Kafka Posted May 21, 2012 Share Posted May 21, 2012 Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος Είδος: τρόμος Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 854 Αυτοτελής; Ίσως... Σχόλια: Η κρίση Ένα εμβατήριο ηχεί απο μακριά, μεγαλώνει η ένταση των λίγων επαναλαμβανόμενων νοτών, ανήκουν σε πολύ χαμηλή οκτάβα, ακούγονται βαριά, πένθιμα. Αυτό πάντα συνοδεύει κάθε μια απο τις κρίσεις μου, και αυτό συνόδευσε και την αποψινή, που έχω λόγους- έχω αλήθεια λόγους; - οτι θα είναι και η τελευταία. Όταν ήμουν μικρός είχα κάποτε βρεθεί στη μεγάλη περιτοιχισμένη αυλή του κτιρίου όπου έμενα, και εκεί μπροστά απο ένα απο τα ψηλά δέντρα της. Για κάποιο λόγο- δε μπορώ να θυμηθώ γιατί- αποφάσισα να σηκώσω μια απο τις τεράστιες πέτρες πλάι στο δέντρο. Σίγουρα θα είχα κάτι κατά νου να πράξω με αυτήν, το ίδιο σίγουρο είναι οτι το εγκατέλειψα – και ίσως και το λησμόνησα την ίδια στιγμή – μόλις είδα τί υπήρχε απο κάτω της. Αυτή η ανάμνηση, φαινομενικά τόσο απλή, και επίσης τόσο διακριτή απο κάθε τί άλλο, τόσο σημαντική αν και παράλληλα ασήμαντη απο άλλες απόψεις, για να αναδυθεί απο το βαθύ ωκεανό της ψυχικής μου ζωής χρειάστηκε μια συγκεκριμένη, απότομη, βιαστική, αποφασιστική κίνηση αυτό το βράδυ. Όλα άρχισαν για άλλη μια φορά όπως πάντα. Βρισκόμουν στο μεγάλο πάρκο Hyde. Περπατούσα σε ένα απόμερο σοκάκι, ήταν βράδυ και κατευθυνόμουν προς την έξοδο, με το φόβο (όπως και κάθε άλλη φορά) οτι τώρα δε θα προλάβαινα να βγω, θα έκλειναν οι έξοδοι και θα αφηνόμουν να περάσω τη φρικτή νύχτα μέσα στο αχανές αυτό πάρκο. Το εμβατήριο άρχισε να ηχεί, αρχικά αδιαχώριστο απο ένα μεγάλο πλήθος ετερόκλητων ήχων, φωνές ανθρώπων, την κίνηση στο δρόμο μακριά, το κρώξιμο των κοράκων. Αλλά σε μια στιγμή ήταν προφανές οτι αυτό δεν ήταν τίποτε απο αυτά. Οι νότες διαδέχονταν η μία την άλλη, έμενα ακίνητος, ακίνητος παρόλο που κανονικά έπρεπε να τρέχω τώρα για να προλάβω να βγω απο το πάρκο! Είχα το κεφάλι μου χαμηλωμένο, κοιτούσα περίλυπος το χώμα ολόγυρα, και, σιγά σιγά, άρχισα να σηκώνω το βλέμμα μου προς το σκοτεινό ουρανό. «Κάτω απο ποιά πέτρα να κρυφτώ;» συλλογιζόμουν, αν και η σκέψη αυτή με παραξένευε, τόσο αφύσικη, τόσο σκοτεινή, και τελικά μεταφορική. Μπροστά, καθώς κοιτούσα, και απέστρεψα τώρα το βλέμμα μου αφήνοντας ένα ασυγκράτητο κλάμα, ένα μέρος του εδάφους ακρωτηριάστηκε σα να το είχε σκίσει το χέρι ενός γίγαντα. «Κάτω απο ποιά πέτρα να κρυφτώ;» ξανασκέφτηκα, βαριανασαίνοντας, και μετά ξεφυσώντας απο τα ρουθούνια μου σα να γελούσα. Περίμενα, περίμενα τη λήξη του εμβατηρίου, τώρα που είχε παρουσιαστεί για άλλη μια φορά το φοβερό θέαμα. Τις άλλες δύο φορές είχε τελειώσει με τον ίδιο τρόπο, και έτσι είκαζα- είχα την ελπίδα- οτι θα έληγε και τώρα. Ένας άλλος άνθρωπος με ακούμπησε φιλικά στον ώμο, ψιθύρισε οτι το πάρκο θα κλείσει, κοίταξα γύρω μου και το έδαφος ήταν σταθερό, αλώβητο και δεν ακουγόταν πουθενά καμία μουσική. Ήταν και τις δύο φορές μια κοπέλα, και τώρα σκεφτόμουν πως αυτό δε μπορούσε να είναι σύμπτωση. Το