Πιο δυνατό κι από εκδίκηση

[Nirgal]

Όνομα Συγγραφέα: Σταμάτης Σταματόπουλος

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; Κάτι γίνεται...

Σεξ; Μπα...

Αριθμός Λέξεων: 3910

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Γράφτηκε για το παιχνίδι Write off #66

 

 

Πιο δυνατό κι από εκδίκηση του Σταμάτη Σταματόπουλου

 

Το δεξί του πόδι ήταν πια παράλυτο, ενώ ήταν αναγκασμένος να κυκλοφορεί παντού, κάθε εποχή, ντυμένος μέχρι το λαιμό και γαντοφορεμένος, για να κρύβει τα φριχτά σημάδια που είχε αφήσει η ασθένεια στο δέρμα και στα νύχια του. Τα μαλλιά του είχαν πέσει και δεν ήξερε αν θα ξαναέβγαιναν ποτέ.

Είχε όμως επιβιώσει. Μετά από μήνες συνεχών εμετών, αιμοπτύσεων, εξαντλητικής διάρροιας και βασανιστικών συσπάσεων των μυών, μήνες κατά τους οποίους ο νους του βρισκόταν κάπου αλλού, σ’ ένα μέρος γεμάτο μονάχα με σύννεφα και πόνο, τα είχε καταφέρει.

Ήξερε ποιος του το είχε κάνει αυτό, και ήξερε γιατί. Τώρα έμενε να ανακαλύψει πού είχε εξαφανιστεί. Αν τα κατάφερνε, οι πόνοι κι η αναπηρία του δε θα είχαν πια σημασία.

Ένα πράγμα είχε στο μυαλό του, κι αυτό δεν ήταν η εκδίκηση. Η εκδίκηση ήταν πολύ αδύναμη για να στηριχτεί επάνω της και να αντέξει τόσο πόνο, τέτοιο μαρτύριο· σχεδόν την εξάλειψη της ανθρώπινης φύσης του.

Μέσα του πλέον υπήρχε ένα πολύ πιο δυνατό συναίσθημα· ένα πρωτόγνωρο για τον ίδιο συναίσθημα που περιδινούταν απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο του το σώμα, και του πρόσφερε κίνητρο και μια βαθιά επιθυμία να βρει αυτόν που του είχε προσφέρει -ή μήπως του είχε προκαλέσει; Δεν ήταν σίγουρος πια- αυτό το θαύμα.

Γνώριζε πολύ καλά ότι ο χρόνος του ήταν μετρημένος, αλλά όσος του είχε απομείνει, θα τον αφιέρωνε μέχρι τελευταίας ανάσας στον εντοπισμό αυτού του γλυκού κλέφτη της ζωής του, και μαζί θα αναλάμβαναν τις ευθύνες τους.

