Δεσμώτης

[poeticlooper]

Όνομα Συγγραφέα: poeticlooper

Είδος ποιήματος: Μπαλάντα

Αριθμός Στίχων: 28

 

 

Σαν ζαλισμένος μέσ'το σκοτεινό κελί του,

οι αναμνήσεις του τρυπάνε το κεφάλι,

χαράζει στίχους την αυγή μες την ψυχή του,

τις δυο παλάμες του τις κάνει μαξιλάρι,

τον βάζει η νύχτα μες το σκοτεινό της βέλο,

σχεδόν ουρλιάζει μα δεν βγαίνει η φωνή του,

όλα τα "πρέπει", τα "μπορώ" και τα "δεν θέλω",

κατακτητές που δυναστεύουν την ζωή του.

 

Όσο περνά ο χρόνος ζει κουλουριασμένος,

δηλώνει άρνηση να δει τους επισκέπτες,

με τα δεσμά του, χρόνια τώρα αηδιασμένος,

την πίστη έχασε σ' αυτούς τους νομοθέτες.

Μα σαν τ'ασπράδι των ματιών του σκοτεινιάζει,

τ'αυτιά του κλείνει και ονειρεύεται με πάθος

πως είναι εκείνος που τους νόμους αραδιάζει,

και η αγάπη πως ποτέ δεν είναι λάθος

 

Τα μάτια ανοίγει και κοιτάει τους ανθρώπους,

αν τον ακούσουν και αυτοί θα τον δικάσουν

δεν είναι έτοιμοι να πάνε σ'άλλους τόπους,

τις εντυπώσεις προσπαθούν να διασκεδάσουν.

Έχει αρχίσει και τ'αρέσει στο κελί του,

αργοχτυπάει η καρδιά του μέσ' το στήθος.

δεν τον πειράζει που ξοδεύει την ζωή του,

φοβάται έξω να βρεθεί μέσα στο πλήθος.

 

 

Μονάχα εσύ μπορείς αν θες να τον γλιτώσεις,

μια μούσα αυτόκλητη που χάθηκε στον δρόμο,

στην αγκαλιά σου μέσα να τον ημερώσεις,

από την σκέψη του να βγάλεις πια τον τρόμο.

Edited September 29, 2012 by poeticlooper

[Paradise Lost]

Υπεροχο μπραβο!Το καλυτερο σου που εχω διαβασει.Με αγγιξαν παρα πολυ οι εικονες και τα συναισθηματα που περναει.

[Oceanborn]

Ένιωσα πάρα πολύ τυχερή... Ξέρεις τον λόγο. Είναι πανέμορφο. Με κάθε ποίημα, εμένα τουλάχιστον με κερδίζεις και περισσότερο. Έχεις ταλέντο το δίχως άλλο. Δε χορταίνω να το διαβάζω. Και θα συμφωνήσω με την προλαλήσασα, είναι από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο σου....