Ιστορίες... Εκδόσεις Ωρόρα - Λίστα και σχολιασμός ανθολογιών

[Δημήτρης]

''Ιστορίες από το Περιοδικό Weird Tales 2'' ν. 69:

 

- Άντονι Ραντ: ''Η Γλίτσα'': Από τον τίτλο και μόνο μπορεί κανείς να εικάσει το περιεχόμενο. Τιτάνιων διαστάσεων, καταβροχθίζει ότι έχει την ατυχία να βρεθεί στο διάβα της. Ενέπνευσε δεκάδες b movies, η εκτέλεση όμως έδειχνε την ηλικία της και με κούρασε. 

 

- Κλαρκ Άστον Σμιθ: ''Οι Μανδραγόρες'': Ένας διαβολικός μάγος με την ακόμη πιο διαβολική του γυναίκα κατασκευάζουν φίλτρα προς πώληση μην μπορώντας να βρουν πέντε λεπτά ηρεμίας. Ώσπου θα πάρει την απόφαση να την αποσύρει. Φλασάκι του οποίου μαντεύει κανείς την κατάληξη, από τα πιο αδύναμα του μεγάλου κατά τ' άλλα Κλαρκ Ας-Τον. 

 

- Σίμπερι Κουίν: ''Παγωμένη Καλλονή'': Δύο φίλοι θα βρεθούν απρόσμενα μπροστά σε μία ασυνήθιστη κατάσταση και θα αποδεχθούν την πρόκληση. Αυτή ενός κυνηγημένου πρώην Σοβιετικού που θέλει να ανακτήσει την φυλακισμένη του αγαπημένη. Καλούτσικη ήταν. Με πολιτικές προεκτάσεις, είναι μία από τις πολλές που έγραψε ο συγγραφέας με τον χαρακτήρα Ζιλ ντε Γκραντέν, μία πιο υπερφυσική εκδοχή του Σέρλοκ Χολμς.

 

- Ρόμπερτ Έργουιν Χάουαρντ: ''Μία Μάγισσα θα Γεννηθεί'': Η δεύτερη Χαουαρντική ιστορία που διάβασα μετά το ''Η Βασίλισσα της Μαύρης Ακτής''. Και ύστερα από σχεδόν είκοσι χρόνια, μέσα στις top five. Πάει πολύς καιρός και δεν θυμάμαι πως ένιωσα. Αλλά όντας ακόμη άπειρος στα αναγνωστικά δρώμενα, υποθέτω ότι θα είχα μείνει κάπως έτσι   

 

- Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ: ''Οι Άλλοι Θεοί'': Μικρούλα, αποτελεί μέρος της αγαπημένης μου συλλογής ''Η Ονειρική Αναζήτηση της Άγνωστης Καντάθ''. Χωρίς να είναι κάτι το τρομερό διαβάζεται άνετα. Στα πλαίσια της όμως, εκτός είναι μόνο για τους φαν. 

 

Δεδομένου ότι του Κόναν βρίσκεται και στη σειρά του Αιόλου, μπορεί κανείς να προσπεράσει.

Edited September 29, 2017 by Δημήτρης

[Blacksword]

Έφτιαξα μια λίστα με τα βιβλία των ανθολογιών στο goodreads, για όποιον ενδιαφέρετε να τα αναζητήσει πιο εύκολα. (Τα είχα βάλει σε σειρά πριν, αλλά βάσει των κανονισμών δεν επιτρεπόταν, οπότε μια λίστα ήταν η καλύτερη επόμενη επιλογή.)

Edited October 3, 2017 by Blacksword

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Τρελούς Επιστήμονες 2'' ν. 70:

- Μάνλι Γουέιντ Γουέλμαν: ''Ο Πιθηκάνθρωπος'': Ένας πίθηκος πειραματόζωο από τη στιγμή της γέννησης του, θα ''ανέβει'' τα σκαλοπάτια της εξέλιξης ώσπου να αρχίσει να σκέφτεται και να φέρεται ανθρώπινα. Τι θα γίνει όμως όταν οι επιθυμίες του θα συγκρουστούν με αυτές του δημιουργού του; Αδιάφορο. 

- Φρέντερικ Πολ: ''Μέχρι να έρθει ο Ψυχαναλυτής'': Διαφημιστής θα βγάλει στην αγορά καινούργιο προϊόν για να το δει να φέρνει αποτελέσματα διαφορετικά από αυτά που περίμενε. Ισχύει ότι και με το προηγούμενο.

- Ρόμπερτ Μπλοχ: ''Τα Ανθρωπάρια της Φρίκης'': Ακολουθεί την όχι ασυνήθιστη συνταγή έγκλειστου σε ψυχιατρείο που επαναστατεί στους δυνάστες του. Από τις λίγες του μεγάλου κατά τ' άλλα συγγραφέα που δεν μου άρεσε. 

- Θίοντορ Στάρτζιον: ''Ποτέ να μην Υποτιμάς'': Αλλοπρόσαλλος εφευρέτης παντρεμένος με νοικοκυρά με υπαρξιακές ανησυχίες. Ποιος θα επικρατήσει; Μάπα το καρπούζι. 

- Πίτερ Τρεμέιν: ''Το Σκυλί του Φρανκενστάιν'': Η μεγαλύτερη σε έκταση ιστορία είναι και η καλύτερη. Εξετάζει τον μύθο του ιδιοφυούς και συνάμα παράφρων δόκτορα από μία διαφορετική πλην όμως ποιοτική σκοπιά (btw ακόμη να διαβάσω της Μαίρη Σέλλεϋ, αν και υποψιάζομαι ότι θα με κουράσει, πρέπει επιτέλους να το πιάσω κάποια στιγμή). Ανεπιθύμητος ερημίτης με ύποπτο παρελθόν. Άνθρωποι που εξαφανίζονται και νεοφερμένος που μπλέκει άθελα του και αρχίζει να ψάχνει τα τι και τα πως. Και όλα αυτά με φόντο την καταθλιπτική Βρετανική επαρχία. Πως να μην μείνει ικανοποιημένος μετά κανείς;

Μέτρια, αν διαβαστεί να γίνει μόνο για το τελευταίο διήγημα. Κατώτερη από την προηγούμενη με το ίδιο θέμα. 

Edited November 18, 2017 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Βάρβαρους Ήρωες 2'' ν. 71:

- Ντέιβιντ Ντρέικ: ''Ο Φύλακας του Τύμβου'': Bersherks ήταν οι φοβεροί και τρομεροί πολεμιστές των σκανδιναβικών παραδόσεων οι οποίοι πολλές φορές με την θέληση τους έπεφταν σε πολεμικό παροξυσμό. Χάνοντας έτσι την ανθρώπινη υπόσταση τους υποβιβαζόμενοι σε άλογες πολεμικές μηχανές. Για έναν τέτοιο μιλάει και η αδιάφορη αυτή ιστορία. 

- Λιν Κάρτερ: ''Η Πόλη μέσα στο Πετράδι'':  Πολεμιστής στην ακμή της νιότης του θα παγιδευθεί σε παραμυθένια πόλη και θα κληθεί να τα βάλει με τον μάγο δυνάστη της. Ωραία, στα χνάρια των ιστοριών του ανίκητου βάρβαρου. Χωρίς -φυσικά- να είναι ισάξια τους, ήταν ωστόσο καλή.

- Τσαρλς Σάντερς: ''Η Λιμνούλα του Φεγγαριού'':  Σε ένα κόσμο που κυριαρχούν οι λευκοί πρωταγωνιστές, ο συγγραφέας σπάει τα ταμπού ρίχνοντας στο στίβο της μάχης ένα μαύρο. Και τα καταφέρνει μία χαρά. Ωραία και δαύτη. 

- Φριτς Λάιμπερ: ''Η Κοπέλα της Θάλασσας'':  Ο γνωστός σε όλους συγγραφέας έγινε τέτοιος με το κωμικοτραγικό δίδυμο των Γκρίζου Γάτου, Φαφρντ. Στη προκειμένη όμως πάει ενάντια στο ρέμα παίζοντας μόνο με τον πρώτο. Δεν ξέρω αν έχει γράψει και άλλες τέτοιες, είναι όμως η μόνη που έχω διαβάσει. Σαν επεισόδιο όπου παίζει μόνο ο Χοντρός ή ο Λιγνός ένα πράμα 

- Ράμσεϊ Κάμπελ: ''Ο Έμπορος των Ονομάτων'': Ακολουθεί συνταγή εφάμιλλη με την Γαιοθάλασσα της Λε Γκεν, αυτή της μεγάλης σημασίας των ονομάτων των ηρώων. Ωραία ιδέα της οποίας όμως δεν μου άρεσε η εκτέλεση. 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Οι Γιοι του Νέχταν'':  Δραματοποιημένο χρονικό του Κουκουλάιν (Κουχούλιν όπως προφέρεται στη τοπική), μυθολογικού ήρωα των Ιρλανδών. Μου άρεσε όπως άλλωστε όλα τα σχετικά κείμενα που έχουν να κάνουν με παραδόσεις και παραμύθια λαών. Θα ήθελα σε περίπτωση που σώζεται να μεταφραστεί κάποια στιγμή και το αυθεντικό κείμενο. 

Μόνο για τους φίλους του φάντασυ και μάλλον μέτρια.

Edited December 30, 2017 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με το Χρόνο και το Θάνατο'' ν. 72: 

- Άρθουρ Σέλινγκς: ''Η Τελευταία Φορά'': Όλοι έχουμε ακούσει λίγο- πολύ για το ότι ο χρόνος για κάποιον που βρίσκεται στο διάστημα, κινείται με πολύ πιο αργούς ρυθμούς σε σχέση με αυτούς που βρίσκονται στη Γη. Κατάσταση απαγορευτική για κοσμοναύτη που θέλει να συνάψει μόνιμη σχέση. Για όλα όμως υπάρχει λύση, αρκεί να υπάρχει και καλή θέληση. Καλή ήταν.

- Κουρτ Βόνεγκατ: ''Αύριο και αύριο και αύριο'':  Ποιος άραγε δεν έχει νιώσει την επιθυμία να ζήσει για πάντα; Ή έστω πάρα πολύ; Τι θα γίνει όμως όταν αυτοί που την σκαπουλάρουν συσσωρεύονται στα σπίτια με αυτούς που έρχονται από πίσω; Κάνοντας τους να ασφυκτιούν; Κυνική, δεν είχα ξεχάσει τι γίνεται παρ' όλα τα χρόνια που πέρασαν από την τελευταία φορά. Και ήταν όσο ωραία την θυμόμουν. 

- Πίτερ Μπιγκλ: ''Έλα αρχόντισσα Θανή'':  Μία ευγενή κορεσμένη από τις κοινοτοπίες της καθημερινής ζωής, θα οργανώσει χορό με καλεσμένο τον ίδιο τον θάνατο. Αδιάφορο. 

