Ο Πάπυρος της Αμερέν

[Sonya]

Όνομα Συγγραφέα: Σόνια

Είδος: φάντασι

Σεξ: Όχι

Βία: Μια πρέζα

Λέξεις: 3101

Σχόλια: για το Write Off #66 με εισαγωγή aScannerDarkly

Αρχείο: Ο πάπυρος της Αμερέν.docx

[Mesmer]

Ωραία και συγκινητική ιστορία, βασισμένη πάνω στις συναισθηματικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, κάτι που ξέρεις να κάνεις πολύ καλά.

 

Δυνατός χαρακτήρας η δούλα, με τα ακλόνητα πιστεύω της, όπως επίσης κι ο χαρακτήρας του άρχοντα, που ήταν αδιάλλακτος και σκληρός, όπως όριζε η θέση του, αλλά πίσω απ' αυτά, ένας ακόμη άνθρωπος. Για το συγκινησιακό της κομμάτι, η ιστορία σου με κέρδισε.

 

Βλέποντάς την, όμως, σαν μέρος του παιχνιδιού, μου φαίνεται ότι έφερες την εισαγωγή στα μέτρα σου. Δηλαδή, εγώ περίμενα να διαβάσω γι' αυτά που οδήγησαν στα όσα αναφέρει η εισαγωγή, τα γεγονότα, τις πράξεις, τα πώς και τα γιατί, να δω τι ήταν αυτό που θα έκανε τελικά ο Παρνούκ που δεν θα ήταν εκδίκηση, αλλά, τελικά, όλο αυτό πέρασε στο παρασκήνιο. Γενικά, βρήκα πως η ιστορία δεν ήταν αρκετά δεμένη με την εισαγωγή.

 

 

Καλή επιτυχία!

Edited August 18, 2012 by Mesmer

[alkinem]

Ήταν από τις ελάχιστες φορές που η ιστορία σου δε με συνεπήρε.

Ας ξεκινήσω όμως από τα θετικά.

Η ιστορία που μας έδωσες ήταν καλογραμμένη, κοντά στα συνηθισμένα σου στάνταρ, και συγκινητική. Οι μόνοι χαρακτήρες που βλέπουμε, ο βασιλιάς και η δούλα, είναι αρκετά καλοδουλεμένοι, ειδικά αν αναλογιστούμε τον περιορισμένο χρόνο που είχες στη διάθεσή σου για να χτίσεις την ιστορία, και, ιδιαιτέρως η Επονί, απέπνεαν μεγάλη δύναμη ως προσωπικότητες.

Αναλώθηκες όμως πολύ στη σύγκρουση προσωπικοτήτων μεταξύ της Επονί και του Παρνούκ και δεν εκμεταλεύτηκες τις δυνατότητες που σου παρείχε η εισαγωγή. Ίσως βέβαια αυτό μπορεί να ειδωθεί κι ως κάτι θετικό, με την έννοια πως οδήγησες τους αναγνωστές σε μονοπάτια που δε μπορούσαν να φανταστούν όταν διάβαζαν την εισαγωγή, αλλά και πάλι δείχνει πως προσάρμοσες την εισαγωγή στα δικά σου μέτρα, δε δημιούργησες ουσιαστική πλοκή και απλά μας έδωσες ένα εκτενές ψυχογράφημα των πρωταγωνιστών και ειδικά της Επονί.

Χωρίς λοιπόν να με απογοητεύσει, η ιστορία σου απείχε, για μένα τουλάχιστον, από αυτό που θα μπορούσες να δημιουργήσεις.

Καλή επιτυχία.

[Ayu]

Λοιπόν, όπως σου τα 'παν και τα παιδιά από πάνω, καλογραμμένη και συγκινητική. Έχω και μερικά πιο συγκεκριμένα σχόλια πάνω στο κείμενο. Ιδού:

Ο πάπυρος της Αμερέν ayu.docx

 

Το βασικό πρόβλημα για μένα ήταν ότι η ιστορία δεν είχε συνέπεια στην εστίασή της.

Ξεκινάμε με την εισαγωγή και την αναζήτηση για τον πάπυρο, και με το πρώτο κομμάτι του διαλόγου φαίνεται ότι το διακύβευμα είναι το αν και πώς ο Παρνούκ θα σώσει την Αμερέν (καθώς και το τι ακριβώς ευθύνεται για την κατάσταση του Παρνούκ).

