Ιστορίες... Εκδόσεις Ωρόρα - Λίστα και σχολιασμός ανθολογιών

[Δημήτρης]

''Ιστορίες Φαντασίας με Γέλιο'' ν. 11: 

- Τσαρλς Μπώμοντ: ''Η Ημέρα της μητέρας'': Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερο δίλημμα από αυτό που αντιμετωπίζει ο φουκαράς πρωταγωνιστής. Τα κάτεργα ή... γιακ    Καλύτερα να έπρεπε να πιει κάνα τόνο μουρουνέλαιο ή να καθαρίσει την Καλλιόπη. 

- Άλφρεντ Μπέστερ: ''Περιμένετε, παρακαλώ'': Αλίμονο σε κάποιον που για να τελειώσει έστω και μία στοιχειώδη δουλειά, πρέπει να μπλέξει σε αλληλουχία τηλεφωνημάτων. Όταν μάλιστα συνεπικουρείται από χαρτούρα και γραφειοκρατεία, άστα να πάνε...

- Φρέντρικ Μπράουν: ''Μ' αγαπά, δεν μ' αγαπά'': Άλλο ένα ποιοτικό φλασάκι από τον μαιτρ του είδους. Κυνικό και ευχάριστο όπως διάφορα άλλα του που έχω διαβάσει κατά καιρούς. 

- Τζέημς Θέρμπερ: ''Συνέντευξη μ' ένα λέμμινγκ'': Γλυκόπικρη, με φόντο ένα από τα μεγάλα μυστήρια της επιστήμης. Τις μαζικές αυτοκτονίες των μικρών αυτών τρωκτικών. 

- Τζ. Κ. Έντμοντσον: ''Τεχνολογική οπισθοδρόμηση'': Θα ήταν απογοητευτικό και εκνευριστικό συνάμα. Από καπρίτσιο της τύχης να είχε κανείς χρυσάφι στα χέρια του και να μην μπορεί να το χαρεί. Καλή και δαύτη. 

- Ισαάκ Ασίμωφ: ''Η Μηχανή που κέρδισε τον πόλεμο'': Είναι αλήθεια ότι στον πόλεμο οι μηχανές παίζουν ρόλο ζωτικής σημασίας. Πιο ζωτικής όμως από αυτούς που τις χειρίζονται; Ποιος πρέπει άραγε να κουμαντάρει ποιον; Μία κεφάτη χροιά από ένα συγγραφέα που δυστυχώς δεν έχω διαβάσει όσο θα ήθελα. 

- Ρόμπερτ Σέκλυ: ''Ο Πολίτης του διαστήματος'': Τι είναι άραγε προτιμότερο; Να σε υπολογίζουν αλλά με όχι ενδεδειγμένο τρόπο; Ή να σε αγνοούν αφήνοντας όμως στην ησυχία σου; 

- Ρίτσαρντ Γκέμαν: ''Η Μηχανή'': Ισχύει ότι αρκετοί άνθρωποι αρέσκονται να βλέπουν κάτι εκεί που δεν υπάρχει. Και προσθέτοντας τις απαραίτητες φανφάρες, να δημιουργούν καταστάσεις από το τίποτα. Τι γίνεται όμως όταν αυτές ξεφύγουν πέρα από κάθε όριο; Δυνατή, να παρακαλάει να μην είναι κανείς στη θέση του πρωταγωνιστή. 

- Έρικ Φρανκ Ράσσελ: ''Άκρως απόρρητο'': Η ασυνεννοησία, της ασυνεννοησίας ω ασυνεννοησία. Στο γνωστό κεφάτο, ξέφρενο του ύφος. Όχι το καλύτερο του αλλά διαβάζεται μία χαρά. 

- Θήοντορ Στάρτζον: ''Είναι ένα τίποτα- Αλήθεια σας λέω'': Άλλη μία γνωστή και πετυχημένη φόρμουλα. Της ευεργετικής εφεύρεσης της οποίας ο δημιουργός θέλει να διαθέσει για το κοινό καλό. Και αν όμως οι μεγαλοκαρχαρίες έχουν αντίθετη άποψη; Ε δεν θα κάτσει και αυτός με σταυρωμένα τα χέρια. 

- Φίλιπ Χοσέ Φάρμερ: ''Το Επάγγελμα του θεού'': Δεν έχω διαβάσει πολύ Φάρμερ. Μία σειρά μόνο και κάποιες σκόρπιες ιστορίες από εδώ και από εκεί. Για να είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ειδικεύεται σε αυτό το παλαβιάρικο στυλ. Τέτοιο θα έλεγα ότι μάλλον είναι ειδικότητα του Ράσσελ. Από τον οποίο έχω διαβάσει έναν εύλογο αριθμό για να μπορώ να πω ότι είναι λες και ξεπετάχτηκε από την πένα του. Αν δεν περιλαμβάνονταν τα ονόματα των συγγραφέων, θα έλεγα με κλειστά τα μάτια ότι το είχε γράψει αυτός. Whatever όμως. Όλα αυτά δεν έχουν τόση σημασία όσο ότι πρόκειται για τις πιο ξέφρενες πιο έχω διαβάσει  Τόσο, όσο την θυμόμουν. Ωραία θα ήταν αν είχε κάποιος την δυνατότητα να γίνει... θεός. 

Καλή συνολικά, ωραία. Αξιόλογη για όποιον ψάχνει μία πιο ανάλαφρη νότα από τα πρότερες, βαρύτερες ανθολογίες. Θα βρει δύο- τρεις που θα τον κάνουν να χασκογελάσει. 

Edited March 19, 2020 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες Ηρωικής Φαντασίας'' ν. 12: 

- Κάθριν Λ. Μουρ: ''Χέλσγκαρντ'': Wow! Παρ' όλο που το έχω διαβάσει μισή ντουζίνα φορές, κάθε καινούργια δεν γίνεται να μην μένω έτσι  Και πως να γίνει διαφορετικά αφού είναι ο ορισμός αυτού που μου αρέσει; Σκληρό και βίαιο, με το ένα σοκ να διαδέχεται το άλλο. Από τις πλέον δυνατές ατμόσφαιρες που έχω συναντήσει, δύσκολο να πεις ποιος είναι ο κυνηγός και ποιο το θήραμα. Τόσο καλογραμμένο, που μου 'κανε τα νεύρα κουρέλια. Το αντισυμβατικό τέλος προσδίδει ρεαλισμό όσο και η ίδια η πρωταγωνίστρια. Λες και γυναικείοι χαρακτήρες δεν μπορούν να ''σταθούν'' επάξια σε φάντασυ setting. Μία χαρά μπορούν! Να διαβαστεί όμως έτσι, μονάχη της. Όχι σε συλλογή με την ίδια ηρωίδα, πιστεύω ότι θα χάνει. Τουλάχιστον έχανε ο Νόρθγουεστ Σμιθ. 

- Χένρυ Κάτνερ: ''Το Κάστρο του σκότους'': Η πιο αδύναμη, εξαιτίας της pulp δομής της. Παλαιομοδίτικη, με μικρά υποκεφάλαια που φεύγουν γρηγοράδα. Καλή όμως σε κάθε περίπτωση όπως και ο ίδιος ο Κάτνερ άλλωστε. Είναι από εκείνους που μου αρέσει η συντριπτική πλειοψηφία των όσων έχω διαβάσει. Έστω αυτά τα λίγα. Το έχω ξαναπεί, μάλλον πρόκειται για περίπτωση υποτιμημένου συγγραφέα. 

- Αντρέ Νόρτον: ''Οι Φρύνοι του Γκρίμμερντέηλ'': Η πιο άρτια από άποψη πλοκής. Και αν και από άποψη ύφους δεν ήταν του γούστου μου μού άρεσε ωστόσο πολύ. Αυτό όμως δεν είναι σημαντικό; Να σε κερδίζει κάτι στο οποίο δεν έχεις συνηθίσει; Δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί περαιτέρω, μόνο κάτι σκόρπια από εδώ κι από εκεί. Κρίμα γιατί θα ήθελα να γνωρίσω καλύτερα αυτό το αξιόλογο όνομα του φανταστικού.

- Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ: ''Ο Λαός του σκοταδιού'': Δεν γίνεται φάντασυ ανθολογία χωρίς έναν από τους αξιότερους εκπροσώπους της. Για πολλούς, ο αξιότερος. Πίνακας χωρίς κιμωλίες ένα πράμα. Κέλτικο φόντο, ανήλιαγες στοές με κατοίκους που δοκιμάζουν τα ανθρώπινα όρια και την διανοητική ισορροπία. Και η πεποίθηση του Χάουαρντ ότι είχε ζήσει πολλές ζωές, όλες ως πολεμιστής. Όταν συνεπικουρούνται με μεστό γράψιμο που σε μεταφέρει στον ίλιγγο της μάχης, ο αναγνώστης δεν μπορεί παρά να αισθάνεται ότι είναι και αυτός εκεί. 

- Γκάλαντ Ελφλάντσον: ''Πράξη πίστης'': Αυτή είναι που θέλω να τονίσω περισσότερο. Και λόγω του άγνωστου ονόματος οπότε και μπορεί κανείς να μην δώσει την δέουσα σημασία. Αλλά και λόγω του φόντου που εν μέρει τουλάχιστον είναι αληθινό. Αυτό της επικράτησης του Χριστιανισμού στους ''ειδωλολάτρες'' βόρειους λαούς. Με το έτσι γουστάρω, τον νόμο του ισχυρού. Τι γίνεται όταν κανείς δεν θέλει να αλλαξοπιστεί; Να απαρνηθεί την ζωή του, όλα όσα θεωρούσε δεδομένα; Ίσως να πληρώσει το βαρύτατο τίμημα. Ναι, αλλά κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Όπως αναφέρεται εύστοχα, πρόκειται για μία πραγματικά αξέχαστη ιστορία εκδίκησης. Τρομαχτική μέσα στην απλότητα της. 

Οι τρομολάγνοι και της ε.φ. να προσπεράσουν. Οι φαντασάδες όμως όχι. Απαραίτητα αναγνώσματα, θα βρουν ένα- δύο δυναμίτες. Και τα υπόλοιπα άνω του μετρίου. 

Edited April 17, 2020 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Τέρατα'' ν. 14: 

- Μάικλ Ση: ''Η Αυτοψία'': Γιατρός που ειδικεύεται σε νεκροψίες (πως λέγεται με μία λέξη αυτό;) θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα ασυνήθιστο περιστατικό. Ομαδικών θανάτων με ανησυχητικά ευρήματα. Καλό όσο και σκληρό. Μου άρεσε όμως περισσότερο το πρότερο κομμάτι με τις εύλογες του ανησυχίες. Το ύστερο με τα ιατροανατομικά με κούρασε. 

- Τζόζεφ Πέην Μπρένναν: ''Η Ζωντανή Μύξα'': Καλό και αυτό, ωραίο. Και θα ήταν καλύτερο αν δεν είχε τίτλο- spoiler του κερατά. Υποθέτω ότι θα αποτέλεσε έμπνευση για πολλές b-movies. 

- Μπομπ Λέμαν: ''Το Παράθυρο'': Η μόνη μαζί με την άνωθεν που θυμόμουν τι παίζει. Ίσως επειδή πρέπει να είχα πετύχει μεταμεσονύχτιο επεισόδιο σε σειρά στυλ ''Η Ζώνη του Λυκόφωτος''. Πάει όμως πολύς καιρός και η θύμηση είναι θολή. Γενικά πρέπει να προσέχει κανείς όταν πειραματίζεται σε άγνωστα μονοπάτια. Ίσως να ανακαλύψει περισσότερα απ' όσα ήλπιζε. Ωραία μέσα στην απλότητα της. 

- Ντόρις Πισέρτσια: ''Καταφύγιο στο όνειρο'': Ακολουθεί την γνωστή στην ε.φ. φόρμουλα του να βλέπει κανείς να αμφισβητείται η υπόσταση του. Η ταυτότητα, η ύπαρξη του. Οπότε και να καλείται να βρει την άκρη του νήματος πριν δει να καταρρέει ότι μέχρι τότε θεωρούσε δεδομένο. Την έχω συναντήσει και σε άλλες εκτελέσεις με την συγκεκριμένη να είναι μία από τις καλύτερες. Ένα μικρό διαμάντι. 

- Ρόμπερτ Σέκλυ: ''Η Βδέλλα'': Περιεχομένου πάνω- κάτω με το δεύτερο, αλλά διαφορετικού ύφους. Προς το πιο κυνικό. Καυστικό, από συγγραφέα που απ' όσο μπόρεσα να καταλάβω ειδικεύεται στις μικρές ιστορίες. 

- Θορπ ΜακΚλάσκυ: ''Η Έρπουσα Φρίκη'': Άλλη μία που πρέπει να αποτέλεσε έμπνευση και για άλλες του είδους. Γνώριμο φόντο, αυτό του μικρού απόμερου σπιτιού. Όπου συμβαίνουν πολλά περίεργα. Και...γλοιώδη. Καλή και δαύτη.

Ωραία σε γενικές γραμμές. Προσφέρει ένα- δύο καλά διηγήματα. Και τα υπόλοιπα σε ικανοποιητικό επίπεδο. 

Και με την παρούσα, ολοκληρώθηκαν οι κριτικές μου για όλους τους τόμους. Μάλιστα παίρνοντας το τόπικ από την αρχή είδα ότι μερικούς τους κριτίκαρα δις! Δεν πειράζει όμως, ήταν καλή ευκαιρία να τους ξαναθυμηθώ. Θα ακολουθήσει σύντομα και συνοπτική για όλη την σειρά

Edited May 18, 2020 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

Γενικά, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου διάβαζα. Πάνινα βιβλία με ζωάκια που μου έκανε δώρο η νουνά μου. Στη συνέχεια κάτι σκόρπια σε παιδικές εκδόσεις. Λίγο Οι Τρεις Σωματοφύλακες από εδώ, λίγο Ιβανόης από εκεί, λίγο Όλιβερ Τουίστ από παρά πέρα. Το μεγάλο ξεπέταγμα όμως έγινε με Ένιντ Μπλάιτον και Ιούλιο Βερν. Αν δεν ήταν αυτοί οι δύο, μπορεί σήμερα να μην αγαπούσα το διάβασμα. Να μην διάβαζα βιβλία. Για την στροφή όμως προς το φανταστικό, ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο η σειρά της Ωρόρα. Δημοτικό ακόμη, όταν κατέβαινα σε Μπαρμπουνάκη για Βερν και Σία, τα έβλεπα στα γυάλινα πλαίσια στις κολόνες της Αριστοτέλους. Ως κάτι το απρόσιτο. Το μαγικό, με εκείνα τα πολύχρωμα εξώφυλλα. Λίγα χρόνια μετά, down town πάλι για δώρο για τον μπαμπά. Οπότε και εντελώς τυχαία έπεσα σ' ένα τόμο με τίτλο ''Ιστορίες Διαστημικού Τρόμου''. Δοκίμασα και ο ίδιος με το πρώτο διήγημα το οποίο btw είναι και το λιγότερο καλό. Εις μάτην όμως. Δεν το κατάλαβα, όχι δεν μου είχε αρέσει. Νέα απόπειρα λίγα χρόνια μετά. Στο καλοκαίρι μεταξύ πρώτης και της δευτέρας Λυκείου. Οπότε και με όλη αυτή την ''light προϋπηρεσία'' μου, έπεσα πάνω σ' ένα με τίτλο ''Το Κάλεσμα του Κθούλου''. Και παρ' όλη την εικοσαετία που πέρασε, δεν έχω ξεχάσει ακόμη το πόσο είχα παγώσει. Ότι τα είχα παίξει. Πολύ και αγρίως. Τότε ήταν πλέον που το πήρα απόφαση και συνειδητά. Που σκέφτηκα ''τελείωσε αυτό ήταν, στη ζωή μου αυτό που θα κάνω θα είναι να διαβάζω βιβλία'' 

