Το κρεβάτι.

[Eternia_(but no name)]

Περίμενε με υπομονή.Πάντα περίμενε κάποιον να έρθει.Γιατί στο τέλος πάντα κάποιος ερχόταν.

 

Το παλιό κρεβάτι με τα σιδερένια κάγκελα και το ξεφτισμένο στρώμα,έστεκε και πάλι εκεί,όπως και κάθε βράδυ..

 

Η Μελιάννα,δεν είχε τολμήσει και πολλά στη ζωή της.Και νά που άκουγε τώρα τα βήματα της πάνω στο σαπισμένο ξύλο που έτριζε.Δεν είχε συλλάβει ίσως ο νούς της ακόμα αυτό το τόλμημα της.Όλοι ακούμε,όλοι ξέρουμε.Μα η μοίρα είναι κακιά και σκληρή αφέντρα,θέλει να υπάρχει πάντα και αυτός που θα δοκιμάσει.Όμως καταβάθος,όλοι ξέρουμε.

 

 

Δεν έχει σημασία να αναφερθεί πόσο καιρό πριν το σκεφτόταν να βρεθεί εκεί.Ίσως να άξιζε να αναφερθεί ο λόγος,μα ας μην προτρέχουμε.Η ανθρώπινη περιέργεια μπορεί να καλύψει για την ώρα αυτό το κενό.

Συνέχισε λοιπόν με τον νωχελικό,ίσως διστακτικό βηματισμό της,μέχρι την άκρη του κρεβατιού..'Οντας πράγματι φρικαλέο στην όψη,κοντοστάθηκε για μερικά λεπτά.

 

 

 

 

Λίγα λόγια για το κρεβάτι.

 

Το παλιό κρεβάτι με τα σιδερένια κάγκελα και το ξεφτισμένο στρώμα,έστεκε και πάλι εκεί,όπως και κάθε βράδυ-λες και θα μπορούσε να φύγει!Δεν μπορούσε,ούτε όσοι το δοκίμαζαν.Σαν ξάπλωνες,εσύ κι αυτό,εσυ κι αυτοί,θα μένατε για να στηρίζετε τον γείτονα φθαρμένο τοίχο με τις ευχές και τις κατάρρες του.Α,και το σταματημένο του ρολόι! Σ'ένα κατα τ'άλλα άδειο δωμάτιο στον τελευταίο όροφο ενός παλιού κτηρίου,στο κέντρο της Αθήνας.Εκεί είχε ξεμείνει,χωρίς κανένας να ξέρει το γιατί,από πότε και για πόσο ακόμα.Κανείς δεν γνώριζε από πόσο παλιά βαστούσε αυτό το κρεβάτι,μήτε ποιός ήταν ο πρωκάτοχός του,μήτε ο δημιουργός του.Όσον αφορά τον τελευταίο,θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάποιος μάγος που είχε όρεξη για κάποιο μακάβριο παιχνίδι ή και κάποια δαιμονική θεότητα με δόλιους σκοπούς.Μα ο πιο επικρατέστερος μύθος ήταν ο εξής:

 

 

