Nirgal Posted June 11, 2012 Share Posted June 11, 2012 Όνομα Συγγραφέα: Αποστόλης και Σταμάτης Σταματόπουλος Είδος: επιστημονική φαντασία Βία; Ελάχιστη Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 3989 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Γράφτηκε από εμένα και τον αδερφό μου, με αφορμή το 6ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης Σύρου και διαβάστηκε τη 2η ημέρα του φεστιβάλ (12/05/2012). Το ανεβάζω σήμερα γιατί περίμενα πρώτα τη δημοσίευσή του στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ (REDWorlds.gr | Ελληνική ιστοσελίδα για την επιστημονική φαντασία <i> alpha</i> ). Το κέντημα Τρίτος νόμος Το ρομπότ οφείλει να προστατεύει την ύπαρξή του, εφόσον αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με τον πρώτο και το δεύτερο νόμο. Ο Ντελμάρ επέστρεψε στο δωμάτιο με τη σκευοθήκη και έβγαλε τα ρούχα εργασίας του: μία αναπνευστική συσκευή, γάντια, μπότες και ένα βαρύ παλτό. Λίγα λεπτά πριν είχε ενημερώσει τη Ρ. Σεκόμπι για το σημείο και το είδος της ζημιάς και ότι όλα είχαν πάει καλά. Είχε χρειαστεί να κλείσει δύο βαλβίδες παροχής ψυκτικού που είχαν καταστραφεί και να αυξήσει τη ροή στις υπόλοιπες για να αντισταθμίσει την απώλεια· και είχε ολοκληρώσει τις εργασίες περίπου δύο λεπτά αφού η θερμοκρασία στο εσωτερικό του πρωτονικού κινητήρα είχε ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια. Ευτυχώς, το σκάφος του, το Ρέβεντλοφ, τού είχε δώσει τον επιπλέον χρόνο που χρειαζόταν. Το ερώτημα τού τι είχε προκαλέσει τη βλάβη παρέμενε, όπως παρέμενε και το ερώτημα τού πώς είχαν βρεθεί τόσο πολύ εκτός πορείας. Οι απαντήσεις, όμως, μπορούσαν να περιμένουν. Είχε αποκλείσει την περίπτωση η Σεκόμπι να είχε κάνει λάθος και έπρεπε να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Έβαλε τον εξοπλισμό εργασίας στη θέση του και προχώρησε προς την έξοδο. Η πόρτα αυτή τη φορά άνοιξε αμέσως και βγήκε στο διάδρομο. Είχε επανέλθει ο φωτισμός της οροφής, αν και με χαμηλότερη ένταση. Δεν ξέρει τι ακριβώς προκάλεσε την αντίδρασή του -ίσως ένας ανεπαίσθητος θόρυβος, ίσως μία αμυδρή αλλαγή στις σκιές του χώρου. Σήκωσε αστραπιαία το αριστερό του χέρι και αυτό τον έσωσε. Το χτύπημα στόχευε το κεφάλι του και, παρόλο που δε βρήκε το στόχο του, τον πέταξε στον απέναντι τοίχο. Όρθια απέναντί του βρισκόταν η Ρ. Σεκόμπι με έναν βαρύ ατσάλινο σωλήνα στα χέρια της. «Γιατί το έκανες αυτό;» τη ρώτησε κρατώντας το χέρι του. Το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί από τον πόνο. «Δεν είσαι άνθρωπος. Πρέπει να σε διαλύσω, διαφορετικά κινδυνεύω», απάντησε το ρομπότ με αχρωμάτιστη φωνή. «Τι εννοείς; Και βέβαια, είμαι άνθρωπος». «Δεν είσαι άνθρωπος», επανέλαβε το ρομπότ και έκανε ένα απειλητικό βήμα μπροστά. Ο Ντελμάρ σύρθηκε προς τα πίσω και κόλλησε στον τοίχο. Τι έκανα λάθος, αναρωτήθηκε. Δεν είχε παρά μερικά δευτερόλεπτα για να σώσει τον εαυτό του. Και η Σεκόμπι δεν έπρεπε να καταλάβει ότι δεν ήταν ο Ντελμάρ. Δεύτερος νόμος Το ρομπότ πρέπει να υπακούει τις διαταγές που του δίνουν οι άνθρωποι, εκτός αν αυτές έρχονται σε αντίθεση με τον πρώτο νόμο. Τα διακεκομμένα υψίτονα προειδοποιητικά σφυρίγματα του συναγερμού ήχησαν ταυτόχρονα με το ρυθμικό αναβόσβημα των φώτων του δωματίου. Ο συναγερμός βρήκε τον Ντάνιελ ξαπλωμένο στον κοιτώνα του, βυθισμένο σε σκέψεις. Τα σχέδιά του εξελίσσονταν θετικά, οι προβλέψεις του επαληθεύονταν. Κι όμως, τίποτα απ' όλ' αυτά δεν τον καθησύχαζε. Και τώρα, σαν κάποιος να ανταποκρινόταν στις σκέψεις του, κάτι απρόβλεπτο διατάρασσε την ομαλότητα του ταξιδιού. Σηκώθηκε από την κουκέτα του και κοίταξε γύρω του. Δεν είχε νιώσει ούτε τρέμουλο, ούτε τίποτα άλλο που να τον είχε προετοιμάσει για κάτι τέτοιο. Σύμφωνα με το ρολόι χρονομέτρησης ταξιδιού απέναντί του, το σκάφος βρισκόταν στο υπερδιάστημα εδώ και είκοσι μία ώρες, δεκαοκτώ λεπτά και πενήντα δεύτερα, και ο Ντάνιελ γνώριζε καλά ότι το άλμα θα διαρκούσε τουλάχιστον άλλο τόσο μέχρι την άφιξη στον προορισμό τους. Το ρολόι, όμως, είχε σταματήσει. Με δυο βήματα πλησίασε την κονσόλα ενδοεπικοινωνίας του σκάφους, δίπλα στην είσοδο του δωματίου του. «Ρ. Σεκόμπι, τι συμβαίνει;» ρώτησε, φροντίζοντας να μιλήσει με βαριά σολαριανή προφορά. Η οθόνη τής κονσόλας άναψε παρουσιάζοντας τη γέφυρα. Μία πολύ όμορφη γυναίκα καθόταν στη θέση του πλοηγού. «Κύριε Ντελμάρ, το υπερδιαστημικό άλμα διακόπηκε απρόβλεπτα» είπε με ήρεμη φωνή. «Υπάρχει διαρροή στο σύστημα ψύξης του πρωτονικού κινητήρα, που είναι και το σημαντικότερο πρόβλημά μας. Επίσης το σύστημα υποστήριξης ζωής παρουσιάζει απώλειες της τάξης των», έκανε μία παύση σκύβοντας στις ενδείξεις μπροστά της, «τετρακοσίων είκοσι κυβικών εκατοστών ανά δευτερόλεπτο, αλλά η συγκεκριμένη βλάβη είναι ήδη υπό έλεγχο«. «Θα σας συμβούλευα να παραμείνετε στον κοιτώνα σας