Κούφιο βουνό.

[vagos47]

Όνομα Συγγραφέα: Λάκης.

Είδος: Φαντασία.

 

Βία; Ελάχιστη

 

Σεξ; Όχι

 

Αριθμός Λέξεων: 848

 

Αυτοτελής; Οχι

 

 

 

 

 

Έκανε κρύο.Η βαριά μεταλλική πόρτα έκλεισε με ένα δυνατό θόρυβο πίσω του. Το πρόσωπου του έκαιγε από τον ψυχρό αέρα. Τα αυτιά του και η μύτη του εξέφραζαν τον έντονο πόνο που προκαλούσε το ψύχος. Το στήθος του τον πάγωνε όλο και περισσότερο με κάθε του ανάσα. Το αίμα που έπεφτε, από το λειψό του πλέον αριστερό χέρι, πάγωνε πριν ακουμπήσει στο έδαφος. Ήχος θρυμματισμένου γυαλιού ακουγόταν με κάθε βήμα καθώς οι σταγόνες του αίματος πάγωναν και έσπαγαν στο σκληρό πάτωμα . Προχωρούσε όλο και πιο μέσα . Το κρύο γινόταν όλο και πιο έντονο. Ένιωθε το χέρι του κουλό και τα πόδια του βαριά. Όλο του το σώμα αντιδρούσε και του έλεγε να πάει πίσω, να τρέξει μακριά από το καταραμένο κρύο, πίσω από εκεί που ήρθε, πίσω εκεί που έπρεπε να πάει. Τότε θυμήθηκε. Πίσω. Το κρύο θόλωνε πλέον το μυαλό του αλλά αυτή η εικόνα ήταν ακόμα ζεστή. Πίσω. Κάτι υπάρχει εκεί πίσω. Κάτι πολύτιμο.Πιο πολύτιμο από οτιδήποτε άλλο. Ήξερε πώς αν ήθελε εκείνο το κάτι εκεί, πίσω του, πέρα από τούτη την παγωμένη κόλαση, να συνεχίσει να υπάρχει, αυτός έπρεπενα πάει μπροστά. Βήμα. Και άλλο βήμα. Τώρα ένιωθε να διατάζει έναν έναν τους μυς του. Τους ένιωθε να σπάνε την κρούστα πάγου που έχει δημιουργεί γύρω και μέσα τους, να αντιστέκονται ακόμα στο κρύο για να υπακούσουν κάθε εντολή τουαφέντη τους.

 

Δεν θυμόταν πολλά. Είδε φώς. Ένιωσε την ζέστη στο κορμί του και την αγκάλιασε σαν παθιασμένος εραστής. Ο ήλιος τον συνέφερε. Παγωμένος, με το χέρι του να έχει μετατραπεί σε ένα άχρηστο κομμάτι κρέας, άνοιξε διάπλατα τα λευκά μάτια του. Είδε το κενό μπροστά του. Σκοτεινό. Το βουνό σταματούσε και το κενό άρχιζε. Ήταν λες και βρισκόταν στην άκρης της γης και πέρα από εδώ υπήρχε μόνο το κενό.Κενό τόσο τρομακτικό. Τόσο άδειο. Πήρε μια βαθιά ανάσα με τα πλευρά του να τον τσιμπάνε κάθε στιγμή που την κρατούσε. Ξεφύσησε και άφησε τον εαυτό του να πέσει στον αχανή γκρεμό, εκεί στην άκρη του κόσμου, σε ένα απύθμενο πηγάδι, σε μια πτώση χωρίς τέλος.

