Ο χορός της ζωής.

[kalanapathw]

Όνομα Συγγραφέα: kalanapathon

Είδος:Φαντασίας πιστεύω ότι είναι τουλάχιστον.

Βία; Σε λογικά πλαίσια

Σεξ; Μπά

Αριθμός Λέξεων:1.558

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: απο μένα κανένα περιμένω τα δικά σας.

 

 

 

Ο Χορός της ζωής.

 

Και όμως στέκεται ακόμα εκεί σε αντίθεση με όσα πίστευαν όλοι γύρω της , κίτρινες και κόκκινες ανταύγειες φωτός τρεμοπαίζουν πάνω στην επιδερμίδα της αποκαλύπτοντας την αριστοκρατική λευκάδα του δέρματος της. Τα μάτια της σχεδόν κλειστά μά όλοι γύρω της μπορούν να δουν την γαλάζια λάμψη τους. Το πλήθος γύρω της αναμένει με προσμονή αναμειγμένη με έκσταση. Νιώθει για άλλη μία φορά τον κόμπο στο στομάχι της να της δίνει το έναυσμα για ένα ακόμα χορό, τον τελευταίο χορό. Κλείνει σφιχτά της παλάμες της και ξεκινάει.

 

Όλα είχαν ξεκινήσει εντελώς τυχαία, από το μικρό χωριό που ζούσε έφυγε ξαφνικά όταν οι παλιοί θεοί άρχισαν να αναβιώνουν στις καρδιές των λιγοστών κατοίκων του, με αποτέλεσμα να βρεθεί σε ένα κόσμο τόσο πελώριο και αχόρταγο που θα την κατασπάραζε σαν τόσες χιλιάδες κοπέλες που δίαβεναν τα σκοτεινά σοκάκια αυτής της παρακμασμένης μεγαλούπολης ψάχνοντας απελπισμένες την εφήμερη στοργή και το χρήμα που θα μπορούσε να τους δώσει ένας πλαδαρός και ανήθικος άντρας.

 

Η κινήσεις τις είναι ρευστές σαν το νερό, τα μάτια της είναι κλεισμένα σφιχτά, εξάλλου δεν χρειάζεται να βλέπει, έχει απομνημονεύσει βαθειά μέσα στο τεφτέρι του μυαλού της την κάθε της κίνηση.

 

Παραστράτησε δεν είναι ψέματα, η αριστοκρατική της όψη και ο θελκτικός χορός της προσέλκυε γύρω της όλα τα ανθρώπινα αρπαχτικά της γυναικείας σάρκας. Όλα προσπαθούσαν να αρπάξουν ένα κομμάτι από την ψυχή της και να την κάνουν ένα άψυχο διψασμένο για χρήμα και σαρκικό έρωτα σαρκίο και σχεδόν τα κατάφεραν.

 

Μόνο τα αυτιά της είναι ανοιχτά, απομονώνει τους παράταιρους ήχους του πλήθους και αφοσιώνεται στην μουσική που παίζει μόνο για αυτήν και συνεχίζει να χορεύει.

 

Όλα αυτά αποτελούσαν πλέον παρελθόν. Μια κρύα νύχτα ενώ βρισκόταν σε ένα κακόφημο οινοπωλείο της κάτω πεδιάδας της Αρνχοστ, συνάντησε εκείνον για τον οποίο χόρευε αυτή την στιγμή. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο ένας απλός πεζικάριος δεύτερης κλάσης του στρατού της Αρνχοστ ο οποίος γιόρταζε άλλη μια μέρα ζωής. Δεν τον πλησίασε εξάλλου ποτέ δεν συμπάθησε τους στρατιώτες, βάρβαροι, μέθυσοι με όλη τους την ζωή να περιστρέφετε γύρω από μία λεπίδα μέχρι η λεπίδα κάποιου άλλου να τους κόψει την συνήθως σύντομη ζωή τους.

 

Η μουσική φέρνει στα αυτιά της τον ήχο ενός αντικειμένου που πλησιάζει, με μία αέρινη κίνηση βυθίζει το σώμα της αφήνοντας τα καστανόξανθα μαλλιά της να αιωρηθούν λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου ανέμελα στον αέρα του αντικείμενου που προσπερνάει, ενώ η μία πιρουέτα ακολουθεί το εντυπωσιακό λίκνισμα των γοφών της.