 

~~~

 

Ο Κέιν κοντοστάθηκε απέναντι από την είσοδο του Κχαλμούνς. Καυτή άμμος μαστίγωνε τον μανδύα με τον οποίο είχε ζώσει το σώμα του και τους επιδέσμους με τους οποίους είχε τυλίξει το κεφάλι του, ενώ κόκκοι άμμου χτυπούσαν με μανία τους σκούρους φακούς των προστατευτικών γυαλιών του, αναπαράγοντας έναν μεταλλικό στακάτο ήχο.

Στηρίχτηκε γερά στο μπαστούνι του και με δυσκολία, αλλά χωρίς δισταγμό, έκανε τα τελευταία βήματα μέχρι το πλατύσκαλο που οδηγούσε στην υπόγεια αίθουσα του χαμαιτυπείου. Με προσοχή ξεκίνησε την ελικοειδή κατάβασή του στα υπόγεια λημέρια της Μος Έισλυ· η αμμοθύελλα πάλευε να διεισδύσει παντού, και στα πρώτα βήματά του ένιωθε τις μπότες του να γλιστρούν επάνω στα φθαρμένα πέτρινα σκαλοπάτια.

Σταδιακά το σφύριγμα του ανέμου έσβησε, για να αντικατασταθεί αρχικά από το μονότονο χτύπημα του μπαστουνιού του και στη συνέχεια από έναν ανακόλουθο ρυθμό πνευστών και έγχορδων. Είχε φτάσει για άλλη μια φορά εκεί που είχε ξεκινήσει η μεταμόρφωσή του.

Η είσοδος του Κέιν στη μισοσκότεινη αίθουσα τράβηξε προς στιγμή κάποια βλέμματα. Δεν υπήρχε λόγος όμως, να παραμείνουν πάνω του, κι έτσι προχώρησε ανενόχλητος μέχρι τον πάγκο του μπαρ, κοιτώντας γύρω του.

Οι φακοί του είχαν ήδη προσαρμοστεί στο λιγοστό φως και πολλαπλασιάζοντάς το, του έδωσαν τη δυνατότητα να παρατηρήσει καλύτερα το χώρο. Στο βάθος και δεξιά σε ένα υπερυψωμένο βάθρο, μια μπάντα από έξι Μπιθ αναπαρήγαγε ήχους από εξωγήινα μαραφέτια· θεωρητικά μουσική. Σ’ ένα τραπέζι παραδίπλα ξεχώριζαν μέσα στην κάπνα τα κωνικά κεφάλια τριών Σέρεαν. Μαζί τους κάθονταν δύο θηλυκές Εχάνι, προφανώς πόρνες του μαγαζιού. Πίσω από το μπαρ ένας θηριώδης Μπέσαλισκ καθάριζε ποτήρια με ένα λεκιασμένο πανί, ενώ σε ένα σκαμνί καθόταν με την πλάτη στον πάγκο ένα Θρι Κριν, ακουμπώντας τους αγκώνες από τα δύο άνω αρθρωτά άκρα του στην μπάρα· δύο τεράστιες κοκάλινες πριονωτές λάμες ήταν δεμένες χιαστή πίσω από τον λεπτό εντομοειδή κορμό του. Στα αριστερά μια μικρόσωμη μαλλιαρή φιγούρα κειτόταν λιπόθυμη σε μια γωνιά του λιγδιασμένου δαπέδου, και στο βάθος, ανάμεσα σε δύο παραβάν δύο Ντούλοκ από τον πλανήτη Μπάραμπελ είχαν στριμώξει τα πλαδαρά σώματά τους πίσω από ένα τραπέζι.

Ο Κέιν σταμάτησε μπροστά από τον Μπέσαλισκ και αφήνοντας το ραβδί του επάνω στον πάγκο, στηρίχτηκε προσεχτικά στο μπαρ. Αν και είχε συνηθίσει τον πόνο, υπήρχαν ακόμα συμπτώματα της πάθησής του που απέφευγε να τα ερεθίζει, όπως οι δεκάδες φουσκάλες με υγρό που ήταν παντού στο σώμα του, και που όποτε έσπαγαν του προκαλούσαν διαολεμένο κάψιμο.

«Κρογκόρ ντ’ ασσκάρι;», ρώτησε ο Μπέσαλισκ πλησιάζοντάς τον. Η φωνή του ακουγόταν σα βραχνό απειλητικό μουγκρητό.

Ο Κέιν δε χρειαζόταν μεταφραστή για να καταλάβει. Τίποτα απ’ όλα όσα είχε ζήσει τους τελευταίους μήνες δε θα είχαν συμβεί αν δεν ανήκε στην τάξη των πλοηγών. Είχε θητεύσει στον αυτοκρατορικό στόλο, στον οίκο των πραματευτών Προμάχων και τέλος είχε προσφέρει τις ικανότητές του σε όποιον έκρινε ότι τον πλήρωνε καλά. Δεν ήταν ο πιο πολυταξιδεμένος ανεξάρτητος πλοηγός, αλλά είχε αρκετά κλικς στην πλάτη του, είχε βρεθεί σε πολλά παράξενα μέρη και είχε συναναστραφεί με ακόμα πιο παράξενες φυλές. Αν η μοίρα τον είχε κρατήσει κοντά στη Γη, τίποτα απ’ όλ’ αυτά δε θα του είχε συμβεί. Δε θα είχε την τύχη -ή την ατυχία, ούρλιαξε κάτι μέσα του, αλλά το κατέπνιξε- να βιώσει αυτό το ξεχωριστό συναίσθημα για τη ζωή.

«Πληροφορίες», ψιθύρισε βγάζοντας ένα πουγκί με το αριστερό του χέρι από μια τσέπη του. Με δυο γρήγορες κινήσεις το έλυσε και έχυσε το περιεχόμενό του στον πάγκο. Πολύχρωμες γυαλιστερές μπίλιες κύλισαν και απλώθηκαν γύρω από το δεξί του χέρι.

«Κουάνλος» είπε ο Μπέσαλισκ με σοβαρότητα, ενώ τα μάτια του κοίταζαν μία τον Κέιν, μία τις μπίλιες και μία το Θρι Κριν, το οποίο είχε γυρίσει προς το μέρος τους αμέσως μόλις είχε εμφανιστεί το πολύτιμο περιεχόμενο του πουγκιού.

«Ναι, κατεργασμένο κουάνλος. Σ’ ενδιαφέρει;» ρώτησε ξανά χαμηλόφωνα ο Κέιν, όχι όμως όσο χαμηλόφωνα έπρεπε. Έσφιξε τα δόντια του και έφερε την αριστερή γροθιά του στο στέρνο του. Ένας οξύς πόνος, είχε ανέβει από το στήθος του σε όλο το λαιμό του, σα να ανέβαιναν το λαρύγγι του ξυράφια. Ακούμπησε το μέτωπο στον πάγκο.

Μη βήξω, μη βήξω, μη βήξω, επανέλαβε από μέσα του την επιθυμία του σα μαγικό μαντρά, ενώ του ξέφευγε ένα μικρό βογκητό.

Η οδύνη του ξένου δε φάνηκε να αγγίζει τον Μπέσαλισκ, ο οποίος άπλωσε το χοντροκομμένο χέρι του και με όση λεπτότητα του επέτρεπαν τα τεράστια δάχτυλά του, έπιασε μια μπίλια. «Μορναχάν ν’ τρι, ουαναρί», είπε φέρνοντας την μπίλια μπροστά στο πρόσωπό του.

Ο Κέιν πήρε μερικές ήρεμες ανάσες για να συνέλθει. Κάθε μέρα και χειρότερα, σκέφτηκε. «Ψάχνω για Ντροχ» είπε τελικά στο θηρίο μπροστά του.

Στο άκουσμα του αιτήματος ο Μπέσαλισκ σταμάτησε να ασχολείται με την μπίλια και κοίταξε καλύτερα τον φασκιωμένο συνομιλητή του. Άφησε το κουάνλος εκεί που το βρήκε και κοίταξε τα δάχτυλά του σαν να είχαν αγγίξει σαρκοβόρα σκουλήκια. Μούγκρισε ξανά κάτι· αυτή τη φορά η φωνή του ακούστηκε λιγότερο απειλητική.

Ο Κέιν σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε γύρω του. Του φάνηκε ότι τόσο ο Μπέσαλισκ, όσο και το Θρι Κριν, που πλέον είχε χουφτώσει γερά τις λαβές από τις λεπίδες του, είχαν κάνει μισό βήμα πίσω. Ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του, αν και το μόνο που φάνηκε ήταν το τέντωμα των επιδέσμων.

«Όπως θέλεις» είπε σχεδόν ξεψυχισμένα και έβγαλε με προσοχή το αριστερό γάντι.

Το χέρι του κατάλευκο και λείο έμοιαζε σα νεκρού. Μια γυαλάδα το κάλυπτε όλο, όπως η υγρασία στο δέρμα των φιδιών, και μέσα στο ημίφως του χώρου φαινόταν να λάμπει. Τη χλομάδα στιγμάτιζαν φαιοκίτρινες φλύκταινες, και έντονες σκουροκόκκινες φλέβες διακλαδίζονταν παντού καταλήγοντας επάνω σε μακριά σπασμένα νύχια.

«Δεν μπορώ να τα κόψω γιατί αιμορραγούν» είπε και γύρισε το χέρι από την άλλη πλευρά, αφήνοντας να φανεί το πηγμένο αίμα κάτω από τα νύχια. «Και όταν σπάνε, πονάνε σα να μου έχουν πιάσει τα δάχτυλα σε μέγγενη», συνέχισε καταλήγοντας σε ένα μικρό παρανοϊκό γελάκι. «Είναι αδιέξοδο, αλλά ξέρεις τι; Δεν υπάρχει ομορφότερη θυσία».

«Ντρόχα», μούγκρισε μέσα από τα δόντια ο Μπέσαλισκ.

«Ναι, Ντροχ, αυτούς ψάχνω. Πότε ήταν η τελευταία φορά που πέρασε από εδώ κάποιος; Και μη πεις ψέματα. Εδώ συνάντησα για πρώτη και τελευταία φορά αυτόν που με γάμησε».

Οι δύο εξωγήινοι είχαν μαρμαρώσει στη θέση τους. Κανείς τους δε φαινόταν διατεθειμένος να δώσει κάποια απάντηση. Ο Κέιν σήκωσε με το γυμνό χέρι του μια μπίλια και την πρόσφερε στο Θρι Κριν. Το Θρι Κριν οπισθοχώρησε κι άλλο παράγοντας ένα τριζοβόλημα, αλλά απρόσεχτα, και ένα σκαμνί έπεσε στο δάπεδο με θόρυβο. Η μπάντα δε σταμάτησε ούτε στιγμή το γρατζούνισμά της και γενικά δε φάνηκε να διακόπτεται η ροή του τίποτα μέσα στο μπαρ.

Ο Κέιν δεν έδωσε σημασία και κοίταξε ξανά τον τεράστιο τύπο πίσω από την μπάρα. Πρόσφερε και σ’ αυτόν το κουάνλος, αλλά ο Μπέσαλισκ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και μόνο για μια στιγμή ο Κέιν τον είδε να κοιτάζει κάπου στο βάθος της αίθουσας. Αμέσως γύρισε να δει πού έψαχνε υποστήριξη ο μπάρμαν.

Πίσω από το σημείο όπου είχε δει τους Ντούλοκ η αίθουσα ήταν ακόμα πιο σκοτεινή, ενώ τα παραβάν δημιουργούσαν αρκετά τυφλά σημεία. Σε ένα από αυτά ο Κέιν είδε μια φλόγα να ανάβει και να σβήνει αφήνοντας πίσω της μια καύτρα.

