Η Ιστορία Της Άλια

[jjohn]

Είδος:Fantasy

Λέξεις:2931 μαζί με την εισαγωγή

Βία:Δύο γραμμές

Σεξ:Όχι

Σχόλια:Η ιστορία του Μήτσου

Η πιο αθώα ιστορία μου.Ούτε μία βρισιά δεν έχει!

Η Ιστορία της Άλια.pdf

Η Ιστορία της Άλια

 

Ήταν η τρίτη μέρα, όπως διακρινόταν εκεί ψηλά. Μικρά παραθυράκια ελπίδας, μικρές τρύπες που άφηναν κορδέλες ήλιου να περνούν, λεπτές στην αρχή, συμπυκνωμένο φως, που άνοιγαν όσο κατέβαιναν, και εξασθενούσαν χωρίς να προλαβαίνουν να πατήσουν καλά στο έδαφος. Πού να φτάσει μια τόση δα ηλιαχτίδα να φωτίσει το χάος; Γύρισε το βλέμμα της πάλι μπροστά. Με το στόμα στεγνό από σάλιο πήγε να πει μια κουβέντα παρηγοριάς στους άντρες, αλλά το μετάνιωσε. Δεν είχαν νερό για κουβέντες, κάθε σταγόνα ήταν πολύτιμη. Εξάλλου, η ευθύνη της ήταν να τους περάσει στην άλλη άκρη, όχι να τους κάνει να νιώθουν καλά γι' αυτό.

 

* * *

 

Αριστερά. Δεξιά .Μπροστά. Πίσω.

 

Αυτές οι τέσσερεις τόσο απλές λέξεις βασάνιζαν την Άλια, καθώς εκείνη προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει νόημα στο χάος. Δεν ήξερε προς τα πού θα έπρεπε να κινηθεί. Τα πνεύματα όμως γνώριζαν και γι’ αυτό έκανε ακόμη μία προσευχή, ακόμη μία παράκληση, με την ελπίδα πως θα της απαντούσαν και θα της έδειχναν ποιον δρόμο θα έπρεπε να πάρει για να βγει επιτέλους από το απαίσιο δάσος.

 

Τα πνεύματα της Γνώσης ωστόσο για άλλη μία φορά παρέμειναν βουβά.

 

Μήπως δεν της άξιζε ο τίτλος της Συμβούλ;

 

Όχι, δεν έπρεπε να σκεφτόταν με αυτόν τον τρόπο. Σύντομα τα πνεύματα θα την βοηθούσαν. Θα έπρεπε απλά να περιμένει και να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια της.

 

Ξαναέφερε τις επιλογές στο μυαλό της και επέλεξε μία στη τύχη. Έκανε ένα βήμα προς τα μπροστά και βρέθηκε εκ νέου αντιμέτωπη με το ίδιο ερώτημα, αντιμέτωπη με τις ίδιες ακριβώς τέσσερεις λέξεις.

 

«Πότε θα βγούμε επιτέλους από ‘δω;» ρώτησε ο Μπόρις ,ίσως για εκατοστή φορά μες την ημέρα. Η Άλια γύρισε πίσω και διέκρινε μονάχα τρία μπλουζάκια μιας και οι κάτοχοι τους ήταν τυλιγμένοι από το σκοτάδι . Πριν ξεκινήσουν το ταξίδι, Η Πυθείδα, η Μέγα Ιέρεια, έδωσε στον καθένα τους μαγικά ρούχα, που έφεγγαν μες το σκοτάδι , έτσι ώστε να μην χανόντουσαν μεταξύ τους. Τότε, η Άλια είχε εκτιμήσει αυτή της την κίνηση, μα τώρα , τρεις μέρες ατελείωτου σκότους αργότερα , η Άλια πίστευε -και ντρεπόταν γι’ αυτό- πως ίσως η Μέγα Ιέρεια θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι παραπάνω.

 

Η Άλια δεν του απάντησε(πως άλλωστε να το κάνει , όταν ούτε κι εκείνη δεν γνώριζε την απάντηση;) και επανέφερε το μυαλό της στο ζήτημα που την απασχολούσε.

