Ο Μαλλιαρός Δράκος

[Loch Moors]

Πολύ ωραία ιστορία που διαβάζοντας την πρώτη γραμμή θέλησα να δω τι θα μας πει. Ξεκινάς περιγράφοντας μια πολύ σκληρή πραγματικότητα και δίνεις αυτή τη "σκληρότητα" σε μια δοσολογία πολύ κατάλληλη κατά τη γνώμη μου!

Από εκεί και πέρα η εναλλαγές των εικόνων, η ομοιότητα σε κάποιες - κατά κάποιον τρόπο -επαναλαμβανόμενες καταστάσεις, ξετυλίγουν σιγά, σιγά μπροστά μας όλη την ιστορία σταδιακά και με αποκορύφωση μέχρι το τέλος. Και για να μην γράφω και επαναλαμβάνω τα ίδια είναι ένα πάρα πολύ καλογραμμένο διήγημα.

Απλώς, νομίζω ότι τελικά μου έλειψε κάτι από την ιστορία. Δεν μπορώ να πω ακριβώς αν ήθελα κάποια παραπάνω αιτιολόγηση της μεταφοράς των κοριτσιών σε άλλο κόσμο (που μπορεί και να δόθηκε αλλά εγώ να μη το κατάλαβα), ή αν περίμενα να βρω κάποιο νόημα στην "ανταλλαγή" αυτή που φαίνεται ότι θα έπρεπε να συμβαίνει σε όλες τις επόμενες γενιές της Καρολίνας. Έτσι, ίσως θα μπορούσα να επισημάνω ως αρνητικό ότι η αναφορά στο τι συνέβαινε εκεί που πήγαιναν τα κορίτσια ήταν κάπως σπασμωδική.

Πολλά μπράβο που γράφεις τόσο ωραία.. Καλή επιτυχία!

[RedAlf]

Πολύ ενδιαφέρον σενάριο. Παίζει αρκετά με τους δύο κόσμους. Και πιστεύω ότι το όριο λέξεων πραγματικά σε εμπόδισε από το να το απογειώσεις!

Έχω αρκετά αναπάντητα ερωτήματα που όμως μου φαίνεται ότι επίτηδες δεν τα απαντάς. Το μόνο ερώτημα για το οποίο θα ήθελα ίσως κάποιο στοιχείο

ήταν γιατί την έσωσε ο μαλλιαρός δράκος εξαρχής, αλλά φαντάζομαι αυτό είναι υλικό για μία άλλη ιστορία;

[Βαγγέλης]

Εμένα μου άρεσε ότι ήταν χωρισμένη σε κομμάτια. Οι ιστορίες με άτομα που πηγαίνουν σε ένα μαγικό κόσμο ως εκλεκτοί είναι πολύ κλασσικές και αυτό το είδος αφήγηση του δίνει μια φρεσκάδα. Το μόνο που θα ήθελα παραπάνω θα ήταν μια εξήγηση για τη διάσωση της Καρολίνας και τι ηλικία ήταν η Βαλέρια, γιατι δεν κατάλαβα γιατι ο δράκος πήρε αυτή και όχι τη μητέρα της.

[Naroualis]

Γενικά: Λίγο άψυχο σαν κείμενο, ωστόσο άρτιο από πλευράς στησίματος.

 

 

 

Μου άρεσε: Η ιδέα, που δεν είναι και η πιο πρωτότυπη (εναλλακτικός κόσμος, με πρόμαχο, γουίνκ-Μουρκοκ-γουίνκ) αλλά σίγουρα παρουσιάζεται με κάπως πιο φρέσκο μάτι κι από κάπως διαφορετική οπτική γωνία.

 

 

 

Δε μου άρεσε: Σόρρυ και δε νομίζω να το έχω ξαναπεί, αλλά δε μου άρεσαν καθόλου τα ονόματα. Μου φάνηκαν πολύ παιδικές οι επιλογές τους. Κ επίσης μου φάνηκε όπως είπα και στην αρχή άψυχο. Έπρεπε να πέφτω από τη φρίκη της απαγωγής και της κακοποίησης στην τρυφερότητα της οικογένειας και δεν το ένιωσα καθόλου.

 

 

[Tiessa]

 

 

 

Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι πρωτότυπη –η μοίρα του αργοπορημένου σχολιαστή. Ό,τι και να πω θα το έχει ήδη πει κάποιος προηγουμένως, γι αυτό και θα είμαι σύντομη.