πάρκο Hyde είναι γιγαντιαίο, και ακόμα και αν ακολουθούσε την ίδια διαδρομή σε αυτό κάθε μέρα θα ήταν ασυνήθιστη συγκύρια να έχει βρεθεί στο ίδιο δρομάκι την ίδια ακριβώς ώρα με εμένα και τις δύο φορές. Εκτός, φυσικά, αν εμένα ακολουθούσε. Αλλά αυτό μου φαινόταν τόσο ελάχιστα πιθανό που δεν το συμπεριέλαβα ποτέ στις εκτιμήσεις μου. Όπως και να έχει περίμενα ακόμα. Τις άλλες δύο φορές το κακό είχε σταματήσει όταν ρώτησα για τρίτη φορά τον εαυτό μου «κάτω απο ποιά πέτρα να κρυφτώ;». Ήθελα να πιστεύω οτι το μόνο που με χώριζε απο μια νέα απελευθέρωση απο αυτό το φρικτό εφιάλτη ήταν η τρίτη αναφορά της μονότονης φράσης... «Κάτω απο ποιά πέτρα να κρυφτώ;» μουρμούρισα τελικά. Αναπήδησα όταν ένοιωσα ένα χέρι στον ώμο μου. Άκουσα τη γνώριμη τώρα φωνή να με ειδοποιεί για το κλείσιμο του πάρκου. Δε γύρισα, όπως και τις άλλες φορές, και η κοπέλα πέρασε απο μπροστά μου και βημάτιζε σταθερά προς την έξοδο, πάνω σε στέρεο χώμα που δεν έμοιαζε πουθενά να φέρει κάποιο σημάδι οτι είχε ανασυγκολληθεί. Τότε όμως, καθώς βεβαιώθηκα οτι οι νότες είχαν για άλλη μια φορά σταματήσει, σκέφτηκα κάτι εντελώς ανήκουστο ως εκείνη την ώρα. Σκέφτηκα να εκφέρω και πάλι τη γνωστή και μισητή φράση, αυτή τη φορά απευθύνοντάς την στη κοπέλα. Θα της την πρόφερα ακριβώς διότι δε μπορούσα να ξέρω αν ήταν αληθινή, ή μέρος του φρικτού οράματος. Στην πρώτη μου λέξη γύρισε προς το μέρος μου και είδα το πρόσωπό της. Μεμιάς θυμήθηκα την παλιά στιγμή στο κήπο του κτιρίου μου, πίσω στη δική μου χώρα. Εκεί, σηκώνοντας μια πέτρα, είχα βρει, προς μεγάλη μου αηδία αλλά και τρόμο, μια στρατιά απο άσκημα, χοντρά σκουλήκια που έμοιαζαν να χορεύουν τρελά αντιδρώντας σε αυτή την απρόσμενη αποκάλυψή τους! Και τώρα είχαν καλύψει ολότελα το πρόσωπο εκείνου του ανθρώπου μπροστά μου, σα να το είχαν φάει, ή σα να αποτελούταν αυτό απο τη φωλιά τους... Σήκωσα μια πέτρα, αγνοώντας το συμβολισμό, όσο πιο μεγάλη μπορούσα να βρω, και την πέταξα προς εκείνο το πρόσωπο. Η κοπέλα χτυπήθηκε και σωριάστηκε κάτω, με το κεφάλι της γυρισμένο, κολλημένο στο χώμα, απ όπου ανάβλυσε το κόκκινο υγρό. Και εγώ έφυγα, μη μπορώντας να ξέρω άλλο τί είχε συμβεί, αν είχα δώσει ένα συμβολικό τέλος σε ένα συμβολικό πρόβλημα, ή αν είχα σκοτώσει έναν άνθρωπο. Και τώρα, όντως, δεν ξέρω κάτω απο ποιά πέτρα να κρυφτώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 25, 2012 Share Posted May 25, 2012 Δεν ξέρω αν υπάρχουν διάφοροι κρυμμένοι συμβολισμοί, ή αν πρόκειται απλά για μια αλλόκοτη ιστορία, αλλά η φρίκη στο τέλος έρχεται εντελώς απρόσμενα. Αν και δεν μου πολυαρέσουν αυτά τα φαινομενικά «αναίτια» ξεσπάσματα βίας, σε μικρές ιστοριούλες, όπως κι αυτή, προκαλούν το απαραίτητο σφίξιμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted May 25, 2012 Author Share Posted May 25, 2012 Ευχαριστώ Άγγελε, Ναι έχεις δίκιο που εικάζεις οτι είναι συμβολική η ιστορία, αν και φυσικά σημασία δεν έχει τόσο πάντα τί είναι για το συγγραφέα, αλλά τί είναι για τον κάθε αναγνώστη. Πάντως ορίστε μερικές