Ο Εικοσαδάχτυλος Εραστής

[Κωνσταντίνος]

Ο γερο-Τσου είχε πολύ μεγάλα μάτια, πλακουτσωτή μύτη και σγουρά μαλλιά, που έπεφταν χαριτωμένα στο μέτωπό του. Με λίγα λόγια ήταν πολύ δύσκολο να εξοργιστείς μαζί του και σχεδόν αδύνατον να τον μισήσεις. Παρόλα αυτά ο Οδυσσέας προσπαθούσε φιλότιμα, καθώς υπήρχαν σοβαρότατοι λόγοι: Ο γερο-Τσου με όλες του τις γλυκές κουβέντες και όλα του τα αφελή χαμόγελα δεν έπαυε να είναι υπηρέτης του άρχοντα Σταλίνκοφ και μάλιστα επιφορτισμένος με το συχνά δύσκολο καθήκον να επιβλέπει τους νόθους του γιους.

 

“Είσαι ένα παράξενο παιδί, Οδυσσέα.” ξεκίνησε να λέει μασώντας μελαγχολικά ένα κομμάτι ψωμί, που το βύθιζε τακτικά στο βάζο με την μαρμελάδα. Καθόντουσαν βέβαια στην κουζίνα, που λειτουργούσε και ως στρατηγείο του “Παράξενο, παιδί...”

“Θα ήθελα να μου δώσετε ορισμένα παραδείγματα, κύριε! Όπως ξέρετε απολαμβάνω ιδιαίτερα όσες ιστορίες έχουν εμένα πρωταγωνιστή.”

“Βεβαίως και θα σου πω..” Ο γερο-Τσου είχε ανοσία στην ειρωνεία προς μεγάλο εκνευρισμό του Οδυσσέα. “Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι βεβαίως, όταν τσακώθηκες με εκείνον τον Εκπαιδευτή, που σας έλεγε, ότι οι γυναίκες είναι όμοιες με ζώα στην συμπεριφορά..”

“Και δεν το μετανιώνω καθόλου!” πετάχτηκε, επιδιώκοντας να τον εκνευρίσει “Το να είσαι κατώτερος άνθρωπος δεν σημαίνει, ότι είσαι και ζώο!”

“Ή όταν αρνήθηκε να μαστιγώσεις ένα υπηρέτη, που μπέρδεψε την ηλικιακή σειρά και προσκύνησε τον άρχοντα Ρισίρι πριν από σένα. Σε έχω δει..” συνέχισε με χαμηλωμένη φωνή “..μέχρι και να δίνεις κάποια ψίχουλα στους σκλάβους, που σου καθαρίζουν το απογευματινό σου φρούτο, αν και το κράτησα μυστικό για να μην προκληθεί σκάνδαλο!”

 

Ο Οδυσσέας δεν το βρήκε σκόπιμο αυτή την φορά να σχολιάσει.

 

“Σε κάθε περίπτωση...” κατέληξε “...ο συνδετικός κρίκος όλων των παραπάνω περιπτώσεων είναι το δίχως άλλο η αυθάδεια σου. Και μπορεί μέχρι σήμερα, να έβρισκες τρόπους, να την βγάζεις καθαρή, αλλά αυτή την φορά, έσκαψες ο ίδιος τον λάκκο σου!

“Σιγά τα αίματα....”

“Για να σε κάλεσε ο άρχοντας Διπλός...” εξήγησε ο γερο-Τσου υπομονετικά “...να μονομαχήσεις με κάποιον από τους κατώτερους πρίγκιπες του, σημαίνει, ότι είναι απόλυτα σίγουρος για την επιτυχία του. Αν μείνεις ζωντανός και τον ντροπιάσεις μπροστά σε όλους, θα είναι ένα πρωτοφανές γεγονός!"

“Ποια είναι λοιπόν η συμβουλή σου, γερο-Τσου;” ρώτησε ο Οδυσσέας, που είχε αρχίσει να κουράζεται “Να μετανοήσω και να ζητήσω συγγνώμη; Να αλλάξω συμπεριφορά όσο προλαβαίνω; Να παρακαλέσω τον άρχοντα Σταλίνκοφ, να μεσολαβήσει, μήπως;”

“Όχι, όχι! Με παρεξήγησες!” του έκανε χαμογελώντας πάντα. “Η σημερινή μας συζήτηση δεν ήταν για να σε επιπλήξω, αλλά για να σε αποχαιρετήσω τρόπον τινά. Η πιο απλή λύση για όλους μας άλλωστε, θα ήταν αύριο να πεθάνεις."

