The Best of the Best of Fantasy Literature

[Βάρδος]

Ένα αρθράκι που, πιστεύω, έχει ενδιαφέρον και για συζήτηση.

[northerain]

Εντάξει, εγω σαν κλασικός γκρινιάρης, εχω να πώ οτι ο τυπος έχει περίεργο γούστο. Η λίστα με τα καλύτερα είναι ελαφρώς προς τα 90'ς, και παρατηρώ μια πλήρης απουσία των παλαιών του είδους(Βλεπε Μαχεν, Λορδο Ντανσανυ κτλ κτλ) που προσωπικά πιστεύω πρέπει να υπάρχουν κάπου εκει μέσα. Κατα τα άλλα, δεν καταλαβαίνω γιατι τα βιβλία απο dragonlance είναι τόσο κακά...

[Βάρδος]

Το δεύτερο σ'το απαντάει μόνος του.

 

Before I start, let me get this out of the way. People often ask me if authors such as “Dark Elf” RA Salvatore and the myriad of D&D type books (such as Dragonlance and Forgotten Realms) are any good. Let me put it this way: training wheels are good when you first attempt to ride a bike. RA Salvatore, and Dragonlance books work the same way. They are good for people who are neophytes to the fantasy literature scene, but they are only training wheels. I call these “training wheels” the “McDonald Cheesburgers” of Fantasy. They might be filling, but eventually you might want to sample the fancy French cuisine.

 

 

 

D&D-type novels have given fantasy literature a bad name. The typical cover usually features some fair-haired, buxom princess clutching a Conan character’s meaty arm. Sort of reminds me of those cheesy Harlequin book covers that make me want to puke right there in the middle of the isle. The only difference between the two is the requisite dragon and wizard fighting in the background. It comes as no surprise then that D&D books give people the shivers—and not the good kind! Your average Joe often associates “fantasy” with the shaggy-haired kid standing in the corner of the high school hallway, muttering about a level 35 druid named Ragnoth. These books literally scream “nerd”, “geek”, and “social loser” to the world.

[northerain]

Nai το διάβασα.Και το βρήκα αβάσιμο. Μιλώ κυρίως για την Dragonlance που έχω διαβάσει αρκετά, και τα εξώφυλλα(εκτός απο την ποιότητα, που κατ εμέ είνα απλά γαμάτα, δεν απεικονίζουν τα κλασικά μοτίβα, μιας και έχει και γυναίκες πολεμίστριες, και τα κέντερς κτλ κτλ). Όσον αφορά αυτα που λέει περι training wheels είναι απλά παπαριές κατ εμε.Είναι και θέμα γούστου. Επίσης, περι τον νέρντς κτλ, εντάξει τι να πώ αυτα είναι κόμπλεξ του καθενός μας.Άλλη φορά οταν πάω να αγοράσω φάντασυ βιβλία να φοράω μπότες και δερμάτινα που να λένε Hell's Angels.

[RaspK]

Συμφωνήσεν μετά του Βορέος Βρόχου... Ανειναιδυνατόν, δηλαή!

 

Σοβαρά τώρα, δε νόμιζω ότι μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά αυτές τις ατάκες· και στην τελική, ούτε με το κιλό έγραφαν κάποιοι από τους άνωθι νουβέλες, ούτε μπορεί κανείς να ορκιστεί ότι δεν έχει φάει σουβλάκι και αφότου έχει δοκιμάσει κινέζικη ή γαλλική κουζίνα! ήΜΑΡΤΟΝ.

[Βάρδος]

Οφείλω να πω ότι κι εγώ δεν ξέρω πού τα είδε ο τύπος αυτά τα εξώφυλλα. Τα περισσότερα εξώφυλλα της TSR/WotC, αν και δεν είναι ό,τι πιο σοβαρό μπορείς να συναντήσεις, δεν είναι έτσι όπως τα περιγραφεί, πλήν εξαιρέσεων.

 

Αλλά, γενικώς, συμφωνώ για το περιεχόμενο.