Ένα χρόνο μετά σε κοπάνα από το μάθημα, πάλι σε Μπαρμπουνάκη για βιβλία τρόμου. Ο πωλητής μου πρότεινε βασιλιά (και πολύ καλά έκανε, αλλά γιατί όχι και Λάβκραφτ;) και κάποια άλλα που δεν θυμάμαι. Μέσα στα λάφυρα της ημέρας περιλαμβανόταν και ένα με τίτλο ''Ιστορίες με Λυκάνθρωπους 2''. Σοκαρίστηκα ξεφυλλίζοντας το για να διαπιστώσω ότι ήταν μέρος σειράς! Στην οποία προηγείτο κατά πολύ το προαναφερθέν! Και κάπως έτσι μπήκε το νερό στο αυλάκι. Με μανιώδη αναζήτηση των τόμων και ψάξιμο των συγγραφέων που περιλαμβάνονταν. Σε δικά τους βιβλία ή σε άλλες ανθολογίες και συλλογές. 

Αυτά ως προσωπική εισαγωγή. Σημάδεψε την ζωή μου γενικά, όχι απλώς τα αναγνωστικά μου γούστα. Για την σειρά τώρα, ξεκίνημα με τα αρνητικά. Δεν θα σταθώ τόσο στα εν πολλοίς αδιάφορα εξώφυλλα, που ισχύει. Όχι, γιατί ουδέποτε εξώφυλλο με απέτρεψε να αγοράσω βιβλίο. Καταλαβαίνω όμως ότι είναι κάτι που μπορεί να ξενίσει. Όσο στη φτωχή επιμέλεια. Και στα κείμενα αυτά καθαυτά, κυρίως όμως στη δομή των βιβλίων. Άλλες ιστορίες στο οπισθόφυλλο και άλλες μέσα. Κενές σελίδες ή παράγραφοι που έλειπαν. Η ''Αψιμαχία'' του Κλίφορντ Σάιμακ υπάρχει στα ν. 5, 59. Πρωτίστως όμως η πτώση ποιότητας από το ν. 18 και μετά. Θα βρει κανείς καλούδια και από εκεί και πέρα, ναι. Αλλά πάλι ναι, η διαφορά είναι εμφανής. Πρέπει να τονιστεί γιατί δεν μου αρέσει να ωραιοποιώ καταστάσεις.

Ακολουθεί το top 10 μου. Με βαριά καρδιά αναγκάστηκα να αφήσω απ' έξω αριστουργήματα όπως: Άρθουρ Κλαρκ: ''Η Μέδουσα'', Τσαντ Όλιβερ: ''Ο Περιθωριακός Άνθρωπος'', Φρέντρικ Μπράουν: ''Η Αρένα'', Κλίφορντ Σάιμακ: ''Το Μεγάλο Προαύλιο'', Λόρδος Ντάνσανυ: ''Το Σπαθί του Βέλεραν'', Ρίτσαρντ Μάθεσον: ''Ένα Σπίτι Κελεπούρι'', Χ.Φ. Λάβκραφτ: ''Τα Όνειρα του Σπιτιού της Μάγισσας'', Ρέυ Μπράντμπερι: ''Νυχτερινή Συνάντηση'', Θωμάς Μαστακούρης: ''Η Γκρίζα Χώρα'', Ρ. Ε. Χάουαρντ: ''Η Βασίλισσα της Μαύρης Ακτής''. Και αρκετά άλλα. Αναγκαίο κακό όμως. Και γιατί ήθελα να βάλω μόνο ένα από κάθε συγγραφέα αλλά και γιατί δεν ήθελα να το ξεχειλώσω. Σύμφωνα λοιπόν με την σειρά εμφάνισης τους, για μένα τα πράγματα έχουν κάπως έτσι:

- Κλίφορντ Σάιμακ: ''Λιποταξία'': Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ζωόφιλος για να λατρέψει αυτό το διαμάντι. Τόσο υπέροχο μέσα στην απλότητα του, στη ζεστασιά του. Γλυκό σαν παγωτό φράουλα και μελαγχολικό σαν βροχερό απόγευμα. 

- Ρέυ Μπράντμπερι: ''Η Ευωδία της Σαρσαπαρίλα'': Τα ίδια και εδώ αλλά σε άλλο φόντο. Αυτό του πόθου για μικρά, ωραία, απλοϊκά πράγματα. Μακρινά και χαμένα για πάντα. Ελάχιστοι συγγραφείς είναι σε θέση να κάνουν τον αναγνώστη να νιώσει νοσταλγία για καταστάσεις που ουδέποτε έχει βιώσει, και ο Μπράντμπερι είναι ένας από αυτούς. 

- Κλαρκ Άστον Σμιθ: ''Ο Κάτοικος της Αβύσσου'': Ακολουθεί την γνωστή και πετυχημένη συνταγή στον τρόμο, του να σε κυνηγά ένα άμορφο κάτι. Τρεις τυχοδιώκτες προς αναζήτηση χρυσού στα έγκατα του Κόκκινου πλανήτη, θα το βιώσουν από πρώτο χέρι. Η πρώτη μου ιστορία του φοβερού και τρομερού Κλαρκ Ας-Τον, έμελλε μέχρι σήμερα να είναι και η καλύτερη.

- Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ: ''Το Κάλεσμα του Κθούλου'': Δεν νομίζω να χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για μία από τις σημαντικότερες ιστορίες τρόμου. Ξέρετε πολλές που να έχουν εμπνεύσει κόμικς, παιχνίδια ρόλων, ταινίες, αφίσες και μινιατούρες; Που να έχουν γράψει συγγραφείς τόσοι πολλοί στα πρότυπα της, που εκείνες του δημιουργού να αποτελούν πλέον μικρό μόνο μέρος; Εγώ πάντως όχι. Το να διαβαστεί και να μην αρέσει ok. Κανένα πρόβλημα, γούστα είναι αυτά. Απλά διαφέρουν τρελά από άνθρωπο σε άνθρωπο και αυτό είναι όλο. Αλλά να μην έχει διαβαστεί όχι, το θεωρώ Παράλειψη με π κεφαλαίο. Για φίλο του φανταστικού γενικά, όχι απλά για τρομολάγνο. 

- Λη Μπράκετ: ''Τα Κτήνη του Άρη'': Ω ρε π..τη μου, τι ήταν αυτό που με χτύπησε; Έτσι αισθάνομαι όποτε την διαβάζω. Κάθε φορά και καλύτερη, σαν το παλιό καλό κρασί. Και πιο brutal. Σαν δάχτυλο που χώνεται στον οισοφάγο ένα πράμα. Ποιος είπε ότι γυναίκες δεν μπορούν να συνδυάσουν βαρβαρισμό με ποιότητα;

- Άρθουρ Μάχεν: ''Η Νουβέλα της Μαύρης Σφραγίδας'': Περίεργο πράμα σε ανθολογία που παίζει η αγία τριάδα του Weird Tales, το αποκορύφωμα να ακούει σε όνομα άλλου συγγραφέα. Να όμως που συνέβη! Ακόμη δεν έχω ξεχάσει παρά τα χρόνια που πέρασαν,την αίσθηση που μου είχε αφήσει. Αυτή ενός βουβού, παραλυτικού τρόμου. Θα αρέσει περισσότερο σε όποιον αρέσκεται στην Κέλτικη παράδοση και στα άγρια ερημικά τοπία. 

