Ιστορίες... Εκδόσεις Ωρόρα - Λίστα και σχολιασμός ανθολογιών

[Νίκη]

On 6/29/2018 at 11:40 PM, Δημήτρης said:

''Ιστορίες με Θεούς και Δαίμονες 3'' ν. 77: 

- Τζον Μόρεσι: ''Τελική Παραλλαγή'': Μία διαφορετική οπτική γωνία της γνωστής σε όλους μας ιστορίας του προπατορικού αμαρτήματος. Ωραία εκτελεσμένη, μου άρεσε. 

- Ρόμπερτ Σόγιερ: ''Το Στοίχημα'': Θεός αντιμέτωπος με τον διάβολο με φόντο ένα κακόμοιρο ανθρωπάκι. Ποιος άραγε θα επικρατήσει; Σύντομο και καυστικό, θα μπορούσε άνετα να το είχε γράψει ο μετρ του είδους Φρέντρικ Μπράουν. 

- Έντουαρντ Γουέλεν: ''Απόσπασμα απόκρυφου ευαγγελίου'': Ισχύει ότι και με το προηγούμενο. Με το ζόρι δύο σελίδες, πρωταγωνιστεί ο πιο γνωστός ''άπιστος'' της χριστιανικής παράδοσης. 

- Φίλις Ανν Καρ: ''Το Μικρό δαχτυλάκι'': Ένας ταλαίπωρος άγιος δεν θα πάψει να βασανίζεται ούτε μετά την ανάληψη του εις τους ουρανούς. Φάση είχε. 

- Γκρεγκ Τσάμπερλεν: ''Ερωτικό Φίλτρο'': Μία ηλικιωμένη έχει αποτραβηχτεί μαζί με τον επίσης ηλικιωμένο της γάτο στην ερημιά. Δεν μου άρεσε ίσως επειδή δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσω τον γνωστό όπως αναφέρεται χαρακτήρα κόμικ που κρύβεται από πίσω. Καμία έκπληξη φυσικά μιας και δεν σκαμπάζω μία. 

- Γκρεγκ Μπέαρ: ''Πέτρα'': Στην εισαγωγή λέει ότι θα αρέσει περισσότερο σε όποιον έχει διαβάσει το ''Η Παναγία των Παρισίων''. Εγώ που το διάβασα και δεν μου άρεσε, με κούρασε. Πολύ. 

- Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ: ''Η Κορακοφωλιά'': Κέιν! Πως να μην γυαλίσει το μάτι όταν διαβάζει κανείς το όνομα του αμοραλιστή τυχοδιώκτη; Όχι τόσο καλή όσο το φοβερό και τρομερό ''Δύο Ήλιοι Δύουν'' που θα είναι πάντα μία από τις καλύτερες φάντασυ -και όχι μόνο- ιστορίες που έχω διαβάσει. Αλλά πολύ καλή και δαύτη. Καλογραμμένη και αγωνιώδης, διαβάζεται πραγματικά με κομμένη την ανάσα. Είναι πολύ κρίμα που έχουν μεταφραστεί μόλις τέσσερις όλες κι όλες. Όπως επίσης και το ότι ο συγγραφέας δεν είναι τόσο γνωστός όσο θα έπρεπε. 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Το Χαμόγελο της Σαμαρνού'': Θυμόμουν καλά τι έπαιζε. Και δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά μιας και εδώ πέφτει η αυλαία. Όπως ακριβώς έπρεπε, με αυτόν τον γλυκόπικρο τρόπο. 

Θα ήταν μάπα αν δεν υπήρχαν τα δύο καταπληκτικά τελευταία. Και τώρα έχω μπροστά μου τα είκοσι πρώτα. Τώρα αρχίζουν τα ωραία  

Δεν μου λες Δημήτρη, το χαμόγελο της Σαμαρνού μπορεί να βρεθεί κάπου; Τι είδους ιστορία είναι; Γιατί μου έχει κολλήσει, καθως όλοι λέτε ότι είναι πολύ καλή ιστορία

[Δημήτρης]

2 hours ago, Νίκη said:

Δεν μου λες Δημήτρη, το χαμόγελο της Σαμαρνού μπορεί να βρεθεί κάπου; Τι είδους ιστορία είναι; Γιατί μου έχει κολλήσει, καθως όλοι λέτε ότι είναι πολύ καλή ιστορία

Είναι η χιμαιρική αναζήτηση ενός ερωτοχτυπημένου. Στη συγκεκριμένη ανθολογία btw δεν υπάρχει πρόλογος παρά μόνο επίλογος. Αποχαιρετιστήριος. 

Αν θέλεις μόνο να την διαβάσεις μπορώ να στη δανείσω. Και άλλες που σου έκαναν κλικ. Διαφορετικά pm στο μέλος Erekose. Είναι ο Θωμάς Μαστακούρης και ενδεχομένως να έχει κάποιο αντίτυπο για πούλημα. Ή να ξέρει ίσως να σου πει που μπορείς να βρεις. Ο εκδότης δυστυχώς όχι. Κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι πέθανε, και η κόρη του πολτοποίησε το στοκ. 

Edited March 16, 2021 by Δημήτρης

[Νίκη]

Ναι, θα ήθελα να τη διαβάσω. Αν είναι, όταν τελειώσει αυτό, θα επικοινωνήσουμε.  Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!

Λέω όταν τελειώσει αυτό γιατί με τις παρούσες συνθήκες φοβάμαι να συναντήσω άλλον άνθρωπο ή να δανειστώ κάτι.

Και για άλλες ιστορίες ενδιαφέρομαι, αλλά οι άλλες βρίσκονται στα αγγλικά ή σε άλλα βιβλία, οπότε μια χαρά. ΑΥτή την ιστορία, όσο τουλάχιστον έψαξα στο Ίντερνετ βρίσκεται μόνο εκεί, στη Ωρόρα.

Να είσαι καλά λοιπόν.

Α, και μια ερώτηση: εγώ δεν είχα ποτέ τις ανθολογίες (δεν τις πρόλαβα και όσες πρόλαβα σίγουρα θα τις σνομπάριζα, γιατί όταν ήμουν μικρότερη διάβαζα μόνο ρεαλιστικά βιβλία, οι γονείς μου δεν ήθελαν καθόλου το φάντασυ), αλλά κατά καιρούς έχω ψάξει και διαβάσει κάποιες από τις ιστορίες που αναφέρετε, οι οποίες με προσέλκυσαν. Η ερώτηση είναι: μπορώ να σχολιάζω εδώ τις ιστορίες που περιέχονταν στην ανθολογία της Ωρόρα, τις οποίες εγώ όμως διάβασα αλλού;

[kirki]

Αυτή υπήρξε η μεγάλη συμβολή της ΩΡΟΡΑ: γνώρισε στο Ελληνικό κοινό εντελώς άγνωστες ιστορίες και συγγραφείς. Γιατί να μην επιτρέπεται ο σχολιασμός των ιστοριών; όποιος τα έχει διαβάσει λογικά θα πρέπει να μπορεί να σχολιάσει αν και δεν είμαι moderator. Απλώς όσοι τα γνωρίσαμε μιλάμε και για την αισθητική ή το πως σχετίζονται μεταξύ τους τα διηγήματα των τόμων. 

Μεγάλη πληγή αυτό με τους γονείς και την έφοδο στις εφηβικές / νεανικές βιβλιοθήκες! Μερικά θύματα από την δική μου βιβλιοθήκη υπήρξαν ο Πόε, ο Λαβκραφτ, αρκετά comics (μερικά συλλεκτικά), τεύχη του Απαγορευμένου πλανήτη κ.α. Πλέον αυτό έχει αλλάξει καθώς οι γονείς ενθαρρύνουν σχεδόν οποιοδήποτε βιβλίο αρκεί να ξεκολλήσει το παιδί απο τις οθόνες.

Και μια απορία σχετικά με την αισθητική: υπάρχει κάποια Γαλλική συλλογή που μοιάζει πολύ με την ΩΡΟΡΑ (το  βλέπω κατά καιρούς στο metabook). Η ΩΡΟΡΑ αντέγραψε το concept ή οι Γάλλοι; Δεν πρέπει πάντως να ήταν μεταφράσεις ολόκληρων τόμων αλλά επιλογές αν και το μέγεθος, τα εξώφυλλα και η αισθητική μοιάζουν πολύ. Εξάλλου οι τίτλοι και τα διηγήματα είναι διαφορετικά.

https://metabook.gr/books/histoires-de-rebelles-istories-me-epanastates-siloghiko-ergho-216048

Edited March 16, 2021 by kirki

[Νίκη]

Πόε διάβασα κι εγώ πολύ, έχουμε πολλά διηγήματά του και το μυθιστόρημά του "Άρθουρ Γκόρντον Πιμ". 