 

Αριστερά, δεξιά, μπροστά ή μήπως πίσω ;

 

Αναστέναξε και έκανε βήμα προς τα αριστερά.

 

***

«Καλημέρα Μαρίνα. Τι κάνεις;» ρώτησε η Άλια την Μαρίνα, που μόλις είχε μπει στο δωμάτιο.

 

«Μια χαρά. Η Μέγα Ιέρεια σε περιμένει στο δωμάτιο της»

 

«Τι με θέλει; »

 

«Την άκουσα, ενώ συζητούσε με την Αδερφή Αλέξια, να λέει πως ήρθε η ώρα για την δική σου Δοκιμασία. Μετά με είδανε που …κρυφάκουγα και μου είπαν να σε φέρω»

 

Η Άλια σηκώθηκε από το κρεβάτι και αγκάλιασε σφιχτά την φίλη της. Αυτό που περίμενε οχτώ ολόκληρα χρόνια είχε επιτέλους συμβεί.

 

Η Άλια είχε γεννηθεί έχοντας στην παλάμη του δεξιού χεριού της το σημάδι των Συμβούλ, το ορθάνοιχτο μάτι. Οι γονείς της δέχτηκαν το γεγονός αυτό, ότι η κόρη τους είχε επιλεγεί από κάποια ανώτερη δύναμη , με δυσαρέσκεια. Δεν ήθελαν να φύγει από κοντά τους ,αλλά εκείνη ήταν αποφασισμένη. Τη νύχτα των δεκάτων γενεθλίων της το έσκασε από το σπίτι της και πήγε κρυφά στο μοναστήρι. Αν και οι γονείς της ,όταν την βρήκαν, νευρίασαν μαζί της , η Άλια κατάφερε τελικά και τους έπεισε πως έπρεπε να μείνει εκεί και να εκπληρώσει την αποστολή της.

 

Από την εκείνη τη μέρα και έκτοτε, δεν υπήρξε ούτε μια νύχτα που να μην είχε πέσει κατάκοπη από την κούραση στο κρεβάτι της- η μοναστηριακή ζωή έκρυβε πολλές δυσκολίες .Η Άλια όμως άντεξε τα πάντα -κάθε λογής κακουχία- γιατί ήξερε πως ό,τι περνούσε εκεί μέσα, το περνούσε για έναν συγκεκριμένο σκοπό : Να γίνει μία Συμβούλ και να μπορεί να επικοινωνεί με τα πνεύματα της γνώσης και να μπορεί να συμβουλεύει τους ανθρώπους.

 

Η Άλια μπήκε μέσα στο δωμάτιο της Μέγας Ιέρειας και κάθισε σε μία καρέκλα κοντά στο γραφείο της. Η Μέγα Ιέρεια από ευγένεια της προσέφερε λίγο από το κρασί που έπινε.

 

«Πως σου φαίνεται; Το πήρα από τους αμπελουργούς στο Κλιλι, όταν είχα εκεί για κάτι δουλειές πριν από κάνα μήνα»

 

«Πολύ ωραίο»

 

«Αρκετά με αυτά. Φαντάζομαι πως η Μαρίνα θα σου είπε για ποιον λόγο είσαι εδώ πέρα.» της είπε και χαμογέλασε «Η ώρα για την Δοκιμασία σου αδερφή Άλια έφτασε. Εάν την περάσεις επιτυχώς, θα είσαι και εσύ μία από εμάς, μία Συμβούλ. Έχεις ακουστά το Δάσος Κλοτζ;»

 

«Όχι»

 