 

Το βλέμμα του πεζικάριου της είχε εντυπωθεί βαθειά στην μνήμη της. Δεν ήταν το συνηθισμένο βλέμμα ενός στρατιώτη που πρίν από λίγο είχε σφαγιάσει και λεηλατήσει κάποιο χωρίο και ήταν ταϊσμένο με αυταρέσκεια, αλαζονεία και αλλοφροσύνη . Στα καστανά του μάτια είχε δει κάτι σπάνιο σε σύγκριση με τους υπόλοιπους που τριγυρνούσαν στον υπόκοσμο της κάτω πεδιάδας της Αρνχοστ. Συνάντησε άλλη μια φορά τον πεζικάριο στην γέφυρα του ποταμού Λικολάι που χωρίζε την άνω με την κάτω πεδιάδα. Ο δερμάτινος θώρακας του είχε αρχίσει να ξεφτίζει σημάδι ότι είχε υπερβεί το σύνηθες προσδόκιμο ζωής ενός στρατιώτη. Το βήμα του σίγουρο και στιβαρό τον ξεχώριζε από τους αγροίκους και τους λωποδύτες που συνήθως τάιζε η δεύτερη κλάση του στρατού.

 

 

Το πλήθος ουρλιάζει εκστασιασμένο. Οι ιαχές τους δεν την αγγίζουν μιας και φτάνουν στα αυτιά της σαν αχνοί ψίθυροι της επιτυχίας της. Όμως δεν σταματάει, η μουσική ηχεί ακόμα και έχει πολλά βήματα να κάνει.

 

Κάθισαν στην πέτρινη αποβάθρα του ποταμού και μίλησαν με τις ώρες μέχρι τα δύο φεγγάρια να ανέβουν στην κορυφή του σκοτεινού ουρανού και να βυθιστούν ξανά πίσω από τα υψίπεδα του Γκολάμ και ακολούθησαν και άλλες μέρες που έγιναν νύχτες και ξανά μέρες που τους βρήκαν καθισμένους στις υγρές πέτρες της αποβάθρας.

 

Μπροστά της απλώνεται ο τεράστιος πέτρινος τοίχος της ακρόπολης της Αρνχοστ, οι ελάχιστοι φρουροί που κυκλοφορούν ανάμεσα από τις βαριές λαξεμένες πέτρες κρυφοκοιτάζουν έντρομοι μέσα από τα σκοτεινά παράθυρα το παράξενο μωσαϊκό ανθρώπων που συνωστίζεται μπροστά από την κεντρική πύλη της ακρόπολης. Γέροι, νέοι, παιδιά, άνδρες και γυναίκες στριμώχνονται μπροστά από την πύλη. Δάδες, ρόπαλα και σκουριασμένα από τον χρόνο σπαθιά σηκώνονται σχεδόν ρυθμικά στον αέρα, όσο εκείνη συνεχίσει να χορεύει.

 

Ο πεζικάριος συχνά σταματούσε τις αφηγήσεις σήκωνε την χορεύτρια και την έκανε βόλτες μέσα στην πόλη. Της έδειχνε την διαφθορά και την ανέχεια που φύτρωναν σε κάθε γωνία της Αρνχόστ. Της εξηγούσε πως θα μπορούσε να επιβιώσει σε αυτόν τον κόσμο, πώς θα μπορούσε να αποφύγει όλες τις κακοτοπιές που συντηρούσαν αυτή την νοσηρή και επιφανειακή ζωή που προωθούσε η πόλη. Της εξήγησε γιατί το σαθρό σύστημα που συντηρούσαν οι κάτοικοι της μέσω του βασιλιά έπρεπε να καταρεύσει.

 

Νοιώθει το μάγουλό της να σκίζεται από το παγωμένο ατσάλι και μπορεί να νοιώσει της σταγόνες αίματος που κυλάνε αργά προς τον λαιμό της, όμως δεν σταματά, αν και οι αρθρώσεις της στέλνουν πλέον επώδυνα σήματα κόπωσης. Σφίγγει πιο πολύ τις παλάμες τις και συνεχίζει.

 

Κάποια στιγμή τον είχε ρωτήσει πώς είχε καταφέρει να επιβιώσει τόσο καιρό στα πεδία των μαχών. Τότε κάθισε και της εξήγησε για την μουσική, για την ξεχωριστή μουσική που παράγει κάθε λεπίδα στον κόσμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κλείσεις τα μάτια σου και να αφουγκραστείς της είχε πει. Ένας καλός ξιφομάχος μπορεί να κρύψει την κίνηση της λεπίδας του από τα μάτια του αντιπάλου του, όμως η μουσική της λεπίδας του θα μαρτυρήσει την πορεία που ο κάτοχος της έχει διαλέξει για αυτήν.