 

 

 

 

Σχέση με το θέμα:

 

Σαφής και εμφανής. Όρκος, υπόσχεση, όπως και να τον ονομάσει κανείς, υπάρχει κάτι που πρέπει να τηρηθεί.

 

Το συν:

 

Το πέρασμα από τον έναν κόσμο στον άλλον. Όχι μόνο έχει τη γοητεία του, αλλά είναι για σένα οικείο έδαφος στο οποίο μπορείς να ξεδιπλώσεις μεγάλο μέρος από τη δημιουργική σου φαντασία. Μου άρεσε επίσης ο κύκλος που γίνεται από τη μια γενιά στην άλλη.

 

Το πλην:

 

Ο χρόνος που δεν διέθεσες για να περιποιηθείς την ιστορία. Έμειναν κάποιες απορίες, κάποια σημεία να αιωρούνται, ειδικά στον φάντασυ κόσμο, σαν να μην ήθελες να ασχοληθείς περισσότερο, ενώ μερικές εξηγήσεις θα έκαναν τα πράγματα πολύ καλύτερα.

 

 

 

 

[DinoHajiyorgi]

Αγαπητοί μου φίλοι, σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια και τις απορίες σας. Λίγο-πολύ, όλοι είχατε τα δίκια σας. Κατ’αρχήν να παραδεχτώ ότι στην αγωνία μου να εμπνευστώ, ως συνήθως, μου βγήκε ένα κομμάτι που φτιάχνει τουλάχιστο νουβέλα. Αφού λοιπόν είχα όλα τα γεγονότα στο μυαλό μου, η δεύτερη μου αγωνία υπήρξε να βρω την οπτική γωνία, ή αφηγηματική στιγμή, που θα έκανε όλο αυτό διήγημα, αντί τούβλου. Συμφωνώ ότι το κείμενο που διαβάσατε μάλλον χρειαζόταν λίγο γέμιση ακόμα, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι τα αποσπασματικά κομμάτια που συνθέτουν την ιστορία δεν είναι κόλπο ή τέχνασμα για να τη σκαπουλάρω. Ενάντια στις διάφορες κοσμοπλαστικές και ενδυματολογικές εμμονές του φάνταζυ, που εμένα συχνά με κουράζουν, ακολουθώ αυτή τη μέθοδο συνειδητά, προσπαθώντας να αφηγηθώ μια κατανοητή ιστορία που αφήνει κενά που άνετα ένας αναγνώστης θα μπορούσε να συμπληρώσει μόνος του. Όπως καταλαβαίνετε, κι όταν ακόμα έχετε πέσει πετυχημένα στον ιστό ενός συγγραφέα, από την στιγμή που δεν διαβάζετε αληθινή ιστορία αλλά ένα κατασκεύασμα της φαντασίας του, τι σημασία έχει αν σας ταΐζει μια εκδοχή, ανάμεσα σε δέκα άλλες, που έχει σκαρφιστεί εκείνος;

 

Παραδείγματος χάριν: Η Καρολίνα αρρώστησε και πέθανε όχι μέσα σε φυλακή, αλλά έγκλειστη σε ψυχιατρική κλινική. Το είχα σκεφτεί αυτό, κοιτάζοντας όμως το κείμενο ξανά και ξανά πριν το ποστάρω, δεν μου έβγαινε που να το πετάξω τσόντα-info-dump για να σας το πληροφορήσω. Στην τελική, τι σημασία έχει τι θα νομίζατε; Το σημαντικό και τραγικό ήταν ότι είχε πεθάνει κρατούμενη, μη μπορώντας να αποδείξει την αθωότητα της. Κι αυτό το τελευταίο είναι εκεί εμφανέστατο. Με αυτή τη λογική είναι γραμμένο και ολόκληρο το διήγημα.

