Όμορφος, πολύ όμορφος

[Μπόρχες]

Συγγραφέας: Γιάννης Μαργέτης

Είδος:Φαντασία

Βία:Όχι

Σεξ: Υπονοείται

Αριθμός Λέξεων:1793

Αυτοτελής:Ναι

 

 

 

 

Όμορφος, πολύ όμορφος.

 

Ήταν ένας όμορφος σκελετός. Του το επιβεβαίωνε και ο καθρέφτης! Κάθε μέρα τού το επιβεβαίωνε. Τα οστά του ήταν λαμπερά. Και πάλλευκα. Τα χρήματα στο κέντρο οστεοαισθητικής είχαν πιάσει τόπο. Το κρανίο του, αυτό το καλοσχηματισμένο και ομοιόμορφο κρανίο του ήταν πιο λευκό από ποτέ. Και η οδοντοστοιχία του ήταν πιο λευκή από ποτέ. Τελικά, αυτή η επιστήμη κάνει θαύματα, σκεφτόταν. Παλιά, στην εποχή των γονιών μας, συνέχιζε τη σκέψη του, τα οστά μας γίνονταν με την πάροδο των ετών όλο και πιο κίτρινα, όλο και πιο αδύναμα, όλο και πιο καχεκτικά. Τώρα, με την βοήθεια της επιστήμης της οστεογενετικής, διατηρούμε τα οστά μας δυνατά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και, χάρη στην οστεοαισθητική επιστήμη, λαμπερά για όσο χρόνο θέλουμε, αρκεί να πληρώνουμε το ανάλογο αντίτιμο. Και ικανοποιείτο από αυτές τις σκέψεις και ένοιωθε ευτυχής και ευγνώμων, που ζούσε στην εποχή, κατά την οποία του παρεχόταν η δυνατότητα να είναι ένας όμορφος σκελετός, δυνατός, λευκός και γυαλιστερός.

 

Τού άρεσαν και οι βαφές. Εκείνες που άλλαζαν το χρώμα των οστών σου για δυο τρεις μήνες. Ήταν του συρμού. Της μόδας. Ειδικά στους θηλυκούς σκελετούς έκαναν θραύση. Μα και οι αρσενικοί σκελετοί δεν έμεναν αδιάφοροι. Και ο ίδιος νεώτερος είχε αλλάξει δυο τρεις φορές χρώμα στα οστά του, αλλά τώρα θεωρούσε ότι δεν του ταίριαζε. Ότι το χρώμα, το τεχνητό χρώμα, αδικούσε τη φυσική λευκότητα των οστών του. Ίσως καμιά φορά να έβαφε το κρανίο του, αλλά μόνο για λίγο και όχι εκκεντρικά χρώματα. Το έβαφε κόκκινο, που θεωρείτο χρώμα κύρους και σοβαρότητας και όχι μαύρο, το οποίο έκανε θραύση στον αρσενικό πληθυσμό και θεωρείτο σήμα κατατεθέν της αρσενικής σεξουαλικότητας.

 

Τα οστά του φρόντιζε να διατηρούνται δυνατά. Δεν ήθελε να χάσουν την πυκνότητα τους καθώς θα περνούσαν από πάνω τους τα χρόνια. Και γυμναζόταν. Έκανε πολλές ασκήσεις οστικής πύκνωσης και ενδυνάμωσης. Στο Κέντρο Οστικής Πύκνωσης και Ενδυνάμωσης. Τώρα, μπροστά στον καθρέφτη του, επιβεβαίωνε την εικόνα του και επιθεωρούσε τα αποτελέσματα των εκατοντάδων ξοδεμένων ωρών στο Κέντρο Οστικής Πύκνωσης και Ενδυνάμωσης. Και των ξοδεμένων χρημάτων. Επιβεβαίωνε την εικόνα του ώριμου σκελετού, ο οποίος δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τους νεώτερους. Αντιθέτως, είναι ακμαιότατος και επιτυχημένος. Γοητευτικός και ευκατάστατος. Ειδικά ευκατάστατος.

