Ταξιδι μου-για τον 4 διαγωνισμο ποιησης

[laas7]

Ονομα συγγραφεα: Μαριαντζελλα-Λαας7

Ειδος ποιηματος: Ταξιδιαρικο!

Αριθμος στιχων: 37

Σχολια: Για τον 4 διαγωνισμο ποιησης με θεμα "Ταξιδι"

 

"Ταξιδι μου"

 

Καποτε με ρωτησες

Θυμασαι...;

Ταξιδευεις συχνα;

Οχι πια

Γιατι;

Δεν ξερω

Οταν ταξιδευες που πηγαινες;

Πηγαινα μακρια πολυ...

Χορευα γυρω απο ηλιους που εδυαν

Νανουριζα φεγγαρια νεογνα

Ενα ουρανιο τοξο αρπαζα απο την ουρα

και κυλαγα μαζι του

Ολα ηταν για μενα δυνατα

Νομιζω πως τοτε

ημουν ευτυχισμενη

Θυμαμαι πως χαμογελουσα

Ενιωθα και ας μην ηξερα

Ζουσα...

Τωρα;

Αν με ρωτας αν ζω... δεν ξερω

Φανταζομαι πως αν ζουσα θα το ξερα

Εκεινο το μικρο κομματι μεσα μου,

το τοσο καλα φυλαγμενο,

θα ηξερε

Τωρα δεν μου απαντα

Μηπως εχει θυμωσει;

Μπορεις να θυμωσεις με τον εαυτο σου;

Φαινεται πως μπορεις

Ναι, αλλα το ταξιδι;

Ποιο ταξιδι;

Το ταξιδι! Το ταξιδι που λεγεται ζωη!

Το μονο ταξιδι που υπαρχει

Α... το ταξιδι... αραγε προλαβαινω;

Και βεβαια προλαβαινεις

Εσυ εισαι η αφετηρια

Και ο προορισμος;

Αγνωστος...

[Nienor]

Νομίζω πως αυτό εδώ σου βγήκε κάπως αβέβαιο, λίγο ας πούμε "άτακτο"

Έχει μέσα του πολύ όμορφες εικόνες, που όμως στο μυαλό μου δεν γίνονται ένα σύνολο που πάει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση (τη σκέψη μου δηλαδή, δεν την σπρώχνει κάπου)

 

Είναι ίσως κι αυτό το διαλογικό στυλ λίγο επίφοβο, γιατί αν σου ξεφύγει το ποιος ρωτά, ποιος απαντά σε ένα σημείο, έχεις λίγο χάσει αυτόματα από αυτό που διαβάζεις. Μου αρέσουν πολύ περισσότερο τα κομμάτια του που είναι σκέψεις μονοκόμματες από τα διαλογικά και θα κρατήσω από το ποίημα την ουρά του ουράνιου τόξου σου για να το θυμάμαι.

[Mesmer]

Μου έβγαλε κάτι μελαγχολικό αυτό το ποίημα, για αυτά που είχαμε και τα χάσαμε εντελώς ξαφνικά. Πράγματα μαγευτικά, όπως τα ταξίδια στους ήλιους και τα ουράνια τόξα, τα οποία δεν πρόκειται να ξαναδούμε, επειδή, για κάποιο άγνωστο λόγο, προσγειωθήκαμε στην πραγματικότητα.

 

Υπάρχει κάποια ασάφεια για το τι λέει ο κάθε χαρακτήρας, αλλά, σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι το πέτυχες αυτό που ήθελες.

[deadend]

Νοσταλγία και πάλι νοσταλγία.

Πολύ ωραία κατακλείδα!

[abuno]

Πράγματι ένας νοσταλγικός, εσωτερικός διάλογος.

Θα συμφωνήσω με την Κιάρα για το ''άτακτον'' της υπόθεσης, αλλά νομίζω ότι εκεί κρύβεται και η ομορφιά του ποιήματος.

Δεν ζούμε το ταξίδι, το επιθυμούμε, το νοσταλγούμε, αλλά ποτέ δεν το βιώνουμε.

Μ' άρεσε.

 

Καλή επιτυχία σου εύχομαι.

 

 

Κι ένα εναλλακτικό κλείσιμο που μου ήρθε αυθόρμητα...

