Στρατός από Μυρμήγκια

[Ballerond]

(Καλησπέρα σε όλους. Είμαι παλιό σχετικά μέλος της κοινότητας αλλά για αρκετά μεγάλο διάστημα σταμάτησα να μπαίνω και κάποιες προσωπικές εμπειρίες τελευταία μου θύμισαν κι αυτό το κρυσφήγετο που κάποτε μ'άρεσε να περνάω άπλετο χρόνο. Σας καλωσορίζω ξανά με ένα κειμενάκι που έγραψα πρόσφατα. Όλα τα σχόλια δεκτά

 

 

 

 

Όνομα Συγγραφέα: Ο Υποφαινόμενος

Είδος: Φαντασία, urban stories

Βία: Όχι

 

Σεξ: Όχι

 

Αυτοτελής: Παίζεται.

 

 

 

 

 

 

 

Στρατός από μυρμήγκια. Ναι, έτσι τους έβλεπε από εκεί ψηλά, σαν στρατός από μυρμήγκια. Βρισκόταν αρκετή ώρα στον αέρα με το κενό να φαντάζει τρομακτικό και γοητευτικό ταυτόχρονα αγναντεύοντας το νησί και τους ανθρώπους του. Δεν ήξερε αν ήταν αληθινό ή ονειρευόταν αν και ήλπιζε να είναι το δεύτερο. Δεν μπορούσε να κουνηθεί αλλά ούτε και ήθελε. Απλά έβλεπε, παρατηρούσε,χόρταινε την ματιά του. Τα σπίτια σαν μικρά χαρτόκουτα σε στοίβες το ένα δίπλα στο άλλο όπου τα διαπερνούσαν δρόμοι σαν μικρές λαμαρίνες και πάνω στους δρόμους μυρμήγκια. Προσπάθησε να εντοπίσει το σπίτι του αλλά για κάποιον λόγο η ματιά του θόλωνε στο σημείο εκείνο. Δεν αισθανόταν τον άνεμο δίπλα του ούτε γευόταν την ατμόσφαιρα. Μόνο εικόνες και σκέψεις. Πολλές σκέψεις. Σκέψεις για το πως κατήντησε έτσι το νησί που κάποτε λάτρευε. Ποιοι το οδήγησαν στο σημείο αυτό και γιατί δεν έκανε κάτι για να το αποτρέψει.

 

Πρωτού ξεφύγει κι άλλο με τις σκέψεις του ένας απότομος θόρυβος τον εκτόπισε από τον αέρα και τον προσγείωσε στο μουσκεμένο κρεβάτι του. Τινάχτηκε από το κρεβάτι και συνειδητοποίησε ότι ευτυχώς ονειρευόταν.Άναψε το πορτατίφ δίπλα στο κρεβάτι του και ερεύνησε την πηγή του θορύβου. Στο σκοτεινό δωμάτιο το μόνο που φαινόταν ήταν οι γραμμές από το φεγγαρόφως που έμπαινε δειλά από τις κουρτίνες του παραθύρου του. Κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα για να βρέξει το πρόσωπο του και να διώξει τον ιδρώτα που είχε μουσκέψει τα ρούχα του. Η ζέστη της πόλης ήταν αποπνικτική το βράδυ και με την έλλειψη κλιματισμού πολλές φορές ξυπνούσε λουσμένος στον ιδρώτα μέσα στην νύχτα. Ασυναίσθητα κοίταξε το αριστερό του χέρι για την ώρα αλλά τότε θυμήθηκε ότι το τελευταίο του ρολόι το είχε πουλήσει στην αγορά για να βγάλει την βδομάδα.Και οι προμήθειες του τελείωναν πριν καν φτάσει στα μισά της.

