Συμφωνία ζωής και θανάτου

[dagoncult]

-Ο λόγος, σε σχέση με την αναγνωστική μου ανάσα, κύλησε μια χαρά κι η ιστορία διαβάστηκε πολύ εύκολα.

 

-Σε σημεία το χιούμορ λειτούργησε, αν και υπήρξαν φορές που σκέφτηκα ότι θα έπρεπε ο ήρωας να είναι λίγο πιο τρομαγμένος

(πχ βλέποντας τους θεούς).

 

 

-Κάπως εύκολα δεν το βρήκε το όλο μυστικό με τον μπαξέ;

 

-Το κλείσιμο δυστυχώς δεν το έπιασα και πάρα πολύ. Δίνει πληροφορίες, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι έγινε. Τελικά έμεινα με απορίες κι αυτό μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Ίσως αν είχε περισσότερες λέξεις...

 

-Μπράβο για την ιστορία (μ' άρεσε κι η χρήση του πρώτου προσώπου).

 

 

Ψειρίσματα:

 

 

 

-''υποκρινόμενο πείσμα''

Αυτό το 'υποκρινόμενο' μου τα χάλασε.

 

-''Ο φαλάκρας ροχάλισε σε μια προσπάθεια να γελάσει.''

΄Καλό και το 'ρουθούνισε'.

 

-''Δεν μπορούσα να δω τα μάτια της, αλλά αισθανόμουν ένα μυρμήγκιασμα στο σβέρκο κάθε φορά που πίστευα ότι το βλέμμα της συναντά το δικό μου.''

Θα έλεγα ότι μου κολλάει πιο πολύ το 'συναντούσε'.

 

-''Ευτυχώς ο Ζ’οθ παρέμενε σιωπηλός και δεν ζήτησε άλλες εξηγήσεις, παρά τη σχετική κακομεταχείριση που δεχόταν. Κάτι που με είχε βοηθήσει να ελέγξω τις αναπνοές μου. Αλλά εκείνον τον έλεγχο τον είχα αφήσει από ώρα πίσω μας και μόνο ρούφαγα αέρα όποτε έβρισκα το κουράγιο. Είχα λαχανιάσει και δεν ήμουν σίγουρος για το πόσο άλλο θα βαστούσαν τα ποδάρια μου.''

Εδώ είναι αδύναμο κατά τη γνώμη μου το αποτέλεσμα. Ένα μου πρόβλημα ήταν η τελεία ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη πρόταση. Πιστεύω μια παύλα θα λειτουργούσε καλύτερα, γιατί όπως το βλέπω τώρα, η δεύτερη πρόταση βγαίνει πολύ κοφτή, ενώ ταυτόχρονα ξεκινάει και αρκετά απότομα. Στη συνέχεια, ενώ με τις πρώτες δυο προτάσεις μπήκα στο τριπάκι ότι ο ήρωας το είχε το κουβάλημα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μετά ήρθαν η τρίτη κι η τέταρτη πρόταση και μου είπαν ότι τελικά ο δικός μας δεν την πάλευε και τόσο πολύ. Άρα; Τι από τα δύο συνέβη; Προφανώς τα κατάφερνε μέχρι λίγο πριν εμφανιστεί μπροστά τους ο άντρας; Ίσως αν έμπαινε ένα 'τώρα' ή ένα 'πλέον' μετά το εναρκτήριο 'αλλά' της τρίτης πρότασης να διορθωνόταν το πράγμα. Πάντως όλο αυτό το τμήμα με ψιλοέβγαλε απ' τον ρυθμό.

 

-''και θα ‘τρεχαν τρομοκρατημένοι, μέχρι να τους τελειώσει ο χώρος.''

Κι ο 'δρόμος' είναι καλός αντί για τον 'χώρο'.

 

-''«Πότε σου συνέβη για πρώτη φορά», ρώτησε μετά από λίγο η Κ’αρ.''

Τεχνικό ζήτημα, αλλά με ενδιαφέρει και θα ήθελα καμιά γνώμη: Τι λέτε ότι είναι προτιμότερο σε μια τέτοια φράση; Να μπει το ερωτηματικό (με διατήρηση του 'ρώτησε' ή χρησιμοποιώντας το 'είπε') ή όχι; Εγώ πάντως, όταν διάβασα την φράση, σκέφτηκα ότι θα με βοηθούσε ένα ερωτηματικό.

