The Broken Empire Trilogy του Mark Lawrence

[aScannerDarkly]

 

 

 

Ρίχνουμε μια ματιά στην περιγραφή του βιβλίου.

- Μια κατακερματισμένη αυτοκρατορία κι ένας ήρωας που φιλοδοξεί να κυριαρχήσει. Και να εκδικηθεί.

 

Πιάνουμε το βιβλίο στα χέρια μας. Έχουμε και λέμε:

- Τίτλος στο αρχαίο μοτίβο του Lord of the Rings.

- Εξώφυλλο με σπαθιά κτλ. Ίσως λίγο πιο σκοτεινό από ό,τι συνήθως.

- Blurb βγαλμένο από τη γνωστή γεννήτρια τυχαίων fantasy blurbs.

 

Το ανοίγουμε.

- Χάρτης στην πρώτη σελίδα.

 

Και, πάνω απ' όλα:

- Είναι το πρώτο μέρος μια τριλογίας.

 

Τι λες ρε παιδί μου;

 

Μετά όμως ξεκινάμε το διάβασμα. Και γνωρίζουμε τον ήρωα. Ξαφνικά, όλα τα παραπάνω δε μας φαίνονται πια και τόσο συνηθισμένα.

 

Ο Honorous Prince Jorg of Ancrath είναι το χειρότερο κάθαρμα που έχετε δει ποτέ. Όχι, δε μιλάω για ραδιουργίες, πλεκτάνες και πισώπλατα μαχαιρώματα. Αυτά είναι για τους αδύναμους. Ο Honorous Prince Jorg of Ancrath είναι 13 ετών. Κυκλοφορεί με ένα μπουλούκι από τα χειρότερα ρεμάλια του υποκόσμου και ως τα 15 του φιλοδοξεί να έχει γίνει βασιλιάς. Και το εννοεί. Γι' αυτό δε διστάζει, με ανατριχιαστική ψυχραιμία, να σκοτώσει οποιονδήποτε κρίνει ότι μπαίνει στον δρόμο του. Δε διστάζει να πυρπολήσει χωριά, να κλέψει και να βιάσει μαζί με τον ιδιόμορφο στρατό του. Δε διστάζει να προσβάλει και να προκαλέσει ακόμη και τους πιο ισχυρούς άρχοντες του τόπου.

 

Ο Jorg είχε τέσσερα χρόνια πριν μια τραυματική εμπειρία. Από τότε αποφάσισε να διώξει από πάνω του οτιδήποτε μπορούσε να τον κάνει αδύναμο. Κι αυτό περιλαμβάνει, πάνω απ' όλα, οποιοδήποτε ίχνος ανθρωπιάς και συμπόνοιας.

 

Τι έχει κάνει λοιπόν ο Lawrence; Έχει αποφασίσει να γράψει ένα απολύτως παλιομοδίτικο φάντασι έπος, κι έχει καταφέρει να το κάνει να μη μοιάζει με τίποτε άλλο. Ακόμα κι ένα μικρό twist που ανακαλύπτουμε σιγά σιγά, κι έχει να κάνει με την κοσμοπλασία, δεν είναι δα και τίποτα πρωτότυπο. Κι όμως, ο τρόπος που το χρησιμοποιεί αφήνει πάρα πολλές υποσχέσεις για τη συνέχεια.

 

Και πώς έχει καταφέρει ο κύριος αυτός να γράψει κάτι τόσο φρέσκο; Με δύο βασικά πράγματα. Επιλέγοντας τον πρωταγωνιστή που περιγράψαμε παραπάνω - και με το μοναδικό ύφος που έχει χρησιμοποιήσει. Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς καταφέρνει μέσα από την αφήγηση να ζωγραφίσει με κάθε λεπτομέρεια αυτόν τον απίστευτο χαρακτήρα. Πόσο πειστικό, συνεπή και πόσο απωθητικόκι ενοχλητικό καταφέρνει να τον κάνει. Και πώς ταυτόχρονα σε κάνει να θέλεις να τον ακολουθήσεις, κι ίσως στα κρυφά να ελπίζεις αυτό το κάθαρμα να τα καταφέρει. Χωρίς η γλώσσα να είναι φορτωμένη, είναι σκοτεινή και βαθιά ποιητική. Σφαγές και κάθε λογής αποτρόπαιες πράξεις και σκηνές περιγράφονται με εκπληκτική ευαισθησία, με αποτέλεσμα εικόνες τρομερής ομορφιάς.

 

Το βιβλίο είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο, επιτρέποντάς μας πολύ διεισδυτικές ματιές στον ταραγμένο νου του πρωταγωνιστή. Σίγουρα κάποιοι, διαβάζοντας, θα δυσπιστήσουν: "Μα είναι δυνατόν ένας πιτσιρικάς να αφηγείται με τέτοιο ύφος και τέτοια δεξιοτεχνία;" Ξέρετε τι; Αυτός ο πιτισιρικάς μπορεί. Αυτός ο πιτσιρικάς είναι ικανός για τα πάντα.

 

Κι αν αναρωτιέστε, ναι, σαφώς υπάρχουν κάποιες μικρές τρύπες κι ευκολίες στο σενάριο. Αλλά η αίσθηση που αφήνει το βιβλίο είναι τόσο έντονη, που δε σε αφήνει να κολλήσεις σε λεπτομέρειες.

 

Το βιβλίο είναι, φυσικά, πολύ ενοχλητικό. Ο αμοραλισμός του ήρωα είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται. Ας μην τον μπερδέψει όμως κανείς με την άποψη του συγγραφέα. Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι σκοτεινό, σκληρό, αντέχετε τη διαστροφή του πρωταγωνιστή, κι έχετε όρεξη για δυνατό και ζόρικο φάντασι, με ποιητική γραφή, νομίζω πως το Prince of Thorns είναι για σας.

 

Και για να μην ανησυχείτε, ο Lawrence δε θα σας αφήσει σύξυλους, με τερτίπια α-λά Martin. Το δεύτερο μέρος κυκλοφορεί σε δέκα μέρες και, απ' όσο ξέρω, το τρίτο είναι ήδη ολοκληρωμένο.

Edited August 6, 2012 by aScannerDarkly

[Pixie]

Το πόσο διαφημίστηκε αυτό το βιβλίο μέσα στην τελευταία χρονιά δεν περιγράφεται, και ακόμα δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο. Εκανα μια προσπάθεια να το διαβάσω αλλά μετά τα 5 πρώτα κεφάλαια το παράτησα.