 

Επίσης, επειδή τέθηκε η ερώτηση, και απαντώ mea culpa, μάλλον επειδή δεν διαβάζω αρκετό φάνταζυ κι έχω μια γενική θολή του εικόνα, υπέθεσα λάθος ότι οι περισσότεροι θα πιάνατε το αποτυχημένο μου σχόλιο στις συμβάσεις κανόνων και εθίμων ενός φάνταζυ της δικής μου φαντασίας. Εννοώ δηλαδή, που αλλού μα στα παραμύθια έχουμε μια «δύναμη» που βοηθάει κάποιον θνητό και ζητάει σαν αντάλλαγμα ένα αγένητο παιδί. Εξοργιστική απαίτηση βεβαίως. Εξίσου εξοργιστική η αποδοχή από τους εκάστοτε θνητούς. Σε ένα φάνταζυ μπορείς να πεις ότι για να γίνει κάτι χρειάζεται να θυσιαστεί ένας φιλικός δράκος και να δοθεί ένας εξωφρενικός όρκος. Κι αυτό γεμίζει μεν με οργή την Βαλέρια, αλλά έχοντας γαλουχηθεί μέσα σε αυτές τις συμβάσεις, είναι ικανή και να τις ακολουθήσει. Και αυτό μου το σχόλιο, «άσπρο-μαύρο» εναντίον «γκρίζου» ήταν το κεντρικό θέμα της ιστορίας μου.

 

Για να τα πάρω με τη σειρά:

 

Η Καρολίνα απήχθη από έναν κατά συρροή ανώμαλο δολοφόνο. Η εντατική “προσευχή” της για σωτηρία λειτούργησε σαν κάλεσμα για τον μαλλιαρό δράκο που ταξίδευε τυχαία ανάμεσα στους δύο κόσμους, ψάχνοντας πολεμιστές για τον μάγο Μπολκ. Ο δράκος δεν απαγάγει παιδιά, ζητάει την συγκατάβαση των παιδιών, όσο μικρά και να είναι, ή απαιτεί αντάλλαγμα αν είναι να πράξει μια χάρη. Αλλά η Καρολίνα ήταν πολύ μεγάλη σε ηλικία για το ίδιο το ταξίδι. Η Καρολίνα δεν πήγε ποτέ στον κόσμο των μάγων και των ξωτικών. Ο μαλλιαρός δράκος σκότωσε τον απαγωγέα της και παίρνοντας την στην πλάτη του, την πήγε μέχρι τα όρια της γειτονιάς της. Αφού βέβαια την έβαλε πρώτα να υποσχεθεί ότι σαν αντάλλαγμα της διάσωσης της μια μέρα θα τους παρέδιδε το δικό της παιδί. Κι αυτό ήταν το υλικό που έφτιαξε το βιβλίο που έγραψε μετά. Μεγαλώνοντας, η Καρολίνα η ίδια είχε αμφιβολία γι αυτά που θυμόταν. Δεν υπάρχει λοιπόν «κύκλος με τα κορίτσια της οικογένειας της Καρολίνας» που είδατε κάποιοι. Η Βαλέρια φυσικά δεν ερωτήθηκε αν θέλει να πάει, ήταν δεμένη με την υπόσχεση της μητέρας της.

 

Τώρα, στο θέμα του Φροίξου, φαντάστηκα ότι ο σκύλος, ο οποίος κατά λάθος ρουφήχτηκε μαζί με τη Βαλέρια στο φάνταζυ σύμπαν, δεν θα έμενε ένας απλός σκύλος εκεί, αλλά θα μεταλλασσόταν σε δίποδο πολεμιστή με την ικανότητα να μιλάει. Εκπαιδεύτηκε κι έγινε άριστος τοξότης. Δεν είχα χρόνο και χώρο, και ήταν άσχετο ως προς το ζουμί της ιστορίας, για το αν ο Φροίξος θα ήθελε να γυρίσει πίσω, αλλά τελικά ήρθε, για να δείτε ότι έγινε πάλι σκύλος. Θα μπορούσε να απουσιάζει τελείως από το διήγημα, ή θα μπορούσε να είναι μια παχουλή λεπτομέρεια μιας κοσμοπλασίας που αχνοφαίνεται αλλά δεν δίνεται, συνειδητά.

