους ανθρώπους. Πιο ενδιαφέρον και ακόμα πιο καλογραμμένο.

4)Μπομπ Σόου, "Παραβίαση Ασύλου": Αυτό δεν το έχει το οπισθόφυλλο. Πολύ ενδιαφέρον. Σπίτι που θεωρείται στοιχειωμένο κατοικείται από ανθρώπους με όψη κάποιων πρόσφατα πεθαμένων. Πάνω που πας να νομίσεις ότι αυτό εδώ είναι υπερφυσικού τρόμου, τσουπ! έρχονται οι εξωγήινοι να δώσουν μια εξήγηση εφ.

5)Άρθουρ Πόρτζες, "Το ρουούμ": Εδώ είμαστε! Εξωγήινο μηχάνημα κυνηγάει στα βουνά και στα λαγκάδια τύπο ο οποίος τρέχει να ξεφύγει, αλλά τελικά ο σκοπός του μηχανήματος δεν είναι ο αναμενόμενος. Πολύ πειστικά γραμμένο και γενικά καλό.

6)Μπράιαν Άλντις, "Οι αιρέσεις του πελώριου θεού": Τεράστιο και άφθαρτο αντικείμενο από το διάστημα έρχεται και κάθεται πάνω στη γη, όπου, λόγω μεγέθους, προκαλεί τρομερές γεωγραφικές μεταβολές και φυσικές καταστροφές, ενώ η ανθρωπότητα, αδυνατώντας να το καταστρέψει, αρχίζει να το λατρεύει σαν θεό! Τρομαχτικό, αλλά ένα από τα all-time αγαπημένα μου διηγήματα: ιδέα πολύ απλή, καθόλου μελλοντική-εξωγήινη τεχνολογία και εστίαση όχι στην ιδέα, αλλά στην αντίδραση της ανθρωπότητας αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Προτιμώ τη μετάφραση του τεύχους 38 του "9" όπου το είχα πρωτοδιαβάσει ως "Οι αιρέσεις του υπέρογκου θεού".

7)Τσέτγουιντ Χέις, "Το ναυάγιο": Εξωγήινος που μπορεί να παίρνει τη μορφή όποιου ζωντανού πλάσματος συναντήσει. Παλιομοδίτικο.

8)Σίντνεϊ Μπάουντς, "Οι εμψυχωτές": Κι εδώ το ίδιο, εξωγήινοι που παίρνουν τη μορφή ανθρώπων, αλλά αυτοί τους περιμένουν να πεθάνουν πρώτα. Space opera.

9)Θωμάς Μαστακούρης, "Ο άλλος άνθρωπος": Ο αφηγητής συναντάει τον εαυτό του από άλλη διάσταση, κάτι τέτοιο. Δεν το σώζει η ιδέα.

 

Γενικώς από τα καλά κι αυτό το λέω εγώ που δε μου αρέσουν οι εξωγήινοι. Οι ιδέες δεν είναι και πολύ πρωτότυπες, αλλά στα πιο πολλά τις σώζει το γράψιμο.

 

[wordsmith]

Υπάρχει ένα διηγηματάκι, κάποιος το έχει βάλει με λινκ εδώ μέσα αλλά δε θυμάμαι πού, που έχει σαν θέμα το ότι το "Nightfall" είναι/θεωρείται το καλύτερο διήγημα εφ που γράφτηκε ποτέ. Δε συμφωνώ, αλλά σίγουρα είναι πολύ καλό.

 

 

Εδώ:

 

http://www.nature.com/nature/journal/v467/n7319/full/4671146a.html

[WASP]

Οι 5 καλύτερες κατά την ταπεινή μου άποψη συλλογές της Ωρόρα (υπ' όψιν δεν τα έχω διαβάσει όλα!):

1. Νο 2 Ιστορίες με Εξωγήινους. Η απόλυτη κορυφή! Κάθε ιστορία είναι ένα αριστούργημα από μόνη της!

2. Νο 10 Ιστορίες από Εφιαλτικούς Κόσμους. Αρκετές εκφάνσεις της Κθούλειας μυθολογίας (και όχι μόνο) συν οι πρόλογοι του Μπαλάνου είναι μικρά αριστουργήματα!!!

3. Νο 5 Ιστορίες με Πλάσματα από Μέταλλο. Ποιοτική ΕΦ με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου!

4. Νο 12 Ιστορίες Ηρωικής Φαντασίας. Και λίγη καλή fanstasy για αλλαγή!

5. Νο 15 Ιστορίες από Εχθρικούς Πλανήτες. Και τα τρία μικρά διηγήματα είναι αρκούντως καλά αλλά ο Κόσμος του Θανάτου φτάνει και περισσεύει!

Περιμένω απόψεις 

[Δημήτρης]

Οι 5 καλύτερες κατά την ταπεινή μου άποψη συλλογές της Ωρόρα (υπ' όψιν δεν τα έχω διαβάσει όλα!):

1. Νο 2 Ιστορίες με Εξωγήινους. Η απόλυτη κορυφή! Κάθε ιστορία είναι ένα αριστούργημα από μόνη της!

