Απαγορευμένη Αγάπη

[iliosporos]

Ε.Φ.

945 Λέξεις

Τίτλος που παραπέμπει σε Μανούσο Μανουσάκη

Βία: Ελάχιστη

 

Απαγορευμένη αγάπη

 

Σε μια εποχή που οι κοινωνικές συναναστροφές είχαν απαγορευτεί εκείνος της είχε μιλήσει!

Σε μια εποχή που κάθε μορφής επαφή μπορούσε να επιφέρει βαριά φυλάκιση, εκείνος την είχε αγγίξει!

Σε μια εποχή που τα συναισθήματα μπορούσαν να τιμωρηθούν ακόμα και με θάνατο εκείνος την είχε αγαπήσει!

Κι εκείνοι το ήξεραν

 

Φρόντισαν να τους ενημερώσουν καμιά δεκαριά τουλάχιστον καλοπροαίρετοι γείτονες. Δεν τους κατηγορώ, προϊόντα του συστήματος. Όλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν τα πλεονεκτήματα της ρουφιανιάς, ειδικά όταν υπάρχει επίσημη επιβράβευση από τις αρχές.

 

Τον συνέλαβαν κάτω από το σπίτι της την ώρα που με μια ακουστική κιθάρα – κατασκευασμένη το 2045 παρακαλώ – τουλάχιστον μισό αιώνα πριν, τραγουδούσε δημόσια, αν είναι δυνατόν, ένα τραγούδι με τίτλο «Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου» που αναγνωρίστηκε ως καντάδα με συνθέτη τον Γεώργιο Ζαμπέτα και περιελάμβανε την περιγραφή ενός από τα απαγορευμένα συναισθήματα στον στίχο: «κι ο έρωτας σου με φέρνει εδώ»

 

Το κατηγορητήριο περιελάμβανε δημόσια ομιλία, δημόσια ομιλία μετά μουσικής «τραγούδι», δημόσιο άγγιγμα στην πλάτη και το χέρι, διατάραξη κοινής ησυχίας, προσβολή δημοσίας αιδούς και το βαρύτερο όλων: Αγάπη!

 

Με αστραπιαίες διαδικασίες όπως άρμοζε στους εγκληματίες συναισθήματος τον είχαν προδικάσει, τους έκαναν τις απαραίτητες ενέσεις χυτοσίδηρου σε ώμους, αγκώνες, καρπούς, γοφούς γόνατα και αστραγάλους και πλέον βρισκόταν μαγνητικά αλυσοδεμένος και τηλεκατευθυνόμενος καθώς βήμα-βήμα τον οδηγούσαν στην αμφιθεατρική αίθουσα του δικαστηρίου.

Στη μέση της αίθουσας ήταν το φουτουριστικό μηχάνημα θανάτωσης.

 

Είχε διαβάσει σε φυλλάδες μυστικών οργανώσεων για τις τιμωρίες που επέβαλλαν στους εγκληματίες. Είχε διαβάσει για το πόσο είχε ξεφύγει η εξουσία από τότε που είχαν απαγορεύσει την ομιλία και είχαν απαγορεύσει στον κόσμο να επικοινωνεί ουσιαστικά, να αντιδρά, να διαμαρτύρεται, να απεργεί, να ξεσηκώνεται.

Φόβος και τρόμος ήταν το όπλο τους καθημερινά για να ελέγχουν τον προβατοποιημένο κόσμο στη σύγχρονες πόλεις στρούγκες του 2108.

Και φυσικά όταν κάποιο πρόβατο αντιδρούσε ή έφευγε από το μαντρί το πιο αισιόδοξο και χαρούμενο σενάριο ήταν πως θα το φάνε οι λύκοι.

 

Βέβαια από την άλλη πλευρά είχαν απαγορευτεί τα βασανιστήρια επίσημα.

