Kafka Posted June 10, 2012 Share Posted June 10, 2012 (edited) Ένα θέμα που αποτελεί παραλλαγή παλιότερων παρεμφερών θεμάτων για περιοδικά και εφημερίδες. Πόσο χρήσιμο θεωρείτε να έχει κανείς ένα σημαντικό αριθμό δημοσιεύσεων σε τέτοια έντυπα; Ενισχύει τις πιθανότητές του να αποκτήσει ένα βιβλίο; Ακόμα και δίχως βιβλίο, μπορεί να σταθεί κανείς (ως όνομα, όχι απο οικονομικής άποψης) μόνο με τέτοιες δημοσιεύσεις; Κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερες απο αυτοεκδόσεις, και απο ηλεκτρονικές δημοσιεύσεις. Οτι κανείς φιλοξενεί στο έντυπό του κείμενα κάποιου δείχνει οτι κατά τη γνώμη του αυτά αξίζουν, διότι του κοστίζουν άλλωστε για να τα δημοσιεύσει (εννοώ για την ώρα τυπογραφικά έξοδα της έκδοσης). Ως τώρα έχω μόνο πέντε δημοσιευμένα διηγήματα σε τέσσερα έντυπα περιοδικά και μια τυπωμένη επίσης εφημερίδα. Νομίζω οτι αυτό με φέρνει σε κάπως καλύτερη θέση απο αυτή στην οποία ήμουν όταν δεν είχα καμία τέτοια δημοσίευση. Βέβαια ο στόχος μου παραμένει το βιβλίο. Όμως το πρώτο βιβλίο είναι και το δυσκολότερο. Μετά κανείς έχει ένα κοινό, και έχει υποστήριξη. Διαβάζοντας τη σελίδα με τις εκδόσεις των μελών διακρίνω ορισμένα έντυπα που έχουν δεχτεί περισσότερα απο ένα μέλη (πχ η Σοδειά). Είναι μια καλή ευκαιρία για ανάδειξη κατά τη γνώμη μου. Η Σοδειά είναι για την ώρα ακόμα ένα περιοδικό που κυκλοφορεί δίχως αντίτιμο, και παρόλο που δέχεται μόνο πολύ μικρά κείμενα, είναι μια καλή επιλογή για δημοσίευση. Αν θέλετε μπορείτε και να εισηγηθείτε εδώ συγκεκριμένα περιοδικά που θα ήταν σκόπιμο να προσπαθήσει κανείς να συνεργαστεί μαζί τους Edited June 10, 2012 by DeMaupassant Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted June 10, 2012 Share Posted June 10, 2012 Με εκδόσεις σε σκόρπια περιοδικά δεν νομίζω ότι δημιουργείς κοινό. Θα πρέπει να κάνεις πολύ εντύπωση σε κάποιον για να θυμηθεί το όνομά σου ώστε την επόμενη φορά που θα το δεί να πεί ''α καλός είναι αυτός, θυμάμαι μου άρεσε η τάδε ιστορία του''. Είναι και που στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοια περιοδικά με μεγάλη κυκλοφορία. Διηγήματα δεν μπαίνουν στις Ελληνικές εφημερίδες. Απ' την άλλη, σίγουρα είναι καλό να προσπαθείς να εκδώσεις ιστορίες σου όπου μπορείς. Χρήσιμο είναι μόνο όταν μιλάμε για περιοδικά με μεγάλο τιράζ ή όταν πληρώνεσαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted June 10, 2012 Share Posted June 10, 2012 (edited) Κοινώς, το διήγημα δεν ''πουλάει''. Έχει ''δύσκολο'' ''κοινό''. Oι συλλογές διηγημάτων όμως είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση. Ειδικά όταν είναι και συλλογική δουλειά. Υ.Γ. Σκοπός, δεν είναι το ''κέρδος''. Edited June 10, 2012 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted June 10, 2012 Author Share Posted June 10, 2012 Είναι επίσης καλό να σημειωθεί οτι τα περισσότερα απο τα "μεγάλα" (είναι αυτό σχετικό) περιοδικά έχουν και δικές τους εκδόσεις. Μερικές απο αυτές κυκλοφορούν στα περισσότερα βιβλιοπωλεία. Οπότε είναι και αυτή μια παράμετρος του ζητήματος, μια επαναλαμβανόμενη συνεργασία με ένα τέτοιο περιοδικό μπορεί να οδηγήσει σε μια τέτοια πρώτη έκδοση. Και, όπως σημείωσα και παραπάνω, η πρώτη έκδοση συνήθως είναι περισσότερο και απο το μισό του παντός όσον αφορά την προσπάθεια κανείς να γίνει "γνωστός" (πάλι συγκριτικά μιλώντας). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 10, 2012 Share Posted June 10, 2012 Δεν ξέρω αν είναι προτιμότερο να δουλεύεις μικρά διηγήματα για περιοδικά ή αν αφιερώσεις τον ίδιο χρόνο στο βιβλίο που θα στείλεις σε εκδοτικούς οίκους. Σίγουρα το να έχεις μερικές δημοσιεύσεις στο βιογραφικό σου βοηθάει και ίσως και τραβήξει και κόσμο στα βιβλία που έχεις βγάλει, αλλά χωρίς ένα καλό βιβλίο δεν πας μακριά. Αντίστροφα όμως, ένα καλό διήγημα σε περιοδικό ίσως να οδηγήσει αναγνώστες στο βιβλίο σου, αλλά πρώτα το βιβλίο σου πρέπει να έχει βγει. Δηλαδή ως promotion κάτι κάνεις με μικρές ιστορίες, δεν ξέρω όμως κατά πόσο δουλεύουν σαν βιογραφικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted June 10, 2012 Author Share Posted June 10, 2012 Τείνω να συμφωνήσω, αν και στο παρελθόν υπήρχαν λογοτέχνες που για χρόνια έγραφαν μόνο σε περιοδικά. Βέβαια ήταν εκείνη μια άλλη εποχή, λιγότεροι άνθρωποι έγραφαν, ίσως ένα μεγαλύτεορ ποσοστό του πληθυσμού διάβαζε, και τα περιοδικά είχαν ίσως μια άλλη αίγλη. Αλλά νομίζω οτι κάθε δημοσίευση είναι καλή για το βιογραφικό σημείωμα. Είναι άλλο να στέλνεις ένα βιβλίο σε έναν οίκο δίχως κανένα βιογραφικό, και άλλο να αναφέρεις μερικά έντυπα που σε δέχτηκαν ήδη. Αν και βέβαια το βιβλίο είναι το παν σε αυτή την εποχή... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 10, 2012 Share Posted June 10, 2012 Αλλά νομίζω οτι κάθε δημοσίευση είναι καλή για το βιογραφικό σημείωμα. Είναι άλλο να στέλνεις ένα βιβλίο σε έναν οίκο δίχως κανένα βιογραφικό, και άλλο να αναφέρεις μερικά έντυπα που σε δέχτηκαν ήδη. Αν και βέβαια το βιβλίο είναι το παν σε αυτή την εποχή... Σίγουρα. Αλλά ξαναλέω, το να κυνηγάς δημοσιεύσεις αντί να δουλεύεις το βιβλίο σου, αξίζει πραγματικά; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted June 10, 2012 Share Posted June 10, 2012 Τείνω να συμφωνήσω, αν και στο παρελθόν υπήρχαν λογοτέχνες που για χρόνια έγραφαν μόνο σε περιοδικά. Βέβαια ήταν εκείνη μια άλλη εποχή, λιγότεροι άνθρωποι έγραφαν, ίσως ένα μεγαλύτεορ ποσοστό του πληθυσμού διάβαζε, και τα περιοδικά είχαν ίσως μια άλλη αίγλη. Αλλά νομίζω οτι κάθε δημοσίευση είναι καλή για το βιογραφικό σημείωμα. Είναι άλλο να στέλνεις ένα βιβλίο σε έναν οίκο δίχως κανένα βιογραφικό, και άλλο να αναφέρεις μερικά έντυπα που σε δέχτηκαν ήδη. Αν και βέβαια το βιβλίο είναι το παν σε αυτή την εποχή... Εκείνες τις εποχές βέβαια δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση, ούτε διαδίκτυο, ούτε ηλεκτρονικά παιχνίδια ούτε και είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε μυριάδες βιβλία φαντασίας, τρόμου, εφ ή οποιοδήποτε θέμα θέλει κανείς να διαβάσει. Επίσης τότε οι συγγραφείς πληρώνονταν για τα κείμενα που δημοσίευαν. Πάνε αυτά πια. Σίγουρα εμπλουτίζεις το βιογραφικό σου με κάθε δημοσιευμένο διήγημα. Οι εκδότες τι γνώμη έχουν για αυτό; Δεν ξέρω κατά πόσο μετράει. Στη δική μου περίπτωση δεν νομίζω πως έπαιξε αυτό κάποιο σπουδαίο ρόλο. Όπως και να ΄χει Κυριάκο καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Andkand Posted June 11, 2012 Share Posted June 11, 2012 Τείνω να συμφωνήσωμε τον Μιχάλη. Κατά την άποψημου, είναι καλύτερα να επικεντρωθεί κάποιος στο βιβλίο που ονειρεύεται να εκδώσει. Οι δημοσιεύσειςσε περιοδικά και εφημερίδες λειτουργούν περισσότερο σαν promotion με σημείο αναφοράς όμως το βιβλίοπου έχεις βγάλει. (Δηλαδή κάποιος θα διαβάσει μια ιστορία σου σε ένα περιοδικό καιθα πει: «Α! είναι ο τάδε που έχει γράψει εκείνο το βιβλίο - αφού μου άρεσε ηιστορία του, ας πάω να πάρω και το βιβλίο». Αν δεν υπάρχει ένα σημείο αναφοράς(βιβλίο) και να θέλει κάποιος, δεν θα ξέρει που να σε ξαναβρεί… Και κάτι άλλο: Τονα στέλνεις καλά μη δημοσιευμένα (σε βιβλίο) διηγήματά σου για έκδοση σεπεριοδικά ή στο διαδίκτυο, νοιώθω ότι είναι σαν να τα «καίς» κατά κάποιο τρόπο… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted June 11, 2012 Author Share Posted June 11, 2012 Για το δίκτυο θα συμφωνήσω, όμως στα περιοδικά δε νομίζω οτι είναι άχρηστο να στέλνει κανείς κάτι αξιόλογο. Φυσικά θα ήταν προτιμότερο να υπάρχουν τα κείμενα σε ένα βιβλίο, όμως η πείρα μου είναι οτι όσο περισσότερες δημοσιεύσεις υπάρχουν, τόσο πιο εύκολο είναι να πολλαπλασιάζονται (έστω στο χώρο των περιοδικών/εφημερίδων), και αυτό με τη σειρά του βοηθά με τον τρόπο που προανέφερα. Δε διαφωνούμε, το βιβλίο είναι ο κύριος στόχος. Όμως μια δημοσίευση σε έντυπο έχει πάντα την αξία της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Andkand Posted June 11, 2012 Share Posted June 11, 2012 (edited) Όμως μια δημοσίευση σε έντυπο έχει πάντα την αξία της. Εννοείται ότικάθε δημοσίευση έχει την αξία της! Το ερώτημα πουπροσπαθούμε να απαντήσουμε εδώ όμως είναι κατά πόσο οι δημοσιεύσεις σε περιοδικά και εφημερίδες βοηθούν κάποιον να εκδώσει βιβλίο. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, η απάντηση είναι: Ελάχιστο (εως καθόλου). Edited June 11, 2012 by andlib Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Λιμβρός Posted June 11, 2012 Share Posted June 11, 2012 Πιστεύετε πως οι αποδέκτες ενός διηγήματος είναι περισσότεροι όταν αυτό δημοσιεύεται στον περιοδικό τύπο, σε ανθολογία, σε προσωπική συλλογή ή στο διαδίκτυο; Εξαρτάται, φυσικά, από την προβολή και το ήδη υπάρχον αναγνωστικό κοινό κάθε μιας από τις παραπάνω κατηγορίες, αλλά ας μιλήσουμε για μια τάξη μεγέθους, προσεγγιστικά. Τη σημασία τής περιοδικής έκδοσης μπορούμε να την εξετάσουμε από τρεις πλευρές: αυτή του