Kafka Posted April 14, 2012 Share Posted April 14, 2012 850 λέξεις, τρόμος, ένα μικρό διήγημα Πίσω από την κλειστή πόρτα Αναγκάζομαι να παραδεχτώ ότι η εσωτερική μου δόμηση είναι πολύ κακή. Φυσικά είμαι ευφυής, ίσως μάλιστα ιδιαίτερα, και μπορεί ακόμα και ασυνήθιστα ευφυής, δεν απέφυγα όμως στα κρίσιμα παιδικά έτη να κάνω μια μακριά σειρά από τελείως λανθασμένες επιλογές, με τη συνέπεια η εσωτερική μου ζωή να οργανωθεί με τρόπους από τους οποίους βλάπτομαι, και από τους οποίους ακόμα δεν έχω απελευθερωθεί. Γράφω «ακόμα δεν έχω απελευθερωθεί», αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι ευφημισμός, διότι η αλήθεια είναι πως ίσως να μην έχω καν κάνει ένα πρώτο βήμα προς μία τέτοια κατεύθυνση. Φυσικά προσπαθώ, εδώ και μία δεκαετία προσπαθώ να με βοηθήσω, όμως έχω να επιδείξω τόσο φτωχά αποτελέσματα! Και αυτό που έγινε το αποψινό βράδυ, η αποτυχία μου να φτάσω ως το γραφείο σας, δείχνει φυσικά πως όχι μόνο δε με έχω σημαντικά βοηθήσει, αλλά ίσως και να υπάρχει τόση επικίνδυνη αστάθεια μέσα μου που δεν αποκλείεται αν όχι κάτι που θα άξιζε να ονομαστεί απαρέγκλιτα ως μία «υποτροπή», τότε τουλάχιστον μια χειροτέρευση της κατάστασής μου, δια της αισθητής της μεταβολής. Της μεταβολής προς το χειρότερο, αν και αυτό είναι όλο το ζήτημα, πως δεν είναι αυτό κάτι χειρότερο από εκείνο που συνέβαινε, είναι απλώς, όπως ήδη σημείωσα, κάτι το «διαφορετικό». Είναι σα να βρισκόμουν μέσα σε ένα δωμάτιο, κλειδωμένος, και πίσω από την πόρτα του δωματίου να έκαιγε η αιώνια φλόγα του εφιάλτη, μόνο που αυτό δε μπορούσα να το γνωρίζω θετικά διότι εγώ ήμουν πίσω από την πόρτα. Ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη, άλλωστε, ήταν μια πληροφορία που υπήρχε από ώρα, ίσως από πολύ παλιά, και έτσι επιβίωνε μόνο ως ανάμνηση. Δεν πλησίαζα άλλο εκείνη την πόρτα, παρά παρέμενα στην άλλη άκρη του δωματίου. Κάποια στιγμή όμως οδηγημένος από τάσεις που μάλλον δεν κατανοούσα αληθινά, έφτασα ως την πόρτα, για άλλη μια φορά, και τώρα, ακουμπώντας την, ένοιωσα τα χέρια μου να καίγονται από την τρομερή της θερμοκρασία. Όμως και αυτή η θερμοκρασία δε συγκρινόταν με εκείνο που συνέβαινε πίσω από αυτήν… Με όλο αυτό θέλω ακριβώς να πω ότι δεν είναι το χειρότερο ότι άρχισα να υποψιάζομαι τι υπάρχει πίσω από την κλειστή πόρτα, διότι αυτό υπήρχε και πριν. Για την ακρίβεια, αν ειδωθεί αυτό από την πλευρά της θεραπείας, σίγουρα ο κάθε γιατρός θα πρότεινε στον ασθενή να πλησιάσει ακριβώς εκείνη την πόρτα, αλλά προσεκτικά, όχι να κάψει τα χέρια του, ούτε βέβαια να την ανοίξει διάπλατα, αλλά απλώς να βρεθεί κοντά της ώστε να νοιώθει τη θερμότητα. Εδώ συμβολικά η θερμότητα θα σήμαινε την κατανόηση της αληθινής κατάστασης λίγο έξω από τούτο το κελί. Φυσικά και εδώ, στο ίδρυμα, σε κελί βρίσκομαι. Το δωμάτιό μου είναι πολύ μικρό, και περνώ εδώ την περισσότερη ώρα μου, συνήθως ξαπλωμένος στο κρεβάτι ή σκυμμένος πάνω από το γραφείο, γράφοντας ή ονειροπολώντας. Αλλά