- Ρόμπερτ Έργουιν Χάουαρντ: ''Η Κοιλάδα του Σκώληκα'': Θα περίμενε κανείς ενδεχομένως να παίξει Κονανικό εδώ. Υπερίσχυσε όμως πάνω στο νήμα γιατί είχε εντονότερο το βαρβαρικό στοιχείο. Πρόκειται πραγματικά για το απόλυτο βαρβαρικό έπος. Θα την χαρακτήριζα όπως και της Μπράκετ, brutal.  

- Ζαν Ρέυ: ''Το Ψαλτήρι του Μαίνζ'': Υπάρχει η αίσθηση ότι μόνο γνωστοί και καταξιωμένοι συγγραφείς μπορούν να μας ανατριχιάσουν. Όχι, αυτό είναι στερεότυπο που δεν χρειάζεται καθόλου να ισχύει. Καλό και ωραίο το εκάστοτε όνομα, το περιεχόμενο όμως είναι που μετράει. Ιδανικό φόντο η θάλασσα για ιστορία τρόμου με τις εχθρικές της εσχατιές. Να σου παγώνει πραγματικά το αίμα. Εκεί, στη μέση του πουθενά. Που κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Δεν υπολείπεται από άλλες γνωστότερες, παρά μόνο σε φήμη. Νομίζω ότι αυτό έχει έστω και μικρή σημασία όταν λέγεται από κάποιον που έχει διαβάσει κοντά μισή χιλιάδα. Καλώ όποιον δεν την ξέρει, να την ανακαλύψει. 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Απρόσκλητοι Επισκέπτες'': Φυσικά. Γιατί πέρα από την δεδομένη της ποιότητα, αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει  

- Ρέι Ράσελ: ''Sanguinarius'': Έγινε η αιτία να μην έχω σταθερό τηλέφωνο στο δωμάτιο. Χτύπησε πριν την τελειώσω και λίγο έλειψε να με στείλει. Κατάλληλη και η τρυφερή αναγνωστική μου ηλικία, εκεί γύρω στα 17. Η ιστορία της αιματοβαμμένης κόμισσας δεν έχει πάψει να σοκάρει αιώνες μετά. Με τα όσα απίστευτα έχει να πει, υποτιμώντας μάλιστα την πραγματικότητα. 

Αυτά αναφορικά με τις ιστορίες. Για τους τόμους τώρα, οι φίλοι της επιστημονικής φαντασίας να διαβάσουν οπωσδήποτε τους 1-5. Οι φαντασάδες δεν νοείται να αγνοούν τους 12,18,20,28,43 και 49. Ενώ τρομολάγνοι που δεν σέβονται τους εαυτούς τους, όσοι δεν έχουν ξημερωθεί με τους 6,7,10,16,17 και 27. Οι υπόλοιποι αξιόλογοι σε γενικές γραμμές. Θα βρει κανείς διηγήματα που θα τον κάνουν να βαρεθεί, αλλά και θα τον ταξιδέψουν. Εκτός από τους 30,38,40,44,51 και 58. Αποφύγετε τους, με κούρασαν. Πολύ.

Όχι ότι δεν υπάρχουν και άλλες αξιόλογες προσπάθειες, κάθε άλλο. Με πρώτη και καλύτερη τις πολύ καλές θεματικές και χρονολογικές σειρές του Εξάντα. Θεωρώ όμως ότι ήταν η Ωρόρα που έστρεψε πολλούς αναγνώστες προς το φανταστικό. Που τους έκανε να σταματήσουν να το βλέπουν απαξιωτικά, χωρίς καν να το γνωρίζουν. Μεταφράζοντας άριστα μετρ του είδους, άγνωστους μέχρι τότε στη χώρα μας. Από τις καλύτερες συλλογές της βιβλιοθήκης μου. Σε λογοτεχνικό όσο και συναισθηματικό επίπεδο  

Edited May 19, 2020 by Δημήτρης

[Notarios]

Μηπως θα μπορουσε καποιος να ποσταρει τους τιτλους των διηγηματων που περιεχονται στους τομους 75 & 76 (Ντανσανυ & Σμιθ, αντιστοιχα)? Ευχαριστω!

[Δημήτρης]

''Ιστορίες του Μεγάλου Ονειρευτή'' ν. 75:

Ο ερχομός της θάλασσας, Ένας θρύλος της αυγής, Ο χρόνος και οι θεοί, Η νύμφη του κενταύρου, Η αναζήτηση των δακρύων της βασίλισσας, Ο θησαυρός των Γκίμπελιν, Πως ο εχθρός μπήκε στη Θλουνράνα, Ο κρύσταλλος του αυτοκράτορα, Η τρομερή ιστορία του Θάγκομπριντ, Το όνειρο του βασιλιά Κάρνα Βούτρα, Ο θάνατος κι ο Οδυσσέας, Η λεηλασία της Μπομπασάρνα, Τσου Μπου και Σιμίς, Πιθανή περιπέτεια τριών γραμματισμένων, Οι άφρονες προσευχές του Πόμπο του ειδωλολάτρη, Ο εργάτης, Ο προσκεκλημένος, Ο χασισοπότης, Νωθρές ημέρες στο ποταμό Γιαν.

''Ιστορίες του Μελαγχολικού Ερημίτη'' ν. 76:

Η μαγεία της Ουλούα, Η μητέρα των βατράχων, Μία νύχτα στη Μαλνεάντ, Φόνος στη τέταρτη διάσταση, Η λευκή προφήτισσα, Αναζητώντας το Γκαζόλμπα, Η μαρτυρία του Αθαμαούς, Ο κύριος των καβουριών, Σαδαστώρ, Ένα κρασί από την Ατλαντίδα.

[Notarios]

Οοο, θενξ ε λοτ (βασικα θελω να τσεκαρω ποσες ιστοριες δεν υπαρχουν σε αλλες Ωρορες & Τερρα Νοβες και, συνεπακολουθα, αν αξιζει να αναζητησω τα συγκεκριμενα τομιδια)

[Δημήτρης]

46 minutes ago, Notarios said:

Οοο, θενξ ε λοτ (βασικα θελω να τσεκαρω ποσες ιστοριες δεν υπαρχουν σε αλλες Ωρορες & Τερρα Νοβες και, συνεπακολουθα, αν αξιζει να αναζητησω τα συγκεκριμενα τομιδια)

Για τις Ωρόρες δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Μετέφρασαν την Αψιμαχία του Κλίφορντ Σάιμακ σε ν. 5 και ν. 59. Και μία φορά ok, είναι αρκετή χαχα! Για Τέρρα Νόβα δες εδώ.

Αμφότερα αν τα βρεις πάρτα, καλά είναι 

[Notarios]

Σμιθ & Ντανσανυ εχω απο Τερρα Νοβα & Αιολο, ε αν κάποια στιγμη βρω κ' απο Ωρορα, δεν θα με χαλασει (με μια πρωτη ματια διαπιστώνω οτι τα ωρορακια πραγματι περιεχουν ιστοριες που δεν βρίσκονται αλλου - για Σμιθ τουλαχιστον ειμαι βεβαιος, για Ντανσανυ θα πρεπει να το ψαξω παραπανω).

[kirki]

Είχα αρκετά αλλά δυστηχώς πουλήθηκαν μετά απο μετακόμιση σε εξωτερικό στο Μοναστηράκι (όχι απο μένα) και τώρα προσπαθώ να τα ξαναμαζέψω. Να σταθώ λίγο στον τόμο 20 ''Ιστορίες απο βελούδο και ατσάλι''. 'Οταν τα είχα διαβάσει στα 19 μου είχα λατρέψει τα ''Ενω οι θεοί γελούν'' (Έλρικ - λατρεμένος και εδώ ο Μούρκοκ έχει κέφια κάτι που δεν συμβαίνει πάντα) και το ''Μια φορά τον χρόνο'' (είχα εκτιμήσει ιδιαίτερα τον  φόρο τιμής στην Αγκάθα Κρίστι συν την οικογενειακή σαπουνόπερα όπου τα μέλη της οικογένειας σιχαίνονται ο  ένας τον άλλον αλλά ζουν στο ίδιο σπίτι κυριολεκτικά μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος).