 

“Τι;”

“Νομίζω, ότι άκουσες καλά, νεαρέ μου.”

“Πιστεύεις στα αλήθεια...” ρώτησε εκνευρισμένος “... ότι θα καταφέρει ένας ηλίθιος πρίγκιπας να με νικήσει στην ξιφομαχία;” “Δεν θέλω να σε υποτιμήσω, Οδυσσέα, αλλά το γνωρίζω θετικά, ότι ουδέποτε έδινες την πρέπουσα προσοχή στην εξάσκησή σου. Τα αδέρφια σου για παράδειγμα σε έχουν από καιρό ξεπεράσει.”

“Θα δούμε αύριο γερο-μαλάκα!” του φώναξε και ύστερα σε μια δεύτερη σκέψη του άδειασε και το βάζο με την μαρμελάδα κατάμουτρα. Το χαμόγελο του όμως δεν κατάφερε να το σβήσει..

 

 

 

Αργά εκείνο το βράδυ ο Οδυσσέας δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τον εκνευρισμό. Μπορεί ο Σάντο όλο να διαμαρτυρόταν ότι τον αδικούσαν, αλλά εκείνον δεν τον ήθελαν καν ζωντανό! Όχι, ότι περίμενε κάτι διαφορετικό δηλαδή, αλλά ασφαλώς του ήταν αδύνατον να διανοηθεί..,.Θα μπορούσε τον κάθε βλακοπρίγκιπα να τον κάνει του αλατιού αν το ήθελε! Πώς ήταν δυνατόν να μην το καταλαβαίνουν;

 

Δεν πίστευαν όμως σε αυτόν. Και όχι απλώς δεν πίστευαν σε αυτόν -άλλωστε δεν τον ενδιέφερε η γνώμη τους!- αλλά τον ήθελαν και νεκρό. Είχε μεγαλώσει σε έναν κόσμο σκληρό, αλλά ακόμα και έτσι η συνειδητοποίηση αυτή δεν ήταν εύκολη... Γιατί μπορεί να τον έλεγαν εκ φύσεως αναρχικό, αλλά αν νόμιζαν ότι δεν είχε και εκείνος συναισθήματα σαν όλους, ήταν γελασμένοι.

 

Φυσικά και λαχταρούσε να αναγνωρίσουν την ευφυΐα του ,να τον θαυμάζουν και να τον αγαπούν! Φυσικά και έμπαινε στον πειρασμό να ακολουθήσει το ρεύμα της τρέλας και να απελευθερώσει στην πορεία, όλα του τα άγρια ένστικτα, Φυσικά και ήθελε να βασανίσει, να καταστρέψει και να βιάσει...

 

Και αυτό που τον σταματούσε κάθε φορά δεν ήταν κάποια ανόητη ιδέα περί ηθικής, αλλά ένα ακατανίκητο συναίσθημα: Ότι αν υποκύψει, θα πεθάνει. Ότι αν κάνει την ζωή του έτσι, δεν θα αξίζει να την ζει...

 

 

 

Το επόμενο πρωί με τον Τσου δεν αντάλλαξε ούτε καλημέρα. Η μόνη του έννοια ήταν να φάει ένα καλό πρωινό και να ακονίσει το σπαθί του. (Πανοπλία ή ασπίδα ο άρχοντας Διπλός, είχε απαγορεύσει) Κατά τ' άλλα κλείστηκε στον εαυτό του και ελάχιστη σημασία φαινόταν να δίνει σε ότι συνέβαινε γύρω του.

 

Ο πύργος του άρχοντα Διπλού βρισκόταν σε σχετικά κοντινή απόσταση και ήταν φτιαγμένος από κατάλευκο μάρμαρο, με έναν τεράστιο χαλαζία στην κορυφή του. Αν δεν υπήρχαν και μικρότερα κομμάτια πετρώματος άναρχα τοποθετημένα σε όλο του το μάκρος, σαν να είχαν πασπαλιστεί εκ των υστέρων θα έμοιαζε με μαγικό σκήπτρο.