 

Εσύ είσαι η αφετηρία

Και ο προορισμός;

Εσύ...

 

Edited November 6, 2012 by abuno

[mpousoulas]

μου άρεσε και μου έφερε στο νου το υπαρξιακό αέναο ταξίδι της λύτρωσης απ΄τα δεσμα του εαυτού μας

και ο χωροχρόνος να στέκεται εμπόδιο στην απελευθέρωση

ή να είναι απλά ένα κομμάτι της ψευδαίσθησης που το λέμε ζωή.

[Lady Nina]

Μελαγχολικό, με μια νότα ελπίδας στο τέλος. Μου άρεσε η αφηρημένη δομή του, νομίζω πως δε θα του ταίριαζε κάτι πιο σαφές -ακόμα κι αν πρέπει να το διαβάσει κανείς αρκετές φορές για να καταλάβει ποιος λέει τι. Και φυσικά, είσαι μέσα στο θέμα. Δε μιλάς μονάχα για ένα είδος ταξιδιού, μιλάς για πολλά. Για τα ταξίδια τα κυριολεκτικά, για τα ταξίδια που κάνεις με βάρκα τη φαντασία, μα και για το μεγαλύτερο ταξίδι όλων, αυτό που λέγεται ζωή. Μου άρεσε που αναφέρθηκαν όλα, με τη σειρά μάλιστα που τους πρέπει, από το "λιγότερο" στο "περισσότερο" σημαντικό. Επίσης, μου άρεσε πολύ και το κλείσιμο που προτείνει ο Στράτος -χωρίς αυτό να σημαίνει πως και το ήδη υπάρχον κλείσιμο δεν είναι ταιριαστό. Καλή επιτυχία!

Edited November 10, 2012 by Lady Nina

[Cassandra Gotha]

Μαριάντζελλα, αυτό το ποίημα το διακατέχει το γνωστό σου χειμαρρώδες στυλ, κι ας είναι μικροί οι στίχοι. Αυτό το θεωρώ θετικό, το να έχεις αναγνωρίσιμο στυλ. Μου άρεσε η βιάση του, η λακωνικότητά του. Μου άρεσε που δεν έχεις όλες τις απαντήσεις, γιατί τότε θα ήταν διδακτικό, πράγμα που απεχθάνομαι. Δεν ξέρεις, μόνο θυμάσαι, φαντάζεσαι και αναρωτιέσαι.

 

Από την άλλη, αυτό ακριβώς το χειμαρρώδες στυλ σου είναι που μερικές φορές σε παρασύρει σε πολλές αοριστίες και υπερβολές, που δεν μπορώ να πω ότι συμφωνούν ακριβώς με τις προτιμήσεις μου, και μια που δεν ξέρω πολλά από ποίηση, θα το κρίνω και βάσει αυτού.

[Tiessa]

Δεν ξέρω αν πάω να δώσω εξηγήσεις εκεί που δεν χρειάζονται, αλλά εγώ κατάλαβα ότι τα ταξίδια ήταν πάντοτε στη χώρα της φαντασίας, εκεί που μπορεί να αρπάζει κανείς το ουράνιο τόξο από την ουρά και να γίνεται ευτυχισμένος.

Σε αντίθεση με αυτό, ένα άλλο ταξίδι, αυτό που λέγεται ζωή, πρέπει ν' αρχίσει και υπάρχει μια ανησυχία αν ο ήρωας το προλαβαίνει. Για το ταξίδι εκείνο ο προορισμός είναι άγνωστος.

Μακάρι να μη χάσουμε ποτέ τη δύναμη να ταξιδεύουμε στους κόσμους της φαντασίας πάντως. (Ακόμα κι αν αυτό που κατάλαβα δεν ήταν αυτό που ήθελες να πεις).

[khar]

Να πω την αλήθεια, δεν μου άρεσε. Αισθάνθηκα ότι διάβαζα ένα πεζό διάλογο. Δεν αναγνώρισα αυτά που συνήθως βρίσκεις σε ποιήματα, δηλ. αναπάντεχες αλήθειες, μεγάλα νοήματα,απρόσμενη χρήση της γλώσσας, αίσθηση του θαυμαστού. Γενικά το βρήκα πολύ "πεζό" για διήγημα.

