Βάρδος Posted March 24, 2005 Share Posted March 24, 2005 Πολλοί λένε πως οι συγγραφείς ταυτίζονται με έναν από τους χαρακτήρες τους --συνήθως, με τον πρωταγωνιστή-- μέσα σε μια ιστορία που γράφουν. Δηλαδή, θεωρούν αυτόν τον χαρακτήρα ως εαυτό τους. Είναι η περσόνα τους μέσα στην ιστορία. Ποιες είναι οι απόψεις σας επ'αυτού; Πιστεύετε ότι ισχύει; Πιστεύετε ότι δεν ισχύει; Πιστεύετε ότι πρέπει ο συγγραφέας να ταυτίζεται με έναν από τους χαρακτήρες του, ή δεν πρέπει; Εσείς, όσοι γράφετε, το έχετε κάνει; Έχετε ταυτιστεί με έναν χαρακτήρα; Τον έχετε καταστήσει περσόνα σας; Αν ναι, νομίζετε ότι αυτό σας βοηθάει στη συγγραφή, ή όχι, και γιατί; Αν όχι, γιατί όχι; Δε θέλετε νσ συνδεθείτε συναισθηματικά με έναν χαρακτήρα; Υπάρχει κάποιος άλλος λόγος; Ποιοι συγγραφείς θεωρείτε ότι έχουν την περσόνα τους μέσα στις ιστορίες που γράφουν; Τι μπορείτε να διακρίνετε γι'αυτούς τους συγγραφείς; Τι αποκαλύπτει η περσόνα τους; Έχουν κάποιο κοινό σημείο μεταξύ τους; Γενικώς, συζητήστε για αυτό το θέμα, ελεύθερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted March 24, 2005 Share Posted March 24, 2005 Χμ....παλιότερα, οταν πρωτοάρχισα να γράφω πιστεύω το έκανα αρκετά.Τώρα πια όχι τόσο πολύ, μάλλον επειδή πολλές ιστορίες έχουν περίεργους/διαφορετικούς χαρακτήρες, με τους οποίους είναι λίγο δύσκολο να ταυτιστώ. Τώρα κατα τα άλλα, πιστεύω οτι βάζουμε κάτι απο τον εαυτό μας σε κάθε ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted March 24, 2005 Share Posted March 24, 2005 Εξαρτάται απο την ιστορία... Σε άλλες το κάνω πολύ έντονα, σε άλλες καθόλου. Πάντως ταυτιζόμενος με κάποιον χαρακτήρα μπορείς εύκολα να του δώσεις πιστευτό βάθος. Βέβαια αν το κάνεις συνέχεια επαναλαμβάνεσαι... Τέλος είναι κι αυτό που είπε ο Νόρθος, ότι πάντα βάζουμε κάτι απο τον εαυτό μας στην ιστορία και τους χαρακτήρες, είτε το θέλουμε είτε όχι. Το γράψιμο είναι κάτι το τόσο άμεσο, που δύσκολα το αποφεύγεις αυτό ακόμα και να θές. Εξάλλου συνήθως δε γράφει κανείς για κάποιο θέμα που δεν τον αγγίζει η τον αφήνει αδιάφορο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted March 25, 2005 Share Posted March 25, 2005 (edited) Καλά εγώ άλλη απορία έχω ρε βαρδε...που στο δίατανο ( ουπψ! Λογοκρισία... εκεί βάλτε ένα μπιπ!) σου έρχονται όλα αυτά τα θέματα που βάζεις και συζητάμε;;;; Μίαου ας μην κάνω σχόλιο που ένας άνθρωπος δεν έβαλε τόπικ για την εθνική μας εορτή...( loh τι κάνεις όοοοοολη μέρα;;; ) Θα έβαζα εγώ, αλλά σας ετοίμαζω κάτι άλλο που θα ποστάρω λειαν συντόμως και φοβόμουν μην αρχίσετε τίποτα σχόλια και φρικάρω.... Άσχετο ίσως πρέπει να βάλουμε θέμα για στρατευμένη τέχνη ή όχι και γράψουμε τα σχόλια μας τώρα που το σκέφτομαι!!!! Και ίσως κανένα πατριωτικό θέμα στα εργαστήρια να εμπνευστούμε απο την ιστορία μας....ε;;;; Και αρκετά έγραψα άσχετα και ας μπω στο θέμα...