The Broken Empire Trilogy του Mark Lawrence

[Alucard]

Μου επαναλαμβάνεις ότι πήρε κάποιο βραβείο. Σε ποιο αναφέρεσαι? Και γιατί πρέπει να αποτελει κριτήριο για τον όποιο ρεαλισμό? Δεν μου λέει κάτι γενικότερα. Πολλά βραβεία δίνονται για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με την ποιότητα του βραβευμένου και επίσης μπορεί να εκφράζουν κάποια άλλη αισθητική η οποία προφανώς εμένα στην συγκεκριμμένη περίπτωση δεν με βρίσκει σύμφωνο. Επίσης δεν μου λέει κάτι και μαζική αποδοχή ενός βιβλίου η ενός συγκροτήματος κτλ.Δεν αποτελεί αλάθητο κριτήριο. Ίσα ίσα τις πρισσότερες φορές αποτελεί σημάδι μέτριας ποιότητας και "ποπ" προσεγγισης. Μπορεί εκατομμύρια πχ κόσμου να ενθουσιάζονταν να διαβάζουν 100 και πλέον σελίδες για κάποιο ας πούμε tea party μεταξύ της των κοριτσιών του Wheel Of Time, εμένα όμως με απωθούσε. Ετσι και το Name of The Wind ενώ ξεκίνησε σχετικά συμπαθητικά εξελίχθηκε σε ένα χλυαρό Harry Potter. Το 2ο δεν το διάβασα μιας και το 1ο με απογοήτευσε πλήρως. Τέλος κάτι που ξεχνάς για τον Jorg έιναι οτι δεν είναι απλά ένας αρχηγός συμμορίας. Είναι ενας κακομαθημένος πρίγκηπας που προφανώς έχει τα κονε για να ηγείται κάποιων τυχοδιωκτών για να κάνει τα καπρίτσια του και να εκφράζει την δεδομένη παιδική/εφηβική τάση για βια, σαδισμό και απόρριψης ευθυνών. Πόσο μάλλον σε εποχές/καταστάσεις όπου υπάρχουν αναφορές νεαρών εφήβων όπου αποκτούσαν την ανεξαρτησία των επιλογών τους.

 

Τέλος για τον Sanderson, αν δεν ειναι ελαφρια σαπουνόπερα φάντασυ το Mistborn τότε ποιο είναι? Ελαφρύ για μένα είναι ότι έχει σαχλούς διαλόγους, τίγκα το Mistborn, δράση τύπου anime super heroes, κλισαρισμένους χαρακτήρες και ανθρώπινες σχέσεις επιπέδου twilight κok. Ξαναλέω είναι θέμα γούστου και κυρίως από τις προσλαμβάνουσες επηρεάζεται ο καθένας.

Για τη δράση τύπου Dragonball Z super saya και δεν συμμαζεύεται, θα συμφωνήσω 100%. Στα υπόλοιπα όμως, διαφωνώ επίσης με το ίδιο ποσοστό. Είναι πάρα πολύ ώριμο το περιεχόμενό του, σε ό,τι αφορά τον ρεαλισμό ανάμεσα στο υπόδουλος και τρώω ένα πιάτο άνοστη σούπα και ελεύθερος αλλά δεν τρώω τίποτα γιατί μου τα πήραν όλα οι πλούσιοι. Και αν εξαιρέσεις τη βασική πρωταγωνίστρια, οι υπόλοιποι ήρωες είναι πάρα πολύ όμορφα σκιαγραφημένοι. 

[Nargathrod]

 

Η εικόνα του Jorg στο πορνείο όπου είχε βάλει το βιβλίο στα οπίσθια της εταίρας διαβάζοντας είναι μια εικόνα που ναι θα την κάνει κάποιος αλλά όχι ένα παιδί που είναι 13 χρονών και που δεν έχει πάει ποτέ με γυναίκα. Πόσο μάλλον ένας 13χρονος που σε επόμενο κεφάλαιο ερωτεύεται παράφορα μια γυναίκα και κάνει σαν να μην έχει ξαναδεί γυναίκα...... Αυτό είναι ελαφρότητα για μένα. Ελαφρότητα στην προσωπογράφηση των ηρώων. Τέτοιου είδους πράγματα, δεν θα δεις ποτέ στον Jordan, τον Sanderson ή τον Rothfuss. Βέβαια κατανοητό το γούστο σου γιαυτό σε ρώτησα για να καταλαβαίνω τι εννοείς με τον χαρακτηρισμό που έδωσες για κάποιους συγγραφείς παραπάνω.