 

Ο ήρωας είναι ένα κακομαθημένο μυξιαρικο που οδηγεί την ομάδα του απο καθαρματα σε διαφορα χωριά και εκεί επιδίδονται στην σφαγή και κατακρεούργηση όλων των ζωντανών πλασμάτων. Μετά ο μικρός μας φίλος κάθεται δίπλα στη φωτιά και διαβάζει τους Παράλληλους Βίους του Πλουταρχου.

 

Μικρό spoiler

 

 

Το βιβλίο δεν είναι καθαρό φάντασι. Υποτίθεται, ότι όλα διαδραματίζονται στον κόσμο μας μετα την καταστροφή όταν οι άνθρωποι έχουν ξαναοργανώσει την κοινωνία κατά τα μεσαιωνικά πρότυπα. Ο συγγραφέας αποδίδει όχι τόσο επιτυχημένα αυτήν την όχι και τόσο πρωτότυπη ιδέα βάζοντας σφήνες μέσα στο κείμενο λέξεις όπως τσιμέντο, βομβα, Πλουταρχος κλπ

 

 

Οι σκηνές σφαγής και βίας επαναλαμβάνονται πάνω κάτω στο ίδιο μοτίβο. Ο κύριος ήρωας είναι τόσο μονόπλευρος και αδιάφορος που ούτε με ένοιαξε ποια είναι τα κίνητρά του, τα βασανισμένα παιδικά του χρόνια και τα ψυχικά του τραύματα. Ούτε αν θα πετύχει το στόχο του να γίνει βασιλιάς (και αν κρίνω από το τίτλο του 2ου μέρους, το πετυχαίνει. Πάλι καλά, μια έγνοια λιγότερη. )

 

Ευτυχώς για μας που μας αρέσει το ρεαλιστικό και σκληρό φανταζι που υπάρχει και ο Abercrombie.

[aScannerDarkly]

 

Μικρή σημασία έχει, αλλά δεν υπάρχουν πουθενά λέξεις όπως τσιμέντο και βόμβα. Αυτά αποδίδονται περιγραφικά ή με άλλες λέξεις, που φυσικά αφήνουν να εννοηθεί τι πραγματικά είναι.

 

Κατά τα άλλα, διαφωνούμε και καλά κάνουμε.

 

Κάτι που ξέχασα να πω είναι ότι εκεί που, κατά τη γνώμη μου, δεν τα πάει καθόλου καλά ο Lawrence, είναι στην ονοματοδοσία/ονοματοποιία, κάτι που σε ένα φάντασι βιβλίο έχει μια ξεχωριστή σημασία.

[Pixie]

Δίκιο έχεις για τις συγκεκριμένες λέξεις.

Και ότι συμφωνούμε ότι διαφωνούμε.

[aScannerDarkly]

Εδέησα επιτέλους να διαβάσω και το δεύτερο μέρος της τριλογίας, που τιτλοφορείται «King of Thorns» (μαντέψτε πώς λέγεται το τρίτο).

 

Και ναι και όχι. Πρέπει να πω ότι το βιβλίο σε καμία περίπτωση δε μου έκανε την ίδια εντύπωση με το πρώτο μέρος της σειράς. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τις διαμαρτυρίες πολλών αναγνωστών ότι το Prince of Thorns ήταν τόσο σκληρό που τους απωθούσε (άσχετοι ), είναι όμως γεγονός ότι στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου ο Jorg έχει φλωρέψει. Σαν αποτέλεσμα, έχει χαθεί και σε πολύ μεγάλο μέρος η απίστευτα ψαρωτική γραφή του πρώτου τόμου, δίνοντας τη θέση της στο κυνικό χιούμορ του ήρωα, που είναι μεν απολαυστικό, αλλά δεν μπορεί να ανεβάσει αυτόματα το βιβλίο κατηγορία, όπως κατάφερνε στο Prince. Άλλο ένα στοιχείο που δε μου έκανε καλή εντύπωση έχει να κάνει με τους από μηχανής θεούς που βοηθούν τον Jorg με διάφορες μορφές. Από το πρώτο μέρος, είχαμε μάθει ότι ο ήρωας έχει το φοβερό ταλέντο να βγάζει άσους απ' το μανίκι του την τελευταία στιγμή, εδώ όμως ο Lawrence κάπου το παρακάνει. Έχοντας αποκαλύψει από το πρώτο μέρος τη

μεταποκαλυπτική

φύση του κόσμου του, τώρα πια χρησιμοποιεί αυτό το στοιχείο σε βαθμό που πολλές φορές το αποτέλεσμα μοιάζει από παράταιρο έως τραβηγμένο απ' τα μαλλιά.

 

Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι το τέλος φέρνει το βιβλίο στα ίσα του, με πρόζα μακάβριας ομορφιάς, και με άφησε να περιμένω ένα τρίτο μέρος περισσότερο κοντά στον πρώτο τόμο της τριλογίας.

 

Να σημειώσω τα σχετικά πολλά λάθη που έχουν ξεφύγει από την επιμέλεια, ιδίως στο τελευταίο μέρος του βιβλίου, πράγμα που συνήθως δεν το περιμένουμε σε τέτοιες εκδόσεις.

[Ιρμάντα]

Ο Πρίγκιπας των Αγκαθιών (ή πώς μπορεί να φτιάξει κανείς κάτι συμπαθές από φτηνά υλικά.)