συγγραφέα, αυτή του εκδότη κι αυτή του αναγνώστη. Σχετικά με την πλευρά του αναγνώστη, συμφωνώ με την άποψη που σημειώθηκε, ότι δηλαδή θα πρέπει να υπάρχει ήδη μια έκδοση σε βιβλίο, ώστε να το αναζητήσουν. Σχετικά με την πλευρά του εκδότη, δεν ξέρω πως να προσεγγίσω το ζήτημα. Σχετικά με την πλευρά του συγγραφέα, αν η ανάγνωση τού συγκεκριμένου διηγήματος είναι αυτοσκοπός, θα πρέπει να απαντηθεί η πρώτη ερώτηση που έθεσα. Αν δεν είναι αυτοσκοπός, τότε επιστρέφουμε και πάλι στο ότι θα πρέπει να υπάρχει ήδη μια έκδοση σε βιβλίο, ώστε. αφού τον γνωρίσει ο αναγνώστης, να αναζητήσει το βιβλίο του. Εκτός, φυσικά, αν μπορεί να ασχοληθεί με viral marketing, ώστε να κρατήσει το ενθουσιασμένο κοινό του, μέχρις ότου τελικά να εκδοθεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Suss Kind Posted June 11, 2012 Share Posted June 11, 2012 Εγώ ακόμη δεν έχω καταλάβει αν κύριο μέλημά σου είναι να ξεδώσεις μέσω του γραψίματος, να επικοινωνήσεις κάτι με τα εξώτερα ή να ‘κάνεις όνομα’. Για το τελευταίο νομίζω ειπώθηκαν αρκετές μανατζέριαλ προτάσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nanos Posted June 19, 2012 Share Posted June 19, 2012 Οι δημοσιεύσεις είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nanos Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 Θα γίνω απόλυτος αλλά δεν πειράζει, ίσως κάποιοι ανακαλύψουν δικές τους σκέψεις σε όσα θα γράψω παρακάτω. Για να προκύψει σύνθεση πρέπει να υπάρχει και θέση που να εμπεριέχει αντίθεση. Αν είσαι ήδη ένα πασίγνωστο όνομα ίσως ο αναγνώστης προσέξει το όνομά σου. Θα πει πχ: Για να δούμε τι scifi γράφει ο Ανδρουλάκης. Τότε θα είναι και το όνομα σου σε καλή προβολή στο εξώφυλλο, ούτως ή άλλως. Αλλιώς το διήγημα θα μπορούσε να το είχε γράψει και ο οποιοσδήποτε Γιάννης Παπαδόπουλος. 6 διηγήματα στην έκδοση; Όλα ο άγνωστος Γιάννης Παπαδόπουλος τα έχει γράψει. Και το σχετικά γνωστό ονομα θα του ξεφύγει επειδή βρίσκεται μέσα σε τόσα άλλα. Αν υποθέσουμε ότι ειναι εξαιρετικό το διήγημα, ίσως το προσέξει ο οπαδός του είδους και ψάξει το όνομά σου στο δίκτυο ένα λεπτό. Αν βρει κάτι που μπορεί να αγοράσει έχει καλώς. Αν δε βρει τίποτε είναι σαν να μη το διάβασε. Σε λίγα δευτερόλεπτα είσαι παρελθόν. Το να βρει κάτι να διαβάσει στο δίκτυο είναι καλό, αλλά είναι απίθανο να σε παρακολουθήσει από κοντά και να περιμένει με αγωνία το νέο σου μυθιστόρημα. Αυτή η συμπεριφορά του αναγνώστη αναπτύσσεται μετά απο χρόνια, κόπο, πολλαπλές εκδόσεις και χρήμα για προώθηση και δημόσιες σχέσεις. Δεν γεννιέται αυτόματα σε κάποιον που διάβασε πέντε σελίδες σου. Ο εκδότης δε θα προσέξει ένα διήγημα. Ξέρει ότι ένα διήγημα απέχει πολύ από μια νουβέλα ή ένα μυθιστόρημα και απαιτεί άλλα προσόντα. Θα αναγνωρίσει το ταλέντο στο διήγημα και θα θελήσει να το αναπτύξει; Έτοιμο προϊόν θέλει ο εκδότης. Δόξα το θεό, προσφορά υπάρχει. Αν το μυθιστόρημα ήταν έτοιμο και ήταν του γούστου του, θα το είχε ήδη λάβει πιθανότατα και θα ήταν υπό έκδοση. Στη μικρή Ελλάδα ζούμε. Και αν ακόμα ενθουσιαστεί πολύ, υποθέσει ότι ποτέ δεν προσπάθησες να πουλήσεις το μυθιστόρημα και ενδιαφερθεί να επικοινωνήσει μαζί σου, συνήθως θα λάβει την απάντηση ότι δεν έχεις τίποτε έτοιμο, ότι έχεις μια ιδέα, ότι "δουλεύεις" κάτι. Θα προσπαθήσεις να του πουλήσεις αποτυχημένα από το τηλέφωνο το μυθιστορημά σου πριν του το στείλεις, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των συγγραφέων δεν ξέρει ούτε τα βασικά για την πώληση. Θα δυσκολευτείς να του πεις ακριβώς σε ποιό είδος και σε ποιο κοινό απευθύνεται, όπως και την υπόθεση σε δυο αράδες. Και αν καταφέρεις να την πεις σε δυο αράδες, πιθανότατα δε θα του δώσει τροφή για σκέψη γιατί ποτέ δε τη δούλεψες και αδικεί το βιβλίο, δεν περιέχει τίποτε ενδιαφέρον, δραματικό, ειρωνικό, πρωτότυπο ή γαργαλιστικό. Μετά θα αρχίσεις να μιλάς για τους χαρακτήρες, το ύφος και τους αγαπημένους σου συγγραφείς. Και αν το στείλεις το μυθιστόρημα, θα πάει πιθανότατα αδιάβαστο, γιατί και το διάβασμα κοστίζει. Ο συγγραφέας είναι ο πιο μεγάλος χαμένος. Οι δημοσιεύσεις για τις οποίες μιλάμε δεν είναι καν αγορά για ένα συγγραφέα. Δεν πληρώνονται ή πληρώνονται με αστεία ποσά γιατί η αγορά και το τιράζ είναι μικρό και η έκδοση βγαίνει με το ζόρι. Όταν δεκτούν κάτι σε μεγάλο περιοδικό του εξωτερικού, παίρνεις χρήματα που μπορεί να σου πληρώσουν τα έξοδα του μήνα αν ζεις σπαρτιάτικα. Στην Ελλάδα παίρνεις συμπάθεια. Το