Στη συνέχεια όμως, το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας καταλαμβάνει η μοίρα της Επονί. Η απορία του πώς και γιατί γίνονται όλα αυτά, με το ξόρκι, τον πάπυρο, την εκδίκηση, τον παρία κλπ, πέρασε για μένα στο παρασκήνιο, σχεδόν τα ξέχασα. Και τελειώνεις μ' ένα κομματάκι που λύνει κάποιες απορίες, αλλά και φέρνει ξανά στο προσκήνιο το αρχικό διακύβευμα. Αυτό, αντί να λύνει το πρόβλημα, δημιουργεί μια ανισορροπία και μια σύγχυση ως προς το τι ήταν τελικά αυτή η ιστορία. Ποιό ήταν το διακύβευμα: η τύχη της Επονί ή η τύχη της Αμερέν;

Θα μου πεις, είναι αλληλένδετα αυτά τα δύο. Αυτό όμως δε φαίνεται παρά στο τέλος, και κάπως βεβιασμένα κατά τη γνώμη μου.

Προσωπικά, μου αρκούσε το κομμάτι της ιστορίας που αφορά την Επονί και τον αφέντη της, που όμως χωρίς το υπόλοιπο δεν έχει και πολύ νόημα. Συμπέρασμα: νομίζω πως, για να αξιοποιήσεις την εισαγωγή και την ιστορία που υπάρχει πίσω από αυτά που συμβαίνουν τώρα και που μας αφορούν άμεσα (τι με νοιάζει εμένα για την Αμερέν, αφού την αγέρωχη Επονί βλέπω τόση ώρα, δεν πα να κουρεύεται ο αφέντης και τα δικά του; Έτσι κι αλλιώς, από τα υπονοούμενα που αφήνεις για τους λόγους της ξηρασίας, νομίζω πως δεν τον συμπαθώ πολύ τον αφέντη. Power to the people ρε.), χρειάζεσαι άλλες τόσες λέξεις για την υπόλοιπη ιστορία, πιθανώς διάσπαρτα μέσα στο κύριο μέρος που μπορεί να συνεχίσει ν' ασχολείται με την Επονί.

 

Γενικά μου άρεσε λοιπόν, αλλά νομίζω πως μπορεί να γίνει πολύ πολύ καλύτερη με λίγο καλύτερη δομή και μεγαλύτερη έκταση.

[Sonya]

(Να πω ότι ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια, θα μπω σε ευχαριστήριες -και άλλες- λεπτομέρειες όταν τελειώσει το write-off )

[Nihilio]

Θα συμφωνήσω και εγώ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ιστορίας είναι το διπλό θέμα. Από τη μία έχουμε τον σακάτη άρχοντα και τον παρία, που είναι στην εισαγωγή και στον επίλογο και από την άλλη έχουμε το κυρίως κομμάτι με την Επονί. Το κυρίως κομμάτι είναι δυνατά γραμμένο, όμως ο πρόλογος και ο επίλογος δε συνδέονται τόσο άμεσα με αυτό, με αποτέλεσμα να χάνει σε δύναμη. Είναι σα να έχεις υλικό για ιστορία 10000 λέξεων ή για μία νουβέλα και να τη στριμώχνεις σε 3000 λέξεις, με αποτέλεσμα να μη δουλεύει. Αν θες να την ξαναδουλέψεις σε σύντομη ιστορία, πέτα τον πρόλογο εκτός και δώσε μας περισσότερη Επονί, έχει προοπικές η σύγκρουσή της με τον Άρχοντα αλλά πρέπει να στηθεί πιο καλά στην ιστορία.

[dagoncult]