 

 

Όσο για την σαπουνόπερα και τη δράση τύπου Dragonball Z super saya που λέει και ο Ηλίας είναι πιο πιστευτό να την κάνει O Rand Al Thor ως δράκοντας στον τροχό του χρόνου σπέρνοντας την καταστροφή, παρά ένας 13 χρονος που το παίζει πρίγκιπας και γαμάει και δέρνει κυριολεκτικά και μεταφορικά.

 

Το βιβλίο που ανέφερα ότι πήρε βραβεία είναι το Name of the Wind. Όχι μόνο στην Αγγλία και την Αμερική, αλλά και στην άκρως συντηρητική Γερμανία κάνοντας και τον συγγραφέα πολύ γνωστό. Ανέφερα τα βραβεία γιατί στον κόσμο του fantasy οι σχολές στηρίζουν τα παιδιά τους. Οι Άγγλοι τους Άγγλους, οι Γερμανοί του Γερμανούς. Για το Name of the wind έσπασε αυτός ο κανόνας, έχοντας παγκόσμια αποδοχή. Καταλαβαίνω τι λες για τα βραβεία πολλές φορές βραβεύονται βιβλία που δεν το αξίζουν αυτό δεν συνέβει με τον Rothfuss.

 

Αυτό που πιστεύω ότι συμβαίνει είναι ότι συγγραφείς όπως αυτούς που ανέφερες με ελαφρότητα γράφουν το High Fantasy με τα μοτίβα που ταιριάζουν στο είδος. Συγγραφείς όπως ο Lawrence πειραματίζονται βάζοντας στοιχεία από άλλα είδη. Σε τραβάνε περισσότερο από το High Fantasy όπως και πολλούς άλλους αναγνώστες. Ωστόσο είναι άσχημο να λες για ελαφρότητα, γιατί γράφουν έτσι με συγκεκριμένα μοτίβα και δεν πειραματίζονται τοποθετόντας άλλα είδη.

Edited March 8, 2016 by Nargathrod

[Blacksword]

Prince of Fools

 

Πριν πιάσω το συγκεκριμένο βιβλίο ήμουν αρκετά επιφυλακτικός καθώς το Prince of Thorns δεν μου πολυάρεσε και έτσι δεν συνέχισα με τα υπόλοιπα της σειράς, οπότε αυτό το βιβλίο είναι ουσιαστικά σαν μια «δεύτερη ευκαιρία» στον Lawrence. Παρ’ όλα αυτά όμως μπορώ να πω ότι το βιβλίο μου άρεσε ή καλύτερα, μου άρεσε περισσότερο.

Αυτό φυσικά γιατί μου άρεσαν οι πρωταγωνιστές αλλά και η πλοκή συνολικά.

 

Η ιστορία εδώ ακολουθεί πάλι ένα πριγκιπόπουλο αλλά είναι όμως εντελώς αντίθετος  χαρακτήρας από τον Jorg καθώς είναι ο πιο δειλός άνθρωπος που υπάρχει αλλά είναι επίσης και ο μεγαλύτερος ψεύτης, και με ένα γλυκό χαμόγελο περνάει πάντα το δικό του.

Μαζί του θα βρεθεί και ένας βάρβαρος Viking σε μια περιπέτεια όπου θα προσπαθήσουν να λύσουν την μαγεία που τους «κυνηγάει».

 

Το βιβλίο συνολικά έχει σίγουρα πολλά ελαττώματα τόσο στην πλοκή όσο και στην γραφή του Lawrence, όμως προσωπικά το βρήκα διασκεδαστικό, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος.

Βέβαια η ιστορία εδώ είναι στο πιο «κλασικό» στυλ φαντασίας, πράγμα που μου άρεσε αυτό, αλλά το δυνατό σημείο του βιβλίου για μένα είναι ο βάρβαρος Viking και πιστεύω ότι αν δεν ήταν αυτός μέσα στην ιστορία δεν θα μου άρεσε τόσο.

 

Γενικά είναι ένα αρκετά γρήγορο και «ελαφρύ» βιβλίο οπότε αν ψάχνετε για κάτι πιο σοβαρό καλύτερα να το αποφύγετε.