χάσιμο χρόνου είναι μεγάλο. Πρακολουθείς την αγορά των δημοσιεύσεων του είδους, περιμένεις την έκδοση, το λες σε φίλους, παίρνεις αντίτυπα, κολακεύεις τον εαυτό σου ότι κάτι κατάφερες, δημιουργείς ψευδαισθήσεις επιτυχίας στον εαυτό σου και σε άλλους. Χάνεις χρόνο διαβάζοντας τους υπόλοιπους της έκδοσης. Πολλοί σημαντικοί συγγραφείς είπαν ότι η χειρότερη ενασχόληση για ένα συγγραφέα είναι το διάβασμα και πρότειναν ψάρεμα, περπάτημα, μουσική και άλλα τινά, ασχολιές που δεν έχουν να κάνουν με κείμενο και λόγο. Ο συγγραφέας χρειάζεται καθαρότητα στο μυαλό του όταν δουλεύει κάτι, ιδίως στο τμήμα του λόγου. Τότε δεν υπήρχε το δίκτυο, τα forum, η απώλεια χρόνου για ερασιτεχνική αυτοπροώθηση, κλπ. Με αυτά πιθανότατα θα τραβούσαν τα μαλλιά τους. Οι δημοσιεύσεις για τις οποίες μιλάμε είναι σε λάθος είδος. Το διήγημα και οτιδήποτε σύντομο, δεν είναι ο σωστός δρόμος για ένα νέο συγγραφέα. Η φιλοσοφία είναι εντελώς διαφορετική από το μυθιστόρημα. Το διήγημα καλλιεργεί την τεμπελιά, το σύνδρομο απόσπασης προσοχής, τη συνεχή αλλαγή θεματολογίας. Οι νέοι συγγραφείς είναι ήδη κορεσμένοι λόγω του περιβάλλοντος και του βομβαρδισμού ερεθιμάτων από τα μέσα και τη σημερινή ζωή, το διήγημα βάζει ένα καταστροφικό λιθαράκι ακόμα. Το μυθιστόρημα απαιτεί στρώσιμο και σκληρή δουλειά, ζύμωση μιας ιδέας ή ενός θέματος, προσηλωμένη τριβή μέχρι όλα να πάνε στη θέση τους και γιατι όχι, απομόνωση. Έτσι βγαίνει η καλή δουλειά ενός συγγραφέα, ιδίως η πρώτη καλή που τον οδηγεί στην εποχυχία. Ελάχιστοι που ασχολήθηκαν με το διήγημα πήγαν μπροστά εμπορικά, ακόμα και οι διάσημοι σε συγκεκριμένα είδη ήταν τραγικά αποτυχημένοι στην αγορά. Η σύντομη φόρμα του διηγήματος είναι παγίδα. Κανένας σκηνοθέτης δεν πήγε μπροστά επειδή έκανε 50 ταινίες μικρού μήκους ή επειδή πήγε σε 100 φεστιβάλ και διαγωνισμούς σεναρίου. Οι πλέον επιτυχημένοι έκαναν μόνο 1 η 2 μικρού μήκους και αυτές είχαν πολύ σοβαρή προσέγγιση. Το αντικείμενο είναι η ταινία μεγάλου μήκους, αυτή είναι η φόρμα, αυτός ειναι ο στόχος, αυτό είναι το γήπεδο και αυτό ειναι το σχολείο. Οτιδήποτε άλλο είναι χαμένος χρόνος. Το ίδιο ισχύει και για το μυθιστόρημα. Έπειτα είναι και το θέμα της ποιότητας και της αξίας. Ο πήχης στις ελληνικές εκδόσεις είναι τόσο χαμηλά και ο ανταγωνισμός είναι τόσο μικρός, που δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το νόημα. Στα μεγάλα περιοδικά του εξωτερικού η αποδοχή ενός έργου πολλές φορές σημαίνει ότι προτιμήθηκε από ντουζίνες άλλα, κάποιες φορές πάνω απο 100. Και για τον συγγραφέα έχει σημασία, γιατί είναι σημαντικό μετά απο δεκάδες απορριπτικά σημειώματα να σε ενημερώνουν ότι κάποιος δέκτηκε τη δουλειά σου. Όταν δημοσιεύεσαι στην Ελλάδα, πόσες απορρίψεις αντιστοιχούν σε κάθε αποδοχή; Ποια συναισθηματική ικανοποίηση μπορεί να σου προσφέρει η αποδοχή; Τα διγήματα και οι σχετικές δημοσιεύσεις πιστεύω ότι ειναι ένα άλλο είδος procrastination. Στην Ελλάδα τα λεξικά το λένε κωλυσιεργία και στην αργκώ κωλοβάρεμα. Ο συγγραφέας το έχει το πρόβλημα πάντα. Σχεδιάζει και περιμένει να έρθει το τέλειο σε φόρμη και υφή, αντί να αρχίσει να γράφει θεωρώντας αυτή την πρώτη γραφή μια απενοχοποιημένη ανώδυνη πρόβα. Αν το κάνει θα διαπιστώσει ότι έτσι διαμορφώνεται πραγματικά η δουλεία, όχι στο μυαλό όπου αλλάζει συνέχεια μορφές και κατευθύνσεις και ποτέ δεν παίρνει σάρκα και οστά. Κωλυσιεργία είναι και το διήγημα, δικαιολογία, κάτι να κάνουμε πριν ξεκινήσει η δύσκολη και σοβαρή δουλειά. Για να μην παρεξηγούμαστε, εκτιμώ το διήγημα. Το θεωρώ το δυσκολότερο και πλέον εκλεκτό είδος γραφής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Suss Kind Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 Σωστά αυτά που λες nane, με μία μόνο ένσταση: Ο συγγραφέας γενικά, και ειδικά σήμερα, ΠΡΕΠΕΙ να διαβάζει. Ο συγγραφέας που διαβάζει (σοβαρές δουλειές) φαίνεται από τις 10 πρώτες γραμμές που θα γράψει. Οι περισσότεροι σήμερα νομίζουν ότι το να χρησιμοποιούν το 10% του λεξιλογίου της Ελληνικής γλώσσας, αυτό δηλαδή που χρησιμοποιούν και ακούν καθημερινά από τον βομβαρδισμό ‘τέχνης’ και πληροφορίας που λαμβάνουν ή από τα ατέλειωτα εμπορικά ξενόγλωσσα μυθιστορήματα που διαβάζουν μπορεί να τους κάνει αξιόλογους συγγραφείς, αρκεί να έχουν ένα καλό θέμα. Όμως, ούτε και το θέμα μπορούν να πετύχουν καμιά φορά γιατί είναι το επαναλαμβανόμενο μοτίβο υποθέσεων χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας και προσωπικής πινελιάς. Πέρα από αυτά, όντως, είναι χάσιμο χρόνου να διαβάζεις ότι να’ναι. Προσωπικά επιλέγω αν θα συνεχίσω να διαβάζω κάτι μετά τις πρώτες παραγράφους. Αν πιστεύω ότι δεν θα μου προσφέρει τίποτε το παρατάω. Και επίσης δεν κατάλαβα ποτέ πώς μπορεί κανείς να παρουσιάσει ένα διήγημα στον κόσμο μετά από 1-2 βδομάδες συγγραφής, ή ακόμη και μετά από 2 ώρες (!) Πώς μπορείς να πιστεύεις ότι το να γράφεις πολύ μπορεί να σε κάνει κάποια μέρα καλύτερο, όταν δεν ξοδεύεις χρόνο ΟΥΤΕ για να κάνεις έρευνα, ΟΥΤΕ για να τελειοποιήσεις το λογοτεχνικό σου μοτίβο, ΟΥΤΕ για να τελειοποιήσεις το ίδιο σου το έργο. Χάσιμο χρόνου, όπως λες κι εσύ, αλλά κατά την γνώμη μου ταιριάζει απόλυτα στα σημερινά fast-food δεδομένα (κλισέ εδώ και δεκαετίες), που όσο περνάει ο χρόνος γίνονται όλο και πιο fast και μας έχουν καταντήσει όλους ΔΕΠΥ (βλέπε ADHD). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nanos Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 Σωστά αυτά που λες nane, με μία μόνο ένσταση: Ο συγγραφέας γενικά, και ειδικά σήμερα, ΠΡΕΠΕΙ να διαβάζει. Ο συγγραφέας που διαβάζει (σοβαρές δουλειές) φαίνεται από τις 10 πρώτες γραμμές που θα γράψει. Οι περισσότεροι σήμερα νομίζουν ότι το να χρησιμοποιούν το 10% του λεξιλογίου της Ελληνικής γλώσσας, αυτό δηλαδή που χρησιμοποιούν και ακούν καθημερινά από τον βομβαρδισμό ‘τέχνης’ και πληροφορίας που λαμβάνουν ή από τα ατέλειωτα εμπορικά ξενόγλωσσα μυθιστορήματα που διαβάζουν μπορεί να τους κάνει αξιόλογους συγγραφείς, αρκεί να έχουν ένα καλό θέμα. Όμως, ούτε και το θέμα μπορούν να πετύχουν καμιά φορά γιατί είναι το επαναλαμβανόμενο μοτίβο υποθέσεων χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας και προσωπικής πινελιάς. Πέρα από αυτά, όντως, είναι χάσιμο χρόνου να διαβάζεις ότι να’ναι. Προσωπικά επιλέγω αν θα συνεχίσω να διαβάζω κάτι μετά τις πρώτες παραγράφους. Αν πιστεύω ότι δεν θα μου προσφέρει τίποτε το παρατάω. Και επίσης δεν κατάλαβα ποτέ πώς μπορεί κανείς να παρουσιάσει ένα διήγημα στον κόσμο μετά από 1-2 βδομάδες συγγραφής, ή ακόμη και μετά από 2 ώρες (!) Πώς μπορείς να πιστεύεις ότι το να γράφεις πολύ μπορεί να σε κάνει κάποια μέρα καλύτερο, όταν δεν ξοδεύεις χρόνο ΟΥΤΕ για να κάνεις έρευνα, ΟΥΤΕ για να τελειοποιήσεις το λογοτεχνικό σου μοτίβο, ΟΥΤΕ για να τελειοποιήσεις το ίδιο σου το έργο. Χάσιμο χρόνου, όπως λες κι εσύ, αλλά κατά την γνώμη μου ταιριάζει απόλυτα στα σημερινά fast-food δεδομένα (κλισέ εδώ και δεκαετίες), που όσο περνάει ο χρόνος γίνονται όλο και πιο fast και μας έχουν καταντήσει όλους ΔΕΠΥ (βλέπε ADHD). Η διαφωνία είναι συνήθως στο να διαβάζεις την περίοδο που γράφεις. Στο να διαβάζεις γενικότερα δεν έχει κανείς αντίρρηση, είναι απαραίτητο. Τι είδος μουσικός είναι αυτός που δεν ακούει μουσική; Το μικρό λεξιλόγιο δεν είναι απαραίτητα μειονέκτημα. Μπορεί να δείχνει και υψηλή τεχνική όταν γίνεται συνειδητά. Δεν ενοχλεί τον αναγνώστη και θεωρήται προσόν στην αγορά το να μπορεί να σε διαβάσει κάποιος με γνώσεις δημοτικού ή κάποιος που δεν είναι η μητρική του γλώσσα αυτή στην οποία γράφεις. Οι αμερικάνοι έχουν και αλγόριθμους που υπολογίζουν σχετικούς δείκτες. Όσον αφορά την υπόθεση και τη δομή, υπάχουν πολλές θεωρίες για το λεγόμενο monomyth και δεν είναι και εντελώς αβάσιμες. Σε όλες τις τέχνες υπάρχει μια δυναμική στην ανάπτυξη του θέματος, μοτίβα και συγκεκριμένη δομή. Ο Joseph Campbell έχει γράψει σχετικά στο Hero with a Thousand Faces. Στην αγορά σεναρίου, θεωρείται μεγάλο προσόν το σενάριό σου να μην παρεκλίνει ιδιαίτερα απο το monomyth και υπάρχουν και στη δομή ανάλογα standards. Προσωπικά πιστεύω ότι βοηθάει πολύ το να διαβάζεις κακά κείμενα. Το καλό συνήθως περνάει απαρατήρητο ενώ το κακό πάντα σου μαθαίνει, από τα λάθη του άλλου. Το να γράφεις γρήγορα έχει τη θέση του, συνήθως στα πρώτα στάδια της γραφής. Ο αρχιτέκτονας χρειάζεται το σκαρίφημα, γιατί η καλή ιδέα σπάνια έρχεται όταν κάνεις ένα κανονικό σχέδιο με όλο τον κόπο και την τεχνική του. Πρέπει να δοκιμάσεις πράγματα, γρήγορα και διαισθητικά. Και το γρήγορο διήγημα μπορεί να είναι αριστούργημα στην ιδέα, όμως πιθανότατα δε θα είναι στη μορφή ή το ύφος. Αυτο που λένε σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση. Υπάρχει περισσότερα από παλιότερα. Εϊναι επόμενο τα παιδιά της σημερινής γενιάς να διαφέρουν απο αυτά που μεγάλωσαν το 1950. Να δρουν πιο διαισθητικά, να