[Erekose]

Για μια φορά ακόμα επιστρέφω, μετά από πολύ καιρό, ως δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος. Είμαι ο Θωμάς Μαστακούρης, αλλά έχοντας ξεχάσει τον παλιό μου κωδικό και έχοντας αλλάξει πριν από μερικά χρόνια (με το ζόρι, από τον πάροχο) το προαιώνιο email μου, εμφανίζομαι πλέον ως το πλησιέστερο στον Erekose nick, το Eternal Champion. Είναι πολύ συγκινητικό, οι ανθολογίες της Ωρόρα να συζητούνται ακόμα εδώ, σχεδόν μια δεκαπενταετία μετά τον τελευταίο τόμο τους (τον 77ο) και περισσότερα από τριάντα χρόνια μετά την απαρχή τους.  Θέλω να ξέρετε αυτό που έχω πει και στο παρελθόν, δηλαδή ότι για μένα η κάθε ανθολογία που δημιουργούσα (από την 18η έως την 77η) ήταν κατάθεση ψυχής, κι όσο κι αν αναγνωρίζω ότι δεν μπορούσα να ικανοποιήσω όλα τα γούστα και τις απαιτήσεις, επέλεγα (μέσα από πολλούς εκδοτικούς περιορισμούς) αυτά που θεωρούσα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα, αλλά και όσο το δυνατόν πιο ταιριαστά με την εκάστοτε ανθολογία και το μοτίβο της.  Αν εκμεταλλεύτηκα, με την παρότρυνση των εκδοτών και του επιμελητή των αρχικών δικών μου ανθολογιών, Μάριου Βερέττα, έναν μικρό χώρο κάποιων τόμων για να προσθέτω ένα δικό μου διήγημα, ζητώ ταπεινά τη συγγνώμη εκείνων που θα προτιμούσαν έναν ακόμη μεγάλο συγγραφέα σε αυτόν τον χώρο. Αν και τα γούστα μας με τον αείμνηστο Γιώργο Μπαλάνο ήταν αρκετά διαφορετικά, όπως και οι προσεγγίσεις μας στο φανταστικό, ο Μπαλάνος ήταν ήδη θρύλος όταν εγώ μπήκα στα παπούτσια του, και η κληρονομιά που είχε αφήσει επάνω μου βαριά. Ελπίζω να την τίμησα με τον τρόπο μου και να τίμησα και το δικό του όραμα που έγινε και δικό μου.

Edited March 17, 2021 by Erekose

[kirki]

On 3/17/2021 at 6:02 PM, Erekose said:

Ελπίζω να την τίμησα με τον τρόπο μου και να τίμησα και το δικό του όραμα που έγινε και δικό μου.

Σας ευχαριστούμε! Εμενα η Ωρόρα μου έμαθε πράγματα γενικά στην λογοτεχνία που αλλιώς θα παρέμεναν άγνωστα. Εκτός από συγγραφείς fantasy, τρόμου και sci fi  - που όλοι ψάξαμε παραπάνω - γνώρισα τον Λευκάδιο Χερν και την υπέροχη ταινία Kwaindan, από την ιστορία του Polidori γνώρισα τον Μπάιρον ως ποιητή και όχι μόνο ως εθνικό ήρωα και είδα το Manfred σε θεατρικό, από την Τάνιθ Λη πήγα στα αυθεντικά παραμύθια των Γκριμ, από τον Θανάση Βάγια αγόρασα έναν γινάντιο τόμο με τα Άπαντα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και μετά έψαξα και άλλους 'Ελληνες ποιητές του 19ου αι. και από την Κίτρινη ταπετσαρία έψαξα για την ιστορία της ψυχιατρικής. Επίσης μάθαμε πολλά για λαογραφία και ιστορία. 

[kirki]

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση ενός άνισου αλλά πολύ ενδιαφέροντα τόμου. Αξίζουν το πρώτο και το τελευταίο κατά την γνώμη μου αλλά είναι τόσο καλά που αξίζει να το έχετε μόνο και μόνο για αυτά τα δύο.

48. Ιστορίες από το αχανές διάστημα

1.  Τομ Γκόνγκουιν  ΟΙ ΨΥΧΡΕΣ ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ

Το πιο σοκαριστικό διήγημα της συλλογής για μένα ως τώρα - έχω διαβάσει περίπου τα 2/3 των βιβλίων αλλά δύσκολα νομίζω θα το συναγωνιστεί κάποιο άλλο (με εξαίρεση το ''Οι αγαπημένοι νεκροί'' που είναι όμως από την συλλογή ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΡΙΚΗΣ των δύο τόμων σε επιμέλεια Γ.Μπαλάνου και όχι απο αυτή την σειρά). Το έψαξα λίγο και υπάρχουν αρκετοί άλλοι που ένιωσαν το ίδιο (ανάμεσα τους  και διάσημοι συγγραφείς sci fi) και το αποδόμησαν. Απέδειξαν πως πίσω απο τις ''ψυχρές εξισώσεις'' κρύβεται απλώς η κυνική υπεράσπιση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που απλά θέλει να γλιτώσει χρήματα ή να καλύψει την ανεπάρκεια των ανωτέρων. Η υπόθεση αφορά έναν οδηγό διαστημικού σκάφους που μεταφέρει φάρμακα στους ασθενείς εποίκους ενός νέου πλανήτη και ανακαλύπτει μια νεαρή λαθρεπιβάτισσα στην καμπίνα. 

Spoiler

 Τα καύσιμα αρκούν μόνο για την μεταφορά ενός και έτσι η κοπέλα πρέπει να θυσιαστεί για να σωθούν οι υπόλοιποι. Προς μεγάλη του φρίκη ο οδηγός πρέπει να εφαρμόσει τον νόμο και την πείθει να συνεργαστεί και να δεχτεί με αξιοπρέπεια τον θάνατο της.

Το διήγημα έχει αναλυθεί από φυσικούς, μηχανικούς, κοινωνιολόγους, γραφίστες και άλλους συγγραφείς με τον καθένα από αυτούς να αποδεικνύει πως παρά την πίστη του συγγραφέα στους νόμους κανείς απο τους κανόνες των παραπάνω επαγγελμάτων δεν έχει τηρηθεί και έτσι το διήγημα είναι λάθος γραμμένο. Οι κανόνες της φυσικής και της μηχανικής αγνοούνται (ομολογώ πως δεν γνωρίζω τα αντικείμενα αλλά με πείθουν τα σχετικά σχόλια) όπως και αυτοί μιας λογικής κοινωνίας. Επίσης η πινακίδα στο σκάφος μεταδίδει ελλειπείς, ασαφείς και τελικά ηθελημένα παραπλανητικές πληροφορίες κάτι απαράδεκτο για κάθε γραφίστα / κειμενογράφο. Ακόμα όμως και αν ο αναγνώστης δει τα παραπάνω λάθη το σοκ και η φρίκη παραμένουν. Εξαιρετικό όμως ακόμα και αν διαφωνεί κανείς με την ηθική και το μήνυμα. Ομολογώ πως δεν περίμενα σοκ από έναν τόμο που ήθελα απλώς να με ταξιδέψει για λίγο ως διάλειμμα από την τηλεργασία! Υπάρχουν αρκετές μεταφορές στην οθόνη μεταξύ των οποίων και στην Ζώνη του Λυκόφωτος.

2. Μπέρτραμ Τσάντλερ ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ 

Ναυγοί του διαστήματος προσπαθούν να πείσουν μια φυλή από πλάσματα με πλοκάμια πως είναι λογικά όντα. Ειρωνικό, κυνικό και σαρκαστικό αν και μάλλον μέτριο. Η τελευταία φράση σε βάζει σε σκέψεις όμως.

3. Ισαάκ Ασίμοφ Η ΠΕΤΡΑ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ  (Αναφέρεται στα περιεχόμενα Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ αλλά αντικαταστάθηκε). Κυνηγοί κοιτασμάτων ουρανίου του διαστήματος συγκρούονται με φιλόδοξους ερευνητές των πλασμάτων που προστατεύουν τους θησαυρούς.  Αν θέλετε να διαβάσετε Ασίμωφ προτείνω να μην ξεκινήσετε από αυτό το μετριότατο διήγημα.

4. Μπάρινγκτον Μπέιλι ΤΟ ΝΤΟΥΛΑΠΙ ΤΟΥ ΟΛΙΒΕΡ ΝΕΙΛΟΡ (γραμμένο ανάποδα στα περιεχόμενα!). Λοιπόν εδώ μάλλον κάτι δεν κατάλαβα διότι νομίζω πως είναι ένα από τα πιο παράξενα και ακατανόητα διηγήματα της συλλογής. Πολλές καλές ιδέες όπως αναφέρεται και στον πρόλογο (η επικοινωνία με το άγνωστο ως φυγή από την ρουτίνα, οι σχέσεις θύματος και θύτη σε κακοποιητικές σχέσεις, ο μύθος του καταραμένου / παράνομου καλλιτέχνη, η σημασία της κατασκευής πραγματικών και φανταστικών κόσμων από τον δημιουργό) που μένουν όμως ανολοκλήρωτες. 'Έχει μια σουρεαλιστική διάθεση και ωραία γραφή αλλά και κάτι το ενοχλητικό μαζί.

5. Άρθουρ Κλαρκ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΜΗΤΗ. Όπως και με τον Ασίμοφ προτείνω να μην γνωρίσετε τον Κλάρκ από εδώ.