«Είναι ένα δάσος, όχι πολύ μακριά από εδώ , που συνδέει την περιοχή μας με την πόλη Κράολ. Τώρα πρόσφατα-πρέπει να’ χει καμιά βδομάδα, δεν ξέρω εάν τον παρατήρησες κιόλας, ήρθε στο μοναστήρι μας ένας κυνηγός επικηρυγμένων , κουβαλώντας μαζί του τρείς κακοποιούς. Ήθελε να τους παραδώσει στο Κράολ, στον τοπικό άρχοντα Μέλγκραθ , αλλά υπάρχει η φήμη ότι κυκλοφορούν στρατεύματα των Σαλκινών στις τριγύρω περιοχές και φοβόταν να προχωρήσει μήπως και τον πιάσουν. Έτσι αποφάσισε να έρθει εδώ και τους άφησε σε εμάς ,λέγοντας πως εμείς θα ξέραμε τι να κάνουμε μαζί τους-τον πληρώσαμε φυσικά αδρά για τις υπηρεσίες του αυτές. Όπως καταλαβαίνεις, Άλια, δεν μπορούν να μείνουν μαζί μας για πάντα . Πρέπει να τους παραδώσουμε κάπου. Όλα καλά μέχρι εδώ;»

 

Η Άλια έγνευσε καταφατικά και άφησε την Μέγα Ιέρεια να συνεχίσει με την ομιλία της.

 

«Ωραία, χαίρομαι. Η Δοκιμασία σου Άλια αποτελείται από δύο μέρη. Πρώτα θα πρέπει να περάσεις μέσα από το δάσος Κλοτζ και ύστερα να φτάσεις στο Κράολ χωρίς να σε πιάσουν Σαλκινοί πράκτορες. Το δεύτερο μέρος ίσως με τύχη να μπορείς να το καταφέρεις, αλλά το πρώτο μέρος είναι σχεδόν απίθανο να το ολοκληρώσεις ,εάν δεν ξέρεις το δάσος απ’ έξω και ανακατωτά , δίχως την βοήθεια των πνευμάτων. Το Κλοτζ ,βλέπεις, είναι αρκετά μεγάλο σε έκταση, δαιδαλώδες και βυθισμένο στο σκοτάδι »

 

«Και αν δεν επικοινωνήσουν μαζί μου τα πνεύματα; Θα μείνω για πάντα στο δάσος;» ρώτησε η Άλια.

 

« Θα θέσουμε ένα χρονικό όριο δεκαπέντε ημερών. Εάν δεν δώσεις σημάδια ζωής μέχρι τότε, θα στείλουμε μία από τις Συμβούλ για να σε αναζητήσει. Αν και νομίζω πως θα τα καταφέρεις.»

 

«Ωραία. Θα ξεκινήσω αύριο κιόλας» αποκρίθηκε η Άλια και στην συνέχεια πρόσθεσε« Θα μπορούσα να κάνω μία ερώτηση ; Θα ήθελα να ξέρω πριν φύγω… Είναι σχετικά με τον πόλεμο.»

 

«Φαντάζομαι πως θα θέλεις να ρωτήσεις για τον αδερφό σου. Απ’ όσο ξέρω ο Ρόραντ είναι μια χαρά, αν και ο πόλεμος δυστυχώς πάει άσχημα. Οι Σαλκινοί έχουν το πάνω χέρι και πολύ φοβάμαι πως σε λίγο καιρό ,εάν δεν συμβεί κάτι , θα καταφέρουν να φτάσουν μέχρι και σε ‘μας εδώ πέρα ,στο μοναστήρι.»

 

«Μάλιστα. Ευχαριστώ» της είπε, κάπως ανακουφισμένη από την απάντηση που είχε λάβει. Ο Ρόραντ ήταν μια χαρά, αλλά για πόσο ακόμη;

 

«Μισό λεπτό, Άλια» της είπε και από κάποιο ντουλάπι του γραφείου της έβγαλε ένα μενταγιόν. Της το έδωσε και η Άλια το δοκίμασε επάνω στον λαιμό της.

 

«Σου πάει. Ελπίζω να σου φέρει και τύχη»

 

«Σας ευχαριστώ και πάλι» είπε και αποχαιρέτησε την Μέγα Ιέρεια.