 

Το ότι ήταν ακόμα ζωντανή οφειλόταν σε αυτόν. Αυτός της είχε μάθει να κρατάει τα ξιφίδια που έσφιγγε αυτή την στιγμή χρησιμοποιώντας τα για να σκορπίζει το αίμα των φρουρών στο διψασμένο έδαφος. Αυτός της έμαθε για την μουσική της Λεπίδας και αύτη δημιούργησε τον χορό των σπαθιών.

 

Το προηγούμενο βράδυ ο πεζικάριος δεν εμφανίστηκε, εκείνη περίμενε καρτερικά στην προβλήτα κοιτάζοντας τα φεγγάρια που κοντεύανε να συναντηθούν στον σκοτεινό ουράνιο θόλο. Πριν τα δύο ουράνια σώματα γίνουν ένα ο ουρανός βάφτηκε κόκκινος καθώς οι φλόγες άρχισαν να σπέρνουν τα χρώμα της καταστροφής τους. Γύρισε το βλέμμα της προς την ακρόπολη της Αρνχόστ. Έκλεισε τα μάτια της και αφουγκράστηκε, η μουσική από τις λεπίδες την πλημύρισε, μπορούσε να ακούσει την μελωδία από το σπαθί του πεζικάριου, μπορούσε να το νιώσει καθώς σηκωνόταν και κατέβαινε κόβοντας, σκοτώνοντας και σκορπώντας τα σωθικά των φρουρών της ακρόπολής στο διάβα του.

 

Ο τελευταίος αντίπαλός της έπεσε σφαδάζοντας στο έδαφος έχοντας λίγα δευτερόλεπτα ζωής καθώς το αίμα του στέρευε από το βαθύ κόψιμο που είχε στο λαιμό του, η μουσική σταμάτησε και άνοιξε τα μάτια της. Γύρω της τριάντα άνδρες πνιγόντουσαν στο ίδιο τους το αίμα, έτοιμοι να ταξιδέψουν στην εκάστοτε κόλαση της θεότητας που πίστευαν. Το πλήθος έτρεξε προς την πόρτα της ακρόπολής, δεν θα κρατούσε για πολύ, η χτεσινή επανάσταση είχε φροντίσει να καταστρέψει την βαριά δρύινη πόρτα η οποία πλέον ήταν μόνο μερικά ξύλινα σανίδια.

 

Η μελωδία της λεπίδας του πεζικάριου σταμάτησε με το αναπάντεχο φάλτσο του σπαθιού που πέφτει στο έδαφος. Η χορεύτρια προσπάθησε να κρατήσει τα δάκρυα της ήξερε ότι ο πεζικάριος ήταν πλέον νεκρός. Οι ιαχές της μάχης άρχισαν να σβήνουν, η φρουρά της ακρόπολης άλλη μία φορά είχε κερδίσει.

 

Οι παλάμες της χαλαρώνουν και τα ξιφίδια πέφτουν στο έδαφος αναμειγνύοντας τον μεταλλικό τους ήχο με της ιαχές της μάχης που μόλις είχε ξεκινήσει. Το άτακτο πλήθος τρέχει μανιασμένο προς την πόρτα. Πίσω της έχουν συνταχθεί η τελευταίοι φύλακες της ακρόπολης. Κραυγές αναμεμιγμένες με βρισιές εξυψώνονται, πνίγοντας τις κραυγές πόνου. Ο χάρος έχει άλλη μια φορά την τιμητική στην αυλή της Ακρόπολης. Η χορεύτρια γύρισε την πλάτη της στην σφαγή που εξελισσόταν, το έργο της είχε τελειώσει, οι κάτοικοι της πόλης τώρα έπρεπε να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους . Προχώρησε λίγα μέτρα πιο πέρα. Η μυρωδιά από καμένη σάρκα γέμιζε τα ρουθούνια της .