To 1800 περίπου,στη Γαλλία,κάποιος πολύ πλούσιος άντρας ερωτεύτηκε τρελά και παντρεύτηκε μία πολύ όμορφη κοπέλα,με μακριά ξανθά μαλλιά και μάτια στο χρώμα του μελιού.Της είχε υποσχεθεί πως θα της έκτιζε ένα πολύ όμορφο κάστρο για να μείνουν.Μα η κοπέλα απάντησε πως δεν ήθελε μεγάλο σπίτι και πολυτέλειες,παρά ένα μεγάλο και όμορφο κρεβάτι,που θα συμβόλιζε το μέγεθος του έρωτά τους.Ο άντρας συμφώνησε και αμέσως έκανε ταξίδι στα παγωμένα βουνά τησ Σκανδιναβίας για να βρεί τους καλύτερους σιδεράδες και τα πιό γερά μέταλλα.Το κρεβάτι δεν άργησε να φτιαχτεί.Και ήντα πράγματι μεγάλο,βαρύ και επιβλητικό.Η κοπέλα ευχαριστήθηκε πολύ σαν το είδε,Όμως επειδή ήταν μάγισσα,κάτι που δεν το γνώριζε κανείς,κάθε φορά που ο άντρας της ταξίδευε,εκείνη έφερνε κρυφά άντρες στην συζυγική της κλίνη,και αφού τους παραπλανούσε,τους εξόντωνε ποτίζοντάς τους με δηλητηριασμένο κρασί.Υστερα,έπερνε τα πτώματά τους και τα φύλαγε σε μια κρυφή κάμαρα,όπου θα χρησιμοποιούσε τα μέλη τους για διάφορα ξόρκια που ετοίμαζε κάθε τόσο.Όμως η κουνιάδα της και αδερφή του πλούσιου άντρα,που έμενε μαζί τους,ήταν κι εκείνη μάγισσα.Δεν άργησε να καταλάβει τη νύφη της και γι'αυτό,αφού άνοιξε τα μάτια του αδερφού της,πότισε με δηλητήριο το στρώμα του κρεβατιού και του έκανε μάγια.

 

Την επόμενη νύχτα που η νύφη της ξάπλωσε στο κρεβάτι με τουσ εραστές της,άρχισε ξαφνικά να πονάει παντού.Τα δέρματα τους άρχιζαν να θρυματίζονται,αποτέλεσμα του ισχυρού δηλητηρίου.Τότε η κακιά μάγισσα,αφού δεν μπορούσε να επινοήσει κάποιο μαγικό για τη σωτηρία της,πριν ξεψυχήσει,έδωσε κατάρρα σε όποιον ξάπλωνε να απορροφηθεί από το κρεβάτι και να μην μπορέσει να ξανασηκωθεί.Όσον αφορούσε το ίδιο το κρεβάτι,θα άλλαζε κάθε εκατό χρόνια μέρος και δεν θα μπορούσε να καταστραφεί απο κανέναν.

 

 

'Ετσι είχε ακούσει να λένε ο Πέτρος,η Τάνια και η Μαρία,στις φοιτητικές βραδιές,οπου συγκεντρώνονταν όλοι μαζί,σε ταράτσες,στενά σαλόνια ή μικρές βραδιές και συζητούσαν τα πάντα με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι.Κάτι της έμεινε όμως από τον μύθο του κρεβατιού.Θέλησε να το ψάξει.

 

 

Αφήνοντας μια μικρή ανάσα να ξεφύγει απ'τα χείλη της-έδειχνε να το είχε πάρει απόφαση πια-έβγαλε το τζιν γιλέκο της με την παλιά στάμπα των "Ρόλινγκ Στόουνς",έλυσε τα βαμμένα μακριά κόκκινα μαλλιά της και ξάπλωσε.Το κόκκινο έδειχνε ωραίο πάνω στο λευκό των σεντονιών.Ήταν η ιδέα της; Όχι.Το στρώμα αν και φθαρμένο από την πολυκαιρία ήταν αρκετά μαλακό και πολύ άνετο.

Χαλαρώνοντας τους μύες της,άρχισε με τα χέρια της να ψαχουλεύει περισσότερο τα μαξιλάρια και τα σεντόνια,από τα οποία,προς έκπληξην της κοπέλας,αναδύοταν ένα διακριτικό άρωμα φρεσκάδας,σάμπως ήταν φρεσκοπλυμένα.Της θύμισε το άρωμα απ'το μαλακτικό της γιαγιάς της.Ένα γλυκό άρωμα,που κάθε φορά που κοιμόταν σπίτι της,βυθιζόταν σε ύπνο βαθύ,γλυκό,έκανε όνειρα παιδικά και ωραία.Κάτι που δεν συνέβαινε ποτέ στο σπίτι όπου έμενε με την μητέρα της,Ποιός ξέρει,ίσως να έφταιγε ο βαρύς αέρας των αλεπάλληλων τσακωμών που τις έπνιγε και τις δύο. Όμως σ'εκείνο το κρεβάτι ήθελε να κάνει έναν πολύ ωραίο ύπνο,όπως αυτούς στο σπίτι της γλυκιάς γιαγιάς της.Ήδη άρχιζε να βυθίζεται ανάμεσα στα μαλακά μαξιλάρια.Τί πείραζε κι αν ήταν παλιά,τί πείραζε κι άν ήτανε σκισμένα;Δεν υπήρχε πρόβλημα.Είχε τόσο πολύ ανάγκη έναν βαθύ ύπνο,ένιωθε τόσο κουρασμένη..