 

Το βιβλίο του Lawrence μου είχε δώσει πολλές ελπίδες. Ίσως υπερβολικά πολλές. Ο ήρωας του, ένας μοναδικά αήθης έφηβος, γίνεται συμπαθής με έναν τρόπο εντελώς αβίαστο και αναπάντεχο: δεν το περιμένεις ότι θα μπορούσες να ενδιαφερθείς ποτέ για τη μοίρα του αλλά τελικά ενδιαφέρεσαι. Πραγματικά αυτό γίνεται αριστοτεχνικά, δεν ξέρω μήπως γίνεται και τυχαία. Ο συγγραφέας δεν δείχνει να γράφει με σκοπό τον εντυπωσιασμό, απλώς προχωρά και αφηγείται την ιστορία του. Ο αναγνώστης σχεδόν δεν παίρνει χαμπάρι το χτίσιμο αυτού του χαρακτήρα, μέχρι που να έχει εγκλωβιστεί και ο ίδιος κατά κάποιον τρόπο στο κτίσμα. Σε αυτό συντελεί οπωσδήποτε η πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Το μυστικό της κοσμοπλασίας του, γίνεται νομίζω αντιληπτό από πάρα πολύ νωρίς, προσωπικά από τις πρώτες σελίδες είχα αισθανθεί ότι το σύμπαν αυτό είχε τη συγκεκριμένη μυρωδιά. Ο Lawrence αποφεύγει τις μακροσκελείς περιγραφές και τα ταξίδια που γεμίζουν σελίδες επί σελίδων απλά πηγαίνοντας από το ένα μέρος στο άλλο. Κλισέ; Βεβαίως και υπάρχουν. Τελικά, ίσως παντού υπάρχουν. Τα τέρατα του Lawrence και οι νεκρομάντεις του –έχουν τα πρώτα μία προέλευση ενδιαφέρουσα, μα οι δεύτεροι δεν ξεπερνούν ουσιαστικά τα πεπατημένα. Στα αρνητικά του βιβλίου μία εμμονή που έχει ο συγγραφέας με το Game of Thrones. Τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις φορές θα διαβάσετε τη φράση, game of thrones. Pieces in a game of thrones, win a game of thrones και πάει λέγοντας. Εντάξει. Ο Μάρτιν έχει τη σχολή του και respect- και είναι προφανές πόσο έχει επηρεάσει τον Lawrence. Ακόμη και ο τίτλος, Prince of thorns έχει έναν αέρα, μία παρήχηση αν θέλετε από Game of Thrones.

Στα συν το ότι το σύμπαν γίνεται βαθιά πιστευτό. Είμαι της άποψης ότι όσο μακρύτερα φύγουμε από το δικό μας κόσμο τόσο λιγότερο πιστευτό γίνεται το σύμπαν που περιγράφεται. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Εδώ η βρωμιά και η ομορφιά του κόσμου, που συχνά ταυτίζονται –είναι τρομακτικά χειροπιαστές.

Γενική εντύπωση καλή αλλά λιγότερο καλή από όσο περίμενα. Θα έδινα έξι, εφτά στα δέκα.

Last but not least, το εξαίρετο εξώφυλλο.

[Ιρμάντα]

Ολοκλήρωσα την τριλογία (εδώ και καιρό, αλλά τώρα κάθισα να γράψω)

Θα πω ότι κατά τη γνώμη μου ισχύει το εξής παράδοξο, ενώ έδινα στο πρώτο μέρος ένα έξι ή εφτά στα δέκα, στα δυο υπόλοιπα μέρη θα έδινα σε άλλα σημεία τέσσερα ή πέντε και σε άλλα οκτώ, ή και εννέα. Η μπρος-πίσω αφήγηση το κάνει αυτό.

Οπωσδήποτε είναι άνισο αλλά σε γενικές γραμμές μία ευχάριστη έκπληξη. Ο τρόπος που χειρίζεται το σύμπαν του πιστεύω ότι είναι ο πιο πετυχημένος σε αυτού του είδους τις ιστορίες που έχω συναντήσει. (επίσης δεν έχω μάθει να χειρίζομαι το spoiler) Ο άνθρωπος δεν μασάει με τίποτα και ίσως κατά τόπους φαίνεται ότι υπάρχει βία για τη βία. Μου άρεσε η σημείωση του συγγραφέα στο τέλος όπου εξηγεί γιατί δεν θα ασχοληθεί περισσότερο με τον ήρωά του, και πράττει ορθά κατά τη γνώμη μου. Ο Jorg είναι στα όρια να τραβηχτεί από τα μαλλιά, ίσως μάλιστα να έχει τραβηχτεί και κάπως. Τα δύο τελευταία βιβλία της τριλογίας δείχνουν ένα συγγραφέα που ωριμάζει και πιστεύει στον εαυτό του. Μεγάλη γενναιότητα να σταματήσει εδώ. Πραγματικά νομίζω πως αξίζει να τον παρακολουθήσουμε και στη μετέπειτα πορεία του.

[wordsmith]

Το πρώτο βγήκε και στα ελληνικά, εδώ:

http://www.biblionet.gr/book/193818/Lawrence,_Mark/%CE%9F_%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%B1%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CE%BD

Το έχει και η έκθεση βιβλίου, στο τελευταίο περίπτερο.

[heiron]

Έχω διαβάσει τα 2 πρώτα της τριλογίας με τον Γιοργκ και λίγο εως πολύ θα συμφωνήσω με τις κριτικές σας.

 

Στο Prince μπήκα ουσιαστικά σα νουμπάς. Είχα δει ότι ο χάρτης είναι της Ευρώπης, άρα είμαστε κάπου στο μέλλον αλλά το τι έχει συμβείσ το παρελθόν είναι λίγο ασαφές. Ο Λόρενς φτιάχνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα κάνοντάς τον νεαρό αλλά σκληρό, κακό ουσιαστικά, αρκετά κακό και ανελέητο ώστε να πολεμήσει στα ίσια τους αντιπάλους του. Αν σκεφτούμε ότι βλέπουμε τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία ίσως να είναι χειρότερος από τους αντιπάλους του. Και πολλοί στην παρέα του είναι επίσης παλιόπαιδα στην καλύτερη. Σε γενικές γραμμές είναι low fantasy, οπότε τα μαγικά που εμφανίζονται προκαλούν περισσότερη εντύπωση. Επίσης, η χρήση παλιάς υπερτεχνολογίας προκαλεί αίσθηση όποτε χρησιμοποιείται αν και συνήθως είναι so deus ex machina it hurts. Γενικά μου έκανε αρκετά καλή εντύπωση (κάτι που με οδήγησε στο να τον διαλέξω για συνέντευξη) αν και δεν έχω διαβάσει πολύ grimdark fantasy του 21ου αιώνα και δεν ξέρω πόσο καλός είναι σε σχέση με άλλους.