 

Spoiler

που δεν τους χωρίζει ακριβώς...και συνεχίζουν να ζουν το δράμα τους μέσα στους αιώνες

Μου κάνει εντύπωση που δεν τον έχετε ιδιαίτερα σε εκτίμηση αυτον τον τόμο. Το ξαναδιάβασα πρόσφατα και το καλύτερο του τόμου νομίζω είναι ''Η αναζήτηση του Ιράνου ΄΄του Φίλιπ Λαβκραφτ, μια ιδιαίτερα οξυδερκής μεταφορά για την καλλιτεχνική δημιουργία και την θέση του καλλιτέχνη στην κοινωνία. Γενικά ενώ η μυθολογία Κθούλου δεν είναι ακριβώς το καλύτερο μου θεωρώ αριστουργηματικά τα έργα του Λαβκραφτ με τις αναζητήσεις μαγικών πόλεων. Το ''Άπαρτο κάστρο΄΄και το '' Φωτογέννητος και Νυχτερίδα'' δεν είναι τα καλύτερα των συγγραφέων τους αλλά αξίζουν για τον υπνωτικά ρετρό τρόπο γραφής ενώ η ''Κοιλάδα του Σκώληκα'' επίσης είναι κατώτερη του συγγραφέα της (ζητώ συγνώμη απο τους φαν του Χάουαρντ). Γενικά οι ανθολογίες παραμένουν συναρπαστικές και πρωτότυπες. Νομίζω επίσης πως οι φαν τότε είχαμε λίγο αδικήσει τον κ.Μαστακούρη ως συγγραφέα. Με χαρά θα διάβαζα μια ανθολογία με τις περιπέτειες του Ιάσονα Δούκα σήμερα.  Νομίζω  η επιτυχία της Ωρόρα βρίσκεται στις επιλογές (ισορροπία ανάμεσα σε fantasy, τρόμο και sci fi καθώς και σύγχρονο / ρετρό), διηγήματα που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού και κυρίως η υπόσχεση πως αυτό που διαβάζεις ανήκει σε κάτι πιο συναρπαστικό. Πολλοί αναζητήσαμε άλλα έργα των συγγραφέων ή ολόκληρες σειρές και απογοητευτήκαμε αλλά στην Ωρόρα ήταν πάντα αξεπέραστοι για μας. 

[Δημήτρης]

Καλώς την! 

Όχι ότι δεν υπήρχαν αξιόλογες ανθολογίες από εκεί και πέρα, κάθε άλλο. Αλλά θα έλεγα ότι οι καλύτερες ήταν μέχρι και το ν. 18. Ωραίο και το 20 πάντως. Μου άρεσε, αλλά για τους αντίθετους λόγους. Λόρδος Ντάνσανι και Ρόμπερτ Χάουαρντ τα καλύτερα για μένα, γούστα 

Και ναι. Παρ' όλα τα μειονεκτήματα της, η σειρά της Ωρόρα προσέφερε τα μέγιστα. Βάζοντας τα θεμέλια για να γνωρίσουν οι αναγνώστες συγγραφείς άγνωστους μέχρι τότε στο Ελληνικό κοινό. 

[kirki]

On 3/30/2012 at 9:48 PM, abuno said:

 

Νο 32# Ιστορίες σε παράξενες θάλασσες.

Τελώνια......................................................Ανδρέας Καρκαβίτσας

Δαιμονικό ταξίδι.......................................Πόουλ Άντερσον

Τα δερματά μας είναι ομορφότερα........Τάνιθ λι

Επιφανιακή τάση......................................Τζέιμς Μπλις

Μπροστά στο βασιλιά της θάλασσας.....Θωμάς Μαστακούρης

Προσωπικά ξεχώρισα την ''Επιφανιακή τάση'' και το ''Τα δέρματά μας είναι ομορφότερα''. Ενώ έκπληξη αποτελούν τα ''Τελώνια'' του Καρκαβίτσα!

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα χάρηκα πολύ που σας βρήκα! Απο τους πιο αδύναμους τόμους της σειράς νομίζω. 

Ωραίο εξώφυλλο (δεν αναφέρονται πουθενά οι καλλιτέχνες όμως!). Το ''Επιφανειακή τάση'' κατάλαβα πως μάλλον είναι αριστούργημα αλλά με δυσκόλεψε κάπως η αφήγηση, το ''Δαιμονικό ταξίδι'' αρχίζει καλά με ήρωα Βίκινγκ πειρατή που καταλήγει σκλάβος μελαμψής φυλής και παλεύει με σατανικούς μάγους (διακρίνω κάποιον ρατσισμό εδώ νομίζω) αλλά καταλήγει να τελειώνει άδοξα και κάπως μη πειστικά, τα ''Τελώνια'' επίσης από τις πιο αδιάφορες ιστορίες του Καρκαβίτσα και το ''Μπροστά στον βασιλιά της θάλασσας''  του Θ.Μαστακούρη είναι πολύ ονειρικό  και περιγραφικό χωρίς μεγάλη δράση -προσωπικά  προτιμώ τις ιστορίες του Ι.Δούκα.  Ξεχωρίζει το ''Τα δερματά μας είναι ομορφότερα'' της Τάνιθ Λη που αναφέρεται σε έναν δημοφιλή μύθο σε Σκωτία και Ιρλανδία με αρκετό gore όμως και πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα της. 

Θυμάται κανείς σε ποιο τομο βρίσκεται το ''Red as blood'' όπου η μητρυιά της Χιονάτης διηγήται την δική της εκδοχή της ιστορίας;

Spoiler

..πριν η Χιονάτη - βαμπιρ την καταδικάσει σε θάνατο;

 

Edited March 13, 2021 by kirki

[kirki]

Απο ότι βλέπω ούτε το 44 (Στοιχειωμένα αντικείμενα) έχει καλές κριτικές πράγμα που δείχνει πως συχνά οι κριτικές είναι υποκειμενικές και ίσως και εδώ βρίσκεται η διαχρονική επιτυχία της σειράς (το σκουπίδι του ενός, ο θησαυρός του άλλου).  Δεν το έχω και το ψάχνω αυτό το βιβλίο.

Λοιπόν:

Το ''Στοιχειωμένο βιολί'' αξίζει μόνο και μόνο για το κλασσικό του πράγματος: Μαντάμ Μπλαβάτσκυ & κλασσικός μύθος (απο Παγκανίνι  ως Crossroads) με μουσικό που πουλά την ψυχή του στο διάβολο. Ολίγον τι παλιομοδίτικο αλλά ωραία vintage ιστορία σαν παλιό κρασί. 

Για μένα ο Τζόζεφ Κόνραντ είναι υπεράνω κριτικής - σχεδόν κάθετι που εχει γράψει είναι αριστούργημα. 'Οταν αυτό συνδυάζεται και με ένα απο τα πιο αγαπημένα μου θέματα ever (πλοίο - φάντασμα) η επιτυχία είναι αναμενόμενη. Δεν υπάρχει βέβαια σύγκριση με άλλα του π.χ. την ''Καρδιά του σκότους'' και ίσως για αυτό να ξενίζει κάποιους. Κλασσική ιστορία - θρύλος  όμως. Ναυτικοί, λιμάνια, αλκοόλ και στοιχειωμένο πλοίο ότι πρέπει για ρετρό διασκέδαση.

Λάτρεψα την ''Κίτρινη ταπετσαρία'' με την οποία είχα πολλούς εφιάλτες και έτσι και αλλιώς οι ταπετσαρίες όντως έχουν κάτι το τρομακτικό διότι ακόμα και αν απλά κρύβουν ρωγμές, υγρασίες, έντομα και μούχλα δεν είναι για καλό. Είναι μια ιστορία για την ενδοοικογενειακή βία, πολύ στενάχωρη - αν έχει κάτι το αρνητικό είναι το καταθλιπτικό του θέματος. 