Είχε αρχίσει ήδη να ονειρεύεται,να στροβιλίζεται και να χορεύει ανάλαφρα,ανάμεσα σε λευκά τούλια μπαλαρίνας,σε σύννεφα και σε μεταξωτές κορδέλες.Και όσο αυτή η γλυκιά ζάλη συνεχιζόταν,τόσο πιο βίαια γίνονταν τα βήματα του χορού.

 

 

Χέρια ένιωθε πολλά,να την τραβούν απότομα,να την τυλίγουν και να την μπλέκουν ανάμεσά τους.Το κορμί της τρανταζόταν περισσότερο απ'όσο θά'πρεπε.« Όχι!Αφήστε με.Θέλω να ξυπνήσω!»

 

 

 

Ανάσα!Βαθειά κι απότομη,σα να μην μπορούσε να ανασάνει όση ώρα κοιμόταν.Είχε πεταχτεί τόσο απότομα από τον λήθαργο,που το κεφάλι της αρχίσε να πονά. Εφιάλτης ,σκέφτηκε.Έκανε να σηκωθεί,να πάρει τα ρούχα της και να φύγει,μα δεν μπορούσε,Άλλη μια προσπάθεια.Με περισσότερη δύναμη αυτή τη φορά.Μα και πάλι τίποτα!Τρόμος την κατέβαλλε.Άρχισε να κουνά χέρια και πόδια με όση δύναμη μπορούσε να διαθέσει,να χτυπιέται νευρικά πάνω στο στρώμα,να ουρλιάζει και να κλαίει.Σκεφτόταν πώς ήταν νέα,πώς είχε ακόμη να κάνει πολλά.Άρχισε να δίνει κατάρρες,μα μια στιγμή σταμάτησε όταν πρόσεξε ότι τα χέρια της ήταν ήδη μελανιασμένα,χάνοντας έτσι το λευκό τους.Αντίθετα,κάτω από τη λεπτή στρώση του σεντονιού,άρχισαν να προβάλλουν χέρια λευκά,πολλά μαζί και μπλεγμένα μεταξύ τους.Και πιο κάτω λευκά κόκκαλα.Η φρίκη την είχε πλέον καθηλώσει.Δεν μπορούσε να συμβαίνει σ'εκείνη αυτό,όχι.Ηταν απλώς ένα κακό όνειρο.

 

Τα χέρια είχαν αρχίσει να ορθώνονται προς το μέρος της,να την καλύπτουν,να την τραβούν βίαια προς τα κάτω,λες και υπήρχε κάποιο κρυφό άνοιγμα.« Έλα μαζί μας!Έλα να χορέψουμε! »Την προσκαλούσαν οι φωνές.Ήξερε πλέον πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.Είναι πολύ δύσκολο να παραδοθείς,αλλά μερικές φορές είναι η μόνη λύση.Έβλεπε το δέρμα της σιγά σιγά να υποχωρεί,να τρίβεται και να γίνεται σκόνη,Ύστερα κομμάτια από τη σάρκα της να ξεκολλούν,να πέφτουν και να εξαφανίζονται.Γύρισε με αποστροφή και θλίψη τα μάτια της,δεν ήθελε να δεί τη συνέχεια του τέλους της.Πιθανόν να υπήρχε μέσα της κάποιου είδους μεταμέλεια,που δεν μπορούσε να βοηθήσει πλέον.Και οι φωνές συνέχιζαν με ένα τραγούδι,μακάβρια χαρούμενο,να την καλωσορίσουν..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2 Απριλίου 2012.