 

Το κοστούμι του εφάρμοζε τέλεια πάνω στο σώμα του. Τα καλοσμιλεμένα κόκαλα του κολάκευαν το κοστούμι. Ήταν λες και το κοστούμι αυτό είχε ραφτεί ακριβώς για εκείνον. Μα, ακριβώς αυτό είχε γίνει! Το είχε παραγγείλει σ’ ένα από τα καλύτερα ραφτάδικα της πόλης. Να το τώρα. Να το, να επιβεβαιώνει ό, τι και ο καθρέφτης. Ότι δηλαδή ήταν ένας πολύ όμορφος σκελετός. Πόσο ωραία έδεναν οι γραμμές του κοστουμιού με τα οστά του! Τα οστά των ώμων. Τα οστά της λεκάνης. Τα μηριαία οστά. Την σπονδυλική του στήλη. Ήταν πραγματικά πολύ όμορφος. Όμορφος και με κοστούμι και χωρίς. Ήταν όμορφος με ό,τι κι αν φορούσε!

 

Και τα παπούτσια. Α, τα παπούτσια… Γυαλιστερά, πανάκριβα και καινούργια! Ταίριαζαν άψογα με το κοστούμι του. Γι’ αυτό ακριβώς και τα είχε χρυσοπληρώσει. Για να ταιριάζουν τέλεια με το σύνολο. Για να είναι ένας όμορφος σκελετός! Πολύ όμορφος! Και φυσικά είχε πετύχει διάνα! Ευχαριστημένος ο σκελετός επεδείκνυε στον καθρέφτη τα παπούτσια του. Τα καινούργια ακριβά του παπούτσια.

 

Πήρε από το κουτί το χρυσό του δακτυλίδι και το χρυσό ρολόϊ του. Ακριβά κι αυτά. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Τα επέδειξε στον καθρέφτη και ικανοποιημένος κούνησε το κεφάλι του. Όμως, σκέφτηκε, το ρολόι τούτο το έχω αρκετά χρόνια. Θα πρέπει να το αλλάξω. Μ’ ένα καλύτερο και ακριβότερο! Φυσικά με κάποιο ακριβότερο. Αλλά, τούτη την στιγμή αυτό έχει και με αυτό θα πορευτεί. Μέχρι να το αντικαταστήσει.. Σύντομα. Θα το αντικαταστήσει πολύ σύντομα.

 

Αναζήτησε και το παλτό του. Βέβαια. Το παλτό του. Διότι μπορεί να μην είχε τόσο κρύο, αλλά ένα καλό και ακριβό παλτό σου προσδίδει άλλο κύρος. Σε «ψηλώνει». Σε βοηθά να συγκαταλέγεσαι στους κυρίους. Συγγνώμη, στους Κυρίους. Με κάπα κεφαλαίο.

Τα φώτα σβήσανε και η πόρτα έκλεισε. Στον καθρέφτη του ανελκυστήρα επιθεώρησε για άλλη μια φορά την εμφάνιση του και αυτό το οποίο είδε τον ικανοποίησε. Πολύ. Πάρα πολύ.

 

Τα παπούτσια του. Τα καινούργια, ακριβά παπούτσια του παρήγαγαν τον γνωστό ήχο του τακουνιού, ο οποίος παράγεται, όταν εκείνο συναντάται με το τσιμέντο ή το μάρμαρο, καθώς κατέβαινε τα σκαλοπάτια, τα οποία απλώνονταν νωχελικά μπροστά από την πολυκατοικία στον δρόμο. Το γυαλιστερό αυτοκίνητο τον περίμενε. Ήταν ακριβό. Φυσικά, και θα ήταν ακριβό. Ένα ακριβό, και γυαλιστερό αυτοκίνητο σου προσθέτει «πόντους». Σου δίνει κύρος. Τι άλλο.

