Adicto Posted November 2, 2012 Share Posted November 2, 2012 Το αγόρι είχε εμφανιστεί στην πόρτα του Νίκου απροειδοποίητα, χτυπώντας το κουδούνι μες στην νύχτα. Στεκόταν με τα χέρια κρεμασμένα στα πλευρά του, με το κεφάλι γυρτό, το πρόσωπό του κρυμμένο στο μισοσκόταδο του διαδρόμου. Τα ακροδάχτυλά του ίσα που διακρίνονταν να ξεπροβάλλουν από τα μανίκια της φαρδιάς μπλούζας του. Του είπε πως είχε χαθεί. - Πρέπει να κάνω ένα τηλέφωνο σπίτι μου. Οι τρίχες της ράχης του είχαν σηκωθεί ολόρθες. Πάλευε να καταλάβει το γιατί. Ήταν απλώς ένα παιδί που στεκόταν στην πόρτα του. Και όμως, κάθε ένστικτο μέσα του ούρλιαζε να μην το αφήσει επ’ ουδενί να μπει μέσα. - Να περάσω; σας παρακαλώ. Το αγόρι στεκόταν μπροστά στην πόρτα, ο διάδρομος πίσω του απλωνόταν σκοτεινός. Κανένας ήχος δεν ερχόταν από τα άλλα διαμερίσματα, λες και οι υπόλοιποι ένοικοι της πολυκατοικίας είχαν εξαφανιστεί. Κανένα φως δεν τρύπωνε κάτω από τις χαραμάδες των πορτών. - Σας παρακαλώ κύριε… Δεν μπορούσε να του πει ναι. Ενάντια σε κάθε λογική που τον προέτρεπε να αφήσει το αγόρι να μπει μέσα, αυτός αντιστεκόταν. Κοιτούσε το παιδί ξανά και ξανά δίχως να μπορεί να εντοπίζει τι ήταν αυτό που τον ενοχλούσε σε αυτό. Φοβόταν. Ήταν μονάχα ένα παιδί αλλά φοβόταν. Θα το άφηνε όμως έξω λόγω μίας αβάσιμης φοβίας ; Θα άντεχε αν του συνέβαινε το ο,τιδήποτε; Πως θα ζούσε με αυτό; Παραμέρισε αβέβαια στο πλάι. «Πέρασε», του είπε. Το αγόρι προχώρησε γρήγορα μέσα. Η κίνηση του ήταν αθόρυβη, κανένα βήμα δεν ακούστηκε. Προχώρησε απλώς και στάθηκε μερικά βήματα πίσω από τον Νίκο, να κοιτάζει το εσωτερικό του διαμερίσματος. Ο Νίκος έκλεισε την πόρτα και έμεινε με την πλάτη γυρισμένη σε αυτό. «Το τηλέφωνο…», δοκίμασε να πει, αλλά οι λέξεις βγήκαν σπασμένες από το λαιμό του. Ακούμπησε τα χέρια του στην πόρτα, η καρδιά του βροντοχτυπούσε. Είχε μετανιώσει ήδη. Το αγόρι δεν αποκρίθηκε. Μία πνιγηρή σιωπή απλωνόταν στο δωμάτιο. Δεν είχε αφήσει την τηλεόραση ανοιχτή; Είχε μείνει ακόμη στραμμένος στην κλειστή πόρτα. Δεν μπορούσε να γυρίσει να κοιτάξει πίσω του. Ο χρόνος και ο χώρος είχαν μετατραπεί σε ένα βάλτο και αυτός βυθιζόταν μέσα του. «Ευχαριστώ», άκουσε πίσω του. Η φωνή αυτή…ένα γρατζούνισμα σε παλιό δίσκο μουσικής. Ακούστηκε πολύ κοντά του. Έστριψε το σώμα του αργά, ένιωθε το πουκάμισο να έχει κολλήσει στην πλάτη του. Το αγόρι στεκόταν μπροστά του, μόλις ένα βήμα τους χώριζε. Είχε στρέψει το κεφάλι του προς τα πάνω και τον κοιτούσε κατάματα. Κοίταξε τα μάτια του. Κατάμαυρα. Δύο μαύρες λίμνες, δίχως ασπράδι, δίχως κόρη. Δύο μαύρες πληγές. Του χαμογέλασε και έτρεξε την μελανή του γλώσσα πάνω από τα χείλη του. Ο Νίκος έγειρε στην πόρτα. Σήκωσε τα χέρια του αδύναμα, παραιτημένα. Το αγόρι έκανε ένα βήμα προς το μέρος του και τον αγκάλιασε φανερώνοντας τα δόντια του. Ο Νίκος ούρλιαξε. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted November 2, 2012 Share Posted November 2, 2012 Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα παιδιά και οι γέροι είναι τόσο τρομαχτικοί όταν πεθαίνουν! Όταν βρίσκονται εν ζωή είναι από τις πλέον ευπαθείς ομάδες για να αντιμετωπίσεις/σπάσεις στο ξύλο έτσι και σου επιτεθούν! Once again, δείχνεις Σταμάτη πως δεν χρειάζεσαι πάνω από 3,4 γραμμές για να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα, Ένα από τα δυνατά σου σημεία. Το κλείσιμο θα το προτιμούσα δυνατότερο, αποφεύγοντας μάλλον τα τετριμμένα δόντια και δίνοντας κάτι πιο σπάνιο/ακραίο/παράταιρο. Να, κάτι παρεμφερές (όχι αναγκαία καλύτερο): Το αγόρι έκανε ένα βήμα προς το μέρος του και τον αγκάλιασε χαμογελώντας... Τα σαγόνια του! Θεέ μου, τα σαγόνια του! Ο Νίκος ούρλιαξε Κάτι σε τέτοιο στυλ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted November 2, 2012 Author Share Posted November 2, 2012 Γιατί θα έπρεπε να είναι οπωσδήποτε νεκρό το παιδάκι; υγ ωραίο το κλείσιμο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted November 2, 2012 Share Posted November 2, 2012 Σωστά. Θα έπρεπε να πω "στις ιστορίες τρόμου" και όχι "όταν πεθαίνουν" για να είμαι πιο συγκεκριμένος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted November 2, 2012 Share Posted November 2, 2012 Πολύ ωραία η ατμόσφαιρα και η εκτέλεση. Απλά αρπάζει τις τριχούλες στο σβέρκο και τις σηκώνει χωρίς κόπο. Θα ήθελα κι εγώ κάτι διαφορετικό για το τέλος. Κάτι εντελώς διαφορετικό και ανατρεπτικό πέρα από «το παιδάκι ήταν εκεί για να τον φάει». Ίσως και μια καλή αιτιολόγηση τού γιατί έπρεπε να το αφήσει πρώτα να περάσει μέσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted November 2, 2012 Share Posted November 2, 2012 Σίγουρα πετυχημένη ατμόσφαιρα, σαν εφιάλτης όπου σε τρομάζουν διάφορα χωρίς να είναι όντως τρομαχτικά, απλώς "νιώθεις" μια απειλή. Αλλά πολύ αποσπασματικό, πολύ μικρό. Κράτα το να το βάλεις κάπου αλλού σαν συμπλήρωμα ή γράψε γύρω του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted November 2, 2012 Author Share Posted November 2, 2012 Μπά, το έκοψα και άλλο βασικά για να το στείλω σε ένα διαγωνισμό μίνι-Τρομοδιηγήματος (200 λέξεων) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted November 4, 2012 Share Posted November 4, 2012 That's not enough, you hear me? I need more.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nhrhida Posted November 5, 2012 Share Posted November 5, 2012 Mου θύμισε τον γνωστό αστικό μύθο (παιδί με καταμαυρα μάτια σου ζητάει κάποιου είδους βοήθεια αλλά κάτι δαιμονικό παίζει) Μου άρεσε ακριβώς γι'αυτό. Δημιουργείς ατμόσφαιρα μέσα σε τόσο μικρή ιστορία. Σαν αυτές που λέγαμε τα βράδια πιτσιρικοπαρέα και τρόμαζε ο ένας τον άλλον. Κωνσταντίνε χμμμμμμ μπορεί