kalanapathw Posted July 5, 2012 Share Posted July 5, 2012 (edited) Όνομα Συγγραφέα : Kalanapathon \Είδος: τρόμος Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:931 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Γενικά με τον Τρόμο δεν τα πάω καλά μου αρέσει μεν να τον διαβάζω ( μπορώ να πω πιο πολύ από τα άλλα είδη), αλλά διαπιστώνω ότι δεν μπορώ να γράψω κάτι τρόμου εύκολα. Όσο για τα σχόλια σας παρακαλώ ξετινάξτε με, ξέρω ότι είναι χάλια. Οι Τραυματίες Όλα είχαν ξεκινήσει τόσο απότομα που το μυαλό τουαδυνατούσε να βάλει τα γεγονότα που είχαν διαδραματιστεί σε μία σειρά.Είχε ξυπνήσει από τις ηλιαχτίδες του ήλιου μέσα σε μία λίμνη από αίμα και η μοναδική ανάμνηση που κατάφερε να ανασύρει από το μυαλό του ήταν ότι το προηγούμενο απόγευμα είχε πάει τον σκύλο του βόλτα στο πάρκο. Η κοιλιά του είχε ένα βαθύ κόψιμο, απόρησε προς στιγμής πως τα έντερα του δεν είχανχυθεί στο χώμα. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τι τον είχε χτυπήσει αλλά νευρώνες τουσώματος του φρόντιζαν να στέλνουν μηνύματα πόνου στον εγκέφαλο του. «Πρέπεινα πάω στο νοσοκομείο.» σκέφτηκε. Σηκώθηκε όρθιος μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, άνοιξε τα χέρια τουγια να κρατήσει την ισορροπία του και άρχισε να σέρνει τα πόδια του προς την έξοδο του πάρκου. Πονούσε φοβερά, με κάθε βήμα του ακολουθούσε και ένα μουγκρητό που έβγαινε μετά δυσκολίας μέσα από τα χείλη του. Κατάφερε να βγει στον κεντρικό δρόμο. Πυκνοί καπνοί, παρατημένα αυτοκίνητα και διαμελισμένα σώματα ανθρώπων σχημάτιζαν ένα μονοπάτι παραλόγου μέχρι το πολιτειακό νοσοκομείο που δέσποζε στο τέλος της φρίκης. Ανάμεσα από τα συντρίμμια και τους καπνούς μπορούσε να δει και άλλους τραυματίες βουτηγμένους στο αίμα να κατευθύνονται προς τονοσοκομείο, μουγκρίζοντας από πόνο . Οι ελάχιστοι άνθρωποι που δεν έδειχναν να έχουν τραυματιστεί έτρεχαν μπρος πάσα κατεύθυνση, πανικόβλητοι ουρλιάζοντας από φόβο μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα. Ριπές από όπλα άρχισαν να αντιλαλούν στην άδεια πόλη, καλύπτοντας τα μουγκρητά και τις κραυγές των τραυματιών. Το νοσοκομείο απείχε λίγα μέτρα πλέον, οι ριπές των όπλων είχαν αρχίσει να πλησιάζουν επικίνδυνα, κάνοντας τον να καταβάλει όλη την δύναμη του στα σακατεμένα πόδια του για να φτάσει στην ασφάλεια του νοσοκομείου.Κάτι μέσα του έλεγε ότι μία σφαίρα προοριζόταν για αυτόν. Ήταν από τους πρώτους που πλησίασε το κτήριο. Η περιστρεφόμενη πόρτα τον δυσκόλεψε λίγο, το μυαλό του δεν μπορούσε να αλιεύσει από την μνήμη του τον τρόπο λειτουργίας της. Ο διπλανός του την έσπρωξε ελαφρά, ακολούθησε το παράδειγμα του και μπήκε στην υποδοχή του Νοσοκομείου. Το προσωπικό του νοσοκομείου άρχισε να τρέχει πανικόβλητο στην θέα