 

Η Βαλέρια πρέπει να σκοτώσει τον Ζουίφερο για να επιστρέψει στον κόσμο της. Το αίμα του δράκου όμως δεν είναι αρκετό. Πρέπει να δώσει όρκο στο χυμένο αίμα. Πιάσατε ποιος είναι αυτός ο όρκος; Υποσχέθηκε να τους δώσει με τη σειρά της την δική της κόρη. Κατά τα άλλα, η κοσμοπλασία και οι εξονυχιστικές πληροφορίες σχετικά με τον συγκεκριμένο αυτόν παράλληλο κόσμο, πρέπει να σας είναι κατανοητό ότι δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο στο διήγημα. Το πιο σημαντικό είναι ότι τα παιδιά του δικού μας κόσμου, εννέα χρονών ή νεότερα, μπορούν να μεταφερθούν εκεί και να γίνουν ατρόμητοι, μυθικοί πολεμιστές. Αλλά δεν απάγονται, εκτός κι αν είναι αντικείμενα όρκου-προσφοράς των γονιών τους.

 

Στο έκτο κεφάλαιο είδα ότι αναφέρω το όνομα του Αντώνη, άρα θα έπρεπε να είναι φανερό πότε αναφέρεται στη μητέρα του και πεθερά της Καρολίνας, και πότε στη γυναίκα του την Καρολίνα.

 

Και Ρόδο είναι το όνομα του ξίφους, κι όχι Ρόδι όπως το μετάλλαξα από απροσεξία αργότερα. Και Μανουσάκι με «ι» το επίθετο της Καρολίνας που έγραψα λάθος δύο φορές. Και ο εισαγγελέας… είναι ο εισαγγελέας. Ίσως δεν είναι Έλληνας, ίσως οι ήρωες μας είναι Αμερικάνοι ή άλλοι, ή επηρεάστηκα από Φωσκολικούς εισαγγελείς που κάπως έτσι τα λέγανε σε εκείνα τα παλιά έργα. Λίγο το κακό για το διήγημα.

 

Πρέπει να τιθασέψω την υπομονή μου και να δώσω μεγαλύτερη προσοχή στην διάπλαση των φάνταζυ ιστοριών που γράφω, και να το κατορθώσω έτσι ώστε να μην παρεξηγείτε την απουσία χρωμάτων, οσμών, και ονομάτων (λίστες πόλεων, στρατηγών, πεδίων μαχών) ως αποτυχία εικονογράφησης του φάνταζυ κόσμου στην οποία κινώ τους ήρωες μου.

[Ayu]

Επειδή ρωτάς, σε μένα ήταν απολύτως σαφές το ποιος ήταν ο όρκος της Βαλέριας...

[Nienor]

Δεν υπάρχει λοιπόν «κύκλος με τα κορίτσια της οικογένειας της Καρολίνας» που είδατε κάποιοι.

Το κυκλικό σχήμα σου εδώ δεν αρχίζει με την Καρολίνα, αλλά με τη Βαλέρια στην πραγματικότητα. Υπάρχει όμως, εφόσον μετά το τέλος μας αφήνεις ανοιχτό το ενδεχόμενο να φανταστούμε ότι λογικά κι εκείνη την κόρη της θα τάξει για να φύγει από κει κοκ Σε περίπτωση που δεν ήθελες να υπάρχει πιστεύω πως θα έπρεπε να κλείσει αλλιώς. Αν κι εγώ νομίζω πως είναι πολύ καλό που υπάρχει και που (όπως σου είπα νομίζω ξανά) παρακολουθούμε μόνο έναν πλήρη κύκλο του (τον πρώτο).

 

Κατα τα άλλα, εγώ το μόνο που δεν είχα πιάσει από όλα αυτά ήταν το ότι ο εισαγγελέας τα είπε όντως έτσι κι οτι δεν τα μετέφρασε με τον τρόπο αυτό ο συγγραφέας του βιβλίου, που εκείνη την ώρα μου φάνηκε και πιο λογικό βασικά. Η σύμβαση του παραμυθιού είναι ξεκάθαρη για μένα, ήταν εξαρχής και συνεχίζει να είναι, και είναι πάρα πολύ απλή για να προσπαθήσεις να την κάνεις ακόμα πιο κατανοητή. Το τι την ήθελε την κόρη της είναι που ίσως πρέπει να τονίσεις λίγο γιατί ενώ για σένα τελικά δείχνει πως είχε σημασία, εμείς μάλλον το περάσαμε λίγο στο φλου. Αυτιά

[DinoHajiyorgi]

1) Το κυκλικό σχήμα σου εδώ δεν αρχίζει με την Καρολίνα, αλλά με τη Βαλέρια στην πραγματικότητα. Υπάρχει όμως, εφόσον μετά το τέλος μας αφήνεις ανοιχτό το ενδεχόμενο να φανταστούμε ότι λογικά κι εκείνη την κόρη της θα τάξει για να φύγει από κει κοκ

 

2) Κατα τα άλλα, εγώ το μόνο που δεν είχα πιάσει από όλα αυτά ήταν το ότι ο εισαγγελέας τα είπε όντως έτσι κι οτι δεν τα μετέφρασε με τον τρόπο αυτό ο συγγραφέας του βιβλίου, που εκείνη την ώρα μου φάνηκε και πιο λογικό βασικά.

