Ένα συνηθισμένο παιδί

[kitedim83]

(Καλώς σας βρήκα. Σας διαβάζω αρκετό καιρό και μου αρέσε γενικά το κλίμα. Έτσι είπα να εγγραφώ και να σας δείχνω τις ιστοριούλες που γράφω κι εγώ συχνά πυκνά. )

 

Ήταν ένα συνηθισμένο παιδί.Ή μάλλον γεννήθηκε όπως όλα τα συνηθισμένα παιδιά. Είχε δυο μάτια, δυο χέρια και όλα τα συνηθισμένα απαραίτητα ανθρώπινα στοιχεία και ένα συνηθισμένο όνομα, (προς χάρην αοριστίας ας το φωνάζουμε Παιδί).

 

Είχε μια συνηθισμένη ανατροφή, μια συνηθισμένη οικογένεια και μεγάλωνε όχι με πολλά δράματα, όχι με πολύ ευτυχία, όχι με πολλά γενικώς, με μέτριες και σταθερές καταστάσεις γύρω του. Ελεγχόμενες και κανονικές που στο μέλλον θα του χάριζαν όμορφες αναμνήσεις και μια ευχάριστη νοσταλγία, συνηθισμένη.

 

Στο σχολείο η συμπεριφορά του ήταν συνηθισμένη για ένα παιδί της ηλικίας του, δεν ήταν πολύ καλός μαθητής, ούτε κακός αλλά ένας συνηθισμένος μέτριος μαθητής (το μέτριος που λένε οι δάσκαλοι) και είχε κι ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, του άρεσαν οι εξαιρέσεις. Τόσους κανόνες μάθαινε στο σχολείο μα αυτό θυμόταν μόνο τις εξαιρέσεις χωρίς να θυμάται καν σε ποιόν κανόνα αναφέρονται, «συνηθίζεται.. όλα τα παιδιά έχουν κάποιο πρόβλημα στο σχολείο» λέγανε οι δάσκαλοι στην μητέρα που ανησυχούσε για την πρόοδό του (πάντα ανησυχούν οι μανάδες).

 

Καθώς περνούσαν τα χρόνια και το Παιδί μεγάλωνε γενικότερα ακολουθούσε εξαιρέσεις στην ζωή του και έτσι πάντα έφτανε σε αδιέξοδα, (ως γνωστόν σε έναν κόσμο που λειτουργεί με κανόνες είναι δύσκολο να επιβιώσεις με εξαιρέσεις). Κάποια καλοκαιρινή μέρα, κι ενώ κατάπινε τα κουκούτσια από το καρπούζι και έφτυνε την κόκκινη ζουμερή σάρκα, η μητέρα του (ω! μα της συνήθειας) που είχε κάνει πολλούς προλόγους επί του θέματος, του είπε ότι δεν είναι πια Παιδί κι ότι πρέπει να κανονίσει να βρει απασχόληση (επί πληρωμή).

 

Κάπου σε αυτό το σημείο το Παιδί σάστισε και ένα «μα» σκάλωσε στα χείλη του. Δεν ήταν φυσικά ότι ήταν τεμπέλικο Παιδί, κάθε άλλο, απλά είχε πάντα ένα «μα» στα χείλη, όχι για να μεταπείσει, όχι επίτηδες αλλά εκ γενετής. Η μητέρα δάγκωνε την σάρκα από το καρπούζι και έφτυνε τα κουκούτσια κάπου μεταξύ «μα» και ηλιοβασιλέματος πάνω στα συνηθισμένα πλακάκια της βεράντας.

 

Έτσι, το Παιδί της ιστορίας μας, άρχισε μια αναζήτηση απασχόλησης ώσπου κατέληξε να γίνει μισθοφόρος (το «κατέληξε» που χρησιμοποιούμε για τον θάνατο) ήταν άλλωστε συνηθισμένο για Παιδιά της ηλικίας του. Η μητέρα του ανησύχησε φυσικά αλλά όπως είπαμε, πάντα ανησυχούν οι μανάδες.Κι έτσι βρέθηκε στην άλλη άκρη του πλανήτη, με βαριές μπότες στα συνηθισμένα πόδια του και ένα δεύτερο κεφάλι μεταλλικό να περιορίζει το δικό του και να κλείνει καλά τις σκέψεις του μαζί με τις εξαιρέσεις για να αφήνει χώρο στους κανόνες να το πλησιάζουν.Η μοίρα του συνηθισμένη φυσικά, θα επιβιώσει ή θα «καταλήξει».

