Rikochet Posted March 24, 2005 Share Posted March 24, 2005 (edited) Ιστορία εμπνευσμένη απο το τραγούδι των VNV Nation Darkangel (Gabriel). Πρέπει να πώ ότι σίγουρα θα δημιουργηθούν στον αναγνώστη απορίες σχετικά με το background του πρωταγωνιστή, του κόσμου και γενικά του περιβαλλοντος της ιστορίας, οι περισσότερες απο τις οποίες θα λυθούν σε επόμενες ιστορίες. ---------------------------------------------------- Για δεύτερη φορά στην ύπαρξη του, διέσχιζε τις πολύβουες λεωφόρους της επίσης θορυβώδους πόλης. Η πρώτη φορά ήταν τόσο διαφορετική... τότε είχε προσωρινά αποποιηθεί των καθηκόντων του, ήταν πιο ανάλαφρος, γεμάτος ελπίδα και τόλμη για το μέλλον. Τώρα ήταν κουρασμένος και μπερδεμένος. Τραυματισμένος και γεμάτος οργή. Οργή όχι για κάποιον άλλον, αλλά για τον εαυτό του. Για αυτόν το δειλό, φυγόπονο, ανόητο εαυτό. Πως μπορούσε να ελπίζει ότι θα ξέφευγε έτσι απλά; Ήταν σίγουρο ότι θα υπήρχε κάποιο τίμημα, μόνο που αυτός δεν μπόρεσε να το συνειδητοποιήσει, παρα μόνο όταν ήταν πολύ αργά για να αντιδράσει. Έτσι, όχι μόνο τον έδιωξαν απο την Πρώτη Πόλη-Φρούριο, αλλα του στέρησαν και τις περισσότερες δυνάμεις του. Τον παράτησαν σχεδόν νεκρό, εξω απ’το γιγάντιο κτίσμα. Δεν θα είχε επιβιώσει, αν δεν συγκέντρωνε τη σκέψη του στο μοναδικό πράγμα που του απέμενε, και μπορούσε να στηριχθεί: Εκείνη. Την ανθρώπινη οντότητα που είχε καταφέρει να τον απομακρύνει, έστω και για λίγο, απο την άτεγκτη, άφθαρτη πλευρά του, και να τον κάνει να νιώσει όπως θα ένιωθε ένας... θνητός. Ένας ερωτευμένος –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- θνητός. Αργά ή γρήγορα, όμως, έπρεπε να την αφήσει. Ο ίδιος ήξερε πως οι πιθανότητες να ξαναγυρίσει κοντά της ήταν μηδαμινές. Παρόλα αυτά, γνωρίζοντας την επιρροή που ασκούσε επάνω της, της έδωσε μια υπόσχεση. Μπορεί να ήταν ψεύτικη, αλλα την ξεστόμισε χωρίς ίχνος ντροπής: «Κάποια μέρα θα ξαναγυρίσω». Και την άφησε να ελπίζει. Μάταια. Διώχνοντας τις δυσάρεστες αυτές σκέψεις απο το μυαλό του, συνέχισε το δρόμο του. Φορούσε μαύρα ρούχα, μαύρο παλτό, και μαύρες μπότες: Το χρώμα αυτό τον εξέφραζε καλύτερα απο κάθε άλλο. Μαύρο... το χρώμα που καταπίνει όλα τα άλλα. Φωτεινά, ελπιδοφόρα, μελαγχολικά... Όλα χάνονται μέσα του. Περπατούσε στους δρόμους της πόλης χωρίς να έχει καμιά συγκεκριμένη κατεύθυνση κατα νού. Άφηνε το ένστικτο και τις αναμνήσεις του να τον οδηγήσουν, και το σώμα του υπάκουε. Αν και ήταν περασμένα μεσάνυχτα, παρατηρούσε έντονη δραστηριότητα. Οι θνητοί έβγαιναν για να διασκεδάσουν. Συνάντησε πολλές ομάδες ανθρώπων, προσπερνώντας τις, με την ίδια απορία να σχηματίζεται στο μυαλό του κάθε φορά: Νιώθουν στ’αλήθεια όλοι αυτοί οι άνθρωποι χαρά; Ή έτσι προστάζει η κοινωνία τους; Όλοι τους χαμογελούσαν και αστειεύονταν. Τι είναι όλα αυτά, αν όχι μια απελπισμένη