Ο σκελετός όσο επιτυχημένος κι αν είναι χρειάζεται πάντοτε και τα ανάλογα αποδεικτικά της επιτυχίας του. Τα ανάλογα πιστοποιητικά. Έτσι είναι τα πράματα. Όλα πρέπει να ακολουθούνται από τα ανάλογα πιστοποιητικά, τις ανάλογες αποδείξεις. Κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι δομημένα τα πράγματα στην κοινωνία των σκελετών. Και όλοι είναι ικανοποιημένοι και κανείς δεν επιθυμεί να τ' αλλάξει.

 

Η μηχανή του αυτοκινήτου βρυχόταν απειλητικά. Ο σκελετός ήθελε να διαπιστώσει ότι ο κυβισμός και η ιπποδύναμη του αυτοκινήτου ήταν ακόμη στη θέση τους από τη χθεσινή του βόλτα. Ή απλώς να τα επιδείξει ή και τα δυο. Διότι εξάλλου και η ιπποδύναμη ήταν και είναι πιστοποιητικό κύρους και δύναμης. Βέβαια.

 

Οι τροχοί σπίνιαραν και το αυτοκίνητο όρμησε προς τη λεωφόρο. Οδήγησε γρήγορα, επιθετικά και δεν επέτρεψε σε κανέναν να αμφισβητήσει την κυριαρχία του στο οδόστρωμα. Όση ώρα βρίσκομαι στο δρόμο εγώ είμαι ο κυρίαρχος των λεωφόρων, σκεφτόταν ή μονολογούσε. Που είναι το ίδιο πράγμα, εν τέλει. Διότι ο κυρίαρχος των λεωφόρων είναι κυρίαρχος του εαυτού του. Είναι κυρίαρχος των πάντων. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα οδήγησε και επικίνδυνα και ανέβασε την αδρεναλίνη του στα ύψη. Αυτός ο οποίος οδηγεί επικίνδυνα, ο οποίος αψηφά τον Θάνατο ή, καλύτερα, αυτός ο οποίος τον προκαλεί σε μια κούρσα στην οποία διακυβεύεται μονάχα η δική του ζωή και όπου τελικά αναδεικνύεται νικητής προσπερνώντας Τον στην τελευταία ευθεία, νοιώθει ανίκητος και αποκτά κύρος. Κύρος στους άλλους, κύρος και στον εαυτό του.

 

Το νυχτερινό κλαμπ ένοιωσε-ο σκελετός-πως περίμενε με ανυπομονησία την άφιξη του. Άφησε το αυτοκίνητο του στον παρκαδόρο και, αφού σιγουρεύτηκε ότι η εμφάνιση του παρέμενε ατσαλάκωτη, κατευθύνθηκε προς την είσοδο. Την είσοδο των Υψηλών Προσωπικοτήτων. Πού αλλού! Μονάχα από εκεί θα μπορούσε να μπει εκείνος. Από την είσοδο από την οποία έμπαιναν όσοι σκελετοί ανήκαν στην δική του κλάση. Στην κλάση των επιτυχημένων. Φυσικά.

 

Τον οδήγησαν στο τραπέζι του. Στο τραπέζι, το οποίο είχε πάντοτε κράτηση στο όνομα του και το οποίο βρισκόταν στον εξώστη των Υψηλών Προσωπικοτήτων. Διότι, αν θες να αποδεικνύεις την επιτυχία σου και το κύρος σου, πρέπει να έχεις πάντοτε δικό σου τραπέζι, στο όνομα σου κρατημένο στην αίθουσα των Υψηλών Προσωπικοτήτων. Και να έχεις κάθε φορά προσκεκλημένους. Βέβαια. Προσκεκλημένους και συντροφιά. Προσκεκλημένους της κλάσης σου και συντροφιά ανάλογη με την κλάση σου.