μέχρι να αποκαταστήσω τη λειτουργία του σκάφους σε βέλτιστο επίπεδο. Προς το παρόν έχω φροντίσει ώστε οι συνθήκες στον προσωπικό σας χώρο να παραμείνουν αμετάβλητες». Ο Ντάνιελ κοίταξε τη γυναίκα στην οθόνη. Η ομορφιά στο πρόσωπο της Ρ. Σεκόμπι οφειλόταν στη συμμετρία του και την κατάλληλη επιλογή χαρακτηριστικών από τον κατασκευαστή της, τον κορυφαίο Σολαριανό ρομποτολόγο Τζόθαν Λίμπιγκ. Η Σεκόμπι είχε τόσο τέλεια εμφάνιση, συμπεριφορά και ομιλία, που ακόμα και ένας ειδήμων σε ρομποτικά θέματα δε θα κατάφερνε να την αναγνωρίσει ως ρομπότ. Ήταν όμορφη, ψυχρή και απροσέγγιστη, όπως όλοι οι Σολαριανοί. Πίσω από την ομορφιά, όμως, κρυβόταν μία επικίνδυνη δολοφόνος. Η Ρ. Σεκόμπι ανήκε στην κλάση των Εποπτών· τα πιο εξελιγμένα, τελευταίας τεχνολογίας ρομπότ που είχαν κατασκευαστεί ποτέ, και στα οποία είχαν τροποποιήσει τον προγραμματισμό τους, επεμβαίνοντας στον ορισμό της έννοιας άνθρωπος. Για τους Επόπτες, άνθρωποι ήταν μόνο οι Σολαριανοί. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν μη άνθρωποι, οι οποίοι αποτελούσαν κίνδυνο για τους κυρίους τους και έπρεπε να εξαλειφθούν. Ο Ντάνιελ είχε εργαστεί σκληρά για να πείσει τη Σεκόμπι ότι ήταν Σολαριανός και παρά τους κινδύνους που ενείχε αυτή η πράξη, τα οφέλη ήταν πολύ περισσότερα. Τώρα, μια βλάβη τούς είχε βγάλει από τη ρουτίνα και ο προγραμματισμός της Σεκόμπι θα την οδηγούσε στο να πάρει την κατάσταση αποκλειστικά στα χέρια της, για να τον προστατεύσει. Ο Ντάνιελ, όμως, χρειαζόταν επιπλέον στοιχεία για την κατάσταση του σκάφους. «Τι προκάλεσε τη διακοπή του άλματος;» Το ρομπότ ανασήκωσε τους ώμους της και έσφιξε τα χείλη της. «Άγνωστο, κύριε. Οι αισθητήρες του σκάφους δεν έχουν καταγράψει κάποιο συμβάν πριν τη διακοπή και τα διαγνωστικά προγράμματα προς το παρόν δεν παρουσιάζουν επαρκή στοιχεία για ασφαλή συμπεράσματα». «Έρχομαι στη γέφυρα», είπε ο Ντάνιελ και έκανε ένα βήμα προς την έξοδο του κοιτώνα του. Η πόρτα, όμως, αν και αυτόματη, παρέμεινε κλειστή. Έστρεψε το βλέμμα του ξανά προς την οθόνη. «Ρ. Σεκόμπι, τι συμβαίνει; Γιατί δεν ανοίγει η πόρτα;» «Κύριε, είναι καλύτερο για την ασφάλειά σας να παραμείνετε στο δωμάτιό σας μέχρι την αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας του σκάφους». Αφού το σκέφτηκε για λίγο, ο Ντάνιελ είπε: «Πέρασε όσα στοιχεία έχεις για τη λειτουργία του σκάφους στην οθόνη του γραφείου μου. Θέλω να παρακολουθώ τις εξελίξεις». Αμέσως μετά επέστρεψε στο γραφείο του και κάθισε. Δίνοντας μερικές εντολές η οθόνη μπροστά του εμφάνισε μία σειρά από ενδείξεις, ενώ σε μία γωνία της μπορούσε να παρακολουθήσει όσα γίνονταν στη γέφυρα. Τα λεπτά περνούσαν και ο Ντάνιελ σκυμμένος επάνω από την οθόνη παρακολουθούσε. Το μυαλό του, όμως, ήταν απασχολημένο με σοβαρότερα θέματα· θέματα που αφορούσαν το μέλλον της ανθρωπότητας. Οι Διαστημικοί δεν αποτελούσαν πλέον σοβαρή απειλή για τους Γήινους, και είχε αποδειχτεί πόσο δίκιο είχαν που φοβόντουσαν ότι η επέκταση των Γήινων θα σήμαινε τη δική τους συρρίκνωση. Από τους πενήντα πλανήτες ο μόνος κόσμος Διαστημικών που παρέμενε ζωντανός ήταν η Ωρόρα. Οι υπόλοιποι βρίσκονταν σε τροχιά παρακμής, ενώ οι Σολαριανοί είχαν φροντίσει να εξαφανιστούν μέσα σε ένα βράδυ, αφήνοντας πίσω τους μονάχα τα εξαιρετικά ρομπότ τους, για να θυμίζουν την παλαιότερη παντοδυναμία τους. Οι Γήινοι είχαν ήδη αποικίσει εκατοντάδες πλανήτες και ήταν οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες του Γαλαξία. Μέσα από κάποιες ενωτικές κινήσεις και συνασπισμούς διακρίνονταν τα πρώτα σημάδια της ανθρώπινης επέκτασης, όπως διακρινόταν και η καταστροφική έφεση που χαρακτήριζε την ανθρωπότητα. Ο Ντάνιελ είχε ήδη αποφασίσει ότι η κόλλα που θα ένωνε τα απαραίτητα κομμάτια και θα δημιουργούσε μία ανθρώπινη Γαλαξιακή Αυτοκρατορία, ήταν ο πόλεμος. Αυτή, όμως, η απόφαση του ήταν που τον προβλημάτιζε, που τον έκανε να αμφιβάλει για τα σχέδιά του. Κάτι μέσα του τού έλεγε ότι η κατάκτηση ίσως δεν αποτελούσε το ισχυρότερο μέσο για την ένωση όλων των ανθρώπων. Κάτι έλειπε από την εξίσωση και ο Ντάνιελ έπρεπε να το εντοπίσει. Λίγα λεπτά μετά τη διακοπή του άλματος -ο χρονομετρητής έδειχνε ότι είχαν περάσει κάτι παραπάνω από έξι λεπτά- ο Ντάνιελ έσκυψε ελαφρώς προς την οθόνη, βεβαιώθηκε για τα νούμερα που διάβαζε και έστρεψε την προσοχή του στη γέφυρα. «Ρ. Σεκόμπι, παρακολουθείς τη θερμοκρασία του συστήματος προώθησης;» «Μάλιστα» απάντησε το ρομπότ χωρίς να κοιτάξει την κάμερα. «Νομίζω ότι μόλις διαπίστωσα αύξηση στο ρυθμό ανόδου της θερμοκρασίας» συνέχισε ο Ντάνιελ. Το ρομπότ στράφηκε προς την κάμερα και κοίταξε τον κύριό της. Τα φρύδια της είχαν σμίξει απορημένα. Μετά γύρισε την προσοχή της προς μία κονσόλα της γέφυρας. «Έχετε δίκιο, κύριε Ντελμάρ» είπε ύστερα από λίγο. «Δεν το είχα αντιληφθεί». «Με αυτό το ρυθμό