 

Μπροστά της εμφανίστηκε ο καμένος λόφος των σωρών τον χτεσινών επαναστατών τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, ανάμεσα τους βρισκόταν και ο πεζικάριος. Το μυαλό της θόλωσε όρμησε στο λόφο με τους νεκρούς που είχαν μοιραστεί το ίδιο όραμα με τον πεζικάριο και άρχισε να πετάει αριστερά και δεξιά της άψυχες σάρκες τους ώσπου έφτασε στο σώμα του, έκλαψε γοερά πάνω από τον άνθρωπο που τη είχε διδάξει τον τρόπο της ζωής. Πήρε το σπαθί από τα καψαλισμένα δάκτυλά του και το σήκωσε ψηλά, μπορούσε να διακρίνει τις κόκκινες κηλίδες κάτω από την μαυρισμένη από την στάχτη λεπίδα. Το έσφιξε στην αγκαλιά της και έτρεξε προς την προβλήτα που είχαν περάσει τόσα μερόνυχτα. Δίστασε λίγο, όμως το είχε πάρει πλέον απόφαση πέταξε και με τα δύο της χέρια όσο πιο ψηλά μπορούσε το σπαθί το οποίο έπαιξε για τελευταία φορά την μελωδία του πριν βυθιστεί στα ορμητικά νερά του Λικολάι. Σκούπισε τα δάκρια της με την ανάστροφη της παλάμης της, είχε έρθει η ώρα της να φύγει από αυτή την πόλη το μόνο που είχε αγαπήσει σε αυτή την πόλη είχε πεθάνει.

 

Το επόμενο πρωινό την βρήκε να ακολουθεί τον χωματόδρομο προς το χωριό. Είχε πολλά μερόνυχτα να περπατήσει ακόμα. Σταμάτησε και κοίταξε για μια τελευταία φορά τα τοίχοι της πόλης που την είχαν φιλοξενήσει τα τελευταία χρόνια, πυκνές στήλες καπνού από τις βράδυνες φωτιές αναδεύονταν με την αλλαγή του ανέμου. Γύρισε αποφασιστικά μπροστά και συνέχισε να περπατάει. Το κεφάλαιο της ζωής της σε αυτή την πόλη είχε τελειώσει όχι με τον καλύτερο τρόπο, όμως είχε μάθει πολλά πλέον ήταν έτοιμη για την καινούργια της ζωή. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της για τον μέντορα της όμως ο αέρας το πήρε γρήγορα μακριά. "Τέλος" ψέλλισε και συνέχισε το ταξίδι της.

[Cassandra Gotha]

Αυτό το διήγημα ασχολείται με μία μάχη (μάλιστα, το τέλος μίας μεγάλης μάχης) και το πώς έφτασε μία γυναίκα να συμμετέχει σε αυτή. Όμως δεν γνωρίζω τη γυναίκα αυτή, δεν ξέρω την ιστορία της (οι λίγες πληροφορίες στην αρχή δεν με καλύπτουν) και δεν κατάλαβα γιατί την παρακολουθούμε. Έχεις γράψει πολλά για τον χορό, όπως τον ονομάζεις, αλλά αυτά είναι μόνο ένα κομμάτι, μία σκηνή από όλη την ιστορία. Θα προτιμούσα να δω περισσότερα από μέσα, τις δικές της σκέψεις δηλαδή, για να καταλάβω ποια είναι. Έτσι μου φάνηκε άψυχη, μακρινή.

 

Επίσης θέλω να σου πω ότι οι συνεχείς εναλλαγές παρόντος - παρελθόντος με κούρασαν. Είναι υπερβολικά πολλές για ένα τόσο μικρό κείμενο.

 

Στην αρχή που περιέγραφες την κοπέλα, μου άρεσε. Την φαντάστηκα σαν ένα εξωγήινο πλάσμα, όμορφη αλλά απρόσιτη.

[alkinem]

Λοιπόν....

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιδέα, η οποία όμως έπασχε λίγο στην εκτέλεση.

Εξηγούμαι: Είναι ολοφάνερο το πάθος και η φλόγα που έβγαλες γράφοντας αυτήν την ιστορία. Καλό αυτό, δείχνει πως πραγματικά ζεις αυτό που γράφεις. Πρέπει όμως να μάθεις να το τιθασεύεις, να το ελέγχεις. Το μεγάλο πρόβλημα που έχει το κείμενο είναι πως παρασύρθηκες και παρουσίασες τις προτάσεις ακριβώς όπως δημιουργούνταν την στιγμή της συγγραφής στο κεφάλι σου. Αποτέλεσμα αυτού ήταν πως υπήρχαν πολλές προτάσεις με υπερβολικά μεγάλο μέγεθος, πολλά σημεία στίξης έλειπαν και πολλές φορές ο αναγνώστης μπορεί να μην "έπιανε" αμέσως αυτό που ήθελες να πεις. Επιπλέον, οι συνεχείς εναλλαγές ενεστώτα-αορίστου δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για ένα τόσο μικρό κείμενο.