 

Έπεφτε . Δεν ήξερε πόση ώρα έπεφτε. Δεν ήξερε πόσο γρήγορα έπεφτε. Το μόνο που ήξερε ήταν πως πλησίαζε το θάνατο. Η κόλαση τον καλούσε στην μήτρα της για να τον κάνει ένα από τα παιδιά της. Όσο πιο πολύ πλησίαζε στην κόλαση, τόσο πιο πολύ θυμόταν. Το μυαλό του έκαιγε όλο και περισσότερο με κάθε εκατοστό που έπεφτε.Πλέον δεν υπήρχε πόνος, δεν υπήρχε σώμα, δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο η φλόγα στο μυαλό του που του έλεγε πως πρέπει να πάει πίσω, πως υπάρχουν δυο γυναίκες που βασίζονται πάνω του. Δυο γυναίκες για τις οποίες θα έκανε τα πάντα. Όσο πλησίαζε το θάνατο, τόσο αυτός απομακρυνόταν . Άνοιξε το δεξί του χέρι και το τίναξε στον τοίχο. Κρατήθηκε από μια πέτρα και αυτή διαλύθηκε λες και ήταν από σκόνη . Άλλη μια πέτρα. Και αυτή θρυμματίστηκε. Το ίδιο συνέβη πολλές φορές ξανά και ξανά. Το χέρι έμοιαζε πλέον σκληρό, βαρύ. Λίγες πέτρες ακόμα και η ταχύτητατης πτώσης άρχισε να σταθεροποιείται, να μειώνεται. Μέχρι που σταμάτησε. Έμεινε εκεί, κρεμασμένος από το δεξί του χέρι, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Το αριστερό του χέρι δεν το ένιωθε καν. Ήταν σακατεμένο και άχρηστο. Μάζεψε όλη την δύναμη του. Έχωσε τα πόδια του στο σκληρό τοίχωμα και άρχισε να ανεβαίνει. Σκαρφάλωνε και σκαρφάλωνε με το μοναδικότου χέρι. Πέρασαν ώρες, μέρες, ίσως και μήνες μέχρι που τελικά το σκοτάδι έγινε πιο αραιό. Διέκρινε πλέον σκιές και μοτίβα. Ανέβηκε και άλλο. Σταματούσε όταν έβρισκε κάποια εσοχή αρκετά μεγάλη για να ξαπλώσει ή να κάτσει. Σταματούσε για λίγο. Δεν έτρωγε ούτε έπινε. Ένιωθε το στόμα του γεμάτο με μια χούφτα άμμο. Ο χρόνος περνούσε χωρίς να τον αντιλαμβάνεται. Δεν υπήρχε χρόνος. Το μόνο που υπήρχε ήταν το βουνό. Ανέβηκε και ανέβηκε και μόλις είχε ξεχάσει σχεδόν τα πάντα είδε ένα αχνό φως, μια ηλιαχτίδα και μέσα του άνθισε το πρώτο συναίσθημα μετά από καιρό. Ελπίδα.

 

 

 

Σήκωσε το χέρι του και ακούμπησε οριζόντιο έδαφος. Ανέβασε το ταλαιπωρημένο σώμα του και ξάπλωσε. Ξάπλωσε και όλη η κούραση τον τύλιξε. Τον τύλιξε και τον κράτησε εκεί ακίνητο στο έδαφος για καιρό. Αποκοιμήθηκε και ξύπνησε πολλές φορές. Δεν μπορούσε να κουνηθεί. Δεν πέθανε και αυτό τον ξάφνιασε. Θα έπρεπε να είχε πεθάνει πολύ καιρό πριν.

 

Σηκώθηκε. Δεν ένιωθε τίποτα. Θυμόταν ένα μονάχα πράγμα. Μια υπόσχεση. Ένα φως. Κάτι εκεί έξωπου έπρεπε να προστατέψει . Άνοιξε τα μάτια του. Σκοτάδι. Παντού σκοτάδι. Κοίταξε πίσω του. Ο απύθμενος γκρεμός τον χλεύαζε με την απεραντοσύνη του. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μόνο μια πόρτα. Μια πόρτα πάνω σε ένα μικρό κομμάτι βράχου και παντού τριγύρω ο απύθμενος γκρεμός. Το χάος. Το κενό.

