DinoHajiyorgi Posted May 22, 2012 Share Posted May 22, 2012 1. Το κορίτσι είχε σταματήσει να κλαψουρίζει τις τελευταίες τρεις μέρες. Συνέχισε να κρυώνει, να πεινάει και να πονάει σε όλο της το σώμα. Η αλυσίδα στον αστράγαλο της έτσουζε φριχτά το γυμνό, πληγιασμένο της πόδι. Αρνιόταν να φάει το φαγητό που της έφερνε ο άντρας στο υπόγειο, αντιδρώντας με αηδία στα γλυκόλογα του, και με τρόμο στις απειλές του. Κουλουριασμένη στο μικρό στρώμα στη γωνία, τυλιγμένη στην λερωμένη νυχτικιά που της είχε δώσει, ένιωθε την ανάσα του θανάτου να της μπουκώνει το λαιμό. Της έλειπε τρομερά η μητέρα της αλλά είχε αρχίσει να πιστεύει ότι δεν θα την ξανάβλεπε, ούτε τον πατέρα της. Και έφταιγε η ίδια. Είχε πιστέψει τα ψέματα του άγνωστου άντρα και είχε μπει στο αυτοκίνητο του. Πόσες φορές δεν την είχαν ορμηνέψει οι δικοί της για το αντίθετο. Τώρα θα ζούσε την τιμωρία που της άξιζε και θα γινόταν και η ίδια παράδειγμα για άλλα κοριτσάκια που θα άκουγαν την «ιστορία της μικρής Καρολίνας» στις μαύρες, τρομακτικές νύχτες του χειμώνα. Δεν έλπιζε στον οίκτο του άντρα. Δεν είχε. Τα μάτια του ήταν κίτρινα, άδεια, άψυχα. Το βλέμμα της εστίασε πεισματικά στο μικρό παραθυράκι πίσω από το συρματόπλεγμα, ψηλά στον τοίχο. Ήταν η μοναδική της επαφή με το φως του εξωτερικού κόσμου. Δεν χωρούσε να περάσει από εκεί ακόμα κι αν το έφτανε. Είχε όμως τον νου της κολλημένο σε εκείνο το συγκεκριμένο σημείο με πείσμα και ένταση, σαν μια προσευχή δίχως λόγια, μέχρι που καταλείφθηκε από μια πυρετική αποχαύνωση. Αφυδατωμένη και εξαντλημένη, αγνόησε το τρίξιμο στην κορυφή της σκάλας. Ερχόταν ο άντρας, πιθανό για να κλέψει άλλο ένα κομμάτι της. Είδε το φως απ’έξω να πάλλεται και τα σκασμένα της χείλη μειδίασαν επώδυνα. 2. Ο Αντώνης κάθεται στην βεράντα του εξοχικού τους και παρακολουθεί την γυναίκα του. Η Καρολίνα στριφογυρίζει νευρικά στα χέρια της μια κούπα κόκκινο κρασί. Έπαψαν να της δίνουν κρασί σε κρυστάλλινα ή γυάλινα ποτήρια, είναι εύθραυστα και σπάνε μέσα στις νευρικές της χούφτες. Οι παλάμες της έχουν ουλές. Αυτά τα υπέροχα, μακριά, θηλυκά χέρια που ο Αντώνης τόσο θαυμάζει. Η γυναίκα του έχει το βλέμμα της στην Βαλέρια, την κόρη τους, που παίζει με τον σκύλο στο γρασίδι. Κάθονται στην πίσω βεράντα, με τα κατάφυτα χωράφια να απλώνονται ονειρικά μέχρι τα δέντρα ψηλά στον λόφο. Ο ήλιος είναι χαμηλά, φυσάει ένα απαλό αεράκι που κάνει τα χόρτα να τραγουδούν. Η ζωή τους είναι όμορφη, είναι ειδυλλιακή. Ο Αντώνης κλείνει τα μάτια του, ρουφάει τον αέρα, ακούει τα γέλια της κόρης του και το γάβγισμα του Φροίξου. Χαίρεσαι να είσαι ζωντανός. Να μπορούσε μόνο να καθησυχάσει κι εκείνη. Έχουν τα προβλήματα τους μέσα σε εκείνη την άψογη εικόνα ζωής. Ίσως τώρα, μετά τα γενέθλια της Βαλέρια, να στρώσουν τα πράγματα. Η Καρολίνα είναι νεραϊδοχτυπημένη. Έτσι το είχε θέσει η μητέρα του, και δεν το εννοούσε με την καλή έννοια. Το ίδιο είχε νιώσει κι εκείνος την πρώτη φορά που την είχε δει, αλλά με την σωστή έννοια. Ήταν ο λόγος που την ερωτεύτηκε. Και όταν επιτέλους δέχτηκε να τον παντρευτεί, με δάκρυα στα μάτια του είχε πει το μυστικό της. «Αντώνη.» Βγαίνει από τις σκέψεις του. Την κοιτάζει. Του επιστρέφει μάτια φοβισμένα. Είναι όμορφη, τα σπαστά, ξανθά μαλλιά της ανεμίζουν μπροστά στο πρόσωπο της, το μέτωπο της γεμάτο ρυτίδες, προσθέτουν στην γοητεία της. Τον κάνουν να νιώθει σαν ερωτευμένο σχολιαρόπαιδο. Γυρνάει την προσοχή του στη Βαλέρια. Το κορίτσι τρέχει με τον σκύλο στο χωράφι, το γαλάζιο της φουστάνι ανεμίζει στον άνεμο. Αύριο κλείνει τα εννέα. Ξανακοιτάζει τη γυναίκα του. «Εντάξει» της λέει, «Είναι μια χαρά.» «Φοβάμαι» απαντάει εκείνη. «Ακούω ψίθυρους. Θα έρθουν.» Χαμογελάει καθησυχαστικά. «Εμείς είμαστε εδώ…» την βεβαιώνει και ταυτόχρονα νιώθει την νέα ψύχρα στον άνεμο. Κοιτάζει στον ουρανό, υπάρχουν μερικά σύννεφα. Θα το γυρίσει σε βροχή; Η ζακέτα του είναι στην πολυθρόνα στο σαλόνι. Σηκώνεται να πάει μέσα. «Επιστρέφω σε ένα λεπτό» λέει στην γυναίκα του. Κάνει παραπάνω από ένα λεπτό. Βάζει στον εαυτό του δύο ποτήρια ουίσκι, καπνίζει ένα τσιγάρο. Ο νους του στις μπαλκονόπορτες, δεν βλέπει έξω αλλά ακούει. Μια μακρινή βροντή, η φωνή της γυναίκας του να λέει το όνομα του, τα γέλια της Βαλέριας, το γάβγισμα του Φροίξου. Στιγμές, δευτερόλεπτα που θα παίζουν ξανά και ξανά στις αναμνήσεις του. Μέχρι την κραυγή της Καρολίνας, και το τσίριγμα της Βαλέριας. Σκόνταψε στο σκαμπό του καθιστικού και έπεσε φαρδύς-πλατύς στη παχιά μοκέτα. Μήπως δεν βιάστηκε αρκετά; Τι μπορούσε να είχε συμβεί σε τόσο λίγο χρόνο; Βγαίνει τρεχάτος στην βεράντα. Η κούπα καταγής, το κρασί χυμένο. Η Καρολίνα γονατιστή στο χορτάρι, το πρόσωπο χωρίς ανησυχία πια, ανέκφραστο. Η Βαλέρια πουθενά. Ο σκύλος, άφαντος. Φωνάζει το όνομα της κόρης του, το ξεφωνίζει. Γονατίζει δίπλα στη γυναίκα του και την ταρακουνάει. «Που είναι η Βαλέρια;! Που είναι;!» «Την πήραν» του απαντάει εξουθενωμένα, και είναι η μοναδική της απάντηση. 