-Ξεκινάω από το τέλος: Λοιπόν... που είναι το τέλος; Αστειεύομαι φυσικά, όμως προφανώς αναφέρομαι στο σπέσιαλ εκείνο τέλος που θα κάνει το βάρος του (προηγούμενου) δράματος να προσγειωθεί σαν τούβλο στο κεφάλι μου. Αλλά αντί για κάτι τέτοιο, το φινάλε είναι μια σταλιά και σίγουρα δεν έχει το συναισθηματικό βάρος που κουβαλάει από την αρχή πάνω της η ιστορία. Ίσως, εκτός από την μικρή έκταση, να ευθύνεται κι η αλλαγή πρωταγωνιστή κι αυτό όχι επειδή αλλάζει ο πρωταγωνιστής, αλλά επειδή κυριαρχούν σ' αυτόν νέα συναισθήματα, διαφορετικά από αυτά που πραγματεύεται ως εκεί η ιστορία. Εννοώ ότι, μέχρι πριν το κλείσιμο, το συναίσθημα της δίψας για εκδίκηση δεν υπάρχει ούτε στην Επονί, ούτε στον Παρνούκ, άρα ούτε και σ' εμένα ως αναγνώστη. Αυτοί έχουν άλλα προβλήματα, τραβάνε το δικό τους δράμα, πάντως η εκδίκηση και το μίσος (παρά την εκτέλεση) δεν είναι στο πλάνο. Αυτό μέχρι την τελευταία σκηνή, όπου αλλάζουν όλα και παρακολουθούμε τον Λαντάν να παίρνει την εκδίκησή του. Αλλά μέχρι εκεί εγώ σκέφτομαι αυτοθυσίες και μετανιώματα κτλ και μετά η ψυχολογική μου κατάσταση πρέπει να κάνει άλμα, ώστε να μπω στο τριπάκι της εκδίκησης και του μίσους του Λάνταν. Οπωσδήποτε θα ήθελα περισσότερες λέξεις κι ένα πιο ευφάνταστο (από πλευράς πλοκής) κλείσιμο. Βασικά, έχω την εντύπωση ότι η ιστορία σηκώνει άνετα κι άλλες 3000 λέξεις.

 

-Μα καλά... με την βασιλική οικογένεια παρούσα σ' εκείνο το δωμάτιο, αυτός που έκανε τελικά την συμφωνία με τον γιο του Σουλέν ήταν η δούλα::

 

-Λίγο ζόρικο να παίζεται η τύχη της Αμερέν κι η Επονί να κοιτάζει την τιμή της. Αφού έτσι κι αλλιώς, άμα τα θάψει όλα η άμμος, αυτή η χειρότερη καταστροφή πάλι την δική της τιμή θα βαρύνει.

 

-Η Επονί μένει εφτά μέρες στο μπουντρούμι χωρίς νερό-φαί ώστε να μην έχει γήινους πειρασμούς να κρατήσουν το σώμα της στον κόσμο των ζωντανών. Πάσο, από μια μεριά ειναι κάθαρση, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μην ομολογήσω την σκέψη μου ότι με μια τέτοια τεχνική το μόνο που θα καταφέρουν είναι ο φυλακισμένος να έχει στο τέλος μονάχα δυο πράγματα στο μυαλό του: το νερό και το φαί.

 

'Τον βασάνιζαν τα ήσυχα δάκρυα της γυναίκας του, το γοερό κλάμα των παιδιών, τα βλέμματα των υπηρετών και των φρουρών, η συνείδησή του. Το παλάτι, που τόσο είχε λαχταρήσει τον καιρό της σκλαβιάς του, το μαλακό ανάκλιντρο, τα παχιά χαλιά, οι πέτρινοι τοίχοι, τα δρύινα, σκαλιστά έπιπλα, η αγαπημένη του βιβλιοθήκη...'

-Εδώ θα μπορούσε να πέσει πολύ γερό τσεκούρι.

 

-Πολύ λίγα ορθογραφικά, κυρίως ένας πάσσαλος που κυκλοφορεί γραμμένος με ένα σίγμα.

[Loch Moors]

Μου αρέσουν οι κλασικές φάνταζυ ιστορίες κι αυτήν είχε πολλά τέτοια στοιχεία. Δεν μου έκανε όμως μεγάλη εντύπωση, πιστεύω ότι κινείται πολύ πάνω στην πεπατημένη οδό και δεν έχει κάτι ισχυρό που να τραβάει την προσοχή ή που να μένει στο τέλος.

 

Σίγουρα από άποψη στησίματος (περιγραφές του χώρου, του χρόνου και των καταστάσεων) είναι πολύ προσεγμένη και άμεση ιστορία. Οπότε, μήπως απλά δεν ήσουν σε πολύ φόρμα για να διανθιστεί?

 

Οι πληροφορίες που μας δίνεις για το πρόβλημα που απασχολεί τους πρωταγωνιστές δίνουν μια σφαιρική εικόνα της υπόθεσης, αλλά μου φάνηκε πως η έκταση της ιστορίας δεν επιτρέπει στον αναγνώστη να τις χωνέψει καλά. Διαβάζουμε για μια δυσιπόστατη κατάρα πάνω σε πάπυρο, για κάποιον που απειλεί να καταστρέψει τη χώρα, αλλά το κείμενο ουσιαστικά αναλύει για το πώς κράτησε την τιμή της η Επονί Λαντάν; Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με κάποια απ' τις δύο πλοκές, απλά ίσως ήταν καλύτερα αν επέλεγες να ασχοληθείς προς μία κατεύθυνση στην συγκεκριμένη ιστορία. Επίσης, προς το τέλος μου έμειναν κάποιες αμφιβολίες για το αν κατάλαβα ακριβώς ποια ήταν η σχέση του προδότη, του γιου του και του άρχοντα Παρνούκ.