- Σπάιντερ Ρόμπινσον: ''Γερνάμε πολύ Γρήγορα'':  Οικογένεια ή καριέρα; Να ένα καλό ερώτημα για κάθε φιλόδοξη γυναίκα που πρέπει να αποφασίσει προτού την πάρουν τα χρόνια. Κάτι πήγε να πει στην αρχή αλλά στο τέλος με κούρασε. 

- Γουίλιαμ Λι: ''Μήνυμα από την Τσάριτι'': Δύο νέοι διαφορετικής εποχής θα συνάψουν ένα είδος τηλεπαθητικής σχέσης. Κάποια στιγμή το κορίτσι θα αντιμετωπίσει ένα πολύ μεγάλο κίνδυνο, αυτό της δίκης των μαγισσών. Και θα χρειαστεί την βοήθεια του φίλου της. Καλό, φάση είχε.  

- Γουίλιαμ Τεν: ''Σχέδιο Μπρούκλιν'': Παίζει με το γνωστό ενδέχομενο του ταξιδιού στο χρόνο όπου κάποια ανεπαίσθητη αλλαγή στο παρελθόν, μπορεί να επιφέρει μεγάλες αλλαγές στο παρόν. Δεν μου άρεσε όμως η εκτέλεση με τα πολλά για το μικρό της μέγεθος επιστημονικά δεδομένα. 

- Τσαρλς Χάρνες: ''Το Παιδί του Χρόνου'':  Αδιάφορο ερωτικό τρίγωνο μάνας- εραστή- κόρης και των διαφόρων χρονικών παράδοξων που λαμβάνουν χώρα. Ωραία πάντως η κατάληξη, άλλο είχα σκεφτεί και αλλού το πήγε. 

Θα ήταν αδιάφορη αν δεν υπήρχε το γλυκόπικρο διήγημα του Βόνεγκατ. Προτείνεται έστω και μόνο γι' αυτό. 

Edited January 2, 2018 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες από το Εφιαλτικό Μέλλον 2'' ν. 73: 

- Έντουαρντ Μόργκαν Φόρστερ: ''Η Μηχανή σταματά'': Ακολουθεί το μοτίβο του απρόσωπου δυνάστη τον οποίο όλοι είναι υποχρεωμένοι να υπακούν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλίμονο στους (εγκεφαλοπλυμένους) παραβάτες. Τι θα γίνει όμως αν μία μέρα τα τείχη της πραγματικότητας καταρρεύσουν; Καλογραμμένη αλλά ξεχνιέται γρήγορα. 

- Ρίτσαρντ Γκόγκιν: ''Φράνσις Χάρκινς'':  Άλλη μία γνωστή συνταγή, αυτή της απειλούμενης Γης από εξωγήινους εισβολείς. Η κωμική της χροιά ήταν το μόνο θετικό. 

- Τζον Μπάξτερ: ''Μαρτυρία'':  Τι ρίσκο άραγε μπορεί να πάρει κάποιος όταν βλέπει την οικογένεια του να πεινά; Και τι γίνεται αν έστω και άθελα του υπερβεί τα όρια; Αδιάφορη. 

- Κρις Νεβίλ: ''Οι Άνθρωποι του Μπάλεντζερ'':  Η εισαγωγή με προϊδέασε για τα καλύτερα κάνοντας λόγο για τις συσσωρευμένες σε δυσβάσταχτο βαθμό υποχρεώσεις που καλείται κάποιος να φέρει εις πέρας κάθε μέρα. Οι προσδοκίες όμως δεν επαληθεύτηκαν.  

- Ρότζερ Ζελάζνι: ''Εοσφώρος'': Νέο γνωστό σκηνικό στην ε.φ, αυτό ανθρώπου σε έρημη πόλη. Αντιμέτωπος με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Καλούτσικο. 

- Γουίλιαμ Σπένσερ: ''Η Μεγάλη μνήμη'': Αυτή ήταν ωραία. Φανταστείτε ένα κόσμο που ασφυκτιά από ανάγκη για ολοένα και περισσότερο χώρο. Για κτίρια προς αποθήκευση δεδομένων, και φύλακα του οποίου τα άπληστα μάτια παρακολουθούν τις ζωές των ανθρώπων. Διάσημων και μη. Καλογραμμένη και με απρόσμενη κατάληξη. 

- Γουόλτερ Μίλερ: ''Ένα Τροπάριο για τον Λέιμποβιτς'': Και γι' αυτήν είχα προσδοκίες μιας και αποτελεί (;) μέρος του ομότιτλου βραβευμένου μυθιστορήματος. Δεν είμαι σίγουρος αν όντως ισχύει αλλά σε κάθε περίπτωση το είχα συναντήσει σε top λίστες.Επίσης δεν επαληθεύτηκαν, χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν πέρασα και καλά. Υποθέτω ότι αν την διάβαζα στα πλαίσια του, θα μου άρεζε και περισσότερο. 

Μέτρια. Δεν περίμενα πάντως και τίποτα διαφορετικό μιας και δεν μου αρέσει το όλο δυστοπικό φόντο. 

[Δημήτρης]

''Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας'' ν. 74: 

- Λούις Μπόρχες: ''Φούνες ο Μνήμων'': Η μαρτυρία ενός τύπου για την γνωριμία του με ένα παράλυτο εκπληκτικής μνήμης. Ωραίο, αποπνέει δύναμη. Δεν ξέρω αν ισχύει ότι ο Μπόρχες είναι ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς ever, θέλω να διαβάσω πρώτα. Ξέρω όμως ότι έχω omnibus με άπαντα και δοκίμια του και ακόμη δεν εδέησα να  τα πιάσω. Πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους να το κάνω!

- Τζέιμς Γκαν: ''Ο Μισογύνης'': Οι θεωρίες ενός μεσόκοπου για τις ιδιαιτερότητες των γυναικών και εξήγηση για την προέλευση τους. Αδιάφορο. 

- Βίκτορ Κοντόσκι: ''Το Γκαμπί του φον Γκουμ'': Φλασάκι που ίσως ενδιαφέρει τους φαν του σκακιού. Εγώ που δεν είμαι τέτοιος δεν μου άρεσε. 

- Τζον Κίνγκστον: ''Χειραγώγηση'': Το παραλήρημα ενός χαρισματικού που βλέπει να χάνει το αμόρε του. Με κούρασε. 

- Άλαν Νέλσον: ''Η Σιωπή'': Αυτό ήταν καλό και συνάμα το μόνο που θυμόμουν τι παίζει. Ίσως επειδή έχει να κάνει με την ηχορύπανση, μία από τις μεγάλες μάστιγες της εποχής μας. Όλοι λίγο- πολύ είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε θορύβους που ταράζουν την γαλήνη μας, επίτηδες ή μη.Εκνευριστικούς, πολλές φορές σε σημείο τρέλας. Ένα τρικ λοιπόν σαν αυτό, θα ήταν όπως εύστοχα αναφέρεται στην εισαγωγή θεόσταλτο δώρο.   

- Όρτανς Κάλισερ: ''Καούρες'': Πόσοι άραγε δεν τις έχουν νιώσει; Κράμπες που κάνουν το στομάχι μας άνω κάτω. Τι γίνεται όμως όταν προκαλούνται όχι από κάτι που φάγαμε και μας πείραξε, αλλά κάτι το ζωντανό; Μάπα το καρπούζι. 

- Ρόμπερτ Μπλοχ: ''Μπορείς να με δεις;'': Ηλίθιος συνδυασμός μαφιόζων και εξωγήινων. Από τα ελάχιστα κακά κείμενα του σημαντικού αυτού συγγραφέα. 

- Λάρι Νίβεν: ''Ο Άνθρωπος Παζλ'': Αχταρμάς καταδικασμένου σε θάνατο με εμπόρους ανθρώπινων οργάνων. Ξεχνιέται αμέσως. 

Μέτρια προς κακή, προσπεράστε. 

Edited March 25, 2018 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες του Μεγάλου Ονειρευτή'' ν. 75: 

Είναι η μόλις δεύτερη από τις τρεις συνολικά φορές που δεν έχουμε να κάνουμε με ανθολογία, αλλά με συλλογή. Του μεγάλου Λόρδου Ντάνσανυ. Ο Τζον Έντουαρντ Μόρετον Ντραξ Πλάνκετ, γνωστός ως Λόρδος Ντάνσανυ στους φίλους του φανταστικού, θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπήρξε ο Τόλκιν πριν από τον Τόλκιν. Μαζί με δύο- τρεις ακόμη σύγχρονους του και μη, έθεσε τα θεμέλια πάνω στα οποία θα πατούσαν μετέπειτα μάστορες του είδους για να δημιουργήσουν τους κόσμους τους. Ο δικός του μας μιλάει για μέρη πανώριας, απαράμιλλης ομορφιάς όπου η θάλασσα ενώνεται με τον ουρανό. Φτιαγμένος από τα υλικά που είναι και τα όνειρα, διαποτισμένος με δόσεις μελαγχολίας και κυνισμού. 

Και στην ονοματολογία όμως δεν πάει πίσω με ακούσματα όπως Σλιντ, Τινταγκούν, Ουμπουρόντομ, Λίμπανγκ Τουνγκ, Μπαρ Βουλ Γιαν και πάει λέγοντας. Όλα τους πετυχημένα όσο και μυστήρια. Όχι τόσο γνωστός όσο θα έπρεπε, αυτό ίσως να οφείλεται στη θεματολογία του, αυτή της κοσμογονίας. Με γράψιμο παράξενο που ξενίζει, μην ακολουθώντας τις συμβάσεις του σύγχρονου φάντασυ. 

Στη παρούσα ξεχώρισα τα ''Ο Ερχομός της θάλασσας'', ''Ο Θησαυρός των Γκίμπελιν'' (το ένα από τα δύο που δεν είχα ξεχάσει), ''Η Τρομερή ιστορία του Θάνγκομπριντ του κοσμηματοπώλη και του κακού που τον βρήκε''. Και φυσικά το μαγευτικό ''Νωθρές Ημέρες στο Ποταμό Γιαν''. Τόσο υπέροχο όσο το θυμόμουν. Πολύ σωστά τελευταίο, έτσι πρέπει να γίνεται με τις ναυαρχίδες. Διαφορετικά δημιουργούνται προσδοκίες που μπορεί να μην επαληθευτούν. 

Ανεξάρτητα από το αν αρέσει ή όχι, νομίζω ότι ο καθένας οφείλει να διαβάσει λίγο Λόρδο Ντάνσανυ. Συλλογή ή μυθιστόρημα. Όποιος δεν το έχει κάνει, θεωρώ ότι χάνει ένα σημαντικό κομμάτι της φανταστικής λογοτεχνίας. 