[Jaqen H'Gar]

Ο Lawrence δεν εχει τιποτα που να παραπεμπει σε dragonball η σαπουνοπερα. Ουτε καν. Κ επισης ψαχνοντας δεν ειδα να χει κανει καμια θραυση σε βραβεια το Ονομα Του Ανεμου. Τα ιδια πανω κατω εχει παρει κ Λωρενς πχ χωρις εμενα να μου λεει κατι βεβαια. Επισης κακα τα ψεματα ο Ροθφους προβληθηκε υπερβολικα πριν καν κυκλοφορησει κ δημιουργησε μια πολυ καλη βαση για τα ευσημα που ακολουθησαν. Ευτυχως ομως βλεπω, κ εδω στο φορουμ αναλογικα,οτι πολλοι δεν συμφωνουν οτι αξιζε αυτα τα ευσημα. Τεσπα το σταματαω μιας κ ειναι θεμα γουστου, απλα δεν ειναι δικαιο να προβαλλεται κατι ως αποδεικτικο στοιχειο ενω δεν ισχυει σ αυτο τον βαθμο. Βλεπε βραβεια.

Edited March 14, 2016 by Jaqen H'Gar

[Nargathrod]

Ο Lawrence δεν εχει τιποτα που να παραπεμπει σε dragonball η σαπουνοπερα. Ουτε καν. Κ επισης ψαχνοντας δεν ειδα να χει κανει καμια θραυση σε βραβεια το Ονομα Του Ανεμου. Τα ιδια πανω κατω εχει παρει κ Λωρενς πχ χωρις εμενα να μου λεει κατι βεβαια. Επισης κακα τα ψεματα ο Ροθφους προβληθηκε υπερβολικα πριν καν κυκλοφορησει κ δημιουργησε μια πολυ καλη βαση για τα ευσημα που ακολουθησαν. Ευτυχως ομως βλεπω, κ εδω στο φορουμ αναλογικα,οτι πολλοι δεν συμφωνουν οτι αξιζε αυτα τα ευσημα. Τεσπα το σταματαω μιας κ ειναι θεμα γουστου, απλα δεν ειναι δικαιο να προβαλλεται κατι ως αποδεικτικο στοιχειο ενω δεν ισχυει σ αυτο τον βαθμο. Βλεπε βραβεια.

 

Ο Lawrence δεν έχει αληθοφάνεια τελεία.

Edited March 15, 2016 by Nargathrod

[Blacksword]

The Liar’s Key

 

Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς Red Queen’s War η ιστορία είναι αρκετά καλύτερη και πιο ισορροπημένη ενώ ο Lawrence αρχίζει και δείχνει περισσότερα πράγματα για το παρελθόν αλλά και για τον μεγάλο κακό.

 

Η ιστορία εδώ συνεχίζει λίγο πιο μετά από το τέλος του πρώτου και με τους πρωταγωνιστές να θέλουν να φτάσουν στο παλάτι ξανά ενώ από την άλλη θα πρέπει να βρουν επίσης και το τι θα κάνουν με το «κλειδί».

 

Γενικά παρ’ ότι ο Lawrence έχει σίγουρα βελτιωθεί από το πρώτο έχει και σε αυτό το βιβλίο μερικά προβληματάκια και ειδικά με την πλοκή που, προσωπικά, μου έδωσε την αίσθηση σαν να είναι «κομμένη» σε δύο μέρη.

Αυτό γιατί στο πρώτο μισό η βασική ιστορία παρ’ όλο που δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο έχει κάνει από την άλλη ο Lawrence πολύ δυνατά flashbacks, που παρεμπιπτόντως είναι και καλύτερο κομμάτι του βιβλίου για μένα. Όμως από τη μέση του βιβλίου και μετά, που σταματάνε κάπως τα flashbacks, η ιστορία κάνει μια αρκετά μεγάλη «κοιλιά» με τον πρωταγωνιστής να «σαχλαμαρίζει» και με την πλοκή να μην δείχνει που πάει.

Βέβαια πριν το τέλος ο Lawrence καταφέρνει να επαναφέρει και να δυναμώσει την ιστορία κάνοντας, πιστεύω, ένα αρκετά καλό και πολύπλοκο φινάλε που αφήνει πολλές υποσχέσεις για το τελευταίο.