 

Ξαπλώνοντας και πάλι στο κρεβάτι συνειδητοποίησε ότι αυτό δεν τον ενοχλούσε ούτε τον άγχωνε. Με κάποιο τρόπο θα την έβγαζε, ήταν πάντα αισιόδοξος παρ’όλο που όλος ο κόσμος γύρω του κατέρεε μέρα με την μέρα. Η νύχτα φαινόταν ήσυχη και αποφάσισε να βγει έξω. Η ζέστη έτσι κι αλλιώς δεν θα τον άφηνε να κοιμηθεί εύκολα και ένοιωθε ότι το σπίτι εκείνη την στιγμή δεν τον χωρούσε, τον έπνιγε. Ήθελε να δει τα μέρη που έβλεπε πριν στο όνειρο του έστω κι αν δεν ήταν από ψηλά. Έπιασε τα πρώτα ρούχα που βρήκε μπροστά του, έκλεισε το μοναδικό φως του σπιτιού και βγήκε έξω.

 

Η ζέστη του καλοκαιριού τον κτύπησε αμέσως και κίνησε γρήγορα να βρει ένα σημείο όπου να φυσάει. Έστριψε δεξιά από τον δρόμο που βρισκόταν το σπίτι του και βγήκε στην κεντρική λεωφόρο. Πήρε βαθιές ανάσες από την ελάχιστη δροσιά που υπήρχε στην ατμόσφαιρα και κοίταξε γύρω του. Δεν υπήρχε ψυχή. Ο δρόμος ήταν άδειος από αυτοκίνητα και τα πεζοδρόμια από πεζούς. Του φάνηκε περίεργο καθώς η περιοχή αυτή πάντα είχε λίγο κόσμο ανεξαρτήτως ώρας αλλά αποφάσισε να μην δώσει σημασία. Καλύτερα, ήθελε να είναι μόνος αυτός και η πόλη του. Το νησί του. Το μέρος που γεννήθηκε, μεγάλωσε, αγάπησε, πόνεσε, έκλαψε. Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό του κατευθύνθηκε νότια παράλληλα με τον δρόμο. Τα σπίτια δίπλα του, τόσο κοντά κτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο έμοιαζαν τρομακτικά μέσα στην βουβή νύχτα. Και την ημέρα όμως η εντύπωση που έδιναν δεν ήταν καλύτερη. Βυθισμένα στην εγκατάλειψη και αμέλεια των ιδιοκτητών τους, ανήμπορα να σταθούν μόνα τους βυθίζονταν ολοένα και περισσότερο στην κατάσταση που τα έβλεπε ο Ιωνάς τώρα. Κάποτε ήταν ψηλά,περήφανα κτίρια Ιταλικής αρχιτεκτονικής. Γεμάτα ζωή και κινητικότητα έδιναν κι αυτά το δυναμικό τους παρών στην ομορφιά του νησιού. Κάποτε...

 