2. Νο 10 Ιστορίες από Εφιαλτικούς Κόσμους. Αρκετές εκφάνσεις της Κθούλειας μυθολογίας (και όχι μόνο) συν οι πρόλογοι του Μπαλάνου είναι μικρά αριστουργήματα!!!

3. Νο 5 Ιστορίες με Πλάσματα από Μέταλλο. Ποιοτική ΕΦ με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου!

4. Νο 12 Ιστορίες Ηρωικής Φαντασίας. Και λίγη καλή fanstasy για αλλαγή!

5. Νο 15 Ιστορίες από Εχθρικούς Πλανήτες. Και τα τρία μικρά διηγήματα είναι αρκούντως καλά αλλά ο Κόσμος του Θανάτου φτάνει και περισσεύει!

Περιμένω απόψεις 

 

Καλώς τον 

 

Συμφωνώ για όλα που ανέφερες εκτός από το τελευταίο που είναι απλά καλό. Και αν δεν το έχεις ήδη κάνει, διάβασε οπωσδήποτε τα 1, 3, 4, 6, 7, 16, 17, 18, 28, 49, 75 και 76. Είναι το καθένα στη κατηγορία του must read. 

[WASP]

"Ιστορίες με Τέρατα" Νο. 14

 

Ένα από τα "κρυμμένα διαμάντια" της σειράς:

 

- Μάικλ Ση - Η Αυτοψία: Ένας γιατρός πηγαίνει σε μία κωμόπολη της αμερικανικής επαρχίας για να ανατέμνει τα πτώματα μίας έκρηξης σε ένα ορυχείο που προκλήθηκε κατά την καταδίωξη ενός σαδιστή δολοφόνου. Τα πράγματα όμως (ως συνήθως) δεν είναι όπως φαίνονται.... Πολύ καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό, θα μπορούσε άνετα να γίνει και ταινία. Το τέλος αρκετά δυνατό και παρά τον δραματικό του χαρακτήρα σου αφήνει μία γεύση ικανοποίησης.

 

- Τζόζεφ Π. Μπρένναν - Η ζωντανή Μύξα: αρκετά κλασικό, ολίγον προβλεπέ αλλά έχει αποδοθεί ωραία. Διαβάζεται ευχάριστα

 

- Μπομπ Λέμαν - Το Παράθυρο: Το αριστούργημα της συλλογής και ένα από τα καλύτερα διηγήματα που έχει εκδώσει η Ωρόρα. Αρκετά έξυπνη ιδέα, γρήγορες ανατροπές και ένα φινάλε που θα σε κάνει να κοιτάς πίσω από τον ώμο σου....

 

- Ντόρις Πισέρτσια - Καταφύγιο στο Όνειρο: Αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα διηγήματα του τόμου, θέτει βαθιά ερωτήματα με πικρό τρόπο. Η αρχή δεν σου επιτρέπει να προοικονομήσεις την εξέλιξη του διηγήματος. Αξίζει να διαβαστεί πάνω από μία φορά.

 

- Ρόμπερτ Σέκλυ - Η βδέλλα: Και αυτό αρκετά κλασικό αλλά έξυπνο ως σύλληψη.

 

- Θορπ ΜακΚλάσκυ - Η έρπουσα Φρίκη: Μία πρωτότυπη πραγμάτευση  ενός κλασικού μύθου. Ωραίο και ατμοσφαιρικό, δεν περνιέται απαρατήρητο.

 

Μία συλλογή με συνολικό επίπεδο αρκετά καλό, κινείται εκτός των παραδοσιακών γραμμών sci-fi ή fantasy και θα ικανοποιήσει μεγάλη μερίδα αναγνωστών ανεξαρτήτως προτιμήσεων.    

[divxalex]

Έχω ξεκινήσει μια... αποδελτίωση όλης της ανθολογίας βρίσκοτνας τους πρωτότυπους τίτλους των διηγημάτων όλης της σειράς (είμαι από τους τυχερούς που έχουν όλους τους τόμους). Κάποιοι δε βρίσκοντια ούτε με... μέσο στο πρωτοδικείο. Άλλοι είναι λάθος, π.χ. το "The Cabinet of Oliver Naylor" του Barrington J. Bayley έχει μείνει περαστεί ως "Το ντουλάπι του Μπάρινγκτον Μπέλεϊ" του Όλιβερ Νέιλορ.

[Naroualis]

Έχω ξεκινήσει μια... αποδελτίωση όλης της ανθολογίας βρίσκοτνας τους πρωτότυπους τίτλους των διηγημάτων όλης της σειράς (είμαι από τους τυχερούς που έχουν όλους τους τόμους). Κάποιοι δε βρίσκοντια ούτε με... μέσο στο πρωτοδικείο. Άλλοι είναι λάθος, π.χ. το "The Cabinet of Oliver Naylor" του Barrington J. Bayley έχει μείνει περαστεί ως "Το ντουλάπι του Μπάρινγκτον Μπέλεϊ" του Όλιβερ Νέιλορ.