Κάθε άνθρωπος πλέον γεννιόταν με έναν ενσωματωμένο συναγερμό πόνου και αδρεναλίνης. Μόλις ο μετρητής χτυπούσε κόκκινο έπεφτες άμεσα σε κόμμα ενώ έδινε σήμα σε μια ειδική ομάδα αποτελούμενη από έναν γιατρό, έναν εισαγγελέα και δύο φύλακες για την ακριβή θέση που βρισκόσουν!

Το σώμα αυτό δρούσε ανεξάρτητα από κάθε αρχή εξουσίας και επενέβαινε οπουδήποτε κάποιος υπέφερε χωρίς να ελέγχει τη δικαιοσύνη της κατάστασης ακόμα και αν ήταν ένα παιδί που το χαστούκισε ο πατέρας του, ένας ποδοσφαιριστής που έσπασε το πόδι του στον αγώνα ή κάποιος που έπαιρνε εκδίκηση τιμωρώντας τους δολοφόνους της οικογένειάς του με πόνο.

 

Έτσι σταμάτησαν οι απαγωγές, οι βιασμοί, οι ληστείες, οι ξυλοδαρμοί και τα λοιπά βασανιστήρια από τα οποία υπέφεραν καθημερινά χιλιάδες κόσμου. Ή ακόμα και αν γίνονταν το θύμα δεν ένοιωθε τίποτα

Ο μετρητής αυτός ήταν καλά κρυμμένος στη σπονδυλική στήλη και η αφαίρεσή του ήταν αδύνατη.

 

Είχε πάντως και την υποψία ότι μπορεί στην περίπτωση των βασανιστηρίων να μπλόκαραν το μηχανισμό που σε έριχνε σε κόμμα ή να μην άφηναν την ομάδα των τεσσάρων να εμφανιστεί μέχρι να τελειώσει το μαρτύριό σου.

 

Τι σημασία είχε όμως; Πλέον δεν τον ένοιαζε τίποτα!

Το μόνο που σκεφτόταν ξανά και ξανά ήταν η χαμένη του αγάπη!

Εκείνη που δεν θα ξαναέβλεπε ποτέ!

 

Οδηγήθηκε στη θέση του κατηγορούμενου για να ακούσει την απόφαση του δικαστηρίου.

 

Κρίθηκε ένοχος για όλα τα αδικήματα με τις εξής ποινές

Δημόσια ομιλία: Φυλάκιση 4 ετών

Δημόσια ομιλία μετά μουσικής «τραγούδι»: Φυλάκιση 9 ετών

Δημόσια απαγγελία της λέξης «έρωτας»: Φυλάκιση 10 ετών

Δημόσιο άγγιγμα στην πλάτη και το χέρι: Φυλάκιση 11 ετών

Διατάραξη κοινής ησυχίας: Φυλάκιση 2 ετών

Προσβολή δημοσίας αιδούς: Φυλάκιση 4 ετών

Συναίσθημα αγάπης: Θάνατος

 

Ο χειριστής του σαν μαριονέτα τον κατεύθυνε προς τους φύλακες οι οποίοι τον οδήγησαν μέσα στο μηχάνημα θανάτωσης στο κέντρο της αίθουσας.

 

Μπήκε μέσα σχεδόν χαμογελώντας γνωρίζοντας πως το μαρτύριό του θα τελείωνε άμεσα.

 

Το μόνο που σκεφτόταν πλέον ήταν εκείνη και ο θάνατος που θα τον λύτρωνε.

 

Κοίταξε το εσωτερικό του θαλάμου και αναρωτήθηκε με ποια μορφή θα ερχόταν το τέλος. Αέριο, ηλεκτρισμό, ασφυξία ή κάτι πολύ πιο άμεσο!

 

Σε ένα δωμάτιο εκεί κοντά ο σύγχρονος δήμιος άρχισε να πειράζει μια οθόνη αφής η οποία ενεργοποίησε μια «κλήρωση» ανάμεσα σε κάποιες επιλογές.