 

1) Σε περίπτωση που δεν πέρασε: Η Βαλέρια περιμένει με το ξίφος της, τσαμπουκαλεμένη, έτοιμη για μάχη, να εμποδίσει να πάρουν την κόρη της. Θα παραβεί δηλαδή τον όρκο της.

 

2) Η Καρολίνα υπέστη ψυχολογική θεραπεία από μικρή, με σκοπό να ξεπεράσει το τραύμα της απαγωγής της. Οι ψυχολόγοι πίστευαν ότι η "ερμηνεία" του κοριτσιού για τον μαλλιαρό δράκο που την έσωσε κάλυπτε ένα πραγματικό και τραυματικό επεισόδιο της κράτησης της. Εφόσον το κορίτσι επέμενε σε αυτή την ερμηνεία με το πέρασμα των χρόνων, οι θεραπευτές υποψιάζονταν ότι κάτι φοβερό ήταν κρυμμένο στον ψυχισμό της. Η τελευταία ψυχολόγος που κούραρε την Καρολίνα της ζήτησε να το γράψει σαν βιβλίο, μήπως και μέσα από την διαδικασία ξεκλειδωθούν αλήθειες. Η Καρολίνα λοιπόν έγραψε τον "Μαλλιαρό Δράκο" που έγινε και επιτυχημένο παιδικό βιβλίο. (Αυτό το βιβλίο κρατάει ο εισαγγελέας στη δίκη).

Edited June 17, 2012 by DinoHajiyorgi

[Nienor]

1) Το κυκλικό σχήμα σου εδώ δεν αρχίζει με την Καρολίνα, αλλά με τη Βαλέρια στην πραγματικότητα. Υπάρχει όμως, εφόσον μετά το τέλος μας αφήνεις ανοιχτό το ενδεχόμενο να φανταστούμε ότι λογικά κι εκείνη την κόρη της θα τάξει για να φύγει από κει κοκ

 

2) Κατα τα άλλα, εγώ το μόνο που δεν είχα πιάσει από όλα αυτά ήταν το ότι ο εισαγγελέας τα είπε όντως έτσι κι οτι δεν τα μετέφρασε με τον τρόπο αυτό ο συγγραφέας του βιβλίου, που εκείνη την ώρα μου φάνηκε και πιο λογικό βασικά.

 

1) Σε περίπτωση που δεν πέρασε: Η Βαλέρια περιμένει με το ξίφος της, τσαμπουκαλεμένη, έτοιμη για μάχη, να εμποδίσει να πάρουν την κόρη της. Θα παραβεί δηλαδή τον όρκο της.

 

2) Η Καρολίνα υπέστη ψυχολογική θεραπεία από μικρή, με σκοπό να ξεπεράσει το τραύμα της απαγωγής της. Οι ψυχολόγοι πίστευαν ότι η "ερμηνεία" του κοριτσιού για τον μαλλιαρό δράκο που την έσωσε κάλυπτε ένα πραγματικό και τραυματικό επεισόδιο της κράτησης της. Εφόσον το κορίτσι επέμενε σε αυτή την ερμηνεία με το πέρασμα των χρόνων, οι θεραπευτές υποψιάζονταν ότι κάτι φοβερό ήταν κρυμμένο στον ψυχισμό της. Η τελευταία ψυχολόγος που κούραρε την Καρολίνα της ζήτησε να το γράψει σαν βιβλίο, μήπως και μέσα από την διαδικασία ξεκλειδωθούν αλήθειες. Η Καρολίνα λοιπόν έγραψε τον "Μαλλιαρό Δράκο" που έγινε και επιτυχημένο παιδικό βιβλίο. (Αυτό το βιβλίο κρατάει ο εισαγγελέας στη δίκη).