Edited April 16, 2018 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες του Μελαγχολικού Ερημίτη'' ν. 76: 

Τρίτη και τελευταία φορά που είναι συλλογή αντί για ανθολογία, του μεγάλου Κλαρκ Άστον Σμιθ. Με την λέξη μεγάλος μάλλον να τον υποτιμά γιατί έχουμε σε κάθε περίπτωση να κάνουμε με έναν από τους αξιότερους εκπρόσωπους του φάντασυ. Το μόνο στο οποίο υστερεί από τους συγχρόνους του Ρόμπερτ Χάουαρντ και Λάβκραφτ, είναι η φήμη. Κακώς, γιατί έχει γράψει γλυκόπικρες, κυνικές ιστορίες που μένουν για πάντα στο μυαλό. Στη προκειμένη ξεχώρισα την πρώτη φορά το ''Η Μαρτυρία του Αθαμαούς'', μου είχε χύσει τα μυαλά στο πάτωμα. Τώρα μου φάνηκε απλά καλό. Πολύ ωραίο το ''Αναζητώντας το Γκαζόλμπα'' το οποίο υπάρχει και σε πιο εκτενή εκτέλεση σε συλλογή του από τον Αίολο, με άλλο τίτλο. Δηλητηριώδες κυνικό ''Η Μητέρα των Βατράχων'', ενώ σε πιο ονειρικό στυλ κυμαίνεται το ''Ένα Κρασί από την Ατλαντίδα''. Μάλλον όμως τίποτα δεν πρόκειται να ξεπεράσει το εφιαλτικό ''Ο Κάτοικος της Αβύσσου''. Στο ν. 6 της σειράς, ακολουθεί την γνωστή όσο και πετυχημένη συνταγή στο τρόμο του να σε κυνηγά ένα άμορφο κάτι. Το διήγημα με το οποίο τον γνώρισα, αποδείχθηκε μέχρι σήμερα και το καλύτερο. 

Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, ισχύει ότι και στη προηγούμενη μου ανάρτηση για τον Ντάνσανυ. Όποιος δεν έχει διαβάσει Κλαρκ ας-Τον, χάνει μερικές από τις ωραιότερες ιστορίες που τον περιμένουν εκεί έξω. Αξίζει πραγματικά τον κόπο να τον ανακαλύψετε. 

Edited May 29, 2018 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Θεούς και Δαίμονες 3'' ν. 77: 

- Τζον Μόρεσι: ''Τελική Παραλλαγή'': Μία διαφορετική οπτική γωνία της γνωστής σε όλους μας ιστορίας του προπατορικού αμαρτήματος. Ωραία εκτελεσμένη, μου άρεσε. 

- Ρόμπερτ Σόγιερ: ''Το Στοίχημα'': Θεός αντιμέτωπος με τον διάβολο με φόντο ένα κακόμοιρο ανθρωπάκι. Ποιος άραγε θα επικρατήσει; Σύντομο και καυστικό, θα μπορούσε άνετα να το είχε γράψει ο μετρ του είδους Φρέντρικ Μπράουν. 

- Έντουαρντ Γουέλεν: ''Απόσπασμα απόκρυφου ευαγγελίου'': Ισχύει ότι και με το προηγούμενο. Με το ζόρι δύο σελίδες, πρωταγωνιστεί ο πιο γνωστός ''άπιστος'' της χριστιανικής παράδοσης. 

- Φίλις Ανν Καρ: ''Το Μικρό δαχτυλάκι'': Ένας ταλαίπωρος άγιος δεν θα πάψει να βασανίζεται ούτε μετά την ανάληψη του εις τους ουρανούς. Φάση είχε. 

- Γκρεγκ Τσάμπερλεν: ''Ερωτικό Φίλτρο'': Μία ηλικιωμένη έχει αποτραβηχτεί μαζί με τον επίσης ηλικιωμένο της γάτο στην ερημιά. Δεν μου άρεσε ίσως επειδή δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσω τον γνωστό όπως αναφέρεται χαρακτήρα κόμικ που κρύβεται από πίσω. Καμία έκπληξη φυσικά μιας και δεν σκαμπάζω μία. 

- Γκρεγκ Μπέαρ: ''Πέτρα'': Στην εισαγωγή λέει ότι θα αρέσει περισσότερο σε όποιον έχει διαβάσει το ''Η Παναγία των Παρισίων''. Εγώ που το διάβασα και δεν μου άρεσε, με κούρασε. Πολύ. 

- Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ: ''Η Κορακοφωλιά'': Κέιν! Πως να μην γυαλίσει το μάτι όταν διαβάζει κανείς το όνομα του αμοραλιστή τυχοδιώκτη; Όχι τόσο καλή όσο το φοβερό και τρομερό ''Δύο Ήλιοι Δύουν'' που θα είναι πάντα μία από τις καλύτερες φάντασυ -και όχι μόνο- ιστορίες που έχω διαβάσει. Αλλά πολύ καλή και δαύτη. Καλογραμμένη και αγωνιώδης, διαβάζεται πραγματικά με κομμένη την ανάσα. Είναι πολύ κρίμα που έχουν μεταφραστεί μόλις τέσσερις όλες κι όλες. Όπως επίσης και το ότι ο συγγραφέας δεν είναι τόσο γνωστός όσο θα έπρεπε. 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Το Χαμόγελο της Σαμαρνού'': Θυμόμουν καλά τι έπαιζε. Και δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά μιας και εδώ πέφτει η αυλαία. Όπως ακριβώς έπρεπε, με αυτόν τον γλυκόπικρο τρόπο. 

Θα ήταν μάπα αν δεν υπήρχαν τα δύο καταπληκτικά τελευταία. Και τώρα έχω μπροστά μου τα είκοσι πρώτα. Τώρα αρχίζουν τα ωραία  

Edited June 29, 2018 by Δημήτρης

[elgalla]

Ναι! Δύο ήλιοι δύουν, αριστούργημα. Όπως και τα Υπόγεια Ρεύματα. 

[Δημήτρης]

''Ιστορίες από Παράξενους Κόσμους'' ν. 1: 

- Ρόμπερτ Σέκλυ: ''Η ''Ουτοπία'' του Τρανάι'':  Ένας ταλαίπωρος απογοητευμένος από την συνεχή διαφθορά που βλέπει γύρω του, αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα και να μεταναστεύσει σε πλανήτη στις εσχατιές του Γαλαξία. Εκεί όπου θρυλείται ότι υπάρχει η ουτοπία. Το έγκλημα είναι άγνωστο και κάθε πτυχή της καθημερινότητας έχει να κάνει και με μία ξεχωριστή μορφή ευτυχίας. Μόνο που ο τρόπος σκέψης των Τρανιανών δεν χρειάζεται καθόλου να συμβαδίζει με των Γήινων. Ωραίο ήταν. 

- Άρθουρ Κλαρκ: ''Η Μέδουσα'': Α, η Μέδουσα! Η αγαπημένη μου Μέδουσα! Μπορεί να είχα ξεχάσει λεπτομέρειες επειδή πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά, όχι όμως και την κεντρική ιδέα. Αυτή κοσμοναύτη που τίθεται αντιμέτωπος με τα παράδοξα, έμβια και μη, του μεγαλύτερου πλανήτη του Γαλαξιακού μας συστήματος. Απλοϊκά γραμμένη με επιστημονικά δεδομένα και τρόπο προσιτό στους μη ''κατέχοντες'', όχι όμως και απλή, μου άρεσε πολύ. Αν ύπηρχαν παρόμοια δείγματα γραφής ε.φ, πιστεύω ότι θα ήταν και ψηλότερα στις προτιμήσεις μου. 

- Α. Ε. Βαν Βογκτ: ''Ο Βάρβαρος'': Το θυμόμουν και αυτό αμυδρά ως ωραίο και έτσι ήταν. Ο Άρχοντας Σύμβουλος όπως αρέσκεται να τον αποκαλούν μιας εναλλακτικής πραγματικότητας της Γης, αγνοεί τις προειδοποιήσεις που του γίνονται για εξέγερση δούλων στην Ευρώπη, δορυφόρο του Δία. Και επικείμενη εισβολή. Και θα το πληρώσει ακριβά. Καλογραμμένος όσο και αγωνιώδης συνδυασμός military περιπέτειας με τεχνολογικά χαρακτηριστικά, διαβάζεται απνευστί. 

- Ισαάκ Ασίμωφ: ''Τα Αιώνια Σκοτάδια'': Άλλη μία της οποίας θυμόμουν την υπόθεση. Παίζει με τον προαιώνιο φόβο των ανθρώπων, να κληθούν κάποια στιγμή να ζήσουν στο σκοτάδι. Όπως στη προκειμένη με τους κατοίκους ενός πλανήτη να βλέπουν και τους έξι του ήλιους να σβήνουν σιγά- σιγά. Και ως φυσιολογικό επακόλουθο αρχίζουν να τρελαίνονται. Ωραία ήταν αλλά κατώτερη θα έλεγα της φήμης της. Όχι η τρομερή εκείνη που άκουγα από εδώ και από εκεί. Απλά ωραία. Έχω και το μυθιστόρημα, θα το διαβάσω και αυτό κάποια στιγμή. 

- Στάνλεϋ Ουάινμπάουμ: ''Οδύσσεια στον Άρη'': Αυτή ήταν η μόνη που δεν θυμόμουν και έτσι μπόρεσα να την απολαύσω μία φορά παραπάνω. Μέλος αποστολής θα ''ναυαγήσει'' στον Άρη και θα ξεκινήσει με τα ποδαράκια του να καλύψει την (χαοτική) απόσταση ως το σωστικό σκάφος. Οπότε και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα ουκ ολίγα παράδοξα του κόκκινου πλανήτη. Υπέροχη, έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό διαμάντι.

- Φίλιπ Ντικ: ''Η Δύναμη του Γουμπ'': Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να ελέγξει τις ορμές και ένστικτα του όταν βρεθεί αντιμέτωπος με μία άλλη νοήμων μορφή ζωής; Δύσκολο αν αυτό συγκρούεται με τα συμφέροντα του. Γλυκόπικρο φλασάκι από έναν κατεξοχήν απαισιόδο συγγραφέα. Από τα λίγα τουλάχιστον που μπόρεσα να καταλάβω γιατί δεν έχω διαβάσει και πολύ. 

Όχι ακριβώς αυτό που λέμε αριστούργημα αλλά ένα κλίκ πιο κάτω από αυτό. Να διαβαστούν απ' όλους τους φίλους της ε.φ. Σε αυτή ή σε άλλες ανθολογίες. 