εγώ νομίζω λοιπόν πως όλοι όσοι γράφουν εμπνεύονται απο τον εαυτό τους και πράγματα, καταστάσεις ή ανθρωπους που τους περιβάλλουν..και το βρίσκω φυσιολογικό! Αλλίως πως να γράψεις για κάτι αν δεν σε αγγίζει;;; Μαλίστα πριν απο χρόνια είχα διαβάσει για διάφορες σχολές συγγραφέων ... ακραίες φάσεις βέβαια, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που προκαλούν καταστάσεις για να γράψουν...προκαλούν σκηνικά κτλ Υπάρχουν άλλοι που θεωρούν πως η τέχνη πρέπει να είναι κάτι τελείως διαφορετικό και αποκόβονται απο την ζωή και τους ανθρώπους, για να γράψουν κτλ Υπάρχουν άλλοι που δημιουργούν διαφορετικούς εαυτούς που χρησιμοποιούν στα βιβλιά τους και πολλοί ακόμα τρόποι που χρησιμοποιούνται... Υποθέτω πως δεν υπάρχουν κανόνες και μαγικές συνταγές, ο καθένας κάνει ότι νομίζει και τελείωνει εκεί το θέμα... Εγώ πάντως το κάνω και δεν το κάνω...συμφωνώ και με τον north και με τον μελδόκιο. Ισως η περσόνα ένος συγγραφέα να γίνει το πιο βαθύ και σημαντικό του έργο που αν χρησιμοποιήσει πολλές φορές να γίνει κουραστική επανάληψη... Αλλά τελικά θέλουμε δεν θέλουμε κάτι απο εμάς παιρνάει πάντα. Είναι και θέμα θάρρους...το να εκθέτεις τα του εαυτού σου είναι πολύ επικίνδυνο και νομίζω ψυχοφθόρο ... εγώ εαν αποφάσιζα να το κάνω σε τόσο μεγάλο βαθμό θα φρόντιζα να καμουφλαριστώ πολυυυυυυυύ καλά!!! Edited March 25, 2005 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted March 25, 2005 Share Posted March 25, 2005 Γενικά οι καλοί συγγραφείς φτιάχνουν τους κεντρικούς χαρακτήρες μέσα τους. Είναι πολυδιάστατοι άνθρωποι και με πολλές γνώσεις ώστε αυτό που έχουν μέσα τους να μπορεί να δημιουργήσει πολλούς χαρακτήρες. Για την πλήρη ταύτιση τώρα δεν έχω άποψη(λες και για τα άλλα έχω). Θα μπορούσε κάποιος να κάνει αντιπαραβολή των γεγονότων της δικής του ζωής στην ιστορία του και να είναι πλήρως ταυτισμένος με τον ήρωά του. Είναι μια πηγή έμπνευσης αν μη τι άλλο. Μια λύση ενάντια στο φοβερό και ΤΡΟΜΕΡΟ writer's block. Αλλά ήμαρτον ρε παιδιά ας μην είναι κάθε φορά ο κεντρικός ήρωας συγγραφέας μέσα στην ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted March 25, 2005 Author Share Posted March 25, 2005 O R. E. Howard ήταν ένας συγγραφέας που έβαζε την περσόνα του σε κάθε ιστορία του. Ταυτιζόταν με τον Κόναν-- Αλλά, μην τρελαινόμαστε, δεν εννοούμε πως ο άνθρωπος ήταν βάρβαρος φονιάς. Απλά, φανταζόταν τον εαυτό του στη θέση του ήρωά του. Ταυτιζόταν μ'αυτόν. Και το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες του ιστορίες, όπως στο "Άλμουρικ" ή στα διηγήματα με τον Σόλομον Κέιν. Σε όλα αυτά πρωταγωνιστής είναι ο Κόναν (άσχετο αν έχει άλλο όνομα), δηλαδή ο Howard. Είναι η ενσάρκωση --το avatar, αν θέλετε-- του συγγραφέα μέσα στην ιστορία. Επίσης, ο Μούρκοκ έχει πει, πολλές φορές, ότι ο Έλρικ ήταν η περσόνα του. Εξέφραζε τις απόψεις του σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του. Και ίσως κανένα πατριωτικό θέμα στα εργαστήρια να εμπνευστούμε απο την ιστορία μας....