 

1. Αααα, μάλιστα. Ναι είναι πολύ πιο λογικό από το ότι υπάρχει εκεί για να μας θυμίζει απλά τι θα συμβεί (που σκέφτηκα εγώ ) Και προφανώς, είναι από τις λίγες περιπτώσεις που θεωρώ πως ο συγγραφέας έχει δίκιο κι απλά είναι δική μου χαζομάρα το τελευταίο "ντεκόρ-σπαθί" Έλα τώρα εντάξει, κοριτσάκι είμαι, εγώ τα σπαθιά τα θέλω απλώς στολισμένα

[panwraia]

Αυτό το διήγημα μου άρεσε τόσο πολύ που το ψήφισα ωςδεύτερο. Δεν μου άφησε κανένα κενό και αντίθετα ένιωσα και όλη την αγωνία τηςΒαλέριας. Εξού και το σχόλιο μου ότι μια μάνα δεν πρέπει να νιώθει έτσι. 'Ίσως μουάρεσε παρά πολύ γιατί είμαι σε περίοδο που βιώνω από κοντά πόνο μιας μάνας. Με συγκίνησε με έκανα να κλάψω. Δεν χρειάζονταν καθόλουεξηγήσεις για εμένα από τον Ντίνο. Σε ευχαριστώ ακόμη μια φοράΝτίνο για το όμορφο, συγκινητικό διήγημα σου!

 

Καλή συνέχεια σε ότι και αν γράφεις!

 

 

[Nihilio]

Επίσης, επειδή τέθηκε η ερώτηση, και απαντώ mea culpa, μάλλον επειδή δεν διαβάζω αρκετό φάνταζυ κι έχω μια γενική θολή του εικόνα, υπέθεσα λάθος ότι οι περισσότεροι θα πιάνατε το αποτυχημένο μου σχόλιο στις συμβάσεις κανόνων και εθίμων ενός φάνταζυ της δικής μου φαντασίας. Εννοώ δηλαδή, που αλλού μα στα παραμύθια έχουμε μια «δύναμη» που βοηθάει κάποιον θνητό και ζητάει σαν αντάλλαγμα ένα αγένητο παιδί. Εξοργιστική απαίτηση βεβαίως. Εξίσου εξοργιστική η αποδοχή από τους εκάστοτε θνητούς. Σε ένα φάνταζυ μπορείς να πεις ότι για να γίνει κάτι χρειάζεται να θυσιαστεί ένας φιλικός δράκος και να δοθεί ένας εξωφρενικός όρκος. Κι αυτό γεμίζει μεν με οργή την Βαλέρια, αλλά έχοντας γαλουχηθεί μέσα σε αυτές τις συμβάσεις, είναι ικανή και να τις ακολουθήσει. Και αυτό μου το σχόλιο, «άσπρο-μαύρο» εναντίον «γκρίζου» ήταν το κεντρικό θέμα της ιστορίας μου.

...

Πρέπει να τιθασέψω την υπομονή μου και να δώσω μεγαλύτερη προσοχή στην διάπλαση των φάνταζυ ιστοριών που γράφω, και να το κατορθώσω έτσι ώστε να μην παρεξηγείτε την απουσία χρωμάτων, οσμών, και ονομάτων (λίστες πόλεων, στρατηγών, πεδίων μαχών) ως αποτυχία εικονογράφησης του φάνταζυ κόσμου στην οποία κινώ τους ήρωες μου.

Επειδή το βλέπω αυτό το σχόλιο και επειδή το έχω παρατηρήσει σε κάθε φάνταζυ ιστορία που γράφεις, αυτό που σε κρατάει πίσω είναι ότι έχεις μία στρεβλή άποψη για το είδος η οποία συνεχώς σου γυρνάει μπούμερανγκ, αφού δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον αναγνώστη τόσο εύκολα, φαίνεται το fake.