Έχει κάνει την ίδια δουλειά σε αυτό το τόπικ ο Electroscribe (μπορεί να λείπουν μερικοί τόμοι προς το τέλος). Θα βρεις πολύ διασκεδαστικά πράγματα.

[divxalex]

Έ

 

 

Έχω ξεκινήσει μια... αποδελτίωση όλης της ανθολογίας βρίσκοτνας τους πρωτότυπους τίτλους των διηγημάτων όλης της σειράς (είμαι από τους τυχερούς που έχουν όλους τους τόμους). Κάποιοι δε βρίσκοντια ούτε με... μέσο στο πρωτοδικείο. Άλλοι είναι λάθος, π.χ. το "The Cabinet of Oliver Naylor" του Barrington J. Bayley έχει μείνει περαστεί ως "Το ντουλάπι του Μπάρινγκτον Μπέλεϊ" του Όλιβερ Νέιλορ.

Έχει κάνει την ίδια δουλειά σε αυτό το τόπικ ο Electroscribe (μπορεί να λείπουν μερικοί τόμοι προς το τέλος). Θα βρεις πολύ διασκεδαστικά πράγματα.

Έχεις link;;;

[Naroualis]

Τι να σου πω, ξεκίνα από αυτό το ποστ και έλα προς το τέλος του τόπικ.

[divxalex]

Τι να σου πω, ξεκίνα από αυτό το ποστ και έλα προς το τέλος του τόπικ.

 Mη διαρρεύσει όμως... ;)

[Δημήτρης]

''Ιστορίες Μελλοντικού Ερωτισμού'' ν. 51:

 

- Μπρους Μακάλιστερ: ''Όταν ο Πατέρας Φεύγει'': Ένας παντρεμένος αστροναύτης σε μία από τις περιπλανήσεις του σ' ένα πλανήτη θα κάνει εξώγαμο. Και επιστρέφοντας στη Γη θα προσπαθήσει να τα βρει με την γυναίκα του. Αδιάφορο. 

 

- Λάρι Νίβεν: ''Άνδρας από Ατσάλι Γυναίκα από Τσιγαρόχαρτο'': Παρωδία που έχει να κάνει με τον λόγο για τον οποίο ο Σούπερμαν δεν πηγαίνει ποτέ με γυναίκα. Μία ηλιθιότητα. 

 

- Μανουέλ Βαν Λόγκεν: ''Ερωτικές Κούκλες'': Περιστρέφεται γύρω από την ιδέα ενός από τα πιο συνηθισμένα ερωτικά αντικείμενα, αυτό της πλαστικής κούκλας. Συμπαθητικό. 

 

- Πατ Κάντιγκαν: ''Οδική Βοήθεια'': Ένας τύπος θα μείνει στη μέση του πουθενά με το αμάξι του και θα λάβει μία απρόσμενη βοήθεια. Ασυνείδητα θα πληρώσει το τίμημα, μόνο που θα αποδειχθεί περισσότερο ασυνήθιστο παρά δυσάρεστο. Καλό και δαύτο.

 

- Φρέντρικ Πολ: ''Εκατομμυριοστή Ημέρα'': Περιγραφή των σωματικών ανατομιών και των ερωτικών περιπετειών των ανθρώπων του πολύ μακρινού μέλλοντος. Μπερδεμένο, ευτυχώς όμως που ήταν σύντομο στο στυλ που μας έχει συνηθίσει ο Φρέντρικ Πολ. 

 

- Τζιν Γουλφ: ''Είναι πολύ Καθαρά'': Οι εμπειρίες ενός πρωτόβγαλτου σ' έναν οίκο ανοχής όπως υποτίθεται ότι θα είναι σε λίγα χρόνια. Ξεχνιέται γρήγορα. 

 

- Νάνσι Κρες: ''Η Κούφια Γυναίκα του Μπορόφσκι'': Οι καβγάδες και αντεγκλήσεις ενός φουκαρά με την ...στολή του και εκείνους που έχουν την ατυχία να τον συναναστρέφονται. Με κούρασε. 

 

- Ντέιβιντ Τζέρολντ: ''Ερωτική Ιστορία σε τρεις Πράξεις'': Ένα κορεσμένο ζευγάρι από την ερωτική του ζωή, θα αναζητήσει την ανανέωση της με έναν πρωτότυπο τρόπο. Καλογραμμένο και με ωραία κατάληξη. 

 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Γνωριμία στο Δίκτυο'': Γραμμένο την εποχή που το Ίντερνετ ήταν ακόμη στα σπάργανα του, έχει να κάνει με τους κινδύνους που εγκυμονεί. Εκεί όπου τίποτα και κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται. Απλοϊκό αλλά επίκαιρο. 

 

Μάπα το καρπούζι, προσπεράστε άφοβα. 