6. Θωμάς Μαστακούρης ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΒΟΥΝΑ. Πολύ ωραίο διήγημα με αισιόδοξη διάθεση στο βάθος αν και υπάρχουν νομίζω και κάποιες αναφορές στον Πλανήτη των πιθήκων από την ανάποδη. Κλείνει όμορφα τον τόμο με αισιόδοξο μύνημα. 

Spoiler

δεν υπάρχει ΓΗ αλλά ένα διαστημόπλοιο που ταξιδεύει στο άπειρο και σε σημεία της μοιάζει

 

Edited March 26, 2021 by kirki

[kirki]

Τόμος 30 - Ιστορίες με Βρυκόλακες

Θρυλικός και πολύ δυνατός τόμος με πολλά αξιόλογα, κυρίως ρετρό αλλά κλασσικά διηγήματα:

1. Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - O Βρικόλακας

Ο θρυλικός προδότης Θανάσης Βάγιας επιστρέφει από τον τάφο και κάνει επίσκεψη στην ζωντανή του σύζηγο. Υπερβολικά ανατριχιαστικές και γλαφυρές (και πλέον κάπως κωμικές) περιγραφές από τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη με την μορφή έμμετρου λόγου. Με στοίχειωσε τόσο που αγόρασα από παλαιοβιβλιοπωλείο έναν γιγάντιο, δερματόδετο τόμο με τα άπαντα του ποιητή μόνο και μόνο για να το διαβάσω ολόκληρο.  Μέγας αφηγητής ο Βαλαωρίτης αλλά το καλύτερο του ποίημα ήταν το σπαρακτικό Επί τω θάνατο της θυγατρός μου Ναθαλίας - για τον τραγικό και πρόωρο χαμό της κορούλας του.

2.  Που Σου Λινγκ -Στο πανδοχείο

Ο συγγραφέας είναι κλασσικός  στην Κίνα αλλά δεν νομίζω να το καταλάβετε από αυτό το αρκετά παράξενο, μακάβριο και άθελα του  ίσως συχνά κάπως κωμικό διήγημα.

Spoiler

Ταξιδιώτες βρίσκουν καταφύγιο σε ένα πανδοχείο μια κρύα νύχτα, τα δωμάτια όλα είναι πιασμένα εκτός από τον αχυρώνα αλλά ο ιδιοκτήτης έχει ξεχάσει για κάποιους μήνες μέσα το πτώμα της νεκρής του νύφης η οποία εν τω μεταξύ έχει γίνει βρυκόλακας και κυνηγά τους πελάτες.

Ενδιαφέρον για την γλώσσα και τις ηθογραφικές πληροφορίες κυρίως. Το χιούμορ του είναι ιδιαίτερα σκοτεινό.

3. Τζον Πολιντόρι - Ο Βρικόλακας

Πολύ καλή διασκευή ενός δύσκολου να διαβαστεί κλασσικού έργου που μας έδωσε το αρχέτυπο του βαμπίρ δεκαετίες πριν από τον Μπράμ Στόουκερ. Πρότυπο για τον σκοτεινό Lord Ruthven υπήρξε ο ποιητής Λόρδος Μπάιρον του οποίου την βιογραφία ίσως και να ήταν καλό να αποφύγετε αν τον εκτιμάτε ως εθνικό ήρωα, διότι δυστηχώς κατηγορήθηκε πως έκανε πολλά άλλα (εντελώς αντιηρωικά πράγματα) πριν την δράση του στο Μεσολόγγι. Το έργο αποτελεί μια μεταφορά του κλασσικού βυρωνικού αντιήρωα που εμφανίζεται και στα έργα του ίδιου του Μπάιρον όπως π.χ. στον Μάνφρεντ.  

4. Μάνλι Γουέλμαν - Στο φώς του φεγγαριού

Πολλοί φαν του Έντγκαρ Άλλαν Πόε το θεωρούν κλασσικό και είναι όντως καλογραμμένο. Εδώ ο Πόε μετατρέπεται σε ήρωα και το διήγημα έχει μελετήσει πολύ καλά την ζωή του. Προσωπικά το θεωρώ το πιο αδύναμο του τόμου - η ζωή του ίδιου του Πόε ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Τόσο ενδιαφέρουσα και τραγική που δεν χρειάζεται έξτρα τρόμο και φανταστικές ιστορίες νομίζω.

5. Φριτζ Λάιμπερ - Το κορίτσι με τα πεινασμένα μάτια

Ένα από τα δέκα καλύτερα διηγήματα της ανθολογίας, μια συγκλονιστική μελέτη πάνω στην φύση της διασημότητας με την ηρωίδα να προκαλεί πιο πολύ τον οίκτο παρά τον τρόμο. Αγαπώ Φ. Λάιμπερ και εδώ δίνει ρεσιτάλ. Άψογο σε ατμόσφαιρα και αφήγηση.

Spoiler

Αριστουργηματική περιγραφή ενός ψυχικού βαμπίρ που δεν χορταίνει ποτέ. 

 6. Ρέι Μπράντμπερι - Στήλη φωτιάς

Κάτι συνέβαινε με τον συγγραφέα και τις φλόγες διότι ελάχιστοι έχουν περιγράψει τόσο τρομακτικά το στοιχείο της φωτιάς. Καλογραμμένο και πολύ πολύ ανατριχιαστικό με την βαθιά μοναξιά του πρωταγωνιστή να συγκλονίζει. Μου αρέσει πολύ ο συγγραφέας και δεν έχω διαβάσει κάτι δικό του που να μην είναι καλό. Το θέμα είναι λίγο ξεπερασμένο διότι αναφέρεται σε κάτι που στις σύγχρονες κοινωνίες γίνεται (αν και όχι έτσι) αλλά η διαχείριση άψογη.

Spoiler

Αναφέρεται στην καύση των νεκρών που αν και αποτελεί ακόμα ταμπού στην Ελλάδα είναι κάτι συνηθισμένο στο εξωτερικό.

7. Θωμάς Μαστακούρης - Μαύρη Δαντέλα 

Ιάσωνας Δούκας στα καλύτερα του!  Ο ήρωας μας είναι καλεσμένος σε πάρτυ στην Αθήνα των '90ς όπου ανάμεσα σε νεόπλουτους πρώην συμφοιτητές συναντά μια κοπέλα που ρίχνει τα χαρτιά και τον συστήνει σε μια φίλη της που μοιάζει καταπληκτικά με μια τραγουδίστρια της δεκαετίας του '20 με καταγωγή από την Σμύρνη...Πολύ πολύ καλό διήγημα το οποίο και είχα ξεχάσει ομολογώ. Οι περιγραφές της Αθήνας 30 χρόνια πριν θα συγκινήσουν τους μεγαλύτερους.Πρωτότυπο, έξυπνο και με χιούμορ.

Τόμος που αξίζει να αποκτήσετε ακόμα και αν δεν σας αρέσουν οι Ιστορίες με βρικόλακες.  Θεματικά έδω έχουμε το βαμπίρ στην λαογραφία και την παράδοση.

 

 

 

 

Edited April 16, 2021 by kirki

[kirki]

On 4/18/2012 at 4:25 PM, tsathoggua said:

Μάικλ Ση - Τα Μαργαριτάρια της Βασίλισσας Βρυκόλακα: γνωριμία με τον ατρόμητο Νιφτ τον Ξερακιανό. Πολύ καλή περιπέτεια, με το χαρακτηριστικό νοσηρό ύφος του Ση.

Για μένα είναι ένα από τα χειρότερα διηγήματα της ανθολογίας. ''Νοσηρό'' είναι ακριβώς η λέξη που πολύ σωστά το περιγράφει και μπορώ να προσθέσω ''άρρωστημένο'', ''διαστροφικό'', ''αποτρόπαιο'' και όλα τα επίθετα που στην ρετρό μετάφραση του Κάκτου περιέγραφαν τα έργα του Χ.Φ. Λάβκραφτ (''ανόσιο'' κτλ). Ενοχλούμαι όταν κάτι που δεν είναι καθόλου αστείο (βία, κακοποίηση κτλ) παρουσιάζεται ως διασκεδαστικό. Δεν θέλω να διαβάσω τίποτα άλλο από τον συγγραφέα ομολογώ. Εντάξει είναι τόσο υπερβολικό που μερικοί μπορεί να το δουν ως παρωδία αλλά και πάλι δεν αντέχεται το gore. Και ο αντιήρωας είναι ένα αντιπαθέστατο εγωκεντρικό κάθαρμα χωρίς ίχνος της γοητείας άλλων αντίστοιχων χαρακτήρων (βλ. Έλρικ).

Τα πιο τρομακτικά και σοκαριστικά διηγήματα της Ωρόρα βρίσκοταν συχνά εντελώς απροειδοποίητα σε συλλογές με αθώους τίτλους διότι όταν διαβάζεις στο τίτλο ''Εφιαλτικοί κόσμοι'', ''Πλάσματα της νύχτας'',''Ανθρώπινη μοναξιά'' κτλ. ξέρεις τι να περιμένεις! Κάτι βέβαια είχα υποψιαστεί όταν ένα από τα πρώτα βιβλιαράκια (επιμέλεια Γ. Μπαλάνος),  το ''Ιστορίες φαντασίας με γέλιο'' κάθε άλλο παρά αστείο ήταν...