 

Και όχι, το fantasy δεν έχει να κάνει με ατελείωτο infodump και κοσμοπλασία και υπάρχουν δεκάδες ιστορίες στο φόρουμ που το αποδεικνύουν. Το fantasy είναι κάτι το πιο οργανικό, πιο απροσδιόριστο, είναι μία ατμόσφαιρα και μία νοοτροπία που δεν μπορείς να αποδόσεις αν πρώτα δεν έχεις ζήσει. Για το λόγο αυτό πχ η Κιάρα ή η Ευθυμία μπορούν να γράψουν μία λίστα με τα ψώνια τους και να τη διαβάζεις σαν φάνταζυ ή ο Solonor να σου αφηγηθεί πως πήγε για καφέ με έναν φίλο και να είναι το απόλυτο έπος. Ή, πως ο υποφαινόμενος μπορεί να πετάξει 5-6 σκόρπιες ιδέες σε μία ιστορία και οι αναγνώστες να του μιλάνε για το πόσο άψογα έχει χτίσει τον κόσμο του.

 

Κοινώς, διάβασε παραπάνω fantasy αν σκοπεύεις να γράψεις fantasy, θα δεις σίγουρα τη διαφορά στα γραπτά σου.

[DinoHajiyorgi]

Επειδή το βλέπω αυτό το σχόλιο και επειδή το έχω παρατηρήσει σε κάθε φάνταζυ ιστορία που γράφεις, αυτό που σε κρατάει πίσω είναι ότι έχεις μία στρεβλή άποψη για το είδος η οποία συνεχώς σου γυρνάει μπούμερανγκ, αφού δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον αναγνώστη τόσο εύκολα, φαίνεται το fake.

 

Κοινώς, διάβασε παραπάνω fantasy αν σκοπεύεις να γράψεις fantasy, θα δεις σίγουρα τη διαφορά στα γραπτά σου.

Δεν επιθυμώ να αποφύγω τον κόπο της γραφής που πηγάζει ειλικρινής από μέσα μου όταν θέλω να πω μια ιστορία. Χωρίς να τεμπελιάζω, αυτό επιθυμώ να κάνω: Να γράφω ιστορίες. Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι έπρεπε να αποφασίσω να εκπροσωπώ κάποιο είδος λογοτεχνίας. Σε αυτό το φόρουμ νιώθω να με ακολουθούν πάντα κριτικοί με ταμπελίτσες. Σωστές συμβάσεις για τρόμο, σωστές συμβάσεις για επιστημονική φαντασία (και ορθής επιστήμης βεβαίως-βεβαίως) και συμβάσεις για φάνταζυ. Να μελετήσω, να διαβάσω πολλά από όλα τα είδη και για να ξέρω τι να μη βάζω; Τι θα πει γράφω κάτι που βγαίνει fake; Πήγα να γράψω κάτι που έμοιαζε φάνταζυ αλλά τελικά δεν είναι φάνταζυ; Ή είναι κακό φάνταζυ; Τι το κάνει κακό; Είναι γραμμένο, σαν ιστορία, επιπόλαια και αρπακολατζίδικα; Τότε να το κοιτάξω. Είναι κακό γιατί δεν δένει με τις συμβάσεις του φάνταζυ; Ε ΚΑΙ; Αυτή η συγκεκριμένη ήταν η ιστορία που ήθελα να γράψω. Σαν τους τίτλους, βάζω την ταμπελίτσα του τι έχω γράψει, ως είδος, αφού τελειώσω μια ιστορία. Δεν γίνεται αυτό;

 

Ίσως δεν μπορώ να εξηγήσω ορθά τι θέλω να πω. Ή ίσως το σκεπτικό μου είναι φάουλ κατά τον φανταστικό λογοτεχνικό κανόνα. Και για να μην παρεξηγηθώ, συμφωνώ απόλυτα με την εκτίμηση του Μιχάλη για τις πένες της Κιάρας και της Ευθυμίας. Είναι μοναδικές στο είδος τους, και κατά τις δικές μου δυνατότητες αξεπέραστες. Λατρεύω να τις διαβάζω, αλλά δεν ονειρεύομαι να γράφω μια μέρα σαν κι εκείνες. Έχω άλλες, πιο μαζεμένες προσδοκίες.

[Nihilio]

Επειδή το βλέπω αυτό το σχόλιο και επειδή το έχω παρατηρήσει σε κάθε φάνταζυ ιστορία που γράφεις, αυτό που σε κρατάει πίσω είναι ότι έχεις μία στρεβλή άποψη για το είδος η οποία συνεχώς σου γυρνάει μπούμερανγκ, αφού δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον αναγνώστη τόσο εύκολα, φαίνεται το fake.

 

Κοινώς, διάβασε παραπάνω fantasy αν σκοπεύεις να γράψεις fantasy, θα δεις σίγουρα τη διαφορά στα γραπτά σου.