3. Ο εισαγγελέας στάθηκε όρθιος και με υπομονή περίμενε να καταλαγιάσει και ο τελευταίος ψίθυρος στην αίθουσα. Είχε την προσοχή τους σχετικά γρήγορα. «Είναι μια τραγική περίπτωση, χωρίς αμφιβολία, με τόσους πληγωμένους αποδέκτες, που σου στερεί την πίστη σου στην ίδια τη ζωή. Το πένθος μας αγγίζει όλους, η ίδια μας η κοινωνία μουδιάζει τραυματισμένη με όσα ζούμε σήμερα εδώ. Τον επίλογο μιας ιστορίας που ξεκίνησε πριν από τόσα χρόνια. Και δεν μπορούμε παρά να αναρωτιόμαστε αν υπήρχε τρόπος να τα αποφύγουμε όλα αυτά. Τα στοιχεία, η προειδοποίηση, ήταν όλα γραμμένα εδώ» είπε σηκώνοντας το βιβλίο για να τους το δείξει, «ξεκάθαρα, όπως σας βεβαίωσαν και οι καταθέσεις των ειδικών. Τον Μάρτιο του 1982, η εννιάχρονη Καρολίνα Μανουσάκη απήχθη μόλις δέκα μέτρα από την είσοδο του σχολείου της, με την τύχη της να αγνοείται για δύο εβδομάδες, μέχρι που στα ξαφνιασμένα βλέμματα των αστυνομικών και των γονιών της, εμφανίστηκε σε άθλια κατάσταση να βαδίζει προς το σπίτι της. Κατατονική στην αρχή, αργότερα περιέγραψε την απαγωγή της, και τις συνθήκες κράτησης της σε τοποθεσία όμως που αδυνατούσε να υποδείξει στις αρχές.» Ξεφύλλισε το βιβλίο σε προσημειωμένη σελίδα. «Μέχρι που εμφανίστηκε ένας μαλλιαρός δράκος, που σκότωσε τον κακό απαγωγέα της, και αφού την πήρε στην πλάτη του, την έφερε ως τα όρια της γειτονιάς της.» Κατέβασε το βιβλίο, έβγαλε τα γυαλιά του και τα σκούπισε σχολαστικά με ένα μαντιλάκι. «Ένα μήνα μετά την επιστροφή της Καρολίνας Μανουσάκη στους δικούς της, εντελώς τυχαία, ανακαλύφθηκε το αγρόκτημα στο οποίο κρατούνταν αιχμάλωτη. Εκεί, στο υπόγειο, όπως το είχε περιγράψει στην κατάθεση της, ήταν και ο απαγωγέας της, διαμελισμένος με φριχτό τρόπο. Ίχνη DNA επιβεβαίωσαν την παρουσία της Μανουσάκι στο υπόγειο, και σίγουρα ένα μικρό κοριτσάκι δεν θα ήταν δυνατό να διαπράξει τέτοιο έγκλημα. Οι έρευνες έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο απαγωγέας δεν δρούσε μόνος του αλλά ότι είχε κάποιον συνεργό, με τον οποίο ήρθαν προφανώς σε ρήξη. Το δύστυχο κορίτσι ήταν μάρτυρας τρομερής βίας και του θανατικού, εμπειρίας που κάλυψε ο ψυχισμός της, αλλά που της έδωσε και την ευκαιρία να δραπετεύσει. Ο συνεργός στην απαγωγή της δεν βρέθηκε ποτέ, και ένας ψυχίατρος ενθάρρυνε την Μανουσάκι να γράψει για την εμπειρία της. Εδώ είναι. Να’τη. Υπήρξε και best seller!» Γύρισε το βιβλίο για να δουν το εξώφυλλο. “Ο Μαλλιαρός Δράκος.” «Το έχω διαβάσει κι εγώ στην κόρη μου, όπως φαντάζομαι το έχετε κάνει κι εσείς. Είκοσι χρόνια τώρα, το κείμενο ήταν εδώ και μας προειδοποιούσε…» Το γύρισε σε άλλη προσημειωμένη σελίδα. «“Είσαι σχεδόν δέκα χρονών Καρολίκα” είπε ο μαλλιαρός δράκος στο κορίτσι, “κι άρα δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου. Θα σε αφήσω σπίτι σου, αλλά μου χρωστάς ετούτη τη χάρη. Μια μέρα θα γίνεις κι εσύ μαμά μιας κόρης, και τότε θα έρθω να την πάρω, πριν φτάσει να γίνει δέκα χρονών. Δέχεσαι τους όρους μου;” “Δέχομαι” είπε απελπισμένα η καημένη Καρολίκα.» Ο εισαγγελέας έκλεισε το βιβλίο και το άφησε στο έδρανο μπροστά του. «Κυρίες και κύριοι, η υπεράσπιση θα προσπαθήσει να σας πείσει ότι ανεξήγητες συγκυρίες συναινούν στην ύπαρξη πιθανών απαγωγέων. Μπορεί να προσπαθήσουν να σας πείσουν ότι όντως ένας μαλλιαρός δράκος έκλεψε την μικρή Βαλέρια Χρηστίδου. Πως αλλιώς εξαφάνισε την κόρη της στο σύντομο χρονικό διάστημα που είχε διαθέσιμο η κατηγορούμενη; Πως; Που είναι η Βαλέρια Χρηστίδου; Πιο ρεαλιστικά, ακόμα κι αν τα γεγονότα έγιναν όπως θέλουν να τα πιστέψουμε οι μάρτυρες, εγώ σας λέω ότι η άτυχη, τραυματισμένη αυτή γυναίκα, περίμενε εννιά χρόνια να εκπληρώσει μια προφητεία που θα της κέρδιζε έτσι, όπως πίστευε, τα λογικά της. Είχε αρκετό χρόνο για να το σχεδιάσει όλο στο ταραγμένο μυαλό της.» 4. «Γιατί αυτός ο τόπος είναι τόσο άπονος; Δεν συγχωρεί. Δεν προσφέρει δεύτερες ευκαιρίες. Γιατί κυριαρχείται από σκληρούς, παράλογους κανόνες; Απάντησε μου Μπολκ.» Πικρό σάλιο πότιζε τα λόγια της. Βρισκόταν στα όρια της. Το πεδίο της μάχης απλωνόταν γύρω τους ως εκεί που έφτανε το μάτι. Οι ιαχές είχαν ξοδευτεί και τα βογκητά είχαν τελειώσει. Μόνο τα κοράκια έκρωζαν καθώς τσιμπολογούσαν τα χιλιάδες πτώματα που κάλυπταν το έδαφος. Η πανοπλία της Βαλέρια ήταν μαύρη από το πηχτό αίμα. Έγερνε κουρασμένη στην ασπίδα της, που είχε καρφώσει στο λασπωμένο χώμα, δίπλα στο Ρόδο, το ξίφος της. «Δεν είναι όπως τα λες» της απάντησε ο μάγος. «Τα πάντα είναι μαύρο ή άσπρο» είπε αγανακτισμένη. «Κι ο δικός σου κόσμος είναι γκρίζος. Πόσο πιο παρανοϊκός, παράλογος και σκληρός μπορεί να είναι ένας κόσμος;» της αντιγύρισε. «Αγάπη και μίσος, καλοσύνη και κακία, πραότητα και οργή, όλα μαζεμένα στα ίδια πρόσωπα;» «Δεν ξέρω. Δεν μου δώσατε την ευκαιρία να τα μάθω. Έμαθα όμως τον δικό σας κόσμο. Αυτό εδώ ταιριάζει καλύτερα στα λογικά σου;» Δεν χρειαζόταν να του δείξει «αυτό». Ήταν παντού. Ζούσαν τις Μαύρες Μέρες. Μαλάκωσε την έκφραση του. «Διαφέρουν οι κόσμοι μας Βαλέρια. Και είναι αυτή η διαφορά που δίνει τον πλεονέκτημα σε εκείνον που μπορεί να τους ταξιδεύει και τους δύο. Ένα δανεισμένο στοιχείο από εκεί, είναι πανίσχυρο εδώ. Χωρίς εσένα δεν θα είχαμε νικήσει τον Νταλμόκ. Χωρίς εσένα αυτός ο τόπος δεν θα έβλεπε ξανά μέρες σταφυλιού και κρασιού.» «Τώρα όμως τέλειωσε. Δεν με έχεις ανάγκη πια.» «Οι έκπτωτοι στρατηγοί έχουν ταμπουρωθεί στην Ζίκαρα…» «Δεν με έχεις ανάγκη πια Μπολκ!» του φώναξε όσο μπορούσε. «Και τι θέλεις;» «Ξέρεις.» «Θέλεις να γυρίσεις στον κόσμο σου. Πίσω στους δικούς σου. Πίκρα και απογοήτευση θα βρεις κι εκεί.» «Δεν με νοιάζει.» «Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.» «Άλλος τρόπος.» «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αίμα και όρκος.» «Όρκος;» Το βλέμμα της ήταν γεμάτο πόνο. «Δεν σου είπα για τον όρκο; Ακολουθεί πάντα το αίμα. Λυπάμαι Βαλέρια, δεν γίνεται αλλιώς.» 