 

Στο King μπήκα -φυσιολογικά- λιγότερο ψαρωμένος. Πλεόν δεν έλεγα wtf στα σκηνικά με μαγεία, νεκρομαντεία, υπερτεχνολογία κτλ. Κι ο ήρωας δείχνει να ωριμάζει κάπως έστω κι αν λέει ότι απλά αποφάσισε να αλλάξει ελαφρώς ρότα. Το πίσω μπρος χρονικά ανά κεφάλαιο ήταν κομματάκι κουραστικό αλλά οκ, είχε κάποιο ενδιαφέρον. Σαν πλοκή νομίζω ήταν πιο δεμένο μάλιστα. Στο πρώτο φαίνεται ο τρόπος δουλειάς του Λόρενς "βλέποντας και κάνοντας" ενώ στο 2ο υπήρχε κάποιο πλάνο αφού ήταν το μεσαίο μιας τριλογίας πλέον. Ο ήρωας προσπαθούσε πλέον πιο λογικά να ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο ενώ υπάρχουν και μάχες που μου αρέσουν στη λογοτεχνία. Οκ, τίποτα το σπουδαίο από πλευράς μαχών αλλά better than nothing όπως και να'χει. Ο Γιοργκ όλο βγάζει άσσους από το μανίκι του αλλά αυτό είναι συνηθισμένο στον πρωταγωνιστή επικού φάντασυ κι εξάλλου είχα συμβιβαστεί με αυτό από το πρώτο ήδη βιβλίο. Σχετικά με την προφητεία, ψιλοαπογοητεύτηκα όπως το χειρίστηκε αν και ήταν αναμενόμενο. Ή μάλλον απογοητεύτηκα ακριβώς επειδή ήταν αναμενόμενο, είχα την ελπίδα ότι θα έβλεπα κάτι διαφορετικό. Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε το γεγονός και μόνο ότι με έκανε να περιμένω κάτι παραπάνω από το συνηθισμένο δείχνει τη δυναμική του. Ελπίζω στο τρίτο μέρος να ξεδιπλώσει το ταλέντο και τη δυναμική του και να του δώσω 5 αστέρια. Τα 2 πρώτα παίρνουν 4. Μπορεί να πει κανείς ότι το πρώτο τα παίρνει ελαφρώς χαριστικά αλλά το δεύτερο σαν ελαφρώς καλύτερο τα αξίζει άνετα.

[Nargathrod]

Τα μέλη της ΛΑΦ διάβασαν τον Πρίγκιπα των Αγκαθιών και αποφάνθηκαν τα εξής: 

 

Γεωργία: Όταν το άνοιξα δεν μου άρεσε. Είπα ότι ήταν πολύ αιμοδιψής ο ήρωας. Στην συνέχεια όμως διαβάστηκε ευχάριστα. Μου θυμίζει λίγο Μάρτιν. Βγάζει μια αγριότητα. Ο ήρωας με παραπέμπει και στον Κβοθ τον ήρωα στο όνομα του ανέμου που είχαμε διαβάσει παλαιότερα. Μου αρέσει πολύ η γραφή.

 

Στέφανος: Έχουμε να κάνουμε με ενδιαφέρον βιβλίο. Σαν σύλληψη και εκτέλεση δεν έχει ορατά ελλατώματα. Θα σταθώ ιδιαίτερα στην γλώσσα του. Για πρώτο βιβλίο του συγγραφέα δεν θυμίζει καθόλου πρωτόλειο. Εξαιρετικό σασπένς. Εξαιρετική πλοκή. Δεν υπάρχουν κοιλιές στο βιβλίο. Η δράση είναι σωστά κατανεμημένη. Στις αδυναμίες τώρα. Ο ήρωας φαίνεται υπερβολικά γνώστης του παρελθόντος και του κόσμου σε ένα βάθος που δεν συντεριάζει με την ηλικία του. Στις πρώτες 100 σελίδες διαφαίνεται η δυσαναλογία της πρόημης ηλικίας και του κόσμου. Ο Lawrence έχει ξεκαθαρίσει ότι θα γράψει ένα φάνταζυ γύρω από έναν χαρακτήρα και έναν κόσμο που θα περιφέρεται γύρω του. Δεν χάνει χρόνο με το να χτίσει ένα φανταστικό κόσμο από το μηδέν. Ο αναγνώστης πιάνεται από τα ιστορικά γνώριμα στοιχεία. Πόσο πρωτότυπος είναι ο Lawrence; Είναι πρωτότυπος ως προς το στήσιμο, το πως δίνει τα στοιχεία. Δεν είναι πρωτότυπος ως προς το ότι βάζει αντιήρωα. Με εξέπληξε το χιούμορ , ο σαρκασμός και η ειρωνεία του ήρωα.

 

Nargathrod : Πολύ καλό βιβλίο ως προς την γραφή. Η πλοκή και οι τεχνικές αφήγησης του σασπένς και της κλιμάκωσης των γεγονότων το κάνει ενδιαφέρον. Διαβάστηκε μέσα σε λίγες ώρες γιατί προκαλούσε το ενδιαφέρον σε κάθε σημείο. Μου θύμισε Vance και Μοοrcock. Ο ήρωας άλλος ένα αντιήρωας. Στα αρνητικά είναι ότι ο Lawrence διάλεξε λάθος ηλικία για τον ήρωα. Δεν μπορεί έναν παιδάκι 13ων χρονών να τοποθετείται σε σκηνές σαν αυτή στο πανδοχείο με την πόρνη. Είναι μη πραγματικό από πολλές απόψεις. Ίσως είναι σκόπιμος από τον συγγραφέα αλλά είναι κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ γιατί το κάνει. Οι ιστορικές αναδρομές μας δείχνουν ότι είναι διαβασμένος ο συγγραφέας αλλά είναι περιττές. Ίσως και αυτό να είναι σκόπιμο για να δείξει το αποκαλυπτικό παρελθόν που έχει ο φάνταζυ κόσμος του. Αλλά μου βγήκε αρνητική η όλη επιμονή του στις αναφορές.

 

Circi : Ένα θα πω είναι σκάλες ανώτερο από το όνομα του ανέμου. Σε αυτό ενθουσιάστηκα. Ο ήρωας στην αρχή το λέω ως μάνα με σοκάρει. Αν έκανε ο γιος μου αυτά τα πράγματα θα πάθαινα σοκ. Βέβαια μετά αιτιολογεί την κατάσταση. Περιγράφει τον ήρωα ως παιδί θαύμα. Έχει ένα ψυχρό αυτόματο εχθρικό πατέρα. Δικαιολογώ λοιπόν όλη αυτή την αλλαζονία. Του έχουν μείνει στοιχεία καθοδήγησης των πράξεων του, όμως είναι ευκρινώς διακριτά. Ζώντας στο δρόμο σκληραγωγήθηκε μου θύμισε τα γνωστά μας γυφτάκια. Θεωρώ εξαιρετικό το εξώφυλλο. Από την εισαγωγή κιόλας με μάγεψε η γλώσσα. Γράφει σαν μορφωμένος Εγγλέζος αν και Αμερικάνος. Είναι οικονομικός στην γλώσσα αλλά είναι πολύ ακριβής σε αυτό που θέλει να πει. Αυτό το στήσιμο σε ένα μεταπυρηνικό παρελθόν μου αρέσε πάρα πολύ. 