Δεν επιθυμώ να αποφύγω τον κόπο της γραφής που πηγάζει ειλικρινής από μέσα μου όταν θέλω να πω μια ιστορία. Χωρίς να τεμπελιάζω, αυτό επιθυμώ να κάνω: Να γράφω ιστορίες. Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι έπρεπε να αποφασίσω να εκπροσωπώ κάποιο είδος λογοτεχνίας. Σε αυτό το φόρουμ νιώθω να με ακολουθούν πάντα κριτικοί με ταμπελίτσες. Σωστές συμβάσεις για τρόμο, σωστές συμβάσεις για επιστημονική φαντασία (και ορθής επιστήμης βεβαίως-βεβαίως) και συμβάσεις για φάνταζυ. Να μελετήσω, να διαβάσω πολλά από όλα τα είδη και για να ξέρω τι να μη βάζω; Τι θα πει γράφω κάτι που βγαίνει fake; Πήγα να γράψω κάτι που έμοιαζε φάνταζυ αλλά τελικά δεν είναι φάνταζυ; Ή είναι κακό φάνταζυ; Τι το κάνει κακό; Είναι γραμμένο, σαν ιστορία, επιπόλαια και αρπακολατζίδικα; Τότε να το κοιτάξω. Είναι κακό γιατί δεν δένει με τις συμβάσεις του φάνταζυ; Ε ΚΑΙ; Αυτή η συγκεκριμένη ήταν η ιστορία που ήθελα να γράψω. Σαν τους τίτλους, βάζω την ταμπελίτσα του τι έχω γράψει, ως είδος, αφού τελειώσω μια ιστορία. Δεν γίνεται αυτό;

 

Ίσως δεν μπορώ να εξηγήσω ορθά τι θέλω να πω. Ή ίσως το σκεπτικό μου είναι φάουλ κατά τον φανταστικό λογοτεχνικό κανόνα. Και για να μην παρεξηγηθώ, συμφωνώ απόλυτα με την εκτίμηση του Μιχάλη για τις πένες της Κιάρας και της Ευθυμίας. Είναι μοναδικές στο είδος τους, και κατά τις δικές μου δυνατότητες αξεπέραστες. Λατρεύω να τις διαβάζω, αλλά δεν ονειρεύομαι να γράφω μια μέρα σαν κι εκείνες. Έχω άλλες, πιο μαζεμένες προσδοκίες.

Πρώτα από όλα, καλά κάνεις και θέλεις να πεις μία ιστορία όπως βγαίνει από μέσα σου. Αυτό σε έχει κάνει από τους δημοφιλείς συγγραφείς στο φόρουμ και στο αναγνωρίζω.

Αλλά από εκεί και πέρα, το πόσο μακριά θα φτάσεις δεν είναι μόνο θέμα πένας αλλά και του πόσο καλά θα διαχειριστείς τα υλικά που έχεις. Όχι για να ακολουθήσεις τις συμβάσεις του είδους, αλλά για το πως θα χειριστείς τις συμβάσεις αυτές με τρόπο που θα είναι ενδιαφέρων στον αναγνώστη, πως πχ ο δράκος που βάζεις εσύ θα είναι λίιγο πιο εντυπωσιακός, τρομαχτικός ή σοφός, πώς ο βάρβαρος θα ξεχωρίζει από τα δεκάδες ξαδέρφια του ή πώς ο βασιλιάς δε θα είναι άλλη μία καρικατούρα.

Αλλιώς μπορείς να "γράφεις όπως σου βγαίνει", δική σου απόφαση είναι εξάλλου.

[Kate88]

Πολύ ωραία ιστορία!!!

 

 

Την βρήκα καλογραμμένη και μου άρεσε που δεν πλατίασε αλλα είχε μια μορφή πιο κινηματογραφική!

 

Τα μόνα ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν είναι ποιος κατηγόρησε τη μάνα για να δικαστεί; και Τι ήθελε ακιρβώς ο δράκος; Θα ήθελα λίγο παραπάνω πληροφορίες για τον κόσμο του δράκου.

 

 

 

ΥΓ επίσης μάρεσε πολύ το τέλος που δείχνει τη Βαλέρια έτοιμη να πολεμήσει για να γλυτώσει την κόρη της!!!!!!!!!!!!!