 

Οι προσκεκλημένοι έφτασαν και η συντροφιά, επίσης. Τα ποτά και τα σχετικά τους ακολούθησαν σχεδόν αμέσως. Η διασκέδαση ξεκίνησε και ο σκελετός ήταν ευχαριστημένος. Πολύ ευχαριστημένος. Οι προσκεκλημένοι του διασκέδαζαν, όπως είχε σχεδιάσει, και η συντροφιά τους διασκέδαζε επίσης. Είχε και εκείνος συντροφιά. Βέβαια! Την καλύτερη όλων. Ως οικοδεσπότης την δικαιούτο, σκεφτόταν.

 

Ήταν ένας θηλυκός σκελετός, νεότερος του αρκετά. Είχε βαμμένο το κρανίο του σε τόνο σκούρο γαλάζιο. Της πηγαίνει πολύ, σκέφτηκε ο σκελετός μας. Τονίζεται η θηλυκότητα της. Πολύ. Πάρα πολύ! Και το φόρεμα της. Αυτό το στενό, κολλητό σχεδόν, φόρεμα σε απόχρωση του μπλε για να ταιριάζει με το κρανίο της, το οποίο αγγίζει τους λευκούς της αστραγάλους, είναι καταπληκτικό. Τονίζει τα οστά της και τις γωνίες των οστών της πολύ ωραία. Αναδεικνύει το αισθησιακό της οστέινο σώμα. Είναι όμορφη, πολύ όμορφη.

Φορούσε και λεπτά σανδάλια. Τόσο λεπτά, ώστε να είναι σχεδόν αόρατα. Έπρεπε να αφήνει ορατούς τους λεπτούς της αστραγάλους και τα λεπτά, μακριά δάκτυλα της. Κι ένα χρυσό βραχιόλι αγκάλιαζε τον αριστερό της αστράγαλο τρυφερά. Όσο τρυφερά της ταίριαζε.

Κι απολάμβανε την συντροφιά της κρατώντας της απαλά το χέρι της και επιδαψιλεύοντας την γλυκόλογα και φιλοφρονήσεις. Εκείνος, ο θηλυκός σκελετός, απαντούσε με άλλα γλυκόλογα, αγκαλιές και χάδια. Ήταν μια όμορφη βραδιά. Και ο σκελετός μας δεν ήθελε να τελειώσει η βραδιά εκείνη. Ήθελε να την επεκτείνει στην αιωνιότητα. Να την υψώσει έξω και πέρα από τον χρόνο. Έξω από την φθορά. Και ψιθύρισε στην συντροφιά του να φύγουν να πάνε κάπου μόνοι τους και εκείνη, η συντροφιά του, τού απάντησε πάμε όπου θες. Και ο σκελετός είπε στην παρέα του ότι μπορεί να συνεχίσει για όσο θέλει ακόμη την βραδιά στο τραπέζι του και πως είναι κερασμένο ό,τι κι αν πάρουν από δω και πέρα.

 

Μπήκαν στο γρήγορο αυτοκίνητο του και ο σκελετός είχε δώσει μεγάλο φιλοδώρημα στον παρκαδόρο και ξεκίνησαν γρήγορα παραβιάζοντας τον φωτεινό σηματοδότη. Έτρεχαν με υπερβολική ταχύτητα και ο θηλυκός σκελετός γελούσε και εκείνος, ο σκελετός μας, ήταν ικανοποιημένος και έβλεπε να επιβραβεύεται η επιτυχία του. Έβλεπε την σύντροφο του να χαίρεται και χαιρόταν κι αυτός. Όχι για την δική της χαρά. Αλλά διότι είχε την δύναμη να κάνει χαρούμενους τους άλλους. Βέβαια. Κι αυτό είχε από μόνο του την σημασία του. Ήταν άλλη μια απόδειξη του κύρους του. Άλλο ένα πιστοποιητικό.