 

Μία μαυροντυμένη γυναίκα στο βάθος ενός νοσοκομειακού διαδρόμου.Κουβέντες με έναν λευκοντυμένο κύριο και νευρικές κινήσεις των χεριών.

 

«Έπειτα από τρείς βδομάδες χωρίς σημεία ζωής,η αστυνομία έσπασε τη πόρτα του διαμερίσματός της και μπήκε μέσα,Την βρήκαν στο κρεβάτι της.Ήταν νεκρή.Οι εξετάσεις έδειξαν ότι οι μώλωπες προήλθαν από πιθανή πάλη μέσα στον ύπνο της.Ήταν όμως αρτιμελής.Λυπάμαι.»

 

Η γυναίκα κάλυψε γρήγορα με τα χέρια το στόμα της,προσπαθώντας να συγκρατήσει μια κραυγή πόνου που ανέβηκε απ'την καρδιά στα χείλη της.

 

-Δεν έπαιρνε πάλι τα φάρμακα της,έτσι;

-Όχι.Δεν με άκουγε,Κανέναν..

-Κρίμα.Η Μελιάννα ήταν καλή και όμορφη κοπέλα.Μόνο που νά,η αρρώστια..πάλι φανταζόταν πράγματα.Ζούσε σε έναν δικό της κόσμο.Στην ουσία μας είχε εγκαταλείψει από καιρό..

 

 

 

 

 

 

2 Απριλίου 2012

 

Σ'ένα παλιό κτήριο στο κέντρο της Αθήνας,υπήρχε ξεχασμένο ένα παλιό κρεβάτι.Πιό δυνατό.Είχε καταπιεί άλλη μια ψυχή και περίμενε.

Πάντα περίμενε κάποιον να έρθει.Γιατί στο τέλος πάντα κάποιος ερχόταν.

[Eternia_(but no name)]

Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη για κάποια λαθάκια στην πληκτρολόγηση,που μόλις πρόσεξα!Βιασύνη.. :$

[Oceanborn]

Γεια σου Eternia, καλώς ήρθες.

 

Είναι μία ενδιαφέρουσα ιδέα και προφανώς σε παρέσυρε. Αυτό που μου έβγαλε το κείμενό σου, είναι ότι ενθουσιάστηκες τόσο από το θέμα σου που δεν έδωσες ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο έκφρασης. Έτσι λοιπόν έχουμε τελείες εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, κόμματα που ακολουθούνται από κεφαλαία, κόμματα που δε θα έπρεπε να υπάρχουν και κάποιες συντακτικές ίσως ασάφειες. Μπορεί να ναι και κούραση δική μου, αλλά κάποιες προτάσεις σου έπρεπε να τις διαβάσω δύο φορές για να καταλάβω τι ήθελες να πεις.

 

Για να περάσω λίγο και στο θεματικό κομμάτι, μπορώ να πω ότι εκεί το κείμενό σου δεν υστερεί. Είναι καλό σαν σκέψη και αρκετά σκοτεινό αλλά βιαστικό. Σε κάποια φάση μου θύμισε και λίγο "Το Καύκαλο" του Κ. Καρυωτάκη. Θα σου βάλω το link σε spoiler σε περίπτωση που θέλεις να του ρίξεις μια ματιά.

 

Προτείνω να ξαναδιαβάσεις το κείμενό σου και να το δουλέψεις λίγο περισσότερο. Είμαι σίγουρη θα βελτιωθεί απείρως πολύ γιατί όπως λες και η ίδια είναι θέμα βιασύνης. Καλή συνέχεια.