Η συγκεκριμένη ιστορία του Μ.Ση όμως είναι αφόρητη πραγματικά. Θα ταίριαζε καλύτερα στα νούμερα 30 ή 39 για βρυκόλακες και ζωντανούς νεκρούς αντίστοιχα νομίζω. Διάβασα πως ο συγγραφέας είναι πολυβραβευμένος αλλά το συγκεκριμένο διήγημα αν και κλασσικό το έχουν κρίνει και γνωστοί συγγραφείς αρνητικά - σχετικά με το πόσο βίαιο είναι.

 

Edited April 17, 2021 by kirki

[kirki]

On 3/30/2012 at 9:42 PM, BladeRunner said:

Μια συλλογή Ωρόρα έχω διαβάσει όλη κι'όλη, αυτήν με τον τίτλο Ιστορίες με ζωντανούς νεκρούς, Νο. 38.

1) Ανώνυμος 19ου αιώνα - Ο μυστηριώδης άγνωστος: Είναι η μεγαλύτερη ιστορία της συλλογής, περίπου 70 σελίδες. Αν και φυσικά δείχνει τα χρονάκια της, δεν παύει να είναι κλασική και φυσικά ατμοσφαιρική. Μου άρεσε πολύ.

 

2)Έντουαρντ Μπένσον - Το δωμάτιο του πύργου: Και αυτό το διήγημα έδειχνε λίγο τα χρονάκια του, αλλά σίγουρα μου φάνηκε καλογραμμένο γενικά και ενδιαφέρον.

 

3)Όγκαστ Ντέρλεθ - Το χιόνι που έπεφτε: Είναι μόλις η πρώτη ιστορία του Ντέρλεθ που διαβάζω, σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες πολλές. Κλασική ιστορία, με μια κεντρική ιδέα αρκετά τρομακτική. Και φυσικά είχε και την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

 

4)Σίλερ Μίλερ - Πέρα από το ποτάμι: Δεν μου πολυάρεσε, όχι ότι ήταν κακογραμμένο, αλλά ήταν μάλλον αδιάφορο και βαρετό.

 

5)Σαρλ Μπομόντ - Σημείο συνάντησης: Η κεντρική ιδέα γαμάτη και ιντριγκαδόρικη, σίγουρα θα γινόταν ένα πολύ καλό μυθιστόρημα. Η γραφή αξιόλογη.

 

6)Τσαρλς Γκραντ - Πεινασμένος για έρωτα: Βρικόλακες και σεξ, δεν λέω, η ιδέα αρκετά ενδιαφέρουσα, αλλά δεν ήταν του γούστου μου. Με άφησε κάπως αδιάφορο.

 

7)Θωμάς Μαστακούρης - Ο νεοφερμένος: Μάχη δυο βρικολάκων με φόντο την Αθήνα. Ωραία ιδέα και μου άρεσε πολύ που η όλη δράση διαδραματίστηκε σε γνωστά λημέρια, ας πούμε. Η εξέλιξη της υπόθεσης ενδιαφέρουσα και η γραφή πολύ καλή, αλλά γενικά μου φάνηκε κάπως βιαστικό, αλλά αυτό είναι λογικό μιας και είναι διήγημα και όχι μυθιστόρημα. Θα γινόταν πάντως ένα καλό μυθιστόρημα 200 σελίδων.

 

Γενικά ο τόμος αυτός με άφησε ικανοποιημένο, μπορεί βέβαια να μην διάβασα αριστουργηματικές ιστορίες, όπως πιθανώς θα υπάρχουν σε άλλους τόμους, αλλά σίγουρα διάβασα καλές ιστορίες.

 Αυτός ο τόμος είναι συνέχεια του 30 (Ιστορίες με βρυκόλακες). Θεματικά εδώ έχουμε (εκτός απο το πρώτο και το τελευταίο) τον ζωντανό νεκρό των ταινιών τρόμου (όχι ζόμπι, όντα που σκέφτονται). Με εξαίρεση το πρώτο διήγημα που θα ταίριαζε καλύτερα στο νούμερο 30 αντί για εκλεπτυσμένους, αριστοκρατικούς βρυκόλακες έχουμε απλώς συνηθισμένους ανθρώπους που μετά θάνατο ξυπνούν πεινασμένοι για αίμα ή εκδίκηση. Θα μπορούσε ίσως εδώ να ήταν η ''Στήλη φωτιάς'' από το 30 και το πρώτο διήγημα να βρισκόταν στην προηγούμενη ανθολογία αν η επιλογή ήταν με αυστηρά θεματικά κριτήρια. 

1. Ανώνυμος του 19ου αι. - Ο Μυστηριώδης άγνωστος

Όπως αναφέρθηκε δείχνει την ηλικία του αλλά είναι πολύ, πολύ καλό. Κάστρα στην κεντρική Ευρώπη, λύκοι, ηρωικοί πολεμιστές, δεσποινίδες σε κίνδυνο και ένας ακαταμάχητος και πολύ γοητευτικός βρυκόλακας. Θα ήταν ακόμα καλύτερο αν δεν έμοιαζε να έχει γραφτεί με κύριο σκοπό να πείσει την ατίθασες νεαρές να δεχτούν το κανονισμένο γάμο με τον βαρετό μνηστήρα τους αντί να κάνουν βόλτες με μυστηριώδεις αγνώστους σε επικίνδυνα μέρη και να ονειρεύονται περιπέτειες. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες οι τρεις από τους πέντε ήρωες: η μαχητική πρωταγωνίστρια - παραλίγον θύμα, ο μονόχειρας φίλος της που την βοηθά να γλιτώσει (και πολύ κρίμα που δεν καταλήγουν ζευγάρι) και ο κυνικός, βυρωνικός βρυκόλακας που τους καταδιώκει. Οι άλλοι δύο είναι ο βαρετός μνηστήρας της πρώτης και η ακόμα πιο βαρετή αρραβωνιαστικιά του δεύτερου που απλώς περιμένουν να τελειώσει η ιστορία για να κανονίσουν τους γάμους των ονείρων τους. Στο τέλος η ηρωίδα κατανοεί πως η ικανότητα του συζήγου της στην οικονομική διαχείριση και μια ήρεμη, ασφαλής καθημερινότητα αξίζει πολύ παραπάνω από την υπόσχεση μιας συναρπαστικής ζωής (και έχει ένα δίκιο εδώ που τα λέμε) και αυτό είναι και το ηθικό δίδαγμα του διηγήματος. Είναι τόσο καλογραμμένο όμως που αξίζουν 70 σελίδες ανάγνωσης.

2. Έντουαρντ Μπένσον - Το δωμάτιο του Πύργου

Χαρακτηριστική περίπτωση όπου όχι μόνο σου λέει από την αρχή τι θα γίνει αλλά αυτό που περιγράφεται ως φόβος του ήρωα είναι τελικά πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό που γίνεται. Λίγο μετέωρο π.χ. ένας χαρακτήρας που αναφέρεται συχνά τελικά δεν έχει ενεργό δράση και ασαφής εξήγηση στο τέλος. Ωραία γραμμένο αλλά κάπως ενοχλητική η κατάληξη. Χτίζει ένταση και στο τέλος το φινάλε είναι κάπως άνευρο.

3. Όγκαστ Ντέρλεθ - Το χιόνι που έπεφτε

Πώς κατάφεραν όλα τα μέλη της συντροφιάς του Χ.Φ. Λάβκραφτ (και ο ίδιος ο Χ.Φ. Λάβκραφτ) να γράφουν πολύ καλύτερα όταν δεν αναφέρονται σε γιγάντια χταπόδια, σε σκοτεινά νερά και σε βατραχοειδή όντα θα παραμείνει ένα από τα μεγάλα μυστήρια της λογοτεχνίας τρόμου. Ρετρό μεν, κλασσικό δε, ατμοσφαιρικό και απόκοσμο με οικογένεια που τα μέλη της αποκλείονται στο απομακρυσμένο τους αρχοντικό σπίτι. Κάτι πολύ κακό περπατάει έξω στο χιόνι... Μου αρέσει πολύ ο Ο.Ντέρλεθ και δεν είμαι αντικειμενική ακριβώς. Αν κρίνω και από άλλα έργα του συγγραφέα π.χ. την αριστουργηματική ''Αλάννα'' μάλλον είχε τον βαθιά ριζωμένο (και απόλυτα κατανοητό) φόβο του από επιλογή κατοίκου της πόλης για εξοχές, άγρια φύση και μοναχικά σπίτια στην μέση του πουθενά.

4. Σίλερ Μίλερ - Πέρα από το ποτάμι

Ότι πιο κοντά σε σύγχρονη ταινία τρόμου  με τον πρωταγωνιστή να θυμίζει περισσότερο ζόμπι παρά καλοστεκούμενο βαμπίρ. Ωραία γραμμένο αν και το πιο αδύναμο του τόμου.

5. Σαρλ Μπομόντ - Σημείο Συνάντησης

Φανταστική ιδέα, σύντομο, εύστοχο, ειρωνικό και με πολύ σκοτεινό χιούμορ. Θα είχε ενδιαφέρον σε ταινία όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε. Από τα καλύτερα διηγήματα της ανθολογίας νομίζω. 