ακριβώς επειδή είσαι ξαφνικά στο έλεος κάποιου μέχρι πρότινος αδύναμου, να σε κάνει να νιώθεις εσύ ακόμη πιο αδύναμος και να προκαλεί τρόμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted November 5, 2012 Share Posted November 5, 2012 Μου άρεσε. Έχεις πράγματι πετύχει στην ατμόσφαιρα και ήταν εντυπωσιακό που χώρεσες και τον αρχικό φόβο και την τρομακτική μετατροπή μέσα σε τόσο λίγο χώρο. [...] Θα ήθελα κι εγώ κάτι διαφορετικό για το τέλος. Κάτι εντελώς διαφορετικό και ανατρεπτικό πέρα από «το παιδάκι ήταν εκεί για να τον φάει». Ίσως και μια καλή αιτιολόγηση τού γιατί έπρεπε να το αφήσει πρώτα να περάσει μέσα. Παρότι δεν είμαι πολύ διαβασμένη στον τρόμο, νομίζω ότι υπάρχει μια αρχτευπική "σύμβαση" σε τρόμο και σε dark fantasy να μην μπορεί να σου κάνει κακό το "κακό" αν εσύ δεν το αφήσεις να μπει μέσα. Αυτό δουλεύει ως αντίβαρο σε αντίθεση με τον απόλυτο τρόμο, όπου το κακό μπορεί να εισβάλει άμεσα, γιατί εδώ απαιτείται και υπουλία από τη μεριά του για να περάσει μέσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted November 5, 2012 Share Posted November 5, 2012 Πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Νομίζω κι εγώ πως το τέλος θα ήθελε κάτι πιο ανατρεπτικό. Αλλά εμένα ο βασικός μου ενδοιασμός είναι ο τίτλος: θυμίζει τόσο πολύ το Let me In / Let the Right One In και η σύμβαση με την πρόσκληση να μπει στο σπίτι έχει γίνει τόσο ποπ (βλ. True Blood) που ήξερα αμέσως τι πρόκειται να συμβεί. Οπότε μένει μεν η ατμόσφαιρα, αλλά όλο το ενδιαφέρον (για μένα τουλάχιστον) μετατίθεται στο πώς θα τη χειριστείς. Που πολύ καλά τη χειρίστηκες, αλλά ίσως να μην πρέπει να τα δώσεις όλα από την αρχή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted November 5, 2012 Share Posted November 5, 2012 [...] Θα ήθελα κι εγώ κάτι διαφορετικό για το τέλος. Κάτι εντελώς διαφορετικό και ανατρεπτικό πέρα από «το παιδάκι ήταν εκεί για να τον φάει». Ίσως και μια καλή αιτιολόγηση τού γιατί έπρεπε να το αφήσει πρώτα να περάσει μέσα. Παρότι δεν είμαι πολύ διαβασμένη στον τρόμο, νομίζω ότι υπάρχει μια αρχτευπική "σύμβαση" σε τρόμο και σε dark fantasy να μην μπορεί να σου κάνει κακό το "κακό" αν εσύ δεν το αφήσεις να μπει μέσα. Αυτό δουλεύει ως αντίβαρο σε αντίθεση με τον απόλυτο τρόμο, όπου το κακό μπορεί να εισβάλει άμεσα, γιατί εδώ απαιτείται και υπουλία από τη μεριά του για να περάσει μέσα. Το έχω κι εγώ υπόψη αυτό που αναφέρεις, Βάσω. Όταν διάβασα το διήγημα το ίδιο σκέφτηκα. Απλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να το θεωρούμε «δεδομένο», επειδή σε κάθε ιστορία αυτό μπορεί να αλλάζει και το κακό να δρα με το δικό του τρόπο. Ίσως είναι και ευθύνη του συγγραφέα να μας το δείξει κάπως. Εδώ, βέβαια, ο Σταμάτης, έστω και έμμεσα, μας το λέει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.