Edited August 16, 2018 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Εξωγήινους'' ν. 2: 

- Πόουλ Άντερσον: ''Η Κρυψώνα'': Διαστημόπλοιο με εμπορικούς σκοπούς. Στου διαόλου τη μάνα, με ετερόκλητο πλήρωμα και ιδιοκτήτη με κοφτερό μυαλό, αλλά άξεστες συνήθειες και λεξιλόγιο φορτηγατζή. Με τον χρόνο εναντίον τους και εχθρούς στο κατόπι τους. Ακούγεται αχταρμάς αλλά δεν είναι. Και πως να είναι όταν πρωταγωνιστεί ο Νίκολας Βαν Ράιν, ένας χαρακτήρας που δεν μπορεί κανείς παρά να συμπαθήσει; Ενδιαφέρουσα περίπτωση αν μη τι άλλο ο Πόουλ Άντερσον, είναι κρίμα που δεν έχει μεταφραστεί πολύ. Θα ήθελα κάποια στιγμή να κυκλοφορήσουν τα ''Tau Zero,'' ''The Broken Sword'' και ''Three Hearts and Three Lions''.

- Φρέντρικ Μπράουν: ''Κουκλοθέατρο'': Ένα ακόμη ωραίο φλασάκι από τον μετρ του είδους. Ο Φρέντρικ Μπράουν διέπρεψε στις κωμικές ιστορίες όχι παραπάνω των πέντε σελίδων. Και αν και η συγκεκριμένη είναι μεγαλύτερη, ήταν ωστόσο το ίδιο καλή. Αλήθεια, τι είδους απρόοπτα μπορούν να συμβούν όταν το απρόσμενο λαμβάνει χώρο σε πεζό περιβάλλον;

- Έρικ Φρανκ Ράσσελ: ''Διαβολολογική'': Αν ο Φρέντρικ Μπράουν ειδικευόταν σε κωμικές ιστορίες, ο Έρικ Φρανκ Ράσσελ το έκανε στις παλαβιάρικες. Οι λίγες τουλάχιστον που έχω διαβάσει ήταν τέτοιες. Ξέφρενες καταστάσεις, δηλητηριώδες χιούμορ και ατάκες που σπάνε κόκαλα. Απλή και συνάμα όμορφη γραφή, συνθέτουν πάντα ένα ποιοτικό όσο και ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα. 

- Κλίφφορντ Σάιμακ: ''Λιποταξία'': Είναι δύσκολο όταν κάποιος έχει διαβάσει μερικές εκατοντάδες διηγήματα, να θυμάται μετά από χρόνια τα τι και τα πως. Στα μυθιστορήματα συμβαίνει, στα διηγήματα όμως δύσκολο. Εκτός πια και αν είναι γλυκά σαν παγωτό φράουλα οπότε ναι, μένουν για πάντα στο μυαλό  Ας μου επιτραπεί ο ρομαντισμός, δεν ενέχει το παραμικρό ίχνος υπερβολής. Αναντίρρητα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Να διαβαστεί επίσης και υπέροχη συλλογή ''Πόλη''. 

- Κορντγουέινερ Σμιθ: ''Ένας Πλανήτης που λεγόταν Σαγιόλ'': Τι θα λέγατε αν ήσασταν εγκληματίες και σας έστελναν σε πλανήτη- κολαστήριο για παραδειγματισμό; Όπου και ένα φιλικό ανθρωποειδές με μορφή αγελάδας σας ευνούχιζε με τρόπο ηδονικό από διάφορα εξογκώματα που ξεφύτρωναν από το κορμί σας από ορισμένες επιδρομές που γίνονταν εκεί; Σε βαθμό τέτοιας αποχαύνωσης που να παρακαλούσατε και γι' άλλο, γι' άλλο, γι' άλλο; Δύσκολο κανείς διαβάζοντας την να μην μείνει κάπως έτσι  Αν η προηγούμενη ήταν από τις καλύτερες, αυτή μπαίνει στο κλαμπ των πιο psycho. 

- Τσαντ Όλιβερ: ''Ο Περιθωριακός Άνθρωπος'': Άλλο ένα υποτιμημένο, άγνωστο αριστούργημα. Γιατί ντε και καλά ένας ευτυχισμένος, ήσυχος λαός να θέλει να δεχθεί την πρόοδο που προσπαθούν να του πασάρουν με το ζόρι οι άνθρωποι; Ότι είναι καλό, χρήσιμο, και ωφέλιμο για την μία πλευρά, δεν χρειάζεται καθόλου να είναι και για την άλλη. Και αν μάλιστα τα πράγματα αλλάξουν, τότε ίσως κανείς να αναθεωρήσει σε ότι πίστευε μέχρι τότε ως δεδομένο. Χρωματισμένο από εικόνες πανώριας ομορφιάς και ινδιάνικου μεγαλείου, πρόκειται για διαμάντι. 

- Μαρκ Κλίφτον: ''Και τώρα τι Ανθρωπάκο;'': Στο πρόλογο περιγράφεται ως το πιο απαιτητικό όλων. Θα διαφωνήσω αλλά ήταν σε κάθε περίπτωση καλό. Και πως να μην είναι όταν έχει να κάνει με την γνωστή και μη εξαιρετέα κωλοκατάσταση ανθρώπων που έχουν να κάνουν με ''υποδεέστερες'' μορφές ζωής; Σκληρό αλλά με τον τρόπο του καλό. 

Ισχύει ότι ακριβώς και με την πρώτη ανθολογία. Όλες οι ιστορίες δυναμίτες, προτείνονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Ίσως μία- δύο να μην αρέσουν, για τις υπόλοιπες όμως αξίζει σε κάθε περίπτωση τον κόπο.

Edited September 18, 2018 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Ταξίδια στο Χωροχρόνο'' ν. 3: 

- Κηθ Λώμερ: ''Η Χρονοπαγίδα'': Ένας ταλαίπωρος θα μπλέξει σε περιπέτεια όχι αυτό ακριβώς που λέμε συνηθισμένη.  Ακουστικό σφηνωμένο στο αυτί, δεν βγαίνει με τίποτα μέχρι να έρθει εις πέρας η αποστολή που του ανατέθηκε. Πλοκαμοειδή...κοκκινογούλια στο κατόπι του, χρονικά παράδοξα και φως στο τούνελ πουθενά. Ακούγεται αχταρμάς. Και είναι, πλην όμως έξυπνα δοσμένος. Καυστικό χιούμορ, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί και από τον μετρ του είδους Έρικ Φρανκ Ράσσελλ. 

- Γκάρρυ Κίλγουορθ: ''Ας πάμε στο Γολγοθά'': Στο όχι μακρινό μέλλον τα ταξίδια στο χρόνο είναι πλέον εφικτά. Μία ομάδα τουριστών θα επιλέξει για ψυχαγωγία της την σταύρωση του ιού του Θεού. Και θα ακολουθήσει με Χριστιανική ευλάβεια τις οδηγίες για να περάσει απαρατήρητη από τον ντόπιο πληθυσμό. Γλυκόπικρο, δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει. 

- Τζων Γουίτναμ: ''Οι Χρονοβλεψίες του Πώλυ'': Πως ακούγεται όταν κάθε έννοια ιδιωτικότητας καταλύεται από απρόσκλητους επισκέπτες; Απτοί όσο και ο αέρας; Σίγουρα πολύ εκνευριστικό. Κατάσταση όπου δεν μπορεί κανείς παρά να περάσει στην αντεπίθεση. Φάση είχε. 

- Ρέυ Μπράντμπερυ: ''Η Ευωδία της Σαρσαπαρίλα'': Χρονομηχανές από τότε που τις εισήγαγε (;) στην επιστημονική φαντασία ο πολύς Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς έχουν υπάρξει πολλές. Δεν νομίζω όμως να υπάρχει καμία που να προκαλεί τόση γλυκύτητα και ζεστασιά όσο αυτή    Και πόθο για υπέροχα, μακρινά πράγματα που χάθηκαν για πάντα. Αυτό όμως είναι και το στοιχείο ενός μεγάλου παραμυθά όπως ο Μπράντμπερι. Να μπορεί να κάνει τον αναγνώστη να αισθάνεται νοσταλγία για καταστάσεις που ουδέποτε έχει βιώσει. Ισχύει λοιπόν ότι και με την ''Λιποταξία'' του Κλίφφορντ Σάιμακ στην άνωθεν κριτική. Από τα ωραιότερα διηγήματα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. 

- Φρέντρικ Μπράουν: ''Κανένα Παράδοξο'': Ένας βαριεστημένος φοιτητής θα δει την ανία του μαθήματος να σπάει με τον πλέον απροσδόκητο τρόπο. Τόσο καλή και παλαβιάρικη όσο την θυμόμουν. 

- Ουίλλιαμ Νόλαν: ''Ο Χρόνος και το Τέξας'': Τα ίδια και εδώ, σε πιο μικρή όμως εκτέλεση. Δεν γίνεται παρά να τελειώσει μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. 

- Χάρρυ Χάρρισον: ''Διώκτης της αμαρτίας'': Μπορεί άραγε το απροσδόκητο να συμβεί στη μέση σχεδόν του πουθενά; Όπως π.χ. στις βουνοπλαγιές της Ιταλικής υπαίθρου; Ναι, γιατί όχι; Όχι κακό αλλά ξεχνιέται γρήγορα. 

- Κρις Νέβιλ: ''Το Δάσος του Ζιλ'': Φλασάκι που κάτι πάει να πει αλλά στο τέλος μ' έχασε. Περίεργο για τα γούστα μου. 

Ωραία ανθολογία. Όχι στο ύψος των δύο πρώτων αλλά σε κάθε περίπτωση καλή. Ικανοποιητική η ποιότητα των ιστοριών σε σχέση με το σύνολο, προτείνεται. 

Edited November 27, 2018 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Κοσμικές Περιπέτειες'' ν. 4: 

- Φρέντρικ Μπράουν: ''Η Αρένα'': Το συγκεκριμένο αριστούργημα πραγματεύεται μοτίβο που υποθέτω ότι παίζει πολύ στην επιστημονική (και όχι μόνο) φαντασία. Σύγκρουση εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτισμών, η επικράτηση του ενός θα σημάνει τον αφανισμό του άλλου: Ο θάνατος σου η ζωή μου. Άνθρωπος vs εξωγήινης τερατωδίας (αν και ο ίδιος στον αντίπαλο του θα φάνταζε ως τέτοια), με φόντο αλλοπρόσαλλο, ξενικό περιβάλλον. Ακριβώς δηλαδή όπως αρμόζει στη περίσταση. Ποιος άραγε θα επικρατήσει; Τόσο καλή όσο την θυμόμουν. 

- Λη Μπράκετ: ''Οι Τελευταίες μέρες της Σαντακόρ'': Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να συμβάλει στη καταστροφή ενός ξένου εξωτικού πολιτισμού; Έστω και παρηκμασμένου, μόλις ένα βήμα πριν από το τέλος; Ναι, γιατί όχι; Piece of cake. Ωραίο όπως άλλωστε και όλα της Μπράκετ που έχω διαβάσει. Έστω αυτά τα πολύ λίγα. Ανυπομονώ για το αριστούργημα της ''Τα Κτήνη του Άρη'' μετά από δύο ανθολογίες. 