6. Τσαρλς Γκράντ - Πεινασμένος για έρωτα

Πολύ καλό από μόνο του αλλά μοιάζει πολύ με το περίφημο ''Κορίτσι με τα πεινασμένα μάτια'' και χάνει πολύ στην σύγκριση. Αξίζει  όμως να διαβαστούν μαζί.

7. Θωμάς Μαστακούρης - Ο Νεοφερμένος

Συνέχεια των περιπετειών του Ιάσωνα Δούκα από τον προηγούμενο τόμο - πολύ καλό διήγημα. Αθήνα των '90ς ξανά στα χειρότερα της με πολύ αστική παρακμή και δύο βρυκόλακες να μονομαχούν για την κυριαρχία των σκοτεινών περιοχών της πόλης. Πολύ θα ήθελα να δω την συνέχεια αν υπάρχει.

Πολύ καλός τόμος που διαβάζεται μαζί με το νούμερο 30. Απαραίτητος για τους φαν τους είδους με ένα μόνο αρνητικό - που δεν έχει σχέση με τα διηγήματα όμως.

Spoiler

Δυστηχώς ο τόμος έχει το πιο cult ίσως εξώφυλλο της ανθολογίας όπου έχει γίνει κάποιο λάθος στην ελαφρώς κιτς βρυκόλακα και φαίνεται το στήθος της ανατομικά λάθος. Γενικά εκτιμώ την αισθητική των τόμων αλλά αυτός είναι από τους λίγους που το εξώφυλλο δεν μου άρεσε. Κρίμα που δεν αναφέρονται οι καλλιτέχνες.

 

 

Edited April 17, 2021 by kirki

[Erekose]

Το εξώφυλλο αυτό, του τόμου 38, έχει μια πολύ πονεμένη ιστορία που νομίζω πως αξίζει να διηγηθώ στην ομήγυρη. Ομολογώ πως αρχικά είχα σκεφτεί ότι μια ημίγυμνη απέθαντη θα μπορούσε να τραβήξει κάποιους παραπάνω αναγνώστες στον συγκεκριμένο τόμο (η πολιτική ορθότητα ήταν πολύ πιο χαλαρή τότε), και έτσι είχα επιλέξει μια εικόνα του Chris Achilleos (τον γνώρισα, και γίναμε καλοί φίλοι κάπου είκοσι χρόνια αργότερα, όταν παρουσίασα αυτόν και το έργο του σε ένα από τα πρώτα AthensCon, νομίζω το 2016). Πήγα την εικόνα στον εκδότη, κομμένη από ένα art book της προσωπικής μου συλλογής, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Υποτίθεται πως ο γραφίστας θα την έπαιρνε και θα την έκανε εξώφυλλο. Η μέρα της εκτύπωσης του βιβλίου πλησίαζε, και εγώ πέρασα από τα γραφεία του εκδοτικού οίκου, στη Μαυρομιχάλη, για να δω τι γίνεται.

Κύριε Φάνη, έτοιμο το εξώφυλλο?" ρωτάω τον αείμνηστο Φάνη Ιγνατίου.

"Έτοιμο, λεβεντόπαιδο", μου λέει (έτσι συνήθιζε να με φωνάζει ο μακαρίτης, σαν να ήμουν ο Παπαμιχαήλ στην ελληνική ταινία). "Αύριο πάει για τύπωμα".

"Να το δούμε πρώτα, μήπως έχει κάποιο πρόβλημα, κύριε Φάνη;" 

"Πού να βάζω να μου το τυπώνουν τώρα, λεβεντόπαιδο, θα δώσουμε κι ένα πεντακοσάρικο, δεν υπάρχει λόγος, όλα καλά θα είναι". (Ασφαλώς, το μακρινό 1994, μια εποχή που, από εκδοτικής άποψης, αντιστοιχεί με την νεολιθική, δεν υπήρχε τρόπος να δεις το εξώφυλλο παρά μόνο αν σου έκαναν μια εκτύπωση στη μηχανή offset, πράγμα που χρειαζόταν χρήματα, όταν μάλιστα έπρεπε να γίνει έγχρωμη).

"Σας παρακαλώ, κύριε Φάνη, έχω ένα κακό προαίσθημα, καλό θα είναι να το δούμε". (Κατά καιρούς, όπως γνωρίζουν καλά οι αναγνώστες της σειράς, παρουσιάζονταν διάφορα προβλήματα στησίματος, λανθασμένων σελίδων, λάθος περιεχομένων κ.λπ. Θα πρέπει να υπενθυμίσω -χωρίς να δικαιολογώ κανέναν, και περισσότερο τον εαυτό μου - ότι τα πάντα, την συγκεκριμένη περίοδο, περνούσαν από τα μάτια ελάχιστων ανθρώπων, κι εγώ σχεδόν ποτέ δεν μπορούσα να ελέγξω το "τελικό προϊόν".)

"Άντε, καλά", λέει ο πολυαγαπημένος μου κύριος Φάνης, και παίρνει τηλέφωνο το τυπογραφείο. Την άλλη μέρα το πρωί, έρχεται το "δοκίμιο" του εξωφύλλου. Τι να δω??? Ο (αδιαφανής) τίτλος "Ιστορίες με Ζωντανούς Νεκρούς" έπεφτε πάνω στο κεφάλι της βρικολακίνας, και η εικόνα του εξωφύλλου ξεκινούσε από το λαιμό της και κάτω!!!!!!!!!!! Κανείς από το γραφιστικό γραφείο δεν είχε καν απορήσει ή ενοχληθεί με το γεγονός, και είχαν στείλει το δοκίμιο περιμένοντας απλώς την τυπική έγκρισή του!!! Παραλίγο να τρελαθώ! Μετά από μια σειρά τηλεφωνήματα και οργισμένες λογομαχίες, το εξώφυλλο διορθώθηκε, με "ταρζανιές" της εποχής (κόψιμο οριζόντιας φετούλας από το πάνω μέρος της εικόνας και επανάληψή της ως "τσόντα", έτσι ώστε η όλη εικόνα να γίνει πιο μακρόστενη και ο τίτλος να μην πέφτει πια πάνω στο κεφάλι!

Τα Πέτρινα Χρόνια των εκδόσεων της λογοτεχνίας του φανταστικού!

Ευχαριστώ, αγαπητή Κίρκη, που μου θύμισες το συμβάν.

 

 

 

[kirki]

Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες Erekose, πολύ καλή και ενδιαφέρουσα η ιστορία!!! Δεν ήξερα πως ήταν του Chris Achileos το εξώφυλλο και πέρασε τόσες περιπέτειες! Η παράλειψη των ονομάτων των καλλιτεχνών είναι το μόνο μου παράπονο από τις εκδόσεις Ωρόρα. Κάπου μάλλον στην διόρθωση η πλαστική στήθους της κοπέλας χάθηκε κάτι που φαντάζομαι δεν υπάρχει στο original σχέδιο. Το πρόβλημα δεν είναι βέβαια στο οτι φαίνεται το στήθος αλλά στο ότι δείχνει λάθος.  Αλλά αγαπάμε Ωρόρα έτσι κι αλλιώς!

Edited April 17, 2021 by kirki

[Erekose]

Αγαπητή μου Κίρκη, το στήθος είναι το μόνο που δεν έχει υποστεί κάποια παρέμβαση! (Ίσως και η εικονογράφηση εξωφύλλων έχει περάσει κι αυτή τη δική της νεολιθική εποχή!). Μπορούμε βέβαια πάντα να αποδώσουμε την... εξωδιαστατική γωνία τους, (που θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Λάβκραφτ) στην απέθαντη φύση της (τους).

 

[Νίκη]

Ώστε έτσι με τα εξώφυλλα! Είχα ακούσει αυτήν την υπόθεση σε ένα podcast και είχα ξεραθεί στο γέλιο! 

Πάντως οι ιστορίες που περιέχει πραγματικά φαίνονται ωραίες, οπότε κι αυτό συμβάλλει στην καλτ διάσταση.

[kirki]

Τόμος 20 ''Ιστορίες από βελούδο και ατσάλι''

Ένας από τους καλύτερους τόμους της Ωρόρα και ίσως ο καλύτερος του fantasy με μερικά ξεχωριστά στοιχεία στην έκδοση. Καταρχάς είναι ο μόνος τόμος που έχει ως εξώφυλλο έργο καλλιτέχνη του 19ου αι. το ''La belle dame sans merci'' του προ-Ραφαηλίτη ζωγράφου John William Waterhouse. Το έργο εικονογραφεί το ομώνυμο ποίημα του Tennyson και αναφέρεται σε μια νεράιδα - βαμπίρ που παρασύρει και σκοτώνει μεσαιωνικούς ιππότες. H  εικόνα δείχνει την φαινομενικά αθώα νεράιδα εν δράση την ώρα που τραβάει προς το μέρος της έναν άτυχο ιππότη με πανοπλία μέσα στο σκοτεινό δάσος. Πολύ εύστοχη επιλογή για να εικονογραφήσει τον τόμο.