Επιπλέον το κείμενο ήταν λίγο άνισο. Δεν γίνεται κατανοητό το πως ξέσπασε η επανάσταση, ούτε και τον ρόλο της κοπέλας(ή του στρατιώτη) σε αυτήν.

 

Κατά τα άλλα, όπως προείπα, ενδιαφέρουσα και ευφάνταστη ιστορία. Κάποια μικρά ορθογραφικά λάθη είναι ξεκάθαρα λόγω βιασύνης και θα μπορούσες να τα είχες αποφύγει.

 

Γενικά μου άρεσε, διαβάστηκε ευχάριστα. Θα μπορούσες όμως να το κάνεις καλύτερο.

[Loch Moors]

Πρώτα απ' όλα να πω ότι μου άρεσε που ξεκίνησες από μία πολύ ωραία σκηνή και σιγά, σιγά ξετύλιγες την ιστορία που ήθελες δίνοντάς μας σταδιακά στοιχεία. Επίσης, σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι είναι μια ιστορία που μου άφησε όμορφη αίσθηση γιατί πλέκεις τα δύο θέματα του χορού και του πολέμου και γύρω από αυτή τη σχέση δημιουργείς μια αφήγηση που περιλαμβάνει πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις. Ειδικά στις περιγραφές του ενεστώτα είναι πολύ πετυχημένη η μετάβαση από μια σκηνή απλού χορού (που νομίζουμε ότι είναι στην αρχή) σε μια σκηνή μάχης.

 

Αυτό που δε μου άφησε το κείμενό σου είναι η ύπαρξη κάποιου νοήματος, έμοιαζε περισσότερο με την εισαγωγή σε κάτι μεγαλύτερο που θα περίμενε κανείς να διαβάσει μετά. Να δούμε τι έκανε η γυναίκα αυτή αφού έφυγε από την πόλη όπου η ζωή της άλλαξε. Αν θέλεις δηλαδή να κρατήσεις έναν μικρό αριθμό λέξεων όπως τώρα, νομίζω πρέπει να γίνει πιο ισχυρή η αίσθηση αυτή της εξέλιξης και της κατάληξης. Από την άλλη, αν θες να το μεγαλώσεις το κείμενο σίγουρα έχεις πάρα πολλές επιλογές και δυνατότητες! Ειδικά η τελευταία παράγραφος αφήνει πολλές προσδοκίες:

Το επόμενο πρωινό την βρήκε να ακολουθεί τον χωματόδρομο προς το χωριό. Είχε πολλά μερόνυχτα να περπατήσει ακόμα. Σταμάτησε και κοίταξε για μια τελευταία φορά τα τοίχοι της πόλης που την είχαν φιλοξενήσει τα τελευταία χρόνια, πυκνές στήλες καπνού από τις βράδυνες φωτιές αναδεύονταν με την αλλαγή του ανέμου. Γύρισε αποφασιστικά μπροστά και συνέχισε να περπατάει. Το κεφάλαιο της ζωής της σε αυτή την πόλη είχε τελειώσει όχι με τον καλύτερο τρόπο, όμως είχε μάθει πολλά πλέον ήταν έτοιμη για την καινούργια της ζωή. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της για τον μέντορα της όμως ο αέρας το πήρε γρήγορα μακριά. "Τέλος" ψέλλισε και συνέχισε το ταξίδι της.

 

Νομίζω πως στη θέση σου θα κρατούσα την σκηνή της μάχης που συμβαίνει τώρα και θα επεξεργαζόμουν το πλήθος και το είδος των πραγμάτων που υπάρχουν στις ανάδρομες αφηγήσεις.

Ίσως κάποια περισσότερα πράγματα για το πώς τη δίδαξε; Σίγουρα θα ήταν κάτι πολύ δύσκολο και μπορεί να αξίζει κάποια αναφορά.

Ή μήπως να μας έλεγες λίγα περισσότερα για το πώς ήταν η ζωή της στην πόλη; Αν δούλευε σε οίκο ανοχής - και εκεί είδε για πρώτη φορά τον πεζικάριο - αν ήταν δούλα, σκλάβα... να την φέρεις πιο κοντά μας, εν ολίγοις.

 

Συνοψίζοντας: διάβασα κάτι όμορφο, που όμως έμενε μόνο σ' αυτό και δεν μου έδινε κάτι πίσω απ' τις γλαφυρές εικόνες, κάτι πιο δυνατό για τα πρόσωπα που συμμετείχαν σε αυτές.

Edited December 17, 2012 by Σουσαμένια Άνοιξη