 

Το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από την πολυτελή πολυκατοικία του. Την πήρε από το χέρι και την οδήγησε στο διαμέρισμα του. Στο πολυτελές διαμέρισμα του. Τού είπε ότι έχει όμορφο σπίτι κι εκείνος την ρώτησε αν ήθελε ποτό. Εκείνη δεν τού απάντησε και συνέχιζε να κοιτά το διαμέρισμα. Ο σκελετός μας ήταν ικανοποιημένος για άλλη μια φορά, διότι και το να εντυπωσιάζεις κάποιον με το διαμέρισμα σου είναι, τί άλλο, ένα πιστοποιητικό ακόμη του κύρους σου. Βέβαια! Τελικά, της προσέφερε ποτό και εκείνη το πήρε ασυναίσθητα.

 

Από το μπαλκόνι του της έδειξε την θέα στην πόλη και στον ουρανό και εκείνη εντυπωσιάστηκε. Για άλλη μια φορά. Και εκείνος ικανοποιήθηκε. Για άλλη μια φορά. Έκαναν έρωτα στην μεγάλη του κρεβατοκάμαρα και αργότερα, το ίδιο βράδυ, εκείνη τού είπε ότι ήταν ο καλύτερος εραστής που είχε. Και το κύρος του επιβεβαιωνόταν. Για άλλη μια φορά. Βέβαια.

 

Το πρωί που ξύπνησε ήταν μόνος. Η συντροφιά του είχε φύγει. Αθόρυβα, δίχως να την αντιληφθεί. Στάθηκε με την μεταξωτή του ρόμπα απέναντι από τον καθρέπτη του και είδε πόσο γερασμένος ήταν. Ένας σκελετός καχεκτικός, άρρωστος και μόνος. Η συντροφιά του, η ομορφιά του και η βραδιά εκείνη είχαν φύγει αθόρυβα πολλά χρόνια πριν. Είχαν περάσει για λίγο από δίπλα του κι έπειτα είχαν χαθεί. Είχε μείνει μονάχος με το κύρος και τα πιστοποιητικά της επιτυχία του, τα οποία κάποτε, τότε, θα τα κρεμούσε στον μεγαλύτερο τοίχο του, αν γινόταν. Βέβαια. Θα τα επεδείκνυε. Όμως, τώρα το ήξερε καλά ότι όσα πιστοποιητικά επιτυχίας και όσο κύρος κι αν διαθέτει κανείς, δεν μπορεί να αποφύγει το αναπόφευκτο. Ότι, όπως κάθε σκελετός, θα γίνει σκόνη, που θα την σκορπίσει ο άνεμος και ότι τα πιστοποιητικά επιτυχίας και κύρους θα γίνουν σκόνη μαζί του.

 

Ξάπλωσε ξανά στο κρεβάτι του. Κοίταξε έξω από το παράθυρο την ανατολή. Ευχήθηκε να το είχε κάνει πολλά χρόνια νωρίτερα. Τότε που ήταν όμορφος. Πολύ όμορφος.

[abuno]

Ταιριαστός λόγος με το περιεχόμενο και το ύφος του κειμένου. Χιουμοριστική διάθεση και δόσεις ειρωνείας και σαρκασμού.

Μια καμουφλαρισμένη κριτική προς όλους, που ξεχνάμε το πραγματικό νόημα της ζωής και αναλωνόμαστε σε επιφανιακές δόξες και σε εφήμερες απολαύσεις.

 

Όμορφο, πολύ όμορφο...

Edited August 15, 2012 by abuno

[Μπόρχες]

Σ' ευχαριστώ, abuno!

[alkinem]

Πραγματικά αρκετά ωραίο.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο σε σχέση με τα σχόλια του abuno, μου άρεσε πολύ.