Ο Ιωνάς δεν ήθελε να ονειροπολήσει άλλο. Ένοιωσε την ανάγκη να περπατήσει πιο γρήγορα, να περάσει από αυτά τα σπίτια που τον στοίχειωναν και να βγει έξω από τον δρόμο, μακριά από το ασφυκτικό κέντρο της πόλης. Χωρίς να το καταλάβει άρχισε να τρέχει και μετά από λίγα λεπτά λόγω της ζέστης είχε λαχανιάσει τόσο πολύ που τον πόνεσε η σπλήνα του. Στάθηκε σε μία γωνιά να πάρει μία ανάσα και κοίταξε γύρω του. Η όραση του είχε θολώσει και προσπάθησε να πάρει βαθιές και αργές ανάσες για να συνέλθει. Όταν τα μάτια του καθάρισαν αυτό που αντίκρισε ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Όλο το τοπίο γύρω του είχε μεταμορφωθεί. Οι σκοτεινοί και έρημοι δρόμοι είχαν γίνει φωτεινοί και γεμάτοι κίνηση. Τα ετοιμόρροπα και εγκαταλελειμμένα σπίτια είχαν μετατραπεί σε επιβλητικά και καλοκτισμένα κτίρια.Το μυαλό του έπαιζε παιχνίδια και πίστευε ότι πάλι ονειρευόταν. Ότι κι αν ήταν δεν ήθελε να ξυπνήσει αλλά να παραμείνει σε αυτήν την μαγική και ονειρική κατάσταση. Άρχισε να περπατάει γύρω από αυτόν τον μαγευτικό κόσμο και σιγά σιγά ξεπηδούσαν γνωστές εικόνες στο μυαλό του. Το ήξερε αυτό το μέρος, το είχε ζήσει στο παρελθόν. Ήταν η πόλη του πριν την Μεγάλη Καταστροφή. Ανήμπορος να ελέγξει την χαρά που ένοιωθε βλέποντας πάλι αυτό το μεγαλείο άρχισε να τρέχει. Ήθελε να την δει ολόκληρη, να την θαυμάσει να ξανανοιώσει όπως τότε. Πέρασε από λεωφόρους, πάρκα γεμάτα πράσινο και κάθε λογής δέντρα, πλατείες με ανθρώπους χαρούμενους γεμάτους γέλια και φωνές. Κάποια στιγμή έφτασε και στο παλιό του σπίτι. Ήταν όπως το θυμόταν, με μεγάλη αυλή και βαμμένο στο χρώμα του ουρανού.Πρωτου προλάβει όμως να το περιεργαστεί περισσότερο, μία φιγούρα μπήκε μπροστά του και του έκοψε το θέαμα. Ο Ιωνάς ξαφνιάστηκε τόσο που έκανε μερικά βήματα πίσω και ήταν έτοιμος να γυρίσει την πλάτη του και να εξαφανιστεί. Η φιγούρα όμως τον έπιασε από τους ώμους και του φώναξε με γυναικεία φωνή.

 

«Ξύπνα Ιωνά! Σε κυνηγάνε ξύπνα!»

 

Προσπάθησε να απαντήσει αλλά δεν έβγαινε μιλιά από το στόμα του. Έκανε να απαλλαγεί από αυτήν την τρομακτική γυναίκα αλλά κι αυτό ήταν αδύνατο.

 

«Ξύπνα και τρέξε αλλιώς θα σε πιάσουν! Δεν έπρεπε να είσαι εδώ!»

 

Ο Ιωνάς ένοιωσε να ζαλίζεται και να χάνει τον έλεγχο.Ξαφνικά το σκοτάδι άρχισε να επανέρχεται, το φως να διαλύεται και ο κόσμος που απολάμβανε να δίνει την θέση του στον πραγματικό. Δεν ήθελε να συμβεί αυτό, δεν ήθελε να ξυπνήσει και να επιστρέψει στην σκοτεινή και συνηθισμένη πραγματικότητα. Κάτι όμως στο βλέμμα και στην φωνή της γυναίκας τον έκανε να επιστρέψει.Βρήκε τον εαυτό του πεσμένο στο σημείο όπου είχε σταματήσει για να ξεκουραστεί από το τρέξιμο.

 