 

***

Η Άλια ξύπνησε ιδρωμένη. Κοίταξε απάνω στον ουρανό και συνειδητοποίησε πως ήταν ακόμη νύχτα. Όχι πως αυτό είχε και ιδιαίτερη σημασία. Μέσα σε αυτό το πυκνό δάσος, όπου τα γιγάντια κλαδιά των δέντρων κάλυπταν σχεδόν ολοκληρωτικά τον ουρανό, μέρα και νύχτα δεν διέφεραν σχεδόν καθόλου.

 

Πάλι είχε δει το ίδιο όνειρο. Κάθε φορά που πλάγιαζε για να ξεκουραστεί, ο νους της ταξίδευε πίσω σε εκείνη τη στιγμή, στη στιγμή που έμαθε για την Δοκιμασία της. Στη στιγμή που ευθυνόταν για όλα όσα είχε τραβήξει αυτές τις τρεις μέρες. Εάν δεν την είχε επιλέξει η Μέγα Ιέρεια για την αποστολή , δεν θα βρισκόταν τώρα χαμένη μες το σκοτάδι.

 

Ήπιε τρεις σταγόνες νερό από το παγούρι της και έριξε μία ματιά και στους τρεις άντρες. Παρότι εγκληματίες, δεν την είχαν φοβίσει. Το παρουσιαστικό τους δεν ήταν διόλου τρομαχτικό και ο κυνηγός επικηρυγμένων μάλλον θα τους είχε πιάσει για μικροκλοπές, εάν ήταν κιόλας πράγματι ένοχοι. Παρόλα αυτά -όσο να’ ναι- ένιωθε πιο ασφαλής , γνωρίζοντας εάν επιχειρούσαν κάτι εναντίον της, θα δέχονταν τα δυσάρεστα αποτελέσματα ενός ξορκιού φωτιάς. Αν και κατά βάθος γνώριζε πως το ξόρκι ήταν αχρείαστο. Γιατί ούτε και εκείνοι δεν άντεχαν αυτό το σκοτάδι.

 

Ακόμη και η φυλακή θα είναι καλύτερη από εδώ πέρα έτσι της είπε ο Μπόρις σε κάποια στάση που είχανε κάνει και εκείνη δεν είχε αμφιβολία περί αυτού.

 

Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει φίλη τους , αλλά τους λυπόταν πότε-πότε. Τραβούσαν και αυτοί το ίδιο μαρτύριο με εκείνη, μόνο που εκείνοι ακόμη και αν κατάφερναν να βγουν από εδώ μέσα σώοι, πάλι χαμένοι θα ήταν.

 

Πήρε δυο-τρεις ανάσες και ξάπλωσε ξανά. Σύντομα τα βλέφαρα της βάρυναν και δεν άργησε να αφεθεί στα χέρια του Ζνόρε, ελπίζοντας πως θα την έβγαζε από το αποπνικτικό σκοτάδι δείχνοντας της χωράφια, βουνά, λιβάδια, θάλασσες, κάτι που να είχε λίγο χρώμα τουλάχιστον, μα γνώριζε πολύ καλά τι θα επέλεγε ο θεός του ύπνου να της δείξει. Τουλάχιστον ακόμη και εκείνο ήταν καλύτερο από το σκοτάδι…

 

***

«Τι είναι αυτό που ακούγεται;» ρώτησε η Άλια, καθώς από το πουθενά εμφανίστηκε ένας περίεργος ήχος , που εξαφάνισε ολοκληρωτικά την ηρεμία που επικρατούσε.

 

«Δεν ξέρω. Ίσως λύκοι» είπε στεγνά ο Μπόρις

 

Τα λεγόμενα του Μπόρις δυστυχώς επιβεβαίωσε η κραυγή που έβγαλε ο δύσμοιρος ο Χανς . Δεν άργησαν να ακουστούν παραπλήσιοι ήχοι και από τον Ντάλε. Μετά ήρθε και η δικιά της σειρά να ουρλιάξει. Αυτό ήταν, σκέφτηκε καθώς το κορμί της άγγιζε το βρώμικο χώμα, η Δοκιμασία είχε φτάσει στο τέλος της. Είχε αποτύχει. Τους είχε απογοητεύσει όλους και πιο πολύ τον ίδιο της τον εαυτό.

