Ατάκα κι επί τόπου #5 (Cassandra Gotha vs Nienor)

[Cassandra Gotha]

 

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια, έχετε δίκιο σε όλες τις παρατηρήσεις σας.

 

Αύριο θα σας πω κι εγώ τη γνώμη μου για το τι κάναμε με την Κιάρα, (τώρα είναι κανονικά ώρα ύπνου, ξόφαλτσα είμαι ξύπνια και εντός σφφ, γι' αυτό ό,τι και να προσπαθήσω ασυναρτησία θα βγει ).

 

Πωπω, τι παρατήρησα τώρα δα! Πωπω! Έχω κουβέντα για μετά το πέρας του διαγωνισμού! Πωπω, κουβέντα που θ' ανοίξουμε!

?

[Nienor]

Ευχαριστούμε πάρα πολύ που διαβάσατε σχολιάσατε και ψηφίσατε παιδιά

Συγχαρητήρια στην άξια νικήτρια κι αγαπημένη συμπαίχτρια Άννα Ήταν μια ιστορία που μου άρεσε πάρα πολύ, με πολύ δυνατή ιδέα και αυτή την εκπληκτική εικόνα της παγωμένης (=πετρωμένης) στο χρόνο -όχι παρθένας- κοπέλας.

 

Ένα έξτρα (και ξανά μανά) ευχαριστούμε πολύ στην αγαπημένη μας διοργανώτρια με την όμορφη και απαιτητική της ατάκα

(Έχω την ίδια απορία με τη συμπαίχτριά μου, δεσποινίς, για πες μας )

 

Σχόλια κι εγώ από αύριο, με την καινούργια μέρα.

[Big Fat Pig]

Ο Σιράχθαζ είχε πιο προσεγμένη γλώσσα, εκφράστηκε καλύτερα. Η Ζαρ Ίζμπα έψαξε περισσότερο την πλοκή και τους χαρακτήρες. Ψήφισα -οριακά κι εγώ- το άγαλμα. Σήμερα. (Δηλαδή εχθές.) Αύριο (δηλαδή σήμερα) μπορεί και να ψήφιζα τον Σιράχθαζ.

 

Συγχαρητήρια και στις δύο. Άσχετα με το θάψιμο που ακολουθεί , είπατε ενδιαφέρουσες ιστορίες.

 

Σιράχθαζ.

 

Καλογραμμένο, τρυφερό διήγημα, με το υπερφυσικό/μαγικό στοιχείο να κάνει συναρπαστική εμφάνιση στο τέλος και να δίνει λύση. Αναλώθηκε περισσότερο απ' ότι χρειαζόταν σε περιγραφές και εικόνες (αν και αυτό έγινε καλά) και λιγότερο σε στοιχεία που θα δυνάμωναν την πλοκή.

 

Η εισαγωγή παρακολουθεί την Ιζαμπώ και τελειώνει με την εξής πολύ όμορφη και δυνατή φράση: «αποφάσισε κρυφό να το κρατήσει, από όλους κι από τον εαυτό της τον ίδιο». Είναι πολύ ισχυρή δήλωση αυτή, τόσο για την πλοκή όσο και για τον χαρακτήρα (ειδικά το σημείο που έχω με έντονα γράμματα) και πίστεψα ότι πάνω εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι. Χάρηκα μάλιστα γιατί μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η περίπτωση. Δεν έγινε όμως έτσι και η ιστορία πήγε αλλού. Αυτό το μέτρησα στα αρνητικά. Δεν βοήθησε επίσης ότι λίγες σκηνές αργότερα η Ιζαμπώ πήρε την απόφασή της πίσω.

 

Μπερδεύτηκα με το κοινό όνομα γιαγιάς-εγγονής και σε δύο τουλάχιστον σκηνές δεν ήμουν σίγουρος ποιαν απ'τις δύο παρακολουθούσα. Το ίδιο γίνεται και με τη ονομασία της θάλασσας και με το πλοίο (Αλμυρή);

 

Δεν κατάλαβα πώς και γιατί η μικρή Ιβάνα είδε τον πατέρα της στο δωμάτιό της. Χρονικά η σκηνή μου φάνηκε να προηγείται από αυτήν της παραλίας. Μπορεί και όχι βέβαια αλλά αυτή την εντύπωση έχω.