 

Όπως έχω πει, θεωρώ την DL το καλύτερο πράγμα που κυκλοφορεί από μυθιστορήματα TSR/WotC. Αλλά είναι το καλύτερο πράγμα σε σύγκριση με άλλα της κατηγορίας του. Δεν πιάνει μία ακόμα και μπροστά στο Magician του Feist. Η DL παρουσιάζει έναν κόσμο... πώς να το πούμε;... μη δυνατόν να ήταν πραγματικός, σε καμία περίπτωση. Πόσο σοβαρά μπορείς να πάρεις το γεγονός ότι υπάρχει η Συντεχνία των Κακών Μάγων που Ντύνονται με Μαύρες Ρόμπες και η Συντεχνία των Καλών Μάγων που Ντύνονται με Λευκές Ρόμπες; Πόσο σοβαρά να πάρεις το γεγονός ότι, στην DL, πολλές φορές ο κακός λέει "είμαι κακός" και συνεχίζει; Όπως και ο καλός ξέρει ότι "είναι καλός". Πόσο σοβαρά να πάρεις κάτι που σε ένα σημείο η Λοράννα λέει: "Μα εμείς τα ξωτικά που είμαστε ανάμεσα στις φυλές του καλού τσακωνόμαστε μεταξύ μας, ενώ τα γκόμπλιν που είναι μια από τις φυλές του κακού συνεργάζονται! Πώς είναι δυνατόν;"

 

Ακόμα κι ο Χίτλερ δε θεωρούσε τον εαυτό του κακό. Ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, να τον μετατρέψει σύμφωνα με το όραμά του, να μεγαλουργήσει. Και είμαι σίγουρος πως ούτε μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό του "υπηρετώ τις δυνάμεις του Κακού". Οι άλλοι τον κατηγοριοποίησαν ως "κακό".

 

Οι άλλοι είναι που πάντα μας κατηγοριοποιούν ως καλούς ή κακούς. Ο καθένας ακολουθεί το δρόμο που νομίζει σωστότερο. Αυτό είναι πιστευτό. Και η σοβαρή λογοτεχνία γράφει για κάτι που μπορείς να το πιστέψεις --για κάτι που είναι αληθοφανές. Κρίνει την κοινωνία όπως είναι η κοινωνία, όχι με παιδικό τρόπο.

 

Τώρα, μπορώ να αναφερθώ και σε άλλα ζητήματα... όπως το ότι οι δράκοι του "κακού" (που φυσικά ξέρουν ότι είναι κακοί) που είναι πανίσχυροι και ευφυείς επιλέγουν να υπηρετούν ανθρώπινους αφέντες αντί να είναι εκείνοι οι αφέντες... ή το σύστημα μαγείας που είναι απομηχανής θεός, ουσιαστικά... Αλλά, αν αρχίσω, θα γράψω ένα τεράστιο ποστ και δεν έχει τώρα νόημα.

 

Κι αυτά τα λέει ο τύπος που λατρεύει την DL --δηλαδή, εγώ-- και έχει διαβάσει Chronicles, Legends, Dragons of Summers Flame, A New Generation, την τριλογία της Jean Rabe (μου διαφεύγει ο τίτλος), και War of Souls.

 

Ναι, αγαπάω την DL, αλλά είναι για να περνάει η ώρα. Της λείπουν πολλά, πολλά πράγματα που έχουν άλλες εξαιρετικές σειρές, όπως Riftwar, Song of Ice and Fire, Kingdoms of Thorn and Bone, Malazan Book of the Fallen, Well of Echoes, κ.α.

[RaspK]

Δε θα διαφωνήσω, Κώστα, μόνο που χάνεις το δάσος, ακριβώς: όλα, κάπου, δε σκαλώνουν;

 

Οι ιστορίες του Πολέμου των Ορυγμάτων μου δημιούργησαν μια καταπληκτική αίσθηση, μόνο που, μάντεψε, πάλι έχουμε ξωτικά, πάλι έχουμε νάνους, πάλι έχουμε τα μύρια όσα. Το πραγματικό πλεονέκτημα υπάρχει όταν δεν πέφτει ο συγγραφέας σε παγίδες. Παραδείγματος χάριν, το Soulforge δεν είχε το παραμικρό ψεγάδι κατ' εμέ, αλλά το Riftwar Saga είχε κάποια αδύναμα σημεία... (όΧΙ άλλα εξώκοσμα πλάσματα, μάιν Γκωτ!)

[Βάρδος]

To Riftwar για την εποχή του αποφεύγει πάρα πολλά κλισέ. Αλλά εγώ, έτσι κι αλλιώς, δεν αναφέρθηκα σε αυτό το θέμα.

 

To Soulforge δεν το έχω διαβάσει, οπότε δεν ξέρω.