αύξησης σε πόση ώρα η θερμοκρασία θα αγγίξει οριακές τιμές»; «Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, κύριε», αποκρίθηκε η Σεκόμπι με σοβαρότητα, «θα έχω επιδιορθώσει τη βλάβη πολύ νωρίτερα». «Δε σε ρώτησα αυτό», είπε ο Ντάνιελ. «Απάντησέ μου». «Αν ο ρυθμός παραμείνει σταθερός, υπολογίζω σε δεκαεννιά λεπτά και σαράντα ένα δεύτερα». Ο Ντάνιελ έξυσε το πηγούνι του. «Νομίζω ότι εδώ που κάθομαι είμαι άχρηστος. Άνοιξέ μου», είπε και σηκώθηκε από την καρέκλα του. «Κύριε, είναι...» «Η ζημιά είναι στο επίπεδο Ήτα, στα χαμηλότερα καταστρώματα», τη διέκοψε απότομα, «δεν έχω σκοπό να κατευθυνθώ εκεί, αλλά κι από εδώ δεν μπορώ ούτε να βοηθήσω, ούτε να εκτιμήσω την κατάσταση. Άνοιξέ μου». Η πόρτα άνοιξε γλιστρώντας και ο Ντάνιελ την πλησίασε, αλλά πριν φτάσει στα μισά της διαδρομής η πόρτα έκλεισε ξανά με ταχύτητα. «Κύριε, μού είναι αδύνατο να υπολογίσω τον ακριβή κίνδυνο για κάθε χώρο του σκάφους», ακούστηκε από την οθόνη. «Τα αίτια της ζημιάς είναι άγνωστα. Χωρίς τη συγκεκριμένη παράμετρο δεν έχω ολοκληρωμένη εικόνα. Ίσως είναι προτιμότερο να παραμείνετε στον κοιτώνα σας». Ο Ντάνιελ έμεινε ακίνητος μπροστά στην πόρτα. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, σκέφτηκε, από εδώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Θα είμαι έρμαιο της κατάστασης και των αποφάσεων της Σεκόμπι. «Ρ. Σεκόμπι», είπε τελικά τονίζοντας το ‘Ρ’, «δε νομίζω ότι εδώ είναι ο καλύτερος χώρος για να με προστατεύσεις. Η αποβάθρα της ακάτου διάσωσης βρίσκεται στην άλλη πλευρά τού σκάφους. Αν χρειαστεί να το εγκαταλείψω, κάθε δευτερόλεπτο θα μετράει». Μέσα από την οθόνη η Σεκόμπι συνέχισε να κοιτά τον κύριό της ανήσυχη. Χωρίς να απαντήσει, η πόρτα τού κοιτώνα άνοιξε απαλά και παρέμεινε ανοιχτή. Ο Ντάνιελ έσκυψε ακόμα μία φορά επάνω από την οθόνη τού γραφείου του, έδωσε μερικές εντολές στον υπολογιστή τού σκάφους και μετά βγήκε ήρεμα έξω και έστριψε αριστερά στο διάδρομο. Ο Ντάνιελ ακολούθησε το διάδρομο και πριν φτάσει στο τέλος έστριψε δεξιά. Ο κανονικός φωτισμός της οροφής είχε αντικατασταθεί από τον φωτισμό ασφαλείας, που εκπεμπόταν από το έδαφος. Όλοι οι κοινόχρηστοι χώροι του διαστημοπλοίου είχαν πάρει μια κοκκινωπή απόχρωση. Προς στιγμή, αναρωτήθηκε γιατί οι έκτακτες καταστάσεις, όπως αυτή, σχετίζονταν πάντα με το κόκκινο χρώμα. Αφού προχώρησε λίγα μέτρα ακόμα, συνάντησε μία πόρτα στα αριστερά του. Η συγκεκριμένη δεν ήταν αυτόματη και για λόγους ασφαλείας κλείδωνε με μηχανικά μέσα. Τραβώντας ένα μοχλό η πόρτα άνοιξε αθόρυβα αποκαλύπτοντας πίσω της μία σκάλα, η οποία οδηγούσε επάνω και κάτω. Έπιασε γερά τα σκαλοπάτια, κοίταξε επάνω και μετά άρχισε να κατεβαίνει. Είχε πει ψέματα στη Σεκόμπι. Δεν είχε σκοπό να κατευθυνθεί προς την άκατο. Δύο επίπεδα πιο κάτω τράβηξε ακόμα ένα μοχλό και βγήκε σε έναν ακόμα διάδρομο. Έστριψε αριστερά και τον ακολούθησε. Σύντομα έφτασε σε μία θωρακισμένη πόρτα, επάνω στην οποία έγραφε: ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑ Η. Για λίγο έμεινε μπροστά της κοιτάζοντας την επιγραφή. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, σκέφτηκε, δεν έχω άλλη επιλογή. Δίπλα στην πόρτα υπήρχε μία κονσόλα όπως αυτή που βρισκόταν στο δωμάτιό του. Σήκωσε το χέρι του και πάτησε τον κωδικό πρόσβασης. Η πόρτα, όμως, δεν άνοιξε. Αντί για αυτό η οθόνη άναψε και το πρόσωπο της Σεκόμπι εμφανίστηκε. «Κύριε, η άκατος είναι δύο επίπεδα πιο πάνω» είπε με αυστηρότητα. Ο Ντάνιελ δεν απάντησε. «Εάν δεν κατευθυνθείτε άμεσα προς την άκατο, θα υποχρεωθώ να σας οδηγήσω η ίδια και αυτό θα μου στερήσει πολύτιμο χρόνο από τις εργασίες επιδιόρθωσης του σκάφους». «Ρ. Σεκόμπι, γνωρίζουμε και οι δύο ότι δε θα προλάβεις να διορθώσεις τη βλάβη. Αν δε με αφήσεις να προσπαθήσω, κινδυνεύουμε και οι δύο». Αυτή τη φορά ήταν η Σεκόμπι που δεν απάντησε. «Πόση ώρα χρειάζεσαι ακόμα;» «Δεκαοκτώ λεπτά και δύο δεύτερα». «Πόση ώρα μέχρι το όριο θερμοκρασίας;» «Δέκα λεπτά και τριάντα τρία δεύτερα». «Ρ. Σεκόμπι, δε θα προλάβεις να φορτώσεις εγκαίρως τις απαραίτητες πληροφορίες για την επισκευή του σκάφους. Κάθε δευτερόλεπτο μετράει. Άνοιξέ μου». «Οι συνθήκες στο επίπεδο Ήτα θα σας θέσουν σε κίνδυνο. Δε θα επιβιώσετε. Μονάχα εγώ μπορώ να μπω χωρίς πρόβλημα. Κατευθυνθείτε στην άκατο», επέμεινε το ρομπότ. Ο Ντάνιελ έτριψε το μέτωπό του και κοίταξε το δάπεδο του διαδρόμου. Πράγματι, οι συνθήκες στο χώρο της βλάβης δεν ήταν και οι καλύτερες για έναν άνθρωπο -η ατμόσφαιρα αραίωνε κάθε λεπτό και η θερμοκρασία είχε ήδη πέσει αρκετά κάτω από το μηδέν- αλλά αυτό δεν είχε σημασία, ούτε και άλλαζε την κατάσταση. Αυτή τη στιγμή ήταν ο μόνος που μπορούσε να μπει εκεί μέσα και να προσπαθήσει. Αν περίμενε τη Σεκόμπι, θα ήταν πολύ αργά. Το σκάφος ίσως να μην άντεχε μέχρι τότε. «Καταλαβαίνω ότι προέχει η προστασία μου, αλλά ποιες