Έβαλε ξανά τις πολύτιμες μπίλιες στο πουγκί και έχωσε το γάντι προσεχτικά σε μια τσέπη. Πήρε το ραβδί του και χωρίς να δώσει σημασία στο έντρομο βλέμμα του μπάρμαν, πλησίασε κουτσαίνοντας τη σκοτεινή γωνιά.

Οι φακοί του δυνάμωσαν ακόμα περισσότερο την ευαισθησία τους και τελικά διέκρινε μια λεπτή, μυώδη φιγούρα με σκούρο φολιδωτό δέρμα, κεφάλι σαύρας και χρυσά μάτια, να κάθεται σε έναν καναπέ πίσω από ένα χαμηλό τραπέζι. Το στόμα στο πρόσωπό της ήταν μισάνοιχτο δίνοντας την εντύπωση ότι χαμογελούσε, αλλά οι δύο σειρές κοφτερών δοντιών διόρθωναν αυτήν την εντύπωση. Επάνω στο τραπέζι υπήρχε κατά τόπους απλωμένη μια λευκή κρυσταλλική σκόνη σαν άμμος, η οποία είχε χυθεί από ένα μικρό υφασμάτινο σακί. Καρφωμένο ανάμεσα στα δόντια κρεμόταν ένα λεπτό πούρο, η έντονη μυρωδιά του οποίου χτύπησε αμέσως τον Κέιν.

Ο Κέιν στάθηκε μπροστά από το τραπέζι, κρατώντας επιδεικτικά το μπαστούνι του με το γυμνό του χέρι. «Θα μπορούσες να το σβήσεις;» ρώτησε. Μία από τις συνέπειες τις κατάστασής του ήταν ότι οι αισθήσεις του πλέον ήταν πολύ οξυμένες.

«Όχι» ακούστηκε η απάντηση σα σφύριγμα, «αλλά ας καθίσει». Η σαύρα μιλούσε αρκετά καθαρά τη γήινη γλώσσα.

Ο Κέιν κοίταξε το χαμηλό κάθισμα στα δεξιά του, έριξε μια τελευταία ματιά γύρω του και στηρίζοντας όλο του το σώμα στο μπαστούνι κάθισε αργά και με δυσκολία.

«Ίσως μπορούμε να τον βοηθήσουμε» είπε η σαύρα ενώ κοιτούσε το γυμνό χέρι του Κέιν, και συνέχισε: «Ίζαλ Ουάζ».

«Κέιν. Ψάχνω για έναν Ντροχ που σύχναζε εδώ πριν ένα χρόνο».

«Το καταλάβαμε», είπε ο Ίζαλ βγάζοντας έναν συριστικό ήχο σαν γελάκι.

«Ξέρεις κάτι;»

Ο Ίζαλ τράβηξε μια γερή ρουφηξιά από το πούρο του και το κράτησε στο ένα του χέρι. Μετά έσκυψε επάνω από το τραπέζι και με τη διχαλωτή γλώσσα του έγλυψε λίγη από τη σκόνη. Καθάρισε ένα μέρος της επιφάνειας και μετά σήκωσε το κεφάλι του ψηλά βγάζοντας έναν ήχο ικανοποίησης.

«Θέλει λίγο;» ρώτησε τον Κέιν.

«Στην κατάστασή μου πρέπει να προσέχω».

Ο Ίζαλ γέλασε σφυριχτά ξανά. Τσίμπησε μια μικρή ποσότητα με δυο γαμψά δάχτυλα και με μια απότομη κίνηση την πέταξε προς τον Κέιν. «Αλάτι».

Ο Κέιν κοίταξε απορημένος τη σαύρα. Έγειρε το σώμα του προς το τραπέζι και με το γαντοφορεμένο χέρι πήρε μια χούφτα από το σακί. «Αλάτι», επανέλαβε σαν υπνωτισμένος.

«Έχει κάνει την έρευνα του» είπε ο Ίζαλ.

Ναι, είχε κάνει την έρευνα του και γνώριζε ότι οι Ντροχ ήταν οι καλύτεροι αλατωρύχοι του Γαλαξία. Ο Κέιν έκανε να τραβήξει τη χούφτα του από το τραπέζι, αλλά ο Ίζαλ γράπωσε με δύναμη το χέρι του και το κράτησε επάνω απ' το σακί. «Για αυτόν ίσως να μην είναι τίποτα. Για εμάς όμως, είναι μια ακριβή συνήθεια».

Η παλάμη του Κέιν άνοιξε αφήνοντας το αλάτι να χυθεί στο τραπέζι και ο Ίζαλ χαλάρωσε τη λαβή του.

«Είτε δε φοβάσαι να με αγγίξεις, είτε είσαι πολύ μαστουρωμένος». Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει ότι για το ον που είχε απέναντί του, το αλάτι δεν αποτελούσε απλώς μπαχαρικό για μαγείρεμα.

«Δεν ξέρει πολλά για τους Αρκόνα».

«Αγοράζεις αλάτι από τους Ντροχ;»

«Το καλύτερο και φτηνότερο στο Γαλαξία».

«Και ποιος είναι ο προμηθευτής σου;»

Ο Ίζαλ γέλασε ξανά. «Δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα αν θα τον βοηθήσουμε».

«Με το αζημίωτο» είπε ο Κέιν και βγάζοντας το πουγκί με τις μπίλιες το πέταξε στο τραπέζι.

«Κάποια πράγματα δεν έχουν τιμή. Πες μας, όταν πρωτοείδε Ντροχ, τον ρώτησε σχετικά με την υγεία του;»

Ο Κέιν ανασήκωσε ελαφρώς τον κορμό του. Στη μνήμη του ξαναζωντάνεψε το βράδυ στο Κχαλμούνς, ένα χρόνο πριν. Ό,τι είχε ολοκληρώσει μια από τις παραδόσεις του και είχε πληρωθεί καλά από τον πελάτη του. Οι πουτάνες του μπαρ δεν ήταν του γούστου του κι έτσι ένα σεβαστό ποσό που είχε πάνω του, είχε ξοδευτεί στο ποτό για τον ίδιο, αλλά και για διάφορους τύπους που είχε τύχει να συναναστραφεί μαζί τους εκείνο το βράδυ.

Δεν είχε μεθύσει τόσο ώστε να μη θυμάται τι είχε συμβεί.

Μέχρι εκείνο το βράδυ δεν είχε ξανασυναντήσει Ντροχ, και πολύ αργότερα θα συνέδεε το μαρτύριο που πέρασε από εκείνη τη νύχτα και μετά, με αυτόν τον τύπο που όταν τον πλησίασε, κι ενώ οι περισσότεροι από την παρέα του απομακρύνονταν -εκτός ίσως απ' όσους είχαν μεθύσει αρκετά ώστε να μην καταλαβαίνουν- του είχε πει: «φαίνεται ότι αντέχεις το ποτό και το σώμα σου είναι σε πολύ καλή κατάσταση».

Θυμάται ότι στην αρχή νόμιζε ότι ο τύπος τού την πέφτει. Εξάλλου δεν ήταν πρωτόγνωρο φαινόμενο οι διαφυλετικές περιπτύξεις. Σύντομα όμως, είχαν συμβεί δύο πράγματα. Πρώτον, είχε διαγράψει αυτήν την πιθανότητα και είχε περάσει μαζί του ένα βράδυ με πολύ γέλιο και αρκετή κατανάλωση κορελιανής μπύρας, και δεύτερον οι περισσότεροι θαμώνες είχαν φροντίσει να κρατήσουν τις αποστάσεις τους, δημιουργώντας έναν κενό κύκλο στον οποίο εισερχόταν ανά αραιά διαστήματα μονάχα ο μπάρμαν.

Ο Κέιν απάντησε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι. «Πως ξέρεις τόσα πολλά για τους Ντροχ;»

«Αρκόνα και Ντροχ έχουμε ιστορία. Δεν μπορούν να μας μολύνουν κι έτσι τους κυνηγούσαμε. Μέχρι που έγιναν οι καλύτεροι αλατωρύχοι».

«Δε μολύνουν».

Ο Ίζαλ γέλασε ξανά. «Πλησιάζει την απελευθέρωση. Πριν τη μόλυνση δε θα έλεγε τέτοια πράγματα».

«Αν δεν το βιώσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις».

«Κανείς Αρκόνα δεν μπορεί να το βιώσει. Η σκέψη μας δε μολύνεται από τους Ντροχ, δεν αλλάζει, μένει καθαρή. Κι έτσι όταν κάποιο άκρο μας αρχίζει να πονά και να πρήζεται» και έδειξε το δεξί πόδι του Κέιν, «απλώς το κόβουμε».

«Το κόβετε;»

«Ναι. Χρακ, χρακ», ο Ίζαλ μιμήθηκε ένα πριόνι με το χέρι του και άρχισε να κόβει το πόδι του. «Σ' εμάς ξαναβγαίνει» είπε και ξέσπασε σε συριστικά γέλια.

Όσο η σαύρα γελούσε, ο Κέιν κοιτούσε το δεξί πόδι του. Να το κόψω, αναρωτήθηκε, δεν πέρασα τόσο μαρτύριο για να καταλήξω να το κόψω, αντέδρασε εκνευρισμένος στην αυτοκαταστροφική του σκέψη. Θα προσφέρω ζωή!

Σιγά-σιγά το γέλιο κόπασε και ο Ίζαλ έγλυψε λίγο αλάτι ακόμα. «Αν το μυαλό του δεν είχε θολώσει, θα το είχε κόψει κι ο Κέιν».

«Δε θέλω να κόψω το πόδι μου».

«Αν και δεν έχει σημασία, θα του πούμε γιατί νιώθει έτσι», είπε η σαύρα και ρούφηξε το πούρο της. «Το πρώτο πράγμα που συμβαίνει μετά τη μόλυνση είναι η αλλαγή στο μυαλό του. Θέλει να προστατεύσει το σώμα του, δε θέλει να γίνει καλά, τρώει πολύ, θεωρεί όλο τον πόνο αναγκαίο κακό και πρέπει να βρει τον Ντροχ που τον μόλυνε. Ξέρει γιατί πρέπει να τον βρει;»

Ο Κέιν δεν απάντησε.

«Φυσικά και δεν ξέρει. Απλώς κάτι μέσα του τον σπρώχνει να κάνει πράγματα. Θα του πω λοιπόν. Ψάχνει τον Ντζυμ γιατί το σώμα του θα προσφέρει την κατάλληλη πρωτεΐνη όταν γίνει η απελευθέρωση».

«Ντζυμ! Αυτό είναι το όνομα». Ο Κέιν ανέβασε την ένταση της φωνής και σχεδόν ένιωσε να σκίζεται ο λαιμός του. «Πρέπει να μου πεις πού θα τον βρω» είπε πιο συγκρατημένα.

Η σαύρα ρούφηξε το πούρο της και φύσηξε τον καπνό ψηλά. Τα μάτια της είχαν στενέψει, αφήνοντας δύο λεπτές χρυσαφί σχισμές να λάμπουν ανάμεσα στις φολίδες του προσώπου της.

«Αυτό» είπε ο Ίζαλ και έδειξε το σακί, «το χρωστάμε στον Ντζυμ. Οπότε θα οδηγήσουμε τον Κέιν στην τρύπα του. Με λίγη καλή τύχη τα χρέη μας θα εξαφανιστούν μαζί με τον Ντζυμ, και θα μας μείνει το αλάτι και η αμοιβή του» είπε και ζύγισε στο χέρι του το πουγκί με τα κουάνλος.

 