 

Για τις υπόλοιπες σειρές τι έχεις να πεις; Το Riftwar είναι το λιγότερο.

[Nihilio]

Bardos, να συμπληρώσω κι εγώ το στοιχείο που με έκανε να τραβάω τα μαλλιά μου σε DL. Εντάξει, έχουμε κατηγοριοποιήσει το Καλό και το Κακό και οι θεοί έχουν πάρει τις πλευρτές τους. Για ποιο λόγο όμως ο μεγάλος Καλός Θεός λέει: "μα πρέπει να υπάρχει ισορροπία, και Καλό και Κακό". Αυτό αυτομάτως τα αναιρεί όλα, μιας και έχουμε τελικά το Κακό και την Ισορρόπια.

Τελικά ο μόνος που κάτι έκανε στο θέμα μεταφυσικών παρατάξεων ήταν ο Μούρκοκ με το Νόμο και το Χάος.

[Jaqen H'Gar]

H alh8eia einai oti kapoia apo ta pragmata pouleei o tupos fantazoun ligo afelh.Den mporw na krupsw to gegonos oti otan eida oti ta Song of Ice and Fire htan prwta(fusika:) xarhka polu kai lew edw eimaste.Amesws meta omws ksafnikh kruada.Robert Jordan 2os?Stephen Donaldson stous prwtous me to Thomas Covenant?To mono vivlio pou den mporesa na teleiwsw se duo apopeires pou kana logw varemaras.By the way o Donaldson tou Gap series einai ekplhktikos.Kai allo koulo.Toso xamhla o Erikson???GI auto loipon kai den phra polu sovara thn aksiologhsh tou.

Anti8etws diavazontas tis diafores perigrafes me kentrisan tria vivlia/seires kai 8a 8ela ma8w an kapoios apo sas exei diavasei kapoia apo auta kai an ta xei dei pote Ellada.Milaw gia ta Vampire Earth tou(ths) E.E.Knight ,to The bRiar King tou J.Gregory Keyes kai kuriws to The DArkness that cames before tou R.Scott BAker.KA8e plhroforia einai euprosdekth.

 

p.S:Ta 3 Riftwar saga vivlia einai gia mena idanika gia na mpei kapoios ston xwro ths fantasy logotexnias.Pisteuw oti antiproswpeuoun oti 8elhse na kanei i TSR me ta DL ktl alla se polu kalitero epipedo.Eksalou kai h Midkemia kai oi istories ths ksekinhsan me paromoio tropo me tou DL.Apo tis role playing peripeteies mias pareas.Sto Magician xrwstaw to prwto megalo bhma apomakrunshs apo ta klise DL kai Tolkien pros enan uperoxo kosmo pou kuriarxoun tupoi opws o Martin o Erikson kai alloipolloi.

[Βάρδος]

Το Briar King είναι ΠΟΛΥ καλό. Διάβασέ το. Μην περιμένεις να διαβάσεις τον επόμενο Martin, άσχετο με ό,τι μπορεί να ακούσεις, αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ ωραίο. Η συνέχειά του, το Charnel Prince, δε μου φάνηκε το ίδιο καλή, δυστυχώς, αλλά και πάλι δεν είναι άσχημη' απλα, ήταν πιο plot-driven από ό,τι θα ήθελα. Κάπου θέλω να κινούνται τα πράγματα πιο αργά, να αναπτύσσονται περισσότερο οι χαρακτήρες, να βλέπουμε πιο πολύ τα κίνητρά τους. Γενικώς, κάτι νομίζω του έλειπε. Ωστόσο, σίγουρα θα διαβάσω το τρίτο, Blood Knight.

 

Η σειρά ονομάζεται Kingdoms of Thorn a nd Bone , και περισσότερες πληροφορίες μπορείς να βρεις εδώ.

 

Για το Τhe Darkness that Comes Before έχω ακούσει πολύ καλά λόγια, και το έχω στα υπόψη. Πληροφορίες εδώ.

[Panos]

Μόλις παρήγγειλα από το Amazon τα του Martin. Δεν είδα σε πόσα βιβλία ολοκληρώνεται, απλά ότι τον Ιούλιο θα βγει και το τέταρτο.