προσπάθεια να καλύψουν το κενό μέσα τους; Κάποια στιγμή, καθώς διέσχιζε ένα σκοτεινό, βρώμικο δρομάκι, δύο αλήτες πήγαν να τον ληστέψουν. Θολωμένα μυαλά, ανθρώπινοι μύες και δύο μαχαίρια, ενάντια στην στρατιωτική εμπειρία μιας χιλιετίας. Ήταν σχεδόν κωμικό. Δεν έζησαν για να καταλάβουν τη λεπτή ειρωνεία της κατάστασης. Αφού καθάρισε, όσο μπορούσε, τα ρούχα του απ’το αίμα των δύο άτυχων, συνέχισε την περιπλάνηση του, ενώ κάθε λεπτό που περνούσε, αμφέβαλλε όλο και περισσότερο για την αξία της σημερινής ανθρωπότητας. * Καταραμένο βρωμόκρυο... σκέφτηκε η γυναίκα που, τυλιγμένη μόνο με το σεντόνι της, προχωρούσε με αργά βήματα προς την άκρη της ταράτσας. Είκοσι όροφοι – ούτε μία πιθανότητα να τη γλυτώσω. Είχε ακούσει και για άλλες αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας, και ήθελε να είναι σίγουρη πως η δικιά της θα πετύχαινε. Είκοσι ολόκληρα χρόνια είχαν περάσει απο τότε που τον γνώρισε. Είκοσι χρόνια αναμονής, πόνου, θλίψης και απογοήτευσης. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο περίμενα να εμφανιστεί! Μου το είχε υποσχεθεί... Είκοσι χρόνια, και ακόμα δεν είχε καταφέρει να αποτινάξει την επιρροή του από πάνω της. Ενώ ήταν πεπεισμένη ότι δεν επρόκειτο να τον ξανάβλεπε ποτέ, κάτι μέσα της της απαγόρευε να αποκηρύξει την υπόσχεση του, ως ψεύτικη. Ακόμα, ένα απειροελάχιστο κομμάτι του εαυτού της ένιωθε πως εκείνος θα ξαναγυρνούσε. Γι’αυτό τώρα θα έδινε ένα τέλος. Στην αναμονή, στον πόνο, στην ζωή της. Έφτασε στο πεζούλι. Ανέβηκε προσεκτικά. Κοίταξε για μια τελευταία φορά την πόλη που απλωνόταν γύρω της. Περίμενε να ξυπνήσει κάποιο συναίσθημα μέσα της – έτσι δε γίνεται στις ταινίες; Περίμενε να νιώσει νοσταλγία, θλίψη, πόνο, κάτι τέλος πάντων, που να δίνει στην πράξη της κάποιο νόημα. Τίποτα. Η πόλη φαινόταν τόσο κενή όσο ποτέ άλλοτε, με τα πελώρια, γυάλινα κτίρια της, και τις απέραντες λεωφόρους της. Πήρε μια βαθιά ανάσα, και πήδηξε. * Είχε φτάσει στον προορισμό του. Η γυάλινη, εικοσαόροφη πολυκατοικία δεν είχε αλλάξει στο ελάχιστο απο την τελευταία φορά που την είχε επισκεφθεί. Κατευθύνθηκε προς την είσοδο, όταν μια κίνηση, στην κορυφή του κτιρίου, του τράβηξε την προσοχή. Κάτι, ή μάλλον κάποιος, έπεφτε. Με μεγάλη ταχύτητα. Δεν χρειάστηκε να παρατηρήσει τον θνητό για πολύ, για να καταλάβει ότι επρόκειτο για γυναίκα. Και αμέσως συνειδητοποίησε ότι ήταν η γυναίκα για την οποία είχε έρθει μέχρι εδώ. Δεν άφησε τις προφανείς απορίες και τα συναισθήματα του να τον καθυστερήσουν. Με αστραπιαίες κινήσεις πέταξε το παλτό και το πουκάμισο του, μένοντας γυμνός απο τη μέση και πάνω. Το δέρμα του ήταν γεμάτο χαραγμένα σύμβολα. Γονάτισε και αυτοσυγκεντρώθηκε. Ύστερα απο δευτερόλεπτα, ολόκληρο το σώμα του τραντάχτηκε απο σπασμούς, καθώς δύο κατάμαυρα φτερά ξεπρόβαλλαν απο τις ωμοπλάτες