- Φίλιπ Ντικ: ''Η Αποικία'': Άλλο ένα πολύ συχνό μοτίβο, εκείνο του τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Πίστευε μόνο τα μάτια σου, όχι τα αυτιά σου. Και ούτε καν αυτά. Δεν αποκλείεται να το εισήγαγε ο Ντικ με όλα εκείνα τα φευγάτα που γράφει. Και αν όχι, σίγουρα θα το τελειοποίησε. Έχω διαβάσει μόλις μία συλλογή και δύο μυθιστορήματα του. Πρέπει επιτέλους να στρωθώ και να διαβάσω!

- Κλίφφορντ Σάιμακ: ''Το Μεγάλο προαύλιο'': Μία απόκοσμη περιπέτεια δεν χρειάζεται ντε και καλά να λάβει χώρα σε μία μακρινή χώρα. Σ' έναν άλλο πλανήτη ή σε κάποια παράλληλη διάσταση. Μπορεί κάλλιστα να συμβεί και στο πιο πεζό, οικείο περιβάλλον. Και όχι οπωσδήποτε με μεγαλεπήβολες μάχες και extreme καταστάσεις αλλά και με μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα. Που όμως μιλούν κατευθείαν στη καρδιά μας. Ωραία, πολύ ωραία. Όχι τόσο καλή όσο η μαγευτική ''Λιποταξία'' αλλά δυνατή. 

- Πόουλ Άντερσον: ''Ζωτικός Χώρος'': Η πιο αδύναμη απ' όλες. Μπορεί άραγε τυχοδιώκτης σ' έναν εχθρικό πλανήτη, όταν βάλλεται από παντού να μετατρέψει την εις βάρος του κατάσταση σε πλεονέκτημα; Βάζοντας τις ντόπιες φυλές να φαγωθούν μεταξύ τους, παραμονεύοντας να σκάσει μύτη όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή; Όχι, εκτός και αν λέγεται Νίκολας Βαν Ράιν όποτε και αλλάζει το πράμα. Καλή ήταν, με κυνισμό και ατάκες που έσπαγαν κόκαλα. Με κούρασαν όμως οι πολλοί τεχνικοί της όροι. Θα ήθελα πάντως να δω να μεταφράζονται και άλλες ιστορίες του. 

Ανθολογία διαμάντι, πιστεύω ότι όλο και θα βρει κανείς ένα- δύο τέτοια. 

Edited January 2, 2019 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Πλάσματα από Μέταλλο'' ν. 5: 

- Ουίλλιαμ Νόλαν: ''Κι έχω δρόμο να κάνω προτού κοιμηθώ'': Ένας φέρελπις αστροναύτης επιστρέφει ύστερα από καιρό σπίτι, στους ηλικιωμένους γονείς του που τον περιμένουν. Η μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια οπότε και δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Γλυκόπικρη, δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει.  

- Κηθ Λώμερ: ''Η τελευταία διαταγή'': Δύο παλιοί συμπολεμιστές θα ξανασυναντηθούν ύστερα από πολλά χρόνια στο πεδίο της μάχης. Ωραία και δαύτη. 

- Πόουλ Άντερσον: ''Ο Κιχώτης κι ο ανεμόμυλος'': Υπάρχει το στερεότυπο ότι επειδή τα ρομπότ δεν διακατέχονται από συναισθήματα, οι άνθρωποι μπορούν να τα φέρονται ψυχρά. Με άσχημο τρόπο, μην αναμένοντας αντιδράσεις. Τι γίνεται όμως όταν κάτι τέτοιο δεν ισχύει; Αφήνει μία μελαγχολική αίσθηση. 

- Ρόμπερτ Σέκλυ: ''Παράδεισος- 2'': Τι καλύτερο κελεπούρι από έναν ακατοίκητο πλανήτη για τυχοδιώκτες που ψάχνουν να πιάσουν την καλή; Σε πρώτη φάση τουλάχιστον γιατί ως γνωστόν τα φαινόμενα απατούν. Σαρκαστική και μικρής έκτασης, στη γνωστή φόρμα που ειδικεύεται ο Σέκλυ.

- Φίλιπ Ντικ: ''Η δεύτερη παραλλαγή'': Ένα και το αυτό με την ιστορία του προηγούμενου τόμου, μόνο που είναι καλύτερη. Τόσο ωραία -και σκληρή- όσο την θυμόμουν. Έχει γίνει και b- movie με τον τίτλο ''Screamers''. 

- Α. Μπέρτραμ Τσάντλερ: ''Το αριστερό μονοπάτι'': Κυνικό φλασάκι με ναυαγό του διαστήματος, την αποικία που κατάφερε να ιδρύσει και τους μαθητές του. Διαβάζεται ευχάριστα και ξεχνιέται γρήγορα. 

- Κλίφφορντ Σάιμακ: ''Αψιμαχία'': Πραγματεύεται θέμα γνωστό και μη εξαιρετέο, της επανάστασης των μηχανών. Με τέτοιο ανάλαφρο και ευχάριστο συνάμα τρόπο, που δεν μπορεί κανείς παρά να τις συμπαθήσει. Όπως άλλωστε και τον φουκαρά που βρίσκεται απέναντι τους. 

- Χένρυ Κάτνερ: ''Η μηχανή των εγώ'': Θυμόμουν μόνο ότι μου είχε αρέσει, αμυδρά τι έπαιζε. Και έτσι μπόρεσα να την απολαύσω μία φορά παραπάνω. Ωραίο δεν θα ήταν αν ο χαρακτήρας μας συνδυαζόταν με το κατάλληλο ταμπεραμέντο έτσι ώστε να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά τις εκάστοτε κωλοκαταστάσεις; Έξυπνη ιδέα και ποιοτική εκτέλεση, άνετα θα διάβαζα τούβλο με το ίδιο θέμα. Ανώτερη της φήμης της, όπως θα έλεγα και ο ίδιος ο συγγραφέας. Έστω από τα λίγα του που έχω διαβάσει. 

Ισχύει ότι και προηγουμένως. Συνολικά από καλή ως αριστούργημα, προτείνεται χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Edited February 9, 2019 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες Διαστημικού Τρόμου'' ν. 6: 

- Κέητ Ουίλελμ: ''Ο Φόβος είναι κάτι κρύο και μαύρο'':  Όπως εύστοχα αναφέρεται στην εισαγωγή, πραγματεύεται με ωραίο τρόπο δύο βασικά στοιχεία του τρόμου. Τον άγνωστο εχθρό και την αδυναμία της φυγής. Πως να αντιμετωπίσεις κάποιον όταν δεν μπορείς να τον δεις; Όταν είναι άυλος; Και τι χειρότερο να μην έχεις ούτε καν την επιλογή να το σκάσεις μακρυά; Κλειστοφοβικό, θα γινόταν καλή b- movie. 

- Κλαρκ Άστον Σμιθ: ''Ο Κάτοικος της αβύσσου'': Άλλη μία πετυχημένη τρομοσυνταγή, αυτή του να σε κυνηγά ένα άμορφο κάτι. Όταν μάλιστα υπογράφει και ο μεγάλος Κλαρκ Ας- Τον, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι άκρως ικανοποιητικό. Ιδίως από την στιγμή που δεν τρέφει την παραμικρή συμπάθεια για τους χαρακτήρες του. Όχι ευτυχισμένα τέλη. Η πρώτη ιστορία με την οποία ήρθα σε επαφή με τον αγαπημένο μου αυτόν συγγραφέα, έμελλε μέχρι σήμερα να είναι και η καλύτερη. 

- Ρίτσαρντ Μάθεσον: ''Ένα Σπίτι κελεπούρι'': Μία ακόμη που θυμάμαι καλά ότι με είχε κοψοχολιάσει. Ίσως γιατί διαδραματίζεται σε πεζό και οικείο περιβάλλον, αυτό του σπιτιού μας. Ποιος είπε ότι οι περιπέτειες πρέπει ντε και καλά να λαμβάνουν χώρα σε μακρινές χώρες ή απρόσιτους γαλαξίες; Να σου παγώνει το αίμα, ανώτερη της φήμης της. 

- Χ. Φ. Λάβκραφτ: ''Το Κάλεσμα του Κθούλου'': Δεν νομίζω να χρειάζονται σχόλια για μία από τις σημαντικότερες ιστορίες τρόμου ever. Κατά πολλούς η σημαντικότερη, αυτή που άσκησε την μεγαλύτερη επιρροή στο χώρο. Ανεξάρτητα από το αν αρέσει ή όχι, έχουμε σε κάθε περίπτωση να κάνουμε με ανάγνωσμα απαραίτητο για κάθε τρομολάγνο. Αλλά και φίλο του φανταστικού γενικά. 

- Φριτς Λάιμπερ: ''Ένα Κομμάτι του σκοτεινού κόσμου'': Καλογραμμένη και ιδιαίτερη, αμφιταλαντεύομαι για το αν μου άρεσε ή όχι. Μάλλον προς το δεύτερο τείνω. Πολύ περίεργη για τα γούστα μου. 

- Λη Μπράκετ: ''Τα Κτήνη του Άρη'': Η αίσθηση που αποπνέει σαν δάχτυλο που χώνεται στον οισοφάγο, δεν είναι κάτι που ξεχνάει κανείς εύκολα. Φόντο βαρβαρικό, βλέπουμε τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος χάσει την υπόσταση του και ξεπέσει στο επίπεδο του ζώου. Από τα πιο brutal που έχω συναντήσει, μου έχυσε τα μυαλά στο πάτωμα. Να λοιπόν που και γυναίκα μπορεί να συνδυάσει σοκαριστικό με ποιότητα, γιατί δηλαδή όχι; 

Η δεύτερη χρονολογικά Ωρόρα που διάβασα στο καλοκαίρι μεταξύ της δευτέρας και τρίτης λυκείου. Τότε που ακόμη ψαχνόμουν, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των αναγνωστικών μου προτιμήσεων. Έχει λοιπόν και ιδιαίτερη συναισθηματική αξία πέρα από την δεδομένη της ποιότητα. Δυνατό btw και το εξώφυλλο, ένα από τα ελάχιστα πετυχημένα της σειράς. 

Edited April 7, 2019 by Δημήτρης

[Spyrex]

Ιστορίες μαγείας και τρόμου

Πολύ ωραία συλλογή διηγημάτων με θέμα τον τρόμο αλλά και τη μαγεία. Όλες οι ιστορίες είναι βασισμένες στη μυθολογία Κθούλου του Lovecraft. 

