BladeRunner Posted March 31, 2012 Share Posted March 31, 2012 Ωπα, αυτόν τον τόμο κάπου τον έχω πετύχει... Χμ, θα τον ψάξω, αν είναι ακόμα εκεί... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted March 31, 2012 Share Posted March 31, 2012 Από το Ιστορίες από άλλες πραγματικότητες ξεχωρίζω τα διηγήματα των Σέκλυ, Λονγκ, Μάθεσον και Σμιθ, Ειδική μνεία χρειάζεται το Η νέα πραγματικότητα που αφορά ένα πείραμα που θα αλλάξει την ίδια την πραγματικότητα. Πραγματικο must read! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 31, 2012 Share Posted March 31, 2012 Το διάβασα πρόσφατα, δανεικό, και έχω να πω ότι: - ''Ιστορίες από Άλλες Πραγματικότητες'' ν. 8: - Τζωρτζ Χένρυ Σμιθ: ''Το Ιμάτζικον'': Αναποδογύρισμα ενός κλισέ. Όχι και άσχημο. - Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ: ''Ο Άνθρωπος από το Άγνωστο'': Εδώ σχεδόν δεν υπάρχει ιδέα - everything is about απλώς έναν εξωγήινο. Καλογραμμένο και σχετικά αξίζει, αλλά όχι τίποτα φοβερό. - Τσαρλς Χάρνες: ''Η Νέα Πραγματικότητα'': Το καλύτερο, με μια φοβερή ιδέα ή μάλλον τράβηγμα στα άκρα της ιδέας ότι "η πραγματικότητα είναι μέσα στο μυαλό μας". - Ρόμπερτ Σέκλυ: ''Οι Δαίμονες'': Πολύ καλό και αστείο αν και σχετικά απλή ιδέα. Αναρωτιέμαι αν έχει γράψει κι άλλο φάντασυ ο Σέκλυ. Θα το διαβάσετε εδώ. - Άρθουρ Κλαρκ: ''Το Τείχος του Σκότους'': Δυστυχώς, πριν το διαβάσω αυτό, είχα διαβάσει το Tower of Babylon του Ted Chiang, που είναι μια απείρως καλύτερη εκτέλεση της ίδιας ιδέας. Κάπου είχα και το λινκ με το διήγημα, αλλά δεν το βρίσκω τώρα. Αν δεν ήταν αυτό, θα μου άρεσε και "Το τείχος του σκότους". Φάντασυ από τον Κλαρκ! - Ρίτσαρντ Μάθεσον: ''Ταχυδακτυλουργική Παράσταση'': Ένα διήγημα χωρίς ιδέα. Μάλλον ο συγγραφέας ήταν πολύ επιεικής που το άφησε να βγει από τη γραφομηχανή του. Ίσως πάλι παραείναι σουρεαλιστικό για τα δικά μου γούστα, δεν ξέρω. Τα άλλα νομίζω ότι δεν τα διάβασα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 31, 2012 Share Posted March 31, 2012 (edited) Τώρα μου ανάψατε και οι δύο σας την περιέργεια για την ''Νέα Πραγματικότητα'', θα την διαβάσω κάποια στιγμή μόνη της για να δω περί τίνος πρόκειται. Σκόρπιες μόνο εικόνες έχω μέσα στο μυαλό μου για έναν άνθρωπο που είχε εξαπατήσει κάποιον άλλον μ' ένα ψεύτικο νόμισμα που τελικά δεν ήταν ψεύτικο ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι καλά. Θυμάμαι πάντως ότι μου είχε αρέσει. Edited March 31, 2012 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BlackCatGirl Posted April 1, 2012 Share Posted April 1, 2012 Ιστορίες μαγείας και τρόμου (ν.7): - Η σκιά στο κωδωνοστάσι - Ρ. Μπλακ : Χωρίς να έχω διαβάσει τα διηγήματα του ίδιου και του Λαβκραφτ που προηγήθηκαν, μου άρεσε η ιδέα της, κατά κάποιο τρόπο συνέχισής τους, μέσω αυτής της ιστορίας. Ο Μπλακ εδώ προσπαθεί να διερευνήσει την αλήθεια πίσω από το "θάνατό" του στο διήγημα "Ο στοιχειωτής του σκοταδιού" του Λαβκραφτ. Το βρήκα έξυπνο και ενδιαφέρον. Είχε πολύ γρήγορη πλοκή και μου άρεσε αρκετά. - Η φωτιά του Ασσουρμπανιπάλ - Ρ.Ε. Χάουαρντ : Για να είμαι ειλικρινής, βαρέθηκα λίγο στο πρώτο περίπου μισό του διηγήματος, μέχρι δηλαδή οι δύο ήρωες να φτάσουν στο περιβόητο ρουμπίνι, τη "Φωτιά του Ασσουρμπανιπάλ". Μετά το βρήκα αρκετά καλό, αλλά γενικότερα δε με ενθουσίασε. - Τα όνειρα του σπιτιού της μάγισσας - Χ.Β. Λαβκραφτ : Είχα ξανακούσει για το συγκεκριμένο διήγημα, και το είχα στα υπόψιν μου. Εδώ, πραγματικά, ενθουσιάστηκα. Λάτρεψα το "παιχνίδι" με μια άλλη διάσταση (θυμήθηκα αμυδρά και το βιβλίο του Μάστερτον "οι Παγιδευμένοι", όπου γίνεται σχεδόν το ίδιο), λάτρεψα το "στοιχειωμένο" από τη μάγισσα σπίτι, καθώς και τους εφιάλτες που αυτό δημιούργησε στον ήρωα. Το έχω ξαναπεί, λατρεύω τις καλές ιστορίες με μάγισσες...και αυτή είναι σίγουρα μία από αυτές. - Ο κάτοικος του σκοταδιού - Ω. Ντέρλεθ : Παρόλο που βασίζεται στη Μυθολογία Κθούλου, με την οποία δεν έχω ασχοληθεί, το βρήκα πολύ καλό αυτό το διήγημα. Μου άρεσαν οι εφιαλτικές ηχογραφήσεις και απόλαυσα το τρομακτικό σκηνικό στη μέση του πουθενά, όπου βρίσκονταν οι δύο ήρωες της ιστορίας. - Η επιστροφή των Λοιγκορ - Κ.Ουίλσον : Εδώ μου κίνησε ακόμα πιο πολύ το ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο συγγραφέας αναμειγνύει αληθινά περιστατικά με στοιχεία μυθιστορήματος. Σύμφωνα με τον Γ.Μπαλάνο, <<τα εννιά στα δέκα στοιχεία που αναφέρονται είναι αληθινά>> (σ.219). Η ιστορία ίσως προβληματίζει λίγο παραπάνω από τις υπόλοιπες για αυτόν ακριβώς το λόγο. Γενικότερα, τα πράγματα ήταν όπως τα περίμενα. Αν μου άρεσαν οι "Ιστορίες με μάγους και μάγισσες", με το συγκεκριμένο βιβλίο ενθουσιάστηκα. Η επιμέλεια του Γ. Μπαλάνου ήταν για ακόμα μια φορά πολύ καλή, παρά τα όποια τυπογραφικά. Συνιστάται 100%. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 1, 2012 Share Posted April 1, 2012 (edited) - Τα όνειρα του σπιτιού της μάγισσας - Χ.Β. Λαβκραφτ : Είχα ξανακούσει για το συγκεκριμένο διήγημα, και το είχα στα υπόψιν μου. Εδώ, πραγματικά, ενθουσιάστηκα. Λάτρεψα το "παιχνίδι" με μια άλλη διάσταση (θυμήθηκα αμυδρά και το βιβλίο του Μάστερτον "οι Παγιδευμένοι", όπου γίνεται σχεδόν το ίδιο), λάτρεψα το "στοιχειωμένο" από τη μάγισσα σπίτι, καθώς και τους εφιάλτες που αυτό δημιούργησε στον ήρωα. Το έχω ξαναπεί, λατρεύω τις καλές ιστορίες με μάγισσες...