~~~

 

Οι τρύπες που αποκαλούσαν συνήθως σπίτι τα Ντροχ ήταν πάντα σκοτεινές, γεμάτες υγρασία και γλίτσα. Και ο Κέιν βρισκόταν ήδη τρεις μέρες μέσα σε μια τέτοια περιμένοντας.

Όταν τον πρωτοέφερε ο Ίζαλ εδώ, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα νότια της Μός Έισλυ, δεν ήταν σίγουρος αν η σαύρα τον είχε κοροϊδέψει ή αν τον είχε βοηθήσει πραγματικά· και όσο περνούσε ο καιρός τόσο έτεινε να πιστέψει το δεύτερο. Πλέον όμως, δεν είχε άλλα χρονικά περιθώρια. Το ένιωθε μέσα του ότι πλησίαζε η στιγμή της απελευθέρωσης, όπως την είχε αποκαλέσει η σαύρα. Είχε κάνει όμως, ό,τι περνούσε απ' το χέρι του. Είχε προσφέρει όσα περισσότερα μπορούσε. Το μόνο που έμενε ήταν η άφιξη του Ντζυμ.

Πρέπει να έρθει, σκεφτόταν ο Κέιν αγγίζοντας απαλά το ανάπηρο πόδι του, είναι και δική του ευθύνη. Δεν μπορεί να μη νιώθει κι αυτός το ίδιο.

Κι έτσι ο Κέιν περίμενε με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο απέναντι από τη μοναδική υπερυψωμένη είσοδο. Είχε αποδεσμεύσει το σώμα του από το μανδύα, τα γάντια και τους επιδέσμους και είχε κρατήσει μονάχα τους φακούς για να μπορεί να βλέπει καλύτερα. Το σώμα του είχε κάπως ηρεμήσει, με μοναδική διαφορά το δεξί του πόδι, που είχε πρηστεί κι άλλο και αναδευόταν λευκό και υγρό σαν ένας αλμπίνο βόας σε λήθαργο. Ήταν σίγουρος ότι ακόμα κι αν το επιχειρούσε δε θα κατάφερνε να σηκωθεί.

Κι έτσι περίμενε τη στιγμή για την οποία τον είχε διαλέξει ο Ντζυμ. Πλέον δεν είχε κανέναν ενδοιασμό για αυτό που θα του συνέβαινε. Από την αρχή αυτής της περιπέτειάς του είχε αποδεχτεί σχεδόν ολοκληρωτικά τη μοίρα του και θα-

Ένα θόρυβος του απέσπασε την προσοχή από τις σκέψεις του. Κάτι είχε πέσει από την είσοδο στο δάπεδο.

«Ντζυμ!» έκρωξε όσο πιο δυνατά του επέτρεπε το λαρύγγι του.

Καμιά απόκριση, απόλυτη ησυχία. Μέχρι κι ο Κέιν κρατούσε την αναπνοή του.

Μια σκιά σύρθηκε στον τοίχο της εισόδου και σταμάτησε λίγο πριν εισβάλλει στον κυρίως χώρο.

«Ντζυμ» ψιθύρισε ξανά.

Η σκιά πλησίασε κι άλλο, ενώ ρυθμικά μικρά χτυπήματα ακούγονταν όλο και πιο κοντά, μέχρι που έκανε την εμφάνισή του ο επισκέπτης.

«Κατάφερες να επιστρέψεις πλοηγέ» είπε ο Ντροχ. Η φωνή του ακούστηκε λαρυγγική και βραχνή, σα να έβγαινε από χαλασμένο μεγάφωνο.

Ένα μικρό τσίμπημα διαπέρασε τη βάση της σπονδυλικής στήλης του Κέιν, προκαλώντας του ένα αντανακλαστικό ανεπαίσθητο τίναγμα. Ένα ευχάριστο συναίσθημα άφεσης τον πλημμύρισε. Μπροστά του επιτέλους, είχε τον Ντζυμ.

Στηριζόμενος στα τέσσερα αρθρωτά πόδια του, ο Ντροχ κατέβασε με ευκολία το μακρόστενο σώμα του στο χαμηλότερο επίπεδο. Ο σκληρός οργανικός εξωσκελετός τού κορμού του αντανακλούσε το λιγοστό φως. Στο κεφάλι του δέσποζαν δύο πολυεστιακά μάτια και τέσσερις δαγκάνες, ενώ δύο εύκαμπτες κεραίες λικνίζονταν στο άνω μέρος του κεφαλιού του ανιχνεύοντας το χώρο. Από το άνω μέρος του θώρακά του δύο ακόμα αρθρωτά άκρα κατέληγαν σε τέσσερα εύκαμπτα νύχια, ενώ η τελευταία άρθρωση αποτελούταν από χιτινισμένες πριονωτές προεξοχές.

«Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς».

«Το ξέρω, απλώς δεν το περίμενα. Μέχρι τώρα κανείς δεν τα είχε καταφέρει».

«Τίποτα δε θα με σταματούσε» είπε ο Κέιν ξεψυχισμένα. Το στόμα του έμεινε ανοιχτό και λίγο σάλιο έσταξε στο γυμνό σώμα του. Ένιωθε να παραλύει. Προσπάθησε να εστιάσει το βλέμμα του στον Ντζυμ.

Ο Ντροχ άγγιξε με ένα από τα πόδια του το ανάπηρο πόδι του Κέιν. Το δέρμα τέντωσε κάνοντας κοιλιά, όπως ένα μπαλόνι γεμάτο νερό. Μια ανατριχίλα διαπέρασε το σώμα Κέιν.

«Δε θα ερχόμουν, αλλά η παρουσία σου έχει ποτίσει τα πάντα σε μεγάλη απόσταση» είπε ο Ντζυμ, «οι απόγονοί μου μού το επιβάλλουν».

«Οι απόγονοί μας» πρόλαβε να τον διορθώσει ο Κέιν πριν ένας έντονος σπασμός τινάξει το σώμα του. Κάτι κινήθηκε μέσα στο πόδι του, τσιτώνοντας το λευκό δέρμα.

Ο Ντροχ απομακρύνθηκε ελαφρώς και λυγίζοντας τα πόδια του κάθισε στο έδαφος.

Τα μάτια του Κέιν γύρισαν μέσα στις κόγχες τους αφήνοντας να φανεί μονάχα το λευκό των βολβών, η πλάτη του κύρτωσε, σάλιο και αίμα έτρεξαν από το μισάνοιχτο στόμα του, ένα άναρθρο γουργούρισμα ανέβηκε από τα σωθικά του και το πόδι του σκίστηκε.

Δεκάδες μικρές απομιμήσεις του Ντροχ πετάχτηκαν με ταχύτητα από το σακί που αποτελούσε εδώ και καιρό το πόδι του Κέιν, και άρχισαν να ανιχνεύουν με τις κεραίες τους το χώρο γύρω τους. Σε δευτερόλεπτα εντόπισαν τον Ντζυμ και κατευθύνθηκαν προς το μέρος του. Σύντομα βρίσκονταν γύρω του, επάνω του, μέσα του.

«Δυναμώστε και γίνετε νέοι Ντζυμ», είπε ο Ντροχ και αφέθηκε στη βορά των απογόνων του.