Κοίταξε γύρω του φοβούμενος ότι θα δει κάποιους όντως να τον κυνηγάνε όπως τον είχε προειδοποιήσει η ονειρική γυναίκα πριν. Δεν είδε τίποτα και ξεφύσηξε από ανακούφιση. Ήταν πολύ ωραίο αυτό που είχε ζήσει αλλά τελικά και επικίνδυνο. Ποιος ξέρει τι εισέβαλε στο μυαλό του και του έφερε αυτές τις ξεχασμένες εικόνες. Είχε να αντικρίσει την πόλη του έτσι από τα παιδικά του χρόνια και πίστευε ότι είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Ξαφνικά αποφάσισε να γυρίσει γρήγορα σπίτι του γιατί είχε ταραχτεί αρκετά για να συνεχίσει να περιπλανιέται μόνος του σε μία άδεια και σκοτεινή πόλη. Κατευθύνθηκε προς τον δρόμο που είχε έρθει και λίγα λεπτά αργότερα αντίκρισε από μακριά τρεις φιγούρες να έρχονται προς το μέρος του. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν άντρες ή γυναίκες αλλά είδε ότι σιγά σιγά επιτάχυναν το βήμα τους και τον πλησιάζαν ολοένα και περισσότερο. Αυτόματα του ήρθαν στο μυαλό τα λόγια της γυναίκας που είχε δει νωρίτερα και χωρίς να χάσει άλλο χρόνο έστριψε απότομα κι άρχισε να τρέχει μακριά τους. Χωρίς να γυρίσει το κεφάλι ένοιωθε ότι τον ακολουθούσαν, ότι τον πλησίαζαν και από στιγμή σε στιγμή θα τον έπιαναν. Έστριψε σε στενά για να τους ξεφύγει, μακριά από τον κεντρικό δρόμο, σε μονοπάτια που μόνο εκείνος ήξερε και είχε ανακαλύψει σαν παιδί. Μετά από λίγη ώρα κι αφού δεν μπορούσε άλλο να τρέξει σταμάτησε σε μία γωνία και κρύφτηκε πίσω από ένα σταματημένο αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο στην άκρη ενός μονόδρομου. Διστακτικά κοίταξε να βρει αυτούς που τον κυνήγαγαν αλλά δεν εντόπισε κανέναν. Σίγουρος ότι πλέον τον είχαν χάσει βγήκε από την κρυψώνα του και πριν προλάβει να ανασάνει τον έπιασε κάποιος από πίσω. Γύρισε απότομα έτοιμος να βγάλει μία κραυγή αλλά δύο δυνατά χέρια του έκλεισαν το στόμα και μία γυναικεία φωνή του ψιθύρισε στα αυτιά «Είσαι ασφαλής πλέον.»

 

Χωρίς να προβάλλει αντίσταση, η γυναίκα οδήγησε τον Ιωνά σε ένα σπίτι που βρισκόταν στην δεξιά πλευρά του μονόδρομου. Άνοιξε την ξύλινη εξώπορτα και μπήκανε στο σκοτεινό εσωτερικό του σπιτιού. Δίχως να ανάψει φώτα τον οδήγησε σε μία μεγάλη ξύλινη σκάλα λέγοντας του να κάνει όση ησυχία μπορούσε. Ο Ιωνάς ένοιωθε από την μία τρομαγμένος για το που θα οδηγούσε αυτό αλλά από την άλλη αισθανόταν μία περίεργη ασφάλεια δίπλα σε αυτήν την γυναίκα.Μετά από λίγα λεπτά τον οδήγησε μπροστά από μία μεγάλη βαριά πόρτα. Η γυναίκα κτύπησε συνθηματικά και αμέσως η πόρτα άνοιξε αποκαλύπτοντας ένα πρωτόγνωρο σκηνικό. Ο Ιωνάς ένοιωσε να τρελένεται αντικρίζοντας το εσωτερικό του δωματίου που έκρυβε η βαριά πόρτα. Ήταν σαν παλάτι. Τεράστιο και με ψηλή οροφή, λουσμένο στο φως των πολυέλαιων και των κεριών που ήταν διάσπαρτα σε όλο το χώρο.Αγάλματα ντυμένα με ανοικτόχρωμους μανδύες και εικόνες διακοσμούσαν τουςμεγαλοπρεπείς τοίχους και προσπάθησε να καταλάβει πως έιναι δυνατόν τέτοιο δωμάτιο να κρύβεται σε ένα τόσο μικρό σπίτι. Η γυναίκα δίπλα του χαμογέλασε και τον οδήγησε μέσα από το πολυτελές δωμάτιο στο βάθος όπου βρισκόταν ένας άντρας καθισμένος μπροστά από ένα γραφείο.

 

«Επιτέλους έφτασες. Φοβόμασταν ότι δεν θα σε προλάβουμε»

 

«Π...ποιοι είστε? Που βρίσκομαι?»

 

«Μην ανησυχείς για τίποτα. Φαντάζομαι έχεις πολλές ερωτήσεις αλλά δεν έχουμε πολύ χρόνο. Οι απαντήσεις θα έρθουν αργότερα.»