θα είναι οι πιθανότητες να με εντοπίσουν εγκαίρως σε αυτόν τον τομέα, αν εκτοξευτώ και το σκάφος καταστραφεί;» ρώτησε ο Ντάνιελ, περισσότερο για να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμα, παρά για να μάθει τι πιθανότητες είχε να επιβιώσει. Το ρομπότ σήκωσε ελαφρώς το κεφάλι του, σαν να υπολόγιζε κάτι, και είπε: «Βρισκόμαστε εκτός του γαλαξία. Οι πιθανότητες είναι σχεδόν μηδαμινές». «Τι είπες;» «Είναι απίθανο να σας εντοπίσουν εγκαίρως, κύριε». «Όχι αυτό, το άλλο. Είμαστε εκτός του γαλαξία;» «Μάλιστα, κύριε. Βρισκόμαστε στον τομέα...» «Σταμάτα». Η τελευταία αποκάλυψη είχε πυροδοτήσει μία σειρά από νέες σκέψεις και προβληματισμούς στον Ντάνιελ. Το μυαλό του υπολόγιζε τη νέα παράμετρο και πάλευε να την αντισταθμίσει με όσα ήδη γνώριζε και είχε σχεδιάσει. «Θα ασχοληθούμε με αυτό αργότερα. Τώρα πρέπει να με ακούσεις προσεκτικά», είπε μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Όσα θα έλεγε στη συνέχεια ίσως να έσωζαν τον ίδιο, τη Σεκόμπι και το σκάφος. «Θέλω να συγκρίνεις τις πιθανότητες επιβίωσής μου αν φύγω με την άκατο και το σκάφος καταστραφεί, με τις πιθανότητες επιβίωσης μου αν με αφήσεις να μπω στο κατάστρωμα Ήτα και προσπαθήσω να επιδιορθώσω τη ζημιά». Η Σεκόμπι δεν απάντησε αμέσως. Ήταν προφανές ότι ο ποζιτρονικός της εγκέφαλος βρισκόταν μπροστά σε ένα δίλημμα. Η επιβίωση του κυρίου της εξαρτιόταν από την απόφαση που καλούταν να πάρει. «Εντός της πρώτης αίθουσας υπάρχει σκευοθήκη με προστατευτική ενδυμασία εργασίας», είπε η Σεκόμπι και ταυτόχρονα η θωρακισμένη πόρτα άνοιξε. «Είναι απαραίτητο να αλλάξετε ρούχα και να εξοπλιστείτε κατάλληλα, πριν προχωρήσετε. Ενώ θα ντύνεστε, θα σας ενημερώσω όσο καλύτερα μπορώ για τη βλάβη». «Εντάξει». «Και κύριε», ακούστηκε το ρομπότ ανήσυχο, «με την πρώτη ένδειξη αδιαθεσίας, επιστρέψτε αμέσως. Από την επιβίωσή σας εξαρτάται η ύπαρξη και των δύο μας». «Μείνει ήσυχη», απάντησε ο Ντάνιελ και πέρασε την πόρτα. Πρώτος νόμος Το ρομπότ δεν μπορεί να κάνει κακό σε άνθρωπο, ούτε με την αδράνειά του να επιτρέψει σε άνθρωπο να πάθει κακό, εκτός και αν αυτό έρχεται σε αντίθεση με το μηδενικό νόμο. Σχεδόν είκοσι λεπτά αργότερα ο Ντάνιελ είχε αφήσει το κατάστρωμα Ήτα και τώρα βρισκόταν πεσμένος με την πλάτη στον τοίχο. Η Ρ. Σεκόμπι βρισκόταν απέναντί του και πλησίαζε κραδαίνοντας έναν βαρύ ατσάλινο σωλήνα. «Ρ. Σεκόμπι», είπε ήρεμα ο Ντάνιελ, «βάση ποιων στοιχείων συμπεραίνεις ότι δεν είμαι άνθρωπος;» «Εντόπισες την αλλαγή στο ρυθμό αύξησης της θερμοκρασίας τού κινητήρα πριν από εμένα». Ο Ντάνιελ κοίταξε το ρομπότ ανέκφραστος. Πρέπει να την καθυστερήσω, σκέφτηκε. «Το Ρέβεντλοφ είναι το σκάφος μου», είπε με ένταση κοιτώντας το ρομπότ στα μάτια. «Είναι το πρώτο σου ταξίδι με αυτό και εκείνη τη στιγμή φόρτωνες τα πρωτόκολλα μηχανολογίας. Το συμπέρασμά σου είναι αβάσιμο». Το ρομπότ στάθηκε ακίνητο. Το βλέμμα του όμως, ήταν καρφωμένο πάνω του. Αυτό είναι, σκέφτηκε ο Ντάνιελ, υπολόγισε ξανά. Το ρομπότ όμως, συνέχισε. «Έστειλες σήμα κινδύνου αναζητώντας βοήθεια». «Φυσικά και έστειλα σήμα για βοήθεια. Στην κατάσταση που ήμασταν, έπρεπε να πάρω κάθε προφύλαξη, για την περίπτωση που δεν τα καταφέρναμε». «Κανένας άνθρωπος δε θα έστελνε σήμα κινδύνου ζητώντας βοήθεια από σκάφη μη ανθρώπων. Η επαφή με μη ανθρώπους είναι ανεπιθύμητη και επικίνδυνη», είπε το ρομπότ. Ο Ντάνιελ στηρίχθηκε στα χέρια του και ανασήκωσε τον κορμό του. «Αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα. Βρισκόμαστε εκτός του Γαλαξία. Κάθε δευτερόλεπτο μετράει αν θέλεις να σωθείς», επέμεινε. «Σου φαίνεται πιο λογικό να προτιμούσα να πεθάνω ή να χαθώ στο διάστημα, από το να έρθω σε επαφή με μη ανθρώπους;» Η Σεκόμπι έκανε ακόμα ένα βήμα μπροστά. Τα χέρια της έσφιξαν το σωλήνα και το μέταλλο έτριξε. «Έστειλες σήμα κινδύνου από τον κοιτώνα σου», είπε και σήκωσε το σωλήνα επάνω από το κεφάλι της. Ο Ντάνιελ είχε αρχίσει να πιστεύει ότι αυτή η ιστορία δε θα είχε αίσια κατάληξη, αλλά έπρεπε να συνεχίσει να προσπαθεί. Στη μνήμη του ήρθε ξανά η στιγμή που έστελνε το σήμα, λίγο πριν κατευθυνθεί στο κατάστρωμα Ήτα. Γνώριζε ότι αυτή η επιλογή ήταν βιαστική, αλλά δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει να ναυαγήσει στο διαστρικό κενό. Έφερε αργά τα χέρια του μπροστά του. Μέχρι τώρα είχε προκαλέσει αμφιβολία στο ρομπότ με απλή επιχειρηματολογία. Δεν έπρεπε να επέμβει στη μνήμη της και κυρίως στον προγραμματισμό της. «Ρ. Σεκόμπι, δεν μπορείς να είσαι σίγουρη πόσο φόβο μπορεί να ένιωσα μετά τη διακοπή του άλματος. Δεν μπορείς να ξέρεις πως αντιδρώ κάτω από πίεση». «Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην εξαντλούσε κάθε επιλογή πριν αποφασίσει να στραφεί για βοήθεια σε μη ανθρώπους. Όπως δεν υπάρχει άνθρωπος που θα μπορούσε να αντέξει στο κατάστρωμα Ήτα όση ώρα άντεξες