 

~~~

 

Ο Ίζαλ τέντωσε την πλάτη του και κοίταξε γύρω του. Οι δύο ήλιοι του συστήματος έκαιγαν την επιφάνεια του πλανήτη και ανταγωνίζονταν στη δημιουργία σκιών. Η έρημος απλωνόταν παντού. Ευτυχώς ο ίδιος ήταν γέννημα ενός παρόμοιου τόπου και δεν είχε πρόβλημα να προσαρμοστεί. Δεν τον ενοχλούσε ούτε η ζέστη, ούτε το εκτυφλωτικό φως.

Πήρε τα κιάλια που είχε αφήσει δίπλα του και έλεγξε για άλλη μια φορά την είσοδο της τρύπας. Είχε αφήσει τον άνθρωπο εκεί μέσα πριν τρεις ημέρες και μετά είχε βρει μια μεγάλη πέτρα μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά και είχε κρυφτεί δίπλα της, φροντίζοντας να εξουδετερώνει τη μυρωδιά του σώματός του με τις κατάλληλες φερομόνες.

Δεν ήθελε ο Ντζυμ να τον αντιληφθεί και τα είχε καταφέρει. Πριν από περίπου μια ώρα ο Ντροχ είχε μπει στην τρύπα του και δεν είχε ξαναβγεί.

Μάζεψε τα λιγοστά πράγματά του και λίγο αργότερα βρισκόταν στην είσοδο της τρύπας. Χωρίς να χάνει χρόνο μπήκε στην τρύπα και σταμάτησε στο τέλος της εισόδου, χωρίς να κατέβει στο χαμηλωμένο δάπεδο. Το θέαμα ήταν αυτό ακριβώς που περίμενε.

Ο Κέιν κειτόταν νεκρός στον απέναντι τοίχο, με το δεξί του πόδι ανοιγμένο από μέσα, ενώ ο Ντζυμ -ό,τι είχε απομείνει από αυτόν, τέλος πάντων- βρισκόταν παραδίπλα. Επάνω στα δύο πτώματα, αλλά και στο περιθώριο της όρασής του ο Ίζαλ διέκρινε γρήγορες κινήσεις σκιών.

Ανοιγόκλεισε μερικές φορές τα μάτια του για να συνηθίσει στο σκοτάδι και άνοιξε το σακίδιό του. Αν τα Ντροχ ήταν περισσότερα, θα είχαν πλημμυρίσει το Γαλαξία, σκέφτηκε και έβγαλε από το σακίδιο μια μικρή μεταλλική σφαίρα.

Ζυγίζοντας τη σφαίρα στο χέρι του, ξανακοίταξε μέσα. Τα μάτια του είχαν προσαρμοστεί λίγο καλύτερα και είδε τους απογόνους του Ντροχ να τρέφονται από τις σάρκες του ξενιστή και του γονιού τους.

Ένα από τα μικρά ξεστράτισε και ανεβαίνοντας γρήγορα τον τοίχο πλησίασε με ταχύτητα τα πόδια της σαύρας. Ο Ίζαλ το παρατήρησε για λίγο και πριν αυτό προλάβει να τον αγγίξει, το τσαλαπάτησε με δύναμη. Το μικρό ζωύφιο έβγαλε έναν μικρό τσιριχτό ήχο την ώρα που ο εξωσκελετός του θρυμματιζόταν.

Όσο εύθραυστα είναι μικρά, τόσο δε λένε να πεθάνουν όσο μεγαλώνουν.

Ξεβίδωσε τους δύο πόλους της σφαίρας και την πέταξε μέσα. Τα τοιχώματα της τρύπας αναπαρήγαγαν τον μεταλλικό ήχο της πρόσκρουσης, οδηγώντας τα ζωύφια να κρυφτούν προσωρινά κάτω από τα δύο πτώματα.

Έκανε μεταβολή και βγήκε χωρίς να βιάζεται στην έρημο. Λίγα μέτρα πιο κάτω έβγαλε από τα σακίδιό του ένα ζευγάρι ωτασπίδες, τις φόρεσε και ξάπλωσε στην άμμο ανοίγοντας το στόμα του.

Μπορεί οι ακουστικές οπές του να μην ένιωσαν τον ήχο, αλλά λίγο αφού μπήκε σε λειτουργία η σφαίρα, τα εκατοντάδες ντεσιμπέλ χτύπησαν το σώμα του, αν και απορροφημένα σε μεγάλο βαθμό από το αμμώδες έδαφος. Λίγο πριν σηκωθεί, η σφαίρα εκτέλεσε και τη δεύτερη λειτουργία της, απανθρακώνοντας οτιδήποτε μπορούσε να καεί εντός της τρύπας.

Ο Ίζαλ έβαλε τις ωτασπίδες στο σακίδιο και έβγαλε το μικρό σακί με το αλάτι. Πήρε μια τζούρα και ξάπλωσε ανάσκελα κάτω από τον λευκό ουρανό. Μέχρι πριν λίγες ημέρες είχε τόσα χρέη προς τον Ντροχ, που ούτε που ήθελε να φανταστεί τι θα του ζητούσε για αντάλλαγμα.

Ντροπή, σκέφτηκε, ένας Αρκόνα να κρέμεται από ένα Ντροχ. Αλλά δεν μπορούσε να αντισταθεί εύκολα στον εθισμό του και ο Ντζυμ έφερνε καλό πράγμα.

Ο άνθρωπος του είχε προσφέρει μια απρόσμενη διέξοδο.

Ο Ίζαλ χάιδεψε το σακί με το αλάτι και πήρε άλλη μια τζούρα. Λίγο αργότερα σηκώθηκε, μάζεψε τα πράγματά του και ξεκίνησε για τη Μός Έισλυ.

Έπρεπε να βρει άλλον έμπορο αλατιού.

 

ΤΕΛΟΣ

Πιο δυνατό κι από εκδίκηση.doc

[Mesmer]

Μ' άρεσε η ιστορία, αν και γενικά δεν μου πολυαρέσουν οι ιστορίες με κοινωνίες που αποτελούνται από πολλά είδη εξωγήινων. Αλλά εδώ μας τα παρουσιάζεις πολύ ωραία και μας βάζεις εύκολα στο κλίμα και τον κόσμο της ιστορίας σου. Πολύ ωραία η ατμόσφαιρα μέσα στο χαμαιτυπείο, όσο βρόμικη και άγρια έπρεπε για να σ' έχει στην τσίτα, μήπως κάτι απρόσμενο συμβεί.

 

Πολύ ανατρεπτικό το τέλος. Μέχρι να μάθω τι ήταν αυτό που είχε συμβεί, δεν ήμουν σίγουρος αν τελικά ήταν το μίσος αυτό που έσπρωχνε τον Κέιν ή κάτι άλλο, αν και υπάρχουν στοιχεία μέσα στο διήγημα, που δεν γίνονται ορατά από την αρχή. Σίγουρα ήταν κάτι που δεν το περίμενα και με εξέπληξε πολύ ευχάριστα αυτή η

 

 

αλλόκοτη εγκυμοσύνη

 

 

 

Μ' άρεσε και την ευχαριστήθηκα.

 

Καλή επιτυχία!

[Nirgal]

Mesmer σ' ευχαριστώ.

 

Απλά γράφω αυτό το σχόλιο γιατί στο ακόλουθο spoiler κάνω μια παρατήρηση για το διήγημά μου.

Καλό θα ήταν όποιος διαβάσει το spoiler, να το κάνει αφού πρωτα σχολιάσει την ιστορία.

Ακόμα, βέβαια, κι αν κάποιος διαβάσει το spoiler και μετά σχολιάσει, δεν έγινε και τίποτα, απλώς ίσως κολλήσει χωρίς λόγο σε μια μικρή λεπτομέρεια.

Ακούγονται λίγο παράξενα όλα αυτά, αλλά παρακαλώ να ανεχτείτε μέχρι τον σχολιασμό σας αυτήν την παραξενιά μου.

Μετά διαβάστε αυτό που έχω να πω εντός spoiler.

Ευχαριστώ.

 

 

Υπάρχει μια ανακρίβεια στην ιστορία και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο με τη συνάντηση του Ντζυμ και του Κέιν.

Πριν ανοίξεις την επόμενη μπαμπούσκα, θα μπορούσες να το ψάξεις, αν βέβαια δεν το έχεις εντοπίσει ήδη.

 

Έχει να κάνει με τον Κέιν.

 

Ο Κέιν φοράει τους φακούς του...

 

...κι όμως περιγράφω ότι φαίνονται οι βολβοί των ματιών του όταν πεθαίνει... Sorry, μου ξέφυγε! Θα το διορθώσω αφού λήξει το παιχνίδι.

 

 

 

 

 

 

 

 

Edited August 18, 2012 by Nirgal

[Ayu]

Ωραίος! Με κράτησε η ιστορία μέχρι το τέλος, που δεν το περίμενα και μου άρεσε.