 

Είχε προσεγμένες εκφραστικά εικόνες που όμως, σε τόσο μικρό διήγημα δεν σκιαγράφησαν ικανοποιητικά την γιαγιά-πρωταγωνίστρια. Κυρίως μου έλειψε κάποιου είδους προοικονομία σχετικά με το τι είχε πάθει ο πατέρας, πώς το κατάλαβε η γιαγιά (δεν εννοώ την είδηση του χαμού, αλλά πώς ήξερε ότι πρέπει να κάνει αυτό που έκανε στο τέλος), ποια σημασία έχει ότι ο πατέρας ήταν γιος του καπετάνιου. Έτσι όπως δόθηκε η λύση, ήταν απότομη και φάνηκε ελαφρώς βολική. Είμαι σίγουρος ότι λείπουν κρίσιμα κομμάτια που εξηγούν όλες αυτές τις απορίες και πολύ περισσότερο το τέλος.

 

Η σκηνή στην παραλία, ουσιαστικά είναι το τέλος της ιστορίας, είναι το δυνατό σημείο της πλοκής και με αυτή τη σκηνή έπρεπε να κορυφωθεί η ιστορία. Το σμίξιμο της οικογένειας είμαι σίγουρος ότι χωράει εκεί με -αλήθεια- λίγη προσπάθεια.

 

 

Ζαρ Ίζμπα.

 

Το καλά στοιχεία σε αυτή την ιστορία είναι πολλά. Η πλοκή της, το πολύ ωραίο εύρημα του αγάλματος, η σύγκρουση των δύο αδελφών, οι σπαταλημένες θυσίες.

 

Δεν μου άρεσε το «μοντάζ» των σκηνών όμως. Ενώ υπήρχε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να δοθούν (στον ίδιο χρόνο) όλες οι πληροφορίες που χρειαζόμαστε μέσα από μια ευθεία σύγκρουση των αδελφών, αυτοί μας παρουσιάζονται (ας πούμε) συμφιλιωμένοι, τα στοιχεία της αντιπαράθεσης αποκαλύπτονται μέσα από φλας μπακ και μνήμες και χάνεται έτσι νεύρο από την αφήγηση (που αναλώνεται σε μια άχαρη επισκόπηση των όσων έχουν συμβεί), βάθος απ' τους χαρακτήρες, και η ακόμα πιο δραματική κορύφωση. Νομίζω πώς όλα τα στοιχεία της πλοκής υπάρχουν απλά πρέπει να μπουν σε μια πιο αποτελεσματική σειρά, να δουλευτούν περισσότερο οι σκηνές και να μειωθούν όσο γίνεται (αν όχι να εξαφανιστούν) οι αναδρομές στο παρελθόν. Η σύγκρουση θέλει show, show και πάλι show. Τι θέλει η σύγκρουση; (OK, σταματάω.)

 

Στα συν -παρά λίγο να το ξεχάσω- ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε η ατάκα.

 

[Naroualis]

Πωπω, τι παρατήρησα τώρα δα! Πωπω! Έχω κουβέντα για μετά το πέρας του διαγωνισμού! Πωπω, κουβέντα που θ' ανοίξουμε!

?

 

 

(Έχω την ίδια απορία με τη συμπαίχτριά μου, δεσποινίς, για πες μας )

 

Είναι κάτι που είδα χτες, την ώρα που περίμενα να γυρίσει το ρολόι.

 

Το πολλ είναι τέτοιο που μπορείς να δεις ποιος ψήφισε τι. Από σατανική περιέργεια, την ώρα που κοίταξα οι ψήφοι είχαν ως εξής:

 

Κασσάνδρα: 5 άντρες και η Σόνια ( ).

 

Νίνεορ: 5 γυναίκες.