5. Ο Φροίξος είχε βρει ένα-ένα όλα του τα βέλη και είχε γεμίσει ξανά την φαρέτρα του. Κρέμασε το τόξο στο ώμο, και ισιώνοντας το κράνος του μύρισε τον αέρα. Υπήρχε μια περίεργη αίσθηση πίσω από το πέπλο εκείνου του θανατικού. Είδε στην κορυφή του λόφου την Βαλέρια να πλησιάζει τον Ζουίφερο. Κρατούσε το Ρόδι γυμνό. Ο μαλλιαρός δράκος τους περίμενε εκεί για να τους πετάξει πίσω στο παλάτι. Υπήρχε όμως κάτι το διαφορετικό στο βάδισμα της πριγκίπισσας. «Βαλέρια» την καλοδέχτηκε το μεγάλο ερπετό τινάζοντας την χαίτη του. «Ζουίφερο…» είπε εκείνη με τρεμάμενη φωνή, «αυτός ο πόλεμος τελείωσε για μένα. Ήρθε η στιγμή που περίμενα καιρό, θέλω να γυρίσω στο πραγματικό μου σπίτι.» «Λυπάμαι που το ακούω πριγκίπισσα» είπε ο δράκος, «αλλά το ήξερα κι εγώ ότι θα ερχόταν αυτή η μέρα.» «Θα εναντιωθείς στην επιθυμία μου;» «Όχι.» «Θα με πολεμήσεις;» «Όχι.» Δάκρυα κύλησαν στα μάτια της. «Έσωσες κάποτε τη ζωή της μητέρας μου. Έσωσες αμέτρητες φορές τη δική μου ζωή. Καταριέμαι τα έθιμα σας αγαπημένε μου Ζουίφερο…» Καταπολέμησε τους λυγμούς της. «Υπάρχει τρόπος να μην δώσω νέο όρκο;» Ο δράκος τέντωσε τον λαιμό του προς την κοπέλα. Είχε θλίψη η βαριά του φωνή. «Δεν εξαρτάτε από μένα αγαπημένη. Χωρίς όρκο θα χυθεί μάταια το αίμα μου.» Ο Φροίξος γούρλωσε τα μάτια του και όρμησε στην κορυφή του λόφου πανικόβλητος. «Όχι Βαλέρια! Βαλέρια!» 6. Το σπίτι ήταν στοιχειωμένο με μνήμες. Έσερνε τις παντόφλες του, η καρδιά του γεμάτα φαντάσματα που τον τυραννούσαν. Υπήρξαν γυναίκες που τον πλησίασαν, προσπάθησε να κάνει μια νέα αρχή άπειρες φορές. Η πληγή ήταν βαθιά και αγιάτρευτη. Η μητέρα του είχε φύγει απαρηγόρητη για εκείνον από τούτη τη ζωή. Τα μαλλιά του είχαν ασπρίσει και πέσει πρόωρα, στα πενήντα έδειχνε είκοσι χρόνια μεγαλύτερος. Επαγγελματικά τα έβγαζε πέρα, καθώς σαν από θαύμα η μόνη μάχη που είχε κερδίσει ήταν αυτή με το πιοτό. Το έτσουζε το ουίσκι τα βράδια, τον βοηθούσε στον πόνο του, δεν τον ακολουθούσε όμως στο υπόλοιπο της ημέρας. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει, αλλά θαρρείς και η πληγή του τον κατέτρωγε και τον συντηρούσε ταυτόχρονα. Σα να τον είχε σε αναμονή για κάτι. Ενάντια στις συμβουλές οικογένειας και φίλων δεν πούλησε το σπίτι του έρωτα του. Έγινε στα δωμάτια του κι εκείνος ένα φάντασμα. Τον ξύπνησαν βροντές και αστραπές και η δυνατή βροχή που έριξε τυμπανοκρουσίες στη στέγη του. Τα τζάμια έτριξαν λευκά και βόγκηξε η εσωτερική σκάλα όπως έκανε συχνά στις καταιγίδες. Δεν τον τρόμαζαν τέτοιες νύχτες. Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν τον τρόμαζε πια. Συχνά αναρωτιόταν αν οι απαντήσεις κρύβονταν στον θάνατο. Καθώς δεν ήταν σίγουρος, είχε επιλέξει την υπομονή στην αναμονή του. Σηκώθηκε και κατέβηκε στην κουζίνα, στο ισόγειο, για να ζεστάνει ένα ποτήρι γάλα. Θα τον βοηθούσε να επιστρέψει στον ύπνο που του είχε κλέψει η καταιγίδα. Κάθισε στην πολυθρόνα του σαλονιού, με το ζεστό ποτήρι στο γόνατο, να παρακολουθεί τα χωράφια από την πίσω μπαλκονόπορτα. Οι αστραπές ήταν συχνές και το σκοτάδι άσπριζε πάνω στο ταραγμένο χορτάρι. Δύο γουλιές ζεστό γλυκό γάλα και τα βλέφαρα του άρχισαν να βαραίνουν. Όνειρα άρχισαν να μπαινοβγαίνουν στο συνειδητό του. Πίσω από τις βροντές άκουσε ένα γάβγισμα. Είδε τον Φροίξο να τρέχει προς το σπίτι. Χαμογέλασε αλλά δεν κράτησε για πολύ. Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει δυνατά. Σε λίγο ο σκύλος ήταν στην βεράντα και έξυνε το τζάμι. Ήταν ο μόνος που το είχε φωνάξει στη δίκη υπερασπιζόμενος την γυναίκα του. Αν η Καρολίνα είχε εξαφανίσει την κόρη της, είχε εξαφανίσει ταυτόχρονα και τον Φροίξο; Κανείς άλλος όμως δεν είχε κάνει θέμα το σκυλί. Σηκώθηκε όρθιος και έκανε ένα βήμα εμπρός. Κάτι πλησίαζε πίσω από το σκυλί. Ήταν ψηλό, μεταλλικό και γυάλιζε στις αστραπές. Το τζάμι έγινε κομμάτια και κρύα βροχή τον χαστούκισε δυνατά. Το ποτήρι με το γάλα αναπήδησε στη μαλακή μοκέτα. Η πανοπλία στάθηκε όρθια μπροστά του μέσα στο καθιστικό. Ο Αντώνης άφησε μια αγανακτισμένη, πληγωμένη κραυγή και κατέρρευσε. Σε μια στιγμή είχε όλες τις απαντήσεις μπροστά του. Την πλήρη αθωότητα της φτωχής του αγάπης, την οποία είχε αμφιβάλλει κι ο ίδιος αρκετές φορές. Είχε διαβάσει όμως τον “Μαλλιαρό Δράκο” χιλιάδες φορές για να πιστέψει αυτά που ισχυριζόταν η Καρολίνα μέχρι την τελευταία της πνοή. 7. Ο Ηλίας κάθεται στην βεράντα του