Έχω κάνει μερικά πιο συγκεκριμένα σχόλια πάνω στο κείμενο, επειδή έτσι με βόλεψε περισσότερο. Όχι τίποτα σπουδαίο. Ελπίζω να μη σε πειράζει.

Πιο δυνατό κι από εκδίκηση ayu.doc

 

Αυτό με τους βωλβούς δεν το πρόσεξα... Μάλλον θεώρησα ότι φαίνονται οι βωλβοί του παρά τους φακούς; Χμμμμ....

 

 

Η μοναδική μου ένσταση είναι ότι η ιστορία, ενώ είναι στρωτή, με την ατμόσφαιρά της και τα όλα της, παραείναι "φυσιολογική" ή "αναμενόμενη" μέσα στο είδος της (ακόμα και η ανατροπή του τέλους λαμβάνει χώρα σ' ένα περιορισμένο πλαίσιο). Εννοώ πως είναι ακριβώς ό,τι θα περίμενε κανείς αν του πεις ότι θα διαβάσει μια ιστορία σε μια κοινωνία με πολλά είδη εξωγήινων. Είναι ωραία και καλογραμμένη, αλλά περιορισμένη στο τι μπορεί να προσφέρει (κι εδώ τα πράγματα γίνονται πολύ προσωπικά) σ' εμένα ως αναγνώστη. Αλλά αυτό έχει να κάνει με το τι ζητάει κανείς οταν διαβάζει και το τι ψάχνει όταν γράφει. Έλειπε, κατά τη γνώμη μου, ένα "κάτι παραπάνω" που ψάχνω σε ιστορίες: θέλεις κάτι που δεν έχω ξαναδιαβάσει ή ξαναδεί σε ιστορία του είδους; Θέλεις κάτι στο πιο υπαρξιακό του που να με κάνει να κρατάω το κεφάλι μου για μέρες αφού τη διαβάσω και να λέω 'πω ρε φίλε τι μας έκανες τώρα'; Θέλεις κάτι στη γραφή που να σπάει τις συνηθισμένες φόρμες; Θέλεις μια εικόνα ή μια φράση που να μην μπορώ να βγάλω από το κεφάλι μου; Κάτι τέτοιο. (Ναι, τόσο σαφής μπορώ να γίνω...)

 

Παρ' όλ' αυτά είναι αξιοπρεπέστατη και δε μετανιώνω το χρόνο που αφιέρωσα για να τη διαβάσω.

(Πήγα να πω ότι ήταν "ευχάριστη" αλλά μετά θυμήθηκα τη θεματολογία και σταμάτησα... )

[alkinem]

Μια καλή ιστορία, που κράτησε το ενδιαφέρον και την αγωνία μου μέχρι τέλους. Ήξερες πολύ καλά τι ακριβώς ήθελες να διηγηθείς και έμεινες πιστός σε αυτό που είχες στο μυαλό σου.

Η ιστορία ήταν καλογραμμένη, αν και ομολογώ πως ο βομβαρδισμός με ονόματα εξωγήινων φυλών στην πρώτη μιάμιση σελίδα με "μούδιασε" κάπως, και διαβάστηκε άνετα και ευχάριστα.

Εκμεταλλεύτηκες σωστά την εισαγωγή, έμεινες πιστός στο πνεύμα της και, αν και ξέφυγες ελάχιστα από το όριο λέξεων, κατάφερες να φτιάξεις μια σχετικά ολοκληρωμένη ιστορία, χωρίς πολλά σκοτεινά και αδιευκρίνηστα σημεία.

Σαν αρνητικό, μπορώ να επισημάνω την έλλειψη πρωτοτυπίας. Όπως προανέφερα, οι προθέσεις σου ήταν ξεκάθαρες, όχι μόνο σε σένα αλλά και στον ελάχιστα προσεχτικό αναγνώστη. Επίσης σε κάποια σημεία γίνεσαι αναίτια υπερβολικός.

αναδευόταν λευκό και υγρό σαν ένας αλμπίνο βόας σε λήθαργο

Υπερβολική και αταίραστη με το υπόλοιπο κείμενο φράση.

 

Στη ζυγαριά όμως τα θετικά είναι περισσότερα από αρνητικά. Μια αρκετά καλή ιστορία.

[Μπόρχες]

Αρκετά καλά δομημένη ιστορία με συνοχή. Η πλοκή σου ήταν σε γενικές γραμμές σφιχτοδεμένη και η γλώσσα σου καλή.

 

Στα αρνητικά, οι ιστορίες με ανθρωπόμορφους ή λιγότερο ανθρωπόμορφους εξωγήινους που πίνουν και καπνίζουν στο μπαρ της γειτονιάς ή του γειτονικού πλανήτη, είναι, θεωρώ ξεπερασμένες και παλιομοδίτικες.

 

Γενικά, το κείμενο είναι καλό. Ξέρεις να χειρίζεσαι το υλικό σου και να μένεις πιστός στο σχέδιο σου.

 

Συγχαρητήρια.

 

Σ' ευχαριστώ.

[Nirgal]

Ωραίος! Με κράτησε η ιστορία μέχρι το τέλος, που δεν το περίμενα και μου άρεσε.

Έχω κάνει μερικά πιο συγκεκριμένα σχόλια πάνω στο κείμενο, επειδή έτσι με βόλεψε περισσότερο. Όχι τίποτα σπουδαίο. Ελπίζω να μη σε πειράζει.

 

Η μοναδική μου ένσταση είναι ότι η ιστορία, ενώ είναι στρωτή, με την ατμόσφαιρά της και τα όλα της, παραείναι "φυσιολογική" ή "αναμενόμενη" μέσα στο είδος της (ακόμα και η ανατροπή του τέλους λαμβάνει χώρα σ' ένα περιορισμένο πλαίσιο). Εννοώ πως είναι ακριβώς ό,τι θα περίμενε κανείς αν του πεις ότι θα διαβάσει μια ιστορία σε μια κοινωνία με πολλά είδη εξωγήινων.

 

Παρ' όλ' αυτά είναι αξιοπρεπέστατη και δε μετανιώνω το χρόνο που αφιέρωσα για να τη διαβάσω.

(Πήγα να πω ότι ήταν "ευχάριστη" αλλά μετά θυμήθηκα τη θεματολογία και σταμάτησα... )

 

Σ' ευχαριστώ για τα γραπτά σχόλια. Το άρθρο το οποίο παρατήρησες να λείπει, πράγματι μου ξέφυγε. Δεν έγινε επί τούτου.

 

Μια καλή ιστορία, που κράτησε το ενδιαφέρον και την αγωνία μου μέχρι τέλους. Ήξερες πολύ καλά τι ακριβώς ήθελες να διηγηθείς και έμεινες πιστός σε αυτό που είχες στο μυαλό σου.

 

Εκμεταλλεύτηκες σωστά την εισαγωγή, έμεινες πιστός στο πνεύμα της και, αν και ξέφυγες ελάχιστα από το όριο λέξεων, κατάφερες να φτιάξεις μια σχετικά ολοκληρωμένη ιστορία, χωρίς πολλά σκοτεινά και αδιευκρίνηστα σημεία.

Σαν αρνητικό, μπορώ να επισημάνω την έλλειψη πρωτοτυπίας.

 

Αρκετά καλά δομημένη ιστορία με συνοχή. Η πλοκή σου ήταν σε γενικές γραμμές σφιχτοδεμένη και η γλώσσα σου καλή.

 

Στα αρνητικά, οι ιστορίες με ανθρωπόμορφους ή λιγότερο ανθρωπόμορφους εξωγήινους που πίνουν και καπνίζουν στο μπαρ της γειτονιάς ή του γειτονικού πλανήτη, είναι, θεωρώ ξεπερασμένες και παλιομοδίτικες.

 

Σας ευχαριστώ όλους για την ανάγνωση και το σχολιασμό.

 

Όπως όλοι παρατηρήσατε η ιστορία κινείται εντός ενός σύμπαντος με πολλές φυλές. Προσωπικά δε θεωρώ τέτοιους κόσμους ξεπερασμένους. Πολυχρησιμοποιημένους ναι, αλλά όχι ξεπερασμένους. Τέτοιοι κόσμοι προσφέρουν πολλά στα χέρια ενός έμπειρου δημιουργού (δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ένας) και μέχρι και σήμερα απασχολούν αναγνωρισμένους συγγραφείς (π.χ. Allen Steele, Coyote).