 

Διαδοχικά αναβόσβησαν τα ονόματα Σινικό τείχος, Γκουαντάναμο, Συρία 2012, Λονδίνο Μεσαίωνας, Αργεντινή 15^ος αιώνας, Άουσβιτς, Ινδιάνος, Αφγανιστάν γυναίκα, Κολοσσαίο Χριστιανός, Κονγκό αλμπίνο, Γαλέρα σκλάβος, Ινδία Χίτζρα.

 

Σταμάτησε στην επιλογή Γαλέρα σκλάβος.

 

Ο σύγχρονος δήμιος πάτησε ένα κόκκινο κουμπί και το ερωτευμένο σώμα στη μηχανή θανάτωσης έπεσε άψυχο στο πάτωμα.

 

Το ακροατήριο χειροκρότησε συγχρονισμένα με τέσσερα δυνατά και κοφτά παλαμάκια για την επιτυχία μιας ακόμα επιτυχημένης γρήγορης και ανώδυνης θανατικής καταδίκης από την πλευρά της εξουσίας.

 

Εκείνος άνοιξε τα μάτια του και μπροστά του είδε μια ματωμένη πλάτη ενός μαύρου γεμάτη βαθιές πληγές.

Στα ρουθούνια του ήρθε ιδρώτας πολυκαιρισμένος, ούρα και αίμα.

Στα αλυσοδεμένα νέγρικα χέρια του κρατούσε με παλάμες πληγιασμένες ένα κουπί.

Έστρεψε το κεφάλι δεξιά και αριστερά να δει πού βρίσκεται μα πριν προλάβει ένας πόνος αγκαλιά με ένα φριχτό τσούξιμο χόρεψαν στην πίστα της πλάτης του καθώς το μαστίγιο του επόπτη των σκλάβων δεν επέτρεπε καθυστερήσεις.

 

Και ξανά και ξανά τον μαστίγωνε και του ούρλιαζε μέχρι να πάρει μπρος και να αρχίσει να κάνει κουπί μαζί με όλους τους άλλους σκλάβους, οδηγώντας τους Πορτογάλους καπετάνιους πίσω στο σπίτι τους ή σε μια άλλη αποστολή που μπορεί να κρατούσε μήνες και μήνες.

 

Ταξίδι στο χρόνο λοιπόν! Έξυπνο!

Το σώμα πεθαίνει και η ψυχή βασανίζεται ξανά και ξανά με αμέτρητους τρόπους σε μια επιλογή των πιο ακατάλληλων στιγμών της ανθρώπινης κτηνωδίας.

 

Άρχισε να κάνει κουπί προσπαθώντας να ακολουθήσει των ρυθμό των υπολοίπων και ελπίζοντας πως στο επόμενο λιμάνι μπορεί να τον περίμενε η αγάπη του.

Ήταν έτοιμος να κάνει κουπί για πάντα μέχρι να τη συναντήσει…

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ.docx

[alkinem]

Μικρό αλλά καλό.

 

Παρά το περιορισμένο μέγεθος της ιστορίας, μπόρεσες και μας έδωσες να καταλάβουμε τι ακριβώς είχες στο μυαλό σου. Βέβαια μου έλειψε η δράση, με την έννοια πως ουσιαστικά δεν βλέπουμε να γίνεται τίποτε, παρά μόνο έχουμε περιγραφή των ήδη εκτυλιχθέντων γεγονότων. Μου άρεσε όμως η ιδέα σου, για την θανατική καταδίκη. Το σώμα πέθαινε, αλλά η ψυχή ήταν αναγκασμένη να βιώνει συνεχόμενες βασανιστικές εμπειρίες στο παρελθόν. Πραγματικά αρκετά ευρηματικό.

 

Αρκετά καλή χρήση του λόγου, πρόσεξα μόνο δυο-τρία ορθογραφικά λαθάκια, λέξεις που δεν ταίριαζαν καθώς και σημεία στίξης που έλειπαν σε κάποιες προτάσεις.