Όσον αφορά το θέμα μας, ο τύπος έχει κάποιο δίκιο για τα DnD βιβλία, αλλά οι κριτικές αγνώστων μου είναι παγερά αδιάφορες. Προτιμώ τις δικές σας...αν έχω συζητήσει βέβαια με αυτόν που προτείνει/απορρίπτει.

Αρχίζω να πιστεύω ότι είμαι ο μόνος που αρέσκεται στη FR. Έχω διαβάσει κιλά κι από τους δύο επικρατέστερους κόσμους της WotC (FR, DR) και επιλέγω με κλειστά μάτια FR. Τρεις είναι οι λόγοι: Underdark, Entrery, Jarlaxle. Κι ενώ ο Salvatore μου άρεσε, στα τελευταία 5-6 βιβλία του το παρατραβάει φανερά για εμπορικούς λόγους. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω, γνωρίζεται φαντάζομαι τις ενδεχόμενες πιέσης από τη Hasbro...Έχετε διαβάσει το Servant of the Shard? Τι να πω, μ' άρεσε. Αρκετά κι όλας. Το War of the Spider Queen (6 βιβλία)? Κάθε βιβλίο και διαφορετικός/η συγγραφέας.

Παρεπιπτόντως, δε πιστευώ να μπερδεύετε τα κλισέ με τη βάση, έτσι? Ο διαχωρισμός καλού-κακού σε πρόσωπα δεν είναι κλισέ, είναι ανάγκη. Μπορεί στη πραγματική ζωή κάτι τέτοιο να είναι ανέφικτο (ο διαχωρισμός καλού- κακού εννοώ) αλλά γι' αυτό διαβάζω φαντασία. Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε φυσιογνωμικά τον καλό και τον κακό...Πόσο θα ήθελα να υπάρχουν orcs, orges, dragons και όλοι οι άλλοι...

[Βάρδος]

Είμαι της άποψης ότι αποκλείεται ποτέ να μπορούσε να υπάρξει κάτι το οποίο είναι αντικειμενικά κακό και θεωρεί τον εαυτό του κακό. Ίσως να είναι παρεξηγημένο από τους άλλους που το νομίζουν κακό, ίσως να υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές, κι έτσι ο ένας να λέει τον άλλο κακό. Συνήθως, ονομάζεις κάποιον κακό όταν θέλεις να τον δυσφημίσεις. Ο κόσμος, όταν τον δεις σφαιρικά, είναι πάντα γκρίζος' όλες οι πλέυρές έχουν το δίκιο τους.

 

Προσωπικά, δε θα ήθελα να ζω σ'έναν κόσμο όπου θα ήξερα πως ο γείτονάς μου "είναι κακός", γιατί θα ήξερα ότι ονειρευόμουν, ή ότι έχω ψευδαισθήσεις, ή θρησκευτικές ή ιδεολογικές εμμονές.

[The Blackcloak]

Πάντως θα ήταν ένας κόσμος χωρίς φαντασία...νομίζω.

[Panos]

Είμαι της άποψης ότι αποκλείεται ποτέ να μπορούσε να υπάρξει κάτι το οποίο είναι αντικειμενικά κακό και θεωρεί τον εαυτό του κακό. Ίσως να είναι παρεξηγημένο από τους άλλους που το νομίζουν κακό, ίσως να υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές, κι έτσι ο ένας να λέει τον άλλο κακό. Συνήθως, ονομάζεις κάποιον κακό όταν θέλεις να τον δυσφημίσεις. Ο κόσμος, όταν τον δεις σφαιρικά, είναι πάντα γκρίζος' όλες οι πλέυρές έχουν το δίκιο τους

 

Αυτό ακριβώς πιστεύω κι εγώ για την πραγματικότητα. Δεν πιστεύω καν στην ύπαρξη "αντικειμενικού" κακού ή καλού. Για τη φαντασία όμως μιλάμε, και για το τι μας αρέσει. Εμένα έτσι θα μου άρεσε. Να ξέρω τον καλό και τον κακό.

 

Προσωπικά, δε θα ήθελα να ζω σ'έναν κόσμο όπου θα ήξερα πως ο γείτονάς μου "είναι κακός", γιατί θα ήξερα ότι ονειρευόμουν, ή ότι έχω ψευδαισθήσεις, ή θρησκευτικές ή ιδεολογικές εμμονές.