Συμφωνώ βέβαια, ότι η ιστορία μου δεν είχε να δώσει κάτι το πρωτότυπο. Άλλο όμως αυτό. Η ιδέα μου στηρίχτηκε αποκλειστικά στην εισαγωγή που μας έδωσε ο Scanner και ο στόχος μου ήταν να ανατρέψω τα δεδομένα της (ένας βασανισμένος τύπος ψάχνει τον "βασανιστή" του, όχι για να τον εκδικηθεί, αλλά...). Μακάρι να είχα καταφέρει κάτι καλύτερο. Ολοκληρώνοντας το διήγημα, γνώριζα ήδη ότι δεν τα είχα καταφέρει. Χαίρομαι όμως, που και οι τρεις σας διαβάσατε την ιστορία άνετα και χωρίς να βαρεθείτε. Κάτι είναι κι αυτό.

[dagoncult]

Γρήγορη ιστορία σ' έναν 'εξωτικό' κόσμο, με μια δόση μυστηρίου που θα μπορούσε να είναι και καλύτερα κρυμμένο.

Ίσως να ήθελα κάπως ζωηρότερες περιγραφές.

Το αρχικό τμήμα της ιστορίας, που λαμβάνει μέρος στο μπαρ, αποδείχτηκε ικανότατο, τόσο στη γραφή, όσο και στην πλοκή, ώστε να κρατήσει ψηλά το ενδιαφέρον μου για την συνέχεια.

Από κει και πέρα, η συνέχεια με τη σκηνή του Κέιν με τον Ίζαλ (η κορύφωση κατά τη γνώμη μου του διηγήματος) ήταν πολύ πιο σύντομη απ' όσο θα την ήθελα, σαν να διεκπεραίωνε στα γρήγορα την κατάσταση που χτίστηκε στο μπαρ. Επίσης της έλλειπε το νεύρο, κάτι το οποίο νομίζω σχετίζεται με τη συντομία της, με την εσωτερική της δράση και με το μυστήριο που στα μάτια μου δεν ήταν και τόσο μυστήριο (οπότε η όποια ανατροπή δεν λειτούργησε).

Για το θέμα της ανατροπής: Νομίζω πως αν οδηγούσες την σκέψη του αναγνώστη περισσότερο προς την ιδέα ότι ο Κέιν θέλει όντως να εκδικηθεί τον Ίζαλ, αυτό θα ήταν μια καλή 'κουρτίνα' για να σκεπάσει την τελική ανατροπή. Αλλά τώρα, υπάρχει φάση που ο Κέιν αποκαλεί αυτό που του συμβαίνει 'θαύμα', υπάρχει φάση που σκέφτεται ότι ο Ίζαλ τού πρόσφερε στην ουσία ένα δώρο. Τελικά, υπάρχει κι αυτή η φράση: 'Δε θα είχε την τύχη -ή την ατυχία, ούρλιαξε κάτι μέσα του, αλλά το κατέπνιξε- να βιώσει αυτό το ξεχωριστό συναίσθημα για τη ζωή' που έβαλε για μένα οριστικά την ανάγκη του Κέιν για εκδίκηση σε δεύτερη μοίρα, συνεπώς στο τέλος απλώς δεν περίμενα ότι θα εκδικηθεί τον Ντροχ.

 

Ψιλά:

'Η μπάντα δε σταμάτησε ούτε στιγμή το γρατζούνισμά της και γενικά δε φάνηκε να διακόπτεται η ροή του τίποτα μέσα στο μπαρ.'

-εδώ κάτι πήγε στραβά προς το τέλος.

 

'Είχε αποδεσμεύσει το σώμα του από το μανδύα, τα γάντια και...'

-Κάτι πιο απλό από το 'αποδεσμεύσει'.

 

'χιτινισμένες'

-Μπορεί να είναι και σωστό, αλλά ίσως το 'χιτινώδεις' να ήταν κάπως καλύτερο.

[Tiessa]

Μος Έισλυ, ε; Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;

Ξεκινάω κι εγώ την ιστορία με την τόσο ζοφερή εισαγωγή και μπαίνω στο μπαρ και αλλάζει το σκηνικό, η διάθεση, τα πάντα.

Και μόνο για το ότι μετέφερες το περιστατικό τόσο καλά στον συγκεκριμένο κόσμο, ένα μεγάλο συν.

Μου άρεσαν οι ύποπτες συναλλαγές, πολύ καλό το φτιάξιμο με το αλάτι

 

αν και βέβαια, δε βλέπω γιατί ήταν τόσο σπάνιο και δυσεύρετο, θάλασσες δεν έχουν οι άλλοι πλανήτες;

 

Μου άρεσε ο τρόπος που αξιοποίησες την εισαγωγή, γι αυτό πήρες και την ψήφο μου. Πολύ ενδιαφέρουσα αυτή

 

 

η εγκυμοσύνη στο πόδι.

 

 

Πολύ καλές και οι εξηγήσεις των σαυροειδών που κόβουν ό,τι τους ενοχλεί μια που ξαναφυτρώνει.

Γενικά ήταν μια έξυπνη ιστορία, με μάλλον απροσδόκητο και το τελικό twist.

[Nirgal]

Dagoncult και Tiessa σας ευχαριστώ για τα σχόλια.

Dagoncult το 'χιτινισμένες' το βρήκα ψάχνοντας, αλλά έχεις δίκιο ότι δεν ακούγεται και τόσο όμορφα (θυμίζει 'χεσμένες'). Στις διορθώσεις θα το αλλάξω.

Θα προσπαθήσω βέβαια, να ακολουθήσω και άλλες συμβουλές και παρατηρήσεις που γράφτηκαν.

 

Μος Έισλυ, ε; Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;

 

Και μόνο για το ότι μετέφερες το περιστατικό τόσο καλά στον συγκεκριμένο κόσμο, ένα μεγάλο συν.

Βάσω, είσαι η μόνη που αναφέρθηκες στον κόσμο που τοποθέτησα την ιστορία.

Απλώς να αναφέρω ότι οι περισσότερες ονομασίες είναι παρμένες από τη συγκεκριμένη κοσμοπλασία (εκτός από τον Κέιν, ο οποίος σημαίνει βέβαια μπαστούνι, αλλά είναι και το όνομα ενός τύπου που έπαθε σχεδόν τα ίδια με αυτόν που περιγράφω εδώ, σε κάποια πολύ γνωστή ιστορία την οποία μάλλον γνωρίζουμε όλοι στο forum, και εκτός από το Θρι Κριν που είναι φυλή από τον θαυμάσιο κόσμο του Dark Sun d&d).

Η ιδέα δεν ήρθε έχοντας αυτόν τον κόσμο στο μυαλό μου, αλλά όταν θέλησα να ψάξω εξωγήινες φυλές ανέτρεξα κατευθείαν σε σχετικές ιστοσελίδες.

 

αν και βέβαια, δε βλέπω γιατί ήταν τόσο σπάνιο και δυσεύρετο, θάλασσες δεν έχουν οι άλλοι πλανήτες;

Τρία πράγματα σχετικά με αυτήν την παρατήρηση.

1ον: έχεις δίκιο ότι το αλάτι σα χημική ένωση είναι πολυσύχναστη.

2ον: Οι Αρκόνα (η φυλή στην οποία ανήκει ο Ίζαλ Ουάζ) είναι πράγματι εθισμένοι στο αλάτι, σύμφωνα με τις ιστοσελίδες που αναφέρονται στις εξωγήινες φυλές αυτού του σύμπαντος. Έτσι κι αλλιώς ήθελα αυτός ο τύπος να έχει ανοικτούς λογαριασμούς με τον Ντζυμ. Όταν είδα αυτήν την λεπτομέρεια μού άρεσε και τη χρησιμοποίησα.

3ον: Αλάτι δεν είναι μονάχα το γνωστό μας Ιωδιούχο Κάλιο (θαλασσινό αλάτι), αλλά και άλλες ενώσεις όπως το Κυανιούχο Κάλιο (το οποίο για τους ανθρώπους είναι δηλητήριο, αλλά για άλλες φυλές μπορεί απλώς να είναι ναρκωτικό).

Edited August 29, 2012 by Nirgal

[laas7]

Εγω θα ηθελα να εχω σχολιασει και ψηφισει οσο ακομα ηταν ανοιχτο το παιχνιδι αλλα δεν προλαβα... ειχα πει ομως πως θα διαβασω και σχολιασω κι εστω και αργοπορημενα ειπα να το κανω...

Αρχικα μου αρεσε ο τιτλος , ειναι τραβηχτικος... σε κανει να θελεις να δεις τι γινεται και πετυχημενος 100% και ως προς την εισαγωγη του Σκανερ.