[khar]

Μια υποσημείωση για να είμαι ακριβοδίκαιος. Δεν μου άρεσε ως αυτοτελές ποίημα. Ειδάλλως είναι τρυφερό και ευαίσθητο. Αν το συναντούσα ενσωματωμένο σε κάτι μεγαλύτερο, μάλλον θα με άγγιζε πολύ περισσότερο.

[laas7]

Αρχικα να πω πως σας ευχαριστω πολυ ολους που σχολιασατε.

Ολες οι κριτικες ειναι καλοδεχουμενες γιατι για μενα εχει πανω απο ολα σημασια να ειναι καλοπροαιρετες και να εχουν ως στοχο την οποια καλυτερευση μου, κατι το οποιο πιστευω πως ισχυει στην συγκεκριμενη περιπτωση. Σιγουρα ειναι ωραιο να σου λενε ποσο λατρευουν ολα οσα γραφεις, αλλα και οταν δεν στο λενε και σου λενε κατι αλλο (αρκει να μην ειναι ακομψο) ειναι δεκτο.

 

Για του τα ποιηματος τωρα... ειναι ενας εσωτερικος διαλογος εσυ και ο εαυτος σου. Ειναι σαν να μην εισαι ενας αλλα δυο, που μιλανε, διαπραγματευονται, διαφωνουν η συμφωνουν και γενικα προσπαθουν να συνυπαρξουν... Δεν το εχετε παθει; Ειναι οι φωνες μεσα στο κεφαλι σου (θυμηθειτε τα καρτουν με τον διαβολακο και τον αγγελακο σε καθε ωμο που μιλανε στον ηρωα)

Δεν ειναι ξεκαθαρο ποιος μιλαει ποτε γιατι ουσιαστικα ειναι το ιδιο προσωπο, που εχει ας πουμε δυο εκφανσεις... ακομα και εσυ ο ιδιος δεν ξερεις πολλες φορες απο που, απο "ποιον" σου ερχονται ολα οσα σκεφτεσαι... δεν μπορει ομως να μην ειναι τελικα απο σενα. Ειναι ενα ταξιδι αποριας, ερωτησεων, αναπαντητων υπαρξιακων ισως ερωτηματων πανω στο μεγαλο ταξιδι που λεγεται ζωη που σε βαζει να ταξιδεψεις ως τα περατα του κοσμου για να βρεις τελικα τι; Μαλλον αυτο που αγνοεις περισσοτερο απο ολα... εσενα τον ιδιο... την πραγματικη φυση του ανθρωπου που βλεπεις στον καθρεφτη καθε πρωι και ισως "νομιζεις" πως τον ξερεις... αρα ο προορισμος ειναι αγνωστος γιατι δεν ξερεις τι μπορει να ανακαλυψεις... αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου ετσι δεν λενε;

Ειναι η αρχη ενος ταξιδιου αυτογνωσιας και εσωτερικης αφουγκρασης... ειναι ο,τι μπορεις να φανταστεις αλλα στο τελος τελος ειναι παντα ... εσυ! Αλλα... σε ξερεις;

 

Δεν ξέρω αν πάω να δώσω εξηγήσεις εκεί που δεν χρειάζονται, αλλά εγώ κατάλαβα ότι τα ταξίδια ήταν πάντοτε στη χώρα της φαντασίας, εκεί που μπορεί να αρπάζει κανείς το ουράνιο τόξο από την ουρά και να γίνεται ευτυχισμένος.

Σε αντίθεση με αυτό, ένα άλλο ταξίδι, αυτό που λέγεται ζωή, πρέπει ν' αρχίσει και υπάρχει μια ανησυχία αν ο ήρωας το προλαβαίνει. Για το ταξίδι εκείνο ο προορισμός είναι άγνωστος.

Μακάρι να μη χάσουμε ποτέ τη δύναμη να ταξιδεύουμε στους κόσμους της φαντασίας πάντως. (Ακόμα κι αν αυτό που κατάλαβα δεν ήταν αυτό που ήθελες να πεις).

 

Ειναι που δεν ξερεις να σχολιαζεις ποιηση.... πιο μεσα να πεσεις δεν γινοταν!