 

deadend : Ένας ήρωας που θα μπορούσε να συσχετιστεί με τον Πάσαρη και τον Ρωμανό. Ε αυτοί οι δυο μαζί μας κάνουν τον Πρίγκιππα των Αγκαθιών. Συμφωνώ σε όλα με τους προλαλήσαντες. Τα βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ.

Edited February 20, 2015 by Nargathrod

[heiron]

Νόμιζα είχα σχολιάσει αφού τελείωσα την τριλογία αλλά βλέπω άφησα το Emperor απ'εξω. Λοιπόν το τέλος της σειράς ήταν αρκούντως καλό, ανέβηκαν ξαφνικά τα stakes, έγινε πιο high fantasy και δεν ήταν απλά ένας φιλόδοξος νεαρός που ήθελε να φτάσει στην κορυφή. Είδαμε και άλλες περιοχές/πολιτισμούς, μάθαμε περισσότερα και για την τεχνολογία του παρελθόντος, είχαμε και το(αναμενόμενο από κάποια φάση και μετά ίσως) twist στο τέλος. Έμεινα ευχαριστημένος από την τριλογία, ίσως στο μέλλον να πιάσω κι άλλα του συγγραφέα. Καλύτερο της σειράς θα έλεγα είναι μάλλον το 2ο αλλά και το 3ο είναι καλό κλείσιμο ενώ και το 1ο δεν είναι τόσο κατώτερο.

[Blacksword]

Να ρωτήσω, όσοι το έχετε πάρει το πρώτο στα Ελληνικά, συναντήσατε μήπως ένα κενό στο κείμενο σε τρεις συνεχόμενες σελίδες περίπου μετά την μέση του βιβλίου (δεν θυμάμαι σελίδα ακριβώς);

Το είχα πάρει λίγους μήνες αφότου βγήκε (σε προσφορά) και όταν το ανακάλυψα, πήγα να το αλλάξω φυσικά, αλλά όταν κοίταξα με την υπάλληλο στο ράφι ήταν όλα έτσι (και μιλάμε για 15+ βιβλία) και έτσι αναγκάστηκα να το αλλάξω με ένα εντελώς άλλο βιβλίο.

[BladeRunner]

Να ρωτήσω, όσοι το έχετε πάρει το πρώτο στα Ελληνικά, συναντήσατε μήπως ένα κενό στο κείμενο σε τρεις συνεχόμενες σελίδες περίπου μετά την μέση του βιβλίου (δεν θυμάμαι σελίδα ακριβώς);

Το είχα πάρει λίγους μήνες αφότου βγήκε (σε προσφορά) και όταν το ανακάλυψα, πήγα να το αλλάξω φυσικά, αλλά όταν κοίταξα με την υπάλληλο στο ράφι ήταν όλα έτσι (και μιλάμε για 15+ βιβλία) και έτσι αναγκάστηκα να το αλλάξω με ένα εντελώς άλλο βιβλίο.

 

Υπάρχει και στο δικό μου αντίτυπο, τώρα που του έριξα μια ματιά... Σελίδες 235, 236 και 237.

[heiron]

Nαι, έτσι είναι σε όλα. Πάντως σκέφτηκα ίσως ήταν εσκεμμένο και δεν με χάλασε όταν το διάβαζα. Anyway, εδώ έχω το κείμενο που λείπει, στα Αγγλικά.

 

“Ave Maria, gratia plena, dominus tecum, benedicta tu in mulieribus.” Somewhere in the night old Gomsty muttered his Ave Marias.

A slow horror eased itself among us.

“Mother of God!” Makin spat the oath out as if to rid himself of the fear. We all felt it, crawling over the unseen rocks.

The brothers might have run, but where was there to go?

“Torches, damn you. Now!” I broke the paralysis, shocked that I’d stood hypnotized by the approach for so long.

“Now!” I drew my sword. They moved at that. Scurrying to the embers of the fire, stumbling over the rough ground.

“Nuban, Row, Burlow, see there’s nothing coming up along the river.” Even as I said it I knew we’d been flanked.

“There! There, behind that rise!” The Nuban motioned with his crossbow. He’d seen something, the Nuban wasn’t one to spook at nothing. We’d watched the pretty light and they’d flanked us. Simple as a market play of kiss-and-dip. Distract your mark with a pretty face, and come up from behind to rob him blind.

The torches flared, men ran to their weapons.

The light drew closer and we saw it for what it was, a child whose very skin bled radiance. She walked an even pace, every inch aglow, white like molten silver, making mere shadows of the rags she wore.

“Ave Maria, gratia plena!” Father Gomst’s voice rose, lifting the prayer like a shield.

“Hail Mary,” I echoed him. “Full of grace, indeed.”

The girl’s eyes burned silver and the ghosts of flames chased across her skin. There was a fragile beauty to her that took my breath.

A monster walked behind her. In any other circumstance it would have been him that drew the eye. The monster had been built in parody of a man, sharing Adam’s lines as a cow apes a horse. The light revealed the horror of his flesh, sparing no detail. The thing might have topped seven foot in height. It even had a few inches on Little Rikey.

Liar raised his bow, disgust on his pinched face. I took his arm as he sighted on the monster.

“No.” I wanted to hear them speak. Besides, it looked as if an arrow would just annoy our new friend.

Under a twisted red hide the monster’s chest looked like a hundred-gallon barrel. A set of ribs pierced the flesh, reaching for each other above his heart.

The girl’s light touched us with a cold kiss and I felt her in my mind. She spoke and her voice seemed to rise from the rocks. I heard her footsteps in the corridors of my memory.

There are places where children shouldn’t wander. I met the girl’s silver gaze, and for a moment shadows licked across her.

“Welcome to our camp,” I said.

I stepped forward to greet them, leaving the brothers and entering the brilliance of the child’s aura. The monster smiled at me, a wide smile showing teeth stolen from the wolf. He’d the eyes of a cat, slitted against the light and throwing it back.

