Μπόρχες Posted April 24, 2012 Share Posted April 24, 2012 Όνομα Συγγραφέα: Γιάννης Μαργέτης Είδος: Φαντασία(μάλλον) Βία: Υποννοείται Σεξ: Υποννοείται Λέξεις: 905 Αυτοτελής: ΝΑΙ Σχόλια: Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σην Πύλη του Φανταστικού http://fantasia-port...og-post_18.html Τ’ αγκάθια μεγαλώνουν… Το τέρας με περίμενε έξω από την ψηλή πύλη. Ήταν ισοϋψές σχεδόν με την σιδερένια πόρτα, που έκλεινε ερμητικά πίσω του. Εκείνο-τοτέρας-ήταν φτιαγμένο από νικέλιο και αντανακλούσε κι έλαμπε και στο παραμικρόφως. Έλαμπε και στο σκοτάδι. Το πρόσωπο του έμοιαζε με πρόσωπο λύκου ή σκύλου,ή λυκανθρώπου. Από το κορμί του προεξείχαν καρφιά κάθε είδους και μεγέθους καιτα δόντια του ήταν αρκετά μεγάλα, ώστε το στόμα του να μην κλείνει. Τα μάτιατου ήταν μαύρα, σαν μαύρα σμαράγδια. Έμοιαζε να μην με βλέπει, να μην αντιλαμβάνεται την παρουσία μου. Ή απλώς με αγνοούσε επιδεικτικά. Πλησίασα λίγο πιο κοντά, αλλάσυνέχιζε να αδιαφορεί για την άθλια ύπαρξη μου. Ύστερα κινήθηκε. Σήκωσε τα αγκαθωτά χέρια του με μια αργόσυρτη κίνηση ψηλά, σαν να ήθελε να πιάσει τον ουρανό. Μια αποκρουστική, απόκοσμη, μεταλλική κραυγή γέμισε την νεκρή, στείρα πεδιάδα γύρω.Γέμισε και την κενή ψυχή μου. Τρόμαξα και συσπειρώθηκα. Νόμισα ότι με είδε. Όντως με είχε δει ή, απλώς, αποφάσισε να μού δώσει σημασία. Με την ίδια αργόσυρτη κίνηση κατέβασε το δεξί του χέρι από την ανάταση και με τρόπο νωχελικό έσφιξε τη γροθιά του αφήνοντας μπροστά τεντωμένο το δείκτη. Έδειχνε προς τα μένα. Άλλη μια κραυγή αποκρουστικότερη ξαναγέμισε το κενό ολόγυρα και μέσα μου. Έκλεισα τα μάτια μου από τρόμο. Η καρδιά μου παλλόταν σαν τρελή. Άνοιξα τα μάτια. Ηρεμία στην καρδιά μου. Η πεδιάδα εξακολουθούσε να είναι νεκρή. Στείρα. Κάτι ήταν διαφορετικό. Το ένοιωθα.Κοίταξα τα χέρια μου και αντίκρισα το αδύνατο. Το απίστευτο. Τα χέρια μου ήταν ογκώδη, γεμάτα αγκάθια, με μακριά κοφτερά νύχια στην άκρη των δακτύλων και γυάλιζαν σαν να ήταν φτιαγμένα από νικέλιο. Ήταν από νικέλιο! Όλο μου το σώμα ήταν αγκαθωτό και βαπτισμένο στο νικέλιο. Λαμποκοπούσα ολόκληρος. Άγγιξα το πρόσωπο μου και έπιασα το πρόσωπο του λύκου, ή του σκύλου, ή του λυκανθρώπου. Άγγιξα τα αιχμηράδόντια. Σήκωσα με μια αργόσυρτη κίνηση τα χέρια μου προς τον ουρανό και μια κραυγή φρικτή γέμισε το κενό ολόγυρα στη νεκρή φύση. Με τον ίδιο αργόσυρτο τρόπο που είχα σηκώσει τα χέρια μου τα κατέβασα. Η σιδερένια πύλη πίσω μου άρχισε να τρέμει. Ύστερα κινήθηκε. Άνοιγε. Αργά και νωχελικά. Κι έτριζε. Κοιτούσα μέσα από τα μαύρα σμαράγδια, τα οποία είχα πια για μάτια και περίμενα να δω τί θα εμφανιζόταν μέσα από την πύλη. Δεν εμφανίστηκε τίποτα. Μονάχα είδα την πόλη μπροστά μου να απλώνεται αδιάφορα. Διέκρινα τις λεωφόρους, τα πολυώροφα κτίρια, τις πολυσύχναστες οδούς, τις πλατείες. Άκουγα. Άκουγα τον ακαθόριστοήχο της πόλης. Άκουγα όμως και κάποιον άλλο ήχο. Τον ψίθυρο των ανθρώπων. Όχι τον ψίθυρο με τον διπλανό τους, αλλά τον ψίθυρο των σκέψεων τους. Άκουγα τιςσκέψεις, άκουγα τις απόκρυφες ιστορίες τους. Και προχώρησα μέσα από την πύλη και μπροστά. Στην πόλη. Βρέθηκα να περπατώ στη μέση μιας πολύβουης πλατείας και κανείς δεν τρόμαζε, κανείς δεν παραξενευόταν με την παρουσία μου.