 

Η πόρτα ήτανη πηγή του λιγοστού φωτός. Ήταν τεράστια. Τουλάχιστον δέκα μέτρα ύψος και γύρω στα πέντε μέτρα πλάτος . Ήξερε αυτήν την πόρτα. Είχε μελετήσει τις επιγραφές πολλές φορές στο παρελθόν. Ήξερε πως μπορούσε να την ανοίξει εύκολα από αυτήν την μεριά. Η άλλη μεριά όμως παρέμενε για όλους ένα αιώνιο μυστήριο. Εδώ βρίσκεται ο τόπος των χαμένων ψυχών, ο βάλτος της αμαρτίας, η καρδιά του χάους. Εδώ βρίσκεται η Έβδομη Κόλαση.

Edited August 4, 2012 by vagos47

[Mesmer]

Ενδιαφέρουσα ιστορίουλα. Είχε μπόλικο μυστήριο και πολύ ωραίες περιγραφές, τόσο της κατάστασης του ήρωα όσο και του περιβάλλοντος. Γενικά, όλη η ατμόσφαιρα, ο χώρος, η πορεία κράτησαν το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος.

 

Το τέλος τώρα. Ναι, ήταν ωραίο, ήταν ανατρεπτικό, μ' άρεσε. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο υποστηρίζει το προηγούμενο κομμάτι. Δηλαδή, θα έπρεπε να γνωρίσουμε περισσότερο τον ήρωα, το τι είχε περάσει, το τι ακριβώς ήθελε να πετύχει, ώστε να καταλάβουμε για ποιο λόγο συμβαίνουν όλ' αυτά. Αν όλα αυτά είναι απλά μια ιστορία που συμβαίνει

 

 

σ' έναν άλλον κόσμο, ξέχωρο από το δικό του. Τότε χάνουν όλη τη σημασία τους. Είμαι σίγουρος ότι δεν συμβαίνει αυτό, αλλά εδώ δεν μπόρεσα να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη. Ίσως αυτό να έχει να κάνει κάτι και με την Έβδομη Κόλαση, που δεν ξέρω αν αναφέρεσαι σε κάτι «υπαρκτό» και το ποια είναι η σχέση της με την ιστορία.

 

 

 

Καλή συνέχεια, Βαγγέλη. Καλωσόρισες στις Βιβλιοθήκες.

[vagos47]

Σε ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου Άγγελε! Τα κομμάτια συνδέονται μεταξύ τους στη συνέχεια της ιστορίας. Θα λάβω υπ όψιν όσα μου έγραψες για να την βελτιώσω όσο μπορώ. Καλώς σας βρήκα !! :-)

[Rearden Steel]

Moυ αρέσει πολύ ο λόγος σου. Το μυστήριο όντως βοηθά αρκετά στο να μη βαριέται ο αναγνώστης τις περιγραφές, στο να έχει κάτι να ελπίζει πως θα μάθει, αν συνεχίσει το διάβασμα. Βέβαια οι δικές σου περιγραφές, δεν ήταν βαρετές.

 

Όμως δεν κατάλαβα το εξής:

Γιατί αποφάσισε να πέσει και μετά να ξανασκαρφαλώσει; Ή μήπως κατάλαβα λάθος;

 

Και έχω και μια παρατήρηση. Όταν πέφτεις από τέτοιο ύψος και μάλιστα έχεις ένα χέρι, δε νομίζω ότι προλαβαίνεις να εφαρμώσεις λαβή σε πέτρες ώστε να κόψεις τη φόρα και μάλιστα μετά να κρατηθείς. Το μόνο που θα κατάφερνες θα ήταν να ξεχαρβαλώσεις τα νύχια σου. Ίσως αν έβαζες κλαδιά, να ήταν πιο πιστικό.

 

Αυτά από μένα.