Κάθε διήγημα αναφέρεται σε ένα χρώμα και ένα υλικό, ατσάλι και βέλούδο. Έτσι έχουμε τις ιστορίες ''Λευκό ατσάλι'', ''Μαύρο βελούδο'', ''Μαύρο ατσάλι'' κτλ. Γενικά οι ιστορίες χαρακτηρίζονται από μια ονειρική και μελαγχολική διάθεση και μερικές είναι από τις ωραιότερες όλης της σειράς. Τόμος που χαρακτηρίζεται περισσότερο από την ομορφιά των λέξεων και την λεπτή ειρωνεία παρά από την καταιγιστική δράση και που προσφέρεται για  πολλαπλές αναγνώσεις καθώς οι ιστορίες κρύβουν διάφορα ενδιαφέροντα νοήματα.

Ρόμπερτ Χάουαρντ - Η κοιλάδα του σκώληκα / Λευκό ατσάλι

Τανιθ Λη - Μια φορά τον χρόνο / Μαύρο βελούδο'

Μάικλ Μούρκοκ - Ενώ οι θεοί γελούν / Μαύρο ατσάλι

Τζόρτζ Μακ Ντόναλντ - Φωτογέννητος και Νυχτερίδα / Μπλέ βελούδο

Λόρδος Ντάνσανι - Το άπαρτο κάστρο / Γαλάζιο ατσάλι

Φίλιπ Λάβκραφτ - Η αναζήτηση του Ιράνου /  Μωβ βελούδο

1. Ρόμπερτ Χάουαρντ - Η κοιλάδα του σκώληκα / Λευκό ατσάλι 

Διήγημα με θέμα την δημιουργία των μύθων και των ηρώων με μερικά πολύ διακριτικά στοιχεία μυθολογίας Κθούλου και γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο. Για πολλούς το καλύτερο του τόμου. Ενδιαφέρουσα γραφή, συναρπαστική αφήγηση που καταγράφει την αιώνια μάχη του ηρωικού Νιόρντ (ή Χίαλμαρ, Τιρ, Μπράγκι, Μπραν, Χόρσα,Έρικ και Τζον αλλά ίσως και Περσέας, Μπέογουλφ και Άγιος Γεώργιος) με ένα τερατόμορφο ερπετό (ή σκουλήκι ή άμορφο πλάσμα). Δεν είμαι μεγάλη φαν του Χάουαρντ αλλά αυτό είναι πολύ καλό και με πολλές φιλοσοφικές αναφορές  σχετικά με την ανάγκη των ανθρώπων για να πιστέψουν σε ήρωες. Θρήνος για χαμένες δόξες και δείχνει την σημασία της διατήρησης της μνήμης της ιστορίας. Ακόμα και αν μια ιστορία έχει αλλοιωθεί από τις πολλαπλές εκδοχές το νόημα της μπορεί να παραμένει το ίδιο και σημαντικό λέει ο Χάουαρντ. Ευχάριστη έκπληξη ειδικά για όσους (όπως εγώ) έχουν αδικήσει κάπως τον συγγραφέα.

2. Τανιθ Λη - Μια φορά τον χρόνο / Μαύρο βελούδο'

Η Αγκάθα Κρίστι συναντά την Τάνιθ Λη σε ψευδομεσαιωνικό φόντο. Τέσσερα πικρόχολα φαντάσματα αναγκάζουν έναν μοναχικό και κυνικό ταξιδιώτη (λέγεται Σύριον και εμφανίζεται νομίζω και σε άλλες ιστορίες της Τάνιθ Λη) να κάνει τον ντετέκτιβ για ένα έγκλημα που διαπράχθηκε πριν από αιώνες στην οικογένεια τους έτσι ώστε να καταφέρουν να αναπαυθούν ήρεμα.  Προς μεγάλη έκπληξη των κακόβουλων φαντασμάτων ο Σύριον πετυχαίνει απόλυτα στην αποστολή του. Υπέροχες περιγραφές, πειστικό μυστήριο, γοητευτικά παρακμιακή ατμόσφαιρα και όπως συχνά βλέπουμε στο έργο της Τάνιθ Λη υπάρχει και εδώ μια φεμινιστική αναφορά σχετικά με την παραπλανητική και εφήμερη φύση της ομορφιάς. Επίσης αναφέρεται στην συχνά μάταιη αναζήτηση των γυναικών να βρουν την δική τους φωνή και να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο χωρίς την κυριαρχία της καταπιεστικής οικογένειας ή των απαιτητικών συντρόφων τους. Και οι δύο γυναίκες της ιστορίας το προσπάθησαν , απέτυχαν και τελικά στράφηκαν η μία ενάντια της άλλης ενώ υπήρξαν και οι δύο θύματα της πατριαρχίας και των στερεοτύπων βάση των οποίων πρέπει να ζει το φύλο τους. Ο Σύριον παρατηρεί με κατανόηση και φρίκη τον όλεθρο και το αλληλοξέσκισμα της κάποτε ιδανικής αυτής οικογένειας.  

3. Μάικλ Μούρκοκ - Ενώ οι θεοί γελούν / Μαύρο ατσάλι

Ίσως η καλύτερη ιστορία του Έλρικ από την σειρά της Ωρόρα με θέμα την αποδοχή (ή μη) της όποιας αναπηρίας (φυσικής ή ψυχικής ή και των δύο όπως στην περίπτωση του αντι -ήρωα μας). Ξεκινά με τον Έλρικ να βρίσκεται ακριβώς στην κατάσταση που περιγράφει αριστουργηματικά ο μεγάλος Αντώνης Ρεπάνης με την φωνή του επίσης μεγάλου Στράτου Διονυσίου  (ζητώ συγνώμη για την ειρωνία):

Χτες το βράδυ στην ταβέρνα ήμουν σκεπτικός.

Καθισμένος στην γωνιά μου, μελαγχολικός.

Γέμιζα το ποτηράκι και το έπινα

και σκεφτόμουνα πως ήμουν και πως έγινα.

Από  αυτή την συνηθισμένη του κατάσταση εφηβικής αυτολύπησης, μιζέριας και ενοχών τον βγάζει η Σααρίλα, όμορφη νεαρή που του προτείνει να την βοηθήσει (με το αζημίωτο φυσικά) σε μια δύσκολη αποστολή αναζήτησης κάποιου χαμένου βιβλίου που έχει όλες τις απαντήσεις στα ανθρώπινα προβλήματα, μεγάλα και μικρά.  Ο Έλρικ κάνει τις τυπικές προειδοποιήσεις (''Μείνε μακρυά'', ''Είμαι αλήτης και  επικίνδυνος'' ) αλλά η Σααρίλα δεν αποθαρρύνεται και έτσι ξεκινούν. Στον δρόμο βρίσκουν τον Μούνγκλαμ και αφού τον σώζουν από την καταδίωξη τερατόμορφων σκυλιών, κάνουν συστάσεις και αποφασίζουν να προχωρήσουν παρέα. Στην πορεία έχουν διάφορες περιπέτειες και  ο Έλρικ δείχνει ξεκάθαρα πόσο εγωιστικό κάθαρμα είναι καθώς κανείς άλλος δεν έχει το δικαίωμα να νιώθει αδικημένος από την μοίρα παραπάνω από τον ίδιο και φυσικά το μόνο θέμα υγείας / πρόβλημα άξιο αναφοράς είναι το δικό του.  Μετά από περιπλανήσεις σε αφιλόξενα τοπία βρίσκουν τελικά το βιβλίο αλλά η ιστορία δεν ολοκληρώνεται ακριβώς όπως την είχαν σχεδιάσει. Για ακόμα μια φορά ο Έλρικ καταλήγει σε φιλοσοφικό παραλλήρημα σχετικά με την κακή του τύχη, η Σααρίλα δεν μπορεί να διαχειριστεί την ήττα αλλά ο Έλρικ δεν την στηρίζει ιδιαίτερα καθώς έχει να σκεφτεί τα δικά του άλυτα προβλήματα, ο Μούνγκλαμ βρίσκει λεφτά και ανακαλύπτει την αρχή μιας όμορφης φιλίας και το Στορμπρίγκερ δεν τρώει κανέναν φίλο του Έλρικ καθώς έχει ήδη χορτάσει με διάφορα τερατώδη όντα, κάτι που το λες και περίπου happy end.

Εξαιρετικό από κάθε άποψη αν και το φινάλε παρα είναι κυνικό.