τους. Σταμάτησε λίγο και κοίταξε πίσω του εκατοντάδες τραυματίες που συνωστίζονταν στην γυάλινη πρόσοψη του κτηρίου. Οι πρώτες σφαίρες αρχίζουν να θερίζουν τα κορμιά τους. Έπρεπε να φύγει από την υποδοχή του νοσοκομείου. Κατάφερε σέρνοντας να ανεβεί στον πρώτο όροφο, από κάτω άκουγε τις σφαίρες των στρατιωτών να σκίζουν της σάρκες και τα κόκαλα των τραυματιών, άκουγε τις κραυγές τους να μειώνονται και κάθε επιτυχημένη βολή να συνοδεύεται από βρισιές και κατάρες. Ο πόνος του μεγάλωνε έπρεπε να βρει οπωσδήποτε κάποιον γιατρό, δεν ήθελε να πεθάνει. Συνέχισε να περπατάει στους διαδρόμους ψάχνοντας ένα ένα τα άδεια δωμάτια του νοσοκομείου. Τα σωθικά του είχαν αρχίσει εδώ και ώρα να καίνε μετατρέποντας σε βασανιστήριο κάθε λεπτό της ζωής του. Στην μύτη του έφτασε μια υπέροχη μυρωδιά, την οποία ακολούθησε εκστασιασμένος, η πηγή της είναι ένα δωμάτιο μερικά μέτρα πιο μακριά. Σπρώχνει βιαστικά την πόρτα και παρόλο το σκοτάδι, μπορεί να δει την νοσοκόμα που κρύβεται στην γωνία του δωματίου, μπορεί να την δει που κρατάει τον μικρό χρυσό σταυρό στα χέρια της, τα αυτιά του αντιλαμβάνονται τον ψίθυρο της, ακούγεται σαν ποίημα όμως το μυαλό του δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει τις λέξεις για να καταλάβει το νόημα τους. Την πλησίασε, πήγε να ψελλίσει βοήθεια αλλά μόνο μια άναρθρη κραυγή βγήκε από το στόμα του. Η νοσοκόμα στριμώχτηκε όσο περισσότερο μπορούσε στην γωνία του δωματίου, άρχισε να τον παρακαλάει να φύγει, άλλα εκείνος την πλησίασε και άλλο, έχασε την ισορροπία του και σωριάστηκε πάνω της. Μπορούσε να ακούσει το αίμα της που πέρναγε με δύναμη μέσα από τις φλέβες της ,ένοιωθε την ζωντάνια της καθώς στριφογύριζε κάτω από το σώμα του κλοτσώντας, βρίζοντας και κλαίγοντας. Ασυναίσθητα γύρισε το κεφάλι του στον λαιμό της και έμπηξε τα δόντια του πάνω στην καρωτίδα της. Το αίμα της άρχισε να κυλάει μέσα του, ένιωσε τον πόνο να σβήνει. Ξήλωσε με τα δόντια του τα κομμάτια της σάρκας της καταπίνοντας τα λαίμαργα. Συνέχισε σαν να ακολουθούσε κάποια μυστικιστική ιεροτελεστία, δάγκωνε, ρούφαγε, ξέσκιζε, κατάπινε. Κάθε μπουκιά δρούσε σαν ναρκωτικό στον οργανισμό του, ο πόνος απαλειφόταν χαρίζοντας του ευχάριστα συναισθήματα. Οι ήχοι της μάχης στο ισόγειο είχαν αρχίσει να σβήνουν, σε λίγο οι πρώτοι στρατιώτες θα ανέβαιναν στον όροφο, ψάχνοντας για τους τραυματίες που είχαν ξεφύγει από το μακελειό. Όμως δεν σταματούσε να τρώει, αφού τελείωσε με την σάρκα άρχισε να ροκανίζει τα κόκαλα. «Λοχία,ένα ακόμα εδώ.» ακούστηκε μια νεαρή φωνή από την είσοδο του δωματίου. Γύρισε αργά το βλέμμα του εκστασιασμένος από το ηδονή που του είχε χαρίσει η νοσοκόμα,άφησε ένα μουγκρητό και κατευθύνθηκε σε αυτόν που τόσο βάναυσα είχε διακόψει την ιεροτελεστία