Ρόμπερτ Μπλοχ: Η σκιά στο κωδωνοστάσι: Πάνε μερικές εβδομάδες που τελείωσα το συγκεκριμένα διήγημα, αλλά δεν θυμάμαι και πολλά. Αυτό ενδεχομένως να μην είνα καλό, από την άποψη ότι δεν πρόκειται για κάτι το τρομερό. Αυτό που θυμάμαι, πάντως, είναι πως πρόκειται για μία σύντομη και απολαυστική ιστορία με ωραίο τέλος.

Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ: Η φωτιά του Ασουρμπανιπάλ: Ένα καταπληκτικό διήγημα με εξαιρετικές και ανατριχιαστικές περιγραφές, παράξενες φυλές, αξέχαστες εικόνες κι ένα τέλος με το οποίο ανατριχιάζω ακόμα, εβδομάδες μετά την ανάγνωσή του. Από τα καλύτερα διηγήματα τρόμου που έχουν γραφτεί. Πρώτη επαφή με τον Χάουαρντ.

Χ.Φ. Λάβκραφτ: Τα όνειρα του σπιτιού της μάγισσας: Αν και φαν του τρόμου, μέχρι στιγμής δεν έχω διαβάσει και πολύ Λάβκραφτ. Το συγκεκριμένο διήγημα μου υπενθύμισε ότι μάλλον πρέπει να τον διαβάζω συχνότερα. Δεν χρειάζεται να υπάρχει και ιδιαίτερη πλοκή στις ιστορίες του Λάβκραφτ. Από εκεί που δεν το περιμένεις θα σε ανατριχιάσει μία εικόνα, θα σε «ταράξει» το γράψιμό του. Ωραίο και τρομακτικό διήγημα.

Ώγκαστ Ντέρλεθ: Ο κάτοικος του σκοταδιού: Αν και ωραία και ενδιαφέρουσα ιστορία, διαβάζοντάς την είχα την αίσθηση ότι ο συγγραφέας προσπαθούσε υπερβολικά να περάσει στον αναγνώστη τον τρόμο, κάτι που σε εμένα τουλάχιστον δεν είχε θετικό αποτέλεσμα. Καλή ιστορία αλλά δεν ξετρελάθηκα. 

Κόλιν Ουίλσον: Η επιστροφή των Λοϊγκόρ: Ενδιαφέρουσα ιδέα και προσέγγιση του θέματος από τον συγγραφέα. Η ιστορία έχει να προσφέρει εν γένει ευχάριστες στιγμές ανάγνωσης, ωραίους διαλόγους και ρεαλιστική ατμόσφαιρα.

Χάρηκα πολύ που διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο. Ελπίζω στο μέλλον να βρεθούν κι άλλα τέτοια στα χέρια μου.

[Δημήτρης]

''Ιστορίες Μαγείας και Τρόμου'' ν. 7: 

- Ρόμπερτ Μπλοχ: ''Η Σκιά στο κωδωνοστάσι'': To 1935 ο άσημος ακόμη Μπλοχ ζήτησε από τον αλληλογράφο φίλο του Λάβκραφτ την άδεια να τον σκοτώσει στο ''Ο Επισκέπτης από τα άστρα''. Ο Λάβκραφτ την έδωσε παίρνοντας το αίμα του πίσω στο ''Ο Στοιχειωτής του σκοταδιού''. Χρόνια μετά από τον θάνατο του μέντορα του, ο Μπλοχ αποτίει φόρο τιμής με την παρούσα ιστορία. Καλή ήταν αλλά πιστεύω ότι θα αρέσει περισσότερο αν διαβαστεί στα πλαίσια της ''σειράς''. 

- Ρόμπερτ Έργουιν Χάουαρντ: ''Η Φωτιά του Ασσουρμπανιπάλ'': Θρυλούμενοι θησαυροί αμύθητης αξίας. Μακρινά, απάτητα μέρη και τυχοδιώκτες έτοιμοι για όλα. Μεστό, δυναμικό γράψιμο που σε κάνει να αισθάνεσαι σαν να είσαι και εσύ εκεί, στον ίλιγγο της μάχης. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Φοβερός συνδυασμός Μυθολογίας Κθούλου και Ιντιάνα Τζόουνς, χαράσσεται ανεξίτηλα στο μυαλό. 

- Χ. Φ. Λάβκραφτ: ''Τα Όνειρα του σπιτιού της μάγισσας'': Πόσοι άραγε μπορούν να αντισταθούν στο πειρασμό να γευθούν το απαγορευμένο; Ελάχιστοι, υπό την προϋπόθεση όμως να πληρώσουν και το -βαρύ- τίμημα. Τρομώδες παραλήρημα που διαβάζεται απνευστί. Φρικιαστικό, σαν τους εφιάλτες που βασάνιζαν τον μεγάλο συγγραφέα καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του. Έχει γίνει και επεισόδιο στα ''Masters of Horror'', πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους να το δω!

- Ώγκαστ Ντέρλεθ: ''Ο Κάτοικος του σκοταδιού'': Άξιος συνεχιστής του Λάβκραφτ ο Ντέρλεθ και σπουδαίος συγγραφέας και ο ίδιος. Στη προκειμένη πάντως θα διαφωνήσω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα του πονήματα. Όχι ότι ήταν και κακό, κάθε άλλο. Θα προτιμήσω όμως την συλλογή του ''Το Μονοπάτι του Κθούλου'', πρόκειται για διαμάντι. 

- Κόλιν Ουίλσον: ''Η Επιστροφή των Λοϊγκόρ'': Αυτή θυμόμουν αμυδρά ότι δεν μου είχε πολυαρέσει. Ίσως επειδή διαδραματίζεται στη Βρετανική επαρχία. Φόντο που με εξαίρεση τον μετρ του είδους Άρθουρ Μάχεν, με αφήνει αδιάφορο. Διαψεύστηκα όμως, ωραίο ήταν. Προσφέρει στο κόνσεπτ μία διαφορετική, λιγότερο απόκοσμη οπτική γωνία. Παραθέτοντας παράλληλα ιστορικά στοιχεία που προσδίδουν αληθοφάνεια.

Ωραία ανθολογία. Όχι δυναμίτης αλλά το πρόσημο σαφώς και είναι θετικό. Κυρίως για τους φαν της Μυθολογίας Κθούλου. Αλλά και όσοι δεν είναι, πιστεύω ότι θα βρουν μία- δύο καλές ιστορίες. 

Edited June 19, 2019 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες από Άλλες Πραγματικότητες'' ν. 8: 

- Τζωρτζ Χένρυ Σμιθ: ''Το Ιμάτζικον'': Πως θα ήταν άραγε αν ευρισκόμενος κανείς σε κατάσταση-ορισμό της λέξης ''παράδεισος'', να είχε την δυνατότητα να εκπληρώσει την πιο βαθιά του επιθυμία; Μία νέα τεχνητή ουτοπία ίσως να αποδεικνυόταν απλώς ένα ξαναζεσταμένο πιάτο της ίδιας άνοστης σούπας. Η δημιουργία της προσωπικής κόλασης του καθενός ενδεχομένως να προσέφερε καλύτερο μέτρο σύγκρισης στο να εκτιμηθεί η πρότερη κατάσταση. Αν είχε τα κότσια να την εφαρμόσει. Ωραία όσο και απλή ιδέα. 

- Ρέυ Μπράντμπερυ: ''Νυχτερινή συνάντηση'': Όποτε βλέπω αυτό το όνομα το μάτι μου γυαλίζει. Ο Μπράντμπερι αποτελεί για μένα μέλος της ολιγομελούς εκείνης ομάδας που όλοι μας λίγο- πολύ έχουμε στο μυαλό μας. Των συγγραφέων που είμαστε διατεθειμένοι να φάμε στη μάπα τις φόλες τους, για να ανακαλύψουμε τα διαμάντια τους. Ένα τέτοιο είναι και το συγκεκριμένο που αποτελεί μέλος του μυθιστορήματος ''Τα Χρονικά του Άρη''. Αν και στέκει άνετα μόνο του, θα αρέσει ωστόσο περισσότερο αν διαβαστεί στα πλαίσια του. 

- Τζων Μπράννερ: ''Ο Πατέρας του ψεύδους'': Πραγματεύεται το μοτίβο περιοχής που έχει ξεφύγει από τα όρια του χρόνου και ακολουθεί τους δικούς της κανόνες. Τι γίνεται όμως όταν παρεισφρήσουν παρείσακτοι που ενδιαφέρονται για τα τι και τα πως; Καλογραμμένη με Αρθουριανό φόντο, διαβάζεται με αγωνία. 

- Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ: ''Ο Άνθρωπος από το άγνωστο'': Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας θα γνωριστεί μ' έναν άνθρωπο όχι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε συνηθισμένο. Και τα... σουρεαλιστικά θα αρχίσουν να δίνουν και να παίρνουν. Πολύ εύστοχη η παρατήρηση στην εισαγωγή για τα ρολόγια του Σαλβαδόρ Νταλί. Ναι, πραγματικά κάτι τέτοιο φέρνει στο μυαλό.

- Τσαρλς Χάρνες: ''Η Νέα πραγματικότητα'': Αυτό ήταν δυναμίτης. Και λόγω ποιότητας αλλά και γιατί είναι αδίκως άγνωστο. Σαφώς ανώτερο της φήμης του. Τι είναι άραγε η πραγματικότητα; Είναι ίδια για όλους ή ξεχωριστή, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας με τις αισθήσεις του; Και αν ναι, μπορεί να υφίσταται άραγε κάποιος κοινά αποδεκτός ορισμός; Ή δεν πρέπει τίποτα να εκλαμβάνεται ως σίγουρο; Αν μία τάξη πραγμάτων είναι αποδεκτή με τους υπάρχοντες σε μας φυσικούς νόμους, πρέπει να μην θεωρείται τέτοια και σε άλλους που τους αγνοούν; Γιατί ντε και καλά να ισχύει αυτό; Μπορεί κάλλιστα η πραγματικότητα των άλλων να είναι...πραγματική και η δική μας μία ψευδαίσθηση. Τέλος, τι γίνεται όταν απειλούνται όλα αυτά που θεωρούσαμε ως δεδομένα; Φιλοσοφικών προεκτάσεων και με επιστημονική ορολογία προσιτή σε αρχάριους, έκανε το μυαλό μου να κουδουνίζει. 

- Ρόμπερτ Σέκλυ: ''Οι Δαίμονες'': Ένας φουκαράς θα μπλεχτεί σε περιπέτεια που να μην την χωράει ο νους του δαιμ... ε του ανθρώπου ήθελα να πω  Φλασάκι που σπάει κόκαλα. 

- Άρθουρ Κλαρκ: ''Το Τείχος του σκότους'': Λέγεται ότι η περιέργεια είναι από τα μεγαλύτερα ανθρώπινα ελαττώματα. Ισχύει, όχι όμως και όταν συνοδεύεται από ευγενή κίνητρα. Όπως π.χ. εξερευνητή που αδυνατεί να αντισταθεί στο κάλεσμα των σειρήνων και ξεκινά την αναζήτηση του. Αδιάφορο αν θα απαντηθούν τα ερωτήματα στο τέλος της διαδρομής ή όχι, το ταξίδι είναι αυτό που μετράει. 