 

 

 

 

εδιτ: και το ιιικ! είναι ωραίο

Edited June 16, 2012 by dagoncult

[Loch Moors]

Άγγελε η ιστορία σου μέχρι τη 2η συνάντηση με τους ληστές μου άρεσε πάρα πολύ. Η προσωποποίηση που χρησιμοποιείς, τα πιο ανάλαφρα στοιχεία που θυμίζουν και λαϊκό παραμύθι (τελικά μάλλον σου αρέσουν αυτά ε? ) οδηγούν πολύ καλά προς μια κατεύθυνση. Από εκεί και πέρα όμως νιώθω να χαλάει λίγο το πράγμα, μάλλον γιατί δεν μου έγινε πολύ ξεκάθαρο πια ήταν η κατεύθυνση αυτή... Με μπέρδεψε και για το τι ακριβώς συνέβαινε τελικά στη σχέση ζωής - θανάτου και στο γιατί αποφάσισαν να "λύσουν" αμφότεροι τη συμφωνία.

Επίσης, η αφήγηση δίνει κατά κάποιον τρόπο την αίσθηση ότι η ιστορία τελειώνει εκεί που γράφεις για την επιστροφή του πρωταγωνιστή στον τόπο του και η μετέπειτα σκηνή όπου συζητά με τον θάνατο δεν έδενε τόσο καλά...

Ίσως μου έλειψε ένα πιο "αλληγορικό" τέλος; Πάντως πολύ ωραία γενικά, μπράβο!!

[Tiessa]

 

 

 

Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι πρωτότυπη –η μοίρα του αργοπορημένου σχολιαστή. Ό,τι και να πω θα το έχει ήδη πει κάποιος προηγουμένως, γι αυτό και θα είμαι σύντομη.

 

 

 

 

Σχέση με το θέμα:

 

Σαφέστατη η συμφωνία μεταξύ της Ζωής και του Θανάτου. Δεν έχω κανένα παράπονο.

 

 

 

 

Το συν:

 

Ήταν μια πολύ ευχάριστη και ευκολοδιάβαστη ιστορία. Το χιούμορ έρεε και σε ορισμένα σημεία το διασκέδασα πάρα πολύ.

 

Πολύ καλό και το λογοπαίγνιο του τίτλου, που με τίποτα δεν φανταζόμουνα ότι θα κατέληγε σε δυο ανθρωποποιημένες υπάρξεις.

 

 

 

Το πλην:

 

Χωρίς να υπάρχει κάτι ιδιαίτερα αρνητικό, δεν ήταν μια από τις ιστορίες που ανέβασε εντάσεις κι αυτό μου έλειψε. Δεν είμαι σίγουρη για ποιο λόγο. Ίσως επειδή είναι δύσκολο να ταυτιστείς όταν κάποιοι βασικοί πρωταγωνιστές είναι θεοί και ο ήρωας έχει "προσβληθεί" από αθανασία.

 

 

 

 

 

 

[Mesmer]

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις. Όλα τους είναι πολύ χρήσιμα και με βοήθησαν να καταλάβω πώς θα μπορούσε να γίνει καλύτερο το διήγημα.

 

Για το ίδιο το διήγημα δεν έχω να πω πολλά, καθώς, λίγο-πολύ, οι όποιες απορίες διατυπώθηκαν λύθηκαν από απαντήσεις άλλων. Αυτό που θέλω να πω είναι πως το κωμικό φάντασυ είναι κάτι που το ανακάλυψα εδώ και μ' αρέσει και το διασκεδάζω πάρα πολύ. Νομίζω πως όλα τα διηγήματα φάντασυ που έχω γράψει μετά την Άρετ είναι σ' αυτό το στιλ. Προσπαθώ να το βελτιώσω όσο μπορώ, να έχω τις σωστές ισορροπίες ανάμεσα σε πλοκή, ήρωες και χιούμορ, κι όπως φάνηκε αυτό ήταν που δεν πήγε πολύ καλά εδώ. Έδωσα μεγαλύτερη σημασία στο χιούμορ και το στόρι κι άφησα κάποια άλλα στοιχεία, εξίσου σημαντικά, λιγότερο αδούλευτα. Πού θα μου πάει όμως, θα την βρω την άκρη

 

Και πάλι ευχαριστώ!