Edited March 6, 2016 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Άλογα'' ν. 52:

 

- Θίοντορ Στάρτζεον: ''Ο Μεταξένιος'': Υπάρχει ένας μύθος σύμφωνα με τον οποίο μόνο παρθένα μπορεί να πλησιάσει μονόκερω. Για κάτι τέτοιο μιλάει το αδιάφορο αυτό διήγημα. 

 

- Τζορτζ Μπάιραμ: ''Το Άλογο- Θαύμα'': Είναι αλήθεια ότι ο ιππόδρομος έχει υπάρξει το πάθος και συγχρόνως η καταστροφή πολλών ανθρώπων. Ενδιαφέρουσα οπτική γωνία μέσω ενός επιβήτορα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του.  

 

- Κόρντγουεινερ Σμιθ: ''Πάνω στον Πλανήτη των Πετραδιών'': Ένας φουκαράς αναζητάει βοηθάει για να ανατρέψει το δικτατορικό καθεστώς του πλανήτη του. Για να τα καταφέρει θα πρέπει να δώσει λύση στο πρόβλημα που του θέτουν. Μάπα, το σχιζοφρενικό ''Ένας Πλανήτης που λεγόταν Σαγιόλ'' εξακολουθεί να είναι το μόνο αξιόλογο από τα λίγα του που έχω διαβάσει μέχρι τώρα.    

 

- Γκάρι Κίλγουορθ: ''Ο Ορυμαγδός της Μάχης'': Δύο κακομοίρηδες που τραβούν τα πάνδεινα στο στρατό, θα προσπαθήσουν να καταπολεμήσουν την ανία τους μέσω του αποκρυφισμού. Ο ένας θα τα παρατήσει, ο άλλος όμως όχι. Και θα το πληρώσει πολύ ακριβά. Καλογραμμένο αλλά ξεχνιέται γρήγορα. 

 

- Τζέιν Γιόλεν: ''Αδελφοί του Ανέμου'': Ένας μικρός σκλάβος με καρδιά αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθος του, θα δέσει την μοίρα του με ένα νεογέννητο φτερωτό πουλάρι. Καλούτσικο, αποπνέει μία αύρα από τις ''Χίλιες και μία Νύχτες''. 

 

- Λεν Γκάτριτζ: ''Η Θεία Μίλισεντ στον Ιππόδρομο'': Την πεζή και βαρετή ρουτίνα μίας μικροαστικής οικογένειας έρχεται να σπάσει ένα όχι και τόσο συνηθισμένο περιστατικό. Μικρό και κεφάτο, διαβάζεται μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. 

 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Ο Τελευταίος Μονόκερως'': Ένας μονόκερως θα μπει στο στόχαστρο λυσσασμένων καθαρμάτων. Αρχαϊκό μεγαλείο vs απανθρωπιάς σημειώσατε 2. Υπέροχο, αν ήταν πίνακας θα ήταν ζωγραφισμένος με μελαγχολικά χρώματα. 

 

Η μέτρια ποιότητα σε συνδυασμό με το ότι απευθύνει σε στοχευμένο κοινό, συνιστούν σύνολο όχι ικανοποιητικό. Αν διαβαστεί να γίνει μόνο για την τελευταία ιστορία. 

Edited March 24, 2016 by Δημήτρης

[wordsmith]

#72: Ιστορίες με το χρόνο και το θάνατο

 

-"Η τελευταία φορά", Άρθουρ Σέλινγκς: Αστροναύτης που λείπει κάθε φορά δεκαετίες από τη γη (αλλά διετίες για τη δική του ζωή) γνωρίζει τον μεγάλο έρωτα ακριβώς πριν φύγει για την τελευταία του αποστολή, από την οποία θα γυρίσει μετά από 30 χρόνια. Δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη "κρυογονική", αλλά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον διήγημα, που εξετάζει όλες τις πλευρές του προβλήματος.

-"Αύριο και αύριο και αύριο", Κουρτ Βόννεγκατ: Σε μελλοντική κοινωνία όπου έχει βρεθεί τρόπος οι άνθρωποι να ζουν σχεδόν ως τα 200 παραμένοντας νέοι, παρακολουθούμε τα μέλη μιας πολυπληθούς οικογένειας να ζουν στριμωγμένα περιμένοντας να (αποφασίσει να) πεθάνει επιτέλους ο παππούς, για να πάρουν την κληρονομιά και λίγο περισσότερο χώρο στο σπίτι. Πολλή πλάκα και αρκετός προβληματισμός.