 

 

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kwstas_karywtakhs/06_index.htm

 

[Loch Moors]

Καλωσόρισες κι από εμένα Ραφαέλα

 

Η ιστορία σου είναι ωραία για το είδος της, υπάρχουν σκηνές που στ' αλήθεια δημιουργούν αγωνία και πίεση. Ειδικά στο σημείο που ξαπλώνει και το κρεβάτι της φέρνει ωραίες αναμνήσεις αλλά και προς το τέλος όπου το κρεββάτι την έχει παγιδεύσει έχεις μια πολύ ατμοσφαιρική κατάσταση.

Λοιπόν, αφού το κάνεις αυτό πολύ ωραία σε κάποια σημεία, θα έλεγα ότι πρέπει να περάσεις αυτό τον άμεσο και προσεγμένο τρόπο γραφής σε όλο το κείμενο (όσο γίνεται), ώστε όταν το διαβάζουμε να μην υπάρχουν σημεία που μας "πετάν έξω" απ' το κλίμα στο οποίο μας έχεις βάλει. Για παράδειγμα, εκεί που περιγράφεις το μύθο, ας μην είναι τα πράγματα τόσο ξύλινα διατυπωμένα. Ένας μύθος καλύπτεται απ' τις ομίχλες του παρελθόντος και την αίσθηση του ανεπιβεβαίωτου, οπότε αφού αποφασίζεις να συμπεριλάβεις κάτι τέτοιο, χρησιμοποίησε και τη γοητεία που μπορεί να προσθέσει στο σύνολο.

 

Και μια προσωπική άποψη: αυτό το δίλημμα που θέτεις για το αν αυτά συμβαίνουν όλα τελικά ή αν ήταν μόνο στη φαντασία της κοπέλας, ίσως θα ήταν πιο ωραίο αν δε χρησιμοποιούσες το πολυχρησιμοποιημένο μότο της τρελής που παίρνει ψυχοφάρμακα. Θα μπορούσες να του δώσεις και λίγη μεγαλύτερη έκταση για να μεγαλώσει και η αγωνία. Αλλά και πάλι, αυτό είναι τελείως προσωπική άποψη, καθώς γενικά δε μου αρέσει να κριτικάρω την πλοκή που ο καθένας επιλέγει γιατί του αρέσει.

 

Μπράβο που γράφεις και ευχαριστούμε που το μοιράζεσαι

[Cassandra Gotha]

Καλωσόρισες, Eternia!

 

Μου αρέσει που πίστεψες την ιστορία σου. Μου αρέσει το παθος με το οποίο την έγραψες. Μου αρέσει το μεγάλο, σιδερένιο κρεβάτι και ο μύθος του άρχοντα και της μάγισσας (βασικά αυτή η ιστορία με ψάρωσε για τα καλά ).

 

Μου έλειψε μία αναφορά στο πώς βρέθηκε εκεί η Μελιάννα, (στο παλιό διαμέρισμα).

 

Διαβάζοντας, κατάλαβα ότι ξεκίνησες με τη θολή εικόνα ενός κρεβατιού-παγίδας, αλλά χωρίς να ξέρεις κάτι παραπάνω, και λίγο-λίγο έχτιζες. Πιστεύω πως δεν θα έπρεπε να το καταλάβω αυτό. Καλό θα ήταν να με είχες αφήσει με την εντύπωση ότι ήξερες πολύ καλά τι γράφεις. Τι εννοώ: απλά, ότι το κείμενο δεν έχει δουλευτεί επαρκώς. Γράφτηκε αυθόρμητα (κάτι που είναι θετικό), και έμεινε χωρίς καμία επανεξέταση, με αποτέλεσμα κάποια προβλήματα - κυρίως αισθητικού χαρακτήρα - που αφαιρούν λογοτεχνικότητα, (για 'μένα αυτό σημαίνει ότι δεν με ρούφηξε τελείως το κείμενό σου).

 

Για παράδειγμα:

 

Το παλιό κρεβάτι με τα σιδερένια κάγκελα και το ξεφτισμένο στρώμα,έστεκε και πάλι εκεί,όπως και κάθε βράδυ-λες και θα μπορούσε να φύγει!