- Ρίτσαρντ Μάθεσον: ''Ταχυδακτυλουργική παράσταση'': Πραγματικά ελάχιστα συναισθήματα προκαλούν τόσο φόβο όσο η απώλεια της ταυτότητας μας. Να βλέπουμε τα τείχη της πραγματικότητας να καταρρέουν, να αρχίσουμε να αμφιβάλουμε για τους οικείους μας και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Κατάσταση που οδηγεί γραμμή στη τρέλα. Νοσηρό, θα μπορούσε να γίνει ωραίο επεισόδιο στη ''Ζώνη του Λυκόφωτος''. Δεν αποκλείεται κιόλας μιας και πολλά βασίζονται σε διηγήματα του. 

Ωραία ανθολογία, καλή. Ως πολύ καλή. Δεν θα αρέσουν όλες οι ιστορίες σε όλους αλλά το πρόσημο σαφέστατα και είναι θετικό. Όχι αριστουργηματική αλλά σε κάθε περίπτωση προτείνεται. 

Edited August 11, 2019 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Τόμος 45: Ιστορίες από το εφιαλτικό μέλλον

Σεπτέμβριος του 2017 ήταν η τελευταία φορά που διάβασα κάποια ανθολογία των εκδόσεων Ωρόρα, και τώρα που το σκέφτομαι θα έπρεπε να διαβάζω συχνότερα, γιατί βρίσκει κανείς πολύ ωραίες και ψυχαγωγικές ιστορίες. Άλλωστε, στη συλλογή μου έχω καμιά τριανταριά συνολικά, ενώ αυτή είναι μόλις η όγδοη που διαβάζω. Τέλος πάντων, πότε δεν είναι αργά για να επανορθώσει κανείς. Ο συγκεκριμένος τόμος έχει να κάνει με την επιστημονική φαντασία (που τόσο πολύ έχω παραμελήσει τώρα τελευταία) και περιέχει έξι διηγήματα:

Το φάντασμα του Κάνσας, του Τζον Βάρλεϊ: Η μεγαλύτερη σε μέγεθος ιστορία της ανθολογίας, η οποία ουσιαστικά έχει να κάνει με την αθανασία. Τώρα κατά πόσο είναι ωραία η αθανασία του συγκεκριμένου διηγήματος, είναι ένα άλλο ζήτημα, το θέμα είναι όμως ότι ο άνθρωπος θέλει να ζήσει όσο γίνεται περισσότερο. Λοιπόν, η πλοκή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και με κάποιες ωραίες εκπλήξεις εδώ και κει, ενώ οι αναγνώστες όλο και κάπως θα προβληματιστούν με τα θέματα που αγγίζει ο συγγραφέας. Όσον αφορά τη γραφή, μου φάνηκε πολύ καλή. Τίποτα το φοβερό και το τρομερό, αλλά κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ένα πολύ καλό διήγημα επιστημονικής φαντασίας. 8.5/10

Σε βλέπω, του Ντέιμον Νάιτ: Κάπως περίεργα γραμμένο διήγημα, με κάποιες ενδιαφέρουσες και ιντριγκαδόρικες ιδέες, που δεν απέχουν και τόσο από τη σημερινή πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία άργησε λιγάκι να μου κινήσει το ενδιαφέρον και στην αρχή με μπέρδεψε κάπως, αλλά τελικά τη συμπάθησα. Η γραφή καλούτσικη, με ορισμένες ωραίες περιγραφές, αλλά μάλλον τίποτα το ιδιαίτερο. 7.5/10

Οκτώ το πρωί, του Ρέι Νέλσον: Το μικρό αυτό διήγημα αποτελεί τη βάση για τη φανταστική ταινία του Τζον Κάρπεντερ, με τον τίτλο "Ζουν ανάμεσά μας". Η κεντρική ιδέα του διηγήματος είναι εξαιρετικά ιντριγκαδόρικη και συναρπαστική, όμως σαν ιστορία μου φάνηκε κάπως απλοϊκά γραμμένη, χωρίς ιδιαίτερο βάθος. Η αλήθεια είναι ότι με μια τέτοια ιδέα ο συγγραφέας θα μπορούσε να γράψει κοτζάμ μυθιστόρημα, ή έστω μια μικρή νουβέλα, αλλά ίσως απλώς ήθελε να περάσει κάποια μηνύματα, με μια ιστορία δέκα σελίδων (με το ζόρι). Τουλάχιστον βρέθηκε ο Τζον Κάρπεντερ για να την απογειώσει! Μόνο και μόνο για την ιδέα, την έκπληξη στο τέλος και ότι αποτελεί τη βάση για μια φοβερή ταινία, γλιτώνει τα τρία αστεράκια: 7.5/10

Έτσι του δημιούργησε, της Άλις Τζόουνς: Η μοναδική γυναίκα της... παρέας, μας δίνει ένα εξαιρετικά καλογραμμένο, δυνατό και αρκετά σκοτεινό διήγημα, το οποίο προσφέρει κάμποση τροφή για σκέψη, όντας ταυτόχρονα ανοικτό σε διαφορετικές ερμηνείες σχετικά με τα θέματα που αγγίζει, ανάλογα και με τον τρόπο σκέψης που έχει ο κάθε αναγνώστης. Είναι από τα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας που η αισιοδοξία κάνει αισθητή την... απουσία της. Διαβάστε το! 8.5/10

Λωτ, του Γουόρντ Μουρ: Ένα από τα δυο διηγήματα της ανθολογίας που θα τσιμπήσει πέντε αστεράκια (τεσσεράμισι για την ακρίβεια). Η ιστορία είναι εξαιρετικά καλογραμμένη και οξυδερκής, αφόρητα ρεαλιστική και πολυεπίπεδη, οριακά μπορεί να ανήκει στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, λόγω της καταστροφής που αναγκάζει τους ανθρώπους να φύγουν από το Λος Άντζελες, όμως ασχολείται με θέματα που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις και πώς κάτω από την πίεση των συνθηκών μπορεί αυτές να καταρρεύσουν, όντας ίσως εξαρχής προβληματικές. Οι περιγραφές, η όλη ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες, τα μηνύματα που περνάει σαν ιστορία, είναι νομίζω σε υψηλό επίπεδο ποιότητας. 9/10

Υποσυνείδητα μηνύματα, του Τζ. Γκ Μπάλαρντ: Ο Μπάλαρντ είναι ένας από τους Άγγλους συγγραφείς που εκτιμώ ιδιαίτερα για τις ιδέες και τα θέματα που αγγίζει μέσω των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων του, αλλά και επειδή μέσω της σκληρής γραφής του μπορεί και δημιουργεί έντονα συναισθήματα και δυνατές εικόνες. Το συγκεκριμένο διήγημα νομίζω ότι αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής και τρόπου σκέψης του συγγραφέα, ο οποίος οραματίστηκε ένα μέλλον κυνικό και κατά βάθος πολύ τρομακτικό, που δεν απέχει σχεδόν καθόλου από αυτά που ζούμε σήμερα. 9.5/10

Γενικά, πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή ανθολογία επιστημονικής φαντασίας, που διακρίνεται για τον ρεαλισμό και την (έως έναν βαθμό) απαισιοδοξία των διηγημάτων της. Τα έξι διηγήματα του βιβλίου έχουν να προσφέρουν ιδέες, δυνατές εικόνες και έντονα συναισθήματα, καθώς επίσης και μπόλικη τροφή για σκέψη. Μάλλον πολύ δύσκολα θα βρει μια θέση στη δεκάδα με τις κορυφαίες ανθολογίες των εκδόσεων Ωρόρα, όπως και να'χει όμως το επίπεδο ποιότητας είναι πολύ καλό, και αυτό είναι που έχει σημασία.

8.5/10

 

[Δημήτρης]

''Ιστορίες από Ονειρικούς κόσμους'' ν. 9: 

- Πήτερ Φίλλιπς: ''Τα Όνειρα είναι κάτι το ιερό'': Ένα που θυμόμουν τι παίζει. Αλήθεια, τι μπορεί να συμβεί όταν καταδυθεί κανείς στο μυαλό κάποιου που έχει χάσει την μπάλα; Οπωσδήποτε τίποτα καλό. Κυνικό και ωραίο. 

- Ουίλλιαμ Τέμπλ: ''Οι Τρεις ήλιοι της Αμάρα'': Οι περιπέτειες ενός Γήινου σε ένα πλανήτη με τους τρεις του ήλιους να συνιστούν μονάχα ένα από τα παράδοξα του. Καλογραμμένη περιπέτεια, θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό διαμάντι. 

- Ρέυ Μπράντμπερυ: ''Ίσως και να ονειρευτείς'': Ένα και το αυτό, ένα μικρό διαμάντι. Καθόλου παράξενο μιας και υπογράφει ο πολύς Ρέυ Μπράντμπερυ. Κατά πόσο άραγε μπορεί κανείς να μείνει για μέρες ολόκληρες ξύπνιος; Ξέροντας ότι η διάσωση έρχεται και ότι αν υποκύψει τον περιμένει ο θάνατος; Τρομαχτικό μέσα στην απλότητα του. 

- Ρόμπερτ Σέκλυ: ''Ο Ονειρόκοσμος'': Η κατάδυση στη τρέλα ενός ταλαίπωρου που βλέπει τα τείχη της πραγματικότητας να καταρρέουν. Αδιάφορο, ένα από τα λίγα του συγγραφέα που δεν μου άρεσαν.

- Θήοντορ Στάρτζεον: ''Δεν ήταν συζυγία'': Ακολουθεί την ίδια περίπου με την άνωθεν συνταγή αλλά σε καλύτερη εκτέλεση. Με το εκστατικό θηλυκό να δίνει ένα πιο πιπεράτο τόνο. Συμπαθητικό.

- Χ. Φ. Λάβκραφτ: ''Σελεφαίς'': Το δεύτερο που θυμάμαι συνειδητά να έχω διαβάσει ύστερα από ''Το Κάλεσμα του Κθούλου''. Με τον Κουράνις να είναι φυσικά ο ίδιος ο Λάβκραφτ και την τελευταία πρόταση να αναφέρεται στην οικογένεια του. Η οποία έχασε το σπίτι της ύστερα από χρόνια κακοδιαχείριση με τον Λάβκραφτ να ορκίζεται μία μέρα να το πάρει πίσω. Στόχο που δυστυχώς δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει. Πάει πολύς καιρός που το διάβασα, ίσως να μην είχε αλλάξει καν η χιλιετία. Με αποτέλεσμα να μην θυμάμαι το βίωμα, ούτε καν θολά. Όντας όμως ακόμη άπειρος στα Λαβκραφτικά -αλλά και αναγνωστικά- δρώμενα, υποθέτω ότι θα είχα μείνει κάπως έτσι 

- Ρότζερ Ζελάζνυ: ''Ο Άνθρωπος που αγάπησε μία Φαϊόλι'': Φλασάκι με τις ερωτοπεριπέτειες ενός ανθρώπου και μιας...Φαϊόλι. Αδιάφορο.