ε;;;; Συνέχισε να λες τέτοια και θα σε πάω σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο Θεός μαζί σας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Esteldor Posted March 29, 2005 Share Posted March 29, 2005 Πραγματι αν και δεν ηταν (αρχικα τουλαχιστον) αυτη η προθεση μου. Βασικα, το εκανα αυθορμητα αν και μετα μου αρεζε. Δεν μπορω ομως να πω οτι υπαρχει κατι κακο σε αυτο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted March 29, 2005 Share Posted March 29, 2005 (edited) Δεν έχω πρόβλημα να χρησιμοποιώ μια περσόνα σε αυτά που γράφω. Συνήθως αποτελεί μια επέκταση του εαυτού μου σε έναν φανταστικό κόσμο και δρά όπως φαντάζομαι οτι θα δρούσε σε μια τέτοια περίσταση. Τις περισσότερες φορές η συμπεριφορά της δεν είναι εξιδανικευμένη ηθικά, μόνο πιο άμεση και ακραία απ' ότι θα ήταν η δική μου. Μπορεί τελικά όμως να δρούσα πολύ διαφορετικά. Πάντως συνήθως δεν προσπαθώ να την κάνω αυτό που θα λέγαμε "επικό πρωταγωνιστή". Πολλές φορές συγγραφείς παρουσιάζουν τις σχέσεις της περσόνας τους με άλλους χαρακτήρες ή τον κόσμο σε αναλογία των δικών τους σχέσεων με άλλους ανθρώπους η τον κόσμο. Κάτι που ως ένα σημαντικό βαθμό μπορεί να κάνω κι εγώ σε μια ιστορία. Άλλοι παρουσιάζουν την περσόνα ώς ένα είδος υπερανθρώπου που ενσαρκώνει τα ιδεώδη τους ή αλλιώς τον ιδανικό γι αυτούς τύπο ανθρώπου. Εφόσον πιστεύω πως τέτοιος τύπος δεν υπάρχει και πως τα ιδεώδη είναι μάλλον ακατάλληλα για τη δημιουργία ζωντανών χαρακτήρων, μάλλον αυτό το αποφεύγω. Προσπαθώ να τονίζω κάποια ελαττώματά μου ίσως μέσα από την περσόνα. Όπου αυτό είναι δυνατόν. Σ' αυτό μπορεί και να υπερβάλλω κάποιες φορές. Edited March 30, 2005 by The Blackcloak Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted April 21, 2005 Share Posted April 21, 2005 Πιστεύω πως όλοι οι χαρακτήρες που φτιάχνει ένας συγγραφέας έχουν ένα κομμάτι του εαυτού του, ή του εαυτού του όπως θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί υπό άλλες συνθήκες. Μπορεί να έχουν απειροελάχιστο από τον εαυτό του, ή ακόμα κι ένα τεράστιο κομμάτι. Οι χαρακτήρες των οποίων ο συγγραφέας δεν μπορει να πλησιάσει την προσωπικότητα ούτε κατά διάνοια βγαίνουν κούφιοι. Για να καταλάβεις μια προσωπικότητα πρέπει να μπορείς να ταυτιστείς μαζί της - έστω για λίγο - και για να γίνει αυτό ένα μικρούλι κομματάκι μέσα σου πρέπει κάποτε να έχει σκεφτεί έτσι - εδώ ή σε κάποιο όνειρο. Το ίδιο ισχύει και για την ηθοποιία και για το role playing... Οι άνθρωποί μπορούν να είναι πάαααρα πολλά πράγματα - σαφώς παραπάνω απο αυτά που έχουν επιλέξει να είναι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted April 22, 2005 Share Posted April 22, 2005 Πιστεύω πως όλοι οι χαρακτήρες που