Το διήγημα του Θωμα Μαστακούρη ''Το ημερολόγιο'' είναι καλογραμμένο, πολύ ατμοσφαιρικό και ανήκει σε αυτά του τα διηγήματα του που διαδραματίζονται στην σύγχρονη εποχή και που ίσως θα έπρεπε να τα εκδώσει κάποια στιγμή. Θα βρει πολλούς φαν! Επίσης κλασσικό θέμα αλλά σωστά επεξεργασμένο.

Μάλλον στους νεότερους αναγνώστες τους φαίνεται αμήχανος και ξεπερασμένος vintage τρόμος. Στους μεγαλύτερους θα αρέσει διότι έχει πολλά κλασσικά στοιχεία από ιστορίες τρόμου ακόμα και από παραμύθια (που στα 80ς και 90ς δεν ήταν πάντα διασκευές με happy end). Εγώ θα το έβαζα στους πολύ ωραίους τόμους πάντως.

 

 

Edited March 13, 2021 by kirki

[kirki]

On 3/29/2012 at 9:33 PM, Δημήτρης said:

Michael Moorcock: ''Τα Μάτια του Αλαβάστρινου Ανθρώπου'': Εδώ κάνει ντεμπούτο στα Ελληνικά ένας (αντι)ήρωας που ακούει στο όνομα Έλρικ του Μελνιμπονέ οπότε πιστεύω ότι και τα σχόλια είναι περιττά. Καλή ήταν αλλά αν διαβαστεί ξεκάρφωτη, ίσως και να μην αρέσει τόσο. Πιστεύω ότι αν διαβαστεί στα πλαίσια του βιβλίου θα εκτιμηθεί περισσότερο, όπως και οι περισσότερες ιστορίες του Έλρικ άλλωστε.

 

Μάλλον είναι η μόνη που λάτρεψε τον Έλρικ σε ''ξεκάρφωτες'' ιστορίες! Ολόκληρο το έπος έχει πολλές ανισότητες καθώς ο Μούρκοκ είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο σαν τον ήρωα του. Δυστυχώς, δεν κατάφερα ποτέ να καταλάβω το concept του Αιώνιου Προμάχου και αν και ξέρω πως δεν θα θέλατε να το παραδεχτείτε οι fans η σειρά του Ελρικ θα επωφελούταν από ένα γερό editing μην πω και διασκευή. Πολλά εύσημα απο μένα στο Θωμά Μαστακούρη που διάλεξε μερικές από τις πιο όμορφες και τραγικές ιστορίες του καταραμένου Έλρικ για τις ανθολογίες της ΩΡΟΡΑ. Μου άρεσαν τόσο αυτές οι ιστορίες που απογοητεύτηκα πολύ με όλη την σειρά απο τον Αίολο και δεν φταίει καθόλου η μετάφραση που είναι όντως πολύ καλή. Και στο πρωτότυπο το ίδιο ακριβώς συμβαίνει. Επίσης μου άρεσε το αναμενόμενο του θέματος: o Έλρικ κάθε φορά ξεκινά με σχεδόν ευγενείς προθέσεις : να απαλλαγεί απο το σπαθί - βαμπίρ, να βρει επιτέλους την εξιλέωση για τα φρικτά του εγκλήματα, να μην σκοτώσει άλλους γνωστούς και φίλους και να βγάλει και μερικά τυχερά στην πορεία. Στο τέλος υπερισχύει ο πλέον ταπεινός στόχος (τα τυχερά) με τα γνωστά αποτελέσματα δηλαδή τον ήρωα μας να θρηνεί την κακή του μοίρα και να μετανιώνει, για να κάνει ακριβώς τα ίδια στην επόμενη ιστορία κουβαλώντας πάντα μαζί του τον όλεθρο. 

Edited March 13, 2021 by kirki

[Δημήτρης]

16 hours ago, kirki said:

Θυμάται κανείς σε ποιο τομο βρίσκεται το ''Red as blood'' όπου η μητρυιά της Χιονάτης διηγήται την δική της εκδοχή της ιστορίας;

  Reveal hidden contents

..πριν η Χιονάτη - βαμπιρ την καταδικάσει σε θάνατο;

 

Μήπως εννοείς το ''Αγκάθια'' που υπάρχει στο ν. 56 Ιστορίες με Κατάρες;

7 hours ago, kirki said:

Απο ότι βλέπω ούτε το 44 (Στοιχειωμένα αντικείμενα) έχει καλές κριτικές πράγμα που δείχνει πως συχνά οι κριτικές είναι υποκειμενικές και ίσως και εδώ βρίσκεται η διαχρονική επιτυχία της σειράς (το σκουπίδι του ενός, ο θησαυρός του άλλου).  Δεν το έχω και το ψάχνω αυτό το βιβλίο.

Εννοείται ότι είναι υποκειμενικές. Γούστα είναι αυτά. Διαφέρουν τρελά από άνθρωπο σε άνθρωπο, όχι απλώς από αναγνώστη σε αναγνώστη. Ρίξε btw και μία ματιά σε metabook. Έχω βρει αρκετά που έψαχνα, σε νορμάλ -τις περισσότερες φορές- τιμές. Στείλε αν θέλεις και μήνυμα στο μέλος Erekose. Είναι ο Θωμάς Μαστακούρης, υπεύθυνος της σειράς μετά το ν. 19. Ίσως να ξέρει να σου πει που μπορεί να βρεις κάποιο αντίτυπο. 

Και ωραίος ο Μιχαήλ, καλός. Ξεκάρφωτος και μη. Θα έλεγα πως είναι ότι πρέπει για τον έφηβο που ξεκινάει να γνωρίσει το φάντασυ. Εκεί, γύρω στα 17 με 20. Για περαιτέρω υπάρχουν πιο ''heavy'' έργα. Αλλά για το συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό ναι, αποτελεί κατ' εμέ ιδανική επιλογή. Στα πέντε τουλάχιστον του Έλρικ που έχω διαβάσει, δεν ξέρω τι παίζει με τα άλλα μεταφρασμένα. 

Edited March 13, 2021 by Δημήτρης

[kirki]

Ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες, θα επικοινωνήσω με τον Erekose.

Οχι το ΄Άγκάθια'' είναι για την Ωραία Κοιμωμένη, ο ''Λυκότοπος''  είναι για την Κοκκινοσκουφίτσα από τον τόμο 34 με τους Λυκανθρώπους

Spoiler

ο κακός λύκος και η γιαγιά είναι το ίδιο πρόσωπο αλλά η γιαγιά έχει τα δίκια της ομολογουμένως

 και υπάρχει και ένα για την Χιονάτη το Red as Blood. H συλλογή λέγεται Tales from the sisters Grimmer όπου η Tanith Lee θεωρεί πως οι Γκρίμ δεν είναι αρκετά σπλάτερ στο πρωτότυπο και είπε να τους βελτιώσει αλλά συχνά με μια πιο φεμινιστική ματιά. Δεν αναφέρεται στις συλλογές της ΩΡΟΡΑ άρα θα το έχω πετύχει αλλού. Για τον Μούρκοκ το θέμα είναι ανεξάντλητο όντως... Μια και μιλάμε για Tannith Lee θα ψάξω και άλλες ιστορίες του Σύριον οι Ωρόρα αν δεν κάνω λάθος είχαν ακόμα μία. Οι μίξεις ειδών είναι γενικά δύσκολες αλλά αυτό εδώ που είναι fantasy με αστυνομικό σε ψευδομεσαιωνικό φόντο νομίζω λειτουργεί.