και αυτή είναι σίγουρα μία από αυτές. Άρα λοιπόν μην είσαι και τόσο σίγουρη ότι η Μυθολογία Κθούλου δεν θα σου αρέσει. Βλέπεις, δεν έχουν όλες οι ιστορίες της πλοκάμια Και δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω ότι ''Τα Όνειρα του Σπιτιού της Μάγισσας'' έχουν βγει σε επεισόδιο στη σειρά Masters of Horror. - ''Ιστορίες με Κοσμικές Περιπέτειες'' ν. 4: - Φρέντρικ Μπράουν: ''Η Αρένα'': Η ιδέα έκανε το μυαλό μου πουρέ. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε πόλεμο με μία εξωγήινη φυλή. Ένας άνθρωπος θα κληθεί να αντιμετωπίσει έναν εξωγήινο. Η νίκη του ενός, θα σημάνει την ήττα και τον αφανισμό του πολιτισμού του άλλου. Όταν μάλιστα μία τόσο καλή ιδέα συνδυάζεται και με πολύ ωραίο γράψιμο, δεν μου μένει τίποτα άλλο από το χαρακτηρίσω την ''Αρένα'' ως αριστούργημα. - Λη Μπράκετ: ''Οι Τελευταίες Μέρες της Σαντακόρ'': Η Μπράκετ έχει γράψει αρκετά διηγήματα με φόντο τον Άρη. Έχω διαβάσει μερικά, και αυτό ήταν από τα πολύ καλά. Ένας Γήινος θα γίνει άθελα του η αιτία να καταστραφεί μία Αρειανή φυλή. Χαρακτηριστικό της η πολύ καλή ατμόσφαιρα. - Φίλιπ Ντικ: ''Η Αποικία'': Δεν έχω διαβάσει πολύ Ντικ -κακώς- αλλά απ' ότι καταλαβαίνω, ''Η Αποικία'' πρέπει να είναι κλασικό δείγμα της γραφής του: Τίποτα και κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται. Οι fans του πιστεύω ότι θα την λατρέψουν. - Κλίφφορτν Σάιμακ: ''Το Μεγάλο Προαύλιο'': Ο Σάιμακ γράφει με μία ''ζεστασιά'' και με μία γλυκή πένα που έχω συναντήσει σε πολύ λίγους συγγραφείς, και ''Το Μεγάλο Προαύλιο'' και ''Η Αψιμαχία'' έφταναν και περίσσευαν για να τον βάλω για πάντα μέσα στην καρδιά μου. Και οι δύο αποτελούν μέρος της συλλογής του ''Πόλη'' που θα διαβαστεί λίαν συντόμως. - Πόουλ Άντερσον: ''Ζωτικός Χώρος''': Κεφάτη ανάλαφρη ιστορία με πρωταγωνιστή τον χαρακτήρα Νίκολας Βαν Ράιν που έπλασε ο Άντερσον. Ο Νίκολας Βαν Ράιν είναι ένας τυχοδιώκτης του διαστήματος με κοφτερό μυαλό, στόμα φορτηγατζή και μεγάλη καρδιά. Ο κυνισμός είναι διάχυτος και οι ατάκες δίνουν και παίρνουν. Καλή ήταν. Όλα τα διηγήματα είναι κι ένα. Μου άρεσαν όλα πολύ, και έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Ιστορίες για όλα τα γούστα, από τα καλά βιβλία της σειράς. Edited April 1, 2012 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 1, 2012 Share Posted April 1, 2012 - ''Ιστορίες από Άλλες Πραγματικότητες'' ν. 8: - Άρθουρ Κλαρκ: ''Το Τείχος του Σκότους'': Δυστυχώς, πριν το διαβάσω αυτό, είχα διαβάσει το Tower of Babylon του Ted Chiang, που είναι μια απείρως καλύτερη εκτέλεση της ίδιας ιδέας. Εδώ το λινκ. Διαβάστε το και πείτε μου ποιο από τα δύο είναι καλύτερο. Αν δεν ήταν αυτό, θα μου άρεσε και "Το τείχος του σκότους". Φάντασυ από τον Κλαρκ! Βρήκα το λινκ για το διήγημα του Ted Chiang "Tower of Babylon". Να σημειωθεί ότι α)αυτό ήταν το πρώτο διήγημα που έγραψε στη ζωή του, β) πήρε Nebula και γ)ο συγγραφέας αρνήθηκε να δεχτεί το βραβείο, γιατί θεώρησε ότι το διήγημα δεν ήταν αρκετά καλοδουλεμένο(ΝΤΟΥΠ!). Έτσι άκουσα. Κατά τα άλλα και on topic, διαβάζω τις "Ιστορίες Ηρωικής Φαντασίας" και μου φαίνονται αρκετά καλές ως τώρα. -Το "Χέλσγκαρντ" πολύ ατμοσφαιρικό και δε θα το έλεγα κλισέ. Ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί τρόμου. -Το "Πράξη Πίστης" δε με ενθουσίασε, αλλά καταλαβαίνω γιατί έχει τόσο ένθερμους φαν: είναι αληθινό... Έχει δίκιο ο tsathoggua ότι θα ταίριαζε να το διαβάζεις ακούγοντας μουσική σε στυλ LotR ή κάτι τέτοιο. Κάποια ονόματα, Νιφλχάιμ, Χελ και άλλα, που ανήκουν στη σκανδιναβική μυθολογία, τα είχα δει και στο (εξαιρετικό) κόμιξ-παρωδία επικού φάντασυ "Το σπαθί των πάγων", του Massimo De Vita, και νόμιζα ότι είναι λέξεις που τις έβγαλε από το μυαλό του. -Oι "Φρύνοι του Γκρίμμερντεηλ" επίσης πολύ ωραίο, με πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση και χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας(αν και εννοείται ότι το είχα μαντέψει από πολύ νωρίς πού ήταν η παρεξήγηση). Προχωράω και με τα άλλα δύο και επανέρχομαι. - ''Ιστορίες με Κοσμικές Περιπέτειες'' ν. 4: - Φρέντρικ Μπράουν: ''Η Αρένα'': Αυτή την Ωρόρα δεν την έχω, αλλά την "Αρένα" την έχω διαβάσει στα αγγλικά σε άλλη ανθολογία και είναι όντως εξαιρετική. Πολύ πρωτότυπη και καθόλου γερασμένη και επιτέλους μια "μάχη" που την καταλαβαίνω εύκολα μεν, αλλά όχι τόσο εύκολα που να τη βαριέμαι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ugh Posted April 1, 2012 Share Posted April 1, 2012 Ιδιαίτερα το Ενάντια στους Θεούς, παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα κορυφαία διηγήματα φάνταζυ που έχω διαβάσει έβερ. Πραγματικά, με άνοιξε τα μάτια σε ένα ολόκληρο καινούργιο σύμπαν. Εκπληκτική πραγματικά ιστορία, τόσο απλή και όμως τόσο υπέροχη. Προσφέρει εγγυημένα άφθονο γέλιο. Ε, τώρα θα με βάλετε να ψάχνω στην βιβλιοθήκη του παλιού μου σπιτού. Ελπίζω να το κάνω όμως. Σεβασμός στην Ωρόρα που άνδρωσε πολλούς από μας - ακόμη και μέσα από την προχειρότητα των εκδόσεών της aScannerDarkly τι περιμένεις; Κάντο! Κάντο ακόμη και αν είναι πρόχειρες οι εκδόσεις Αυτό όντως ισχύει. - ''Ιστορίες Φανταστικής Σάτιρας'' ν.19: - Larry Niven: ''Το Πέταγμα του Αλόγου''- ''Λεβιάθαν''- ''Κάλλιο Ένα Πουλί στο Χέρι...'': Ο Niven αν και γνωστός ως συγγραφέας σκληρής επιστημονικής φαντασίας, δίνει εδώ μερικά πολύ καλά δείγματα κυνικού τρόπου γραφής. Ο ήρωας του Χάνβιλ Σβετζ ζει σε μία γη μερικές εκατοντάδες χρόνια από το σήμερα. Εκεί κυρίαρχος του κόσμου είναι ένας καθυστερημένος τύπος με τον τίτλο Γενικός Γραμματέας. Μία ανωμαλία που έχει κληρονομήσει, τον έχει κάνει να έχει μυαλό μικρού παιδιού. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο Σβετζ να στέλνεται σε αποστολές στο παρελθόν για να αιχμαλωτίσει φάλαινες, δεινοσαύρους, άλογα και άλλα τέτοια περίεργα που θα χρησιμεύσουν για την ψυχαγωγία του. Καλές, ωραίες ιστορίες που βγάζουν γέλιο. Τις υπόλοι- πες του τόμου τις είχα ψιλοξεχάσει, αυτές όμως θυμόμουν ότι μου είχαν αρέσει. - Roger Zelazny: ''Ηλεκτρονική Ερωμένη'': Ιστορία στην οποία ο Zelazny καταπιάνεται με την τεχνητή νοημοσύνη. Βλέπουμε τι μπορεί να συμβεί όταν μία μηχανή διακατέχεται από ανθρώπινα συναισθήματα, και τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης. Όχι για παραπάνω από μία φορά, γιατί με το συγκεκριμένο θέμα θα ήθελα μία πιο ''σοβαρή'', πιο σκληρή ιστορία. Σε κά- ποια άλλη ανθολογία δηλαδή. - L. Sprague de Camp: ''Ο Ασύστολος Άνθρωπος'': Ένα αποτυχημένο πείραμα και τα επακόλουθα του. Αυτή μου άρεσε α- ρκετά. Χωρίς να είναι τίποτα το τρομερό, μου αρέσουν οι ιστορίες που είναι γραμμένες σ' αυτό το ξέφρενο στυλ. Διασκέδασα πολύ διαβάζοντας την. - Fredric Brown: ''Και τ' Αστέρια Τρελλάθηκαν'': Πολύ περίεργη όσο και εύστοχη ιδέα που σατυρίζει τον καταναλωτισμό, τις μορφές διαφήμισης και τις αντιδράσεις ανθρώπων σε ακραίες καταστάσεις. Καλούτσικη ήταν. - Ray Bradbury: ''Η Μορφή των Πραγμάτων'': Ο Bradbury είναι ένας πραγματικά εκπληκτικός συγγραφέας πολύ ανώτερος της φήμης του, και όποιος δεν τον γνωρίζει, τον καλώ να διαβάσει κάτι δικό του για του λόγου το αληθές. Οι ιστορίες του δεν είναι τίποτα λογοτεχνικά αριστουργήματα, αλλά είναι αυτή η μοναδική, γλυκόπικρη αίσθηση που σου αφήνουν, που τις κάνουν τόσο ξεχωριστές. Και η συγκεκριμένη δεν αποτελεί εξαίρεση. Διαβάστε κάτι δικό του και θα με θυμηθείτε. - Robert Sheckley: ''Ο Ειδικός'': Ένα σκάφος που κινείται στο διάστημα, χρειάζεται τον απόλυτο συντονισμό και συνεργασία των ''μελών'' του πληρώματος για να επιστρέψει στον μητρικό πλανήτη. Χωρίς να το θέλω, έκανα ένα λογοπαίγνιο Πρωτό- τυπο διήγημα. Οι ιστορίες του Niven είναι πολύ καλές και τις προτείνω για διάβασμα. Υπάρχουν και άλλες μ' αυτόν τον χαρακτήρα σε άλλα βιβλία της σειράς. Οι υπόλοιπες πλην του Bradbury είναι ok, αλλά μπορεί κανείς να ζήσει και χωρίς αυτές. Γενικά θα έλεγα ότι είναι από τους μέτριους τόμους που υπάρχουν. o Fredric Brown και ο Robert Sheckley ειναι κατ'εμε οι δυο κορυφαιοι συγγραφεις σατιρικης ΕΦ μιας και εχω τον συγκεκριμενο τομο λεω να του ξαναριξω μια ματια 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 1, 2012 Share Posted April 1, 2012 (edited) Αυτή την Ωρόρα δεν την έχω, αλλά την "Αρένα" την έχω διαβάσει στα αγγλικά σε άλλη ανθολογία και είναι όντως εξαιρετική. Πολύ πρωτότυπη και καθόλου γερασμένη και επιτέλους μια "μάχη" που την καταλαβαίνω εύκολα μεν, αλλά όχι τόσο εύκολα που να τη βαριέμαι. Χαίρομαι wordsmith που σου άρεσε, γιατί όντως είναι πολύ καλή. Και αν όχι όλες τις ιστορίες, διάβασε οπωσδήποτε αυτή του Σάιμακ. Τα είπε πολύ καλύτερα από μένα ο aScannerDarkly εδώ. - ''Ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου'' ν. 17: - Ώγκαστ Ντέρλεθ: ''Πέρα από το Κατώφλι'': Ένας άνδρας ύστερα από γράμμα που δέχεται από τον ξάδερφο του, θα επι- σκεφθεί μετά από πολλά χρόνια το σπίτι του παππού του όπου και θα έρθει αντιμέτωπος με τον Ιθάκουα. Καλή ιστορία. - Χ. Φ. Λάβκραφτ- Ώγκαστ Ντέρλεθ: ''Το Παράθυρο στο Αέτωμα'': Συναντάμε πάλι το γνωστό μοτίβο αρκετών κθουλικών ιστοριών όπου ένας άνθρωπος που αγνοεί το γενεαλογικό του δέντρο, επιστρέφει στην γενέτειρα του και αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν του. Όταν αυτό συνδυάζεται και με άκρατη περιέργεια, τα αποτελέσματα είναι μοιραία. - Ρόμπερτ Χάουαρντ: ''Μη Σκάψετε Τάφο για Μένα'': Ένα από τα πολύ λίγα διηγήματα του Χάουαρντ που δεν με ξετρέλανε, έχει να κάνει με επίκληση δαίμονα. Είχε πάντως ωραία ατμόσφαιρα. - Μπράιαν Λάμλευ: ''Τσιμεντένιο Περιβάλλον'': Ένας εξερευνητής επιστρέφει σπίτι του ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι στα βάθη της Αφρικής. Δεν θα γυρίσει όμως μόνος, κάτι τον καταδιώκει. - Τζέημς Ουέηντ: ''Οι Αβυσσαίοι'': Το μόνο διήγημα που δεν μου άρεσε, με ξένισε πολύ το φόντο και το μέσο που επέλεξε ο συγγραφέας. - Ρόμπερτ Μπλοχ: ''Από Τετράδιο που Βρέθηκε σε Έρημο Σπίτι'': Η καλύτερη ιστορία του τόμου. Γραμμένη με τρόπο ασυνή- θιστο για κθουλικές ιστορίες, είναι η αφήγηση ενός μικρού παιδιού που περιμένει ανήμπορο να καταβροχθιστεί από τα μο- χθηρά σογκόθ. Από τα καλύτερα κθουλοδιηγήματα που έχω διαβάσει Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, το βιβλίο είναι μονάχα για τους fans του είδους. Επειδή είμαι τέτοιος, μου άρεσε πολύ. Και είναι σαφώς καλύτερο από το άλλο της σειράς με το ίδιο θέμα. Edited April 2, 2012 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 2, 2012 Share Posted April 2, 2012 (edited) Διάβασα και τα άλλα δύο και η γνώμη μου είναι: Βιβλίο #12 Ιστορίες Ηρωικής Φαντασίας 2. Το Κάστρο του Σκότους του Χένρυ Κάτνερ. Πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα, όλο ιδέες με μαγικά τεχνάσματα και τέτοια. Χορταστικό φάντασυ. 