[wordsmith]

Καλή ιδέα και καλή γλώσσα, αν και δεν είμαι σίγουρη ότι όλοι καταλάβαμε το ίδιο. Δηλαδή όσο ήταν νέος δεν έβγαινε και δε διασκέδαζε και τώρα που γέρασε αποφάσισε ότι κακώς δε διασκέδαζε στα νιάτα του; Ή ότι σπατάλησε τα νιάτα του με ανούσιες και επιδεικτικές διασκεδάσεις αντί για... τι; Το έχεις ξεκάθαρο στο μυαλό σου αλλά ίσως όχι εντελώς ξεκάθαρο στο διήγημα. Και επίσης σε αυτό το σημείο παραείναι πολλές οι επαναλήψεις:

 

Έκανε πολλές ασκήσεις οστικής πύκνωσης και ενδυνάμωσης. Στο Κέντρο Οστικής Πύκνωσης και Ενδυνάμωσης. Τώρα, μπροστά στον καθρέφτη του, επιβεβαίωνε την εικόνα του και επιθεωρούσε τα αποτελέσματα των εκατοντάδων ξοδεμένων ωρών στο Κέντρο Οστικής Πύκνωσης και Ενδυνάμωσης

 

Ένα περασματάκι ακόμα και θα γίνει πολύ ωραίο.

[Μπόρχες]

Καλή ιδέα και καλή γλώσσα, αν και δεν είμαι σίγουρη ότι όλοι καταλάβαμε το ίδιο. Δηλαδή όσο ήταν νέος δεν έβγαινε και δε διασκέδαζε και τώρα που γέρασε αποφάσισε ότι κακώς δε διασκέδαζε στα νιάτα του; Ή ότι σπατάλησε τα νιάτα του με ανούσιες και επιδεικτικές διασκεδάσεις αντί για... τι; Το έχεις ξεκάθαρο στο μυαλό σου αλλά ίσως όχι εντελώς ξεκάθαρο στο διήγημα. Και επίσης σε αυτό το σημείο παραείναι πολλές οι επαναλήψεις:

 

Έκανε πολλές ασκήσεις οστικής πύκνωσης και ενδυνάμωσης. Στο Κέντρο Οστικής Πύκνωσης και Ενδυνάμωσης. Τώρα, μπροστά στον καθρέφτη του, επιβεβαίωνε την εικόνα του και επιθεωρούσε τα αποτελέσματα των εκατοντάδων ξοδεμένων ωρών στο Κέντρο Οστικής Πύκνωσης και Ενδυνάμωσης

 

Ένα περασματάκι ακόμα και θα γίνει πολύ ωραίο.

 

Στην προτελευταία παράγραφο, νομίζω, ξεκαθαρίζονται όλα. Ωστόσο, αν και μπορεί να θεωρηθεί αδυναμία ή και όντως να είναι, δεν με ενοχλεί η διπλή ανάγνωση που κάνεις. Ίσα ίσα. Ομολογώ ότι κι έτσι στέκει το κείμενο μια χαρά. Πάντως, ρίξε μια προσεκτικότερη ματιά στην προτελευταία παράγραφο και η απορία σου θα επιλυθεί.

 

Για τις επαναλήψεις συμφωνώ, αν και πολλές φορές είναι χρήσιμες, για να δώσουμε έμφαση ή και ειρωνεία ή και τα δυο!

 

 

Σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.

[Cassandra Gotha]

Εμένα οι επαναλήψεις με κούρασαν σε τέτοιο βαθμό που σκέφτηκα μήπως κάνεις κάποιο παιχνίδι εκεί, δεν ξέρω κι εγώ τι θα μπορούσε να είναι, πάντως δεν πίστευα ότι σοβαρολογούσες με την συχνότητα εμφάνισης των λέξεων "οστά", "λευκά", παπούτσια", κλπ. Ιδίως με τα οστά. Δεν ήταν χιουμοριστικό το αποτέλεσμα. Ήταν πάρα πολύ κακό.

 

Ο εξαντλητικά λεπτομερειακός τρόπος με τον οποίο ακολουθούμε τον σκελετό, επίσης δεν έδωσε κάτι θετικό στο διήγημα. Με έκανε να ανυπομονώ πότε θα φτάσουμε στο τέλος, στο οποίο, φτάνοντας, κατάλαβα ότι δεν ήξερες ακριβώς τι - και γιατί - ήθελες να μας πεις.