 

Χωρίς δεύτερη κουβέντα, ο άντρας μπροστά στον Ιωνά σηκώθηκε και έκανε νόημα στην γυναίκα. Αυτή έφυγε και μετά από ένα λεπτό γύρισε κρατώντας ένα κουτί στα χέρια της.

 

«Ιωνά ξέρω ότι όλα αυτά σου φαίνονται ανεξήγητα αλλά πρέπει να με εμπιστευτείς. Αυτό που είδες πριν, αυτό που ζεις τώρα είναι μόνο η αρχή. Πάρε το κουτί αυτό και κοίταξε το.»

 

Ο Ιωνάς μαγεμένος από την κατάσταση υπάκουσε και πήρε το κουτί στα χέρια του. Ήταν κόκκινο, φτιαγμένο από ασήμι και σκαλισμένο με μία χρυσή επιγραφή. Δεν φαινόταν να ανοίγει από κάπου και έπιασε να το περιεργάζεται. Η γυναίκα του δίπλα του μίλησε.

 

«Όμορφο δεν είναι?»

 

Ο άντρας πήρε και πάλι τον λόγο «Η Κυνηγός θα είναι μαζί σου από εδώ και πέρα. Θα είναι η βοηθός, η δάσκαλος, η οδηγός σου. Εμπιστέψου την με την ζωή σου. Εγώ πρέπει να φύγω.»

 

Πριν προλάβει ο Ιωνάς να απαντήσει ο άντρας έφυγε με γρήγορα βήματα προς την πόρτα όπου είχανε μπει νωρίτερα. Η Κυνηγός του έπιασε το χέρι και του ψιθύρισε «Βάλε το κουτί μπροστά από την καρδιά σου και κλείσε τα μάτια». Ο Ιωνάς μαγεμένος από την φωνή και το βλέμμα της έπραξε όπως του ζητήθηκε. Έκλεισε τα μάτια και τότε το δωμάτιο που έμοιαζε με παλάτι, τα φώτα και οι πολυέλαιοι χαθήκανε. Ένοιωσε να ξαναγυρίζει στο όνειρο που είχε δει νωρίτερα με τις εικόνες της πόλης του στο παρελθόν. Οι ηλιόλουστοι δρόμοι και τα καταπράσινα πάρκα επιστρέψανε. Όλα γυρίζανε γύρω του σαν να ήταν στο κέντρο του κόσμου έπλαθε τις εικόνες που ήθελε. Μόνος του θα τρόμαζε σε αυτήν την κατάσταση και θα ήθελε να επιστρέψει στην ασφάλεια του δωματίου, του κρεβατιού στο μοναχικό σπίτι του. Μόνο που τώρα δεν φοβόταν γιατί είχε εκείνη δίπλα του.Μία τρελή περιπέτεια ξεκινούσε για τον Ιωνά και ήλπιζε να μην είναι δημιούργημα της φαντασίας του...ήλπιζε να είναι πέρα για πέρα αληθινή...και ήταν. 

Edited June 24, 2012 by Ballerond

[abuno]

Αν αυτή η ιστορία είναι αυτοτελής, τότε κατά τη γνώμη μου, πέρα από μια ατμόσφαιρα που δημιουργεί, δεν έχει να δώσει τίποτα στον αναγνώστη. Άκυρος είναι και ο τίτλος.

Αυτό βέβαια που λέω, δεν αναιρεί την χαρά του δημιουργού κατά την συγγραφή της,ούτε καθιστά το όλο εγχείρημα άσκοπο.

Αν υπάρχει συνέχεια, τότε έχουμε μια ενδιαφέρουσα ιδέα, που θα ήθελα να τη δω να εξελίσσεται.

[Mesmer]

Καλωσόρισες και πάλι στο φόρουμ, Γιάννη. Κι οι ευχάριστες ώρες που περνούσες κάποτε εδώ, ελπίζω να συνεχιστούν από εκεί που τις άφησες

 

Για την ιστορία σου τώρα.