Edited March 13, 2021 by kirki

[kirki]

On 3/29/2012 at 10:16 PM, BlackCatGirl said:

Ιστορίες με πλάσματα της νύχτας" των εκδόσεων Ωρόρα (ν.27).

Όντως ένα από τα διαμάντια της συλλογής με όλα τα διηγήματα να είναι ένα κι ένα ειδικά για τους λάτρεις του horror. Εξαιρετικό το διήγημα του Θωμά Μαστακούρη ''Ξημέρωμα στην Εθνική'' (από τα καλύτερα του και της σειράς επίσης) και θα συμφωνήσω μαζί του πως το ''Ψαλτήρι του Μαιντς'' του Ζ.Ρέι (ψευδώνυμο) είναι το καλύτερο απο όλα. Πλοίο φάντασμα με πλήρωμα που αποτελείται από καταραμένους  και μυστηριώδεις ήρωες περιπλανιέται σε άγνωστα νερά. Έχει  πολλά στοιχεία απο την μυθολογία Κθούλου αλλά διέκρινα και  μια κάποια αναφορά στον Poe και στην ''Διήγηση του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ''. Δυστηχώς τελειώνει το ίδιο απρόσμενα με την νουβέλα του Poe. Πολύ θα ήθελα να το δω σε νουβέλα ή spin off. Μέσα στα 10 καλύτερα διηγήματα της σειράς νομίζω.

Παραπάνω πληροφορίες εδώ και στοιχεία για τον άγνωστο στην Ελλάδα συγγραφέα:

https://www.tor.com/2018/11/14/you-meet-a-man-in-an-inn-jean-rays-the-mainz-psalter/

 ''Το χέρι της μαϊμούς'' είναι πασίγνωστο και all time classic - γνήσιος παλιομοδίτικος τρόμος.

''Το μονοπάτι του Κθούλου'' επίσης είναι κλασσικό - εύφημος μνεία στον August Derleth o οποίος είναι πολύ καλός στα έργα του που δεν αναφέρονται στην μυθολογία Κθούλου αλλά για κάποιον λογο οι ανθολογίες δείχνουν μια προτίμηση σε όσα διηγήματα του έχουν όντα ''...με πλοκάμια, άμορφες μάζες κ.τ.λ. '' όπως λέει η BlackCatGirl. Διαβάζεται άνετα και απο όσους απεχθάνονται τα παραπάνω (όπως εγώ) διότι είναι καλογραμμένο αν και χωρίς εκπλήξεις.

Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι ελάχιστα αλλά μου είχαν κάνει καλή εντύπωση -  έχει και Νικολάι Γκογκόλ μέσα που δίνει ένα έξτρα κύρος στον τόμο.

Εξαιρετικός τόμος, τον έχω λιώσει στις αναγνώσεις και τα φύλλα φεύγουν.  

Edited March 13, 2021 by kirki

[kirki]

On 3/29/2012 at 10:16 PM, BlackCatGirl said:

Ιστορίες με πλάσματα της νύχτας" των εκδόσεων Ωρόρα (ν.27).

Πληροφορίες για τον μυστηριώδη Jean Ray!  

https://weirdfictionreview.com/2011/11/ghosts-fear-and-parallel-worlds-the-supernatural-fiction-of-jean-ray/

[Δημήτρης]

1 hour ago, kirki said:

το ''Ψαλτήρι του Μαιντς'' του Ζ.Ρέι (ψευδώνυμο) είναι το καλύτερο απο όλα. Πλοίο φάντασμα με πλήρωμα που αποτελείται από καταραμένους  και μυστηριώδεις ήρωες περιπλανιέται σε άγνωστα νερά. Έχει  πολλά στοιχεία απο την μυθολογία Κθούλου αλλά διέκρινα και  μια κάποια αναφορά στον Poe και στην ''Διήγηση του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ''. Δυστηχώς τελειώνει το ίδιο απρόσμενα με την νουβέλα του Poe. Πολύ θα ήθελα να το δω σε νουβέλα ή spin off. Μέσα στα 10 καλύτερα διηγήματα της σειράς νομίζω.

Παραπάνω πληροφορίες εδώ και στοιχεία για τον άγνωστο στην Ελλάδα συγγραφέα:

https://www.tor.com/2018/11/14/you-meet-a-man-in-an-inn-jean-rays-the-mainz-psalter/ 

Συμφωνώ ότι παίρνει θέση στο top 10 της σειράς, το συμπεριέλαβα και στη συνοπτική μου κριτική. Ναι, γιατί πρόκειται για ένα μαύρο διαμάντι κατά πολύ ανώτερο της φήμης του. Ακόμη πιο creepy και αν διαβαστεί βράδυ, την ώρα που πιάνει να σουρουπώνει. 

Edited March 13, 2021 by Δημήτρης

[kirki]

On 3/30/2012 at 9:02 PM, Δημήτρης said:

- ''Ιστορίες Μυστηρίου και Τρόμου'' ν.16:

 

 

- Henry S. Whitehead: ''Τα Χείλη'': Εκπληκτική ιστορία βουντού με φόντο τα χρόνια όπου το δουλεμπόριο ήταν στα φόρτε του, μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, αφού ο συγγραφέας ήταν καλός φίλος του Lovecraft

 

- Pamela Sargent: ''Το Παλιό Σκοτάδι'': Η καλύτερη ιστορία του βιβλίου, και μία από τις πιο ατμοσφαιρικές που έχω διαβάσει ever. Όταν ο άνθρωπος χάσει τα δεκανίκια που του δίνουν το δικαίωμα να αποκαλεί τον εαυτό του πολιτισμένο, τότε μετατρέ- πεται σ' ένα πανικοβλημένο και ευάλωτο αγρίμι.

 

- Oliver la Farge: ''Στοιχειωμένη Γη'': Το μόνο διήγημα του βιβλίου που με άφησε αδιάφορο. Ευτυχώς είναι μικρό.

 

- Άντομπυ Τζέημς: ''Ο Δρόμος του Μικτλαντεκούτλι'': Ένα πολύ ωραίο διήγημα με φόντο την Μεξικανική έρημο. Ένας δραπέτης θα αντιμετωπίσει ένα περίεργο δίλημμα, και θα κληθεί να πάρει την σωστή απόφαση. Πιστεύω ότι θα γινόταν ένα καλό επεισόδιο στη σειρά ''Tales from the Crypt''.

 

- H. P. Lovecraft- August Derleth: ''Η Κληρονομιά των Πήμποντυ'': Κθουλική ιστορία στα πρότυπα εκείνης του Lumley που ανέφερε ο tsathoggua στο προηγούμενο του post, μόνο που αυτή είναι σαφώς καλύτερη.

 

- F. Marion Crawford: ''Το Κρανίο που Ουρλιάζει'': Αυτή καλή ήταν, αν και με ξένισε λίγο ο τρόπος με τον οποίο ήταν γραμμένη. Πιο πολύ σαν κωμικοτραγική μου φάνηκε, παρά σαν τρόμου.

 

- Frank Belknap Long: ''Τα Σκυλιά του Τίνταλος'': Κθουλική ιστορία που άφησε αδιάφορο.

 

- Clark Ashton Smith: ''Ούμπο-Σάθλα'': Ένα μικρό διαμαντάκι από τον σπουδαίο συγγραφέα. Πριν από το μέγα θέο Κθούλου, υπήρχε ο αρχέγονος Ούμπο- Σάθλα. Προσέχτε τι μπορεί να ανακαλύψετε στα παλαιοπωλεία που τριγυρνάτε

 

Ώς γενικό συμπέρασμα θα πω ότι είναι από τους καλύτερους τόμους της σειράς. Πολύ μεγάλο το ποσοστό ποιότητας των διηγημάτων, σε σχέση με τον αριθμό τους. Κυρίως για τους λάτρεις του τρόμου, αλλά και όχι μόνο.

Ένας ακόμα σπουδαίος τόμος με σχεδόν όλα τα διηγήματα να είναι σε υψηλό επίπεδο. ''Το παλιό σκοτάδι'' είναι το καλύτερο ποιοτικά και θα το αγαπήσουν και όσοι δεν συμπαθούν τις ιστορίες τρόμου.  ''Το κρανίο που ουρλιάζει'' όντως μοιάζει παρωδία αλλά είναι κλασσικό. ΄Ή κληρονομιά των Πήμποντυ'' έχει τα γνωστά: απόγονος πάλαι ποτέ ισχυρής οικογένειας κληρονομεί ερειπωμένο μέγαρο στις ερημιές και αντί να βάλει πωλητήριο και μεσίτη πάει να μείνει.  Η συμπεριφορά του ήρωα είναι σχεδόν κωμική καθώς στην αρχή βλέπει ως φυσιολογικό κάθε παραλογισμό.  Το διήγημα είναι πολύ καλό. Ακολουθεί ο ''Ούμπο - Σάθλα'' και τα λιγότερο καλό ''Τα σκυλιά του Τίνταλος'' στα πλαίσια της μυθολογίας Κθούλου. Το δεύτερο πιο ενδιαφέρον είναι ''Τα χείλη'' με ουμανιστικό μύνημα στο πολύ βάθος και έναν ήρωα που αξίζει (όπως γράφτηκε και εδώ) να πάθει κάτι πολύ χειρότερο. Πρωτότυπο και μη αναμενόμενο. Για μένα το top της συλλογής όμως είναι ''Ο Δρόμος του Μικτλαντεκούτλι'' του  Άντομπυ Τζέημς. Αμερικάνος παράνομος και πολύ μεγάλο κάθαρμα στο Μεξικό νομίζει πως γλίτωσε απο την Μεξικανική αστυνομία που θέλει να τον στείλει στην κρεμάλα (δικαίως) αλλά βρίσκει κάτι πιο τρομακτικό στον σκονισμένο δρόμο. Και εδώ ο πρωταγωνιστής αξίζει ακριβώς αυτά που παθαίνει. Υπάρχουν οντως κλισέ αλλά προσθέτουν την γοητεία του όλου θέματος. Ούτε εγώ θυμάμαι την ''Στοιχειωμένη γη''.

Τόμος που διαβάζεις ξανά και ξανά και αν και δεν είναι ακριβώς ευχάριστος.  

[Νίκη]

On 3/13/2021 at 8:48 PM, kirki said:

Όντως ένα από τα διαμάντια της συλλογής με όλα τα διηγήματα να είναι ένα κι ένα ειδικά για τους λάτρεις του horror. Εξαιρετικό το διήγημα του Θωμά Μαστακούρη ''Ξημέρωμα στην Εθνική'' (από τα καλύτερα του και της σειράς επίσης) και θα συμφωνήσω μαζί του πως το ''Ψαλτήρι του Μαιντς'' του Ζ.Ρέι (ψευδώνυμο) είναι το καλύτερο απο όλα. Πλοίο φάντασμα με πλήρωμα που αποτελείται από καταραμένους  και μυστηριώδεις ήρωες περιπλανιέται σε άγνωστα νερά. Έχει  πολλά στοιχεία απο την μυθολογία Κθούλου αλλά διέκρινα και  μια κάποια αναφορά στον Poe και στην ''Διήγηση του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ''. Δυστηχώς τελειώνει το ίδιο απρόσμενα με την νουβέλα του Poe. Πολύ θα ήθελα να το δω σε νουβέλα ή spin off. Μέσα στα 10 καλύτερα διηγήματα της σειράς νομίζω.

Παραπάνω πληροφορίες εδώ και στοιχεία για τον άγνωστο στην Ελλάδα συγγραφέα:

https://www.tor.com/2018/11/14/you-meet-a-man-in-an-inn-jean-rays-the-mainz-psalter/

 ''Το χέρι της μαϊμούς'' είναι πασίγνωστο και all time classic - γνήσιος παλιομοδίτικος τρόμος.

''Το μονοπάτι του Κθούλου'' επίσης είναι κλασσικό - εύφημος μνεία στον August Derleth o οποίος είναι πολύ καλός στα έργα του που δεν αναφέρονται στην μυθολογία Κθούλου αλλά για κάποιον λογο οι ανθολογίες δείχνουν μια προτίμηση σε όσα διηγήματα του έχουν όντα ''...με πλοκάμια, άμορφες μάζες κ.τ.λ. '' όπως λέει η BlackCatGirl. Διαβάζεται άνετα και απο όσους απεχθάνονται τα παραπάνω (όπως εγώ) διότι είναι καλογραμμένο αν και χωρίς εκπλήξεις.

Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι ελάχιστα αλλά μου είχαν κάνει καλή εντύπωση -  έχει και Νικολάι Γκογκόλ μέσα που δίνει ένα έξτρα κύρος στον τόμο.

Εξαιρετικός τόμος, τον έχω λιώσει στις αναγνώσεις και τα φύλλα φεύγουν.  

Αχ, πόσο θα ήθελα να μπορούσα να βρω το διήγημα το "ψαλτήρι του Μαιντζ"😍 (στα αγγλικά ή ακόμη και στα γαλλικά, δεν έχω πρόβλημα, ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει!)😋! Από όσα έχω διαβάσει, φαίνεται πολύ ωραίο! Εμένα, απ' ότι κατάλαβα διαβάζοντας γύρω από αυτό, μου θυμίζει πάρα πολύ τη σφίγγα των πάγων, αν της είχε προστεθεί μπόλικο υπερφυσικό.

[kirki]

 Στα γαλλικά λέγεται έτσι : Le psautier de Mayence

Μια μικρή έρευνα έδειξε πως ο Jean Ray  αν και αγνωστος στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου άγνωστος έξω και στο Βέλγιο υπάρχει και fan club.  Τα βιβλία του μπορούν να παραγγελθούν κανονικά. 

Το διήγημα βρίσκεται στην συλλογή Le Grand Nocturne. Μια πρόχειρη έρευνα το βγαζει διαθέσιμο σε πολλές εκδόσεις και στα αγγλικά και στα γαλλικά. Αν τα υπόλοιπα είναι τόσο καλά όσο αυτό θα άξιζε να μεταφραστεί στην Ελλάδα.

Δεν έχω διαβάσει την Σφίγγα των πάγων και δεν ήξερα καν πως έγραφε τρόμο ο Ιούλιος Βερν!

[Νίκη]

Δεν είναι ακριβώς τρόμος η Σφίγγα των πάγων. Είναι συνέχεια του άρθουρ γκόρντον πιμ, και έχει μια κάπως τρομακτική χροια, γιατί βλέπουν όλα αυτά τα αλλόκοτα που βλέπει και ο ήρωας του πόε αλλά ερημωμένα, συν το γεγονός ότι διαδραματίζεται στον πόλο και άρα βρίσκονται σε έναν ζοφερό τόπο με ζοφερές συνθήκες, συν ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μυστήριο,

Spoiler

και στο τέλος υπάρχει μια σφίγγα σκαλισμένη στον πάγο, την οποία κάποιος θα σκάλισε, δεν μπορεί. άρα μυστήριος πολιτισμός

ε, δεν θέλει και πολύ για να πάρει ένα κάπως τρομακτικό στυλ.

[kirki]

Α ωραία θα το ψάξω στις εκδόσεις Αστήρ τις οποίες και αγαπώ πολύ (έχω ως άβαταρ ένα εξώφυλλο τους). Ευχαριστώ. Αναρωτιέμαι όντως αν κάποιος θα μπορούσε να μεταφράσει Jean Ray στην Ελλάδα και αν αξίζουν τα άλλα. Αν αγοράσετε παρακαλώ να μας πείτε περισσότερα!

[Νίκη]

Ναι, θα ενημερώσω! ΑΝ και οι αγορές από εξωτερικό αναβάλλονται επ' αόριστον