εξοχικού τους και παρακολουθεί την γυναίκα του. Η Βαλέρια στριφογυρίζει στα χέρια της μια κούπα τσάι. Εκείνη έχει το βλέμμα της στην Ναταλία, την κόρη τους, που παίζει με τον σκύλο στο γρασίδι. Κάθονται στην πίσω βεράντα, με τα κατάφυτα χωράφια να απλώνονται ονειρικά μέχρι τα δέντρα ψηλά στον λόφο. Από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα ακούγεται το ροχαλητό του πεθερού του, που κοιμάται στον καναπέ του καθιστικού. Ο ήλιος είναι χαμηλά, φυσάει ένα απαλό αεράκι που κάνει τα χόρτα να τραγουδούν. Η ζωή τους είναι όμορφη, είναι ειδυλλιακή. Ο Ηλίας κλείνει τα μάτια του, ρουφάει τον αέρα, ακούει τα γέλια της κόρης του και το γάβγισμα του Φροίξου. Η Βαλέρια δεν κλείνει τα μάτια. Το βλέμμα της είναι γερακίσιο, άγρυπνο. Το κορμί της τεντωμένο, ετοιμοπόλεμο Παρακολουθεί τα χωράφια, τον ουρανό, αφουγκράζεται τον άνεμο. Δίπλα στη βεράντα, καρφωμένο ανάμεσα στα άλλα λουλούδια είναι το Ρόδι. Η Βαλέρια περιμένει. Τέλος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted May 30, 2012 Share Posted May 30, 2012 Πρωτότυπη ιστορία και ιδέα, που μπλέκει δύο κόσμους (τώρα που το σκέφτομαι θα ταίριαζε γάντι και στον προηγούμενο διαγωνισμό, τον γενικό). Μου θύμισε Νάρνια και ταυτόχρονα σκληρή πραγματικότητα. Σαν να είχε και κάτι από Λαβύρινθο του Πάνα (αγαπημένη ταινία). Θα μου άρεσε να ήταν ακόμα μεγαλύτερο, ίσως και νουβέλα. Ο άντρας της ακούει τις τρέλες της γυναίκας του για τον μαλλιαρό δράκο που θα έρθει να πάρει την κόρη τους και δεν ανησυχεί για την ψυχική κατάσταση της γυναίκας του; Επίσης θα ήθελα περισσότερες λέξεις στο πως ζει η Βαλέρια στον άλλο κόσμο. Με ποια πλάσματα δέθηκε. Αν κατάλαβα καλά πρέπει να σκοτώσει τον μαλλιαρό δράκο για να επιστρέψει στην πραγματικότητα; Αν ναι ίσως περισσότερα λόγια για το μοιραίο δέσιμο τους να δίνανε περισσότερο στην ατμόσφαιρα. Κάτι ακόμα. Δεν μάθαμε τι έγινε όταν γύρισε τελικά η Βαλέρια. Πως δικαιολογήθηκε στον έξω κόσμο η απουσία της; Μην ξεχνάμε ότι φυλακίστηκε και μάλλον πέθανε φυλακισμένη η μάνα της γι αυτό. Μου άρεσε πολύ σαν ιστορία. Καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted May 30, 2012 Share Posted May 30, 2012 Ανάμικτες εντυπώσεις μου άφησε η ιστορία σου Ντίνο. Εξηγούμαι. Λιγάκι με ξένισε ο τρόπος γραφής. Όχι το ύφος ή η χρήση της γλώσσας, αυτά ήταν στα επίπεδα που μας έχεις συνηθίσει, αλλά το πως είχε δομήσει την ιστορία. Για να ακριβολογώ, δε μου φάνηκε καν σαν ένα ενιαίο διήγημα, μα περισσότερο σα συρραφή των περιλήψεων των κεφαλαίων από ένα αρκετά μεγαλύτερο έργο. Επίσης θα ήθελα να δω περισσότερα για τη ζωή της ηρωίδας σε αυτόν το μαγικό κόσμο, αλλά και περισσότερες λεπτομέρειες για τη συμφωνία που είχε γίνει. Γιατί δηλαδή αυτά τα κορίτσια είχαν επιλεγεί να σώσουν αυτόν τον κόσμο. Στα θετικά, η ιστορία σου ήταν καλογραμμένη και ευκολοδιάβαστη, ενώ ο κόσμος που δημιούργησες αρκετά γοητευτικός. Πιστεύω πως αξίζει να του δώσεις μεγαλύτερη προσοχή και να γράψεις ένα αρκετά μεγαλύτερο έργο για αυτόν. Καλή σου επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Esteldor Posted May 30, 2012 Share Posted May 30, 2012 Λιγάκι με ξένισε ο τρόπος γραφής. Όχι το ύφος ή η χρήση της γλώσσας, αυτά ήταν στα επίπεδα που μας έχεις συνηθίσει, αλλά το πως είχε δομήσει την ιστορία. Για να ακριβολογώ, δε μου φάνηκε καν σαν ένα ενιαίο διήγημα, μα περισσότερο σα συρραφή των περιλήψεων των κεφαλαίων από ένα αρκετά μεγαλύτερο έργο. Επίσης θα ήθελα να δω περισσότερα για τη ζωή της ηρωίδας σε αυτόν το μαγικό κόσμο, αλλά και περισσότερες λεπτομέρειες για τη συμφωνία που είχε γίνει. Γιατί δηλαδή αυτά τα κορίτσια είχαν επιλεγεί να σώσουν αυτόν τον κόσμο. Συμφωνώ. Επίσης έχω κι άλλα ερωτήματα. Για ποιο λόγο τον όρκο ακολουθεί πάντα το αίμα; Και πως ξεκίνησε αυτό το έθιμο; Υπήρξε κάποια προφητεία ή απλώς οι κάτοικοι του 1ου κόσμου γίνονται υπεράνθρωποι στο 2ο? Μερικά λάθη απροσεξίας που παρατήρησα. Στην αρχή το επίθετο της Καρολίνας ήταν Μανουσάκη ενώ αργότερα έγινε Μανουσάκι. Το σπαθί της Βαλέρια λεγόταν Ρόδο ενώ μετά Ρόδι. (είναι δύο διαφορετικά φυτά) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 30, 2012 Share Posted May 30, 2012 Πολύ καλογραμμένο και αρκετά ατμοσφαιρικό. Μερικές μικρές απροσεξίες δεν το χαλάνε(ορθογραφικά και η δραματική εισαγωγή του εισαγγελέα, που δε θα γινόταν έτσι στην πραγματικότητα). Αλλά συμφωνώ ότι φαίνεται αρκετά αποσπασματικό. Από πού αρχίζει όλη αυτή η σκυταλοδρομία απαγωγών και γιατί; Και πώς και δεν παίρνουν καλύτερα τα μέτρα τους από τη μία γενιά στην άλλη ή δεν έχει αλλάξει τίποτα από την εποχή της γιαγιάς μέχρι της εγγονής; (θα ήταν και πιο ενδιαφέρον αυτό, να δείχνεις ότι αυτό το πεπρωμένο συνεχίζεται απτόητο από ιστορικές κλπ αλλαγές). Το φάντασυ κομμάτι, πάλι, μου φαίνεται ότι ανοίγει πολλά θέματα που μένουν μετέωρα: πώς, γιατί, γιατί ειδικά αυτό το κοριτσάκι, ο σκύλος πού κολλάει κλπ. Ναι, θυμίζει Λαβύρινθο του Πάνα, αλλά με περισσότερες loose ends. Μια αρκετά φιλόδοξη προσπάθεια(καλό αυτό), που όμως δεν εκπληρώνει όλες της τις υποσχέσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted May 30, 2012 Share Posted May 30, 2012 (edited) Με μπέρδεψε και εμένα αυτό το διήγημα. Το ξαναδιάβασα για να συνδέσω τα κομμάτια. Δεν μου προκάλεσε καμιά ιδιαίτερη αίσθηση, πέρα από την ωραία γραφή και μια ατμόσφαιρα που με έκανε για λίγο να ξεχαστώ. Επίσης, νομίζω ότι ο όρκος είναι διαφορετικό πράγμα από την υπόσχεση. Η υπόσχεση μπορεί να δωθεί και σε έναν άνθρωπο, ενώ ο όρκος προυποθέτει ανώτερη δύναμη. Καλή επιτυχία. Edited May 30, 2012 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