 

Μου κακοφάνηκε κάπως η ήρεμη αντίδραση του ήρωα όταν συνειδητοποίησε την φύση της τιμωρίας του. Την υποδέχθηκε με γαλήνη και στωικότητα, ενώ πιο λογικό θα ήταν να παραφρονήσει, έστω προσωρινά, από αυτό που του συνέβαινε.

 

Καλή σου επιτυχία.

[iliosporos]

Το μαστίγιο μπορεί να σε ταξιδέψει από την παραφροσύνη στην απάθεια σε 3 επαναλήψεις!

[gismofbi]

Πολύ έξυπνη και πρωτότυπη ιδέα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Η εισαγωγή πολύ ποιητική και το τέλος ευρηματικότατο που σου αφήνει μια στεναχώρια για τον ήρωα που θα βασανίζεται ξανά και ξανά γιατί το μόνο που έκανε ήταν να αγαπήσει. Δεν έχω να πω αρνητικά. Τελικά έχουν δίκιο όσοι λένε ότι τα ακριβά αρωματα μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια. Μπράβο και καλή επιτυχία !

[jjohn]

Μικρό, αλλά θαυματουργό! Πολύ καλή αφήγηση, αν και στην αρχή νόμιζα πως θα ήταν κάπως κωμική(κάτι τέτοιο όμωςδεν θα ταίριαζε στους σκοπούς του κειμένου). Γενικά, πρόκειται για ένα πάρα πολύ σκοτεινό κείμενο, ιδίως όταν φτάνουμε προς το τέλος το οποίο είναι

φρικιαστικό και πανέξυπνο ταυτόχρονα

Επίσης, το ότι μέσα σε τοσες λίγες λέξεις καταφέρνει να πει μία ολοκληρωμένη ιστορία είναι θετικό, γιατί έτσι δεν σκαλώνει πουθενά η ανάγνωση.

 

Καλή σου επιτυχία!

Edited October 7, 2012 by jjohn

[Loch Moors]

Πολύ καλό το εγχείρημα να προσπαθήσεις να συμπυκνώσεις σε πολύ λίγες λέξεις μια ολόκληρη ιστορία. Πάτησες στην ουσία πάνω σε ένα μόνο περιστατικό - την καταδίκη του - και γύρω από αυτό ανέπτυξες πολλά πράγματα. Μας είπες για μια κοινωνία Τζορτζ Όργουελ, για την κατασκοπία και την προδοσία του διπλανού, για την απαγόρευση των συναισθημάτων και για το ότι ο πρωταγωνιστής το ξεπέρασε αυτό, για έναν ζοφερό τρόπο τιμωρίας που βρίκα εξαιρετικά εμπνευσμένο. Μου άρεσε η κίνηση αυτή, αλλά νομίζω ότι ήθελε λίγη παραπάνω επεξεργασία, γιατί κάποια πράγματα δε λειτούργησαν πολύ καλά. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη

όλη η δράση και η ένταση εμπεριέχεται σε μία σκηνή, στις λίγες κινήσεις που έκανε ο άντρας μπαίνοντας στην αίθουσα του δικαστηρίου και στις σκέψεις του. Αυτό ξαφνικά διακόπτεται και παρεμβάλλεται μια αρκετά εκτενής περιγραφή του τι συμβαίνει με τα βασανιστήρια στην κοινωνία που περιγράφεις. Συγκεντρωμένες πληροφορίες που με πέταξαν αρκετά εκτός: η παράγραφος "Είχε διαβάσει σε φυλλάδες μυστικών οργανώσεων ... το μαντρί το πιο αισιόδοξο και χαρούμενο σενάριο ήταν πως θα το φάνε οι λύκοι." είναι οκ, παραθέτει σκέψεις του καταδίκου και μας δίνει και κάποιες πληροφορίες. Η συνέχεια όμως "Βέβαια από την άλλη πλευρά είχαν απαγορευτεί ... στη σπονδυλική στήλη και η αφαίρεσή του ήταν αδύνατη." θέλει κάποια κατάτμηση, ή μείωση, ή ίσως αν διαχύσεις αυτές τις πληροφορίες σε όλο το κείμενο;

 

Το τέλος μου άρεσε. Νομίζω πως αυτό ήταν το πιο ταιριαστό, το πιο αποδεκτά υπερβατικό. Να παραμείνει πιστός στα συναισθήματά του

μπορεί η ψυχή του να μπήκε σε άλλο σώμα, αλλά οι μνήμες έμειναν εκεί.