 

Μπροστά του ,απλωνόταν μια στενόμακρη και ρηχή λιμνούλα ,που το νερό της δεν μπορούσε να το κυματίσει ούτε ο πιο σφοδρός αέρας και που αν στεκόσουν στο σωστό σημείο σου έδειχνε μια τέλεια ανάκλαση του πύργου. Ήταν χωρίς αμφιβολία ένα από τα ελάχιστα δείγματα καλού γούστου στην γύρω περιοχή, αν και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε ούτε να βελτιώσει την διάθεση του Οδυσσέα, ούτε να αντισταθμίσει την ασχήμια των ενοίκων του.

 

Διπλά κεφάλια ,διπλές μύτες ,διπλοί αντίχειρες μέχρι και διπλές γλώσσες είχαν και όλοι ανεξαιρέτως υποδέχτηκαν τον σιωπηλό μονομάχο με ειρωνικά βλέμματα και κοροϊδίες. Η αίθουσα στην οποία τον οδήγησαν βρισκόταν στο υπόγειο, αν και ο Οδυσσέας σύντομα διαπίστωσε ότι έμοιαζε περισσότερο με αμφιθέατρο. Με βαριά καρδιά κοίταξε προς τις πρώτες σειρές των καθισμάτων και αναγνώρισε, όπως το περίμενε, έναν μεγάλο αριθμό αρχόντων-μάγων και διάφορες φασματικές μορφές κάτι που σήμαινε, ότι το σημερινό γεγονός, το είχαν εκλάβει ως οικογενειακή ψυχαγωγία.

 

Προσπαθώντας να μην δείχνει ταραγμένος στάθηκε στην άκρη της... σκηνής και περίμενε τον αντίπαλο του. Και προς μεγάλη του έκπληξη ,καθώς οι Διπλοί Πρίγκιπες ήταν παραμορφωμένοι και εσωστρεφείς, όταν εμφανίστηκε, τον αναγνώρισε: Ήταν ο γνωστός ως Εικοσαδάχτυλος Εραστής, που είχε για καύχημα, ότι μπορούσε να ικανοποιεί πέντε γυναίκες ή να ξιφομαχεί με είκοσι άντρες ταυτόχρονα.

 

Ο Εικοσαδάχτυλος ανέβηκε από την άλλη άκρη της σκηνής και χωρίς να πει κουβέντα ξεθηκάρωσε με χάρη και τα τέσσερα μακριά σπαθιά του. Φαινόταν λοιπόν, ότι δεν υπήρχε διάθεση για πολλές κουβέντες, Παρόλα αυτά ο Οδυσσέας αποφάσισε να επιχειρήσει το απονενοημένο διάβημα

 

“Δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε αυτό!”

“Τι εννοείς;”

“Γιατί να μονομαχήσουμε ,μόνο και μόνο επειδή μας το ζητάνε αυτοί οι κρετίνοι;”

“Καταλαβαίνω...”

“Τι ακριβώς καταλαβαίνεις; Γιατί από το ειρωνικό σου χαμόγελο δεν έχω και πολλές ελπίδες..”

“Φοβάσαι..”

“Εντάξει λοιπόν ,το βρήκες: Φοβάμαι! Μπορούμε να σταματήσουμε τώρα;”

“Με κοροϊδεύεις;”

“Δεν ακούς τι σου λέω τόση ώρα;”

“Θα σου κόψω τα δάχτυλα!”

“Τι στο καλό σε έχει πιάσει;”

“Θα σου κόψω τα δάχτυλα και τότε θα έχω τα εικοσαπλάσια δάχτυλα από σένα!”

“Κατά πρώτον: Για να γίνει αυτό που λες ,πρέπει να μου κόψεις μονάχα εννέα δάχτυλα ,αλλιώς...” “Αργκχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ”

 

Και με αυτή την ιαχή ,ο εντυπωσιακά ανόητος διάλογος τους ολοκληρώθηκε και ο Εικοσαδάχτυλος Εραστής του όρμησε.

 

Την πρώτη φορά θέλοντας να κάνει επίδειξη δύναμης χρησιμοποίησε μονάχα τρία από τα χέρια του, αλλά ακόμα και έτσι ο Οδυσσέα ανακάλυψε, ότι ήταν αδύνατον να παρακολουθήσει τις κινήσεις του. Ελάχιστα δευτερόλεπτα είχαν περάσει και όμως είχε ήδη από ένα βαθύ κόψιμο σε κάθε πόδι! Στην συνέχεια οπισθοχώρησε λίγο, σαν να ήθελε να του δώσει χρόνο να ανασυνταχθεί και ύστερα επιτέθηκε ξανά, αυτή την φορά και με τα τέσσερα χέρια του.