 

Οι αλληγορίες αυτού του είδους (που δεν μου αρέσουν, αλλά δεν έχει σημασία), πρέπει να έχουν κάτι να πουν. Οι "κοιμισμένοι", "νεκροί" άνθρωποι δεν είναι κάτι καινούργιο, και δυστυχώς μας τους παρουσίασες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας τους έχει παρουσιάσει πλήθος συγγραφέων πριν. ΕΣΥ, τι θέλεις να πεις;

[Μπόρχες]

Κασάνδρα, οι επαναλήψεις έχουν ως σκοπό να δώσουν έμφαση,κυρίως, χωρίς να αποκλείω οτι κάποιες θα μπορούσαν να αποφευχθούν.

 

Επίσης, εμείς παρακολουθούμε εξαντλητικά τον σκελετό ή ο σκελετός κάνει πράγματα εξαντλητικά ανούσια;

 

Τέλος, δεν παρουσιάζω κάποιον νεκρό ή κοιμισμένο άνθρωπο. Παρουσιάζω εναν σκελετό και την κοινωνία στην οποία ζει.

 

Το ερώτημα σου δεν το καταλαβαίνω.

 

Σ'ευχαριστώ πολύ!

[Mesmer]

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Σουρεαλιστικό, αλλά και δηκτικό. Πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να πάρει διαφορετικά από εδώ. Το τι συμβολίζει ο σκελετός, οι αλλαγές, ο τρόπος ζωής του, οι αυταρέσκειες και οι αμφιβολίες του. Γενικά, μου άρεσε να τα φαντάζομαι όλα αυτά, έμοιαζαν τόσο αληθινά όσο και εξωπραγματικά.

 

Ο λόγος είναι πολύ καλός, αλλά συμφωνώ κι εγώ, πως κάποιες από τις επαναλήψεις θα μπορούσαν να λείπουν. Ναι, εξυπηρετούν έναν σκοπό, αλλά από ένα σημείο και μετά γίνονται υπερβολικές, πέρα από το ότι είναι «επαναλήψεις», επαναλαμβάνονται και οι ίδιες επαναλήψεις.

 

Μια πολύ καλή προσπάθεια με δόσεις χιούμορ και αλήθειας, μέσα από συμβολισμούς και αλληγορίες.

[KELAINO]

Καλός ο σουρρεαλισμός, θυμίζει και λίγο Μπορίς Βιάν, αλλά νομίζω ότι θα χρειαζόταν λιγότερο δηκτικό ύφος, για να φαίνεται ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά και καθόλου περίεργα στον κόσμο του διηγήματος. Νομίζω ότι θα κέρδιζε έτσι.

 

Όσο για τις επαναλήψεις, πχ εδώ:

 

Και γυμναζόταν. Έκανε πολλές ασκήσεις οστικής πύκνωσης και ενδυνάμωσης. Στο Κέντρο Οστικής Πύκνωσης και Ενδυνάμωσης. Τώρα, μπροστά στον καθρέφτη του, επιβεβαίωνε την εικόνα του και επιθεωρούσε τα αποτελέσματα των εκατοντάδων ξοδεμένων ωρών στο Κέντρο Οστικής Πύκνωσης και Ενδυνάμωσης.

 

Το πρώτο Κέντρο Οστικής Πύκνωσης και Ενδυνάμωσης είναι τέλειο. Το δεύτερο είναι απλά κουραστικό.

 

Επίσης, όσο προχωρούσε η ιστορία σε κάποιο σημείο άρχισα να σκέφτομαι ''εντάξει, το πιάσαμε το νόημα, παίρνει τα ακριβότερα πράματα για λόγους πρεστίζ, παρακάτω''.

 

Αλλά η πρώτες προτάσεις είναι καταπληκτικές, αρπάζουν αμέσως το ενδιαφέρον.