 

***

Η Άλια άνοιξε τα μάτια της και διαπίστωσε πως -για κάποιον περίεργο λόγο - βρισκόταν καθισμένη σε έναν θρόνο και φορούσε ένα χρυσό στέμμα στο κεφάλι της.

 

Είχε πεθάνει; Εάν όχι, τότε που ακριβώς βρισκόταν;

 

Λίγη ώρα αργότερα και ενώ η Άλια προσπαθούσε ανεπιτυχώς να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε, ένας άντρας μπήκε μες στο δωμάτιο και της υποκλίθηκε.

 

«Μεγαλειοτάτη» της είπε «καλωσορίσατε και πάλι πίσω»

 

«Που βρίσκομαι; Ποιος είσαι ;

 

«Α ,η μνήμη σας δεν έχει επανέλθει , αλλά ,μη φοβάστε, δεν θα αργήσει να συμβεί και αυτό . Σύντομα θα ανακτήσετε τον παλιό σας εαυτό. Βρισκόσαστε στο παλάτι σας. Εγώ είμαι ο λόρδος Γουέινις, επικεφαλής του στρατού σας . »

 

«Έχετε κάνει κάποιο λάθος. Δεν είμαι καμία βασίλισσα!»

 

«Θα γίνετε όμως. Κουβαλάτε σας μέσα την ψυχή της Πριν πολλά-πολλά χρόνια, όταν αυτό το δάσος μπορούσε να βλέπει ακόμη τον ουρανό, η φυλή μας ,η ξακουστή φυλή των Γκλοκ, ετοιμαζόταν για να προβεί σε πόλεμο με τους ανθρώπους. Λίγο πριν επιτεθούμε όμως ,Οι θεοί για να αποτρέψουν τον πόλεμο , πήραν μακριά την ψυχή της βασίλισσας μας . Μας είπαν ότι η ψυχή της θα ταξίδευε από άνθρωπο σε άνθρωπο, μέχρι που κάποια στιγμή , θα επέστρεφε και πάλι εδώ στο δάσος. Οι πρόγονοι μας προσπάθησαν τα πάντα. Έκαναν τελετές προς τιμήν των Θεών, έκαναν θυσίες , απευθυνθήκαν μέχρι και σε ιερείς των Παλιών Θεών, που με τα ξόρκια τους θα μπορούσαν να παρακάμψουν και να προσπεράσουν την δύναμη των Θεών , αλλά ούτε κι εκείνοι δέχτηκαν να τους βοηθήσουν. Έτσι ,αναγκαστικά, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το περιμένουμε την επιστροφή σας , Ω Μεγαλειοτάτη. Δεν φύγαμε από αυτό το δάσος ούτε στιγμή. Ούτε κι’ όταν οι Θεοί μεγάλωσαν τα δέντρα τόσο πολύ , ώστε κανείς μην τολμάει να μπει εδώ μέσα. »

 

«Και πως είστε τόσο σίγουροι ότι είμαι εγώ η χαμένη σας Βασίλισσα;»

 

Ο Γουέινις τότε μεταμορφώθηκε και πήρε τη μορφή ενός λύκου με κόκκινα μάτια. Την πλησίασε και έγλειψε το σημείο ,όπου είχε δεχτεί το χτύπημα. Έπειτα απομακρύνθηκε από ‘κείνην και πήρε ξανά την κανονική του μορφή.

 

«Συγγνώμη γι’ αυτό , Μεγαλειοτάτη, αλλά οι Θεοί –οι ίδιοι που σας έστειλαν μακρία μας- όταν δημιούργησαν την φυλή μας, την ευλόγησαν και με μόνο μία δαγκωματιά μας μπορούμε να σκοτώσουμε οποιονδήποτε άνθρωπο -και οι τρεις φίλοι σας είναι νεκροί. Οι θεοί μας είπαν πως μονάχα η γυναίκα που κουβαλούσε την ψυχή της βασίλισσας μας θα μπορούσε να επιβιώσει από το δάγκωμα μας.»