του. Ευτυχώς δεν τα έκοψαν, όταν μου αφαιρούσαν τις υπόλοιπες δυνάμεις μου, σκέφτηκε. Αφού βεβαιώθηκε ότι μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει, τινάχτηκε προς τα πάνω, ωθούμενος απο αυτά, και, σχίζοντας τον αέρα, πέταξε προς το μέρος της γυναίκας. * Την αίσθηση της απότομης πτώσης την είχε νιώσει πολλές φορές μικρή, όταν πήγαινε στο λούνα-παρκ της γειτονιάς της, σε εκείνο το παιχνίδι που σε έριχνε απότομα προς τα κάτω, αλλά κάθε φορά ήταν το ίδιο τρομαχτική με τις προηγούμενες. Προσπάθησε να αδειάσει το μυαλό της απο κάθε σκέψη, κάθε έννοια, και να «απολαύσει», στο βαθμό που ήταν δυνατόν, το τελευταίο της «ταξίδι». Ξαφνικά τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα απο έκπληξη και φόβο, καθώς είδε ένα θολό, μαύρο σχήμα, απ’το οποίο μπορούσε να διακρίνει μόνο δύο μαύρες φτερούγες, να πετά προς το μέρος της με τρομερή ταχύτητα. Τα πάντα γύρω φάνηκαν να κινούνται πιο αργά, και μπόρεσε να δεί καθαρά τη μορφή που την πλησίαζε. Ο άγγελος του Θανάτου ήρθε να με πάρει, αναλογίστηκε, μέσα στην ταραχή της. Μια ανεξήγητη χαλάρωση ακολούθησε, και μόλις τα χέρια του αγγέλου την άρπαξαν στον αέρα, ο κόσμος της έσβησε. * Η χαρά που ένιωσε, καθώς την κρατούσε στην αγκαλιά του, ήταν απερίγραπτη. Χωρίς να παρασύρεται όμως, κατευθύνθηκε προς το έδαφος, όπου η γυναίκα θα ήταν ασφαλής. Το γεγονός ότι ούτε φώναζε, ούτε κουνιόταν, τον παραξένεψε, αλλά αμέσως καθησύχασε τον εαυτό του, αναλογιζόμενος ότι ίσως είχε λιποθυμήσει. Αφού τα πόδια του πάτησαν γερά στην παγωμένη άσφαλτο, απόθεσε την κοπέλα προσεκτικά κάτω. Έδωσε στον εαυτό του λίγο χρόνο για να την θαυμάσει, πριν την ξυπνήσει. Τόσο όμορφη... είναι σαν όνειρο... Δεν πρόκειται να την ξανααφήσω. Θα είμαστε μαζί για πάντα... Παρατηρώντας την πιο προσεκτικά, πρόσεξε πως δεν φαινόταν να αναπνέει. Βιαστικά, ακούμπησε το δείκτη και το μέσο του στο λαιμό της. Η απλή διαπίστωση που ακολούθησε τον κλόνισε συθέμελα: Δεν είχε παλμό. Ήξερε πως ήταν μάταιο να αρχίσει να παρακαλά να ξυπνήσει ή να αρχίσει να κλαίει απο πάνω της. Το μοναδικό του στήριγμα, η μόνη του ελπίδα σε έναν κατεστραμμένο κόσμο, είχε πετάξει μακρυά. Δεν έσταξαν δάκρυα στο πρόσωπο της, όπως θα ήταν αναμενόμενο, γιατι εκείνος δεν μπορούσε να κλάψει. Ο ουρανός έκλαιγε για χάρη του, στολίζοντας το πρόσωπο της νεκρής γυναίκας με τα υδάτινα μαργαριτάρια του. Δεν μπορούσε να την κοιτάζει πια. Γυρνώντας το πρόσωπο του αλλού, και είδε μια τεράστια διαφήμιση, που έδειχνε ένα ζευγάρι να αγκαλιάζεται ευτυχισμένο. Έσκυψε το κεφάλι του, προσπαθώντας να συγκρατήσει τον εαυτό του. Έριξε μια τελευταία ματιά στο άψυχο σώμα της Ελπίδας. Ύστερα, δίπλωσε τα φτερά του, και έφυγε περπατώντας αργά. Edited March 24, 2005 by Rikochet Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted March 24, 2005 Share Posted March 24, 2005 Eίναι υπέροχο... Πραγματικά συγκινητικό. Το λάτρεψα. Θέλω να μάθω κι άλλα για τους χαρακτήρες. Ειλικρινά καταπληκτικό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 24, 2005 Share Posted March 24, 2005 Αρκετά καλό, αν και λίγο μικρό/φτωχό. Χρειαζόταν λίγη παραπάνω σάλτσα κατά τη γνώμη μου. Θύμιζε περισσότερο μεγάλο σε έκταση flash fiction. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted March 24, 2005 Share Posted March 24, 2005 SPOILERS Πρέπει να είσαι πιο καλός ψεύτης. Το γράψιμο είναι συμπαθητικό, αλλά η ιστορία δε με πείθει για τρεις λόγους: ο πρώτος είναι πως μου φαίνεται υπερβολικά τυχαίο το γεγονός ότι, όταν ο άγγελος πήγαινε να συναντήσει τη γυναίκα, ακριβώς εκείνη την ώρα αυτή πηδούσε (ίσως αν ο άγγελος είχε κάποιο υπερφυσικό "προαίσθημα" και ερχόταν βιαστικά για να τη σώσει να ήταν πιο πειστικό)' ο δεύτερος είναι πως μου ψιλοφαίνεται απίθανο ότι αυτός ο τύπος πρόλαβε να γδυθεί και να φυτρώσει φτερά όσο η γυναίκα έπεφτε (οι άνθρωποι πέφτουν πολύ γρήγορα --η κατάρα της βαρύτητας)' ο τρίτος λόγος είναι το γεγονός ότι η γυναίκα, τελικά, πέθανε. Ε; Από τι πέθανε; Αφού την έπιασε. Δεν πεθαίνεις όταν σε πιάσουν... (Σημείωση: Ο πρώτος λόγος θα μπορούσε να είναι αμελητέος, αν δεν επρόκειτο για την αρχή της ιστορίας. Δηλαδή, αν κάπου μέσα στη διήγησή σου, μετά από κάμποσα γεγονότα, συνέβαινε και αυτό το "τυχαία" περιστατικό, τότε δε θα φαινόταν έτσι όπως φαίνεται τώρα.) Νομίζω, λοιπόν, ότι θα μπορούσε να είναι μια καλή ιστορία αν την τροποποιούσες λιγάκι. Πχ, ο άγγελος θα μπορούσε να έχει ένα προαίσθημα (κάτι κακό συμβαίνει!), θα μπορούσε να πάει --πετώντας με τα φτερά του (αν και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα ήταν καλή ιδέα μέσα σε μια πόλη ανθρώπων --ωστόσο, θα μας έδειχνε την αγωνία του αγγέλου να προλάβει το θάνατο της γυναίκας)-- στο κτίριο, αλλά να μην προλάβει το μοιραίο, βρίσκοντας, τελικά, την αγαπημένη του τσακισμένη στο πεζοδρόμιο. Οι Μούσες μαζί σου. (Α ρε Ορφέα, με έκαψες! B) ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted March 24, 2005 Author Share Posted March 24, 2005 Νόμιζα πως ήταν εμφανές, αλλά, τελικά, μόνο εμφανές δεν ήταν. Η γυναίκα, λοιπόν, πέθανε απο καρδιακή προσβολή. Το μαύρισμα και η χαλάρωση είναι χαρακτηριστικά του φαινομένου αυτού (να φανταστείς, μέχρι και τη γιαγιά μου ρώτησα, που έχει πάθει και ξέρει :Ρ) και πίστευα πως ο αναγνώστης θα το καταλάβαινε. Τώρα, το γιατί πέθανε, είναι λίγο πιο... "φλου". Ας πούμε ότι είχε αποδεχτεί οτι ο άγγελος ήταν στην πραγματικότητα ο χάρος που ήρθε να την πάρει, και απλά άφησε την ψυχή της μια ώρα αρχίτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted March 25, 2005 Share Posted March 25, 2005 Ναι, αν εξαιρέσω αυτά που επισήμανε ο Βάρδος, μου