του. «Ριχτού ρε βλαμμένε τι περιμένεις;» ακούστηκε η φωνή του λοχία. Δύο ριπές ακούστηκαν όπου και οι δύο βρήκαν τον στόχο τους. Η πρώτη διάλυσε την κλείδα του αριστερού του χεριού και η δεύτερη καρφώθηκε ευθεία στον θώρακα του. Σταμάτησε για μία στιγμή περιμένοντας τον πόνο να ξεχυθεί από το σώμα του προς το μυαλό του, όμως τα νευρώνες του παρέμειναν αδρανείς. «Άχρηστοι τίποτα δεν μπορείτε να κάνετε σωστά» ακούστηκε πάλι η φωνή του λοχία οποίος εμφανίστηκε στο κάσωμα της πόρτας και σήκωσε το τουφέκι του στο ύψος των ματιών του. Δεν πρόλαβε να ακούσει τον κρότο, όμως άκουσε το κρανίο του να θρυμματίζεται καθώς η σφαίρα κατέστρεφε τα πάντα μέσα στο κεφάλι του. Έμεινε μετέωρος για λίγα δευτερόλεπτα και ύστερα κατέρρευσε στα κρύα πλακάκια του πατώματος. Ένοιωσε τα απομεινάρια του εγκεφάλου του να σβήνουν διαδοχικά ώσπου το μαύρο πανί της ανυπαρξίας τον τύλιξε. «Συνεχίζουμε» φώναξε ο λοχίας « υπάρχουν χιλιάδες σαν δαύτους σε ολόκληρη την πόλη, έχουμεπολύ δουλειά να κάνουμε.» Edited July 5, 2012 by kalanapathw Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted July 5, 2012 Share Posted July 5, 2012 Έχει νομίζω κάποιες αμηχανίες στον λόγο εδώ κι εκεί. Για το ζήτημα της αποκάλυψης της ιδιότητας του ήρωα: Προσωπικά θα προτιμούσα αν αργούσε αυτή η αποκάλυψη. Εννοώ, είναι μια ιστορία με ζόμπι (ή κάτι σαν ζόμπι), οπότε από μόνη της χάνει σε πρωτοτυπία. Γι’ αυτό λέω ότι η αποκάλυψη πρέπει να έρθει πιο αργά, ώστε να υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Για τους τρόπους με τους οποιους θα μπορούσε να γίνει αυτό: Θα μπορούσες να μην λες ότι την δαγκώνει από μόνος του, αλλά να την βάλεις να παλεύει κι ίσως τελικά αυτός να την φοβάται, να του φαίνεται περίεργη, να τον τρομάζει. Κι όταν τελικά χάνει την ισορροπία του και καταλήγουν να παλεύουν, ο δικός μας συνειδητοποιεί ότι η νοσοκομα παλεύει πολύ άγρια, τον τρομάζει φουλ κι έτσι αυτός, πάνω στον χαμό της μάχης, δίχως να ξέρει τι άλλο να κάνει για να σωθεί από αυτήν που τον έχει αρπάξει, της ρίχνει τη δαγκωνιά. Αλλά να φαίνεται ότι ο τύπος έχει φρικάρει πολύ, έχει τρομοκρατηθεί με την νοσοκόμα. Αυτό δλδ που λέω, είναι να φαίνεται ‘περίεργη’ η νοσοκόμα, όχι ο ήρωας, ώστε ο αναγνώστης να παρασυρθεί και να νομίσει ότι η γυναίκα είναι το τέρας. Και μετά μπαίνουν οι στρατιώτες κι εκεί που νομίζουμε ότι θα βοηθήσουν τον τύπο, αυτοί τον καθαρίζουν, οπότε έρχεται το τουίστ κι αποκάλυψη για το ότι το ζόμπι είναι τελικά ο πρωταγωνιστής κι όχι η νοσοκόμα. Δεν ξέρω πόσο πρωτότυπη είναι η παραπάνω πρότασή μου(μάλλον όχι και τόσο), πάντως όπως το έχεις τώρα έπαιξε γερό ξεφούσκωμα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted July 10, 2012 Share Posted July 10, 2012 Θα συμφωνήσω