-"Έλα, αρχόντισσα Θανή", Πίτερ Μπιγκλ: Μια βαριεστημένη γριά αριστοκράτισσα του 1800 καλεί στη δεξίωσή της το θάνατο. Φάντασυ-παραμύθι, απλούστατο, αλλά με το σούπερ ντούπερ πανέμορφο γράψιμο του συγγραφέα της "Μπαλάντας του πανδοχέα": Ο χορός κατέτρωγε τη νύχτα όπως ένας καταρράχτης κατατρώει το βράχο

-"Γερνάμε πολύ γρήγορα", Σπάιντερ Ρόμπινσον: Γυναίκα που έφαγε τη ζωή της με την οικονομική επιβίωση της ίδιας και της οικογένειάς της και δεν πρόλαβε να κάνει παιδιά, μπαίνει στην κατάψυξη αφήνοντας εντολή να την ξυπνήσουν όταν γίνει τεχνολογικά δυνατή η τεκνοποίηση για γυναίκες της ηλικίας της. Αλλά, όταν την ξυπνάνε, η κοινωνία έχει αλλάξει κατά περισσότερους τρόπους από όσους είχε φανταστεί. Φο-βε-ρή ιδέα και πολύ ώριμος προβληματισμός. Μου τα χάλασε μόνο ο πρόλογος του κου Μαστακούρη που αρχίζει λέγοντας "Ο μεγαλύτερος ίσως εφιάλτης της σύγχρονης γυναίκας είναι πως δεν μπορεί να συνδυάσει την επαγγελματική της σταδιοδρομία με τη μητρότητα". Σε πόσο ανώριμο αναγνωστικό κοινό απευθύνθηκε (και πήγε χαμένο) αυτό το διήγημα...  

-"Μήνυμα από την Τσάριτι", Γουίλιαμ Λι: Κορίτσι του 1700 και αγόρι του 1965 επικοινωνούν τηλεπαθητικά κατά τη διάρκεια ενός πυρετού. Πολύ πρωτότυπο, πολύ ενδιαφέρουσα απεικόνιση της κοινωνίας του 1700 και πολύ γλυκό κλείσιμο.

-"Σχέδιο Μπρούκλιν", Γουίλιαμ Τεν: Επιστήμονες στέλνουν στο παρελθόν, για συλλογή στοιχείων, ένα ζευγάρι σφαίρες που θα συγκρουστούν και θα κάνουν γκελ κάμποσες φορές μέσα στο χρόνο πριν ακινητοποιηθούν, και είναι όλοι απόλυτα σίγουροι ότι η παρουσία αυτών των σφαιρών έστω και δισεκατομμύρια χρόνια στο παρελθόν δε θα αλλάξει τίποτα στο παρόν. Αλλά... Πολύ ενδιαφέρον και παρουσιασμένο με πειστικό τρόπο.

-"Το παιδί του χρόνου", Τσαρλς Χάρνες: Κάτι παρόμοιο με την ιδέα του "All you zombies" του Heinlein, αλλά πιο πλούσιο. Επίσης πολύ ενδιαφέρον.

 

 

Εξαιρετικός τόμος, ένας από τους καλύτερους, κι ας είναι από τους τελευταίους. Αρπάξτε τον όπου τον βρείτε, χωρίς δεύτερη σκέψη.

[Rincewind]

Δεν είχα προσέξει ότι υπάρχει αυτό το thread. Έγραψα παλιότερα για τις ιστορίες κυβερνοπάνκ . Αν θέλει να το σβήσει κάποιος Moderator δε θα είχα πρόβλημα.

 

 

Μεταφέρω το post ->

 

 

 

Εκδόσεις Ωρόρα
Είδος Κυβερνοπανκ / Ανθολόγιο Επιστημονικής Φαντασίας
Παρουσίαση Μαριος Βερεττας
Σελίδες 239

Απ'το πίσω μέρος

Ιστορίες που ξεχειλίζουν από αντιεξουσιαστική υψηλή τεχνολογία και αντιουτοπικά οράματα. Ιστορίες για κοινωνίες και ανθρώπους σμπαραλιασμένους από αλλεπάλληλα σοκ του Μέλλοντος. Ο άνθρωπος αυτομεταμορφώνεται με τεχνικές μεθόδους, μ'έναν τρόπο που δεν είχε προβλέψει ποτέ ο γερο-Δαρβίνος. Αυτές οι ιστορίες δεν περιγράφουν πράγματα που θα έρθουν. Αυτές οι ιστορίες περιγράφουν το παρόν. Το <<τώρα>>.

Τα διηγήματα είναι (κατά σειρά)

Τα Μάτια της Αβύσσου
ΑΧ, Πατρίδα
Ένα Φάντασμα στη Μηχανή
Κλαδογένεση
Ελευθερία Επιλογής

5 κυβερνοπάνκ διηγήματα λοιπόν που το καθένα από αυτά προλογίζεται απ'τον Μάριο Βερεττα.

Η πρώτη ιστορία αφορά την προσπάθεια κι επιτυχία του ανθρώπου να αποικίσει τον πλανήτη Άρη. Τα γεγονότα τα παρακολουθούμε απ'τη μεριά του Τερζή όπου σε έναν κόσμο γεμάτο δυσκολίες θα καταφέρει να μορφωθεί, να ταξιδέψει στο διάστημα, να ερωτευθεί και τελικά να ανακαλύψει την πραγματικότητα πίσω απ'την αποίκιση του πλανήτη. Το τέλος είναι τραγικό για τον ήρωα που βλέπει μαζί με τον ίδιο να σβήνουν και τα όνειρά του.

Η δεύτερη είναι μία χιουμοριστική ιστορία κοινωνικής κριτικής. Ο ήρωας είναι ένας φορτηγατζής διαστήματος. Δεν το διάβασα.