I passed beauty by and stood before the beast. We had us a moment of judging. I ran an eye over the muscle heaped on his bones, crossed over with pulsing veins and hard ridges of scar tissue. I could have eaten dinner off one of his hands. He had three fingers and a thumb on each, thick as the girl’s arm. He could have taken my head in one hand and crushed it.

I snapped my neck forward, sudden-like, and jumped at him with a shout, thrusting my face at his. He flinched backward and stumbled on the loose rock. The laughter escaped me. I couldn’t stop it.

“Why?” The girl looked puzzled. She tilted her head and the shadows ran.

 

[Blacksword]

Τεράστια προχειρότητα του εκδότη και μετά θα απορούν γιατί χάνουν πελάτες.

 

Τέλος πάντων, όσον αφορά την ιστορία του βιβλίου δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε και όπως ούτε και η κοσμοπλασία. Αν και ο χαρακτήρας γενικά είναι καλούτσικος, είναι συνολικά όμως ένα μέτριο βιβλίο. 

 

Επίσης είδα ότι ο συγγραφέας προτείνει την προφορά του όνοματος του πρωταγωνιστή σαν Τζοργκ και όχι Γιοργκ που έχει και η Ελληνική έκδοση αλλά δεν παίζει και μεγάλο ρόλο.

[Mhtsos]

Λοιπόν τελείωσα το πρώτο βιβλίο της σειράς και γενικά είμαι ευχαριστημένος.

 

Η πλοκή ωραία, δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα ροής και κατανόησης και γενικά καλή ιστορία.Μόνο το deus ex που βάζει σε μερικά σημεία είναι τραβηγμένο πραγματικά από τα μαλλιά και χτυπάει άσχημα.

Κάτι που το κάνει να διαφέρει είναι ο ψυχάκιας (αντί)ήρωας, που πραγματικά δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει ανάλογο τύπο σε άλλα βιβλία του χώρου.

Ωραία αλλαγή και κάνει το βιβλίο να ξεχωρίζει από άλλα φάνταζι, που είτε έχουν φλώρους καρπαζοεισπράκτορες(όπως το μουαντ-ντιπ copy-paste του Wheel of time),είτε mary sue snowflakes(όπως τα κοριτσάκια που βάζει για πρωταγωνίστριες ο τύπος του mistborn empire) είτε τέλος αντιγραφές του Κόναν(όπως πάμπολα άλλα).

Ο αντι-ήρωας δούλεψε καλά εδώ.

 

Θα ξεκινήσω και το δεύτερο διότι μετά από αρκετά φάνταζι που ξεκίνησα και άφησα,ήταν το πρώτο που με κράτησε.

[Nargathrod]

Να ρωτήσω, όσοι το έχετε πάρει το πρώτο στα Ελληνικά, συναντήσατε μήπως ένα κενό στο κείμενο σε τρεις συνεχόμενες σελίδες περίπου μετά την μέση του βιβλίου (δεν θυμάμαι σελίδα ακριβώς);

Το είχα πάρει λίγους μήνες αφότου βγήκε (σε προσφορά) και όταν το ανακάλυψα, πήγα να το αλλάξω φυσικά, αλλά όταν κοίταξα με την υπάλληλο στο ράφι ήταν όλα έτσι (και μιλάμε για 15+ βιβλία) και έτσι αναγκάστηκα να το αλλάξω με ένα εντελώς άλλο βιβλίο.

Στο δικό μου αντίτυπο δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα με τις σελίδες όταν το είχαμε διαβάσει για την ΛΑΦ. Ωστόσο έτυχε μια πελάτισσα στο βιβλιοπωλείο που το είχε αγοράσει να  λείπουν από το δικό της αντίτυπο όχι 3 αλλά περίπου 14 σελίδες. Τότε το είχα θεωρήσει κακέκτυπο οπότε το αντικαταστήσαμε. Μπορείς και εσύ να πας στο βιβλιοπωλείο που το αγόρασες  και να το αντικαταστήσεις δείχνοντας τους το πρόβλημα.

[Mhtsos]

Τελείωσα και το δεύτερο,το king of thorns. Μπορώ να πω ότι είναι κατώτερο από το πρώτο,αν και πάλι ευχάριστο.

Ο ήρωας φλώρεψε,έγινε πολύ vanilla αντι-ήρωας και με αυτό το βιβλίο έχασε το μοναδικό που το καθιστούσε διαφορετικό από την μάζα.

Τώρα είναι απλά το "κακό παιδί" που θέλει να κάμει το καλό,αλλά με τον τρόπο του που δεν είναι πάντα ο πιο ηθικός,όπως κάθε φάνταζι με αντι-ήρωα που σέβεται τον εαυτό του.

Πάνε οι αφηγήσεις του ψυχάκια,τώρα έπεσε σε επίπεδα 6finger(του αμπερκόμπις) και λοιπών vanilla ηρώων.

 

Το λοιπό βιβλίο επίσης έπεσε σε ποιότητα,με πολλά σημεία αμπελοφιλοσοφίας και πολλαπλές εμφανίσεις του από μηχανής θεού που ζώσει την κατάσταση.

Έχει γίνει τόσο σούπα το τελευταίο που έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον το τι θα πάθουν οι ήρωες διότι ξέρεις a priori ότι κάτι θα τους σώσει.

Το τέλος επίσης ήταν τελείως ότι ναναι,έμεινε από ιδέες στο σημείο εκείνο.

 

Το post-apocalyptic έκανε πάλι την εμφάνιση του με μάλλον άστοχο τρόπο.

 

Από την άλλη είχε καλές μάχες,ροή και κάποιους αξιόλογους διαλόγους.Οι νέοι ήρωες ήταν αρκετά ενδιαφέροντες,αν και πολύ κλισέ στο πως παρουσιάζονται.

 

Άρχισα ήδη το τρίτο,πιο πολύ λόγω αδράνειας παρά του ότι περιμένω κάτι συναρπαστικό.

Ίδωμεν.

[Mhtsos]

Πάει και το τελευταίο.

Μπορώ να πω ότι ήταν μεγάλη η νίλα μέχρι να το τελειώσω,διότι μετά τα 3/5 του βιβλίου πραγματικά ο συγγραφέας έγραφε ότι του κατέβαζε η κούτρα με λίγη ή καθόλου λογική και φανερή αλλαγή πορείας στην πλοκή.