είναι περισσότερο αυτιστικά, να έχουν καλύτερη σχέση με την εικόνα και χειρότερη με το λόγο. Μεγάλωσαν με τηλεοπτικό μοντάζ και βιντεοπαιχνίδια. Με έντονα ερεθίσματα. Αν προσέξεις τις νέες εκδόσεις του Microsoft Office, θα δεις ότι η γενιά που το αναπτύσσει προτιμά να αναζητήσει οπτικά ένα εικονίδιο, ακόμα και αν αυτό αλλάζει θέση ή και σχήμα λόγω εξέλιξης ή ρυθμίσεων απο το χρήστη ή γίνεται αόρατη σε συγκεκριμένες συνθήκες. Η προηγούμενη προτιμά να βρει την εντολη σκεπτόμενη λεκτικά, file, edit κλπ. Το χάσμα των γενεών. Το ADΗD συγκεκριμένα πιστεύω ότι είναι ένα μύθευμα. Περιγράφει μια απολυτα φυσιολογική συμπεριφορά. Παλιότερα τουλάχιστον τη θεωρούσαμε φυσιολογική και την ανεχόμασταν στα παιδιά, τώρα για διάφορους λόγους την κατακρίνουμε και τη θεωρούμε κάτι που πρέπει να "θεραπευτεί". Με βάση τη διάγνωση στο DSM-IV, οι περισσότεροι των συμμαθητών μου στο σχολείο έπασχαν απο το σύνδρομο, μαλιστα παρουσίαζαν όλα τα συμπτώματα. Όλοι μεγάλωσαν απόλυτα φυσιολογικά και δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τις σπουδές και τη ζωή τους. Αλλά ακόμα και αν είχαν, τι έγινε; Μαλιστα θεωρούσαμε άρρωστο αυτόν που δεν εμφάνιζε αυτά τα χαρακτηριστικά, που ήταν φρόνιμος, προσηλωμένος κλπ. Φυτά τα λέγαμε το 80-90. Και δεν είχαμε και πολύ άδικο. Στην τάξη μου στο λύκειο 2 άτομα φερόντουσαν έτσι. Και τα δύο λύγισαν (και έσπασαν) την περίοδο των πανελληνίων, και τα δύο είναι με ψυχοφάρμακα ακόμα και το ένα παίρνει αναπηρική σύνταξη. Δε νομίζω ότι θα μας βοηθούσε ιδιαίτερα το να ξεκινήσουμε τα σχετικά φάρμακα, πιθανότατα θα μας οδηγούσε στις υπόλοιπες κατηγορίες παθήσεων φαρμάκων όπως οδήγησε και τη γενιά του Ritalin στην Αμερική. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι αλλαγες απο γενιά σε γενιά διαμορφώνουν την ίδια τη φόρμα της γραφής. Μια ταινία σήμερα δε μπορεί να παρουσιάζει τον κόσμο της υπόθεσης για 40 λεπτά, πριν έρθει το γεγονός που θα τον αλλάξει. Παλιότερα ήταν απόλυτα αποδεκτό. Ο κόσμος είναι πιο ανυπόμονος σήμερα. Παλιότερα του έφτανε ακόμα και το να βλέπει τον διάσημο ηθοποιό, αυτόν που μπορούσε να δει μόνο στο σινεμά γιατι δεν τον ξέπλεναν στην τηλεόραση όπως κάνουν σε αρκετούς σήμερα. Σήμερα χρειάζεται πιο γρήγορη εξέλιξη και να βρίσκει ενδιαφέρον υλικό φυτεμένο μέσα στη γραφή, όπως στο Mario Bros, πρέπει να βρίσκει ο αναγνώστης νομίσματα στο δρόμο να τα μαζεύει. Την ώρα που σου λέει ο Ταραντίνο sto Reservoir Dogs για το πόσο σημαντικό είναι το φιλοδώρημα στις γκαρσόνες, ξέρει ότι είναι ενδιαφέρον ακόμα και αυτούσιο, ακόμα και αν δεν έκανε τίποτε για τους χαρακτήρες, γιατί κρατά το κουρασμένο ενδιαφέρον σου, επειδή ίσως το έχεις σκεφτεί και εσύ. Αυτό δεν προσέχουν όσοι απορούν για το ότι θεωρείται ότι γράφει εξαιρετικούς διαλόγους. Και γενικότερα στη δομή αλλάζουν τα πράγματα. Αν αφήσεις τον αναγνώστη ξεκρέμαστο για αρκετή ώρα, χωρίς μια ενεργή γραμμή suspense, μπορεί να σε εγκαταλείψει. Αυτό παλιότερα ήταν απαραίτητο μόνο σε αστυνομικά, περιπέτειες, σήριαλ κλπ. Αυτά που όχι μόνο δημιουργούσαν τις παράλληλες γραμμές suspense και σου κλείναμε το επεισόδιο με cliffhanger, αλλά στα τρίβαν και στη μούρη να βεβαιωθούν ότι τα έπιασες. Θα καταφέρει να μη πέσει στο γκρεμό, θα προλάβει να σώσει τη Λόλα από το σταύλο που καίγεται και να ξεγεννήσει τη γυναίκα του γείτονα; Μετά τις διαφημίσεις ή στο επόμενο επεισόδιο θα μάθουμε. Πριν 100 χρόνια σίγουρα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Πριν 1000 ήταν πολύ διαφορετικά. Ο κόσμος αλλάζει, η γραφή αλλάζει. Η φόρμα όμως του μυθιστορήματος παραμένει ίδια σε μέγεθος και οι ταινίες δεν έχουν γίνει πιο σύντομες. Το διήγημα δεν προσφέρει αυτό που ο κόσμος θεωρεί ολοκληρωμένη εμπειρία ανάγνωσης, γι αυτό και δεν πουλάει. Δε μπορείς να μπεις σε έναν κόσμο, δεν υπάρχει ούτε αρκετός χρόνος, ούτε αρκετή λεπτομέρεια ούτε αρκετή τριβή με τους χαρακτήρες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Λιμβρός Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 Συμφωνώ και με τους δύο. Απαιτείται έρευνα, προσήλωση και επένδυση χρόνου για να δώσεις το καλύτερο που μπορείς. Αν δεν δώσεις το καλύτερο, καλύτερα να μην δώσεις τίποτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Suss Kind Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 (edited) Βγήκαμε λίγο εκτός θέματος αλλά θέλω να πω μια τελευταία κουβέντα στον nano. Πέρα από την ‘επιστήμη’ των