 

Ο Οδυσσέας ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αποφύγει τις αιχμές των όπλων αυτών ,που έρχονταν κυριολεκτικά από όλες τις κατευθύνεις. Ήξερε επίσης και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσει και να πεθάνει σαν ηλίθιος. Έτσι ,αν και όχι χωρίς δισταγμό, είπε μια και μοναδική λέξη: compello!

 

Το αποτέλεσμα ήταν μπροστά του ακριβώς, να υψωθεί ένας σεβαστών διαστάσεων τούλινος τοίχος, πάνω στον όποιο ο Εικοσαδάχτυλος σωριάστηκε με φόρα σπάζοντας αρκετά από τα κόκαλα και τα δόντια του με έναν ανατριχιαστικό θόρυβο. Και έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα ,το ίδιο ξαφνικά, όπως είχε εμφανιστεί, ο τοίχος αυτό εξαφανίστηκε και το μόνο που έμενε πια ήταν ο αιμόφυρτος εχθρός του σωριασμένος στο ξύλινο δάπεδο.

 

Ο Οδυσσέας για μια στιγμή ένιωσε χαρά για την νίκη του. Έπειτα όμως θυμήθηκε, που ακριβώς βρισκόταν και έστρεψε την προσοχή του στους άρχοντες-μάγους, που ήδη συζητούσαν ενθουσιασμένοι, αγνοώντας τον παντελώς.

 

“Και όλα αυτά ,μονάχα με μια λέξη!” “Θα γίνει πολύ χρήσιμο εργαλείο στα χέρια μας!” “Αλλά τι θα κάνουμε με την ανυπακοή του;” “Ίσως αν τον δίναμε στους στρατιώτες να τον βιάσουν;” “Θα μπορούσα και εγώ να βοηθήσω!”

 

“Σταματήστε να μιλάτε σαν να μην υπάρχω καν!” τους φώναξε “Και σταματήστε να γελάτε! Σταματήστε, καταραμένοι, να γελάτε!”

 

 

 

Θα εκτιμούσα πάρα, πάρα πολύ τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας!

Edited July 3, 2012 by Κωνσταντίνος

[aScannerDarkly]

Τα καλά νέα:

Η αφήγηση είναι άνετη, δεν κομπιάζεις, και φεύγει γρήγορα. Αν και το κείμενο είναι μάλλον απόσπασμα, κρατάει το ενδιαφέρον για όσο διαρκεί.

Υπάρχουν κάποιες πετυχημένες φράσεις (π.χ.: "Ο γερο-Τσου είχε ανοσία στην ειρωνία...", η περιγραφή του πύργου και το σχόλιο πως "ήταν ένα από τα ελάχιστα δείγματα καλού γούστου στην περιοχή").

 

Τα όχι και τόσο καλά νέα:

Κατ' αρχάς, είναι απόσπασμα. Είναι μονάχα μια σκηνή από κάτι άλλο.

Κάνεις μια προσπάθεια για πολιτικό σχόλιο, με ελαφρά σατιρική μορφή, αλλά το κάνεις με υπερβολικά άμεσο τρόπο. (Για μένα τουλάχιστον), κάτι τέτοιο δουλεύει όταν γίνεται με έξυπνο, υπόγειο τρόπο, όχι όταν λες στον αναγνώστη ακριβώς τι θέλεις εσύ να σκεφτεί.

Δεν ξέρω αν σε κάποιο μεγαλύτερο κείμενο φαίνεται καλύτερα ο ρόλος τους, εδώ όμως οι Διπλοί μού φάνηκαν μια τελείως διακοσμητική επινόηση και, για να πω την αλήθεια, κάπως κακόγουστοι.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Οδυσσέας κερδίζει μοιάζει αφελής και υπερβολικά εύκολος. Τζάμπα η ανησυχία δηλαδή. (Εδώ είναι κάτι που πάντα πρέπει να προσέχουμε στο φάντασι, να βάζουμε όρια στη μαγεία μας).

Η δυσοίωνη πρόβλεψη του γέρου στην αρχή, διαψεύδεται πανεύκολα και μένει εντελώς μετέωρη. (Πάλι, θα μπορούσα να κρίνω κάτι καλύτερα, αν ήταν ολοκληρωμένο).