Η υποθεση ειναι κατα την γνωμη μου πετυχημενη. Σωστα δομημενη χωρις πολλα πολλα που νομιζω πως θα κουραζαν και παρολο που ουτε εγω τρελαινομαι για μεικτες κοινωνιες εξωγηινων δεν με ενοχλησε τοσο ωστε να μην μπορω να την παρακολουθησω. Κατι που με εχει προβληματισει γενικα οχι μονο σε αυτη την ιστορια ειναι πως στις περιπτωσεις των μεικτων κοινωνιων δινουμε στους εξωγηινους πολυ ανθρωπινες συνηθειες οπως το να συχναζουν σε μπαρ η να καπνιζουν η να φτιαχνονται με αλατι (αυτη την ιδεα παντως την βρηκα πολλη καλη!)... δεν ξερω πως θα ηταν μια ιστορια με ανθρωπους που θα αποκτουσαν εξωγηινες συνηθειες ετσι γι αλλαγη... καποιες λεπτομερειες κατα την γνωμη μου θα ηθελαν φτιαξιμο οπως π.χ. πως το καλυτερο αλατι ειναι και το φθηνοτερο... συνηθως το καλυτερο ειναι το ακριβοτερο και ποτε αντιστροφα. Θα προτιμουσα να γραφεις μονο το καλυτερο θα μου φαινοταν πιο αληθοφανες. Μια αλλη εκφραση που χρησιμοποιεις "γλυκου κλεφτη της ζωης του" με ξενισε, μου φανηκε πως δεν ταιριαζει και θα προτιμουσα να λειπει το γλυκος. Κατι αλλο που σκεφτηκα (αν και ειχατε οριο λεξεων το λεω απλα σαν ιδεα) θα ηταν ο Κειν να συμπεριφερεται την μια στιγμη σαν ενας ανθρωπος που χανει τον εαυτο του ζητωντας εκδικηση και την αλλη στιγμη να υπερισχυει η "αρρωστεια" και η περιεργη αντιληψη του περι του τι συμβαινει, μεχρι την τελικη απελευθερωση. Αυτα πανω κατω απο εμενα!

[Nirgal]

Iaas7 σ' ευχαριστώ για τα σχόλια.

Θα τα λάβω υπόψιν κατά τις διορθώσεις.

 

3ον: Αλάτι δεν είναι μονάχα το γνωστό μας Ιωδιούχο Κάλιο (θαλασσινό αλάτι), αλλά και άλλες ενώσεις όπως το Κυανιούχο Κάλιο (το οποίο για τους ανθρώπους είναι δηλητήριο, αλλά για άλλες φυλές μπορεί απλώς να είναι ναρκωτικό).

 

Όπως πολύ σωστά με διόρθωσε ο Πυθαρίων με pm, θαλασσινό αλάτι είναι το χλωριούχο νάτριο και όχι το ιωδιούχο κάλιο.

Παρ' όλ' αυτά, όλες οι ανωτέρω χημικές ενώσεις είναι άλατα, και το κυανιούχο κάλιο είναι πράγματι πολύ τοξικό.

[Loch Moors]

Γεια σου Σταμάτη!

Η ιστορία σου μου άφησε την αίσθηση μιας πολύ καλής ανάπτυξης και ολοκλήρωσης της ιδέας που δίνει η εισαγωγή. Μέσα από τις περιγραφές με έβαλες για τα καλά στον μακρινό τόπο όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση και μέσα από έναν σχετικά αργό ρυθμό που δίνεις στην αρχή, δημιουργείς μια αγωνία που κορυφώνεται.

 

Από την άλλη, νομίζω ότι για να γίνει ένα πραγματικά δυνατό κείμενο πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις κάποιες από τις περιγραφές αυτές λιγότερο "ξύλινες". Δηλαδή είτε χρησιμοποιώντας λιγότερες λέξεις και δευτερεύουσες προτάσεις, ή εντάσσοντας κάποιες από αυτές στην αφήγηση (ώστε να μη κάνει μπαμ ότι εδώ έχω άλλη μια περιγραφή, αλλά να την εκλαμβάνω ως μέρος της υπόθεσης). Σκέψου, ότι στην ουσία μαθαίνουμε το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μέσω της επίσκεψης του πρωταγωνιστή στο μπαρ, όπου δε συμβαίνει κάτι πέρα απ' το να θυμηθεί το περιστατικό που άλλαξε τη ζωή του και να συζητήσει με τον εξωγήινο. Ίσως θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις ένα πιο "δραστικό" τρόπο παρουσίασης όλων αυτών.

 

Όσο αναφορά στους χαρακτήρες, παρ'όλο που μας κάνεις ξεκάθαρο μέχρι το τέλος το τι συμβαίνει, μου έλειψε η αιτία που έκανε τον πρωταγωνιστή να νιώθει καλά με αυτό που του συνέβαινε και την κατάληξη αυτού. Ήταν η επιρροή του εξωγήινου πάνω του; Ήταν η διαφορετική αντίληψη με την οποία αντιμετώπιζε τον κόσμο στον οποίο φυλές από διαφορετικούς πλανήτες συμβίωναν; Πολλά ενδεχόμενα θα μπορούσαν να υπάρχουν, αλλά δεν ένιωσα ότι υπαινίχθηκε κάποιο. Μου άρεσε όμως η φιγούρα της σαύρας;) Μη σου πω τον συμπάθησα και πιο πολύ απ' τον πρωταγωνιστή! Και ο τρόπος που περιγράφεις τις χαλαρές κινήσεις του στο τέλος, πολύ ωραίος Μεγάλο συν στο ότι εισάγεις σε ένα (σχετικά) σύντομο διήγημα και 2ο πρόσωπο

 

Αυτά πάνω, κάτω! Ευχαριστούμε και μπράβο για την προσπάθεια.

[Nirgal]

Σουσαμένια Άνοιξη ευχαριστώ για τα σχόλια.

Το να δίνεις όλες (ή τουλάχιστον τις περισσότερες) πληροφορίες στον αναγνώστη, μέσω της δράσης και όχι μέσω κάποια ομολογίας-ανάμνησης (φαντάζομαι το λεγόμενο show don't tell - ας με διορθώσουν όσοι γνωρίζουν καλύτερα, αν κάνω κάποιο λάθος), είναι πράγματι ένας από τους σημαντικότερους στόχους ενός συγγραφέα.

Προς το παρόν το παλεύω, αν και νομίζω ότι κάπως τα κατάφερα...

 

Όσο για τους λόγους για τους οποίους ο Κέιν νιώθει όσα νιώθει, νομίζω ότι υπονοούνται στους ακόλουθους διαλόγους που παραθέτω ακολούθως:

 

 

«Δε μολύνουν».

Ο Ίζαλ γέλασε ξανά. «Πλησιάζει την απελευθέρωση. Πριν τη μόλυνση δε θα έλεγε τέτοια πράγματα».

«Αν δεν το βιώσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις».

«Κανείς Αρκόνα δεν μπορεί να το βιώσει. Η σκέψη μας δε μολύνεται από τους Ντροχ, δεν αλλάζει, μένει καθαρή. Κι έτσι όταν κάποιο άκρο μας αρχίζει να πονά και να πρήζεται» και έδειξε το δεξί πόδι του Κέιν, «απλώς το κόβουμε».

...

«Αν και δεν έχει σημασία, θα του πούμε γιατί νιώθει έτσι», είπε η σαύρα και ρούφηξε το πούρο της. «Το πρώτο πράγμα που συμβαίνει μετά τη μόλυνση είναι η αλλαγή στο μυαλό του. Θέλει να προστατεύσει το σώμα του, δε θέλει να γίνει καλά, τρώει πολύ, θεωρεί όλο τον πόνο αναγκαίο κακό και πρέπει να βρει τον Ντροχ που τον μόλυνε. Ξέρει γιατί πρέπει να τον βρει;»

Ο Κέιν δεν απάντησε.

«Φυσικά και δεν ξέρει. Απλώς κάτι μέσα του τον σπρώχνει να κάνει πράγματα. Θα του πω λοιπόν. Ψάχνει τον Ντζυμ γιατί το σώμα του θα προσφέρει την κατάλληλη πρωτεΐνη όταν γίνει η απελευθέρωση».

 

 

 

ΥΓ. Κι εμένα μ' άρεσε η σαύρα. Να φανταστείς ότι το τελευταίο κομμάτι μού ήρθε στο μυαλό εξαιτίας της. Αν είχε παραμείνει εντελώς βοηθητικός χαρακτήρας, δε θα τον παρουσίαζα στο τέλος. Είναι ωραίο πράγμα όταν ένας χαρακτήρας ξαφνικά σε βάζει να κάνεις πράγματα, να γράψεις για τις πράξεις του πέρα απ' όσο περίμενες όταν τον σχεδίαζες στο μυαλό σου.