OxAp0d0 Posted May 30, 2012 Share Posted May 30, 2012 Γραφή στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει ο Ντίνος. Πέρα από κάτι ψιλά (που αν δεν τα εντόπιζαν οι άλλοι δε παίζει να τα είχα πάρει χαμπάρι - μου είχε μείνει Ρόδο το όνομα του σπαθιού και δε πρόσεξα το Ρόδι ) άψογη χρήση του λόγου, περιγραφές που ζωντανεύουν τους ήρωες. Αυτό που θαυμάζω πάντα είναι η ικανότητά σου να κάνεις περιγραφές καθημερινότητας με απίστευτη αληθοφάνεια και να τις μπλέκεις με το φανταστικό, πράγμα που φαίνεται καλύτερα στα κομμάτια του "αληθινού" κόσμου. Δε περίμενα κάποιες παραπάνω απαντήσεις σχετικά με το fantasy κομμάτι, το ζητούμενο άλλωστε στο διήγημα είναι η υπόσχεση της Καρολίνας προς το δράκο και οι συνέπειες στην κόρη και την εγγονή της.Τα κομμάτια δουλεύουν ικανοποιητικά όπως είναι, ενώ το μυστήριο γύρω από τον "άλλο" κόσμο, τον Φροίξο, το δράκο είναι (imho) πλεονέκτημα της ιστορίας. Η αλλήθεια όμως είναι πως δε μου πολυάρεσε σα σύνολο. Ίσως φταίει που κατάλαβα από το κομμάτι 4 τι θα γινόταν μετά. Ίσως φταίει που δεν έχει τη σπιρτάδα και το εξυπνακίστικο ύφος που έχω λατρέψει σε άλλες σου ιστορίες. Μου μοιάζει περισσότερο σαν μια καλή ιδέα που δεν αναπτύχθηκε όσο θα έπρεπε. 2 ενστάσεις: Ο εισαγγελέας δεν είναι Έλληνας. Δε παίζει να λέει τέτοια βαρύγδουπα πράματα σε Ελληνικό δικαστήριο, θα μπορούσες να βάλεις τις πρώτες φράσεις σαν περιγραφή από τον αφηγητή και όχι από το στόμα του. Επίσης τελειώνει απότομα. Ήθελε άλλη μια παραγραφούλα το 7ο κομμάτι να χτίσει ατμόσφαιρα πριν μας δείξεις πόσο έτοιμη για μάχη ήταν η Βαλέρια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted May 31, 2012 Share Posted May 31, 2012 (edited) Καλούτσικη ιστορία, αν και μάλλον κάπως περιορισμένη. Το βασικό μου πρόβλημα με την ιστορία είναι πως αποτελείται από πολλά διαφορετικά κομμάτια, τα οποία είναι μικρά σε μέγεθος, δεν αναπτύσσονται αρκετά, εναλλάσσονται αρκετά γρήγορα και ένιωσα ότι διάβαζα μία ιστορία σε fast-forward. Η ιστορία είναι συμπαθητική πάντως αν και το βρήκα λίγο "κάπως" που η Καρολίνα έγραψε βιβλίο με την περιπέτεια της. Βασικά ίσως είναι και ο τρόπος που το αναφέρει ο εισαγγελέας. Τέλος, το τέλος που η Βαλέρια δεν είναι διατεθειμένη να δώσει έτσι απλά το παιδί της , αν και κομματάκι προβλέψιμο, μου άρεσε Καλή επιτυχία! Edited May 31, 2012 by jjohn Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted May 31, 2012 Share Posted May 31, 2012 (edited) Στο εκάστοτε νήμα γράφω τα γενικά σχόλιά μου πάνω στην κάθε ιστορία. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για πιο αναλυτικά σχόλια, πάνω στο ίδιο το κείμενο, ας μου στείλει πμ. Όμορφη ιστορία, χωρίς ίσως ιδιαίτερη πρωτοτυπία (κατά σύμπτωση, διάβασα την περασμένη χρονιά ιστορία άλλου μέλους με παρόμοιο θέμα), αλλά η ευαισθησία της, ιδίως στην πρώτη και την τελευταία ενότητα,της δίνει πόντους. Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, καθώς περιμένει κανείς κάτι παραμυθένιο. Αυτό δεν ξέρω αν είναι θετικό ή αρνητικό, απλώς το σημειώνω. Η αφήγηση έχει μερικές πολύ όμορφες στιγμές («Δεν έλπιζε στον οίκτο του άντρα. Δεν είχε»), έχει όμως και μερικές εκφράσεις που είναι χλιαρές και αποδυναμώνουν το κείμενο («Έχουν τα προβλήματά τους μέσα σε εκείνη την άψογη εικόνα ζωής»). Όσον αφορά την ανάπτυξη, κατ’ αρχάς νομίζω ότι το κείμενο είναι στριμωγμένο. Παίρνει ακόμα κάμποσο χώρο για να ξεδιπλωθεί σωστά. Τώρα είναι κατακερματισμένο, με απότομα άλματα στονχρόνο, τα οποία είναι μεν απαραίτητα, αλλά γίνονται χωρίς να προλάβει ο αναγνώστης να μπει στην αφήγηση. Λείπει σίγουρα πληροφορία για τη φύση του όρκου και των εθίμων στον κόσμο του δράκου, τον ρόλο του Φροίξου σε αυτόν, η οποία είναι απαραίτητη και υποθέτω ότι θα προστεθεί σε μια μεγαλύτερη μορφή του κειμένου, που μάλλον έχεις στον νου σου. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια κοιλιά στη μέση της ιστορίας, στο μέρος του δικαστηρίου (αμερικανιά) και στο μέρος της Βαλέριας και του δράκου. Το πρώτο δίνει την εντύπωση ότι χρησιμοποιείται μόνο και μόνο για να μάθει ο αναγνώστης κάποια πράγματα – ενώ η καταδίκη της Καρολίνας έχει δραματουργική αξία, νομίζω ότι δεν την αξιοποιείς όσο χρειάζεται. Για το δεύτερο ίσως είναι θέμα γούστου, προσωπικά πάντως θα προτιμούσα κάτι πιο κοντά στο ύφος και στην ευαισθησία της έναρξης και του φινάλε, αντί για το τυποποιημένο φάντασι που έχεις επιλέξει και τη απλοϊκή, σε σύγκριση με το υπόλοιπο κείμενο, γλώσσα. Το τέλος είναι προβλέψιμο μεν, απαραίτητο δε. Έχω την εντύπωση ότι, αν επεκταθείς πάνω στη φύση του όρκουκαι της θυσίας που απαιτείται, θα αποκτήσει περισσότερη δύναμη. Γενικά, τη βρήκα μια ευαίσθητη και συγκινητική ιστορία, που σίγουρα όμως της λείπουν πολλά για να αναδειχθεί. Αν επενδύσεις όμως στην ευαισθησία του κειμένου σου, μπορεί να γίνει πολύ καλύτερη. ΥΓ: Πολύ καλή η χρήση του Ενεστώτα στα σημεία που πρέπει. Edited May 31, 2012 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 (edited) Μου άρεσε αυτή η ιστορία, γι' αυτό και θα επικεντρωθώ σ' αυτά που βρήκα αρνητικά. Με χάλασαν: - το Ρόδο που αποφάσισε να γίνει Ρόδι. Δεν είναι τόσο σημαντικό αυτό, βέβαια, απλά είναι πολύ κοντά στο τέλος της ιστορίας και μου χτύπησε. - Ο Φροίξος. Σόρρυ, είμαι πεζή, αλλά με χάλασε ο Φροίξος πολεμιστής. - Tο δραματικότατο δικαστήριο. - Το ότι δεν υπάρχει κανένα υπονοούμενο (τουλάχιστον εγώ δεν το βρήκα δηλαδή) για το λόγο που ο δράκος έσωσε το συγκεκριμένο κορίτσι (την Καρολίνα). Η εξήγηση που έδωσα (και μου αρέσει, οπότε εδώ αρχίζουν τα θετικά σχόλια) είναι ότι ο Μαλλιαρός Δράκος ήταν ενσάρκωση της φαντασίας της. Αν ισχύει αυτό, ουσιαστικά παγίδευσε η ίδια τον εαυτό της με τους κανόνες του κόσμου της φαντασίας της. Γυναίκα-μπικίνι-τραγικό. Αλλά αυτά είναι φαντασίες του αναγνώστη (και θα ‘θελα να μάθω την εκδοχή του συγγραφέα όταν έρθει η ώρα). Αλλά τα παραπάνω τα λέω επειδή η ιστορία μου άρεσε. Εγώ βρήκα τη διαχείριση του χρόνου καλή, αν και όλα τα κομμάτια θα έπαιρναν περισσότερη ανάπτυξη (εκτός ίσως από το πρώτο και το τελευταίο). Μου άρεσαν πολύ πολλές από τις εικόνες της ιστορίας, όπως η επιστροφή της Βαλέριας, καθώς και η κατάληξη. Γενικά, thumbs up από μένα. Edited June 1, 2012 by Ayu Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
panwraia Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 Μια μάνα δεν πρέπει να νιώθει πότε έτσι...... Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η ιστόρια. Αγγίζει ένα θέμα που πάντα με συγκινεί. Την μητρική αγάπη. Με συγκίνησε με έκανε να δακρύσω. Συγχαρητήρια Ντίνο και σε ευχαριστώ για την υπέροχη ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 Ντίνο, ένα έχω να σου πω: αυτό εδώ το έγραψες για να με εκδικηθείς έτσι? Έλα πες το μην ντρέπεσαι... εξάλλου το κατάλαβα κι από μόνη μου Η κάθαρση εδώ πέρα δηλαδή είναι το ότι τελικά ο άντρας της την πίστεψε μετά από τόσα χρόνια όλως διόλου κι έτσι? Και μένα αυτό θα έπρεπε να μου αρκεί για μια νεκρή, βασανισμένη μάνα που ποτέ δεν έμαθε ότι το παιδί της έζησε, για έναν μισότρελο πατέρα φάντασμα και για τη ζωή (το αίμα) ενός καλού μαλλιαρού δράκου??? Πλάκα μου κάνεις? τσκ τσκ τσκ Τέσπα, θα σοβαρευτώ, αλλά να ξέρεις πολύ στεναχωρήθηκα για αυτή την έρμη τη μάνα, κυρίως. Εμένα μου αρέσει πάντα αυτό το κυκλικό, το επαναλαμβανόμενο, ιδιαίτερα όταν γίνεται σωστά όπως εδώ κι έχω στο τέλος της ιστορίας την ολοκληρωμένη αίσθηση ενός τουλάχιστον κύκλου. Συνήθως το προτιμώ όταν έχει κλειδωθεί, όταν δηλαδή η αναγκαιότητά του μου είναι ξεκάθαρη και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι για να το σπάσω. Όχι πως εδώ μπορώ δηλαδή, αλλά εδώ δεν ξέρω και ποια ακριβώς είναι η αναγκαιότητα που δημιουργεί τον κύκλο εξαρχής. Μου άρεσε πολύ η σκηνή της εξαφάνισης, από την πλευρά του πατέρα όπως έπρεπε, και ο ενεστώτας τον οποίο αργότερα θυμήθηκα και σκέφτηκα ότι λειτουργεί άψογα γιατί προφανώς η σκηνή παίζεται και ξαναπαίζεται στο μυαλό του για πάντα. Θεωρώ ακόμα πολύ καλή την αφήγηση της απαγωγής που απλώνεται στο πρώτο κομμάτι του κειμένου, την έζησα πολύ και στεναχωρήθηκα για εκείνη τη μικρή, όπως και για όταν μεγάλωσε. Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η διαφορά και πάλι στη γραφή πραγματικού κόσμου με φανταστικού. Συνήθως σου δουλεύει τέλεια, εδώ όμως επειδή έχεις ένα σκληρό και αφαιρετικό σε πολλά σημεία κείμενο, θα προτιμούσα να ήταν και στο φανταστικό μέρος του κειμένου το ίδιο στιβαρή όπως στο πραγματικό, αφού έτσι κι αλλιώς, κι εκεί δεν ζούμε και κάνα ευχάριστο παραμύθι. Γενικά πάντως σου πάει αυτό το μοτίβο με τους δύο κόσμους γιατί ξεδιπλώνεις πάντα σε αυτό ενδιαφέρουσες ιδέες. Καλή επιτυχία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 2, 2012 Share Posted June 2, 2012 Μ’ άρεσε πολύ αυτό το ταξίδι στην εναλλαγή των γενεών. Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το γρήγορο πέρασμα του χρόνου, που παράλληλα έδινε όλο και περισσότερες πληροφορίες για τα όσα είχαν γίνει. Η ατμόσφαιρα στην αρχή ήταν πολύ ζοφερή, πλησίαζε περισσότερο σε ιστορία τρόμου, αλλά μετά άλλαξε κάπως (όταν μπήκαμε στον φάντασυ κόσμο). Σαν θέμα, η ιστορία ήταν απλή, αλλά ο τρόπος με τον οποίο δόθηκε την ανάδειξε με το παραπάνω, κι ήταν αυτό που με κρατούσε να διαβάσω τη συνέχεια. Το τέλος ήταν αναμενόμενο, αλλά έκλεισε πολύ ωραία αυτόν τον κύκλο των γενεών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 2, 2012 Share Posted June 2, 2012 (edited) Και εμενα με ξενισε. Τα παραπανω σχολια με καλυπτουν σε μεγαλο ποσοστο. Νομιζω πως πετυχες τοσο πολυ να περασεις την εκαστοτε ατμοσφαιρα που νιωθουμε πως ειναι δυο διαφορετικες ιστοριες και οχι δυο πλευρες της ιδιας ιστοριας. Εχει ευαισθησια, ειναι καλογραμμενο αλλα κατα βαση το κομματι του πραγματικου κοσμου με εκανε να νιωθω πως δεν διαβαζω φανταστικη λογοτεχνια. Η γρηγορη αφηγηση μου αρεσε, του παει και τεινω να συμφωνησω ειδικα με τον Skanner Darky πως αν ασχοληθεις με το θεμα του ορκου ισως να του δωσει αυτο το παραπανω που χρειαζεται. Ο τιτλος μου φανηκε πως με μπερδεψε και αυτος και ισως περιμενοντας να διαβασω κατι πολυ παραμυθενιο, να προβληματιστηκα καθως διαβαζα μια εντελως διαφορετικη ιστορια. Παντως βγαζει εντονα συναισθηματα που μου αφησαν μια τοσο πικρη γευση που μετα σκεφτομουνα διαφορα εργα που εχει τυχει να δω με απαγωγες μικρων παιδιων... απαπα δεν θα ξαναδω τετοια εργα! Αγριευομαι! Edited June 2, 2012 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
As_if Posted June 3, 2012 Share Posted June 3, 2012 Λοιπόν, δεν έχω σκάψει αρκετά το φόρουμ για να έχω μια εικόνα, αλλά η ιστορία ήταν εντυπωσιακά καλογραμμένη. Μου άρεσε ο ρυθμός της και η ατμόσφαιρα ενώ τα μικρά μικρολάθη που ανέφεραν και άλλοι νομίζω πως εύκολα μαζεύονται. Κάποια ερωτήματα δηλαδή που μου έμειναν, ίσως γιατί όπως είπαν και άλλοι η ιστορία μοιάζει να είναι, ή να θέλει να γίνει, κομμάτι από κάτι μεγαλύτερο. Αυτά, κατά τα άλλα μπράβο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 3, 2012 Share Posted June 3, 2012 Ιδέα με προοπτικές, αλλά μέτρια υλοποίηση. Σε μεγάλο βαθμό μοιάζει περίληψη από μεγαλύτερη ιστορία, καθώς πηδάμε συνεχώς μπροστά στο χρόνο, σε αλληλένδετες βινιέτες που μας αποκαλύπτουν την ιστορία. Αλλά, όσο λυρικές και συναισθηματικά φορτισμένες κι αν είναι οι βινιέτες αυτές, παραμένουν "κινηματογραφικές" (λογικό εξάλλου, αυτό είναι και το ύφος στο οποίο γράφεις) με αποτέλεσμα να τους λείπει το ένα επιπλέον επίπεδο που χρειάζονται για να δώσουν μία δυνατή ιστορία. Στα πολύ θετικά είναι το πετυχημένο κυκλικό σχήμα και ο συγκινισιακός φόρτος που κουβαλάει, αλλά τόσο τα συχνά τυπογραφικά λάθη όσο και οι λογικές ασυνέχειες (πχ ο χαρακτήρας στο κεφάλαιο 6 είναι ο γιός του Αντώνη και της Καρολίνας ή ο ίδιος ο Αντώνης. Γιατί αφήνεται να ενοηθεί ότι είναι και τα δύο) χαλάνε τη συνολική εικόνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted June 3, 2012 Share Posted June 3, 2012 (edited) (πχ ο χαρακτήρας στο κεφάλαιο 6 είναι ο γιός του Αντώνη και της Καρολίνας ή ο ίδιος ο Αντώνης. Γιατί αφήνεται να ενοηθεί ότι είναι και τα δύο) Συγγνώμη που απαντάω αντί του συγγραφέα, αλλά με μπέρδεψε τόσο πολύ αυτό το σχόλιο που άρχισα ν' αναρωτιέμαι τι έχω χάσει απ' αυτήν την ιστορία. Κοίταξα το κεφάλαιο 6 και νομίζω ότι η φράση που σε μπέρδεψε είναι το "Η μητέρα του είχε φύγει απαρηγόρητη για εκείνον από τούτη τη ζωή", ε; Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί ν' αναφέρεται στην Καρολίνα. Νομίζω ότι εννοεί τη μητέρα του Αντώνη, πεθερά της Καρολίνας, που πέθανε απαρηγόρητη για την κακή ζωή που έλαχε στο γιο της. Αν δημιουργεί τέτοια σύγχυση (και δεν έχω καταλάβει εγώ κάτι εντελώς λάθος) νομίζω ότι η φράση απλώς δεν χρειάζεται. Edited June 3, 2012 by Ayu Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 3, 2012 Share Posted June 3, 2012 (πχ ο χαρακτήρας στο κεφάλαιο 6 είναι ο γιός του Αντώνη και της Καρολίνας ή ο ίδιος ο Αντώνης. Γιατί αφήνεται να ενοηθεί ότι είναι και τα δύο) Συγγνώμη που απαντάω αντί του συγγραφέα, αλλά με μπέρδεψε τόσο πολύ αυτό το σχόλιο που άρχισα ν' αναρωτιέμαι τι έχω χάσει απ' αυτήν την ιστορία. Κοίταξα το κεφάλαιο 6 και νομίζω ότι η φράση που σε μπέρδεψε είναι το "Η μητέρα του είχε φύγει απαρηγόρητη για εκείνον από τούτη τη ζωή", ε; Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί ν' αναφέρεται στην Καρολίνα. Νομίζω ότι εννοεί τη μητέρα του Αντώνη, πεθερά της Καρολίνας, που πέθανε απαρηγόρητη για την κακή ζωή που έλαχε στο γιο της. Αν δημιουργεί τέτοια σύγχυση (και δεν έχω καταλάβει εγώ κάτι εντελώς λάθος) νομίζω ότι η φράση απλώς δεν χρειάζεται. Πράγματι, το ξαναδιάβασα και θυμήθηκα και τη φράση στο κομμάτι #2 για τα σχόλια της πεθεράς για τη νεραϊδοπαρμένη νύφη. Θα μπορούσε να είχε σπάσει σε μικρότερες, πιο κατανοητές προτάσεις η συγκεκριμένη πρόταση, γιατί τη διάβασα 2-3 φορές πριν και έψαχνα το νόημα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted June 4, 2012 Share Posted June 4, 2012 Λοιπόν ο Ντίνος μπορεί να πάθει το εγκεφαλικό τώρα αλλά η ιστορία μου άρεσε. Πολύ. Καλή ιδέα, καλά εκτελεσμένη και διαφωνώ με το ότι οι ιστορίες των δύο κόσμων δεν είναι δεμένες μεταξύ τους. Το αντίθετο θα έλεγα. Α Ντίνο, το ότι μου άρεσε δε σημαίνει ότι έκανες κάτι στραβό όταν την έγραφες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 5, 2012 Share Posted June 5, 2012 (edited) -Καλά πήγε. Από ένα σημείο και μετά, κάπου στη μέση, άρχισε να ρέει πάρα πολύ εύκολα και γρήγορα για 'μένα (όπως μου συμβαίνει συνήθως με τα κείμενά σου). -Θέλει ένα χτένισμα για διάφορα τυπογραφικά. -Δυνατές και ζόρικες οι στιγμές στο σημείο που ο Αντώνης τριγυρνάει μόνος στο σπίτι. Έβγαζαν ένα έντονο συναίσθημα πίκρας κατά τη γνώμη μου. ''...