 

Η σύνδεση με την εισαγωγή ήταν ομαλή, αλλά μετά η βαρύτητα της ιστορίας ίσως πέφτει περισσότερο πάνω στην δούλα και η ατμόσφαιρα στην οποία σε βάζει ο πρόλογος ξεχνιέται. Φυσικά αυτό δεν είναι κακό, απλά το αναφέρω γιατί το κείμενο είναι γραμμένο στα πλαίσια του διαγωνισμού.

 

Μπράβο για το χρόνο και την προσπάθεια όπως και να 'χει και καλές επόμενες φανταζυώσεις

[Tiessa]

Η ιστορία θίγει ένα ενδιαφέρον θέμα που έχει να κάνει με την τιμή, με το λόγο, με την υπόσχεση και για όλα αυτά μαζί έχει πολλά δυνατά σημεία τα οποία μου αρέσουν. Από την άλλη, αποκλίνει ταχύτατα από την εισαγωγή, με αποτέλεσμα από κάποια στιγμή και μετά να έχω ξεχάσει ότι ο αφέντης είναι εκείνος ο τρισάθλιος τύπος που βλέπουμε στην αρχή. Με εξαίρεση ότι κάποιες στιγμές αναφέρεται η αναπηρία του, όλα τα υπόλοιπα έχουν ξεχαστεί. Η οικογένειά του, η γυναίκα του, τα παιδιά του δε φαίνεται να φρικάρουν αρκετά στη θέα του, τη στιγμή που αρχικά είναι τυλιγμένος από την κορυφή μέχρι τα νυχια για να μην βλέπουν οι άλλοι την εμφάνισή του.

Ως προς το κομμάτι της επίκλησης, των πυλών, της προδοσίας και όλης της ιστορίας που αφορά τον πάπυρο, ομολογώ ότι παίρνω μια πολύ γρήγορη εικόνα, σαν να έχω περάσει βιαστικά έξω από μια μισάνοιχτη πόρτα που γινόταν κάτι πολύ ενδιαφέρον παραμέσα, αλλά δεν πρόλαβα να το δω. Θα ήθελα να έβλεπα περισσότερα γι αυτόν τον κόσμο.

 

Και μια μικρή τεχνική λεπτομέρεια: Δεν ξέρω αν μπορεί να ζήσει άνθρωπος μια βδομάδα χωρίς νερό. Ακόμα και αν μπορούσε, υποψιάζομαι ότι θα ήταν σε τέτοια κατάσταση αφυδάτωσης και παραληρήματος που αποκλείεται να ήταν σε θέση να εκφραστεί τόσο καθαρά.

[laas7]

Αυτη η ιστορια μου αρεσε αρκετα (εχω και μια αδυναμια στα φαντασυ) νομιζω πως το οριο λεξεων σε αναγκασε να κουτσουρευεις απο εδω και απο εκει, ξαναγραμμενη χωρις το οριο να σε πιεζει θα ειχε πολυ καλυτερο αποτελεσμα. Το διπλο θεμα οντως ηταν ενα μειον γιατι ουσιαστικα για το παιχνιδι περιμεναμε να επικεντρωθεις στην εισαγωγη ενω η ιστορια πηγαινε απο μονη της αλλου... η δουλα ειναι πολυ ωραιος και δυνατος χαρακτηρας (θα την περιμενα πιο γερασμενη παντως εκει που την περιγραφεις με το σεντονι μου φανηκε πολυ νεα για τετοια δυναμη χαρακτηρα και τετοια πειρα να γνωριζει επικλησεις- κι αυτο ειναι ενα σημειο που θελει ξεκαθαρισμα επισης). Γενικα νομιζω πως αξιζει να την ξαναγραψεις γιατι τωρα πολλα ερωτηματα παραμενουν αναπαντητα και με κανουν να σκεφτομαι πως διαβασα μιση ιστορια οχι ολοκληρη...θεωρω πως εχει αρκετο ζουμι ακομα για να γινει μια πολλη καλη φαντασυ ιστορια συγκινητικη και μαζι μαγευτικη σε εναν μαλλον εξωτικο κοσμο (τους φανταστηκα κατι σαν αραβες βεβερους)που του αξιζε να τον περιγραψεις και αναλυσεις περισσοτερο.