 

Συνολικά είναι ένα καλό βιβλίο, παρ’ όλο που έχει και αυτό προβλήματα, αλλά πιστεύω ότι αν δεν ήταν τόσο καλά τα flashbacks, που είναι διαφορετικά από το πρώτο βιβλίο, ίσως να κατέληγε ένα πολύ πιο μέτριο βιβλίο.

[joe]

Τελειωσα την τριλογια, για την οποια ειχα διαβασει διθυραμβικες κριτικες στο goodreads. Οφειλω να πω οτι δεν εντυπωσιαστηκα. Αναγνωριζω εκ των προτερων οτι ειμαι λιγο δυσκολος πελατης και δεν τα παω ιδιαιτερα καλα με το high fantasy, ή μαλλον αυτη την νερομπουρμπουλιασμενη αμερικανικη σαπουνοπερατικη εκδοχη της μυθοπλασιας του Τολκιεν. Ομως περα απο αυτο τα βιβλια εχουν θεματα. Αρχικα, ενω το postapocalyptic στοιχειο ειναι υποσχομενο, γρηγορα καταλαβαινουμε οτι ο κυριος λογος υπαρξης του ειναι να προσφερει απειρες παρεμβασεις απο τον απο μηχανης θεο στην πλοκη. Ο Λωρενς δεν τα καταφερνει καθολου καλα στο να στησει ενα πιστευτο σκηνικο, οπου μια ομαδα απιστευτα σκληρων μισθοφορων/κακοποιων οχι μονο ακολουθουν, αλλα τρεμουν ενα 13χρονο πιτσιρικι, το οποιο μαλλον πινει σουπερμαντολινια με το γαλα του και οχι μονο μπορει να παλεψει καθεναν τους, αλλα ειναι και σχεδον 2 μετρα. Κριμα που δεν επιβιωσε το μπασκετ στην μεταπυρηνικη εποχη. Ενω το γραψιμο δεν ειναι ασχημο και μπορω να πω οτι στα σαρκαστικοτερα σημεια ειναι απολαυστικο, χρησιμοποιει μονιμως James Bondικες πρακτικες οπου το συμπαν συνομωτει υπερ του Τζοργκ, ή δυναμεις που πανε και ερχονται εστω και με ντεμεκ κοστος. Γενικα καθολη την διαρκεια του βιβλιου ουτε μια στιγμη δεν φοβομαστε για τον χαρακτηρα. Ουτε μια στιγμη δεν πιστευουμε οτι στο τελος δεν θα παρει αυτο που θελει . Πλαθει ενα ψυχοπαθη, κυκλοθυμικο, δολοφονικο, εγωισταρο στο πρωτο βιβλιο, μονο και μονο για να τον μετατρεψει σε προσκοπο με πετσινα στην συνεχεια της τριλογιας η ροη της οποιας κυριολεκτικα υποφερει απο συνεχη φλας μπακ.  

Αυτο που βρηκα πολυ ενοχλητικο επισης ηταν η περιγραφη σκληροτητας προς ζωο. Δεν ειμαι κανενας σαλταρισμενος ζωοφιλος που δεν ξεχωριζει την πραγματικοτητα απο την φαντασια, αλλα βρισκω βρωμικο exploitation το να χρησιμοποιει ζωα ή παιδια για να τραβηξει την προσοχη ενας συγγραφεας.

Aντιλαμβανομαι οτι προσπαθησε να παει την τελικη καταληξη περα απο την ''απλη'' κατακτηση ενος θρονου, αλλα νομιζω οτι η εκτελεση ηταν αδεξια παροτι υπηρχαν καποιες καλες ιδεες. Το ολο arc περι του Dead King ηταν το λιγοτερο βαρετο και με μια φωσκολικη εσανς.

 

Για να το μαζευουμε. Εχει καποιες καλες ιδεες και καλες σκηνες, αλλα αν εχετε καποια παραπανω απαιτηση σε οτι αφορα την πλοκη, απο τις περιπετειες του Ζορρο, θα βαρεθειτε. Το να εισαι καλος στις σαρκαστικες στιχομυθιες μπορει να σε κανει καλο σε μια παρεα ή σε ενα διαλογο με εναν ενοχλητικο, αλλα απο μονη της αυτη η ικανοτητα δεν σε κανει καλο συγγραφεα μεγαλων βιβλιων.