4. Τζόρτζ Μακ Ντόναλντ - Φωτογέννητος και Νυχτερίδα / Μπλέ βελούδο

 Ιστορία με θέμα την Ημέρα και την Νύχτα που εκπροσωπούνται από ένα νεαρό ζευγάρι που εξαπάτησε μια κακιά (;) μάγισσα. Ο Τζόρτζ Μακ Ντόναλντ γράφει φανταστικά αλλά η υπόθεση δεν είναι ακριβώς το δυνατό του σημείο όπως θα θυμούνται  ίσως και όσοι διάβασαν την ''Λίλιθ''. Η ιστορία εδώ κυλάει σαν ένα όμορφο αλλά ελαφρώς εφιαλτικό παραμύθι με πολλές μυθολογικές αναφορές στους μύθους της Σελήνης και του Ήλιου. Διακρίνω και πολλά θρησκευτικά στοιχεία χαρακτηριστικό του Μακ Ντόναλντ. Είναι κάπως αφελές (Η αληθινή αγάπη νικάει όλα τα εμπόδια) αλλά συγκηνητικό. Ότι πιο κοντά σε παιδική ιστορία που τα πιο σκοτεινά της σημεία θυμίζουν Άντερσεν αλλά με συχνά ακατανόητους συμβολισμούς. Ενδιαφέρουσα η ιδέα πως αγάπη σημαίνει και βοήθεια στην διαχείριση της εσωτερικής φοβίας.

5. Λόρδος Ντάνσανι - Το άπαρτο κάστρο / Γαλάζιο ατσάλι

Ο Λόρδος Ντάνσανι πετυχαίνει όπου δεν τα καταφέρνει ο Τζόρτζ Μακ Ντόναλντ. 'Ισως επειδή χρησιμοποιεί χιούμορ και συχνά και σαρκασμό.  Μάστορας στις ονειρικές ιστορίες από άλλους κόσμους εδώ γράφει μια ιστορία ηρωικής φαντασίας με αμφιλεγόμενο τέλος. Όπως και στον Χάουαρντ υπάρχει και εδώ προβληματισμός για την πηγή των μύθων και την κατασκευή των ηρώων. 'Οπως και στον Μακ Ντόναλντ υπάρχει η κάπως εφιαλτικά παραμυθένια ατμόσφαιρα.  Δεν έχει όμως  αυταπάτες ούτε περί ηρωισμού ούτε περί θρησκείας και το τέλος είναι πικρό. Η ιστορία αφορά την αναζηηση ενός ήρωα (;) που προσπαθεί να σώσει τον λαό του από μια πολύ σκοτεινή μοίρα. Η πραγματικότητα μπερδεύεται με τον μύθο αλλά όπως λέει ο Ντάνσανι, δεν είναι ποτέ τόσο γοητευτική όσο μια καλή ιστορία.  

Πολύ καλό πάντως.

6. Φίλιπ Λάβκραφτ - Η αναζήτηση του Ιράνου /  Μωβ βελούδο

Ίσως η καλύτερη ιστορία της σειράς τουλάχιστον ως προς τα μυνήματα που μεταφέρει. Συγκλονιστική μεταφορά για την φύση της τέχνης και τον ρόλο του καλλιτέχνη μέσα από την ιστορία ενός χαρισματικού μουσικού που εγκαταλείπει την πόλη του που δεν εκτιμά την  αξία  της τέχνης αλλά μόνο την σκληρή και βαρετή εργασία. Ο ήρωας φεύγει σε αναζήτηση του ιδανικού κοινού σε πιο φιλόμουσες πόλεις. Εξαιρετική ανάλυση εδώ:

https://www.tor.com/2015/12/15/im-too-sexy-for-this-city-the-quest-of-iranon/

O X.Φ.Λαβκραφτ όταν άφηνε τα χταπόδια και τα άλλα πλάσματα ήσυχα στους σκοτεινούς βυθούς τους ήταν σπουδαίος συγγραφέας πάντως.

Το συγκεκριμένο μαζί με την ''Σελεφαΐς'' και την ''Ονειρική αναζήτηση της Άγνωστης Καντάθ'' αναφέρονται στην σχέση του καλλιτέχνη με το έργο του.

Εξαιρετικός, πολύ όμορφος τόμος.

 

 

Edited June 6, 2021 by kirki

[Δημήτρης]

Η ιστορία του Ρόμπερτ Έργουιν Χάουαρντ πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ. Τόσο, που την βάζω πιο πάνω και από τα Κόναν, ότι καλύτερο έχω διαβάσει θα έλεγα στο φάντασυ σε μικρή φόρμα. Πρόκειται πραγματικά για το απόλυτο βαρβαρικό έπος. 

Συγχαρητήρια για το σεντόνι και για τις πληροφορίες 

[Νίκη]

Έχω διαβάσει την ιστορία του Τζορτζ Μακντόναλντ και την αναζήτηση του Ίρανον του Λάβκραφτ. Ο Φωτογέννητος και Νυχτερίδα είναι ωραίο, με παραμυθένια ατμόσφαιρα, (εγώ δεν έπιασα καθόλου εφιαλτικούς τόνους), κάπως δύσκολο για τον σημερινό αναγνώστη γράψιμο (στα αγγλικά εννοώ), αλλά καθόλου βαρύ και πάλι. Μου άρεσε η περιγραφή των ανακαλύψεων που γίνονται από το κορίτσι. Η σχέση των δύο ηρώων μου φάνηκε κάπως εκμετάλλευση και οι χαρακτήρες πιο αρχετυπικοί πεθαίνεις, αλλά η αρχετυπικότητα αυτή συμφωνεί με  το παραμυθένιο στυλ και την κάποια αφέλεια του διηγήματος.

Η αναζήτηση του Ίρανον πολύ ιδιαίτερο διήγημα. Έχει ένα κύριο ελλάτωμα, βαριά και άκαμπτη γραφή και οι χαρακτήρες μιλάν με εξαιρετικά αφύσικο τρόπο, δεν θα ξεχάσω τον τρόπο που μιλάει ένα παιδί στον κύριο ήρωα, λες και δεν είναι μικρό παιδί, αλλά ένας γέρος προφήτης. Είναι όμως ένα τραγικό, απαισιόδοξο διήγημα, που μιλάει για τη μοίρα του καλλιτέχνη και το θέμα του ξεπερνάει τις δυσκολίες της γραφής. Μου άρεσε, γιατί είναι σαν ψυχανάλυση του ίδιου του Λάβκραφτ: ο καλλιτέχνης που κανείς δεν τον καταλαβαίνει και δεν ανήκει πουθενά και αν ανήκει κάπου αυτό είναι ψευδαίσθηση. 

Θα ήθελα πολύ να διαβάσω την ιστοριούλα της Τάνιθ Λη, αυτή η γυναίκα γράφει πολύ ωραία, αν και κάποιοι μπορεί να τη θεωρήσουν γλυκανάλατη. Και το άπαρτο κάστρο φυσικά θα ήθελα να διαβάσω, πολύ ωραίο ακούγεται. 

Γέλασα με την περιγραφή σου για τον Έλρικ. Πολύ emo ο τύπος,  σαν πεισμωμένος έφηβος, απ ότι φαίνεται (δεν έχω διαβάσει κανένα διήγημά με αυτόν). Για τους φαν του Έλρικ προτείνω το διήγημα του Gaiman, the return of the thin white duke. Ο David Bowie μπλεκέται σε ένα τελείως ελρικίζον και emo φανταζυ. Πολύ όμορφο και γοητευτικό διήγημα.

[kirki]

Ευχαριστώ για τις πληροφορίες, David Bowie σε σύμπαν που μοιάζει με του Ελρικ  από Gaiman ακούγεται απλά θεσπέσιο! Το εφιαλτικό αναφέρεται στην συμπεριφορά της μάγισσας ειδικά απέναντι στην μητέρα της Νυχτερίδας που είναι τυφλή και μετά δεν ξανακούμε για εκείνην -έχει κάτι το αρρωστημένο η αρχή της ιστορίας νομίζω. Πολύ σωστά και εύστοχα τα σχόλια σου για τον Ίρανον και την ιστορία του ΜακΝτόναλντ.  

Edited June 6, 2021 by kirki

[Νίκη]

2 minutes ago, kirki said:

Ευχαριστώ για τις πληροφορίες, David Bowie σε σύμπαν που μοιάζει με του Ελρικ  από Gaiman ακούγεται απλά θεσπέσιο! Το εφιαλτικό αναφέρεται στην συμπεριφορά της μάγισσας ειδικά απέναντι στην μητέρα της Νυχτερίδας που είναι τυφλή και μετά δεν ξανακούμε για εκείνην -έχει κάτι το αρρωστημένο η αρχή της ιστορίας νομίζω. Πολύ σωστά και εύστοχα τα σχόλια σου για τον Ίρανον και την ιστορία του ΜακΝτόναλντ.  

Πράγματι, έτσι είναι, δεν θυμόμουν καθόλου αυτή την πλευρά. Δεν το σκέφτηκα, αλλά είναι ένα πείραμα πάνω σε ανθρώπους στην ουσία, όποτε πράγματι άρρωστο. 

[Notarios]

Με μεγαλη ικανοποιηση διαπιστωνω οτι η συζητηση για τα αγαπημενα Ωρορακια καλα κρατει ακομα! Προσωπικα, μπαινω συχνα-πυκνα στο συγκεκριμενο thread για να αντλησω γνωμες & πληροφοριες, ποσο μαλλον που εσχατως με εχει πιασει μια "ωρορικη" νοσταλγια & εχω διαβασει καμποσα διηγηματα. Επιτρεψτε μου δυο πραγματακια :

α) να επισημανω ποσο ευχαριστηθηκα οσα διηγηματα διαβασα μεσα απο τον 73ο τομο (''Ιστορίες από το Εφιαλτικό Μέλλον 2''), δηλαδη αυτα απο Ε.Μ.Φορστερ, Κ.Νεβιλ (ολιγον....."φευγα"!), Ρ.Ζελαζνι (υποδειγμα για το πως να γραψεις ενα διηγημα 10 σελιδων γεματο νοημα & συναισθημα), Γ.Σπενσερ (55 ετων & τοσο προφητικο) & Γ.Μιλερ.