Υπερβολική χρήση θαυμαστικών και αποσιωπητικών (τα οποία είναι 3 τελείες, όχι 2 ή 4, έτσι;)

Δεν κατάλαβα γιατί οι Διπλοί χαρακτηρίζονται εσωστρεφείς.

Τυποποιημένες εκφράσεις του τύπου "το απονενοημένο διάβημα" καλό είναι να τις αποφεύγεις.

Κάποια σημεία στα οποία γραφή σου σκαλώνει. πχ: "Γιατί μπορεί να τον έλεγαν εκ φύσεως αναρχικό". Το "εκ φύσεως" δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης στην πρόταση. Η λέξη "αναρχικός", έτσι όπως τη χρησιμοποιείς σαν όρο, μου φαίνεται αταίριαστη στο κλίμα. Και επιτείνει αυτό που είπα παραπάνω - μην κάνεις τόσο προφανείς τις πολιτικές αναφορές σου.

Τα ονόματα είναι απολύτως ετερόκλητα. Έχουμε έναν Οδυσσέα, έναν Τσου, έναν Σταλίνκοφ (μα, Σταλίνκοφ;), έναν Σάντο που εμφανίζεται από το πουθενά, για μια στιγμούλα. Ένας κόσμος, όσο φάντασι κι αν είναι, έχει μια γλωσσική συνέπεια.

Ο Εικοσαδάχτυλος Εραστής εμφανίζεται ελάχιστα, η ιδιότητά του ως εραστής είναι τελείως διακοσμητική στο κείμενο.

Edited July 4, 2012 by aScannerDarkly

[KELAINO]

Από ύφος, γλώσσα και λοιπά, όλα καλά και άγια.

Φαντάζομαι ότι ο τοίχος είναι τούβλινος και όχι τούλινος, αν και τούλινος θα είχε περισσότερη πλάκα, ομολογουμένως. Τον φαντάστηκα να πέφτει πάνω στο τούλι και να σπάει τα μούτρα του, επειδή ήταν ένα μαγικό τούλι.

 

Τα ονόματα δε με πείραξαν. Ένας κόσμος φάνταζι δεν έχει υποχρέωση να είναι συνεπής παρά μόνο στον εαυτό του. Και η σύμβαση αυτού εδώ είναι ότι τα ονόματα είναι τέτοια, αχταρμάς. Κανένα πρόβλημα!

 

Ο διάλογος πριν τη μονομαχία είναι καταπληκτικός.

 

Συμφωνώ ότι νικάει πάρα πολύ εύκολα. Αλλά δεν είναι η ευκολία το πρόβλημα, είναι ότι τίποτα δε μας έχει προετοιμάσει. Έχουμε βέβαια τις σκέψεις του Οδυσσέα, αλλά δε φτάνουν. Θα ήθελα μια νύξη, ότι υπάρχει κάτι, κάτι που δεν γνωρίζει κανείς, ούτε ο Τσου κατά προτίμηση (εξ ου και τον λέει ότι θα πεθάνει και τέτοια). Αυτό που τον δίνει το πλεονέκτημα και τελικά τη νίκη, είναι η διαφορετικότητά του. Οδυσσέας, άλλωστε. Αλλά θα ήθελα να είναι πιο σαφή όλα αυτά.

Από το χαρακτήρα του και πώς φέρεται, πώς μιλάει, τί σκέφτεται, μην πειράξεις τίποτα. Εκτός αν είναι να το κάνεις περισσότερο σόου.

(Δεν μπορώ να δω ένα βάζο μαρμελάδας να αδειάζει σε μούτρα. Η μαρμελάδα είναι πολύ παχύρευστη για κάτι τέτοιο. Το πολύ να τον έφερνε το βάζο καπέλο, ξερωγώ)

 

Για τους διπλούς, σκεφτόμουν ότι δεν είναι κάτι που το βλέπει εύκολα ως εικόνα ο αναγνώστης. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να βγάλει τον αναγνώστη από την ιστορία. Αλλά σαν ιδέα δεν ήταν άσχημη, έχει αυτό το σουρεάλ που υπάρχει γενικά στο κείμενο.

Δε θα με χάλαγαν μερικές τύπισσες να θρηνούν τον εραστή σε μια άκρη...

Γενικά μ' άρεσε πολύ.