με τον dagon από πάνω. Κατάλαβα πολύ γρήγορα τι παιζόταν με τον ήρωα, τι ήταν η μυρωδιά και τι ήταν οι πυροβολισμοί. Όπως μας το δίνεις, φαίνεται ότι πηγαίνεις για μια τελική ανατροπή, η οποία έχει αποκαλυφθεί από πολύ νωρίς. Η πρόταση του dagon, για το πώς μπορεί να δοθεί η ιστορία είναι αρκετά καλή, και μπορείς να την δουλέψεις για να δεις πώς θα σου βγει. Επίσης, τα ζόμπι είναι ζόμπι, τα ξέρουμε, και είναι τρομακτικά από μόνα τους. Μια άλλη τακτική που θα μπορούσες να ακολουθήσεις είναι να το κάνεις ξεκάθαρο απ' την αρχή ότι πρόκειται για ζόμπι και να ακολουθήσεις ένα διαφορετικό δρόμο για την τελική ανατροπή. Οι ιστορίες που είναι δοσμένες από την πλευρά του «κακού», για μένα έχουν πολύ ενδιαφέρον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted July 10, 2012 Share Posted July 10, 2012 Δεν ειναι και τοσο ασχημο. Εχει ενδιαφερον να διηγεισαι μια ιστορια απο την οπτικη του "κακου". Αλλα συμφωνω με τα παιδια αποπανω οτι θα πρεπει την οποια ανατροπη να την κρατησεις για το τελος, γιατι ετσι ξεφουσκωνει προωρα. Επισης απο επιμελεια να αλλαξεις καμποσα ρηματα που ειναι στον ενεστωτα ενω το υπολοιπο κειμενο ειναι στον αοριστο. Κατα τα αλλα λειπουν σημεια στιξης, αλλα τουλαχιστον ορθογραφικα δεν ειδα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted July 12, 2012 Share Posted July 12, 2012 Συμφωνώ κι εγώ! Κράτα την ιδέα και τα βασικότερα σημεία της πλοκής και δούλεψε πάνω σ'αυτά! Τα όποια λαθάκια στον λόγο, νομίζω, ότι είναι απλώς λάθη βιαστικά και απροσεξίας. Συγχαρητήρια για την προσπάθεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted July 19, 2012 Share Posted July 19, 2012 Διάβασα το σχόλιο που κάνεις και νόμιζα θα ήταν πατάτα. Μην αυτο-αδικείσαι. Γι αυτό είμαστε εμείς εδώ.... Μου άρεσε η ιδέα και η οπτική που διάλεξες. Σίγουρα πλέον η πρωτοτυπία θεματολογικά είναι πάρα πολύ δύσκολη αφού όλα λίγο πολύ έχουν καλυφθεί. Η προσέγγιση κάθε μοτίβου ή θέματος είναι αυτή που το κάνει πρωτότυπο και ξεχωριστό. Δε με χάλασε τόσο ότι βιάστηκες να αποκαλύψεις την ταυτότητα του ήρωα, για φλασάκι μιλάμε άλλωστε και ήθελες υποθέτω να περάσεις στον αναγνώστη σου την ιδέα ότι αφηγείται ο κακός της υπόθεσης αλλά η γενικότερη ατμόσφαιρα που δε δουλεύτηκε αρκετά. Καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted November 28, 2012 Share Posted November 28, 2012 Ααααα! Ζόμπι-Apocalypse. Μου αρέσει η λογοτεχνία με ζόμπι, διότι η εικόνα που έχουμε γι αυτά είναι κινηματογραφική επινόηση (του Ρομέρο δηλαδή). Επομένως η χρήση τους στη λογοτεχνία είναι πειραματική και δημιουργεί μια γοητεία. Αν ήθελα να αλλάξω κάτι στην ιστορία σου, θα έβγαινε σίγουρα μεγαλύτερη, οπότε για το μέγεθός της έκανες καλή