παρατηρήσεις για τη δομή της: Ο αφηγητής είχε λησμονήσει κάποια τρομερή στιγμή των παιδικών ετών. Φαίνεται οτι ακόμα και ως το τέλος της ιστορίας δεν την έχει θυμηθεί τόσο πολύ, αν και θυμήθηκε σίγουρα την εικόνα των σκουληκιών κάτω απο την πέτρα. Δε θυμήθηκε ωστόσο γιατί είχε σηκώσει εκείνη την πέτρα. Εδώ μπορεί να σχηματιστεί ένας κύκλος, να την είχε σηκώσει για να χτυπήσει κάποιο άτομο, και τελικά αυτό γίνεται με μια άλλη πέτρα χρόνια αργότερα. Όσον αφορά το άνοιγμα του εδάφους, αυτό αποτελεί αντιστοιχία, σε άλλο επίπεδο, της ανασήκωσης της πέτρας στα παιδικά χρόνια: όπως τότε το έδαφος (το μικρό έδαφος) αναταράχτηκε πραγματικά απο το χέρι του αφηγητή, έτσι και μετά έβλεπε ένα όραμα στο οποίο ένα μεγάλο κομμάτι εδάφους κομματιαζόταν, σα να το είχε ταρακουνήσει ένας γίγαντας (δηλαδή αυτός, μεγενθυμένος) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted July 3, 2012 Share Posted July 3, 2012 (edited) Πιθανότατα λόγω της πολύ μικρής φόρμας της, η ιστορία να πρέπει να κριθεί διαφορετικά από ό,τι αν ήταν ένα κανονικό διήγημα. Όπως και να έχει, αν και ομολογουμένως το συνειδητά παλιομοδίτικο στυλ που υιοθετείς στα γραπτά σου συνήθως με κουράζει, στη μικρή αυτή και αλλόκοτη ιστοριούλα, το βρήκα ταιριαστό. Όπως όμως πρέπει να πω, και αυτό ίσως να μην είναι παρά δική μου ιδιοτροπία, ότι αυτός ο βαρυφορτωμένος λόγος, με τις εξαιρετικά αναλυτικές περιγραφές συναισθημάτω και καταστάσεων, βρίσκω πως δρα αρνητικά πάνω στην ατμόσφαιρα, την οποία χάνω μέσα σε όλες αυτές τις εκφράσεις. Πιθανότατα όσα συμβαίνουν είναι γραμμένα ως κάποια αλληγορία, μου έλειψαν όμως τα αίτια. Τόσο πάνω στο πώς κολλάει στον νου του αφηγητή η συγκεκριμένη φράση, όσο και για την πράξη του αφηγητή στο τέλος. Η παρουσία της γυναίκας φαίνεται να κρύβει κάτι μυστηριακό, το οποίο όμως δεν αποκαλύπτεται, ενώ μας έχεις ήδη εξηγήσει πως είνα δύσκολο να πρόκειται για σύμπτωση. Δε μου άρεσε η έκφραση "το έδαφος ακρωτηριάστηκε" - ούτε το συγκεκριμένο γεγονός βρήκα να αιτιολογείται κάπως. Πολλές απορίες για ένα τόσο μικρό κείμενο, επειδή όμως είναι τόσο μικρό, ίσως έχουν μικρή σημασία. Η αίσθηση του αλλόκοτου είναι πολύ έντονη, κι ίσως ακριβώς αυτό να ήθελες να πετύχεις. Edit: Τον τίτλο ομολογώ πως δεν κατάφερα να τον συδέσω με το κείμενο. Edited July 3, 2012 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bioseed Posted January 8, 2013 Share Posted January 8, 2013 Eχασα το σεναριο , την σχεση του τιτλου με το κειμενο, τις παιδικες του αναμνησεις, τον λογο που ξεσπασε βιαια προς την κοπελια του hyde park. Η σκηνη με τα σκουληκια παντως πολυ ζωντανη , αν και με εκανε να υποθεσω οτι ειχε θαψει καποιον κατω απο εκεινη την πετρα και τα ειδε ..μπρρρ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted January 9, 2013 Author Share Posted January 9, 2013 Ευχαριστώ για το σχόλιο, Είναι ένα παλιό διήγημα και όχι και τόσο καλό. Έπρεπε να αναπτυχθεί διαφορετικά η ιδέα, και εκτενέστερα, πιστεύω ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.