 

Ντόινκ; Δηλαδή τι συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κανείς από αυτήν την στατιστική; ότι οι άντρες προτιμούν ιστορίες που έχουν ως πρωταγωνιστές άντρες και οι γυναίκες τις γυναικείες οπτικές γωνίες;

 

Αυτή τη στιγμή βεβαίως-βεβαίως, το σκηνικό έχει κατάτι ανατραπεί, μιας και στάξαν τη γνώμη τους κι η Κελαινώ, ο Σκάννερ κι ο Τιποτένιος. Αλλά η πλειοψηφία των ψήφων παραμένει να δείχνει αντρικές για την αντρική ΟΓ, γυναικείες για τη γυναικεία ΟΓ. Από πλευράς μου, βάσισα την επιλογή μου κυρίως στο συναίσθημα, μιας και τα δύο κείμενα μου φάνηκαν παράομοια καλογραμμένα. Νομίζετε ότι τελικά το ασυνείδητο δουλεύει έτσι ωμά;

Edited July 3, 2012 by Naroualis

[Sonya]

Άννα: 5 άντρες, η Σόνια και ο Μπάμπης. :Ρ

[Διγέλαδος]

Δεν νομίζω να έφταιγε η αντρική οπτική γωνία, αλλά περισσότερο αυτό που είπε ο Nihilio.

 

 

 

Η ιστορία της Άννας μου φάνηκε πιο plot oriented.

 

Της Κιάρας πάλι ήταν το ακριβώς ανάποδο

 

Το πρακτικό/μαθηματικό ημισφαίριο του εγκεφάλου θα διαλέξει την ιστορία της Άννας ενώ το συναισθηματικό/καλλιτεχνικό ημισφαίριο θα διαλέξει τις εικόνες της Κιάρας.

 

(Αυτή είναι η θεωρία μου)

 

Edit: Εννοείται και τα δυο κείμενα είναι πολύ συναισθηματικά, μιλάω για τον τρόπο γραφής και επιλογής αφήγησης.

Edited July 3, 2012 by Διγέλαδος

[Naroualis]

Άννα: 5 άντρες, η Σόνια και ο Μπάμπης. :Ρ

 

My point exactly.

 

Δεν νομίζω να έφταιγε η αντρική οπτική γωνία, αλλά περισσότερο αυτό που είπε ο Nihilio.

 

 

 

Η ιστορία της Άννας μου φάνηκε πιο plot oriented.

 

Της Κιάρας πάλι ήταν το ακριβώς ανάποδο

 

Το πρακτικό/μαθηματικό ημισφαίριο του εγκεφάλου θα διαλέξει την ιστορία της Άννας ενώ το συναισθηματικό/καλλιτεχνικό ημισφαίριο θα διαλέξει τις εικόνες της Κιάρας.

 

(Αυτή είναι η θεωρία μου)

 

Edit: Εννοείται και τα δυο κείμενα είναι πολύ συναισθηματικά, μιλάω για τον τρόπο γραφής και επιλογής αφήγησης.

 

Σ' αυτό κατέληξα κι εγώ τελικά. Μεταξύ δύο παρόμοια καλογραμμένων ιστοριών διαλέγεις το κείμενο που σου κάνει κλικ σε υποχθόνιο επίπεδο. Σχεδόν με το ένστικτο.

[Cassandra Gotha]

Αυτό που λες, Ευθυμία, δεν το είχα προσέξει, αλλά ναι, είναι πολύ λογικό.

 

Το λοιπόν, προχωράω στο ζουμί:

 

ΣΙΡΑΧΘΑΖ

Ιδέα: (+) Η ιστορία της Κιάρας έχει μία απλή ιδέα, βασισμένη όμως σε μια αξιοζήλευτη μυθοπλασία, διάβαζα και μου έτρεχαν τα σάλια.

Υλοποίηση: (+) Η ιστορία έχει ολοκληρωθεί, δεν αφήνονται ερωτηματικά, δεν σκέφτηκα για κάτι ότι θα μπορούσε να γίνει αλλώς ή ότι δεν χρειαζόταν. Δεν μου άφησε την αίσθηση ότι ήθελε παραπάνω χρόνο, δουλειά.