πωλήσεων και του μάρκετινγκ υπάρχει κάτι που αργοπεθαίνει, και αυτό είναι η σκέψη μας και η κριτική μας ικανότητα. Άνθρωπος που διαβάζει βιβλία με λεξιλόγιο μικρότερο από αυτό που κατέχει σταματά να χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο που κατέχει. Σταματώντας να το χρησιμοποιεί το ξεχνά. Ξεχνώντας το αδυνατεί να εκφράσει αυτά που σκέφτεται. Πόσο χρόνο νομίζεις ότι θα του πάρει μέχρι να σταματήσει και να τα σκέφτεται; Σκέψου πόσο υποχείριο τον κάνει αυτό σε αυτούς που μπορούν και σκέφτονται εις βάρος του. Η εξέλιξη αυτήν που λες προς την εικόνα θα έχει βαρύ αντίκτυπο στις επόμενες γενιές οι οποίες θα βιώνουν μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από αυτή των προηγούμενων γενεών και ακόμη μακρύτερα από την αλήθεια. Κι εγώ δυστυχώς σε μια τέτοια γενιά ανήκω. Φυσικά και ADHD δεν υπάρχει. Είναι απλά η αδυναμία του ανθρώπου να ενταχθεί στα καλούπια που προσπαθούν να τον βάλουν. Είναι η αντίσταση του ανθρώπου στην προσπάθεια εξάλειψης της δημιουργικότητάς του. Προσωπικά, το ‘suspense’ εγώ μπορώ να το βρω ακόμη και σε ένα βιβλίο φιλοσοφίας. Είναι η αίσθηση εκείνη (το χτυποκάρδι) που έχεις όταν διαβάζεις κάτι με το οποίο συμφωνείς απόλυτα, αλλά δεν είχες βρει ποτέ τον τρόπο να το εκφράσεις μόνος σου, ούτε να αναπτύξεις τα επιχειρήματα με τον ίδιο τρόπο. Μπορούσες μόνο να το σκεφτείς διαισθητικά, κι αυτό επειδή είχες δεχτεί από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής σου μία συστηματική προσπάθεια κατάργησης της σκέψης και της εκφραστικότητας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός του ΣΩΣΤΟΥ (έμαθες ότι υπάρχει μόνο ένα σωστό, ξέχασες να σκέφτεσαι και να εκφράζεσαι όπως εσύ θέλεις). Όσο για το suspense που λες, το έχω φάει προσωπικά με την σέσουλα. Μετά τις 9.000 ταινίες (μία για κάθε μέρα της ζωής μου, χωρίς να υπολογίζω τις σειρές και τις άλλες βλακείες που βλέπεις στο χαζοκούτι), το ανήσυχό μου πνεύμα δεν ευχαριστιέται το suspense που δημιουργείται με επίκεντρο τα απλά (ζωώδη) ένστικτα. – Στην προκειμένη, ο ορισμός ‘ζωώδη’ δεν είναι υποτιμητικός, αλλά πραγματικός, γιατί ο άνθρωπος είναι σκεπτόμενο ζώο, άρα το να αδρανεί τον εγκέφαλό του με τα απλά μπορεί να αποβεί ακόμη πιο καταστροφικό από το να μην το χρησιμοποιεί καθόλου. Και πολύ φοβάμαι ότι το suspense που περιγράφεις αδρανεί πρώτα και κύρια τα κέντρα εμπάθειας και συναισθησίας και τον κάνει να καταφεύγει σε αντι-ουμανιστικές συμπεριφορές. (Όσοι μπορούν να το συνδυάσουν αυτό και με πρόσφατα πολιτικά φαινόμενα ξέρουν τι εννοώ). Αυτά και συγνώμη για την παρένθεση. Edited June 20, 2012 by Suss Kind Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 Ας μείνει η συζήτηση στο θέμα της, παρακαλώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nanos Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 O.T. Τη διατήρηση της γλώσσας δε μπορούμε να την αναθέτουμε στην pop κουλτούρα. Το βιβλίο που σου προσφέρει περισσότερα υπάρχει. Όποιος θέλει ψάχνει και βρίσκει. Δεν είναι πολύ φυσιολογική όλη αυτή η υπερφόρτωση από εικόνες, ερεθίσματα και πληροφορία. Ένα σωρό παιδιά έχουν χρόνιο στρες από τις υποχρεώσεις και τις ασχολίες τους. Οι μεγαλύτεροι στρεσάρονται από πολλά, ακόμα και από την ίδια την πληροφορία, την επικαιρότητα. Το στρες παλιά ήταν μηχανισμός άμυνας για περιστασιακή χρήση σε στιγμές ανάγκης. Τώρα είναι η χημική κατάσταση του μέσου ανθρώπου. Παρόλο το στρες οι άνθρωποι αναζητούν όλο και περισσότερο στρες στις ασχολίες και τη διασκέδασή τους. Αναπτύσσεις ανοχή κατά μια έννοια, όπως και με τα ναρκωτικά, τη νικοτίνη, την καφείνη κλπ. Τον παλιό καλό καιρό, αρκούσε μια εικόνα με λίγο ασπρόμαυρο αίμα για να τρομάξει το κοινό, τώρα το μέσο μεσαιωνικό βασανιστήριο είναι ψωμοτύρι και το αισθητήριο γίνεται όλο και πιο αναίσθητο. Σε έναν στρεσαρισμένο άνθρωπο δύσκολα δίνεις το thrill. Είχαμε μερικές ταινίες πρόσφατα πέρα από κάθε όριο. Ένα σενάριο αναφέρεται στην αλυσσιδωτή σύνδεση των συστημάτων πρόσληψης και επεξεργασίας τροφής ανθρώπων. Από τι είδους σεναριογράφο παράγεται και σε τι κοινό απευθύνεται; Ο σεναριογράφος δηλώνει ότι η επόμενη ταινία θα κάνει την προηγούμενη να μοιάζει με ταινία του Disney. Πολλοί ψυχολόγοι ισχυρίζονται ότι κάποιοι σύγχρονοι ανθρωποφάγοι έφτασαν εκεί γιατί ήταν το μόνο πράγμα που τους εξιτάριζε σαν ιδέα και το μόνο που τους έκανε να αισθάνονται κάτι. Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι πολύπλοκη αλλά και πολύ απλή. Αυτό που λείπει δεν είναι ο ουμανισμός, είναι η λογική. Μια ολόκληρη χώρα την εκμεταλεύτηκαν συντονισμένα και με απόλυτη επιτυχία ένας καραγκιόζης καιροσκόπος και ένας φαφλατάς της κακιάς ώρας. Αυτοί δημιούργησαν και εκμεταλλεύτηκαν το πρόβλημα στο οποίο αναφέρεσαι και όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα. Διαταραγμένος πάντα υπάρχουν και η διαταραχή είναι πάντα αποτέλεσμα του περιβάλλοντος και μηχανισμός άμυνας, γι αυτο δε μπορεί να την κατανοήσει κάποιος που δε την έχει. Αν αδιαφορείς για την ανθρώπινη ζωή ή για τον πόνο του άλλου είναι γιατί ποτέ δε δέθηκες, γιατί κακοποιήθηκες, γιατί η άμυνά σου έβαλε την επιβίωση πάνω από όλα και απέρριψε το συναίσθημα που σε έκανε ευάλωτο, αυτό στο οποίο αφέθηκες και απείλησε την επιβίωσή σου. Μια προσωπικότητα με μικρά ή μεγάλα βήματα μπορεί να φτάσει πολύ μακριά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Suss Kind Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 (edited) Η αλήθεια είναι πως είναι στο θέμα της. Μόνο όταν κοιτάξεις πέρα και πάνω από το πρόβλημα θα καταλάβεις την ουσία του. Η ουσία είναι πως αν έχεις ως αυτοσκοπό σου το να γίνεις όνομα από περιοδικά, διηγήματα και άλλα παρεμφερή παραλογοτεχνικά, χάνεις την πραγματική έννοια της πραγματικής συγγραφής. Και για να αποκοπείς από όλα αυτά, πρέπει να καταλάβεις τον λόγο που έχεις δημιουργήσει αυτή την σύνδεση στο μυαλό σου. Φυσικά μπορείς να συνεχίσεις να παλεύεις με τα κύματα, μη καταλαβαίνοντας γιατί δεν μπορείς να αναδυθείς από αυτά, και μετά από πολύχρονη τριβή μαζί τους και κάνοντας αρκετές γνωριμίες στην πορεία, ίσως τελικά καταφέρεις μία μέρα γίνεις λίγο γνωστός ανάμεσα στους κύκλους παράγοντας αμφιβόλου ποιότητας λογοτεχνικό έργο. Όπως έχουν κάνει και άλλοι. Edited June 20, 2012 by Suss Kind Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nanos Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 Χρειάζεται και ρεαλισμός όμως. Μια Ελλαδίτσα είμαστε, 11 εκατομμύρια. Δε θα σε κάνει όνομα κανένα περιοδικό, αν συζητήσεις τα τιράζ είναι προφανές. Δε θα το έλεγα παραλογοτεχνία, διαβάζω και εγώ αρκετά και πολλά είναι ενδιαφέροντα. Με όλες τις επιφυλλάξεις που εξέφρασα έχει το νόημά του για ένα συγγραφέα. Δεν είναι τόσο σημαντικό που να αξίζει να μετράμε ποιος έχει τις περισσότερες δημοσιεύσεις. Αν υπήρχαν περισσότερα ειδικά έντυπα θα ήταν ακόμα πιο χρήσιμη μια δημοσίευση. Οι συγγραφείς σε όλο τον κόσμο, πάντα, πάλευαν με τα κύματα. Το μεροκάματο δε βγαίνει για τη συντριπτική πλειοψηφία. Όσον αφορά την Ελλάδα οι γνωριμίες και τα λοιπά είναι μάλλον μύθος. Με τα νούμερα δε μπορείς να παλέψεις και κανείς δε βγάζει τα μάτια του αν μπορεί να το αποφύγει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 O.T. Οπότε, μαζεύεις όλα τα κείμενα σου και τα βάζεις σε μια βαλίτσα (ή μήπως είναι βαλίτζα; anyone?), τη στέλνεις σε έναν μεταφραστή, σου τα κάνει όλα αγγλικά, μετά τη δίνεις σε έναν ατζέντη, και περιμένεις να κάνει τη δουλειά του. Λέω εγώ τώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 20, 2012 Share Posted June 20, 2012 Αν παίξεις το παιχνίδι των μεταφράσεων και των αγγλόφωνων ατζέντιδων, πιθανότατα θα βγάλεις και κάποια χρήματα, στην Ελλάδα όμως ένα καλό διήγημα ίσως φέρει μερικούς αναγνώστες στο βιβλίο που έχεις εκδόσει, όχι το βιβλίο σου πιο κοντά στην έκδοση. Φαίνεται ότι όλοι συμφωνούμε σε αυτό. Οπότε καλύτερα ο κάθε ένας από εμάς που φιλοδοξει να εκδόσει βιβλίο, ας ασχοληθεί πρώτα με το βιβλίο του. Όμως, για να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, μερικές εκδόσεις σε περιοδικά, έστω και αν μιλάμε για τιραζ των 1000 αντιτύπων και των 300 τευχών που πουλάνε να είναι μία εμπειρία για το χώρο και ένα είδος "κοινωνικοποίησης" με άλλους συγγραφείς. Εγώ πχ το είχα δει αυτό με τις Συμπαντικές Διαδρομές και με τις αυτοεκδόσεις στον χώρο των κόμιξ. Δε θα σε πάνε παραπέρα στην πορεία σου για έκδοση, αλλά θα σου δώσουν κάποιες εμπειρείες και κάποιες επαφές - και αν είσαι τυχερός και πολύτιμο feedback. Οπότε δεν είναι μόνο "παρηγοριά στον άρρωστο" ή "αιτία του κακού" αλλά και "μία καλή αρχή". Νομίζω ότι η λούμπα είναι όταν οι δημοσιεύσεις αυτές γίνονται αυτοσκοπός (εκτός κι αν μιλάμε για τα σπάνια εκείνα περιοδικά που πληρώνουν για τις δημοσιεύσεις - αλλά είπαμε, το 9 ένα ήταν) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.