Το 3ο μας τοποθετεί στο μακρινό μέλλον και πιο συγκεκριμένα στο φεγγάρι. Εκεί ένας 150χρονος εργαζόμενος στο εργοτάξιο του Αρισταρχου... κάνοντας έρευνα για την επετειακή έκδοση κάποιου περιοδικού που εργαζόταν παλιότερα, συναντά μέσω δικτύου έναν παλιό του συνάδελφο που πλέον είχε μεταμορφωθεί σε net-πληροφορία. Η συζήτησή τους θα κάνει τον ήρωα να σκεφτεί το μέλλον και τις προοπτικές που του δίνει η τεχνολογία.

Η Κλαδογένεση είναι η πιο ανατρεπτική από όλες τις ιστορίες στο βιβλίο και η πιο μεγάλη. Ο ήρωας, φιλόδοξος επιχειρηματίας και ικανότατος πολεμιστής σπάει τη χρυσή συμφωνία του με μία απ'τις μεγαλύτερες πολυεθνικές, συνεργάζεται με αντιστασιακή ομάδα, ερωτεύεται και τελικά εγκαταλείπει τη γη για ένα καλύτερο μέλλον. Φυσικά δεν είναι όλα ιδανικά γι'αυτόν γιατί θα χάσει κάτι πολύτιμο. Η τεχνολογία όμως θα του δώσει τη λύση και σε αυτό.

Τέλος, η Ελευθερία Επιλογής περιγράφει την πορεία του Φωκά όπου εν τέλει θα μετατρατραπεί σε cyborg (κύβοργ..) και τελικά θα αλλάξει τόσο η υλική του υπόσταση όσο και η ιδεολογία του.


To συγκεκριμένο βιβλίο είναι η πρώτη δουλειά στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας απ'τον κύριο Βέμπο και δυστυχώς δε μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Δε θα το πρότεινα σε κάποιον να το αγοράσει και διαβάσει.

Θα αρχίσω με τα αρνητικά.

-Οι ιστορίες του είναι υπερβολικά δραματικές. Ήρωες που ερωτεύονται πολύ εύκολα και το ίδιο απλοϊκά πληγώνονται παρά τη σκληρή τους φύση.
-Μου έδωσε την αίσθηση πως έχει διαβάσει πολύ W.Gibson. Η γραφή του "τείνει" προς τη μεριά του γνωστού συγγραφέα αλλά δε φτάνει ποτέ σε αυτό το επίπεδο. Επίσης, οι 4 και 5 ιστορίες του είναι σαφέστατα επηρεασμένες απ'τον Νευρομάντη. Οπότε μιμείται κατά μία έννοια.
-Χρησιμοποιεί υπερβολικά πολλές παρομοιώσεις σε σημείο που με ενόχλεισαι στην ανάγνωση.
-Το δεύτερο διήγημα δεν το διάβασα. Το βρήκα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, σαχλό σε σημείο να μη θέλω να το διαβάσω πέρα από μερικές σελίδες.
-Σχεδόν όλες οι ιστορίες του σταματούν ή αλλάζουν ροή απότομα.

Υπάρχουν φυσικά και θετικά.

-Έχει πολύ καλό λεξιλόγιο.
-Δίνει σε όλη τη διάρκεια την αίσθηση ενός ατόμου με ικανότητες-προοπτικές-γνώσεις σε γραφή, επιστήμες και φαντασία.
-Κάποιες απ'τις παρομοιώσεις που κάνει είναι πολύ ενδιαφέρουσες ~σε λογοτεχνικό επίπεδο~.

 

http://www.vembos.gr/punk.html

Edited April 8, 2016 by Rincewind

[BladeRunner]

Τόμος 19: Ιστορίες φανταστικής σάτιρας

 

Τελευταία φορά που διάβασα ανθολογία της Ωρόρας ήταν τον Σεπτέμβριο του 2014, τότε που ξεψάχνισα τρεις μαζεμένες σε διάστημα τεσσάρων ημερών. Η ανθολογία που μόλις τελείωσα είναι η έκτη της σειράς που διαβάζω, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, από την άλλη όμως σίγουρα πέρασα καλά και το επίπεδο ποιότητας των ιστοριών μου φάνηκε γενικά αρκετά καλό. Στο βιβλίο περιέχονται συνολικά οχτώ ιστορίες, τρεις εκ των οποίων είναι του Λάρι Νίβεν, με την μια να είναι συνέχεια τις άλλης, μιας και ανήκουν σε μια μίνι σειρά με πρωταγωνιστή τον χρονοταξιδιώτη Χάνβιλ Σβετζ. Αναλυτικά:

 