Εδώ δεν έχεις εκφράσει σωστά αυτό που ήθελες να πεις. "Στεκόταν εκεί. Μια σκέψη ανούσια, λες και θα μπορούσε να φύγει". Το παράδοξο είναι η διαπίστωση, όχι το γεγονός, ότι το κρεβάτι παραμένει στη θέση του.

 

τον γείτονα φθαρμένο τοίχο

Πιστεύω πως αν χρησιμοποιούσες το επίθετο, "γειτονικός", θα ήταν πιο σωστό.

 

θα χρησιμοποιούσε τα μέλη τους για διάφορα ξόρκια που ετοίμαζε κάθε τόσο.

Τέτοιες αόριστες εκφράσεις δίνουν μια αίσθηση παιδικότητας, σαν να προσπαθεί ένα παιδί να μας πείσει ότι η ιστορία του είναι τρομακτική. Τι θα έλεγες για κάτι πιο συγκεκριμένο, όπως "τα ξόρκια της", "τα μαύρα μάγια της", "τα θανάσιμα ξόρκια που ύφαινε", κλπ, και να αποφύγεις τελείως το κάθε πότε τα ετοίμαζε;

 

Της θύμισε το άρωμα απ'το μαλακτικό της γιαγιάς της.

Αυτό με πέταξε τελείως έξω από την ιστορία. Το ξέρω ότι θέλησες με αυτό τον τρόπο να μας δώσεις την θελκτική δύναμη του κρεβατιού, μα πέτυχες το εντελώς αντίθετο. Γενικά, σε ιστορίες με σκοτεινή ατμόσφαιρα, είναι απαραίτητο αν αποφεύγουμε ό,τι μπορεί να δώσει λάθος εικόνα (στην παρούσα φάση σκέφτηκα ότι θυμίζει διαφήμιση μαλακτικού). Αντί για το μαλακτικό της γιαγιάς, θα ήταν πολύ καλύτερο να αναφερθείς στα σεντόνια της γιαγιάς. "Μύριζε όπως τα σεντόνια της γιαγιάς", κάτι τέτοιο.

 

Και παρακάτω που μιλάς για κουνιάδες και κουμπάρες, πάλι με πέταξες έξω. Είδα την Καραγιάννη και την Βλαχοπούλου να μου κλείνουν το μάτι πάνω από ένα φλυτζανάκι κατακάθια, μιλώντας για στεφάνι.

 

Ελπίζω να κατάλαβες ότι η ιστορία του κρεβατιού με τράβηξε, και γι' αυτό σου είπα τόσο ανοιχτά τη γνώμη μου.

[Eternia_(but no name)]

Κατ'αρχάς,καλώς σας βρήκα!θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για την προσοχή και το ενδιαφέρον σας!Είναι κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα.

 

Για να είμαι ειλικρινής,πράγματι,δεν την είχα δουλέψει την ιστορία,καθώς(δεν ξέρω πώς μου καρφώθηκε εκείνη την ώρα ) καθισμένη μπροστά απ'την οθόνη,θέλησα να αρχίσω να γράφω τελείως αυθόρμητα,καταθέτωντας οτιδήποτε μου ερχόταν στο μυαλό εκείνη τη στιγμή,σαν παιχνίδι! Σίγουρα διορθωμένη θα είναι πολύ καλύτερη,γι αυτό θα την ξαναδουλέψω με βάση τισ συμβουλές σας,και ίσως όταν βρώ χρόνο,να την ανεβάσω στη νεότερη μορφή της!

 

τις*

[AlienBill]

Ωραία, σκοτεινή ατμόσφαιρα που προσδίδει μια σκοτεινή ιδιότητα σε ένα έπιπλο με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά. Μου άρεσε επίσης η προιστορία για το πως δαιμονίστηκε το κρεβάτι. Το μόνο πρόβλημα που εντόπισα είναι ότι το θέμα είναι κλισέ στο φάσμα του τρόμου (τα λένε death-beds αυτά) και ίσως λειτουργεί καλύτερα σε όσους δεν έχουν δει ή διαβάσει κάτι αντίστοιχο....