 

«Θα πρέπει να γυρίσω πίσω στο μοναστήρι μου .Να ενημερώσω την Μέγα Ιέρεια για όλα αυτά» του είπε

 

«Δεν μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ τις επιθυμίες σας. Θα φύγετε αύριο το πρωί»

 

«Ευχαριστώ»

 

Δεν της άρεσε καθόλου αυτό που είχε μάθει. Δεν ήθελε να είναι η βασίλισσα αυτών των πλασμάτων. Εάν όμως αυτό ήταν το πεπρωμένο της; Τότε ό,τι και να έκανε, θα ήταν ανώφελο…

 

***

«Δεν ξέρω τι να πω Άλια…» είπε η Μέγα Ιέρεια όταν η Άλια τελείωσε με την αφήγηση της.

 

Η Άλια δεν είχε πάει στο μοναστήρι μονάχα για να της πει όλα όσα είχαν διαδραματιστεί, αλλά και για να ζητήσει τη συμβουλή της. Θα ακολουθούσε τη συμβουλή που θα της έδιναν τα πνεύματα. Εκείνα ήξεραν καλύτερα από τον καθένα.

 

«Χρειάζομαι την συμβουλή σου, Μέγα Ιέρεια»

 

«Ακούμπησε τα χέρια μου Άλια και κλείσε τα μάτια σου»

 

«Άλια » η Μέγα Ιέρεια μίλησε με μία φωνή διαφορετική από τη δικιά της « Η συμβουλή που σου δίνουμε είναι να οδηγήσεις την φυλή στην μάχη ενάντια στους Σαλκινούς . Ο αδερφός σου και όλοι οι συμπολεμιστές του σε χρειάζονται. Μόνο εσύ μπορείς να τους βοηθήσεις.»

 

***

«Πάμε» είπε στους δύο υπηκόους που την είχαν συντροφεύσει ως το μοναστήρι.

 

Προχώρησαν λίγα μέτρα, όταν ακούστηκε η καμπάνα του μοναστηριού. Η Άλια αναγνώρισε αμέσως τον πένθιμο ήχο: κάποιος είχε πεθάνει.

 

Έτρεξε γρήγορα προς τον ναό και μπήκε μέσα για να δει τι είχε συμβεί. Οι μοναχές της είπαν πως η Μέγα Ιέρεια είχε πεθάνει από κάποιο άγνωστο αίτιο.

 

«Πέθανε από καρδιακή προσβολή. Την σκότωσαν οι Θεοί , επειδή ήταν βλάσφημη» είπε ξαφνικά η Άλια χωρίς ωστόσο να γνωρίζει πως γνώριζε.

 

«Πέθανε διότι προσπάθησε να εξαπατήσει την Φυλή των Γκλοκ και να τους χρησιμοποιήσει στον πόλεμο εναντίον των Σαλκινών »

 

Η Άλια πήρε μία ανάσα, αφαίρεσε το μενταγιόν από τον λαιμό της και το έσπασε χτυπώντας το με δύναμη πάνω σε μία πέτρα.

 

«Το μενταγιόν είναι μαγεμένο με την μαγεία των Πρώτων Θεών και μπορεί να απορροφά την δολοφονική επίθεση των Γκλοκ. Με αυτόν τον τρόπο επέζησε η Άλια και έκανε τους Γκλοκ να πιστεύουν πως ήταν η χαμένη τους Βασίλισσα.»

 

Οι δύο συνοδοί της , μόλις άκουσαν για την πλεκτάνη που είχε στηθεί εις βάρος της φυλής τους , μεταμορφώθηκαν και χίμηξαν προς το μέρος της, αλλά ένα αόρατο τοίχος τους εκτόξευσε μακριά.

 

«Φύγετε , δεν ανήκετε εδώ πέρα. Γυρίστε πίσω στο δάσος σας» τους είπε η Άλια.

 

Η Άλια είχε επιτύχει αυτό που πάντοτε ποθούσε. Είχε επιτέλους επικοινωνήσει με ένα πνεύμα γνώσης. Και ένιωθε απαίσια γι’ αυτό.