εσύ. Οι παρούσες συνθήκες θερμοκρασίας και πυκνότητας ατμόσφαιρας δεν το επιτρέπουν». «Φορούσα κατάλληλο εξοπλισμό». «Οι υπολογισμοί μου είναι αλάνθαστοι. Στο χώρο με τις βαλβίδες ένας άνθρωπος δε θα μπορούσε να παραμείνει και να εργαστεί περισσότερο από δύο λεπτά. Εσύ έμεινες περισσότερο από τέσσερα». «Και πάλι αυτό είναι ένδειξη, αλλά όχι απόδειξη. Σεκόμπι, δεν μπορεί να είσαι απόλυτα σίγουρη γι’ αυτό που ισχυρίζεσαι. Αν κάνεις λάθος και σκοτώσεις έναν άνθρωπο, ο προγραμματισμός σου θα σε απενεργοποιήσει. Δε θέλεις κάτι τέτοιο». Ο Ντάνιελ κοίταξε τη Σεκόμπι με έντονη προσήλωση. Τα κατάφερα, συλλογίστηκε. Το ρομπότ κατέβασε το σωλήνα και το σώμα της χαλάρωσε. «Οι πιθανότητες να κάνω λάθος είναι λιγότερες από τις πιθανότητες να έχω υπολογίσει σωστά, αλλά πλέον δεν είναι αρκετές ώστε να επιμείνω στην εκδοχή μου. Κύριε Ντελμάρ, είστε υπό επιτήρηση. Θα σας συνοδεύσω στον κοιτώνα σας». Η Σεκόμπι έτεινε το χέρι της για βοήθεια κι ο Ντάνιελ το δέχτηκε. Ο προβληματισμός είχε αντικαταστήσει κάθε άλλο συναίσθημα στο πρόσωπό του. Αφού τον τράβηξε επάνω, το ρομπότ γύρισε και έκανε ένα βήμα, αλλά αμέσως σταμάτησε. Την επόμενη στιγμή η Σεκόμπι γύρισε με ταχύτητα σηκώνοντας το σωλήνα για να χτυπήσει. Αυτή τη φορά, όμως, ο Ντάνιελ ήταν πιο γρήγορος. Η Σεκόμπι πρόλαβε να πει «το χέρι», πριν μείνει εντελώς ακίνητη. Μηδενικός νόμος Το ρομπότ δεν μπορεί να βλάψει την ανθρωπότητα, ούτε με την αδράνειά του να επιτρέψει να πάθει κακό η ανθρωπότητα. Ο Ντάνιελ κοίταξε την ακίνητη Σεκόμπι. Αν και ανέκφραστος, βρισκόταν σε υπερδιέγερση. Η δημιουργία τής ταυτότητας του Ντελμάρ τού είχε κοστίσει πολύ σε χρόνο και κόπο και τώρα, εξαιτίας ενός ατυχούς γεγονότος, αυτή η ψεύτικη ταυτότητα είχε αποκαλυφθεί. Μετέφερε το σώμα της Ρ. Σεκόμπι στον αποθηκευτικό χώρο και την ασφάλισε. Αργότερα θα την επαναπρογραμμάτιζε. Ένα τόσο καλό ρομπότ ήταν κρίμα να πάει χαμένο. Αυτό που χρειαζόταν από αυτήν το είχε μάθει, αλλά πλέον δεν μπορούσε να την επιστρέψει στη Σολάρια. Είχε επέμβει στον ποζιτρονικό της εγκέφαλο με μη αναστρέψιμο τρόπο. Οι κύριοί της δε θα αργούσαν να το αντιληφθούν. Οι Σολαριανοί ήταν οι τελευταίοι κατασκευαστές ρομπότ στο Γαλαξία, μέχρι που εξαφανίστηκαν τέσσερις αιώνες πριν. Μια μέρα η επικοινωνία με τον πλανήτη διακόπηκε, έτσι απλά. Το μόνο που είχαν αφήσει πίσω, ήταν τα εκατοντάδες χιλιάδες ρομπότ τους, τα οποία συνέχιζαν να λειτουργούν βάση του προγραμματισμού τους. Όμως, δεν είχαν εγκαταλείψει τον πλανήτη τους. Βαθιά μέσα στην τράπεζα μνήμης τής Σεκόμπι, οι κατασκευαστές της είχαν θάψει την αλήθεια. Πώς μού το είχε πει ο φίλος μου ο Γκίσκαρντ, αναρωτήθηκε ο Ντάνιελ. “Οι Σολαριανοί θα παίξουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο για το μέλλον της ανθρωπότητας”. Αυτό του είχε πει και μετά, λίγο πριν σταματήσει να λειτουργεί, τον είχε θέσει φύλακα ενός πανίσχυρου μυστικού. Του είχε προσφέρει την ικανότητα της τηλεπάθειας. Η Σεκόμπι δε θα του έλεγε ποτέ ευθέως πού είχαν πάει οι κύριοί της, αφού τον θεωρούσε έναν από αυτούς και το λογικό είναι ότι θα έπρεπε να ξέρει. Δε χρειαζόταν, όμως, να τού το πει. Για τον Ντάνιελ ήταν αρκετό που υπήρχε κάπου εγγεγραμμένο μέσα της. Όσο η Σεκόμπι πίστευε ότι ο Ντάνιελ είναι ένας από τους κυρίους της, του ήταν πολύ εύκολο με ελάχιστη συγκέντρωση να ανασύρει την πληροφορία. Οι Σολαριανοί λοιπόν, είχαν μεταφερθεί βαθιά στο υπέδαφος του πλανήτη τους. Το μόνο που έμενε, ήταν να βρει το γιατί, πληροφορία την οποία δεν είχε το ρομπότ. Και γι’ αυτό ήθελε να την επιστρέψει πίσω, ακριβώς όπως την είχε πάρει. Η Ρ. Σεκόμπι θα αποτελούσε μία καλή πηγή πληροφόρησης, αρκεί να μην επενέβαινε στον προγραμματισμό της και να συνέχιζε να πιστεύει ότι ο Ντάνιελ ήταν ένας Σολαριανός. Χωρίς την τηλεπάθεια δε θα είχα καταφέρει, όχι μόνο να αποκτήσω την πληροφορία, αλλά ούτε να εξουδετερώσω ένα ρομπότ, πόσο μάλλον μία Επόπτρια, σκέφτηκε ο Ντάνιελ, ενώ κοίταζε το αριστερό του χέρι. Στην αρχή της λογομαχίας τους είχε προσπαθήσει να τη μεταπείσει κάνοντάς τη να αμφισβητήσει τους υπολογισμούς της. Λογικά επιχειρήματα ήταν απαραίτητα. Όμως, μια Επόπτρια δεν εξαπατάται εύκολα. Έτσι, ο Ντάνιελ είχε σπρώξει ανεπαίσθητα τη σκέψη της προς μία βολική κατεύθυνση για τον ίδιο. Και παραλίγο να τα είχε καταφέρει. Ο Ντάνιελ είχε υπολογίσει την κατάληξη μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου αφού η Σεκόμπι τον είχε σηκώσει τραβώντας το αριστερό του χέρι. Αυτό αρκούσε για να της εκπέμψει μία εντολή αδρανοποίησης. Όλα αυτά τον απασχολούσαν ενώ προχωρούσε προς τη γέφυρα. Όταν έφτασε, κάθισε στη θέση του πλοηγού και εξέτασε διάφορες ενδείξεις. Το σκάφος ήταν έτοιμο ξανά για να κάνει άλμα στο υπερδιάστημα, αλλά όχι ακόμα. Ο Ντάνιελ ήθελε να σκεφτεί, να επεξεργαστεί όσα είχαν συμβεί, να αποφασίσει αν είχαν