Το πέταγμα του αλόγου, Λεβιάθαν, Κάλλιο ένα πουλί στο χέρι, του Λάρι Νίβεν: Αυτές είναι οι τρεις πρώτες περιπέτειες, όπου γνωρίζουμε τον χρονοταξιδιώτη Χάνβιλ Σβετζ, ο οποίος για χάρη του Ινστιτούτου του αλλά και του ηλίθιου Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ που εξουσιάζει τον κόσμο, ταξιδεύει στον χρόνο και τον χώρο για να φέρνει πίσω στην εποχή του διάφορα ζώα που έχουν προ πολλού εκλείψει. Για παράδειγμα άλογα, πουλιά, φάλαινες, ελέφαντες και πάει λέγοντας. Όμως κάθε φορά όλο και κάτι το παράδοξο συμβαίνει. Ωραίες ιστοριούλες, καλογραμμένες και ευκολοδιάβαστες, με αρκετή περιπέτεια και λίγη πλάκα, με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο όμως να κουράζει λίγο. Μιας και οι τρεις ιστορίες είναι πάνω-κάτω στο ίδιο καλό επίπεδο, θα πάρουν και τον ίδιο βαθμό: 7.5/10
 

Ηλεκτρονική ερωμένη, του Ρότζερ Ζελάζνι: Ένας ιδιοφυής κομπιουτεράς κάνει ληστείες με την βοήθεια της αγαπημένης του Τεχνητής Νοημοσύνης που δημιούργησε γι'αυτό τον λόγο, όμως το μπλέξιμο του σ'ένα ερωτικό τρίγωνο με μια γυναίκα εξίσου καλή στους υπολογιστές και την προαναφερθείσα Τεχνητή Νοημοσύνη, θα τον βάλει σε μεγάλες φασαρίες. Ανάλαφρα γραμμένη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, αλλά χωρίς πολλή πλάκα. Πάντως μου φάνηκε ενδιαφέρουσα, καλογραμμένη και ψυχαγωγική. 8/10
 

Ο ασύστολος άνθρωπος, του Σπραγκ Ντε Καμπ: Ένας (πολύ) χαμηλών τόνων ανθρωπάκος γίνεται το πρώτο ανθρώπινο πειραματόζωο σε ένα πείραμα όπου όλες οι ανθρώπινες συστολές καταστρέφονται. Μου άρεσε η συγκεκριμένη ιστορία, ευχαριστήθηκα σε μεγάλο βαθμό το ξεσάλωμα του μονόχνοτου και σφιγμένου πρωταγωνιστή, που χάρη στο πείραμα έκανε πράγματα που δεν θα φανταζόταν. Επίσης μου άρεσε και η κατάληξη της ιστορίας. Ίσως είναι λιγάκι παλιομοδίτικα γραμμένη, όμως διαβάζεται αρκετά ευχάριστα και προσφέρει μπόλικη πλάκα. 8.5/10

Και τ'αστέρια τρελάθηκαν, του Φρέντρικ Μπράουν: Ό,τι έχω διαβάσει απ'αυτόν τον συγγραφέα (δυο μυθιστορήματα και λίγα διηγήματα) μ'έχει αφήσει απόλυτα ικανοποιημένο, το ίδιο συνέβη και μ'αυτή την ιστορία. Τα άστρα αρχίζουν να τρελαίνονται και ν'αλλάζουν θέση στον ουρανό, με τους επιστήμονες να σοκάρονται και τους πολίτες να αναρωτιούνται τι στα κομμάτια γίνεται. Η εξήγηση στο τέλος δίνει όλες τις απαντήσεις και είναι πανέξυπνη, ειρωνική και με έντονη σατιρική διάθεση, δηλαδή κάτι χαρακτηριστικό στα γραπτά του Μπράουν. Η γραφή σίγουρα καλή, ευκολοδιάβαστη και χιουμοριστική. 8.5/10

Ο ειδικός, του Ρόμπερτ Σέκλι: Σίγουρα η πιο αδύναμη ιστορία της ανθολογίας, σε κανένα σημείο δεν μπορώ να πω ότι κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον. Η κεντρική ιδέα είναι καλή, αλλά γενικά η εκτέλεση δεν με ικανοποίησε. Πάντως από Ρόμπερτ Σέκλι έχω διαβάσει το "Πλανήτης Ωμέγα" (δηλαδή The Status Civilization), ένα πολύ ενδιαφέρον, συναρπαστικό και περιπετειώδες μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, το οποίο προτείνω με τα χίλια. 6.5/10
 

Η μορφή των πραγμάτων, Ρέι Μπράντμπερι: Ένα ζευγάρι αποκτά μετά χιλίων κόπων και βασάνων ένα παιδί, το οποίο όμως απέχει πάρα πολύ από το να χαρακτηριστεί άνθρωπος! Η επιστήμη καλείται να βρει λύση στο σημαντικό αυτό πρόβλημα, μέχρι τότε όμως η οικογένεια θα περάσει δύσκολες στιγμές και οι σχέσεις των δυο γονιών θα δοκιμαστούν έντονα. Η ιστορία δεν είναι τόσο δυσάρεστη όσο διαφαίνεται από την περίληψη που έγραψα, ο τρόπος γραφής είναι αρκετά ευχάριστος, ενώ και το τέλος μου φάνηκε πολύ ωραίο. Γενικά η ιστορία είναι πολύ καλή, ιδιαίτερη και με κοινωνικά μηνύματα. 8.5/10

 

Αυτά τα ολίγα. Δεν είναι μια ανθολογία που θα ενθουσιάσει τον αναγνώστη, όμως χωρίς αμφιβολία προσφέρει φαντασία, δράση και αρκετή πλάκα, έτσι πιστεύω ότι δεν θα μείνετε παραπονεμένοι διαβάζοντάς την. Προσωπικά πέρασα ωραία και θα την πρότεινα για ένα ευχάριστο και ψυχαγωγικό απόγευμα.