 

***

Η Άλια καθόταν σε κορυφή ενός βουνού και αγνάντευε την θέα ,ενώ σκεφτόταν όλα όσα είχαν διαδραματιστεί στο μοναστήρι. Η Μέγα Ιέρεια είχε προσπαθήσει να την χρησιμοποιήσει για το καλό της πατρίδας. Εκείνη έφταιγε που η φυλή των Γκλοκ δεν θα βοηθούσε την χώρα της να κερδίσει. Εκείνη και το καταραμένο το πνεύμα της Γνώσης. Εάν μία από εκείνες τις μέρες πέθαινε ο Ρόραντ, θα ήταν και εκείνη υπεύθυνη. Εάν δεν είχε γυρίσει πίσω…

 

«Μην σκέφτεσαι έτσι. Ακόμη και αν δεν είχε αποκαλυφθεί το σχέδιο της Πυθείδας , κάποια στιγμή αργότερα θα αποκαλυπτόταν και οι Γκλοκ θα αποζητούσαν εκδίκηση» της είπε μία φωνή που η Άλια φαντάστηκε πως άνηκε στο πνεύμα.

 

«Ίσως και να’ ναι έτσι. Τι θέλεις;» απάντησε εκείνη

 

« Το μοναστήρι σου Άλια δεν υπάρχει πια. Το κατέστρεψαν οι Γκλοκ »

 

«Οι κοπέλες; Είναι καλά;»

 

«Όλες νεκρές… Λυπάμαι»

 

«Εγώ φταίω, εάν δεν ήταν η δική μου δοκιμασία…» είπε η Άλια και άρχισε να δακρύζει

 

«Εσύ ήσουν απλά ένα πιόνι. Εάν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν κάποια άλλη δόκιμη και τότε θα ήσουν και εσύ νεκρή. Θα ήθελες να με ρωτήσεις τίποτα άλλο;»

 

«Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Γιατί η Μέγα Ιέρεια δεν με έστειλε μόνη στο δάσος;»

 

«Φαντάζομαι πως ο σκοπός της ήταν να πεθάνουν οι τρεις άνδρες για να είναι σίγουροι οι Γκλοκ ότι η ευλογία των θεών λειτουργούσε ακόμη. Η εμφάνιση του κυνηγού επικηρυγμένων στο μοναστήρι σας δεν ήταν τυχαία. Η Πυθείδα είχε συναντηθεί μαζί του όταν είχε φύγει για εκείνο το ταξίδι.»

 

«Που βρήκε το μενταγιόν;»

 

«Εξαπάτησε έναν από τους σαμάνους στο χωριό Χάλτζα, την μοναδική πια περιοχή στον κόσμο όπου υπάρχουν ακόμα μάγοι της πρώτης Μαγείας. Του είπε πως εάν της έφτιαχνε ένα τέτοιο μενταγιόν, θα τον βοηθούσε να βρει τη χαμένη του κόρη.»

 

«Κάτι τελευταίο» είπε η Άλια «Αφού η Μέγα Ι-Πυθείδα θα συμβουλεύτηκε τα πνεύματα πριν προβεί στο οτιδήποτε, δεν θα έπρεπε εκείνα να την προειδοποιήσουν πως υπήρχε πιθανότητα οι Θεοί να την εκδικηθούν;»

 

Το πνεύμα γέλασε.

 

«Αγαπητή μου Άλια, η Πυθείδα ,όπως και όλες οι υπόλοιπες Συμβουλ, δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί μας. Το μοναστήρι σας τα τελευταία διακόσα χρόνια δεν έχει βγάλει ούτε μία πραγματική Συμβούλ. Το να είσαι σε θέση δίνεις συμβουλές μπορεί πολύ εύκολα να σε διαφθείρει και να σε κάνει να δίνεις συμβουλές με γνώμονα το δικό σου συμφέρον και όχι τι πραγματικά χρειάζεται ο άλλος. Ήταν κάποια στιγμή που κουραστήκαμε να βλέπουμε τις Συμβουλ να παραποιούν τα λεγόμενα μας και σταματήσαμε να ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους. Τα χρόνια πέρασαν πάντως και ακόμη ο κόσμος δεν έχει μάθει την αλήθεια. Γιατί οι πιο πολλές κοπέλες που μαθαίνουν την αλήθεια συμφωνούν και γίνονται και εκείνες μέρος της διαφθοράς , ενώ οι λίγες που φέρνουν αντιρρήσεις καταλήγουν δυστυχώς στον πάτο της θάλασσας. Εσύ Άλια είσαι η μόνη γυναίκα στον κόσμο αυτή τη στιγμή που μπορείς και μιλάς με τα πνεύματα της Γνώσης»