 

Ο δράκος του χωριού μου αρέσκεται πέρα από τις αγελάδες και στα μικρά κοριτσάκια. Το ξέρω ότι το κάνει για τροφή-επιβίωση, αλλά για μένα είναι κακός. Πάει και τελείωσε. Δεν μπορώ να βλέπω συνέχεια τα πράγματα απ' όλες τις πλευρές διότι μου είναι ιδιαίτερα κουραστικό και με μπερδεύει. Γι' αυτό και η ουτοπία μου θα έχει κακά παιδιά. Γι' αυτό και οι ιστορίες μου είναι με κακά παιδιά. Γι' αυτό ίσως να είμαι κολλημένος στα κλισέ. Ο τροχός όμως γυρίζει ακατάπαυστα και πανάθεμά με αν αποκτήσω ποτέ παγιωμένη άποψη για το ο,τιδήποτε

 

Πάντως θα ήταν ένας κόσμος χωρίς φαντασία...νομίζω.

 

Η φαντασία δεν εξαρτάται από τον κόσμο που ζεις αλλά από εσένα. Ο κόσμος ίσως ως ένα σημείο να καθορίζει ΤΙ φαντάζεσαι, τίποτα παραπάνω.

Edited March 31, 2005 by Panos

[Nienna]

Την είδα τη λίστα. Είναι το προσωπικό γούστο κάποιου ανθρώπου και σε κάποια πράγματα συμφωνώ σε κάποια άλλα διαφωνώ μαζί του. Τίποτα παραπάνω. Μια ερώτηση μόνο το Rai Kirah Saga το ξέχασε ή δεν το έχει διαβάσει; Είναι απο τις καλύτερες τριλογίες που έχουν περάσει από τα χέρια μου.

[The Blackcloak]

Η φαντασία δεν εξαρτάται από τον κόσμο που ζεις αλλά από εσένα. Ο κόσμος ίσως ως ένα σημείο να καθορίζει ΤΙ φαντάζεσαι, τίποτα παραπάνω.

 

Συγγνώμη αν δε το έθεσα σωστά. Εννοούσα ότι δε θα χρειαζόταν να χρησιμοποιείς ιδιαίτερα το μυαλό σου για να μαντεύεις τις προθέσεις του άλλου. Θα ήταν πολύ πιο προφανείς απ' ότι τώρα. Άρα σ' αυτό τον τομέα της ζωής θα χρησιμοποιούσαμε πολύ λιγότερο την φαντασία μας και δε θα αντιμετωπίζαμε εκπλήξεις, καλώς ή κακώς.

Edited March 29, 2005 by The Blackcloak

[Βάρδος]

Πάνο: Προφανώς, περί ορέξεως ουδείς λόγος. Όπως είπα, κι εμένα μου αρέσει η Dragonlance, αλλά η καλή λογοτεχνία αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, δεν την αποφεύγει. Το γεγονός ότι ένα μυθιστόρημα είναι "φαντασίας", δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι και "παραμύθι".

 

Ή, μάλλον, για να διατυπώσω καλύτερα τι εννοώ, υπάρχουν δύο "είδη" στη Φαντασία:

 

Η εύπεπτη Φαντασία, που τη διαβάζεις για να περάσει η ώρα και να "ξεφύγεις", όπως είναι η DL, τα FR, το Sword of Shannara, τα βιβλία του Eddings κτλ.

 

και

 

Η λογοτεχνική Φαντασία, που δεν τη διαβάζεις μόνο για να περάσει η ώρα ή για να "ξεφύγεις", αλλά έχει μέσα και διαχρονικά νοήματα που φτάνουν, πολλές φορές, σε επίπεδο κλασικού μυθιστορήματος. Παραδείγματα είναι αυτά που είπα και παραπάνω: Riftwar, Song of Ice and Fire, Kingdoms of Thorn and Bone, Malazan Book of the Fallen, Well of Echoes, καθώς και άλλα πολλά. Απλά, στην Ελλάδα δεν είναι τόσο γνωστά. Στο εξωτερικό είναι κοινώς αποδεκτά ως καλή λογοτεχνία Φαντασίας, σε αντίθεση με την εύπεπτη που ανέφερα παραπάνω.

[Panos]

Καλά, καλά...Αμάν με τα βαθιά νοήματα, μου έχουν φάει τη ζωή. Θα διαβάσω όλα αυτά που προτείνονται, να ξέρετε όμως ότι θα τα συγκρίνω με Έσσε. Περι ορέξεως κολοκυθόπιτα...αλλά αν ψάχνεις διαχρονικά μυνήματα που να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα σε φανταστικό πλαίσιο, τότε διαβάζεις Έσσε. Να δω τι έχει να πει ο Martin σ' αυτό το τέρας.