Η ατάκα: (+) Μου άρεσε ο τρόπος που μπήκε η ατάκα, στο αποκορύφωμα της δράσης. (-) Δεν βρήκα όμως ότι ταίριαξε αρκετά καλά το ύφος της ατάκας με το μέχρι τότε ύφος της αφήγησης. Στα σημεία που μιλάς για τη μητέρα και το παιδί οι λέξεις στάζουν σχεδόν μέλι, με πολλά υποκοριστικά και αρκετά γήινες περιγραφές (εκείνα τα γυμνά πέλματα με το πλιτς πλιτς τους, πολύ ωραία). Στα σημεία που μιλάς για τη γιαγιά έχεις μία πλούσια, πάλι γήινη γλώσσα, ακόμα και όταν περιγράφεις τις πνευματικές δυνάμεις της (γενικά η μαγεία σου δεν είναι καθαρά πνευματική, και πάλι τα υλικά κερδίζουν πόντους). Για 'μένα αυτή η ατάκα όμως ήταν πιο αέρινη, αποφορτισμένη από γήινες δυνάμεις, και γι' αυτό ήρθε κάπως απότομα όταν τη διάβασα.

Γλώσσα: (+/- ) Όπως μόλις είπα, η γλώσσα κέρδισε πόντους στο διήγημα. Και αυτό μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Σε μερικά σημεία θα ήταν καλύτερα αν έδινε λίγο χώρο και στα άλλα χαρακτηριστικά της αφήγησης (έχω την τάση γενικά να προτιμώ την γραφή που δεν σκεπάζει την πλοκή).

Χαρακτήρες: (-) Οι χαρακτήρες σου, εκτός του Σιράχθαζ που, εντάξει, είναι Αυτός που είναι ( ), δεν μου φάνηκαν όσο χειροπιαστοί θα ήθελα. Διηγήθηκες μια πολύ δυνατή και συγκινητική ιστορία, που όμως με άφησε ασυγκίνητη. Θα έπρεπε να χαρώ με το τέλος και δεν χάρηκα, γιατί δεν ανησύχησα ούτε στενοχωρήθηκα πριν. (+) Είχες όμως όσους χαρακτήρες χρειάζονταν, και κανέναν διακοσμητικό! Σου φαίνεται απλό αυτό που λέω; Χα!

Σκηνές: (+) Ω, οι σκηνές σου! Αυτές ήταν πίνακες ζωγραφικής! Όλες, μία προς μία, από τις πιο απλές μέχρι εκείνη την φανταστική που ανέβηκε η γιαγιά πάνω στο πλοίο.

 

 

ΖΑΡ ΙΖΜΠΑ

Ιδέα: (- /+) Εντάξει, όσο να πεις, δεν ήταν κάτι καινούργιο... Η Χιονάτη, Η Ωραία Κοιμωμένη... Νομίζω ότι δεν είναι ανάγκη να συνεχίσω, ε; Αλλά νομίζω ότι έδεσε καλά με την ατάκα.

Υλοποίηση: (-) Εδώ δεν είμαι ευχαριστημένη. Όσο έγραφα τόσο ανακάλυπτα εμπόδια, όχι γιατί δεν μου έβγαινε η ιστορία, αλλά γιατί μου έβγαινε με δύο (και παραπάνω... ) τρόπους. Πάντα όταν γράφω, στο δρόμο πετάω τα άχρηστα, κι έτσι πέταξα διάφορα, με αποτέλεσμα να μου μείνει ένας Μαράτ χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. (Αλλά αυτό θα το αναλύσω καλύτερα στους χαρακτήρες). Τελικά ανακάλυψα ότι δεν μου χρειαζόταν η ατάκα (!) και έκανα ό,τι μπόρεσα να την σώσω. Γι' αυτό η όχι παρθενιά της κόρης που με το ξόρκι στο στήθος της την αποτρέπει από το να γυρίσει, ενώ (μπράβο Ευγενία! ) ο Μαράτ θα αρκούσε για την αποτυχία της θυσίας του Αζίρ. Τα έχω κάνει σαλάτα και το ξέρω. Η ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί.