δε θα πρέπει τώρα να εικάσω πως η βαθύτερη κρίση μου ότι εδώ βρίσκομαι σε ένα υπαρκτό, κυριολεκτικό κελί, συνδυάστηκε με την βαθύτερη πραγματικότητα της ζωής μου στο άλλο, το κελί στη φαντασία, που το πολιορκεί η μεγάλη φλόγα; Και έτσι, αν υποτεθεί πως αυτό συνέβη, γενικά εκφρασμένο, ισχύει πως βγαίνοντας αυτό το βράδυ από το δωμάτιό μου με το σκοπό να πάω στο γραφείο σας στην πραγματικότητα έγινε μια πολύ διαφορετική κίνηση, που ήταν να βγω για μία στιγμή από το νοητό κελί, από την πλήρως καθηλωμένη και συνάμα προστατευμένη, την καθολικά στείρα από απραξία κατάστασή μου στη σκέψη μου, και να συναντήσω για πρώτη φορά τις φλόγες. Και όντως, αυτό είναι το νόημα τούτων των σημειώσεων, είδα βγαίνοντας μια μαύρη φλόγα να τυλίγει το γνώριμο διάδρομο, για μια στιγμή μόνο βέβαια, για μια στιγμή διότι την επόμενη έκλεισα με δύναμη την πόρτα, και σπρώχτηκα πίσω, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέσα στον χώρο αλλά και τον εσωτερικό μου κόσμο… Έκτοτε δεν έχω τολμήσει να ξαναβγώ από το δωμάτιο. Δε θέλω να το επιχειρήσω. Γι αυτό και όταν ήρθατε δε γύρισα να κοιτάξω προς τα εκεί, διότι φοβάμαι τι θα δω εκεί, εκείνη τη μαύρη φλόγα που όμως μέσα της σχηματίζονταν αποκρουστικές, τερατώδεις, κτηνώδεις και ωστόσο παρά την αφύσικο σχήμα τους τόσο οικείες μορφές! Εσείς σίγουρα θα υποστηρίξετε ότι για να προχωρήσει η θεραπεία μου ακριβώς πρέπει να εξετάσω, με προσοχή, λαμβάνοντας μέτρα για την προστασία μου, εκείνες τις μορφές, λίγες από αυτές έστω, ακόμα ίσως και μονάχα μια. Αλλά εγώ από την άλλη, τώρα που συνέβη αυτή η πρώτη έξοδος εδώ και μία δεκαετία από το κελί του νου, φοβάμαι να εξερευνήσω οτιδήποτε έξω από τον γνωστό μου χώρο. Φοβάμαι, διότι εγώ είδα το βλέμμα των τερατόμορφων σωμάτων που αέναα καίγονταν στη μαύρη φλόγα. Φοβάμαι, διότι εγώ είμαι φυσικά κάτι το ίδιο με αυτά, αυτά είναι εγώ ο ίδιος, μόνο που αποσύρθηκα άλλοτε, πριν από μία δεκαετία και πάνω, στα έτη των σπουδών, σε ένα μικροσκοπικό χώρο μέσα μου, για να προφυλαχτώ από την απειλητική ορμή αυτού του ποταμού της φωτιάς που τότε ξεσπούσε πάνω μου κάθε νύκτα με οράματα και τρόμο! Φοβάμαι. Είναι τόσο απλό. Και θα προτιμήσω ίσως να ζήσω για άλλη μια δεκαετία έτσι, πίσω από την πόρτα, παρά να ατενίσω έστω και στιγμιαία ξανά την αποκρουστική εικόνα, παρά να θυμηθώ ακόμα και για λιγάκι την απόκοσμη οπτασία… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted April 14, 2012 Share Posted April 14, 2012 Είχαμε καιρό να διαβάσουμε ιστορία σου, Κυριάκο. Μ' άρεσε αυτή η αίσθηση που μένει στο τέλος της ανάγνωσης. Μπορεί να βρισκόμαστε μέσα στο μυαλό ενός ψυχασθενή, μπορεί και όχι, αλλά αυτός ο φόβος που νιώθει για όσα συμβαίνουν πίσω από την κλειστή πόρτα, γίνεται απόλυτα αισθητός. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted April 15, 2012 Author Share Posted April 15, 2012 Χαρηκα που σου άρεσε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.