Κανείς δεν μ’ έβλεπε. Κανείς δεν με παρατηρούσε. Κανείς δεν παρατηρούσε τοτ έρας. Το τέρας μέσα μου. Και στάθηκα. Κοίταζα τριγύρω κι έβλεπα άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας να με προσπερνούν. Μια κοπέλα μού χαμογέλασε και με προσπέρασε. Ύστερα βρέθηκα να κάθομαι δίπλα της στο Μετρό. Και ακόμη πιο ύστερα ξαπλωμένος σε κάποιο κρεβάτι μαζί της να κουρνιάζει στο αγκαθωτό στήθος μου. Τα αγκάθια μου είχαν μεγαλώσει. Συνέχισα να προχωρώ σε κάποιο δρομάκι μισοσκότεινο μισοφωτισμένο. Συνάντησα κάποιον χωρίς πρόσωπο, που μού έδωσε να δοκιμάσω και ταξίδεψα. Ξύπνησα σε κάποιο άλλο δρομάκι μισοφωτισμένο μισοσκότεινο και τα αγκάθια μου είχαν μεγαλώσει πιο πολύ. Σηκώθηκα και με μια αργόσυρτη κίνηση σήκωσα τα χέρια μου, που άστραφταν μες στο σκοτάδι, προς τον ουρανό και μια κραυγή πόνου και αγωνίας πλημμύρισε τα κενά ανάμεσα στους τοίχους, τα οποία σχημάτιζαν την πόλη. Μπήκα σε κάποιο κακόφημο και πνιγμένο στους καπνούς μπαρ. Κανείς δεν πρόσεξε τα αγκάθια μου. Κάποιοι με κοίταξαν αδιάφορα, άλλοι μου χαμογέλασαν. Άλλοι με αγριοκοίταξαν. Ήπια κι έκαψα τα σωθικά μου και όσο περισσότερο καίγονταν τόσο περισσότερο μ’ άρεσε. Η φωτιά συσσωρευόταν μέσα μου και δεν ήθελα να τη σβήσω. Το κτίριο καιγόταν και όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι κι εγώ στο απέναντι πεζοδρόμιο να στέκομαι απαθής και να κοιτώ τις φλόγες που ξεπηδούσαν από τα παράθυρα και οι φλόγες να καθρεφτίζονται στα μαύρα σμαράγδια μου. Τα αγκάθια μεγάλωσαν πιο πολύ. Βρέθηκα σε μια κακόφημη και βρώμικη πλατεία και είδα τριγύρω σκιές ανθρώπων να στέκονται, να σέρνονται, να περπατούν, να ψιθυρίζουν ή να φωνάζουν, να πουλούν, να αγοράζουν. Κάποια σκιά προσφέρθηκε να μου πουλήσει. Την έδιωξα. Κάποια σκιά μού πουλιόταν και την αγόρασα. Και τ’ αγκάθια μου μεγάλωναν. Στην παράνομη ιεροτελεστία προς τη θεά Τύχη ήμουν παρόν και ήμουν το επίκεντρο. Διότι σήμερα η Θεά με ευνοούσε. Εξακολουθούσα να είμαι το τέρας και εξακολουθούσαν να μην με παρατηρούν. Απέκτησα θαυμαστές εξαιτίας της εύνοιας της Θεάς, οι οποίοι με ακολούθησαν, αφού αποφάσισα να εγκαταλείψω το ναό Της. Τους έδιωξα. Την εύνοια της Θεάς σκόρπισα εδώ κι εκεί, στους δρόμους και στα υπόγεια. Στα εφήμερα. Και τ’ αγκάθια μου μεγάλωναν. Περπάτησα όλο τον λαβύρινθο της μεγαλούπολης και η νύχτα επέμενε. Σε μια στροφή συνάντησα τα τείχη και την ψηλή πύλη. Ήταν ανοικτή και βγήκα έξω. Η