β) να ρωτησω (& να ζητησω σποιλερ, φυσικα 😜) τι ηθελε να πει ο ποιητης (Κρις Νεβιλ) στο "φλασακι" του "Το Δασος του Ζιλ" (τομος νο3), το οποιο μολις διαβασα 😒

[kirki]

Έψαξα το διήγημα The Forest Of Zil [short story] by Kris Neville | LibraryThing αλλά δεν το βρήκα κάπου. Δεν έχω τον συγκεκριμένο τόμο αλλά ακούγεται ενδιαφέρον. Και εδώ να προσθέσω μια παρατήρηση:

Σχεδόν ποτέ δεν γράφεται ο τίτλος ή το όνομα του συγγραφέα στο πρωτότυπο και συχνά οι πληροφορίες ήταν ελάχιστες. Αυτό μπορεί να ακούγεται αρνητικό αλλά δεν είναι. Μας θυμίζει μια αναλογική εποχή πριν το ιντερνετ όπου η πρόσβαση στην πληροφορία ήταν ακριβή και δύσκολη αλλά και πολύτιμη όταν τελικά κατάφερνες να την βρεις. Συγγραφείς - μυστήριο απο την Ωρόρα τελικά βρέθηκαν να είναι πασίγνωστοι (στις χώρες τους τουλάχιστον) και άλλοι που εμφανίζονταν τακτικά  ήταν εντελώς μυστηριώδης ή εγραφαν με ψευδώνυμο ενώ είχαν εντελώς άλλη καθημερινότητα.  Η διαδικασία εύρεσης των ''άγνωστων'' συγγραφέων της Ωρόρα αποτελεί μέρος της γοητείας της σειράς και ας είναι συχνά δύσκολη.  

Edited July 26, 2021 by kirki

[Notarios]

7 hours ago, kirki said:

Έψαξα το διήγημα The Forest Of Zil [short story] by Kris Neville | LibraryThing αλλά δεν το βρήκα κάπου. Δεν έχω τον συγκεκριμένο τόμο αλλά ακούγεται ενδιαφέρον. Και εδώ να προσθέσω μια παρατήρηση:

Σχεδόν ποτέ δεν γράφεται ο τίτλος ή το όνομα του συγγραφέα στο πρωτότυπο και συχνά οι πληροφορίες ήταν ελάχιστες. Αυτό μπορεί να ακούγεται αρνητικό αλλά δεν είναι. Μας θυμίζει μια αναλογική εποχή πριν το ιντερνετ όπου η πρόσβαση στην πληροφορία ήταν ακριβή και δύσκολη αλλά και πολύτιμη όταν τελικά κατάφερνες να την βρεις. Συγγραφείς - μυστήριο απο την Ωρόρα τελικά βρέθηκαν να είναι πασίγνωστοι (στις χώρες τους τουλάχιστον) και άλλοι που εμφανίζονταν τακτικά  ήταν εντελώς μυστηριώδης ή εγραφαν με ψευδώνυμο ενώ είχαν εντελώς άλλη καθημερινότητα.  Η διαδικασία εύρεσης των ''άγνωστων'' συγγραφέων της Ωρόρα αποτελεί μέρος της γοητείας της σειράς και ας είναι συχνά δύσκολη.  

Δεν εχω ολα τα τομιδια, & ουτε με ενδιαφερει να τα αποκτησω ολα (θεωρω τυχερο τον εαυτο μου που κατεχει οσα πραγματικα τον ενδιαφερουν - ισως & περισσοτερα), ωστοσο μεσα σε καμποσα που δεν εχω, υπαρχουν 1-2 ιστοριες που με ενδιαφερουν, & συνηθως τις βρισκω στα αγγλικα (αν οχι κατευθειαν το κειμενο των ιδιων, τουλαχιστον συλλογες-ανθολογιες, μεσα στις οποιες βρισκονται). Ετσι ακριβως συνεβη κ' με το Δασος του Ζιλ, το οποιο βρηκα σε συλλογη διηγηματων του Kris Neville, που βρισκεται πανευκολα & εχει τον τιτλο "The Science Fiction of Kris Neville". Φυσικα, καποιες (ελαχιστες) φορες εχει συμβει να μην μπορεσω να βρω ενα διηγημα στα αγγλικα (π.χ. Harry Harrison - "Ο Διωκτης της Αμαρτιας" ή Alan Nelson - "Silenzia") ή (ακομα πιο σπανια) να μην μπορεσω να ταυτοποιησω καν ενα διηγημα (π.χ. Ray Bradbury - "Εγω Ο Αρης"), αφου, οπως λες, δεν αναγραφονταν στα αγγλικα το ονομα του συγγραφεα & του διηγηματος,.....αλλα τι να κανομε, ολα ηταν/ειναι μερος της ομορφης περιπετειας που ονομαζεται "Ωρορα" ☺️ 

Edited July 26, 2021 by Notarios

[Νίκη]

Πάντως τα δυο τελευταία σχόλια μου φαίνεται σαν ωραιοποίηση λαθών και έλλειψης πληροφοριών. Τέλος πάντων...

Διάβασα τον Mr Arcularis, πάρα πολύ ωραίο! Η κατάληξη είναι κάπως κουφή και ομολογώ ότι είχα καταλάβει που το πήγαινε απ' την αρχή σχεδόν, αλλά αυτό που είναι πάρα πολύ όμορφο είναι η περιγραφή και η απόδοση του ονείρου. Έχει όλα τα στοιχεία που έχουν και τα αληθινά όνειρα: συμβολισμοί  και αφηρημένες έννοιες που αποδίδονται με κυριολεκτικό τρόπο, πρόσωπα που εμφανίζονται στα καλά καθούμενα, ταυτίσεις προσώπων που ανάγονται στην παιδική ηλικία, ενσωματώσεις εξωτερικών ερεθισμάτων με περιέργο τρόπο, φρουδικά στοιχεία της επιθυμίας του θανάτου και του φόβου αυτού, η επιθυμία για ζωή που είναι η λίμπιντο, εκπλήρωση επιθυμιών, παιχνίδια με τις λέξεις...

Απορώ, γιατί το έβαλαν στις ιστορίες με φαντάσματα; Δεν έχει κανένα φάντασμα, εκτός αν θεωρήσεις τον πρωταγωνιστή κο Αρκιουλάρις ως φάντασμα. Περισσότερο θα ταίριαζε στις ιστορίες από ονειρικούς κόσμους, αν και είναι μάλλον σπόιλερ.

[kirki]

On 10/25/2021 at 12:31 PM, Νίκη said:

Πάντως τα δυο τελευταία σχόλια μου φαίνεται σαν ωραιοποίηση λαθών και έλλειψης πληροφοριών. Τέλος πάντων...

Με τα σημερινά δεδομένα ισχύει. Τότε όμως ήταν  διαφορετικά τα πράγματα. Σήμερα έχουμε άπειρες πληροφορίες - τότε η πρόσβαση στην πληροφορία ήταν δύσκολη. Για μένα αυτές οι παραλείψεις λειτουργούν νοσταλγικά. Για κάποιον νεότερο ίσως είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό αυτό.  

Νομίζω πως ο πρωταγωνιστής στο διήγημα που λες είναι φάντασμα ή κάποιου είδους ον που κινείται σε διάφορα σύμπαντα αλλά συμφωνώ πως ίσως θα ταίριαζε σε ανθολογία με Ονειρικούς κόσμους ή Άλλες διαστάσεις.  Νομίζω εντάσσεται στην τρομακτική τυπολογία του ΄΄κάποιος είναι νεκρός και δεν το ξέρει''. Πολύ στενάχωρο διήγημα για το εύθραστο της υγείας μετά από κάποια χρόνια. Αν το δει κανεις έτσι ταιριάζει στα Φαντάσματα. Αλλά και στις Ιστορίες Μοναξιάς επισης.

Γενικά έχω βρει και εγώ αρκετά διηγήματα που θα τα έβαζα θεματικά σε άλλους τόμους. Η Ωρόρα έχει κάτι το χειροποίητο και αυτό σημαίνει και λάθη. Πολύ ταλαιπωρία όμως για βρούμε πληροφορίες για συγγραφείς και διηγήματα όντως.

Για μένα έχει κάτι το γοητευτικό αυτό ακόμα και σήμερα - ειδικά όταν πανάγνωστοι συγγραφείς προκύπτπουν σταρ στις χώρες τους και δήθεν κρυμμένα διαμαντάκια κλασσικά. Φυσικά συμβαίνει και το αντίθετο: συγγραφείς που στην Ελλάδα αγαπάμε να έχουν αμφιλεγόμενη φήμη και να έχουν ξεχαστεί εντελώς. 

 

Edited November 2, 2021 by kirki