θαρρείς και η πληγή του τον κατέτρωγε και τον συντηρούσε ταυτόχρονα.'' -Ωραίος. - Νομίζω υπάρχει η εξής αναντιστοιχία: Η Καρολίνα επιστρέφει ύστερα από δυο βδομάδες, αλλά η Βαλέρια φαίνεται να επιστρέφει μετά από χρόνια, αφού ο Αντώνης είναι πλέον πενήντα χρονών. Οπότε, αν υποθέσουμε ότι κι η Βαλέρια είναι πάνω κάτω στην ίδια ηλικία, πώς γίνεται μετά να κάνει με τον Ηλία την Ναταλία; Εκτός αν η Βαλέρια γυρνάει δίχως να έχει γεράσει. -Έχω την εντύπωση πως άνετα σηκώνει περισσότερες λέξεις ο Μαλλιαρός Δράκος. -Το κλείσιμο ήταν κάπως δυσοίωνο, σαν να περιμένει τον αναγνώστη στη γωνία. Έτσι, το φινάλε, παρά το προηγούμενο σκάλωμα που εξήγησα ότι έφαγα με την ηλικία της Βαλέρια , με άφησε με μια γλυκιά τσίτα, που προσωπικά μου αρέσει αρκετά να συναντάω στα κλεισίματα μικρών (κι όχι μόνο) ιστοριών. EDIT: Στο θέμα με την αναντιστοιχία έκανα λάθος, προφανώς η Βαλέρια ΔΕΝ είναι γυναίκα του Αντώνη, οπότε οι υπολογισμοί του Ντίνου είναι σωστοί. Τις απολογίες μου. Edited June 5, 2012 by dagoncult Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 5, 2012 Share Posted June 5, 2012 (edited) Dagon, Νομίζω υπάρχει η εξής αναντιστοιχία: Η Καρολίνα επιστρέφει ύστερα από δυο βδομάδες, αλλά η Βαλέρια φαίνεται να επιστρέφει μετά από χρόνια, αφού ο Αντώνης είναι πλέον πενήντα χρονών. Οπότε, αν υποθέσουμε ότι κι η Βαλέρια είναι πάνω κάτω στην ίδια ηλικία, πώς γίνεται μετά να κάνει με τον Ηλία την Ναταλία; Εκτός αν η Βαλέρια γυρνάει δίχως να έχει γεράσει. Μα η Βαλέρια είναι η κόρη του. Ακόμα κι αν επιστρέφει χωρίς να έχει παραμείνει νέα (δηλαδή εκεί να περάσανε ξέρωγώ λιγότερα χρόνια) γιατί να μην είναι κάπου ανάμεσα 20-30 χρονών? Αφού αυτός είναι 50 κι είναι ο μπαμπάς της? Εγώ τώρα έφαγα ένα σκάλωμα με το σκάλωμά σου :p Edited June 5, 2012 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 5, 2012 Share Posted June 5, 2012 Ναι, σωστά, δικό μου σφάλμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted June 5, 2012 Share Posted June 5, 2012 Ωραία μελαγχολική ιστορία, που στο τέλος σου αφήνει μια αίσθηση τσιμπήματος. Εμένα δε μου φάνηκαν ασύνδετες οι σκηνές μεταξύ τους, την παρακολούθησα πολύ καλά. Επίσης θα μου άρεσε να ξέρω πώς ξεκίνησαν όλα, αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι μια καινούρια ιστορία από μόνο του. Εξάλλου δεν γνωρίζουμε πάντα πώς ξεκινούν όλα αυτά που μας επηρεάζουν, αλλά αυτό δεν τα εμποδίζει να επηρεάζουν τη ζωή μας. Μου άρεσε, Καλή επιτυχία!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 6, 2012 Share Posted June 6, 2012 Σίγουρα χρειαζόμουν περισσότερες πληροφορίες για να το ευχαριστηθώ αυτό εδώ! Και λίγο άπλωμα ίσως. Το θέμα είναι ότι διάλεξες να μας πεις μια δύσκολη ιστορία στα στενά πλαίσια του διαγωνισμού. Τα κυκλικά μοτίβα μου τη σπάνε όταν δεν έχουν λόγο να είναι κυκλικά, κι εδώ δεν μας λες τον λόγο. Αν σπάσει ο κύκλος τι γίνεται; Μπορεί να σπάσει, όπως υπονοείται στο τέλος; Μετά ποιος θα σώζει τα παιδιά από τους απαγωγείς (και γιατί είναι μόνο κορίτσια; ) Ένας μεγαλύτερος μύθος υπάρχει από πίσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted June 8, 2012 Share Posted June 8, 2012 (edited) Για αρχή, δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι υπογραμμίζουν τις αποσπασματικές εικόνες. Είναι διαγωνισμός με όριο λέξεων, και πράγματι δεν μπορώ να δω πιο αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο θα μπορούσες να με εγκλιματίσεις στην ιστορία σου. Βέβαια, κάπου εδώ θα σου πω πως ίσως έχουν δίκιο οι παραπάνω, ίσως όντως να μην εξάντλησες το όριο, ίσως να μπορούσες να βάζεις σε μια γωνίτσα τον αριθμό λέξεων του κειμένου -δε βλάπτει καθόλου. Τον τίτλο τον θεώρησα άστοχο. Όταν απλά χάζευα τις συμμετοχές και είδα τον τίτλο της δικής σου, η γκριμάτσα μου ήταν όλα τα λεφτά. Η ιστορία σου έχει ποιότητα και παρ' όλο που το να τη βαφτίσεις μαλλιαρό δράκο κρύβει πολλά κιλά κότσια και πρωτοτυπία, η ποιότητα αυτή δεν υποδηλώνεται στον τίτλο. Στο κύριο μέρος τώρα, βρήκα έξοχη αφήγηση και πολύ καλή χρήση των χρόνων. Η ροή του κειμένου είναι πολύ καλή, και γενικά δεν αντιμετώπισα πορεία στο να σε ακολουθήσω. Υπάρχουν ακριβώς όσοι χαρακτήρες χρειάζονται -βασικά, θα αφαιρούσα τον σκύλο, ο οποίος μου φαίνεται ανούσιος. Η ιδέα της ιστορίας μάλλον μου φάνηκε πρωτότυπη γιατ΄ιδεν έχω διαβάσει κάτι παρόμοιο, και θεωρώ πως τη χειρίστηκες μια χαρά. Τέλος, ναι, βεβαίως και πέτυχες τον πυρήνα του διαγωνισμού, δηλαδή το concept της υπόσχεσης, και μπράβο σου γι αυτό. Ήθελα να το αναφέρω διότι η προηγούμενη ιστορία που διάβασα δεν το έκανε, άρα θέλοντας και μη, το να βρίσκεσαι εντός θέματος σου δίνει μερικούς πόντους παραπάνω. Καλή επιτυχία Ντίνο! Υ.Γ. Ένα ακόμα συν είναι τα ελληνικά ονόματα στην ιστορία. Κυρίως διότι σιγά-σιγά, πρέπει να βρω κι εγώ τα κότσια να απεξαρτηθώ από τις κωλο-αγγλικούρες. Edited June 8, 2012 by Howard Crease Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.