πύλη έκλεισε πίσω μου. Η πεδιάδα γύρω ήταν νεκρή, στείρα. Το σώμα μου, το ανθρώπινο σώμα μου, ήταν εκεί απέναντι και με περίμενε. Με μια αργόσυρτη κίνηση σήκωσα τα χέρια μου πάνω από το κεφάλι και μια απόκοσμη κραυγή κάλυψε την πεδιάδα τριγύρω. Άνοιξα τα μάτια και το τέρας με περίμενε… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted April 25, 2012 Share Posted April 25, 2012 (edited) Ωραίο διήγημα. ΜΙκρό κι όμως ολοκληρωμένο. Σκοτεινή ατμόσφαιρα και διάχυτος λυρισμός. Πολύ πετυχημένος και ο τίτλος. Dark fantasy... Μπράβο! Edited April 25, 2012 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ypnovatis Posted April 25, 2012 Share Posted April 25, 2012 "Κάποια σκιά προσφέρθηκε να μου πουλήσει. Την έδιωξα. Κάποια σκιά μού πουλιόταν και την αγόρασα. Και τ’ αγκάθια μου μεγάλωναν." Δεν ξέρω γιατί αλλά μου φάνηκε εκπληκτικό. Μπράβο, πολύ σκοτεινό. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια για το τι ακριβώς κατάλαβα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted April 25, 2012 Share Posted April 25, 2012 Πολύ ωραία η σκοτεινή ατμόσφαιρα, με το τέρας να κάνει βόλτα στην πόλη. Σίγουρα υπάρχουν πολλά μηνύματα μέσα στο κείμενο, ακόμη κι αν είναι μικρό σε μέγεθος. Η μεταμόρφωση, η πύλη, η πόλη και τα αγαθά που προσφέρει. Και ο καθένας μπορεί να τα ερμηνεύσει όπως θέλει. Δεν ξέρω αν είχες κάτι πιο συγκεκριμένο στο μυαλό σου όταν το έγραφες, αλλά σε μένα τουλάχιοστον, μοιάζει ανοιχτό για πολλές ερμηνείες. Καλή δουλειά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted April 25, 2012 Share Posted April 25, 2012 Μου άρεσε το κείμενο, αν και θεωρώ οτι δεν οδηγεί προς μια μεμονωμένη ερμηνεία, κάτι που συχνά απαιτείται- το κείμενο μπορεί να έχει μεγάλο βάθος, αλλά κατά τη γνώμη μου χρειάζεται και μια προφανής επιφάνεια. Μου θύμισε το σπίτι του Αστερίου, του Μπόρχες, καθώς και τη μεταμόρφωση του κύριου χαρακτήρα στο Γκόλεμ, στο μυθιστόρημα του Μέυρινκ. Εύχομαι καλή συνέχεια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted April 25, 2012 Author Share Posted April 25, 2012 Σας ευχαριστώ για τα καλά σας σχόλια, φίλοι μου. Όντως το κείμενο είναι σκοτεινό και η ατμόσφαιρα του βαριά. Σχετικά με την ερμηνεία του τώρα. Είναι ανοικτή και επαφύεται κατά κάποιον τρόπο στον αναγνώστη, ωστόσο, όταν το έγραφα είχα στο νου μου, αυτό που αποκαλούμε ως τον σκοτεινότερο μας εαυτό. Σας ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Loch Moors Posted May 3, 2012 Share Posted May 3, 2012 Μπράβο, μου άρεσε πολύ το κείμενο. Ξεχώρισα πολλές φράσεις που μπορούν σχεδόν από μόνες τους να προκαλέσουν ολόκληρο ντόμινο σκέψεων. Η παρακάτω παράγραφος Στην παράνομη ιεροτελεστία προς τη θεά Τύχη ήμουν παρόν και ήμουν το επίκεντρο. Διότι σήμερα η Θεά με ευνοούσε. Εξακολουθούσα να είμαι το τέρας