 

Φυσικά μπράβο για την προσπάθεια και καλή επιτυχία!

[apelpio]

Μικρό αλλά περιεκτικό και ουσιαστικό διήγημα. Ο κόσμος που περιγράφεται είναι εφιαλτικός, δείχνοντας την παράνοια που προκάλεσε σ' αυτήν την περίπτωση, η εξουσία. Πολύ πρωτότυπη και η ιδέα της τιμωρίας. Ευρηματική αλλά και απάνθρωπη ταυτόχρονα. Βρήκα το λόγο πολύ άμεσο και το κείμενο ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστο. Γενικά μια πολύ δυνατή συμμετοχή.

[Βαγγέλης]

Αυτή η συμπύκνωση μου αρέσει πολύ δίνει κάτι ξηρό που στην ουσία δείχνει και την δική σου θέση (του συγγραφέα δηλαδή) για τον κόσμο που περιγράφεις. Προσωπικά, θα προτιμούσα ακόμα λιγότερα λόγια και να μην είχες τις παραγράφους στη μέση έτσι θα ήταν ακόμα πιο ξερο σα κείμενο και κάθε πρόταση θα σε χτυπούσε πιο πολύ. Το τέλος μου άρεσε αρκετά αλλά δεν νομίζω ότι έπρεπε να πεις ότι ήταν ταξιδι στο χρόνο γιατι ο αναγνώστης μπορεί να το καταλάβει πολύ εύκολα.

[Mesmer]

Πολύ άμεση ιστορία. Διαβάζεται εύκολα και σε πάει γρήγορα μέχρι το τέλος.

 

Είναι πολυχρησιμοποιημένο αυτό το είδος της μελλοντικής κοινωνίας, όπου τα συναισθήματα και η έκφραση είναι κάτι το απαγορευμένο. Εδώ λείπουν κάποιες λεπτομέρειες για το πώς επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο, επειδή μόνο με τη βία δεν μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο λειτουργίας των ανθρώπων. Εκτός αν εννοείς ότι απαγορευόταν μόνο η δημόσια έκφραση, αν και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στο κείμενο.

 

Είναι γραμμένο με απλό τρόπο, μας δίνεις μόνο τα γεγονότα και όχι εικόνες. Αν και αυτό βοηθάει στο να πάει το κείμενο πιο γρήγορα, θα ήθελα να δω μερικές περισσότερες λεπτομέρειες από τον συγκεκριμένο κόσμο. Επίσης, λείπουν πολλά κόμματα, που θα βοηθούσαν την ανάγνωση.

 

Κάποιες πιο συγκεκριμένες παρατηρήσεις στο αρχείο.

Απαγορευμένη Αγάπη.doc

[dagoncult]