 

Γενική βαθμολογία: 8/10

[Δημήτρης]

''Ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου 2'' ν. 53: 

 

- Ώγκαστ Ντέρλεθ: ''Ο Επισκέπτης από τα Αστέρια'': Ή αλλιώς ''Η Μαρτυρία του Έιμπελ Κέιν'', αποτελεί μέρος της αγαπημένης μου σπονδυλωτής νουβέλας ''Το Μονοπάτι του Κθούλου''. Δεν διαβάζω το κάθε διήγημα ξεχωριστά και έτσι έκανα και τώρα, γιατί συνολικά αρέσουν περισσότερο. Όλο όμως λέω ότι θα την πιάσω και δεν το κάνω. Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά και έχει αρχίσει να μου λείπει.

 

- Φίλιπ Χοσέ Φάρμερ: ''Ο Πρωτοετής'': Ένας γνώστης των μαγικών τεχνών σπεύδει να σπουδάσει σε ένα πανεπιστήμιο όχι και τόσο συνηθισμένο. Ενώ παράλληλα θα προσπαθήσει να απαλλαχθεί και από την καταπιεστική αγάπη της μητέρας του. Καλογραμμένο αλλά η όλη ιδέα με άφησε αδιάφορο.  

 

- Ράμσεϊ Κάμπελ: ''Ψυχρά Γράμματα'': Όλοι μας λίγο- πολύ έχουμε περάσει ατελείωτες ώρες στα παλαιοβιβλιοπωλεία για να ξετρυπώσουμε κάποιο λαβράκι που επιθυμούμε διακαώς. Μην υπολογίζοντας χρόνο και χρήμα. Το ίδιο και ο πρωταγωνιστής, μόνο που σε μία του εξόρμηση θα ανακαλύψει περισσότερα απ' όσα ήθελε. Καλή ήταν.     

 

- Μπράιαν Λάμλεϊ: ''Η Μεγάλη Ανάδυση'': Εδώ βλέπουμε το πετυχημένο μοτίβο που συναντούμε συχνά- πυκνά στις Κθουλικές ιστορίες. Λάτρης των φανταστικών ιστοριών και του αποκρυφισμού, αρχίζει να νταλαβερίζεται με συγγράμματα που μάλλον δεν ενδείκνυνται για την διανοητική του ισορροπία. Με το κατρακύλισμα στην άβυσσο να είναι αναπόφευκτο. Μου άρεσε αν και θυμάμαι ότι όταν την πρωτοδιάβασα πριν από πολλά χρόνια, μου είχε αρέσει περισσότερο. 

 

- Αντώνιος Κρύσιλας: ''Το Στόμα του Διαβόλου'': Μία παρέα νταήδων θα βάλει στο μάτι τον νεοφερμένο του σχολείου. Το εύκολο θύμα δηλαδή. Θα τον αναγκάσουν να υποστεί την δοκιμασία που θα του επιτρέψει να γίνει μέλος της συμμορίας, διαφορετικά τον περιμένουν δύσκολες στιγμές. Κούνια που τους κούναγε όμως μιας και τα πράγματα θα εξελιχθούν τελείως διαφορετικά. Με φόντο αυτό μίας συνηθισμένης γειτονιάς που θα μπορούσε να είναι και η δική μας και γυμνασιόπαιδα που θα μπορούσαμε κάλλιστα να ήμασταν και εμείς, πρόκειται για ένα πραγματικά καταπληκτικό θρίλερ. Δεν νομίζω να μπορεί να λογιστεί ως Μυθολογία Κθούλου, ίσως φέρει μόνο ένα μακρινό απόηχο. Αυτό όμως ελάχιστη ή και καθόλου σημασία έχει. Περίμενα πως και πως να έρθει η σειρά του τόμου για να μπορέσω να την ξανααπολαύσω. Νόμιζα ότι δύσκολα κάτι θα ξεπερνούσε το επίσης υπέροχο ''Ο Καθρέφτης'', να όμως που συνέβη!

 

Δεδομένου ότι οι καλύτερες ιστορίες βρίσκονται πλέον και σε άλλες συλλογές, δεν χάνει κανείς και τίποτα αν δεν διαβάσει την ανθολογία. Χωρίς όμως να πρόκειται για αριστούργημα, είναι συνολικά καλή. Προτείνεται λοιπόν, μονάχα όμως για τους φαν του είδους. 

Edited April 24, 2016 by Δημήτρης