Η ατάκα: ( +/-) Με ικανοποίησε το σημείο που την έβαλα και νομίζω ότι ταιριάζει με το ύφος του φινάλε μου. Όμως, είπαμε, ο κακός χειρισμός της είναι η αιτία που το διήγημα χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα.

Γλώσσα: Εντάξει...

Χαρακτήρες: ( μικρό +/ μεγάλο -) Αν και πιστεύω ότι κατάφερα να τους κάνω αρκετά χειροπιαστούς, έλεος με τον κακομοίρη τον Μαράτ! Τον δημιούργησα, τον έκανα το τρίτο πρόσωπο του δράματος (για να μην πω το δεύτερο, μάλλον η Κεσρά ήταν το τρίτο), και τελικά τον άφησα άπραγο, αχρείαστο. Ευθυμία, καλά λες ότι σε προετοίμασα για δράση και δεν ήρθε ποτέ, είναι γιατί πράγματι τον είχα προετοιμάσει για δράση και μετά τα άλλαξα όλα.

Σκηνές: (-) Πολύ λίγες, πραγματικά. Όλο αναμνήσεις είναι (και να οι παρακείμενοι μετά), αλλά πραγματικά δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να τα πω όλα αυτά με show. Θέλει πολλή σκέψη το πράγμα.

[Nienor]

Χαχα, εγώ αυτά με τα άντρες vs γυναίκες δεν τα πιστεύω. Δε νομίζω δηλαδή πως έχει να κάνει με αυτό. Χαίρομαι πάρα πολύ που σας αρέσανε οι ιστορίες μας τόσο, που αμφιταλαντευόσασταν μέχρι κάποια στιγμή, αλλά χαίρομαι επίσης που επικράτησε η δυνατή ιδέα, η ιστορία. Γιατί ναι μεν εντάξει, μπορεί όντως κι η δική μου να είχε σκηνές, αρώματα κτλ, αλλά η συγκεκριμένη ιστορία, παρόλο που κατάφερα μέχρι ένα σημείο να της κόψω μια πλοκή, δεν είχε μια ιδέα που να ήταν -έστω- ισάξια με της Άννας. Την οποία εγώ, παρεμπιπτόντως, δεν την βρίσκω τετριμμένη. Ούτε και τη σύνδεση με τη Χιονάτη βρίσκω ακριβώς, αυτά είναι τα δικά σου μικρά μυστικά

 

Άννα, μήπως θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κι εγώ την ωραία φόρμα σου να είμαστε ασορτί?

[Cassandra Gotha]

Άννα, μήπως θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κι εγώ την ωραία φόρμα σου να είμαστε ασορτί?

Άμα σου κάνει κέφι, κυρά μου, ελεύθερα.

[Nihilio]

Άννα: 5 άντρες, η Σόνια και ο Μπάμπης. :Ρ

 

My point exactly.

 

Δεν νομίζω να έφταιγε η αντρική οπτική γωνία, αλλά περισσότερο αυτό που είπε ο Nihilio.

 

 

 

Η ιστορία της Άννας μου φάνηκε πιο plot oriented.

Της Κιάρας πάλι ήταν το ακριβώς ανάποδο

 

Το πρακτικό/μαθηματικό ημισφαίριο του εγκεφάλου θα διαλέξει την ιστορία της Άννας ενώ το συναισθηματικό/καλλιτεχνικό ημισφαίριο θα διαλέξει τις εικόνες της Κιάρας.

 

(Αυτή είναι η θεωρία μου)

 

Edit: Εννοείται και τα δυο κείμενα είναι πολύ συναισθηματικά, μιλάω για τον τρόπο γραφής και επιλογής αφήγησης.

 

Σ' αυτό κατέληξα κι εγώ τελικά. Μεταξύ δύο παρόμοια καλογραμμένων ιστοριών διαλέγεις το κείμενο που σου κάνει κλικ σε υποχθόνιο επίπεδο. Σχεδόν με το ένστικτο.

Εκτός κι αν το ύπουλο indoctrination για το show, don't tell υπερισχύσει τελικά...