Άλλη μια μικρή ιστορία με πολλές πληροφορίες. Η αφήγηση κύλησε ήρεμα, χωρίς προβλήματα. Καλή η ιδέα να τον στέλνουν σε κάποιο μέρος όπου θα βασανίζεται για πάντα, αλλά δεν πιάνω το θέμα της θανάτωσης. Καταλαβαίνω σαν βασανιστήριο το να σε στέλνουν σ' έναν εικονικό κόσμο όπου θα υποφέρεις όσο (και για όσο) θέλουν αυτοί, αλλά το μηχάνημα θανάτωσης σκοτώνει τα θύματά του έτσι κι αλλιώς, οπότε πού βασίζεται το υπόλοιπο βασανιστήριο; Θέλω να πω, ακόμα κι αν η εξουσία έχει ανακαλύψει ότι υπάρχει αυτό που λέμε Ψυχή, για ποιον λόγο να φτιάξει αυτό το μηχάνημα και να κρατήσει μυστική την ακριβή λειτουργία του; Εννοώ ότι για την εξουσία το πραγματικό κέρδος θα ερχόταν από τη γνωστοποίηση του τι πρόκειται να πάθει το θύμα έτσι και παρανομήσει. Από τη στιγμή που το κρατούν κρυφό, ποιο το νόημα αυτού του τρόπου θανάτωσης; Και κάτι άλλο: Αν τους στέλνουν πίσω στο παρελθόν (υποθέτω φυτεύοντας την ψυχή του θύματος σε κάποιο ταλαίπωρο σώμα;), πώς είναι σίγουροι (οι εξουσιαστές) ότι κανείς εκτελεσμένος δεν θα τα καταφέρει να επιζήσει και τελικά να ζήσει (ας πούμε) μια ήρεμη ζωή στο παρελθόν;

 

Υγ: Ωραίος ο συναγερμός πόνου-αδρεναλίνης (αν και η ομάδα επέμβασης δεν είναι και τόσο αληθοφανής, αφού ο λόγος συναγερμοί/λεπτό θα πρέπει να βρίσκεται κοντά στο άπειρο :) ).

Edited October 13, 2012 by dagoncult

[abuno]

Αφήνει αρκετά ερωτηματικά η ιστορία. Μερικά τα επισήμανε πιο πάνω ο Dagon. Έτσι δυστυχώς, το τελευταίο βασανιστήριο χάνει το νόημά του.

Κατά τ' άλλα, καλή ιδέα, φανερή η παρουσία της εξουσίας και το δυστοπικό-φουτουριστικό κλίμα δένει το διήγημα.

 

Καλή σου επιτυχία.

[Mors Planch]

Είναι καλά γραμμένο, αλλά προσωπικά είχα κάποια προβλήματα μαζί του. Πρώτον η ιδέα είναι από τις πολυχρησημοποιημένες ιδέες του είδους, την οποία ποτέ δε μπόρεσα να πάρω στα σοβαρά. Δεύτερον οι επιλογές των τιμωριών... ωραία το Αυσβιτς ή το χτίσιμο του Σινικού τείχους να το καταλάβω. Μετά βάζουμε τη Συρία σήμερα ή το Γκουαντανάμο... στο ίδιο επίπεδο βαρβαρότητας που έχει μείνει στην ιστορία αιώνες μετα;

 

Τώρα βέβαια ότι αυτό που μου χτύπησε πιό άσχημα απ΄όλα ήταν οτι καταλήγει μαύρος σκλάβος σε Πορτογαλική γαλέρα όταν οι Πορτογάλοι δε χρησιμοποιούσαν γαλέρες (Μεσογειακό φρούτο γαρ...) και στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι κωπηλάτες στις γαλέρες ήταν απ΄τις ακτές της Μεσογείου... μάλλον δικό μου πρόβλημα είναι!

[iliosporos]

Mετά από πολύ προσεκτική και αναλυτική μελέτη έχω να πω στον φίλο Σκρουτζ Μοrs Planch τα εξής:

 

Πρώτον και σημαντικότερον, οι αντιφάσεις στις οποίες έχει πέσει το κείμενό μου με προσπερνάνε!

Από τη μία οι Πορτογάλοι χρησιμοποίησαν πολλές φορές σκλάβους στα καράβια τους, τόσο από τη Βόρεια Αφρική όσο και από την υπόλοιπη Αφρική μιας και ήταν οι πρώτοι που έκαναν το γύρο της για να καταλήξουν στην Ινδία.

Από την άλλη όπως επιβεβαίωσα ουδέποτε χρησιμοποίησαν γαλλέρες (galley ίσως ίσως απο το ελληνικό Γαλέος - το γνωστό σκυλόψαρο - Τι μαθαίνει κανείς!) παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις, αλλά κυρίως πλοία γνωστά ως caraveles και carracks.