φτιάχνει ένας συγγραφέας έχουν ένα κομμάτι του εαυτού του, ή του εαυτού του όπως θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί υπό άλλες συνθήκες. Μπορεί να έχουν απειροελάχιστο από τον εαυτό του, ή ακόμα κι ένα τεράστιο κομμάτι. Οι χαρακτήρες των οποίων ο συγγραφέας δεν μπορει να πλησιάσει την προσωπικότητα ούτε κατά διάνοια βγαίνουν κούφιοι. Για να καταλάβεις μια προσωπικότητα πρέπει να μπορείς να ταυτιστείς μαζί της - έστω για λίγο - και για να γίνει αυτό ένα μικρούλι κομματάκι μέσα σου πρέπει κάποτε να έχει σκεφτεί έτσι - εδώ ή σε κάποιο όνειρο. Το ίδιο ισχύει και για την ηθοποιία και για το role playing... Οι άνθρωποί μπορούν να είναι πάαααρα πολλά πράγματα - σαφώς παραπάνω απο αυτά που έχουν επιλέξει να είναι. <{POST_SNAPBACK}> Nienna με πρόλαβες! Συμφωνώ απόλυτα. Οι χαρακτήρες που γράφουμε είναι, κατά τη γνώμη μου, πτυχές του εαυτού μας. Άνθρωποι που έχουμε μέσα μας και βγαίνουν στην επιφάνεια ανάλογα με ποιον αλληλεπιδρούμε. Είμαστε πολυδιάστατοι κι έτσι μπορούμε άνετα να ταυτιστούμε με πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, ακόμα κι αν τους μισούμε ή διαφωνούμε με το πώς αντιμετωπίζουν τις όποιοες καταστάσεις. Επειδή ακριβώς γράφω και ταυτίζομαι με πάρα πολλούς χαρακτήρες, μπορώ να προβάλλω τον εαυτό μου στη θέση κάποιου άλλου, ακόμα και στην καθημερινότητά μου, και να καταλάβω τα κίνητρα και τους σκοπούς τους. Αυτό, πιστεύω, μπορούμε να το κάνουμε όλοι μας και έτσι να βρούμε ομοιότητες παντού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 22, 2005 Share Posted April 22, 2005 Προσωπικά πιστεύω ότι μια περσόνα μου θα ήταν βαρετή για ιστορία. Σίγουρα όμως κάποιοι από τους χαρακτήρες μου έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά με εμένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted April 22, 2005 Author Share Posted April 22, 2005 Για δες που σ'αυτό το τόπικ δεν έχω γράψει ακόμα τις προσωπικές μου αρλούμπες. Λοιπόν, παλιά ταυτιζόμουν σχετικά με τον κεντρικό μου χαρακτήρα. Αλλά μιλάμε για πολύ παλιά. Μετά, το έκοψα γιατί το βρίσκω ολίγον γιακ. Η όλη ουσία τού να γράφεις είναι να υποδύεσαι ανθρώπους που δεν είσαι και να τους υποδύεσαι καλά. Ναι, εδώ που τα λέμε, ο συγγραφέας δεν έχει τόσο μεγάλη διαφορά από τον ηθοποιό. Βασικά, συμφωνώ κι εγώ μ'αυτά που είπαν η Νιέννα και η Εροβιάνα. Σίγουρα, ό,τι γράφεις βγαίνει από μέσα σου: είναι μια ιδέα που βρίσκεις "cool", ή ενδιαφέρουσα, ή που θα ήθελες να εξερευνήσεις. Ο κόσμος είναι ποικιλόμορφος' γιατί να περιορίζεις το γράψιμό σου; Αλλά, αν με ρωτούσατε, "θα ήθελες να ήσουν ο τάδε χαρακτήρας από το βιβλίο σου;" η απάντησή μου θα ήταν "όχι". Οι χαρακτήρες μου παιρνάνε τόσα βάσανα, σωματικά και ψυχολογικά, οι καψεροί, και έχουν τόσες παράξενες εμμονές, επιθυμίες, και πάθη. Όχι, δε θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.