- Φριτς Λάιμπερ: ''Μαριάνα'': Περιέργεια και ατζαμοσύνη θα φτιάχνουν πάντα ένα πολύ εκρηκτικό κοκτέιλ. Σύντομο και ωραίο, θα μπορούσε να το είχε γράψει και ο Έρικ Φρανκ Ράσελ. 

Άνιση θα έλεγα. Οι περισσότερες ενδεχομένως να μην αρέσουν. Αλλά για τις μία- δύο που θα βρει κάποιος της αρεσκείας του θα έλεγα ότι αξίζει τον κόπο.

Edited October 8, 2019 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες από Εφιαλτικούς Κόσμους'' ν. 10: 

- Κλαρκ Άστον Σμιθ: ''Η Επιστροφή του Μάγου'': Στριμωγμένος οικονομικά βιοπαλαιστής δέχεται θέση εργασίας σε απομονωμένο μέρος. Μόνο που οι ασχολίες του ερημίτη εργοδότη του υπερβαίνουν τα όρια της λογικής. Πολύ καλή, απορώ πως την πρώτη φορά που την διάβασα δεν μου είχε αρέσει. 

- Ρόμπερτ Μπλακ: ''Ο Επισκέπτης από τα Άστρα'': Γνωστό το παιχνίδι μεταξύ του μαθητή Μπλακ και του μέντορα Λάβκραφτ. Όπου ζητάει την άδεια από τον δάσκαλο του να τον σκοτώσει σε συγγραφικό του πόνημα και την παίρνει με κάθε επισημότητα. Για να λάβει πληρωμένη απάντηση και να ανταπαντήσει χρόνια αργότερα ως φόρο τιμής. Η πρώτη απ' όλες ήταν και η πιο ρηχή όντας με τον πατέρα του ''Ψυχώ'' ακόμη στο ξεκίνημα. Για μένα όμως ύστερα από πολλές αναγνώσεις, παραμένει και η καλύτερη. 

- Άρθουρ Μάχεν: ''Η Νουβέλα της Μαύρης Σφραγίδας'': Μου αρέσει η εξοχή και ως περιβάλλον αλλά και σαν φόντο σε ιστορίες. Και όταν χρησιμοποιείται με τρόπο τέτοιο που κάνουν τα τείχη της πραγματικότητας να καταρρέουν, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να μένει για πάντα στο μυαλό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν την είχα πρωτοδιαβάσει πριν από πολλά χρόνια. Με το τελείωμα να με θέλει παγωμένο με μία βουβή, παραλυτική αίσθηση τρόμου. Ω ρε π...τη μου σκεφτόμουν, τι ήταν αυτό που με χτύπησε;  Δύσκολο σε ανθολογία να μην είναι κορυφαία ιστορία εκ της αγίας τριάδας του Weird Tales, να όμως που συνέβη. Κάθε φορά και καλύτερη, έτσι, σαν το παλιό καλό κρασί. 

- Τ. Ράιμερ: ''Τα Πράσινα Νερά'': Ο Μέγας Κθούλου στην Ελλάδα; Ναι, γιατί όχι; Θα του έλειψε φαίνεται εκεί στη Ρ'λύεχ ο ήλιος και είπε να περάσει μία βόλτα  Δυνατό. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά μιας και όπως είχε πει ο tsathoggua αν θυμάμαι καλά, γράφει ο πολύς Γιώργος Μπαλάνος. 

- Μπράιαν Λάμλυ: ''Η Αδελφή Πόλη'': Ακολουθεί μοτίβο γνωστό στα Κθουλικά δρώμενα. Νέου του οποίου οικογένεια ξεκληρίζεται από τραγωδία. Και ενδείξεις που εμφανίζονται σιγά- σιγά του αποκαλύπτουν το πεπρωμένο του. Καλή ήταν. 

- Χ. Φ. Λάβκραφτ: ''Η Φρίκη στο Ρεντ Χουκ'': Υπόγειες και μη τρώγλες. Ξένοι αμφιβόλου ηθικής που εξαφανίζονται και κανείς δεν ξανακούει γι' αυτούς. Ηλικίωμενη, δεσπόζουσα, γκροτέσκα φιγούρα, αυθεντία στις μαύρες τέχνες. Και στη μέση ανήσυχος επιθεωρητής, αποφασισμένος να βάλει ένα τέλος. Προσοχή όμως! Καλό και ωραίο το καθήκον, αλλά καλή και ωραία και η διανοητική μας ισορροπία. Δεν είναι να την βάζουμε σε κίνδυνο έτσι αψήφιστα. Αγωνιώδες παραλήρημα. Όχι από τις καλύτερες του αλλά ανώτερη της φήμης της. Όποιος δεν την ξέρει αξίζει να την ανακαλύψει. 

- Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ: ''Το Πλάσμα στη Στέγη'': Μυθικοί χαμένοι θησαυροί και απάτητες ζούγκλες. Κατά πόσο δύναται τυχοδιώκτης να αντισταθεί; Ωραία μέσα στην απλότητα της. 

- Τζων Ράμσυ Κάμπελ: ''Η Φρίκη από τη Γέφυρα'': Πλάσμα που μάλλον δεν θα έπρεπε να υπάρχει προσπαθεί με τελετουργίες να φέρει στη Γη μία από τα ίδια. Και οι της άλλης όμως πλευράς δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια. Θυμόμουν ότι μου είχε αρέσει αρκετά και έτσι ήταν. Δεν ξέρω αν κανείς θα συμφωνήσει, αλλά έφερε απόηχο από το ''Ο Τρόμος του Ντάνγουιτς''. Ωραία σε κάθε περίπτωση, την προτείνω. 

Ανθολογία δυναμίτης. Ίσως περισσότερο για τους φαν της Μυθολογίας Κθούλου, αλλά και όσοι δεν αρέσκονται πιστεύω ότι θα βρουν δύο- τρεις που θα τους συναρπάσουν. Προτείνεται σχεδόν με κλειστά μάτια. 

Edited January 2, 2020 by Δημήτρης

[Spyrex]

Ιστορίες με θεούς και δαίμονες

- Τζορτζ Μάρτιν: Τα μοναχικά τραγούδια του Λάρεν Ντορ

Πρώτη επαφή με τον Τζορτζ Μάρτιν, δυστυχώς δεν έχω διαβάσει (ακόμα) το Song of ice and fire. Αρκετά λυρικό διήγημα με ωραίες περιγραφές. Μου έκανε εντύπωση το πόσο καλά γράφει ο Μάρτιν. Ελπίζω στο μέλλον να ξαναβρεθεί κάτι δικό του στα χέρια μου 

- Κ. Τ. Τσέριχ: Ο μαύρος βασιλιάς 

Απ' όσο θυμάμαι το συγκεκριμένο διήγημα με άφησε αδιάφορο. Ούτε το ότι είναι βασισμένο στο μύθο του Σίσυφου με βοήθησε να το απολαύσω. 

- Φριτζ Λάιμπερ: Κάτω από το βλέμμα των θεών

Δεν θυμάμαι πολλά από την πλοκή. Θυμάμαι ότι ανυπομονούσα να το τελειώσω. 

- Έντγκαρ Άλλαν Πόε: Σιωπή 

Αλληγορικό φλασάκι. Ευχάριστο ανάγνωσμα με ελεύθερο νόημα. 

- Τζέιμς Κέιμπελ: Το μονοπάτι του Έκμπεν

Με κούρασε αρκετά αυτή η ιστορία. Είχε κάποιο ενδιαφέρον η πλοκή αλλά γενικότερα η εκτέλεση με άφησε αδιάφορο. Όταν την τελείωσα έκανα ένα διάλειμμα μερικών λεπτών γιατί κατέβαλα προσπάθεια να την τελειώσω.

- Κλίφορντ Μπολ: Ντουάρ ο κολασμένος

Η αγαπημένη μου ιστορία της σειράς. Πολύ ωραίο γράψιμο με ωραίες περιγραφές και σχήματα λόγου. Μου άρεσε η πλοκή και η εξέλιξη της ιστορίας από την αρχή μέχρι το τέλος. Πολύ ευχάριστη έκπληξη, τη στιγμή που είχα αρχίσει να κουράζομαι με το βιβλίο.

- Τάνιθ Λη: Η Δαιμόνισσα

Δεν μου άρεσε το γράψιμο της συγκεκριμένης συγγραφέως και ως εκ τούτου δεν κατάφερα να «ακολουθήσω» το συγκεκριμένο διήγημα. 

- Θωμάς Μαστακούρης: Η γκρίζα χώρα

Πολύ ευχάριστο διήγημα από τον Μαστακούρη. Είναι ένα αρκετά δυνατό κλείσιμο σε μία σειρά που εγώ δεν ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα. Ο Μαστακούρης έχει έναν ιδιαίτερο και αξιοζήλευτο τρόπο γραφής. Πρόκειται για μία ιστορία, που χωρίς να γίνεται κάτι το συνταρακτικό, την ευχαριστήθηκα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Μαστακούρης μάς στέλνει σε μέρη εξωτικά και ως αναγνώστης απλά ανυπομονούσα να βιώσω μαζί με τον πρωταγωνιστή την επόμενη περιπέτειά του, όταν η προηγούμενη είχε τελειώσει. Από τα αγαπημένα μου της σειράς, μαζί με τα διηγήματα του Μάρτιν και του Κλίφορντ Μπολ.

Όπως γίνεται αντιληπτό, κατά γενική ομολογία έμεινα λίγο απογοητευμένος. Περίμενα πιο δυνατές και συνταρακτικές ιστορίες και, κυρίως, ιστορίες με «ζωντανές» εικόνες που θα με έκαναν να τις θυμάμαι για καιρό. Αντ' αυτού οι μισές ιστορίες μου φάνηκαν πολύ κατώτερες σε σχέση με τις υπόλοιπες.

Edited January 1, 2020 by Spyrex

[Mictantecutli]

Σε περίπτωση ου κάποιος δεν το έχει δει, παραθέτω κι εδώ τους συνδέσμους για τα 2 μέρη του αφιερώματος της εκπομπής μου Αλλόκοσμες ιστορίες, σε αυτή την σειρά βιβλίων. Θα ακολουθήσει κάποια στιγμή και 3ο μέρος. Αν θεωρηθεί σπαμ, μπορείτε να το σβήσετε ελεύθερα