[Nargathrod]

Τελειωσα την τριλογια, για την οποια ειχα διαβασει διθυραμβικες κριτικες στο goodreads. Οφειλω να πω οτι δεν εντυπωσιαστηκα. Αναγνωριζω εκ των προτερων οτι ειμαι λιγο δυσκολος πελατης και δεν τα παω ιδιαιτερα καλα με το high fantasy, ή μαλλον αυτη την νερομπουρμπουλιασμενη αμερικανικη σαπουνοπερατικη εκδοχη της μυθοπλασιας του Τολκιεν. Ομως περα απο αυτο τα βιβλια εχουν θεματα. Αρχικα, ενω το postapocalyptic στοιχειο ειναι υποσχομενο, γρηγορα καταλαβαινουμε οτι ο κυριος λογος υπαρξης του ειναι να προσφερει απειρες παρεμβασεις απο τον απο μηχανης θεο στην πλοκη. Ο Λωρενς δεν τα καταφερνει καθολου καλα στο να στησει ενα πιστευτο σκηνικο, οπου μια ομαδα απιστευτα σκληρων μισθοφορων/κακοποιων οχι μονο ακολουθουν, αλλα τρεμουν ενα 13χρονο πιτσιρικι, το οποιο μαλλον πινει σουπερμαντολινια με το γαλα του και οχι μονο μπορει να παλεψει καθεναν τους, αλλα ειναι και σχεδον 2 μετρα. Κριμα που δεν επιβιωσε το μπασκετ στην μεταπυρηνικη εποχη. Ενω το γραψιμο δεν ειναι ασχημο και μπορω να πω οτι στα σαρκαστικοτερα σημεια ειναι απολαυστικο, χρησιμοποιει μονιμως James Bondικες πρακτικες οπου το συμπαν συνομωτει υπερ του Τζοργκ, ή δυναμεις που πανε και ερχονται εστω και με ντεμεκ κοστος. Γενικα καθολη την διαρκεια του βιβλιου ουτε μια στιγμη δεν φοβομαστε για τον χαρακτηρα. Ουτε μια στιγμη δεν πιστευουμε οτι στο τελος δεν θα παρει αυτο που θελει . Πλαθει ενα ψυχοπαθη, κυκλοθυμικο, δολοφονικο, εγωισταρο στο πρωτο βιβλιο, μονο και μονο για να τον μετατρεψει σε προσκοπο με πετσινα στην συνεχεια της τριλογιας η ροη της οποιας κυριολεκτικα υποφερει απο συνεχη φλας μπακ.  

Αυτο που βρηκα πολυ ενοχλητικο επισης ηταν η περιγραφη σκληροτητας προς ζωο. Δεν ειμαι κανενας σαλταρισμενος ζωοφιλος που δεν ξεχωριζει την πραγματικοτητα απο την φαντασια, αλλα βρισκω βρωμικο exploitation το να χρησιμοποιει ζωα ή παιδια για να τραβηξει την προσοχη ενας συγγραφεας.

Aντιλαμβανομαι οτι προσπαθησε να παει την τελικη καταληξη περα απο την ''απλη'' κατακτηση ενος θρονου, αλλα νομιζω οτι η εκτελεση ηταν αδεξια παροτι υπηρχαν καποιες καλες ιδεες. Το ολο arc περι του Dead King ηταν το λιγοτερο βαρετο και με μια φωσκολικη εσανς.

 

Για να το μαζευουμε. Εχει καποιες καλες ιδεες και καλες σκηνες, αλλα αν εχετε καποια παραπανω απαιτηση σε οτι αφορα την πλοκη, απο τις περιπετειες του Ζορρο, θα βαρεθειτε. Το να εισαι καλος στις σαρκαστικες στιχομυθιες μπορει να σε κανει καλο σε μια παρεα ή σε ενα διαλογο με εναν ενοχλητικο, αλλα απο μονη της αυτη η ικανοτητα δεν σε κανει καλο συγγραφεα μεγαλων βιβλιων.

Έτσι μπράβο! Συμφωνώ με όλα όσα γράφεις!

[Blacksword]

The Wheel of Osheim

 

Στο τελευταίο βιβλίο της τριλογίας Red Queen’s War ο Lawrence έχει ένα αρκετά διαφορετικό στυλ σε σχέση με τα προηγούμενα δύο βιβλία προσθέτοντας όχι μόνο περισσότερη δράση αλλά και επιστημονική φαντασία!