4. Ο Λαός του Σκοταδιού του Ρόμπερτ Χάουαρντ. Κάπως παλιομοδίτικα γραμμένο, όλο επίθετα, αλλά ωραίο, με ατμόσφαιρα. Πολύ ενδιαφέροντα αυτά τα πλάσματα και η προέλευσή τους και επίσης ενδιαφέρουσα (αν και όχι πρωτότυπη) η ιδέα της μετενσάρκωσης παλιών ηρώων σε ζωντανούς ανθρώπους. Γενικά θα έλεγα ότι όλη αυτή η ανθολογία έχει και μια γερή δόση τρόμου, εκτός από φάντασυ. Κατά τα άλλα, ξανάριξα μια ματιά στο Νο 15: Ιστορίες από εχθρικούς πλανήτες, που το είχα διαβάσει σχετικά πρόσφατα κι αυτό. Τα δυο πρώτα δικαιολογημένα δεν τα θυμόμουν, είναι πολύ μικρά. Αλλά ο "Μικρός κόσμος του Λούις Στίλμαν" του Ουίλλιαμ Νόλαν μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Πολύ ωραία γραμμένο και καταπληκτική η ιδέα του τέλους. Ενώ περιμένεις τι είδους πράσινα ανθρωπάκια θα σου ξεφουρνίσει ο συγγραφέας, βλέπεις πόσο κοντά στην ανθρώπινη φύση είναι αυτό το "τερατώδες" και πόσο λίγο χρειάζεται για να μετατραπούν κάποια τόσο οικεία πλάσματα σε τερατάκια και σε εφιαλτική απειλή. "Ο κόσμος του θανάτου" του Χάρι Χάρισον επίσης μου είχε φανεί πάρα πολύ ενδιαφέρων: η δομή μιας κοινωνίας υπό τέτοιες συνθήκες ακραίου κινδύνου, που μάλιστα δεν οφείλεται σε κανέναν πόλεμο ή κάτι τέτοιο, αλλά στην ίδια τη φύση του πλανήτη. Βρήκα και διάβασα και τις άλλες δυο συνέχειες (Deathworld II, Deathworld III) και όχι ότι δεν αξίζουν, αλλά το πρώτο είναι σίγουρα καλύτερο. Στα άλλα δύο παραμένει ίδιος μόνο ο πρωταγωνιστής και συνεχίζει την περιπλάνησή του σε άλλους κόσμους. Συνεχίζω με το Νο 16. Edited April 2, 2012 by wordsmith 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 2, 2012 Share Posted April 2, 2012 Κατά τα άλλα, ξανάριξα μια ματιά στο Νο 15: Ιστορίες από εχθρικούς πλανήτες, που το είχα διαβάσει σχετικά πρόσφατα κι αυτό. Τα δυο πρώτα δικαιολογημένα δεν τα θυμόμουν, είναι πολύ μικρά. Αλλά ο "Μικρός κόσμος του Λούις Στίλμαν" του Ουίλλιαμ Νόλαν μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Πολύ ωραία γραμμένο και καταπληκτική η ιδέα του τέλους. Ενώ περιμένεις τι είδους πράσινα ανθρωπάκια θα σου ξεφουρνίσει ο συγγραφέας, βλέπεις πόσο κοντά στην ανθρώπινη φύση είναι αυτό το "τερατώδες" και πόσο λίγο χρειάζεται για να μετατραπούν κάποια τόσο οικεία πλάσματα σε τερατάκια και σε εφιαλτική απειλή. Κρύβε λόγια βρε Κέλλυ, το κείμενο αυτό, αν δε σε κοπανήσει ανυποψίαστο στο τέλος, χάνει την αξία του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted April 2, 2012 Share Posted April 2, 2012 Ιστορίες με μαγικά σπαθιά. Νο # 24 Από το Έπος του Βόλσουνγκ .............................. Η ιστορία του Ζιγκουρντ Φριτζ Λάιμπερ............................Το παζάρι του παράδοξου Μαικλ Μούρκοκ..............................Η αδώσα ακρόπολη Λόρδος Ντάνσανι............................Το σπαθί του Βελεραν Ραούλ Καπέλα..............................Η λεπίδα του δαίμονα Θωμάς Μαστακούρης.......................Η κατάνα του Μπακεμόνο Παραθέτω αυτούσιο το φοβερό, επικό ποίημα που υπάρχει στον πρόλογο του βιβλίου. Το τραγούδι της γέννησής μου είναι η κλαγγή της μάχης κι ο αγώνας με έχει δημιουργήσει. Είμαι ένας μεγάλος θησαυρός, ένα πράγμα αξίας. Όργανο μεγάλων άθλων για αυτόν που με κρατάει. Το ένα μου άκρο είναι σαν το δέντρο του θεού. Κόβω την αρματωσιά των αντιπάλων μου με το μεγάλο μου δόντι. Ονόμασέ με. Το παζάρι του παράδοξου, είναι ένα ευχάριστο και διασκεδαστικό κείμενο. Προσωπικά Ξεχώρισα το σπαθί του Βελεραν και φυσικά τον Έλρικ του Μελνιμπονέ του Μούρκοκ. Ενδιαφέρον η ιστορία του Ζίγκουρντ από το Ισλανδικό έπος, και απολαυστική η λεπίδα του δαίμονα. Η κατάνα του Μπακεμόνο είναι μια προσπάθεια του Μαστακούρη να μας παρουσιάσει έναν θρύλο της μεσαιωνικής Ιαπωνίας. Αν είσαι φαν του είδους, πιστεύω είναι από τους καλύτερους τόμους της σειράς. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted April 2, 2012 Share Posted April 2, 2012 (edited) Ολόκληρο το #5 είναι πολύ καλό και το Η αρένα είναι ένα από τα καλύτερα διηγήματα στην ιστορία της ΕΦ. Όσον αφορά στο #17 (Ιστορίες της μυθολογίας Κθούλου), πρώτα απ΄ όλα προσκυνώ τον μνημειώδη πρόλογο του Μπαλάνου. Μιλάμε για πρωτοπορία! Την ανθολογία την είχα αγοράσει πιτσιρικάς, όταν είχα την εντύπωση πως η μυθoλογία Κθούλου είναι ένα είδος ηρωικής φαντασίας. Τίτλοι όπως Τσιμεντένιο περιβάλλον μου είχαν φανεί περίεργοι για fantasy και σύντομα διαπίστωσα πόσο εσφαλμένη ήταν η εντύπωση μου. Θυμάμαι πως είχα τρομάξει πάρα πολύ με το Πέρα από το κατώφλι και τον Ιθάκουα που ερχόταν με τους ανέμους. Οι άλλες δύο ιστορίες που ξεχωρίζω είναι το Dig me no grave του Howard και το φοβερό Από τετράδιο που βρέθηκε... του Bloch. Από τις πολύ αγαπημένες ανθολογίες. Γενικά, θεωρώ πως οι ανθολογίες που επιμελήθηκε ο Μπαλάνος είναι οι καλύτερες της σειράς. Πρόλαβε και παρουσίασε μέσα σε 17 βιβλία κορυφαία διηγήματα ΕΦ, τρόμου και fantasy. Και οι Ιστορίες με μαγικά σπαθιά είναι από τις καλές ανθολογίες της σειράς. Ο Μαστακούρης έκανε την υπέρβαση και άρχισε να χρησιμοποιεί και εξώφυλλα Frazetta (ο Μπαλάνος τα έβαζε μόνο στα βιβλία της σειράς Φανταστική Λογοτεχνία με τα πορτοκαλί οπισθόφυλλα) ενώ γνώρισε στο αναγνωστικό κοινό και συγγραφείς όπως οι Ντάνσανυ, Μούρκοκ, Βάγκνερ με τους οποίους δεν είχε ασχοληθεί ο Μπαλάνος. Edited April 3, 2012 by tsathoggua 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 3, 2012 Share Posted April 3, 2012 (edited) Ιστορίες με μαγικά σπαθιά. Νο # 24 Προσωπικά Ξεχώρισα το σπαθί του Βελεραν Από τις πολύ καλές ιστορίες που έγραψε ο Ντάνσανυ. Μου άρεσε πάρα πολύ. Γενικά, θεωρώ πως οι ανθολογίες που επιμελήθηκε ο Μπαλάνος είναι οι καλύτερες της σειράς. Πρόλαβε και παρουσίασε μέσα σε 17 βιβλία κορυφαία διηγήματα ΕΦ, τρόμου και fantasy. Έχω δει αυτή την άποψη και αλλού και θα συμφωνήσω. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μετέπειτα δεν υπάρχουν αξιόλογες ανθολογίες, αυτές μέχρι και το 20 περίπου, είναι οι καλύτερες της σειράς. - ''Ιστορίες από Βελούδο και Ατσάλι'' ν. 20: - Ρόμπερτ Χάουαρντ: ''Η Κοιλάδα του Σκώληκα'': Με την συγκεκριμένη ιστορία απλά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Είναι μέσα στις δέκα αγαπημένες μου fantasy, μπορεί και στις πέντε Ως γνωστόν, οι περισσότερες ιστορίες του Χάουαρντ δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη πλοκή. Το ίδιο και εδώ, ένα δαιμονικό πλάσμα κατασφάζει μία φυλή και ένας πολεμιστής σπεύ- δει προς εκδίκηση. Όμως λίγες προσφέρουν τόσο ένταση και πάθος όσο αυτή. Ανώτερη από πολλά Κόναν, προσφέρει μία πραγματική δόση βαρβαρικού μεγαλείου. - Τανίθ Λι: ''Μία Φορά το Χρόνο'': Αστυνομικό αίνιγμα σε ψευδομεσαιωνικό φόντο. Ένας ταξιδιώτης θα κληθεί άθελα του να εξιχνιάσει ένα έγκλημα. Το τίμημα για την αποτυχία του θα είναι βαρύ. Καλογραμμένο χωρίς να είναι τίποτα το ιδιαίτερο. - Μάικλ Μούρκοκ: ''Ενώ οι Θεοί Γελούν'': Αυτή δεν την διάβασα γιατί κάποια στιγμή μελλοντικά σκοπεύω να ξαναδιαβάσω τα Έλρικ, και δεν θέλω να τα θυμάμαι καλά όταν το κάνω. Πάντως δεν υπάρχει κάποια ιστορία του Έλρικ που να μην μου άρεσε έστω και λίγο. - Τζορτζ Μακντόναλντ: ''Φωτογέννητος και Νυχτερίδα'': Παραμύθι παλιάς κοπής που δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν νομίζω να μου πολυαρέσουν οι ρομαντικοί συγγραφείς. - Λόρδος Ντάνσανι: ''Το Άπαστρο Κάστρο'': Διήγημα κάπως ασυνήθιστο για Λόρδο Ντάνσανυ, κάπως πιο σκληρό απ' ότι μας έχει συνηθίσει. Καλό ήταν, αλλά σαφώς και προτιμώ περισσότερο τις ονειρικές ιστορίες του. - Χ. Φ. Λάβκραφτ: ''Η Αναζήτηση του 'Ιρανου'': Ισχύει ότι και το προηγούμενο, διαφορετικό δηλαδή από τα στάνταρ του συ- γγραφέα. Ούτε ο μέγας θεός Κθούλου υπάρχει εδώ, ούτε τα άστρα είναι στη σωστή τους θέση ούτε τίποτα. Ένας τροβα- δούρος αναζητά την χαμένη πόλη της παιδικής του ηλικίας. Μου άρεσε, αν και σ' αυτό το στυλ αγαπημένη μου ιστορία είναι η ''Σελεφαίς'' Ανθολογία μονάχα για τους fans του είδους. Όσοι αρέσκονται στο fantasy, ας την διαβάσουν αν και δεν είναι σίγουρο ότι θα βρουν όλες τις ιστορίες της αρεσκείας τους. Edited April 3, 2012 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted April 3, 2012 Share Posted April 3, 2012 - ''Ιστορίες από Βελούδο και Ατσάλι'' ν. 20: - Ρόμπερτ Χάουαρντ: ''Η Κοιλάδα του Σκώληκα'': Με την συγκεκριμένη ιστορία απλά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Είναι μέσα στις δέκα αγαπημένες μου fantasy, μπορεί και στις πέντε Ως γνωστόν, οι περισσότερες ιστορίες του Χάουαρντ δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη πλοκή. Το ίδιο και εδώ, ένα δαιμονικό πλάσμα κατασφάζει μία φυλή και ένας πολεμιστής σπεύ- δει προς εκδίκηση. Όμως λίγες προσφέρουν τόσο ένταση και πάθος όσο αυτή. Ανώτερη από πολλά Κόναν, προσφέρει μία πραγματική δόση βαρβαρικού μεγαλείου. - Τανίθ Λι: ''Μία Φορά το Χρόνο'': Αστυνομικό αίνιγμα σε ψευδομεσαιωνικό φόντο. Ένας ταξιδιώτης θα κληθεί άθελα του να εξιχνιάσει ένα έγκλημα. Το τίμημα για την αποτυχία του θα είναι βαρύ. Καλογραμμένο χωρίς να είναι τίποτα το ιδιαίτερο. - Μάικλ Μούρκοκ: ''Ενώ οι Θεοί Γελούν'': Αυτή δεν την διάβασα γιατί κάποια στιγμή μελλοντικά σκοπεύω να ξαναδιαβάσω τα Έλρικ, και δεν θέλω να τα θυμάμαι καλά όταν το κάνω. Πάντως δεν υπάρχει κάποια ιστορία του Έλρικ που να μην μου άρεσε έστω και λίγο. - Τζορτζ Μακντόναλντ: ''Φωτογέννητος και Νυχτερίδα'': Παραμύθι παλιάς κοπής που δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν νομίζω να μου πολυαρέσουν οι ρομαντικοί συγγραφείς. - Λόρδος Ντάνσανι: ''Το Άπαστρο Κάστρο'': Διήγημα κάπως ασυνήθιστο για Λόρδο Ντάνσανυ, κάπως πιο σκληρό απ' ότι μας έχει συνηθίσει. Καλό ήταν, αλλά σαφώς και προτιμώ περισσότερο τις ονειρικές ιστορίες του. - Χ. Φ. Λάβκραφτ: ''Η Αναζήτηση του 'Ιρανου'': Ισχύει ότι και το προηγούμενο, διαφορετικό δηλαδή από τα στάνταρ του συ- γγραφέα. Ούτε ο μέγας θεός Κθούλου υπάρχει εδώ, ούτε τα άστρα είναι στη σωστή τους θέση ούτε τίποτα. Ένας τροβα- δούρος αναζητά την χαμένη πόλη της παιδικής του ηλικίας. Μου άρεσε, αν και σ' αυτό το στυλ αγαπημένη μου ιστορία είναι η ''Σελεφαίς'' Ανθολογία μονάχα για τους fans του είδους. Όσοι αρέσκονται στο fantasy, ας την διαβάσουν αν και δεν είναι σίγουρο ότι θα βρουν όλες τις ιστορίες της αρεσκείας τους. Και αυτή από τις καλές ανθολογίες. Το Η Κοιλάδα του Σκώληκα αποτελεί το υπέρτατο βαρβαρικό έπος. Λι και Μούρκοκ σταθερά καλοί. Εξαιρετικό το διήγημα του Λάβκραφτ, του Μακντόναλντ δεν το θυμάμαι. Το Άπαρτο Κάστρο του Ντάνσανυ είναι κάπως περίεργο αλλά μου άρεσε. Σχετικό άσμα από τους Destiny's End εδώ 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 3, 2012 Share Posted April 3, 2012 (edited) Το Η Κοιλάδα του Σκώληκα αποτελεί το υπέρτατο βαρβαρικό έπος. το διήγημα του Μακντόναλντ δεν το θυμάμαι. Τέτοια θέλω να βλέπω για την ''Κοιλάδα του Σκώληκα'', τέτοια χεχε. Η ιστορία του Μακντόναλντ έχει να κάνει με μία μάγισσα που κρατούσε από την γέννηση τους, φυλακισμένους στο κάστρο της, έναν άνδρα και μία γυναίκα. Τον άνδρα τον άφηνε να βγαίνει έξω μόνο στο φως της μέρας, και την γυναίκα μόνο την νύχτα. Βλέπουμε τι συμβαίνει όταν συνάντησαν ο ένας τον άλλον. Edited April 3, 2012 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 3, 2012 Share Posted April 3, 2012 (edited) Τελείωσα την ανθολογία Νο. 16 με τον τίτλο ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ, Ένα σχόλιο για κάθε διήγημα: 1. Χένρι Σ. Ουάιτχεντ - Τα χείλη: Πολύ ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη ιστορία στα χρόνια που το δουλεμπόριο ήταν στα καλύτερά του. Απ'όσο κατάλαβα έχει να κάνει με βουντού, πάντως το θύμα τα είδε όλα... 8/10 2. Πάμελα Σάρτζεντ - Το παλιό σκοτάδι: Καλογραμμένη και με εξαιρετική ατμόσφαιρα. Το ρεύμα κόβεται και οι άνθρωποι τρελαίνονται, κάπως... Φταίει όμως μόνο η διακοπή ρεύματος; 8.5/10 3. Όλιβερ Λα Φαρτζ - Στοιχειωμένη γη: Σε γενικές γραμμές μου άρεσε, ήταν ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη, αλλά θα προτιμούσα να ήταν μεγαλύτερη σε μέγεθος και να έχει περισσότερα πραγματάκια. 7/10 4. Άντομπι Τζέιμς - Ο δρόμος του Μικτλαντεκούτλι: Γενικά οι ιστορίες στις οποίες πεδίο δράσης είναι μια έρημος και στην οποία γίνονται διάφορα περίεργα πράγματα, με ιντριγκάρουν κάπως, και αυτή σίγουρα μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ένας δραπέτης πρέπει να πάρει την σωστή απόφαση... Ωραία ατμόσφαιρα, κάποιες τρομακτικές σκηνές και σίγουρα πολύ καλή γραφή. 8.5/10 5. Χ. Φ. Λάβκραφτ/Όγκαστ Ντέρλεθ - Η κληρονομιά των Πήμποντυ: Είναι μόλις η πρώτη ιστορία του Λάβκραφτ που διαβάζω και ήδη έγινα οπαδός. Εξαιρετική δημιουργία εικόνων φρίκης και τρόμου, με εξαιρετικές περιγραφές γεμάτες φαντασία. Σε μερικές στιγμές πραγματικά ανατρίχιασα. Ιστορία με μυστήριο και τρόμο, απόλυτα ταιριαστή με τον τίτλο του τόμου. Ωραίος ο Λάβκραφτ, έχω μπόλικο πράμα, ευτυχώς. 9/10 6. Φ. Μάριον Κρόφορντ - Το κρανίο που ουρλιάζει: Ένας συνταξιούχος καπετάνιος αφηγείται μια περίεργη ιστορία στον φίλο του - ή μήπως όχι; Ιστορία με ένταση, αγωνία και αρκετό τρόμο, με τον αφηγητή πάντως να ξεφεύγει που και που, λέγοντας άσχετα, αλλά δικαιολογείται ο άνθρωπος με αυτά που τράβαγε. Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα και η γραφή βέβαια αξιόλογη. 7. Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ - Τα σκυλιά του Τίνταλος: Αρκετά ενδιαφέρον διήγημα, με στοιχεία φρίκης και τρόμου, ιστορία Κθούλου βλέπετε, αλλά δεν ξέρω, ο τρόπος αφήγησης μου φάνηκε λίγο επίπεδος, κάπως αδιάφορος. 7.5/10 8. Κλαρκ Άστον Σμιθ - Ούμπο - Σάθλα: Πρώτη μου γνωριμία και με αυτόν τον μεγάλο συγγραφέα. Εννοείται έμεινα ευχαριστημένος, και ας μην είμαι ιδιαίτερα "μυημένος" στο είδος. Καλογραμμένη ιστορία με τρόμο και μπόλικη φαντασία. Να προσέχετε τι παίρνετε από τα παλαιοπωλεία, λέω εγώ... 8/10 Πολύ καλή συλλογή, χωρίς να είμαι ιδιαίτερα "μυημένος" σε αυτό το είδος του τρόμου, έμεινα πολύ ευχαριστημένος, όλες οι ιστορίες είχαν να δώσουν κάτι. Edited April 3, 2012 by BladeRunner 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 4, 2012 Share Posted April 4, 2012 (edited) - ''Ιστορίες Διαστημικού Τρόμου'' ν. 6: - Κέιτ Γουίλελμ: ''Ο Φόβος Είναι Κάτι Κρύο και Μαύρο'': Μία ομάδα ανθρώπων είναι εγκλωβισμένη σ' έναν κλειστό χώρο, όπου μία άγνωστη μορφή κινδύνου καραδωκεί. Καλό, κλειστοφοβικό διήγημα με ωραία ατμόσφαιρα. - Κλαρκ Άστον Σμιθ: ''Ο Κάτοικος της Αβύσσου'': Η αγαπημένη μου ιστορία του σπουδαίου συγγραφέα. Και σ' αυτό, έπαιξε πολύ μικρό ρόλο το ότι ήταν η πρώτη του που διάβασα χρονολογικά. Τρεις τυχοδιώκτες καταδύονται στα έγκατα του Άρη προς αναζήτηση ενός θησαυρού. Εκεί θα έρθουν αντιμέτωποι, μ' ένα άμορφο κάτι που τους καταδιώκει. Γραμμένη με τρόπο που παραλύει τον αναγνώστη, είναι ο ορισμός του εφιάλτη. - Ρίτσαρντ Μάθεσον: ''Ένα Σπίτι Κελεπούρι'': Πολύ καλή και αυτή. Εξαιρετικά καλογραμμένη, θα μπορούσε πολύ άνετα να συμβεί σήμερα, με όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος με τα σπίτια του Η όλη ιδέα μου άρεσε πάρα πολύ. - Χ. Φ. Λάβκραφτ: ''Το Κάλεσμα του Κθούλου'': Νομίζω ότι τα σχόλια είναι περιττά. Το μόνο που θα αναφέρω είναι ότι πριν από αυτή, η ''προϋπηρεσία'' μου στο διάβασμα ήταν η Ένιντ Μπλάιτον και ο Ιούλιος Βερν. Κάνας ''Κόμης Μοντεχρήστος'' από δω, καμία ''Χωρίς Οικογένεια'' από κει, κάνας ''Ροβινσώνας Κρούσος'' από παρά πέρα. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς λοιπόν, το σοκ που υπέστησα διαβάζοντας την. - Φριτς Λάιμπερ: ''Ένα Κομμάτι του Σκοτεινού Κόσμου'': Καλό όσο και περίεργο διήγημα που έχει να κάνει με τα παράξενα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα σ' ένα απομονωμένο σπίτι. Μου έχουν μείνει οι περιγραφές των κατοίκων σχετικά με το πως απέδωσαν αυτό που είχαν δει. - Λη Μπράκεττ: ''Τα Κτήνη του Άρη'': Αυτή είναι η ιστορία στην οποία θα ήθελα να σταθώ περισσότερο. Οι άλλες είναι λίγο- πολύ γνωστές, αυτή όχι και τόσο. Δηλώνω χωρίς το παραμικρό απολύτως ίχνος υπερβολής, ότι είναι μία από τις πιο σκληρές όσο και συγκλονιστικές που έχω διαβάσει ποτέ μου. Η Μπράκεττ έχει τοποθετήσει αρκετές ιστορίες της με φόντο τον Άρη, και η συγκεκριμένη μας δείχνει τι μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο, όταν χάσει την ανθρώπινη υπόσταση του, και υποβιβαστεί στο επίπεδου του ζώου, χωρίς νου και λογική. Και ακόμη πιο κάτω. Κάθε φορά που την διαβάζω είναι όλο και καλύτερη. Πραγματικά αξίζει να την ανακαλύψετε. Όπως οι περισσότερες ανθολογίες μέχρι το ν. 20, είναι και αυτή πολύ καλή. Εκτός ίσως από την πρώτη ιστορία, οι υπόλοι- πες είναι κλασικές και must read. Από τους πολύ καλούς τόμους της σειράς, είναι η πρώτη Ωρόρα που διάβασα σε ηλικία 16 χρονών. Edited April 4, 2012 by Δημήτρης 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 4, 2012 Share Posted April 4, 2012 Τελείωσα κι εγώ το Νο. 16, "Ιστορίες Μυστηρίου και τρόμου". Η γνώμη μου αναλυτικά: 1. Χένρι Σ. Ουάιτχεντ - Τα χείλη: Από τα καλύτερα. Ατμοσφαιρικό, ανατριχιαστικό και σχετικά πρωτότυπο. Κάτι που αρχίζει ασήμαντο, αλλά παίρνει σιγά σιγά διαστάσεις. Συμπυκνωμένη η οργή που είναι απόλυτα δικαιολογημένοι να νιώθουν οι σκλάβοι για τους δουλέμπορους. Καλά να πάθει. Και λίγα του κάνουνε... 2. Πάμελα Σάρτζεντ - Το παλιό σκοτάδι: Ενδιαφέρουσα ιδέα και γεμάτη ιδεολογικές-κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Αλλά η εκτέλεση μάλλον διεκπεραιωτική. Ειδικά οι χαρακτήρες είναι εντελώς στερεότυποι. 3. Όλιβερ Λα Φαρτζ - Στοιχειωμένη γη: Όχι και άσχημο ως ιδέα, αλλά τίποτα ιδιαίτερο. 4. Άντομπι Τζέιμς - Ο δρόμος του Μικτλαντεκούτλι: Πολύ ενδιαφέρον το "καουμπόικο" σκηνικό για μια ιστορία τρόμου. Αλλά μερικά σημεία ήταν τόσο στερεότυπα σαν να βγήκαν από ανέκδοτο: η γυναίκα κούκλα και πρόθυμη, ο παπάς δε δείχνει τις διαθέσεις του, ο οδηγός στην αρχή πολύ εύκολος αντίπαλος. Μπορούσαν να είναι πιο αληθοφανώς φτιαγμένα όλα αυτά. 5. Χ. Φ. Λάβκραφτ/Όγκαστ Ντέρλεθ - Η κληρονομιά των Πήμποντυ: Ρε παιδιά, αυτά που έχω διαβάσει από Λάβκραφτ μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και, παρ'όλα αυτά, μου έχει τύχει και άλλο ένα διήγημα Λάβκραφτ-Ντέρλεθ με την ίδια υπόθεση: τύπος κληρονομεί στοιχειωμένο σπίτι και ανακαλύπτει ότι οι παππούδες του ήτανε μάγοι/τέρατα/εγκληματίες. Είναι το "The shuttered room". Καλογραμμένα και τα δύο, ατμοσφαιρικά κλπ κλπ, αλλά... έπρεπε να έχει ανακαλυφθεί το Αλτσχάιμερ την εποχή του Λάβκραφτ. 6. Φ. Μάριον Κρόφορντ - Το κρανίο που ουρλιάζει: Ωραίο! Έχει πλάκα και είναι πρωτότυπο το ύφος του αφηγητή, που ναι μεν τρομάζει, αλλά προσπαθεί να πείσει τον άλλον ότι υπάρχει κάποια νορμάλ εξήγηση για όλα αυτά και δεν τρέχει τίποτα, ενώ συνεχίζει να τα πιστεύει και ο ίδιος. Και η κεντρική ιδέα-υπόθεση αρκετά ενδιαφέρουσα - δε θα την έλεγα κλισέ. 7. Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ - Τα σκυλιά του Τίνταλος: Να και ένα με μια χροιά εφ. Πρωτότυπο και σε γενικές γραμμές πηγαινοέρχεται μεταξύ φ και εφ. Την τεχνικούρα περί χρόνου κλπ δεν την πολυκατάλαβα, αλλά γενικά είναι ενδιαφέρουσα η ιδέα. Η εκτέλεση την αδικεί, την ξεπετάει. 8. Κλαρκ Άστον Σμιθ - Ούμπο - Σάθλα: Αυτό το μπερδεύω με το προηγούμενο ή μάλλον την ιδέα του. Θα έλεγα ότι στην ουσία δεν έχει υπόθεση, είναι σαν ξενάγηση μέσα σε ένα παράξενο ταξίδι. Η ιδέα έχει ενδιαφέρον σε μερικά σημεία, αλλά θα χρειαζόταν μεγαλύτερη ανάπτυξη. Και στα συν το αγαπημένο κλισέ του ανήσυχου ερευνητή/κάτι τέτοιο που ανακαλύπτει ένα μυστήριο αντικείμενο σε ένα παλαιοπωλείο. Γενικά καλό, αλλά δε νομίζω ότι θα μου μείνουν στη μνήμη περισσότερα από 1-2. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 4, 2012 Share Posted April 4, 2012 5. Χ. Φ. Λάβκραφτ/Όγκαστ Ντέρλεθ - Η κληρονομιά των Πήμποντυ: Ρε παιδιά, αυτά που έχω διαβάσει από Λάβκραφτ μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και, παρ'όλα αυτά, μου έχει τύχει και άλλο ένα διήγημα Λάβκραφτ-Ντέρλεθ με την ίδια υπόθεση: τύπος κληρονομεί στοιχειωμένο σπίτι και ανακαλύπτει ότι οι παππούδες του ήτανε μάγοι/τέρατα/εγκληματίες. Είναι το "The shuttered room". Καλογραμμένα και τα δύο, ατμοσφαιρικά κλπ κλπ, αλλά... έπρεπε να έχει ανακαλυφθεί το Αλτσχάιμερ την εποχή του Λάβκραφτ. Εύλογη η απορία σου μιας και δεν έχεις διαβάσει πολύ Λάβκραφτ. Το συγκεκριμένο μοτίβο είναι πολύ συνηθισμένο στις κθουλικές ιστορίες, το έχω συναντήσει αρκετές φορές. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 4, 2012 Author Share Posted April 4, 2012 5. Χ. Φ. Λάβκραφτ/Όγκαστ Ντέρλεθ - Η κληρονομιά των Πήμποντυ: Ρε παιδιά, αυτά που έχω διαβάσει από Λάβκραφτ μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και, παρ'όλα αυτά, μου έχει τύχει και άλλο ένα διήγημα Λάβκραφτ-Ντέρλεθ με την ίδια υπόθεση: τύπος κληρονομεί στοιχειωμένο σπίτι και ανακαλύπτει ότι οι παππούδες του ήτανε μάγοι/τέρατα/εγκληματίες. Είναι το "The shuttered room". Καλογραμμένα και τα δύο, ατμοσφαιρικά κλπ κλπ, αλλά... έπρεπε να έχει ανακαλυφθεί το Αλτσχάιμερ την εποχή του Λάβκραφτ. Εύλογη η απορία σου μιας και δεν έχεις διαβάσει πολύ Λάβκραφτ. Το συγκεκριμένο μοτίβο είναι πολύ συνηθισμένο στις κθουλικές ιστορίες, το έχω συναντήσει αρκετές φορές. Βασικά είναι συνιθισμένο σε αυτή τη μορφή στον Ντάρλεθ, ο Λαβκραφτ το έχει χρησιμοποιήσει εν μέρει σε 3-4 ιστορίες από όσο θυμάμαι (στα Ποντίκια στους τοίχους, Σκιά πάνω από το Ίνσμουθ, Ο ενεδρεύων φόβος και στην Υπόθεση του Τσαρλς Ντεξτερ Γουόρντ ) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 5, 2012 Share Posted April 5, 2012 (edited) - ''Ιστορίες Μαγείας και Δράσης'' ν. 13: - Κλαρκ Άστον Σμιθ: ''Ο Θεός των Νεκρών'': Ο Σμιθ έχει τοποθετήσει πολλές ιστοριές του με φόντο την μαγική ήπειρο Ζοθίκ και η συγκεκριμένη είναι μία από αυτές. Τρεις βλάσφημοι σκύλοι τόλμησαν να αψηφήσουν τις βουλές του Μορντίγκιαν, του θεού των νεκρών, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να υποστούν την τρομερή οργή των υπηκόων του. Ας πρόσεχαν. - Νίκτζιν Νταϋάλις: ''Η Ζαφειρένια Σειρήνα'': Καλή, ανάλαφρη ιστορία, γραμμένη με περίεργο τρόπο. Ωραία περιπέτεια. - Αντρέ Νόρτον: ''Το Σπαθί της Απιστίας'': Διήγημα που έχει ομοιότητες στο ύφος με το ''Οι Φρήνοι του Γκρίμμερντέηλ'' που υπάρχει σε προηγούμενη ανθολογία. Στην εισαγωγή αναφέρεται ότι και τα δύο ανήκουν στον κόσμο ''Witch World'' που έ- πλασε η Νόρτον. Καλή ήταν, αν και μπορώ να πω ότι οι Φρύνοι μου άρεσαν περισσότερο. - Ρόμπερτ Χάουαρντ: ''Το Κεφάλι του Λύκου'': Ιστορία που όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, έχει να κάνει με λυκάνθρωπο. Μία ομάδα ανθρώπων είναι κλεισμένη σ' ένα κάστρο όπου και αρχίζουν να συμβαίνουν δολοφονίες με φρικιαστικό τρόπο. Κανείς όμως δεν γνωρίζει ποιος είναι ο δράστης. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μ' έναν αέρα μυστηρίου, συνθέτουν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. - Φριτς Λάιμπερ: ''Το Σπίτι των Κλεφτών'': Ένα από τα πιο πρωτότυπα δίδυμα στην ιστορία της φανταστικής λογοτεχνίας. Λέ- γοντας κανείς Φαφρντ και Γκρέυ Μάουζερ, είναι σαν να λέει Χοντρός και Λιγνός. Οι ιστορίες τους άλλοτε χαρούμενες, και ά- λλοτε λυπητερές, είναι πάντοτε - well, ok, τις περισσότερες φορές - πανέξυπνες και τίγκα στον κυνισμό. Και το ίδιο και αυτή. Πολύ καλή επιλογή για κλείσιμο του βιβλίου. Καλός τόμος και αυτός, χωρίς πάντως να είναι και τίποτα το τρομερό. Οι ιστορίες δύσκολα δεν θα αρέσουν, αλλά δύσκολα θα ξετρελάνουν κιόλας αυτόν που θα τις διαβάσει. Ικανοποιητικό σύνολο και τίποτα παραπάνω. Edited April 5, 2012 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
titlos5 Posted April 5, 2012 Share Posted April 5, 2012 Παιδιά, πολύ καλό αυτό το post. Και τα σχόλια σας εξαιρετικά. Πραγματικά μου κινήσατε το ενδιαφέρον. Δεν έχω διαβάσει ποτέ κανένα από τα βιβλία της σειράς και γενικά δεν γνώριζα καν την ύπαρξή τους. Απαράδεκτο αν σκεφτεί κανείς ότι ασχολούμαι με το fantasy τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον. Άραγε τα βιβλία κυκλοφορούν (πωλούνται) ακόμη; Συνεχίστε έτσι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BlackCatGirl Posted April 5, 2012 Share Posted April 5, 2012 Ψάξε σε κανένα παλαιοβιβλιοπωλείο, εκεί υπάρχουν κάποια. Και στο ίντερνετ μπορεί να τα βρεις..Το σίγουρο είναι ότι αξίζουν πολλά όλες αυτές οι ανθολογίες... Καλύπτουν, πιστεύω, όλα τα γούστα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ugh Posted April 6, 2012 Share Posted April 6, 2012 (edited) Παιδιά, πολύ καλό αυτό το post. Και τα σχόλια σας εξαιρετικά. Πραγματικά μου κινήσατε το ενδιαφέρον. Δεν έχω διαβάσει ποτέ κανένα από τα βιβλία της σειράς και γενικά δεν γνώριζα καν την ύπαρξή τους. Απαράδεκτο αν σκεφτεί κανείς ότι ασχολούμαι με το fantasy τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον. Άραγε τα βιβλία κυκλοφορούν (πωλούνται) ακόμη; Συνεχίστε έτσι... φιλε μου ειναι απο τις καλυτερες συλλογες που εχουν κυκλοφορησει στην Ελλαδα ειδικα αυτα που προλογιζει / σχολιαζει ο Μπαλανος ειναι θαυμασια (οπως και τα Μπαλανοσχολια αλλωστε...) Edited April 6, 2012 by Ugh Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.