και εξακολουθούσαν να μην με παρατηρούν. Απέκτησα θαυμαστές εξαιτίας της εύνοιας της Θεάς, οι οποίοι με ακολούθησαν, αφού αποφάσισα να εγκαταλείψω το ναό Της. Τους έδιωξα. Την εύνοια της Θεάς σκόρπισα εδώ κι εκεί, στους δρόμους και στα υπόγεια. Στα εφήμερα. Και τ’ αγκάθια μου μεγάλωναν. είναι αυτό που μου έμεινε περισσότερο, γιατί από τη μία μου φάνηκε λίγο αταίριαστη στη ροή του κειμένου, αλλά από την άλλη, μου αρέσει πάρα, μα πάρα πολύ αυτό που λέει! Ευχαριστούμε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted May 10, 2012 Author Share Posted May 10, 2012 Μπράβο, μου άρεσε πολύ το κείμενο. Ξεχώρισα πολλές φράσεις που μπορούν σχεδόν από μόνες τους να προκαλέσουν ολόκληρο ντόμινο σκέψεων. Η παρακάτω παράγραφος Στην παράνομη ιεροτελεστία προς τη θεά Τύχη ήμουν παρόν και ήμουν το επίκεντρο. Διότι σήμερα η Θεά με ευνοούσε. Εξακολουθούσα να είμαι το τέρας και εξακολουθούσαν να μην με παρατηρούν. Απέκτησα θαυμαστές εξαιτίας της εύνοιας της Θεάς, οι οποίοι με ακολούθησαν, αφού αποφάσισα να εγκαταλείψω το ναό Της. Τους έδιωξα. Την εύνοια της Θεάς σκόρπισα εδώ κι εκεί, στους δρόμους και στα υπόγεια. Στα εφήμερα. Και τ’ αγκάθια μου μεγάλωναν. είναι αυτό που μου έμεινε περισσότερο, γιατί από τη μία μου φάνηκε λίγο αταίριαστη στη ροή του κειμένου, αλλά από την άλλη, μου αρέσει πάρα, μα πάρα πολύ αυτό που λέει! Ευχαριστούμε Σ' ευχαριστώ πολύ!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted June 19, 2012 Share Posted June 19, 2012 (edited) Μου άρεσε αυτό το κείμενο. Κρυπτικό όσο πρέπει (για τα γούστα μου). Ωραίο το σκοτεινό σκηνικό της πόλης. Υπάρχει ένα είδος εκφράσεων που θεωρώ αυτοματισμούς (έως και κλισέ, που βέβαια δεν τα χρησιμοποιείς εδώ. Πχ. το "χαμόγελο διαγράφεται/ζωγραφίζεται στα χείλη του", "το πρόσωπό του φωτίστηκε" κλπ). Σημειώνω ορισμένες που θα μπορούσες να ξανασκεφτείς: - Η καρδιά μου παλλόταν σαν τρελή. - άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας - μια κραυγή πόνου και αγωνίας πλημμύρισε Πέρα απ' αυτά, ορισμένες προτάσεις ακόμα: - σήκωσα τα χέρια μου, που άστραφταν μες στο σκοτάδι, προς τον ουρανό: Εδώ νομίζω πως η φράση σπάει αχρείαστα. Μπορεί βέβαια να είναι θέμα στυλ, γιατί το κάνεις και παρακάτω. Θα μπορούσε να είναι "σήκωσα προς τον ουρανό τα χέρια μου, που άστραφταν μες στο σκοτάδι". - Μπήκα σε κάποιο κακόφημο και πνιγμένο στους καπνούς μπαρ: Ομοίως, "μπήκα σε κάποιο κακόφημο μπαρ, πνιγμένο στους καπνούς". Και τέλος, θ' αφαιρούσα τ' αποσιωπητικά από την τελευταία πρόταση. Αλλά αυτή είναι προσωπική αντιπάθεια προς τη χρήση αποσιωπητικών, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις. Edit: Ξέχασα ν' αναφέρω τη φράση με τις σκιές που σημειώνει κι ο ypnovatis. Πραγματικά Edited June 19, 2012 by Ayu Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted June 23, 2012 Author Share Posted June 23, 2012 Ayu, σ' ευχαριστώ για τα σχόλια σου και για τον χρόνο, που αφιέρωσες. Τώρα, όντως κάποιες φράσεις-προτάσεις μπορούν να θεωρηθούν μέχρι και κλισέ. Δεν θα διαφωνήσω ότι μια επανεξέταση τους, δεν θα έβλαπτε! Σχετικά με τις άλλες προτάσεις, είναι μάλλον ο ρυθμός του κειμένου, που μού επέβαλε αυτή την διατύπωση και όχι η δική μου προτίμηση. Καταλαβαίνεις, φαντάζομαι, τί εννοώ. Τα αποσιωποιητικά εδώ πέρα, αν και θα μπορούσαν να μην χρησιμοποιηθούν, εν τούτοις, υποδηλώνουν ότι η ιστορία επεκτείνεται στο άπειρο. Δεν ξέρω βέβαια, κατά πόσον τούτο γίνεται κατανοητό. Υ.Γ.: Η φράση με τις σκιές είναι από τις αγαπημένες μου στο κείμενο, αλλά δεν την θεωρώ δυσνόητη. Σ'ευχαριστώ και πάλι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted June 23, 2012 Share Posted June 23, 2012 Τα αποσιωποιητικά εδώ πέρα, αν και θα μπορούσαν να μην χρησιμοποιηθούν, εν τούτοις, υποδηλώνουν ότι η ιστορία επεκτείνεται στο άπειρο. Δεν ξέρω βέβαια, κατά πόσον τούτο γίνεται κατανοητό. Υ.Γ.: Η φράση με τις σκιές είναι από τις αγαπημένες μου στο κείμενο, αλλά δεν την θεωρώ δυσνόητη. Nα 'σαι καλά. Ναι, καταλαβαίνω τι κάνεις με τ' αποσιωπητικά. Η φράση με τις σκιές ούτε κι εμένα μου φαίνεται δυσνόητη. Όσο το σκέφτομαι, το κείμενο μου αρέσει όλο και πιο πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted February 21, 2013 Share Posted February 21, 2013 Τελικά δεν το είχα σχολιάσει, απ'ότι φαίνεται... Το είχα πρωτοδιαβάσει στη σελίδα της Fantasy Gate μάλλον και γι'αυτό. Μου άρεσε πολύ όταν το διάβαζα, αλλά ομολογώ πως η σημερινή ανάγνωση το απογείωσε ακόμα περισσότερο! Πολύ καλό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted February 22, 2013 Author Share Posted February 22, 2013 Τελικά δεν το είχα σχολιάσει, απ'ότι φαίνεται... Το είχα πρωτοδιαβάσει στη σελίδα της Fantasy Gate μάλλον και γι'αυτό. Μου άρεσε πολύ όταν το διάβαζα, αλλά ομολογώ πως η σημερινή ανάγνωση το απογείωσε ακόμα περισσότερο! Πολύ καλό! Σ'ευχαριστώ πολύ! Αν και το ανέγνωσα με πολύ άγχος, είναι η αλήθεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted February 22, 2013 Share Posted February 22, 2013 Τελικά δεν το είχα σχολιάσει, απ'ότι φαίνεται... Το είχα πρωτοδιαβάσει στη σελίδα της Fantasy Gate μάλλον και γι'αυτό. Μου άρεσε πολύ όταν το διάβαζα, αλλά ομολογώ πως η σημερινή ανάγνωση το απογείωσε ακόμα περισσότερο! Πολύ καλό! Σ'ευχαριστώ πολύ! Αν και το ανέγνωσα με πολύ άγχος, είναι η αλήθεια. Νομίζω πως αυτό που εσύ ονομάζεις άγχος, στους ακροατές βγήκε ως ένταση, ως έμφαση των προτάσεων, των σκηνών, των εικόνων... Σε μένα τουλάχιστον, από τη στιγμή που δεν μπορώ να μιλήσω και για άλλους, έτσι βγήκε! Να'σαι καλά και να το επαναλάβεις! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.