Πραγματικά,αν και το βιβλίο είχε καλές στιγμές,ήταν μεγάλη βαλούτα.Ιδίως το τέλος ήταν τόσο cheesy που χάλασε ότι θετικό είχα για την σειρά.

Η πλοκή βέβαια ήταν τόσο προβλέψιμη,όταν δεν ήταν τελείως ότι να ναι, που δεν πρόσφερε καμία έκπληξη.

Οι νέοι χαρακτήρες ήταν, στην πλειοψηφία τους, χάρτινες μορφές για να γεμίζουν το τοπίο,οι παλιοί χαρακτήρες που έφυγαν ή επανήλθαν το ίδιο.

Μόνο θετικό,ότι ο κεντρικός ήρωας επανήλθε στην ψυχασθένεια και στην τρέλα και έτσι βελτιώθηκε από το προηγούμενο που ήταν πολύ vanilla.

 

Τελικά το post-apocalyptic μπήκε για τα καλά στην πλοκή,με πολύ αρνητικές συνέπειες για την πλοκή.

 

Μεγάλη πλάκα έχει το τέλος που ο συγγραφέας κλαίγεται και διατείνεται ότι δεν ξεπουλιέται ώστε να βγάλει 5-6 βιβλία στην σειρά,αντί για 3,όπως έκαναν άλλοι και προτιμά να ζήσει λιτά παρά να ξεπουληθεί...

Μεγάλη ειρωνεία από κάποιον που δεν κατάφερε να τελειώσει ούτε μια σωστή τριλογία θα έλεγα.

 

Τεσπα, δεν το προτείνω σε κανέναν,αν και η σειρά ξεκίνησε καλά πήρε γρήγορα την κατιούσα.

Το βλέπω σε πολλά φάνταζι που νομίζουν οι συγγραφείς ότι τα πολλά βιβλία == καλύτερο για την ιστορία,αντί να γράψουν ένα αλλά πολύ καλό.

Πραγματικά πολύ λίγοι,μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, μπορούν να γράψουν σωστές τριλογίες-πραγματικά επικών διαστάσεων φάνταζι.

[Jaqen H'Gar]

Εμένα αυτή η σειρά μου άρεσε πάρα πολύ. Σκοτεινή ποιητική πρόζα σε σημεία και φοβερός αυτοσαρκασμός κ χιούμορ σε άλλα. Ένας ήρωας που θα μπορούσε να ναι ένας Eternal Champion του Moorcock. O κόσμος σκοτεινός και μυστήριος με την παντα αγαπημένη για μένα Post apocalypse. Ο τρόπος που στηνει μερικά σκηνικα ο Lawrence πραγματικά με μαγεύει. Είναι ενα σημειο στο 3ο όπου ξαποσταίνουν την νύχτα σε ένα χωριό όπου παραμονεύει ο εχθρός και πραγματικά ήταν σαν να βλέπω μπροστά μου ένα τρομακτικό θέατρο σκιών. Φοβερές περιγραφές. Όπως ειπώθηκε από κάποιον, πολύ ανώτερο του Name of The Wind. Abercrombie, Lawrence και Gwynne αποτελούν την χρυσή τριάδα για μένα από την νέα γενιά της φανταστικής λογοτεχνίας. Σε όσους άρεσε ο Lawrence ας δοκιμάσουν και την νέα σειρά του στον ίδιο κόσμο. To Red Queens War, το οποίο είναι λίγο πιο λαιτ λόγω της πιο roguish προσέγγισης στον κεντρικό χαρακτήρα.

[Nargathrod]

Εμένα αυτή η σειρά μου άρεσε πάρα πολύ. Σκοτεινή ποιητική πρόζα σε σημεία και φοβερός αυτοσαρκασμός κ χιούμορ σε άλλα. Ένας ήρωας που θα μπορούσε να ναι ένας Eternal Champion του Moorcock. O κόσμος σκοτεινός και μυστήριος με την παντα αγαπημένη για μένα Post apocalypse. Ο τρόπος που στηνει μερικά σκηνικα ο Lawrence πραγματικά με μαγεύει. Είναι ενα σημειο στο 3ο όπου ξαποσταίνουν την νύχτα σε ένα χωριό όπου παραμονεύει ο εχθρός και πραγματικά ήταν σαν να βλέπω μπροστά μου ένα τρομακτικό θέατρο σκιών. Φοβερές περιγραφές. Όπως ειπώθηκε από κάποιον, πολύ ανώτερο του Name of The Wind. Abercrombie, Lawrence και Gwynne αποτελούν την χρυσή τριάδα για μένα από την νέα γενιά της φανταστικής λογοτεχνίας. Σε όσους άρεσε ο Lawrence ας δοκιμάσουν και την νέα σειρά του στον ίδιο κόσμο. To Red Queens War, το οποίο είναι λίγο πιο λαιτ λόγω της πιο roguish προσέγγισης στον κεντρικό χαρακτήρα.

Το πρώτο  που έχω διαβάσει είχε πολλά θέματα αληθοφάνειας. Γιαυτό το Name of the Wind πήρε τα βραβεία ενώ αυτό όχι. Πολύ καλό βιβλίο σίγουρα και η τριλογία από ότι μου έχουν πει γίνεται μονίμως πιο σκοτεινή αλλά και η αληθοφάνεια παίζει το ρόλο της και σε αυτό το βιβλίο δεν υπήρχε στην προσωπογράφιση του πρωταγωνιστή.

[Jaqen H'Gar]

Το πρώτο  που έχω διαβάσει είχε πολλά θέματα αληθοφάνειας. Γιαυτό το Name of the Wind πήρε τα βραβεία ενώ αυτό όχι. Πολύ καλό βιβλίο σίγουρα και η τριλογία από ότι μου έχουν πει γίνεται μονίμως πιο σκοτεινή αλλά και η αληθοφάνεια παίζει το ρόλο της και σε αυτό το βιβλίο δεν υπήρχε στην προσωπογράφιση του πρωταγωνιστή.

 

 

 

Δεν νομίζω οτι η αληθοφάνεια του χαρακτήρα είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον τον Kvothe. Τέσπα γούστα είναι αυτά. Προσωπικά οι συγγραφείς τύπου Sanderson και Rothfuss με την ελαφρότητα που διακρίνει το έργο τους δεν μου δίνουν καμία μα καμία αίσθηση αληθοφάνειας. Είναι συνεχιστές της σχολής Jordan που για μένα πιο πολύ είναι σαπουνόπερα high fantasy. Καταλαβαίνω την απήχηση που μπορεί να χουν, αλλά αισθητικά με απωθούν.