δουλειά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nostalgist Posted December 5, 2012 Share Posted December 5, 2012 Για κάποιο λόγο δεν τρελαίνομαι με τις συγγραφικές/κινηματογραφικές/κλπ προσπάθειες να ειπωθεί μια ιστορία από την πλευρά του ''ζομπι'' ωστόσο μου άρεσε πάρα πολύ μπορώ να πω, συγχαρητήρια. Κάποια πράγματα θα μπορούσαν να γραφτούν καλύτερα αλλά ειναι και το μέγεθος που σε περιορίζει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 5, 2012 Share Posted December 5, 2012 Μου άρεσε η προσπάθεια που έκανες εδώ και μάλλον αδικείς τον εαυτό σου όταν λες ότι δεν "τον έχεις" τον τρόμο. Σίγουρα η γραφή σηκώνει βελτιώσεις, πρόσεξα πχ ότι σε σημεία (ειδικά στην αρχή) τείνεις να παραφουσκώνεις τις περιόδους σου με πολλές προτάσεις-πράξεις. Κατά τα άλλα, η ιδέα να παρουσιάσεις την ΟΓ που διάλεξες είχε ενδιαφέρον, αν και η συνειδητοποίηση έρχεται πάρα πολύ νωρίς στον αναγνώστη και (όπως είπε και ο Dagoncult) έρχεται πολύ βιαστικά. Μπορούσες να το είχες καθυστερήσει/μπερδέψει και άλλο και να μας έδινες μία πιο βαθιά εικόνα του ψυχισμού του ήρωά σου. Γενικότερα, η ιστορία σηκώνει τράβηγμα για να πάρει βάθος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bioseed Posted January 8, 2013 Share Posted January 8, 2013 Eνδιαφερον, αν και θα συμφωνησω με τους απο πανω οτι η αποκαλυψη εγινε πολυ νωρις.! Αιμα, νοσοκομειο, στρατιες με τραυματιες, πυροβολισμοι. Σε προιδεαζε αμεσως για ενα zombie apocalypse! Παρολα αυτα καλογραμμενο! ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
thanatos Posted August 29, 2013 Share Posted August 29, 2013 Η ιστορία είναι πρωτότυπη και οι εικόνες δημιουργούνται εύκολα και έντονα. Πολύ καλή δουλειά σ ένα μικρό κείμενο. Πάντως πρέπει να τα καταλάβουμε και τα καημένα τα ζόμπι. Ότι κανουν το κανουν από ανάγκη. Ψυχούλες είναι κατά βάθος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted September 13, 2013 Share Posted September 13, 2013 Μου άρεσε. Βέβαια το βρήκα πιο πολύ αστείο, ειδικά στο τέλος, οπότε τον τρόμο δεν τον πέτυχε πολύ σ'εμένα. Θυμάμαι για κάποια στιγμή να αναρρωτιέμαι πώς μπορούσε να ακούει τις φλέβες που σχίζουν τη σάρκα, αλλά το εξήγησες παρακάτω. Γενικά νομίζω οτι θα ήταν καλύτερα αν έδινες την αποκάλυψη στο τέλος, γιατί μετά χάνει τον αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει και το τέλος γίνεται σχετικά χιουμοριστικό. Κάτι που είναι ιδιαίτερα εύκολο να ξεφύγει και να χαλάσει την ατμόσφαιρα τρόμου όταν πρόκειτε για τόσο λίγες λέξεις. Επίσης σε μερικά σημεία, αλλάζεις το χρόνο αφήγησης σε δύο συνεχόμενες προτάσεις και φαίνεται περίεργο. Τελος, σχετικά άσχετο, η γραμματοσειρά είναι πολύ μικρή, αναγκάστηκα να μεγενθύνω. Γενικά καλή προσπάθεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.