 

Από την άλλη ένας πεισματάρης ηλιόσπορος θα έλεγε ότι και γαλλέρες είχαν και σκλάβους όλων των αποχρώσεων άρα έχω μια υποψία δίκιου!

 

Το τι συνέβη στους υποστηρικτές του Καντάφι, μέσα στο Γκουαντάναμο μόνο να το υποθέσουμε μπορούμε. Μπορεί να μη μείνουν στην ιστορία ως τα μέρη στα οποία έγιναν τα χειρότερα βασανιστήρια όλων των εποχών, αλλά προφανώς δεν θα ήταν και λίγο να εμφανιστείς ξαφνικά εκεί στα καλά καθούμενα..

 

Για την πολυπαιγμένη ιδέα έχεις δίκιο, αλλά δεν πολυασχολούμαι με το χώρο γιαυτό μάλλον...

 

Γενικά το κείμενο έχει τα θέματά του αλλά δεν θα τό πειράξω μέχρι το τέλος του διαγωνισμού.

[Stanley]

Η ιστορία είχε ενα πολύ τετριμμένο θέμα, που αποδόθηκε με εξίσου τετριμμένο τρόπο και γλώσσα. Ακόμα και ο τίτλος δεν βοηθάει. μάλλον κάνει πιο εύκολη τη συνειρμική ταύτιση με κοινότοπα έργα. Δυστυχώς δεν με κέρδισε.

Edited October 15, 2012 by Stanley

[khar]

Μου άρεσε το κοφτό στυλ και οι πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες (π.χ. το συμβούλιο επέμβασης, πότε χειραγωγείται, τι γίνεται με την απαγόρευση της ομιλίας), οι οποίες, όμως, δεν αξιοποιούνται, ούτε αναπτύσσονται. Η πολύ μικρή έκταση σε συνδυασμό με μια πληθώρα πληροφοριών, δεν νομίζω ότι ήταν ο καλύτερος συνδυασμός. Ενώ το θέμα προσφέρεται για να αγγίξει βαθιά τον αναγνώστη, χρησιμοποιείς αρκετά κλισέ του είδους, ειδικά την απαγόρευση της αγάπης, χωρίς όμως να τα προσφέρεις με κάποιο δικό σου τρόπο. Στην πραγματικότητα έμοιαζε με την περίληψη μιας ιστορίας που θέλεις να γράψεις. Στο τέλος ίσως θα μπορούσε να κάνεις κάτι με τη μετακίνηση στο χρόνο για να εκπλήξεις τον αναγνώστη. Δηλ. ο ήρωας μοιάζει αρκετά μεσσιανικός και σε συνδυασμό με την καταδίκη του λόγω αγάπης, εγώ φαντάστηκα ότι θα είναι ο Ιησούς ή κάποιο άλλο λιγότερο χρησιμοποιημένο πλην, όμως, γνωστό ιστορικό πρόσωπο.

[Ροη]

H ιστορία σου είχε πολύ ιδιαίτερο στυλ γραφής. Η αφήγηση των γεγονότων σαν μονόστιχα, δίνει χιούμορ και μια επείγουσα αίσθηση στα δρώμενα, αλλά δεν βοηθά να ταυτιστούμε με τον πόνο και την απανθρωπιά της κοινωνίας που παρουσιάζεις.

 

Ο αφηγητής είναι σαν να αντιμετωπίζει τις εξελίξεις με μια πρωτόγνωρη αίσθηση θαυμασμού για τα πάντα, σαν παιδί που παίζει και όχι σαν μελλοθάνατος. Απο τη μια αυτό ξενίζει τον αναγνώστη, απο την άλλη, δίνει ίσως, μια ρεαλιστική εντύπωση του πως θα συμπεριφερόταν κάποιος που ποτέ δεν είχε αισθανθεί πραγματικά, αφότου ένιωσε. Σαν όλα να είναι πιθανά, σαν να υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Ακόμα και αν τραβάει κουπί σε γαλέρα.