[Nargathrod]

 

Το πρώτο  που έχω διαβάσει είχε πολλά θέματα αληθοφάνειας. Γιαυτό το Name of the Wind πήρε τα βραβεία ενώ αυτό όχι. Πολύ καλό βιβλίο σίγουρα και η τριλογία από ότι μου έχουν πει γίνεται μονίμως πιο σκοτεινή αλλά και η αληθοφάνεια παίζει το ρόλο της και σε αυτό το βιβλίο δεν υπήρχε στην προσωπογράφιση του πρωταγωνιστή.

 

 

 

Δεν νομίζω οτι η αληθοφάνεια του χαρακτήρα είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον τον Kvothe. Τέσπα γούστα είναι αυτά. Προσωπικά οι συγγραφείς τύπου Sanderson και Rothfuss με την ελαφρότητα που διακρίνει το έργο τους δεν μου δίνουν καμία μα καμία αίσθηση αληθοφάνειας. Είναι συνεχιστές της σχολής Jordan που για μένα πιο πολύ είναι σαπουνόπερα high fantasy. Καταλαβαίνω την απήχηση που μπορεί να χουν, αλλά αισθητικά με απωθούν.

 

 Στα 13 του ο Kvothe έκανε ότι μαλακία του κατέβαινε στο κεφάλι. Ήταν ανθρώπινος, έκανε αυτά που θα ζούσε κάθε παιδί που θα έχανε τους γονείς του, αντίθετα με τον Prince of Thοrns που στα 13 του είναι αρχηγός συμμορίας και σπέρνει τον τρόμο παντού... Κρίνοντας από αυτό καταλαβαίνεις και την αληθοφάνεια στα έργα. Η προσωπογράφηση στο ένα έργο υπάρχει στο άλλο όχι... Γιαυτό πήρε τα βραβεία ο Rothfuss και όχι ο Lawrence την ίδια χρονιά. Σου συγκρίνω αυτά τα δυο γιατί βγήκαν την ίδια περίοδο. Όταν λες ελαφρότητα που διακρίνει το έργο τους τι εννοείς; Ελαφρότητα ως προς τι;

Αφήγηση, πλοκή, ύφος, περιγραφή, αφηγηματικά επίπεδα;

Edited March 6, 2016 by Nargathrod

[Alucard]

 

Το πρώτο  που έχω διαβάσει είχε πολλά θέματα αληθοφάνειας. Γιαυτό το Name of the Wind πήρε τα βραβεία ενώ αυτό όχι. Πολύ καλό βιβλίο σίγουρα και η τριλογία από ότι μου έχουν πει γίνεται μονίμως πιο σκοτεινή αλλά και η αληθοφάνεια παίζει το ρόλο της και σε αυτό το βιβλίο δεν υπήρχε στην προσωπογράφιση του πρωταγωνιστή.

 

 

 

Δεν νομίζω οτι η αληθοφάνεια του χαρακτήρα είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον τον Kvothe. Τέσπα γούστα είναι αυτά. Προσωπικά οι συγγραφείς τύπου Sanderson και Rothfuss με την ελαφρότητα που διακρίνει το έργο τους δεν μου δίνουν καμία μα καμία αίσθηση αληθοφάνειας. Είναι συνεχιστές της σχολής Jordan που για μένα πιο πολύ είναι σαπουνόπερα high fantasy. Καταλαβαίνω την απήχηση που μπορεί να χουν, αλλά αισθητικά με απωθούν.

 

Ελαφρότητα ο Sanderson; Θα πέσει φωτιά να μας κάψει!!! 

[Jaqen H'Gar]

Μου επαναλαμβάνεις ότι πήρε κάποιο βραβείο. Σε ποιο αναφέρεσαι? Και γιατί πρέπει να αποτελει κριτήριο για τον όποιο ρεαλισμό? Δεν μου λέει κάτι γενικότερα. Πολλά βραβεία δίνονται για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με την ποιότητα του βραβευμένου και επίσης μπορεί να εκφράζουν κάποια άλλη αισθητική η οποία προφανώς εμένα στην συγκεκριμμένη περίπτωση δεν με βρίσκει σύμφωνο. Επίσης δεν μου λέει κάτι και μαζική αποδοχή ενός βιβλίου η ενός συγκροτήματος κτλ.Δεν αποτελεί αλάθητο κριτήριο. Ίσα ίσα τις πρισσότερες φορές αποτελεί σημάδι μέτριας ποιότητας και "ποπ" προσεγγισης. Μπορεί εκατομμύρια πχ κόσμου να ενθουσιάζονταν να διαβάζουν 100 και πλέον σελίδες για κάποιο ας πούμε tea party μεταξύ της των κοριτσιών του Wheel Of Time, εμένα όμως με απωθούσε. Ετσι και το Name of The Wind ενώ ξεκίνησε σχετικά συμπαθητικά εξελίχθηκε σε ένα χλυαρό Harry Potter. Το 2ο δεν το διάβασα μιας και το 1ο με απογοήτευσε πλήρως. Τέλος κάτι που ξεχνάς για τον Jorg έιναι οτι δεν είναι απλά ένας αρχηγός συμμορίας. Είναι ενας κακομαθημένος πρίγκηπας που προφανώς έχει τα κονε για να ηγείται κάποιων τυχοδιωκτών για να κάνει τα καπρίτσια του και να εκφράζει την δεδομένη παιδική/εφηβική τάση για βια, σαδισμό και απόρριψης ευθυνών. Πόσο μάλλον σε εποχές/καταστάσεις όπου υπάρχουν αναφορές νεαρών εφήβων όπου αποκτούσαν την ανεξαρτησία των επιλογών τους.

Τέλος για τον Sanderson, αν δεν ειναι ελαφρια σαπουνόπερα φάντασυ το Mistborn τότε ποιο είναι? Ελαφρύ για μένα είναι ότι έχει σαχλούς διαλόγους, τίγκα το Mistborn, δράση τύπου anime super heroes, κλισαρισμένους χαρακτήρες και ανθρώπινες σχέσεις επιπέδου twilight κok. Ξαναλέω είναι θέμα γούστου και κυρίως από τις προσλαμβάνουσες επηρεάζεται ο καθένας.