1912

[Θοδωρής]

Όνομα Συγγραφέα: Θοδωρής Καραγεωργίου

 

 

Είδος ποιήματος: Δραματικό

 

 

Αριθμός Στίχων: 37

 

 

 

 

 

1912

 

 

Κίτρινο χαρτί κι αλλοιωμένο φως.

 

 

Γράμματα δυσανάγνωστα,

 

σκαλισμένα θαρρείς σε μάρμαρο.

 

 

Ξανά για τις μεγάλες ιδέες,

 

κι ας καταπίνουν βάναυσα ό,τι τις πλησιάζει.

 

Πληγές ανοίξαν στα κορμιά μας,

 

και η ψυχή πονάει.

 

 

Σε γοτθική ατμόσφαιρα βαριά και σκοτεινή,

 

όπως αυτή που βλέπω πάντα στα όνειρά μου.

 

 

Κεριά στους τοίχους κρέμουνε και οι σκιές τρομάζουν.

 

 

Μήπως τα μάτια έκλεισα και αφέθηκα στη φλόγα,

 

αυτόχειρες κρυφά να αντικρίζω;

 

 

Μάλλον την αλήθεια δεν μπόρεσα να βρω,

 

στο κάτεργο και κάτω από τον βούρκο.

 

Όσο και αν έλιωσα χρυσό,

 

τα χέρια μου κομμένα μένουν.

 

Όσο και αν έψαξα στη γη,

 

ποτέ μαζί τους δεν με παίρνουν.

 

 

Άνοιξη ήτανε,

 

σε πράσινο δροσερό χορτάρι.

 

1912,

 

και πριν προλάβει ο ουρανός το κόκκινο χρώμα του να πάρει,

 

οι τάφοι όλοι άνοιξαν,

 

κι η μυρωδιά ξεχύθηκε πέρα ως την έρημο.

 

 

Ψόφιες ιδέες σύρθηκαν μέχρι τις μαύρες μπότες μας

 

και τα σκουλήκια ρίζωσαν στο αίμα μας,

 

αιώνιοι παρείσακτοι.

 

 

Βρομερά μνήματα,

 

ταφόπλακες γεμάτες λάσπη και γλίτσα.

 

 

Φοβερή αμαρτία πράττουν μπροστά μου οι άπληστοι.

 

 

Ως αμόλυντοι,

 

τους τάφους νεκρών ανθρώπων ανοίγουν.

 

Ως άσπιλοι,

 

τα οστά τους μαζεύουν σε σκεύη σκαλισμένα.

 

 

Μακριά! Πέρα από δω!

 

Πηγαίνετε αλλού για να στοιχειώσετε,

 

εσείς και οι απόκρυφες ιδέες σας.