 

Κάποτε μου έστειλε ένα γράμμα, δεν κατάλαβα πολλά, οι λέξεις του ήταν δυσανάγνωστες και ο φάκελος έσταζε αίμα με γεύση καρπούζι.

[alkinem]

Καλώς ήρθες στο SFF.

Χαριτωμένο κείμενο, σίγουρα όχι συνηθισμένο. Περιεκτικό, παρά το μικρό του μέγεθος, κι ευκολοδιάβαστο. Βεβαίως η επανάληψη της λέξεως "συνηθισμένος" σε τόσο μικρό χώρο ήταν κάπως κουραστική.

Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Και πάλι καλωσόρισες.

[Nirgal]

Καλώς ήρθες κι από μένα.

 

Ενδιαφέρουσα ιστορία αν και θα περίμενα μια διαφορετική κατάληξη για το Παιδί. Η απόφασή του να γίνει μισθοφόρος δε μου φάνηκε εξαιρετική. Το Παιδί θα μπορούσα να το φανταστώ να σηκώνει φέρετρα σε κηδείες, να ετοιμάζει πτώματα σε γραφεία τελετών, να πουλάει το σπέρμα του, να προσφέρεται για πειράματα, γενικά να εργάζεται εκεί που άλλοι θεωρούν εκτός κανόνα, όχι κανονικές εργασίες, αλλά περιθωριακές, όπως οι εξαιρέσεις που ακολουθούσε όλη του τη ζωή.

 

Η τελευταία πρόταση όμως, μου άρεσε πάρα πολύ.

 

Και πάλι καλώς ήρθες και να διαβάσουμε κι άλλες.

[Cassandra Gotha]

Εγώ ήθελα να σου πω ότι η πιο ωραία σκηνή για 'μένα είναι εκείνη που η μητέρα κάθεται σε μια κόκκινη από το ηλιοβασίλεμα βεράντα και τρώει το καρπούζι της κανονικά.

 

Καλωσήρθες.

[kitedim83]

Καλώς σας βρίσκω. Ευχαριστώ για τα σχόλια.

John82 ναι όντως είναι κουραστική η επανάληψη αλλά για μένα, μου φάνηκε ότι χρειαζόταν.

Nirgal έχεις μεγάλη φαντασία ε; ναι θα μπορούσε να κάνει κάτι από αυτά αλλά ήταν αρκετά συνηθισμένο παιδί.

Αν είχε κάνει κάτι εξαιρετικό δεν θα ήταν συνηθισμένο, έτσι δεν είναι; Ίσως ένα εξαιρετικό Παιδί να έκανε κάτι άλλο. Ποιός ξέρει μπορεί κάποτε να γράψω και για αυτό κάτι.

Cassandra πιστεύω πως είσαι λίγο κυνική, αν δεν κάνω λάθος.(χωρίς παρεξήγηση έτσι;!)

Χάρηκα και θα τα λέμε.

[Cassandra Gotha]

Αν σου φάνηκα κυνική λέγοντάς σου ποια σκηνή μου άρεσε περισσότερο, φαντάζομαι τι θα πεις άμα σου πω κάτι αρνητικό.

 

Edit μετά την απάντηση της kitedim83 (από κάτω ντε ): Α, εντάξει τότες.

Edited October 6, 2012 by Cassandra Gotha

[kitedim83]

Είπα ότι μου φάνηκες έτσι γιατί αυτή η εικόνα ήθελε να δείξει το πόσο κυνική είναι η μητέρα. Δεν το είπα για κακό. Άσε που δεν θεωρώ κακό τον κυνισμό. Ο Benford είχε πει ότι ο κυνισμός εφευρέθηκε από τους αισιόδοξους για να κριτικάρουν τους ρεαλιστές. Λυπάμαι αν παρεξηγήθηκες, και βασικά δεν θα είχα πρόβλημα να μου πεις οτιδήποτε κακό, ίσα ίσα, για αυτό νομίζω ότι παραθέτουμε τα κείμενά μας για να γινόμαστε καλύτεροι.