Στα προηγούμενα βιβλία πρέπει να πω είχα βρει και εκεί κάποια προβλήματα αλλά τα έβαζα στην άκρη και συνέχιζα λόγω κάποιων σημείων που άρεσαν αρκετά. Σε αυτό το βιβλίο όμως πιστεύω ότι το παρατράβηξε και με δυσκόλεψε αρκετά για να το τελειώσω. Περισσότερα όμως παρακάτω.

 

Η ιστορία ξεκινάει κάπως ανορθόδοξα σε αυτό το βιβλίο σε σχέση με τα άλλα καθώς δεν συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το προηγούμενο αλλά αρκετά αργότερα βρίσκοντας τον Jalan μόνο του σε μια έρημο χωρίς να ξέρουμε τι απέγινε στον Snorri ή στους υπόλοιπους. Καθώς όμως ο Jalan προσπαθεί να γυρίσει στο παλάτι θα αντιμετωπίσει κάποιες δυσκολίες αλλά θα βρεθεί και περικυκλωμένος από αρκετούς εχθρούς ενώ ταυτόχρονα θα αρχίσει να θυμάται το τι ακριβώς έγινε όταν πέρασε την «πόρτα».

Στη διάρκεια ένα μεγάλος πόλεμος θα ξεκινήσει και θα πρέπει να βρεθεί ένα τρόπος για να σωθούν από τον «τροχό» του Osheim καθώς, στα χέρια του εχθρού, κινδυνεύουν να καταστραφούν όλοι.

 

Το ξεκίνημα του βιβλίου πρέπει να πω, για μένα τουλάχιστον, με δυσκόλεψε αρκετά μέχρι να μπω στην ιστορία και σε αυτό φταίει η γραφή του Lawrence καθώς είναι αρκετά «ανακατεμένη», προσπαθώντας να αρχίσει την ιστορία πιο μετά από τέλος του προηγούμενου βιβλίου προσθέτοντας όμως όνειρα-flashback που δεν βοήθησαν καθόλου, και μέχρι να περάσουν μερικά κεφάλαια είχα λίγο «χαθεί».

Εκτός αυτού το υπόλοιπο κομμάτι της ιστορίας είναι γεμάτο δράση και δολοπλοκίες αλλά πουθενά, μα πουθενά δεν με άγγιξαν οι χαρακτήρες, ούτε καν ο πρωταγωνιστής. Φυσικά ίσως φταίει ότι περίμενα κάτι διαφορετικό ή ότι οι είχα μεγαλύτερες προσδοκίες αλλά προσωπικά με απογοήτευσε αυτό το βιβλίο.

Το μόνο που μπορώ να πω ότι «σώζει» το βιβλίο είναι το σαρκαστικό χιούμορ του Lawrence, που μου άρεσε περισσότερο εδώ, αλλά και το φινάλε που έχει κάποιες καλές αποκαλύψεις-ανατροπές.

 

Γενικά η τριλογία αυτή πιστεύω δεν είναι κακή, έχει μερικές καλά κομμάτια, κάποιες καλές ιδέες, αλλά σίγουρα δεν θα την πρότεινα σε όσους ψάχνουν ποιότητα ή έχουν μεγάλες απαιτήσεις.

[Steel Guardian]

Prince of Thorns/Ο Πρίγκιπας των Αγκαθιών (Εκδόσεις Χρυσαλλίδα)
Συμπαθητικό το βρήκα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν κάνει τίποτα πολύ καλά, αλλά δεν κάνει και κάτι άσχημα. Σίγουρα με βάση τα όσα είχα διαβάσει το περίμενα πολύ περισσότερο "ενήλικο". Πολλές φορές μου έδινε την εντύπωση young adult βιβλίου και γενικά. Επίσης κάτι που με ενόχλησε είναι το πόσο έξυπνο και γαμάτο πιστεύει το βιβλίο (και ο βασικός χαρακτήρας) ότι είναι χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο.
Παρ' όλα αυτά το διάβασα αρκετά ευχάριστα και κύλησε πολύ γρήγορα. Ίσως διαβάσω και τα επόμενα κάποια στιγμή, αλλά σίγουρα δεν θα βιαστώ (έχει το θετικό στοιχείο ότι διαβάζεται πολύ εύκολα μόνο του, χωρίς να χρειάζεται τις συνέχειες του).
 
Βαθμολογία: 6.5/10