 

Η ατμόσφαιρα που δημιουργείς, αυτή η αίσθηση του ονειρικού μέσα σ' έναν πραγματικό κόσμο, είναι πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα. Από εκεί και μετά, όμως, αναλώνεσαι πολύ σε περιγραφές, που ναι μεν ταιριάζουν στο ύφος της ιστορίας (και ναι, είναι πολύ καλές), αλλά από την άλλη είναι κάπως παράταιρες από την υπόλοιπη ιστορία. Επίσης, το διήγημα είναι σχετικά μικρό για να αφιερώσεις τόσο χώρο σ' αυτές. Φαίνεται, όμως, ότι είναι κάτι που το κάνεις άνετα και φυσικά, οπότε αυτό είναι ένα καλό στοιχείο, που σίγουρα μπορεί να σε ωφελήσει. Να το χρησιμοποιείς, αλλά με μέτρο.

 

Η ιστορία σου μοιάζει σαν ένα κομμάτι από μια μεγαλύτερη ιστορία. Μας φτάνεις μέχρι ένα πολύ κρίσιμο σημείο, κι από εκεί και πέρα μάς αφήνεις να φανταστούμε τη συνέχεια από μόνοι μας. Κι όπως αναφέρεις στο τέλος, η συνέχεια είναι μια ολόκληρη περιπέτεια. Αν έχεις φτιάξει μια πιο ολοκληρωμένη ιστορία στο μυαλό σου γι' αυτόν τον κόσμο, τότε να την γράψεις. Το χρειάζεται αυτό το διήγημα.

 

Όπως σου είπε κι ο abuno, πιο πάνω, ο τίτλος δεν έχει καμία σχέση με το διήγημα. Εκτός κι αν ο στρατός έχει κάποια σχέση με το κουτί στο τέλος και την περιπέτεια που ακολουθεί. Αλλά είναι κάτι που δεν φαίνεται πουθενά.

 

Από τεχνικής άποψης, το κείμενο είναι πολύ καλά γραμμένο. Μου άρεσε η γλώσσα που χρησιμοποιείς. Αλλά υπήρχαν γραμματικά λαθάκια που θα μπορούσες να αποφύγεις και στα οποία θα πρέπει να δίνεις μεγαλύτερο βάρος, προτού δείξεις την ιστορία σου σε άλλους. Αρκετά αισθητή ήταν επίσης και η απουσία κομμάτων. Σε πολλά σημεία που ήθελα να πάρω μια ανάσα, δεν με άφησες.

 

Καλή συνέχεια, Γιάννη.

Ελπίζω να δούμε κι άλλες ιστορίες σου σύντομα.

[Ballerond]

Παιδιά ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια, καλοδεχούμενα είναι. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη ιστορία γράφτηκε για έναν διαγωνισμό ο οποίος είχε περιορισμό στις 2000 λέξεις, είχε θέμα "Στοιχειωμένα αστικά τοπία" και την έγραψα σε ένα 24ωρο. Οι χαρακτήρες είναι κομμάτι ενός έργου πολύ μεγαλύτερου και απλά προσπάθησα να τους εντάξω στην ιστορία αυτή.

 

Θα κοιτάξω τις παρατηρήσεις σας και μιας και μπαίνω σιγά σιγά σε συγγραφικό mood λογικά θα την συνεχίσω για να βγει και νόημα από τον τίτλο και από όλο το concept ;)

 

 

[Ballerond]

Sorry για το autobump (η ψωνάρα), αλλά ανακάλυψα ΤΟ ΠΡΩΤΟ μου εγχείρημα για να ανεβάσω ιστορία δημόσια το οποίο έγινε πριν 4 χρόνια. 

Νιώθω απίστευτη συγκίνηση   

 

Προφανώς το κείμενο θέλει δουλειά κι επιμέλεια, δεν το έχω πειράξει καθόλου από τότε, αλλά είχα ξεχάσει ΤΕΛΕΙΩΣ ότι είχα ανεβάσει κάτι τέτοιο. Ψήνομαι να το ξαναγράψω μόνο και μόνο για το γαμώτο