άρεσε πολύ! Και φυσικά περιμένω την συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted April 3, 2005 Share Posted April 3, 2005 8a er8w se antipara8esi me ton Bardo ... To oti bre8ikan tuxaia se ekeini tin stigmi, den mou fanike ksemparko oute mi realistiko, apla mou fanike san ena "8auma" tis agapis pou tous denei !!! (etsi to pira egw) Dinei enan "mauro" romantismo, dld oti briskontai tuxaia meta apo toso kairo, kai akolou8ei o 8anatos... Episis den mou fanike oute ftwxo giati den ksefeugeis apo to 8ema kai uparxei mia amesotita me ton xaraktira opote kai (toul. egw) stanaxwriesai pio polu me ton xamo tis kopelas!!! I tragikotita mou efere kati se CROW kai giauto to latrepsa.... ETSIIIIIIIIIIII !!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted May 29, 2005 Share Posted May 29, 2005 Κάτι από Crow μου θύμισε κι εμένα και οφείλω να συμφωνίσω με το Balidor. Σύμφωνα με (αδιάψευστα) φυσικά και μαθηματικά δεδομένα, η γυναίκα χρειάστηκε περίπου 3,5 δευτερόλεπτα για να φτάσει από την ταράτσα της εικοσαόροφης πολυκατοικίας στο έδαφος. Φαίνεται, λοιπόν, παράλογο να "πρόλαβαν" να φυτρώσουν τα φτερά του αγγέλου και να αντέδρασε ακαριαία. Και λέω, εγώ, τώρα: δηλαδή οι ιστορίες επιστημονικής φαντασίας ποτέ δεν αντιβαίνουν τους νόμους της φυσικής; όταν αιωρείται κάποιος ήρωας, όταν υπάρχουν χρωματιστές ανθρώπινες φυλές (μπλε, κίτρινες κλπ) ή όταν πέφτει από μεγάλα ύψη και δεν παθαίνει τίποτα (βλέπε Star wars III στην πτώση του Obi-Wan στο νερό: από το υψόμετρο, έπρεπε να φτάσει στον πάτο της λίμνης) το φαινόμενο είναι φυσικά και βιολογικά ορισμένο και δε χωράει αμφισβήτηση; Nah... Το μαύρο δεν είναι χρώμα, είναι η απουσία χρώματος, γι' αυτό και δεν αντανακλά (όπως χαρακτηριστικά αναφέρεις, "καταπίνει όλα τα άλλα"). "Θολωμένα μυαλά, ανθρώπινοι μύες και δύο μαχαίρια, ενάντια στην στρατιωτική εμπειρία μιας χιλιετίας." Στιγμή που περιγράφεται τόσο ζωντανά, σα να την έχεις ζήσει (λέω εγώ τώρα...) Ξαναφήσω και όχι ξανααφήσω (γίνεται χασμωδία) Καθόλου τυχαίο που το όνομα της γυναίκας είναι Ελπίδα... Μία πάρα πολύ ωραία ιστορία! Πραγματικά πολύ ωραία ιστορία! Ίσως από τις καλύτερές σου! Καλά τα λέει ο Nihilio: πες μας τι έγινε πριν, τι γίνεται μετά, είναι ιστορία που σηκώνει εμβάθυνση! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 5, 2005 Share Posted August 5, 2005 Το είχα διαβάσει πριν καιρό. Πολύ καιρό. Και προφανώς, αν έχεις και το πρωτότυπο κομμάτι στο μυαλό σου καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Σχεδόν μπορείς να διαβάσεις τους στίχους του ανάμεσα στις γραμμές. Είναι πολύ πολύ καλό. Επίσης, το ότι κάποιος σε πιάνει, δεν σημαίνει και ότι επιβιώνεις. Εξαρτάται από το πώς σε έπιασε (πόσο απότομα κλπ) Ααααχ. VNV Nation Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.