[Cassandra Gotha]

Κασάνδρα, οι επαναλήψεις έχουν ως σκοπό να δώσουν έμφαση

Ποιες επαναλήψεις; Όλων των κειμένων που έχουν γραφτεί ή γράφονται αυτή τη στιγμή, ή του διηγήματός σου; Γιατί εγώ αναφέρομαι στις επαναλήψεις αυτού του διηγήματος, και σου λέω ότι, όποιος κι αν ήταν ο σκοπός σου δεν πέτυχε για 'μένα. Αλλά αυτό είναι γνώμη μου και τίποτα παραπάνω.

 

Επίσης, εμείς παρακολουθούμε εξαντλητικά τον σκελετό ή ο σκελετός κάνει πράγματα εξαντλητικά ανούσια;

Το ίδιο δεν είναι; Αλλά αν θέλεις να παίξουμε με τις λέξεις, τον παρακολουθούμε εξαντλητικά να κάνει ασήμαντα πράγματα, και τίποτε άλλο. Αυτό δεν μου αρκεί, όταν θες να πεις κάτι πες το, προχώρα ένα βήμα πιο πέρα από το προφανές. Το προφανές κατακτήθηκε στη λογοτεχνία δυο αιώνες πριν. Αυτό είναι γνώμη μου και τίποτα παραπάνω.

 

Τέλος, δεν παρουσιάζω κάποιον νεκρό ή κοιμισμένο άνθρωπο. Παρουσιάζω εναν σκελετό και την κοινωνία στην οποία ζει.

Είχα την εντύπωση ότι έγραψες κάτι συμβολικό, αλλά αυτό είναι γνώμη μου - προφανώς λανθασμένη - και τίποτα παραπάνω.

Edited August 18, 2012 by Cassandra Gotha

[Μπόρχες]

Αγαπητή Κασσάνδρα, προφανώς και όταν αναφέρομαι στις επαναλήψεις, εννοώ τις επαναλήψεις τις οποίες συζητάμε, δηλαδή τις επαναλήψεις του κειμένου μου και μόνον αυτές. Πιστεύω ότι το ξεκαθαρίσαμε.

 

Τώρα, δεν καταλαβαίνω τί εννοείς, όταν λες πως παίζω με τις λέξεις. Αλλά, μια στιγμή, αυτό είναι η λογοτεχνία, ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Όμως, νομίζω, ότι αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Το κείμενο μου μπορεί να καταγράφει το προφανές, όπως λες, και δεν έχω λόγο να το αρνηθώ, ωστόσο τα προφανή είναι, αν όχι πάντοτε, σχεδόν πάντα εκείνα που ξεφεύγουν της προσοχής μας ή εκείνα που υποτιμούνται ή υπερεκτιμούνται, αντιστοίχως.Τα προφανή κάνουν την ζωή μας ουσιαστική. Συνεπώς, δεν το θεωρώ κακό να αναφέρομαι στα προφανή με τα οποία ασχολείται η λογοτεχνία, όχι δυο αιώνες, αλλά από την εποχή του Ομήρου και ακόμη παραπίσω ενδεχομένως.

 

Σ' ευχαριστώ.

[Cassandra Gotha]

Όχι, δεν είναι τόσο παλιά αυτή η κατάκτηση. Τα έπη, ας πούμε, (μια που τα ανέφερες), δεν καταπιάνονταν με τους καθημερινούς ανθρώπους αλλά με ήρωες και βασιλιάδες. Η συστηματική ενασχόληση (στη λογοτεχνία, όχι τη φιλοσοφία) με το προφανές (που τότε δεν ήταν και πολύ προφανές, αλλά πολύ τολμηρό, άρα καινοτόμο) δεν πάει πιο πίσω από το 1800 (μ.Χ. ).

 

Μεγάλη συζήτηση ανοίξαμε όμως, και δεν τη χωράει το τόπικ.

[abuno]

 

Μεγάλη συζήτηση ανοίξαμε όμως, και δεν τη χωράει το τόπικ.

 

Πολύ ενδιαφέρουσα όμως.