 

Αστειεύομαι, θα τον διαβάσω με μεγάλη ευχαρίστησαη

[Nihilio]

Βάρδε, το riftwar το έχω διαβάσει, αλλά αδυνατώ να βρω κάποια βαθιά νοήματα αυτή τη στιγμή. Απλά το βρήκα μια πολύ καλογραμμένη D&D-influenced τριλογία φαντασίας που ξέφευγε σε κάποιο βαθμό από τα κλισέ του Άρχοντα και είχε ένα πολύ καλό κεντρικό χαρακτήρα (Πανγκ) και ότι απεικόνιζε εξαίσια τον πόλεμο δύο πολιτισμών.

Αν και από την αναφορά στο song of ice and fire υποθέτω ότι μάλλον τα ίδια πράγματα λέμε, απλά όταν ακούω "νοήματα" μου έρχεται στο μυαλό ο ηθικοδιδακτισμός κάποιων βιβλίων.

[Jaqen H'Gar]

Oson afora ta Riftwars sumfwnw kai egw me ton Nihillio.ta riftwars gia mena einai oti kalitero sthn kathgoria D&D,eddings,Brooks ktl.Me diafora omws gi auto kai me euxaristhsan otan ta diavasa sxedon oso o Martin i o Erikson.

[Βάρδος]

ότι απεικόνιζε εξαίσια τον πόλεμο δύο πολιτισμών.

 

Αυτό δεν το θεωρείς αρκετό νόημα; Ειδικά όπως δείχνει τις παρατάξεις και την ανάμιξη των πολιτισμών στις συνέχειες. Είναι υπέροχο.

 

Εντάξει, ο Feist δεν είναι και ο καλύτερος συγγραφέας, αλλά είναι, σίγουρα, πολύ, πολύ καλός.

 

Εγώ δε θα τον έβαζα μαζί με κάτι hacks όπως τον Eddings, τον Brooks, και τα μυθιστορήματα του D&D, Jagen. Είναι σαφώς καλύτερος.

 

Αν και από την αναφορά στο song of ice and fire υποθέτω ότι μάλλον τα ίδια πράγματα λέμε, απλά όταν ακούω "νοήματα" μου έρχεται στο μυαλό ο ηθικοδιδακτισμός κάποιων βιβλίων.

 

Το ξέρεις ότι ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ τα βιβλία που ηθικολογούν. Επομένως, δεν εννοώ ότι ένα μυθιστόρημα πρέπει να περάσει, δήθεν, κάποιο "ανώτερο νόημα". Αλλά ένα καλό λογοτεχνικό έργο εμπεριέχει πολλά νοήματα.

 

Δες, πχ, το Dune και δες και ένα επεισόδιο της Ζήνας (sorry που δε μου έρχεται κάτι καλύτερο τώρα στο μυαλό) όπου, στο τέλος, περνάει το δήθεν ηθικό δίδαγμα "να σέβεσαι τους φίλους σου". Η διαφορά μετριέται σε έτη φωτός.

[Nihilio]

Και εγώ κάτι τέτοιο φαντάστηκα ότι θα εννοούσες για αυτό το ανέφερα στη τελευταία παράγραφο του post μου.

[RaspK]

Μια μικρή αναφορά τώρα που κάθησα και ξεσκόνισα λίγο τα κοιτάπια μου...

 

Μπορείς να επαναλάβεις το προαναφερθέν σκηνικό περί Paladine και ισορροπίας, Nihillio; Θέλω κάποια ακρίβεια, αν γίνεται.

 

Όσον αφορά το Feist, αν δεν κάνω λάθος, βασιζόταν σε campaign που έγραφε κι έπαιζε ο ίδιος... Μπορεί όμως και να κάνω λάθος.

 

Πάντως, μέρος του έργου του είχε βγει σαν παιχνίδι ΣίΓΟΥΡΑ!

[Jaqen H'Gar]

Ontws ta Riftwars tou Feist einai vasismena sto camapign pou paize me thn parea tou.Pio game exei bgei panw se auto?Gia ta computeropaixnida kserw egw to Betrayal kai to Return to Krondor.Kai ta duo arketa kala!