 

«Γιατί τα αφήνετε όλα αυτά να συμβούν;»

 

Δεν έλαβε ποτέ την απάντηση της.

 

Η Άλια αγνάντεψε για τελευταία φορά το βουνό. Σηκώθηκε και πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Είχε δουλειά να κάνει

Edited April 27, 2012 by joidv

[Mesmer]

Αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία. Είχε μυστήριο, αγωνία και ανατροπές, και διαβάστηκε αρκετά εύκολα. Μπορώ να πω ότι την ευχαριστήθηκα κι ότι κράτησε την περιέργειά μου μέχρι το τέλος.

 

Κάτι που βρήκα ότι δεν ταιριάζει, είναι κάποια από τα ονόματα που έμοιαζαν πολύ οικεία και δεν ταίριαζαν με το φάντασυ σκηνικό της ιστορίας σου.

 

Γενικά, νομίζω ότι μέσα σε λίγο χώρο μάς είπες μια «γεμάτη» ιστορία, χωρίς να υπάρχουν πολλές ελλείψεις που να «πειράξουν» την υπόθεση.

 

Καλή επιτυχία!

 

 

[Oceanborn]

Γενικά η ιστορία είχε γρήγορο ρυθμό, διαβαζόταν εύκολα και σε κρατούσε. Θα συμφωνήσω με τον Mesmer, ίσως αν έκανες μια μικρή έρευνα πριν προχωρήσεις στην ονομασία των ηρώων σου να βοηθούσε. Βέβαια δεν είμαι ειδική στην λογοτεχνία φαντασίας οπότε και πάλι δε μπορώ να πω ότι με ξενέρωσαν ή με έβγαλαν από το πλαίσιο που ήθελες να την εντάξεις. Μπράβο joidv. Καλή επιτυχία.

[Cassandra Gotha]

Αυτό που διάβασα είναι περίληψη μυθιστορήματος, και όχι διήγημα! Δεν προλαβαίνεις να μας δείξεις τι γίνεται (χάνει η μάνα το παιδί...) και μας ταράζεις στις δηλώσεις. Δεν σου κρύβω ότι δυσκολεύτηκα να την τελειώσω.

Επίσης, πρόσεχε λίγο με τα ονόματα. Όταν διάβασα ότι θα γινόταν μία "Συμβούλ" παρακαλούσα για έλεος .

 

Οι διάλογοι ήταν χάλια. Δηλαδή, για παράδειγμα, δεν θα ακούσεις κανέναν να λέει "πρέπει να ξέρεις το δάσος απ' έξω κι ανακατωτά"! (Έχω ν' ακούσω τέτοια κουβέντα από το 1980. ) Πόσο μάλλον από την δασκάλα-συμβούλ σου. Το να μοιάζουν φυσικοί οι διάλογοι, δεν σημαίνει ότι πρέπει να γράφουμε όπως ακριβώς μιλάμε. Η λογοτεχνικότητα δεν αναιρεί τον ρεαλισμό, μην τη φοβάσαι.

 

Η εισαγωγή, τι να σου πω τώρα, παρακάμφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, τύπου "εγώ έχω να πω την ιστορία μου τώρα, ποιος δίνει δεκάρα για την εισαγωγή;".

 

Σκληρά τα λόγια μου, αλλά πιστεύω πως ένας άνθρωπος που έβαλε στο λινκ τίτλο "Η πατάτα μου" δεν θα πληγωθεί.