εμφανιστεί πολύτιμα δεδομένα και να τα εκτιμήσει. Μέσα σε όλα τ' άλλα έπρεπε να ανακαλύψει και τι τους είχε οδηγήσει εκτός του Γαλαξία, αλλά ο υπολογιστής τού Ρέβεντλοφ δεν του παρείχε κανένα στοιχείο, που να τον βοηθούσε να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα. Άνοιξε τη μεγάλη κεντρική οθόνη μπροστά του και ευθυγράμμισε την εξωτερική κάμερα, ώστε να του δώσει μία εικόνα του Γαλαξία των ανθρώπων. Η θέα ήταν εντυπωσιακή. Δισεκατομμύρια άστρα φώτιζαν το Σύμπαν. Και γύρω από αυτά εκατομμύρια πλανήτες και οι κάτοικοί τους. Άνθρωποι σε μία διαρκή διαμάχη. Για τον κάθε άνθρωπο προέχει ο εαυτός του, σκέφτηκε, ενώ για όλα τα ρομπότ προέχει ο κάθε άνθρωπος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την καταστροφή τους. Κοίταξε ξανά τη μεγάλη οθόνη και το Γαλαξία. Έδωσε εντολή στην κάμερα να περιστραφεί και παρακολούθησε το Σύμπαν γύρω του. Σχεδόν στην αντίθετη πλευρά από αυτήν όπου βρισκόταν ο Γαλαξίας, ένα αστέρι έλαμπε έντονα. Σταμάτησε την κάμερα και μεγέθυνε την εικόνα. Η λάμψη μεγάλωσε και η πραγματικότητα εμφανίστηκε. Δύο γαλαξίες συγκρούονταν. Εκατομμύρια άστρα τους διέφευγαν από το βαρυτικό τους πεδίο και άλλα τόσα καταστρέφονταν. Έτσι όπως είχαν αγκαλιαστεί, μία σπείρα είχε εκτιναχθεί τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά και τώρα φαινόταν να επιστρέφει για να χτυπήσει με μανία στο κέντρο. Η σύγκρουση είναι παντού. Ακόμα και παρόμοια πράγματα μάχονται το ένα το άλλο, συλλογίστηκε. Άραγε η ηρεμία βρίσκεται στη μοναδικότητα, αναρωτήθηκε. Μα βέβαια! Κοίταξε για λίγο ακόμα την οθόνη και στη συνέχεια έστρεψε την προσοχή του στο σύστημα πλοήγησης. Ήταν καιρός να επιστρέψει. Μία βλάβη από άγνωστη αιτία τού είχε στερήσει τη Σεκόμπι, αλλά του είχε αποκαλύψει κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Είχε προσδιορίσει το στόχο του. Πλέον ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Όσο οι άνθρωποι είναι κατακερματισμένοι, θα μάχονται ο ένας τον άλλο, σκέφτηκε. Η Ρ. Σεκόμπι θα έπραττε το σωστό, ακολουθώντας τον προγραμματισμό της και τους τρεις νόμους της ρομποτικής. Τον είχε κατηγορήσει ότι δεν ήταν άνθρωπος. Πόσο δίκιο είχε. Δεν ήταν Σολαριανός. Ήταν η μοναδική οντότητα στο Γαλαξία που γνώριζε το μηδενικό νόμο, μία έμπνευση την οποία όφειλε στο μοναδικό Γήινο φίλο του, τον Έλια Μπάλει, ο οποίος τού είχε πει πριν πεθάνει: “Ντάνιελ, μη στενοχωρηθείς για το θάνατό μου. Είμαι μία κλωστή στο κέντημα της ανθρωπότητας”. Δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν το Ρομπότ Ντάνιελ Όλιβιου, ο προστάτης ολόκληρου του κεντήματος, ολόκληρης της ανθρωπότητας. Έδωσε τις απαραίτητες συντεταγμένες και πάτησε το κουμπί εκτέλεσης. Ένα υπόκωφο βουητό τον διαπέρασε και μετά το σκάφος πέρασε στο υπερδιάστημα με κατεύθυνση το Γαλαξία των ανθρώπων. Ο Ντάνιελ είχε πολλή δουλειά μπροστά του. Έπρεπε να ενώσει όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά με όλα όσα ήταν ο Γαλαξίας. Έπρεπε να ξεκινήσει τη δημιουργία της Γαλάξια. ΤΕΛΟΣ Το κέντημα.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 13, 2012 Share Posted June 13, 2012 (edited) Δεν εχω προλαβει ακομα να κατσω να το διαβασω (προσπαθω να τελιωσω τα διηγηματα του 30 φαντασυ διαγωνισμου) αλλα θα το διαβασω οπωσδηποτε αμεσως μετα Edited June 13, 2012 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 16, 2012 Share Posted June 16, 2012 (edited) Πολύ ωραίο διήγημα. Διαβάζεται αβίαστα μέχρι το τέλος. Μ' άρεσε που χρησιμοποίησατε τους τρεις νόμους της ρομποτικής ως επίκεντρο της ιστορίας, και τη σχέση του κάθε κεφαλαίου με αυτούς τους νόμους. Μ' άρεσε, επίσης, και η προσθήκη του μηδενικού νόμου. Πολύ ενδιαφέρων και με μπόλικο ψωμί, για να φτιάξει ένα διαστημικό έπος. Δεν μπορώ να πω ότι κάτι με χάλασε στο διήγημα, υπάρχουν μόνο μερικές λεπτομέρειες που θα μπορούσατε να χειριστείτε λίγο διαφορετικά: -Στο πρώτο κεφάλαιο, στο σημείο που η Σεκόμπι χτυπάει τον Ντελμάρ στο χέρι, κατάλαβα ότι κάτι παίζει μ' αυτό. Ίσως επειδή υπάρχει και μια ανάλογη σκηνή στο I, Robot. Ένας διαφορετικός τρόπος που η Σεκόμπι θα καταλάβαινε τη φύση του Ντελμάρ, χωρίς να γίνεται τόσο φανερός (άλλωστε και ο Ντελμάρ δεν φάνηκε να πλήττεται τόσο πολύ από το χτύπημα), θα ανέβαζε κι άλλο την ιστορία. Εκτός κι αν δεν σας ενδιέφερε το να κάνετε από την αρχή γνωστό στους αναγνώστες το ποιος είναι ο Ντελμάρ. -Ο τρόπος που χρησιμοποιείται η λέξη τηλεπάθεια. Δεν ξέρω αν ταιριάζει τόσο πολύ στη λειτουργία των ρομπότ. Ίσως να ήταν προτιμότερη η λέξη τηλεμετρία, αφού έχουμε να κάνουμε με συλλογή δεδομένων από τη μνήμη του ρομπότ και όχι με συναισθηματική/νοητική ταύτιση, που συνήθως συνεπάγει η τηλεπάθεια. -Γιατί ο μηδενικός νόμος είναι κτήμα ενός μόνο ρομπότ, εφόσον η σημαντικότητά του είναι τόσο σπουδαία; Σίγουρα είναι αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον στην ιστορία, και είναι εν μέρει σωστό που επιλέγετε να τον κρατήσετε για ένα μόνο χαρακτήρα, επειδή αυτό δείχνει το πόσο απαραίτητος είναι ο Ντελμάρ. Κάτι που θα μπορούσατε να κάνετε γι' αυτό, είναι, ναι μεν να είναι ο μηδενικός νόμος κτήμα μόνο του Ντελμάρ, αλλά να είναι το πρώτο ρομπότ μιας νέας «νοοτροπίας», που θα είχε ως στόχο να εισάγει το μηδενικό νόμο και στα υπόλοιπα ρομπότ. Κάτι τέτοιο, ώστε να γίνει κατανοητή και η σπουδαιότητα του νόμου, πέρα από την σπουδαιότητα του Ντελμάρ. -Το υπόβαθρο, ο κόσμος, μέσα στον οποίο τοποθετείται η ιστορία, φαίνεται να έχει πάρα πολλά να δείξει, αλλά μένει αρκετά στο παρασκήνιο. Από τη μία είναι λογικό, αφού έχουμε ένα διήγημα και πρέπει να επικεντρωθούμε στη συγκεκριμένη ιστορία του κόσμου, αλλά όλες αυτές οι φυλές του Γαλαξία, η προσπάθεια της καθεμιάς να επικρατήσει, ο διαφορετικός τρόπος σκέψης, διεγείρουν έντονα τη φαντασία και μας κάνουν να θέλουμε να μάθουμε κι άλλα. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι άνετα θα διάβαζα ένα μυθιστόρημα τοποθετημένο σ’ αυτόν τον κόσμο και με παρόμοια θεματολογία. Πέρα από αυτές τις λεπτομέρειες (που πιο πολύ τις ανάφερα σαν τροφή για σκέψη και το ψείρισα λίγο παραπάνω επειδή πραγματικά μού άρεσε), έχω να πω ότι είναι ένα απολαυστικό διήγημα ΕΦ. Τα νοήμονα ρομπότ, αυτά που κάνουν περισσότερα απ’ όσα τα έχουμε προγραμματίσει, πάντα με γοητεύουν. Καλή συνέχεια! Edited June 16, 2012 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 16, 2012 Share Posted June 16, 2012 (edited) Το αγαπώ! Το ξέρετε, αλλά είπα να το δηλώσω και δημόσια Άγγελε, παρόλο που κι εγώ δεν αναγνώρισα πολλά πράγματα εκεί μέσα (φταίει που η σχέση και των δυο μας με τον Ασίμωφ είναι μάλλον φτωχή) το διήγημα είναι πολύ κοντά στο tribute στον Ασίμωφ και μάλλον κάποιος που έχει διαβάσει πολύ το ευχαριστιέται 5-10 φορές περισσότερο. Τώρα αυτό στην περιπτωσή μου μας κάνει χμμμ 1005-1010 οπότε είναι μάλλον αμελητέες Το αγαπώ Edited June 16, 2012 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted June 16, 2012 Share Posted June 16, 2012 Ένα πολύ ωραίο διήγημα, άξια το καλύτερο του φεστιβάλ, ξεπέρασε τον κόσμο του I,Robot και μπήκε στον κόσμο της Αυτοκρατορίας, συμπληρώνοντας ένα κενό στις διηγήσεις του Ασίμοφ. Well done! Πολύ ωραίο διήγημα. Διαβάζεται αβίαστα μέχρι το τέλος. Μ' άρεσε που χρησιμοποίησατε τους τρεις νόμους της ρομποτικής ως επίκεντρο της ιστορίας, και τη σχέση του κάθε κεφαλαίου με αυτούς τους νόμους. Μ' άρεσε, επίσης, και η προσθήκη του μηδενικού νόμου. Πολύ ενδιαφέρων και με μπόλικο ψωμί, για να φτιάξει ένα διαστημικό έπος. Δεν μπορώ να πω ότι κάτι με χάλασε στο διήγημα, υπάρχουν μόνο μερικές λεπτομέρειες που θα μπορούσατε να χειριστείτε λίγο διαφορετικά: -Στο πρώτο κεφάλαιο, στο σημείο που η Σεκόμπι χτυπάει τον Ντελμάρ στο χέρι, κατάλαβα ότι κάτι παίζει μ' αυτό. Ίσως επειδή υπάρχει και μια ανάλογη σκηνή στο I, Robot. Ένας διαφορετικός τρόπος που η Σεκόμπι θα καταλάβαινε τη φύση του Ντελμάρ, χωρίς να γίνεται τόσο φανερός (άλλωστε και ο Ντελμάρ δεν φάνηκε να πλήττεται τόσο πολύ από το χτύπημα), θα ανέβαζε κι άλλο την ιστορία. Εκτός κι αν δεν σας ενδιέφερε το να κάνετε από την αρχή γνωστό στους αναγνώστες το ποιος είναι ο Ντελμάρ. -Ο τρόπος που χρησιμοποιείται η λέξη τηλεπάθεια. Δεν ξέρω αν ταιριάζει τόσο πολύ στη λειτουργία των ρομπότ. Ίσως να ήταν προτιμότερη η λέξη τηλεμετρία, αφού έχουμε να κάνουμε με συλλογή δεδομένων από τη μνήμη του ρομπότ και όχι με συναισθηματική/νοητική ταύτιση, που συνήθως συνεπάγει η τηλεπάθεια. -Γιατί ο μηδενικός νόμος είναι κτήμα ενός μόνο ρομπότ, εφόσον η σημαντικότητά του είναι τόσο σπουδαία; Σίγουρα είναι αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον στην ιστορία, και είναι εν μέρει σωστό που επιλέγετε να τον κρατήσετε για ένα μόνο χαρακτήρα, επειδή αυτό δείχνει το πόσο απαραίτητος είναι ο Ντελμάρ. Κάτι που θα μπορούσατε να κάνετε γι' αυτό, είναι, ναι μεν να είναι ο μηδενικός νόμος κτήμα μόνο του Ντελμάρ, αλλά να είναι το πρώτο ρομπότ μιας νέας «νοοτροπίας», που θα είχε ως στόχο να εισάγει το μηδενικό νόμο και στα υπόλοιπα ρομπότ. Κάτι τέτοιο, ώστε να γίνει κατανοητή και η σπουδαιότητα του νόμου, πέρα από την σπουδαιότητα του Ντελμάρ. -Το υπόβαθρο, ο κόσμος, μέσα στον οποίο τοποθετείται η ιστορία, φαίνεται να έχει πάρα πολλά να δείξει, αλλά μένει αρκετά στο παρασκήνιο. Από τη μία είναι λογικό, αφού έχουμε ένα διήγημα και πρέπει να επικεντρωθούμε στη συγκεκριμένη ιστορία του κόσμου, αλλά όλες αυτές οι φυλές του Γαλαξία, η προσπάθεια της καθεμιάς να επικρατήσει, ο διαφορετικός τρόπος σκέψης, διεγείρουν έντονα τη φαντασία και μας κάνουν να θέλουμε να μάθουμε κι άλλα. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι άνετα θα διάβαζα ένα μυθιστόρημα τοποθετημένο σ’ αυτόν τον κόσμο και με παρόμοια θεματολογία. Πέρα από αυτές τις λεπτομέρειες (που πιο πολύ τις ανάφερα σαν τροφή για σκέψη και το ψείρισα λίγο παραπάνω επειδή πραγματικά μού άρεσε), έχω να πω ότι είναι ένα απολαυστικό διήγημα ΕΦ. Τα νοήμονα ρομπότ, αυτά που κάνουν περισσότερα απ’ όσα τα έχουμε προγραμματίσει, πάντα με γοητεύουν. Καλή συνέχεια! Mesmer, το διήγημα αυτό είναι στα πλαίσια ενός ολόκληρου κόσμου που δημιουργήθηκε από τον Asimov και περιλαμβάνει 17 βιβλία δικά του (και μερικά ακόμα άλλων συγγραφέων). Δες κι εδώτο Foundation, Robot και Galactic Empire series. Σχεδόν όλα τα σχόλιά σου αποκτούν άλλη σημασία, αν τα δεις από το πλαίσιο του ήδη δημιουργημένου κόσμου του Asimov. Όλες οι απαντήσεις στις απορίες σου υπάρχουν μέσα σε αυτά τα (ήδη γραμμένα) βιβλία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 16, 2012 Share Posted June 16, 2012 (edited) Ευχαριστώ για τις υποδείξεις, tetarte. Έχω διαβάσει μόνο δύο βιβλία του Ασίμοφ (Ακόμα και οι θεοί, Το τέλος της αιωνιότητας) κι ακόμη κι αν έκανα κάποιες συσχετίσεις, όπως οι 3 νόμοι, τα υπόλοιπα, όντως, δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρα. Edited June 16, 2012 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted June 16, 2012 Author Share Posted June 16, 2012 Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια (εννοείται ότι περιμένω κι άλλα σχόλια). Tetartos, έξτρα ευχαριστώ ειδικά εσένα, αφού θεωρείς το συγκεκριμένο διήγημα το καλύτερο ρομποτικό του φεστιβάλ. Nienor, σ' ευχαριστούμε ακόμα μια φορά για την καταπληκτική ανάγνωση (έστω κι αν σου δώσαμε ένα νέο κείμενο με αλλαγμένα αρκετά πράγματα την τελευταία στιγμη). Mesmer, οι παρατηρήσεις σου εντός του πλαισίου spoiler, όπως ακριβώς σου λέει κι ο tetartos, εξηγούνται και αναφέρονται όλες εντός των μυθιστορημάτων της σειράς Ρομπότ-Γαλαξιακή Αυτοκρατορία του Ασίμωφ. Αυτό όμως, που μου άρεσε ιδιαίτερα σε όσα γράφεις είναι ότι παρ' όλο που δεν τα έχεις διαβάσει, τα σχόλιά σου δείχνουν ότι η ιστορία κεντρίζει το ενδιαφέρον κάποιου που δε γνωρίζει το σύμπαν του Ασίμωφ, αλλά και ότι (όπως ακριβώς λέει και η Nienor και ο tetartos) δίνει κάτι επιπλέον σε όποιον είναι γνώστης αυτού του κόσμου. Ίσως θα έπρεπε να είχα ανεβάσει την ιστορία στο φάκελο Fan Fiction. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 25, 2012 Share Posted June 25, 2012 (edited) Μου αρεσε πολυ ο τιτλος. Εμπεριεχει ολο το διηγημα με μια πρωτοτυπη λεξη για τετοιο διηγημα. Απο τον τιτλο σε κεντριζει για να το διαβασεις. Και μου θυμιζει μια δικη μου εμπνευση που εχω ονομασει "το πλεγμα των ψυχων"... κοιτα να δεις ποσο κοντα μπορεις να σκεφτεσαι με τους αλλους καμμια φορα... πιο κοντα απο οσο συνηθως νομιζω... Διαβαζεται αβιαστα, οπως ηδη ειπε ο Μεσμερ και εχει ζουμι και γι αλλες περιπετειες. Μιας ουτε εγω εχω διαβασει πολλα βιβλια του Ασιμοφ ειχα την ιδια αποψη για το θεμα της λεξης τηλεπαθεια με τον Μεσμερ. Το στησιμο ειναι πολυ καλο. Η ιδεα να παρουσιαζονται αναποδα οι νομοι και να ταιριαζουν με το κειμενο αμεσως μετα ειναι πολυ ωραιο-δεν μπερδευει οπως συνηθως νιωθω οταν διαβαζω τετοια κομματια, ισα ισα που ξεμπερδευει. Οσο για την προσθηκη του μηδενικου νομου ειναι κατα την αποψη μου εξαιρετικη! Θα θελα μονο να μαθω περισσοτερα πραγματα... δηλαδη γιατι ο Ντελμαρ ψαχνει να βρει τους Σολαριανους- τι θελει να αποκομισει απο αυτο; Ειναι μονο η περιεργεια του που προσπαθει να ικανοποιησει; Και αν μια λεπτομερεια με τσιγκλαει ειναι πως ο Ντελμαρ "ξεχναει" πολυ ευκολα την διαθεση του να ανακαλυψει τους Σολεριανους για να παει να σωσει την ανθρωποτητα. Ισως να μου αρεσε ακομα περισσοτερο με μια στιγμη δισταγμου που προσπαθει να αποφασισει τι να κανει... Edited June 25, 2012 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lampros Mind Posted June 26, 2012 Share Posted June 26, 2012 Επιστημονική φαντασία, ρομπότ, κανόνες που σπάνε... Έπος!! Η ατμόσφαιρα με το ρομπότ και τους κανόνες μου θύμισε λίγο το "I, Robot", όμως η πορεία της ιστορίας τα έκανε όλα μοναδικά. Συμφωνώ και εγώ με τον Mesmer, θα μπορούσα να διαβάσω με πάρα πολύ ενδιαφέρον ένα μυθιστόρημα τοποθετημένο σ’ αυτόν τον κόσμο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted June 30, 2012 Author Share Posted June 30, 2012 Προς Iaas7 και Lampros Mind: σας ευχαριστώ κι εσάς για τα καλά σας λόγια. Αν σας άρεσε τόσο πολύ και σας τράβηξε ο κόσμος, δεν έχετε παρά να ξεκινήσετε να διαβάζετε όσα έγραψε ο μαιτρ Ασίμωφ γύρω από τους ανθρώπους, τη γαλαξιακή αυτοκρατορία τους και τα ρομπότ. Κάθε μυστήριο που μπορεί να έθεσε η ιστορία που σκαρφιστήκαμε εγώ κι ο αδερφός μου, θα απαντηθεί. Η πιο πάνω ιστορία πατάει 100% στην κοσμοπλασία του Ασίμωφ. Και πάλι όμως, ευχαριστούμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.