 

Καλή επιτυχία.

[Mors Planch]

Λοιπόν μια που το κόλλημα μου ειναι... γνωστό. Το γαλέρα προέρχεται από το γαλεα που ήταν μικρό Βυζαντινό κωπηλατικοί πλοίο. Στα λατινικά/ιταλικά μεταφράστηκε σαν galea/galia. Στη συνέχεια κάπου αποκτά στα αγγλικά το δεύτερο Λ αλλά η λέξη ειναι απλούστατα Ελληνική. (Αν και συνήθως την εποχή εκείνη θα βρεις το κατεργο σαν περιγραφή στα Ελληνικά κείμενα.

 

Όσο για τη χρήση σκλάβων μέχρις ότου κάποιος καλός Βενετσιανος βρήκε το a scaloccio ως μέθοδο κωπηλασίας αυτή ήταν απλώς αδύνατη. Μετά χρησιμοποιούσαν σε αυτό το είδος γαλερας ένα μείγμα από αιχμαλώτους πολέμου, καταδικους, επιστρατευμενους και επαγγελματίες με την προτίμηση στις δύο τελευταίες κατηγορίες. (Για το Ελληνικό παράδειγμα τόσο τα Επτάνησα όσο και η Κρήτη επανδρωναν πλοία για τον Ενετικό στόλο και στη ναυμαχία της Ναυπάκτου τουλάχιστον 5000 άνδρες και κάποιες δεκάδες πλοία του χριστιανικού στόλου είχαν ελληνικά πληρώματα) Μαύρους σκλάβους; Όχι και τόσο. Το Πορτογαλικό δουλεμπόριο κατευθυνόταν κυρίως προς τις Αμερικανικές αποικίες, ιδίως τα νησιά που παρήγαγαν ζάχαρη. Στην Ευρώπη μαύροι σκλάβοι ήταν πολύ ποιο σπάνιοι και συχνά αξιοπερίεργο.

 

 

Mετά από πολύ προσεκτική και αναλυτική μελέτη έχω να πω στον φίλο Σκρουτζ Μοrs Planch τα εξής:

 

Πρώτον και σημαντικότερον, οι αντιφάσεις στις οποίες έχει πέσει το κείμενό μου με προσπερνάνε!

Από τη μία οι Πορτογάλοι χρησιμοποίησαν πολλές φορές σκλάβους στα καράβια τους, τόσο από τη Βόρεια Αφρική όσο και από την υπόλοιπη Αφρική μιας και ήταν οι πρώτοι που έκαναν το γύρο της για να καταλήξουν στην Ινδία.

Από την άλλη όπως επιβεβαίωσα ουδέποτε χρησιμοποίησαν γαλλέρες (galley ίσως ίσως απο το ελληνικό Γαλέος - το γνωστό σκυλόψαρο - Τι μαθαίνει κανείς!) παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις, αλλά κυρίως πλοία γνωστά ως caraveles και carracks.

 

Από την άλλη ένας πεισματάρης ηλιόσπορος θα έλεγε ότι και γαλλέρες είχαν και σκλάβους όλων των αποχρώσεων άρα έχω μια υποψία δίκιου!

 

Το τι συνέβη στους υποστηρικτές του Καντάφι, μέσα στο Γκουαντάναμο μόνο να το υποθέσουμε μπορούμε. Μπορεί να μη μείνουν στην ιστορία ως τα μέρη στα οποία έγιναν τα χειρότερα βασανιστήρια όλων των εποχών, αλλά προφανώς δεν θα ήταν και λίγο να εμφανιστείς ξαφνικά εκεί στα καλά καθούμενα..

 

Για την πολυπαιγμένη ιδέα έχεις δίκιο, αλλά δεν πολυασχολούμαι με το χώρο γιαυτό μάλλον...

 

Γενικά το κείμενο έχει τα θέματά του αλλά δεν θα τό πειράξω μέχρι το τέλος του διαγωνισμού.